First topic message reminder :

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 11

Magia iluzji odmówiła współpracy; triumfalne ha! spod sufitu odmówiło chichotu — żołądek zaraz odmówi współpracy.
— Umowa to umowa — świecąca na podłodze butelka cierpliwie czekała, aż ktoś przypomni sobie o jej obecności; Williamson przypomniał, ale niechętnie — pierwsze westchnienie było podparciem się na łokciu, drugie przechyleniem na brzeg kanapy, trzecie — świecącą butelką przysuwaną do ust. Tanie wina są jak plastry; łyk to oderwanie ich od skóry, byle szybko, byle bezboleśnie, byle—
Wszystko nabrało sensu; tym naprawdę można się zakrztusić — dźwięk, do którego mógłby przywyknąć, nie opuścił ust wyłącznie przez upór.
I trochę dlatego, że ktoś nadal wisiał na suficie.
— Już wiem, z którym szczepem kojarzyć to wino — coś poraniło wnętrze gardła — zachrypnięty głos łaskotał przy każdej sylabie. — Z przeszczepem wątroby.
Oto i on — moment na dowcip dojrzał; butelka wróciła na miejsce na podłodze, ramię pod głowę, spojrzenie na sufit — dziś nie był pusty; wpatrywanie się w niego to forma oglądania sztuki.
— Po raz pierwszy rzygałem po alkoholu mając trzynaście lat — fałsz; miał dwanaście, a whisky ojca była cztery razy starsza. — Prawda czy fałsz?
Ruch nadgarstka za głową mógłby być podrapaniem się po jej czubku, gdyby nie inkantacja; prosta, oby skuteczna, wycelowana w fikołkowego sztukmistrza.
— Sicutpluma — jeżeli nie zadziała, lądowanie będzie pirsowe; twarde, z asystą gwardii.

Kłamstwo Barnaby'ego: 8 + k100
Percepcja Lyry: 11 (6 + 5) + k100
rzut #3: Sicutpluma | próg 60 | 28 + k100

PMG: 57 — 3 = 54

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 19, 53

--------------------------------

#2 'k100' : 86

— Chodziło mi o—

Nieistotne (nie?); zła odpowiedź, to zła odpowiedź. Kara za nią to nieudane zaklęcie — nie będzie łaskotania pod sufitem — a tym samym pełen satysfakcji (jej; nie jego) łyk bombastycznego szczepu. Właściwie, to przeszczepu.

Nie musiał jej łaskotać, by się zaśmiała. Wystarczająco krwi naleciało jej już do mózgu, że zrobiła to całkiem głośno. Pies z poczuciem humoru, pomyślała, gdy recytował kolejną swoją prawdę. Kłamstwo, tak właściwie. Poznała po drgającym kąciku ust, jakby nie mógł powstrzymać satysfakcji z udanego przekrętu.

— Fałszujesz. Prawie jak w zakątku.

Jak na patriotę bardzo krzywdził ich kraj swoim wykonaniem narodowego hymnu.

Przeciwieństwem krzywdy było wypowiedziane zaklęcie, gdy czuła, jak magiczny uścisk zaczyna puszczać. Wcześniej nie pomyślała o tym, co się stanie, gdy będzie musiała spaść. Teraz wiedziała, że on tak.

Opadające ciało — delikatnie i jak piórko — spadało niemal w to samo miejsce, co wcześniej. Niemal — podniebne akrobacje musiały ją przesunąć o kilka centymetrów w bok, a prostopadłe ułożenie do podłoża sprawiło, że—

— Wróciłam.

Ktoś wreszcie mógł zagrać materac.

Dwie sekundy. Dwie sekundy, gdy punktów wspólnych ciał horyzontalnych było sporo, a dłonie podpierały się o materiał kanapy, byle tylko nie złączyć się całkowicie. Kolejne kosmyki opuszczały gumkowy posterunek; wszystko to było drugorzędne. Na dwie sekundy, oczy znowu znalazły się wystarczająco blisko, by—

— Gramy dalej, zaczynasz przegrywać — nie wyglądał na przegranego, gdy zdecydowała usiąść tam, gdzie upadła.

Na nim.

— Zawsze wolałam koty od psów. Prawda czy fałsz?

Czas przeszły oznaczał prawdę — jeden, wymarzony w dzieciństwie piesek, prawdy nie czyni.

Kłamstwo Lyry: 19 (14 + 5) + k100
Percepcja Barnaby'ego: 34 (14 + 20) + k100

PMG: 33

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 46, 29

— Jak śmiesz.
Jak śmiała (się)?
Głośno. Ładnie; głosem, który przypominał karmelowe piwo — ciepłym w środku, orzeźwiającym na końcówkach, skapującym z wysokości sufitu na moment przed poddaniem się grawitacji. Upadek byłby bolesny, gdyby nie prewencja; prewencja nie doszłaby do skutku, gdyby nie on.
Jedno z nich żyło teraźniejszością, drugie myślało o bezpośredniej przyszłości, każde próbowało zapomnieć o przeszłości.
Łatwo skupić myśli na tu i teraz, kiedy tu i teraz rozpoczyna się i kończy w punktach stycznych ciał; prostopadły układ i nowy angaż w teatrze zdarzeń — debiut w roli pirsu, materaca albo wygodnej amortyzacji przebiegł pomyślnie.
Sceniczna partnerka nie ucierpiała w trakcie popisu kaskaderskiego; tylko osamotniony kosmyk załaskotał w czubek nosa, kiedy dwie sekundy mogły być dwoma milleniami — istniały tylko dwa kierunki ruchu, do przodu albo—
— Mhm — widzę, chociaż to niewłaściwy czasownik: czuję oddaje kąt ułożeń ciał nieastralnych. — Czekałem.
Nowy debiut; tym razem gra fotel.
Wygodny, sądząc po rozłożonym na ciele balaście — cierpliwy, zgadując po powiekach, które na moment ukryły spojrzenie.
— Dopiero się rozkręcam — fałsz; po prostu źle radził sobie w starciu bezpośrednich kłamstw. Pomiędzy przemilczeniem prawdy a głośnym jej zafałszowaniem tkwiła wyraźna granica — Williamson właśnie odkrywał, że Vandenberg uniosła szlaban i radośnie przeskakiwała nad linią demarkacyjną.
— Prawda — fałsz; uniesione brwi — obie, jakby mówił naprawdę, Vandenberg, k o t y? — nie zamierzały słuchać. — Widzę sympatię w oczach.
Widział wiele — lekko przechyloną głowę i dłoń na wyciągnięcie ręki; palce poruszyły się niespieszne, lekko oplatając wokół cienkiego nadgarstka. Magia anatomiczna wymagała dotyku; przecież wiedziała.
— Pulsimetro — nieczysto? — To nie oszustwo, sama chciałaś.

PMG: 54
rzut: Pulsimetro | próg 30 | k100 + 5 magii anatomicznej

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 100

Sama chciała.
Puls pod opuszkami palców to tak—tak—takt; krew w korytarzach żył, myśli w korytarzach umysłu, zdecydowane zaburzenia pracy serca — sto trzydzieści osiem uderzeń na minutę przypominało przestraszone, uwięzione pod skórą zwierzątko.
Opuszek palca zatoczył łagodne koło; próba uspokojenia pulsu przyniosła odwrotny efekt.
— Podsufitowe akrobacje męczą? — kąciki ust nie drgnęły — nie musiały; głos zapomniał o szczepie bombastikowym i teraz opływał pewnością, że zapowiedź była prawdziwa — dopiero się rozkręcał.
— Pierwszy prawdziwy pocałunek w wieku piętnastu lat — dłoń nie wybierała się donikąd; opuszki palców wychwytywały każde uderzenie rezonujące z dna serca na kręte autostrady ukrytych pod cienką skórą żył. — Prawda czy fałsz?
Fałsz; rok wcześniej panna Devall naczytała się Harlequinów i chciała przekonać się, czy były literaturą faktu.
— Stwórz trochę iluzji.
W salonowym świecie nigdy nie było jej za wiele.

Kłamstwo Barnaby'ego: 8 + k100
Percepcja Lyry: 11 (6 + 5) + k100

PMG: 54

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 6, 14

To nie oszustwo. To bezczelne naruszenie zasad.

Obserwacja musiała nie przynosić mu zadowalających efektów. Gdyby tylko liczyli punkty (nie liczyli?), to byłby na przegranej pozycji, jednak nowa biżuteria wokół jej nadgarstka dała mu niespodziewaną przewagę w prawdzie. Prawda była taka, że—

— Albo mnie stresujesz — kłamstwo; wyczuwalne przez uderzenia na opuszkach palców. Cokolwiek pompowało krew w jej żyłach, nie miało nic wspólnego ze strachem czy stresem.

Dowód numer jeden: zatoczone kółko jedynie go przyśpieszyło.

Ona nie potrzebowała nic mierzyć — wciąż ten sam znak fałszu malował się na jego twarzy i nie miała zamiaru go o nim informować, dopóki nie skończą. Lubiła wygrywać.

— Kłamca, kłamca, co nie umie tańczyć walca.

Nie umiał? Mogłaby zapytać, ale nie na tym polegała ta gra.

Przed wyznaniem przyszedł uśmiech; tylko ślepiec mógłby uznać, że jest on niewinny. Skoro chciał korzystać z nadgarstkowego koła ratunkowego, to proszę bardzo. Prawda może być dla niego niewygodna, gdy gra rolę krzesła.

— Nigdy nie całowałam się z kobietą. Prawda czy fałsz?

Czyje tętno teraz się rozpędzi?

Darmowa prawda z racji krytycznego sukcesu.

Dziwnie okazywała stres; łatwo zdradzała drobne nagięcia prawdy.
Rozpędzony takt pod opuszkami wbił kolejny bieg — kłamca bez walca (umie; po prostu zapomniał) za moment przekona się, że niewielkie oszustwa można przypłacić sporym problemem. Uśmiech był ostrzeżeniem, słowa — wyrokiem.
Trzy sekundy absolutnej ciszy — bezdechem, w trakcie którego wyobraźnia robiła to, co potrafi najlepiej; wyobrażała sobie.
— Fałsz — myślenie życzeniowe czy fakty? Uśmiech na jej ustach mówił sam za siebie; dłoń zsuwająca się z nadgarstka była jeszcze wymowniejsza. Gest był tylko wymówką — powodem, który usprawiedliwiał poruszenie pod fotelowym obiciem. Palce owinęły się wokół szyjki butelki, skręt tułowia poprawił układ rosnącego problemu, łyk wina ocucił myśli — może czas pomyśleć o przeszczepie wspomnień? — Jak miała na imię?
Subtelnie, Williamson.
Święcąca butelka w jego dłoni chętnie utrwaliłaby tę historię.
— Nigdy nie zgubiłem spodni w bostońskim barze — dwadzieścia dwa lata, początek wieczoru kawalerskiego, który zamienił się w cztery dni wyrwane z życiorysu; kto by nie zgubił? — Prawda czy fałsz?
Czas zostać przy iluzji; zwłaszcza decorum.

Kłamstwo Barnaby'ego: 8 + k100
Percepcja Lyry: 11 (6 + 5) + k100

PMG: 54 — 3 = 51

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 15, 93

Najpierw była cisza, potem odpowiedź, a na koniec gest wymownie ogłaszający małe (ponoć spore) zwycięstwo.

— Zasmakowało? — niepotrzebna złośliwość z jej strony. Cokolwiek mu smakowało, z pewnością nie było przyniesionym przez nią winem. Dłoń, która przed chwilą trzymana była w niewoli, teraz sięgała po butelkę, nawet nie kryjąc się z tym, że dotyk męskiej dłoni był przypadkowy. Czy gdyby był, to miałaby czas na trzy kółka, nim wysunie butelkę na wolność?

— Jestem dyskretna, Williamson. Imię pozostanie tajemnicą.

Nie rozpowiada swoich buziaków na mieście. Barnabę z przyszłości (jak dalekiej?) powinno to ucieszyć.

Powrót butelki na ziemię powinien ucieszyć go równie mocno; kosmyki włosów znowu miały okazję załaskotać czyjś nos, gdy nastąpiło pochylenie.

— Oczywiście, że zgubiłeś spodnie. Właściwie pytanie brzmi, czy skarpetki też?

Właściwie pytanie — meritum ich zabawy — jeszcze powinno nadejść. Potrzebowała chwili, aby wybrać odpowiednią prawdę. W głowie miała pewną strategię i okazję, aby ją przetestować. Williamson udowodnił, że bardzo łatwo jest odwrócić jego uwagę od czyiś słów.

— Lubię—

Przysunęła się biodrami bliżej. Złudne poczucie kontroli; bombastic lubił dawać taką iluzję.

— —gdy bawisz się moimi włosami. Prawda czy fałsz?

Poznałeś już mój blef?, spytały oczy wpatrzone w jego.

Kłamstwo Lyry: 19 (14 + 5) + k100
Percepcja Barnaby'ego: 34 (14 + 20) + k100

PMG: 33 — 3 = 30

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 3, 28

Niepotrzebna złośliwość, niezbędne zmierzenie z prawdą — wiele drzwi w jej przeszłości nadal było zamknięte.
— Soczysta prawda — smaczna nawet pod falą bombastycznego kwasu. — I godna uznania tajemniczość, Vandenberg.
Barnaby z przyszłości (jak odległej?) wspomni ten wieczór; ciche pukanie do drzwi i powolne gesty po świeżo zasklepionych ranach listownej — istnieje medium, którego nie użyją do sprzeczki? — kłótni. Będzie pamiętał o obietnicy kolacji prędko zamienionej w czyn — kiedy ona prowadziła przegląd lodówki, on zastanawiał się, gdzie trzyma durszlak.
I czy to na pewno to, o czym myśli.
Powrót butelki cieszył; entuzjazm scalony w cichym mhm z którego powstało ciche dmuchnięcie — łaskoczący nos kosmyk skapitulował przed ciepłym muśnięciem powietrza.
— Co ciekawe, portfela nie — zamiast przy dupie, trzymał go w zębach — ta opowieść była historią na dzień, w którym żadne z nich nie będzie grać mebla. Te, podobnie jak ludzie, uczą się na błędach; sprytny plan Vandenberg wprawił w ruch biodra — manewr, do którego można przywyknąć — ale nie oderwał wzorku od oczu; to było ważne.
Widzieć, co w nich ma, kiedy—
— Prawda — potwierdzona doświadczeniem; wyraźna na dnie płynnego bursztynu spojrzenia. — To ważny proces zasypiania.
Prawda czy fałsz?
Kanapa pod nimi znała odpowiedź, poduszka zazdrośnie strzegła tajemnicy, a palce — wprawione w ruch wspomnieniem, niestrudzenie szukające zajęcia — znalazły nowy punkt oparcia. Biodro było, dosłownie, pod ręką; tap—tap palców brzmiało na nim weselej.
— Wtedy, na komisariacie — wtedy było przeszłością, która w rozmowy zakradała się niechętnie; obecna, ale niezapraszana — to ja kazałem przynieść im koc. Prawda czy fałsz?
Weneckie lustro było taflą — ona, w trupim świetle jarzeniówek, duchem. Nie był pewien, czy czuła zimno; on po śmierci Daisy nie czuł niczego — dopiero po pogrzebie odkrył żółknące sińce na ramionach; Richie nigdy wcześniej i nigdy później nie zaciskał na nim palców tak mocno.
— Wariacyjna. Coś w twoim stylu.

Kłamstwo Barnaby'ego: 8 + k100
Percepcja Lyry: 11 (6 + 5) + k100

PMG: 51