First topic message reminder :

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76, 3

Oblałeś się? powtórzone w czeluści garderoby do — o, dobry wieczór — nowej lokatorki szafy; uniesiona w górę brew nie osądzała.
Knuła.
Brudne spodnie — w przeciwieństwie do brudnych myśli — łatwo wymienić na świeże; szare, miękkie, przygotowane na perspektywę kolejnego zalania. Czysta koszula podążyła za jeansami; wyglądałby idiotycznie w staro—nowym zestawieniu — i bez tego Vandenberg zanosiła się właśnie śmiechem — więc na plecy naciągnął koszulkę. Nie była ani nowa, ani szara, ale posiadała ukrytą funkcję sentymentu; oto tajna broń garderobianego arsenału — rekin.
— Nie co — dziesięć dni temu — kilka metrów na lewo, za ścianą — podobna rozmowa tonęła w złotym świetle żarówki. — Kto.
Pierwszy błąd — przeniesienie spojrzenia na łóżko przed dotarciem do celu; dresy nagle wydały się złym pomysłem.
Drugi błąd — przekonanie, że Vandenberg pozostawiona bez nadzoru to Vandenberg spokojnie czekająca w tej samej pozycji.
Trzeci nie—błąd — wzrok przeskakujący po jasnej połaci pościeli to wzrok odkrywający kontrast. Kołdra—skóra, skóra—bluzka, bluzka—obojczyk, obojczyk—nieranny, nieranny, więc pozwala na kontrolne zerknięcie niżej.
Czwarty błąd — krytyczny.
— Vandenberg.
Próba mówienia, kiedy myśli nie do końca wiedzą, co próbują przekazać.
Ramię oparte o framugę garderoby to jedyny punkt wspólny z poczuciem rzeczywistości. Cała reszta — Lyra—ukrzyżowana, Lyra—uśmiechnięta, Lyra—uwalona na samym środku łóżka — podsycała odrealnienie; na ścianach tego mieszkania nie było kalendarza — ten istniał w głowie i właśnie kartkował strony. Trzynasty marca; Williamson nie wrócił do pustej, ułożonej pościeli po raz pierwszy od—
— Fałsz — prawda — stwierdziło energicznie potrząśnięcie głową; pewnie wypadłoby lepiej, gdyby Vandenberg nie szorowała włosami po kołdrze. Zmarszczone brwi wydały wyrok — bujda na kołach, resorach i w chuj mięciutkim łóżku — wprawiając ciało w ruch; odkleił się od framugi, płynąc w stronę łóżka z rekinem na koszulce.
— Zmyślasz i na twoje szczęście — coś srebrnego podskoczyło z jego dłoni; podrzucony przedmiot po krótkim locie — na chmurkę? — grzecznie wrócił w uchwyt palców — nie zamierzam dziś dochodzić.
Na pewno?
— Do sedna sprawy.
Tak lepiej.
Kolejne podrzucenie drobnostki zbiegło się w czasie z zaklęciem; coś powinno dotrze do łóżka zanim zrobi to on — tylko tak odzyska część okupowanych ziem.
— Dormi.
Głupio wyjdzie, jeśli magia odmówi posłuszeństwa.

Dormi | próg 35 | k100 + 28[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Barnaby Williamson dnia Wto Sty 16 2024, 10:55, w całości zmieniany 2 razy

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 8

Po Bombasticu nie prowadź, nie kop i nie używaj Dormi; trajektoria lotu zaklęcia przypominała spacer lokalnego konesera napojów wyskokowych. Przedmiot, wokół którego czar owinął się głównie z litości, płynął przez powietrze zygzakiem — dwa razy prawie zderzył się z zagłówkiem łóżka i do przystanku końcowego dotarł dopiero, kiedy jedynym punktem kolizyjnym mogło być czoło Vandenberg.
— Niedawno zacząłem zauważać — niedawno to czas zawieszony w niebycie; mógł być tygodniem, miesiącem albo ulepionym naprędce kłamstwem — że ma grawer rekina.
Gdyby szybująca nad nosem Lyry zapalniczka potrafiła mówić, szeptałaby to naprawdę ty?; tyle wystarczyło — jedna z rozrzuconych na boki rąk wystrzeliła w kierunku unoszonego w powietrzu przedmiotu, więc Williamson runął na łóżko; zwolniony przyczółek materaca zapadł się pod impetem ciała.
Jego kolej.
— Poznałem Orestesa, kiedy próbował mi wcisnąć wróżbę za dwie dychy — kłamstwo; Zafeiriou czytał z jego dłoni tylko raz, dotyk przypłacając odsłuchaniem. — Prawda czy fałsz?
Nagie ramię zahaczyło o materiał bluzki; miejscami był bardziej szorstki, niż wyglądał — łaskotanie w opuszkach domagało się empirycznego upewnienia; zaciśnięte na pościeli palce powstrzymały dłoń przez odruchem.
— Nie gryzie cię?
Interpretacja dowolna; rekin na zapalniczce, top na ciele, zarost na przysuniętym do ramienia policzku?

Kłamstwo Barnaby'ego: 8 + k100
Percepcja Lyry: 11 (6 + 5) + k100

PMG: 23
k6 na bombastyczne skutki

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 49, 11

--------------------------------

#2 'k6' : 5

Brudne spodnie zniknęły; brudne myśli pojawiły się w momencie, gdy Williamson domowy pojawił się oparty o framugę. Wzrok Lyry — poniesiony — najpierw na znajomego rekina, chociaż był bardziej napięty, niż go pamiętała. Jakiś bardziej zadowolony z faktu, że jego rękawy opinały się ciasno na jego—

Szybkie spojrzenie w dół — fatalny błąd — szare dresy wcale nie ukrywały więcej.

Jedyne, co mogło uratować sytuację, to elokwentne pociągnięcie tematu. Dlatego właśnie—

— Czy to— hik

Czkawka? Owszem.

— Moja— hik

Miało być koszulka, ale nie dotarła już do tej części wypowiedzi. Lyra pijana to Lyra łatwo rozpraszana — lecący w jej stronę metalowy przedmiot wystarczająco skupił jej uwagę (oraz ręce), więc ktoś mógł zanurkować na pościeli obok, podstępem wypracowując sobie kawałek miejsca.

Tajemnica przedmiotu była badana zmarszczonymi brwiami i obracającymi ją opuszkami palców. Kolejny, znajomy rekin do niej się uśmiechnął. Spojrzała najpierw na niego, potem na leżącego obok Williamsona, znów na rekina i doszła do wniosku, że—

— To moja zapalniczka.

Hip.

Próbowała sobie przypomnieć gdzie widziała ją po raz ostatni. U Orestesa? Nie; po prostu Williamson właśnie coś o nim mówi. Aktem własności zapalniczki była rysa na pyszczku rekina. Doskonale pamięta, kiedy mu ją zrobiła.

— Prawda — odpowiedziała bez większego przemyślenia. Ores—wróżby; ma to sens. — Skąd masz moją zapalniczkę, Williamson? Kradniesz mi wszystko, co ma rekina?

Sprawa zaginionych własności przyćmiła na moment wszystko inne; aż do momentu, gdy coś — ktoś — inny stał się wszystkim innym. Zarośnięty policzek dotykał jej ramienia; gryzło, miał rację, ale—

— Lubię czasami, jak gryzie — cicha deklaracja padła z jej ust, a oczy utrzymujące linię komunikacji między frontem złotym, a zielonym, przypieczętowały jej prawdziwości.

— To mój ulubiony top — dodała. Wciąż grali — czy kiedykolwiek przestają? — Prawda czy fałsz?

Fałsz; doszła do wniosku, że jej ulubiony wyglada lepiej na Williamsonie, niż na niej.

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 92, 35

Punkt dla garderobianego spisku; koszulka rozpoznana to koszulka obserwowana — rekin na materiale uśmiechnął się porozumiewawczo, a później zatroskał. Uwagę odebrał mu większy drapieżnik, żerujący trochę niże—
Williamson, naprawdę?
Naprawdę; pomyślał, co nazmyślał i zamilkł pod wrażeniem czyjegoś łgarstwa oraz czkawki; właściwie — głównie czkawki.
Po raz pierwszy kobieta zareagowała na niego w ten sposób; wciąż decydował, czy to dobrze.
— To moja—
Hip; bez hurra na końcu — okazuje się, że nie tylko ziewanie jest zaraźliwe.
— Za—hip—niczka. Moja.
Podstępność zaimka dzierżawczego — nieważne, ile razy go powtórzy, nie zmieni rzeczywistości. To była jego zapalniczka od momentu przywłaszczenia — ile? Rok? Dwa? — lata temu. Głód nikotynowy nie wybierał; zwłaszcza tamtego wieczora, zwłaszcza w barze, zwłaszcza kilka minut przed zaciągnięciem domorosłego alchemika w zaułek i próba zrozumienia, co zamierzał powiedzieć, zanim stracił—
Cóż; więcej niż zapalniczkę.
— Fałsz. Rzucaj hip—ania.
Nowy odłam magii; hip—otetyczny; jak czkawka, która nie chce zniknąć.
— Powstania.
Orestes—wróżbita, Orestes—słuchacz, Orestes—sprawiedliwy, bo przez system sprawiedliwości poturbowany; jeśli Vandenberg będzie się upierać, zasięgną opinii specjalisty.
— Znalezione, nie kradzione. Są takich tysiące, niczego nie udowodnisz.
Nie ma dowodów na to, że Williamson wiedział, kto był poprzednim właścicielem zapalniczki — nie ma dowodów na to, co stłumiło ostatnie hip i wysłało je do nirwany. Może to wstrzymany oddech — podobno pomaga; zwłaszcza, kiedy rozpoczyna się na złocie i kończy na słowach. Coś o gryzieniu, coś o preferencjach; coś o tym, że—  
— Zapamiętam.
Pamięć ma dobrą, nawet bez multiwitaminy.
Oko też ma niezłe — to, które spod przymrużonej powieki obserwowało ramiączko bluzki, podjęło decyzję.
— Prawda — fałsz? Cichym mhm położył kres wyobraźni; ile innych bluzek miała w szafie, że akurat ta nie zajmowała pierwszego miejsca w stawce? — Od teraz to mój ulubiony top.
Chociaż osobiście zostanie przy koszulkach; szerokie ramiona źle wypadłyby w tym kroju.
— Uważam, że masz talent — zawieszone słowa i potencjalna kropka po nich; to byłoby stwierdzenie, nie prawdo—fałsz — do magii odpychania. Prawda czy fałsz?
Nieudane Ordinatio to żaden dowód; ten czar i tak rzadko wychodził — próby mówiły więcej niż efekty.

Kłamstwo Barnaby'ego: 8 + k100
Percepcja Lyry: 11 (6 + 5) + k100

PMG: 23
k6 na bombastyczne skutki

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 1, 100

--------------------------------

#2 'k6' : 1

Nie tylko był złodziejem, ale również bezczelnym naśladowcą. Przy pierwszym hip była pewna, że się z niej naśmiewa; przy drugim sama zaczęła się z niego pod nosem naśmiewać, przypłacając to własną onomatopeją.

Uniesiona brew była ostrzeżeniem; temat zapalniczki jeszcze powróci, jednak zasady to zasady. Co do zasady ich nie przestrzegała, ale dzisiaj robiła wyjątek. Nim będzie mogła rzucić zaklęcie, potrzebowała odzyskać oddech — wraz z oddechem mowę — co było ciężkie, gdy patrzył na nią w ten sposób.

Ramiączko bluzki również poczuło się obserwowane.

— Ty masz na sobie moją ulubioną — dopełniła opowieści, odpłacając się spojrzeniem za spojrzenie. On nie miał wąskich ramiączek; oko jednak nie narzekało na brak punktów zaczepienia. — Zamiana?

Wizja Williamsona w mahoniowej bluzeczce była wystarczająca, by mogła zlokalizować zagubione z płuc powietrze.

Ta prawda była trudna — stwierdzenie nie brzmiało, że miała talent, a że on tak uważa. W pierwszym odruchu chciała powiedzieć, że nie wie, co o niej myśli, ale byłoby to kłamstwem. W mentalnej notce zgromadziło się już wystarczająco, by mogła snuć teorie, że—

— Najprawdziwsza prawda.

Najprawdziwszy uśmiech. Obecny tylko wtedy, gdy ktoś w ciebie wierzy.

Ręka — ta zewnętrzna, która nie czuła na sobie drapania jego zarostu — poderwała się lekko do góry, powolną trajektorią lotu docierając do jego ucha. Nie miał włosów długich, jak ona, ale wciąż można było je za nie schować.

— Czy—

Decybele głosu ściszone tak, jak tylko było to możliwe i słyszalne. Teleportareobjectum; zobaczymy, co powstanie.



rzut na teleportareobjectum: próg 20

rzut kością na losowe zdarzenie w związku z k1:

rzut kością na losowe zdarzenie w związku z k100:

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 99

--------------------------------

#2 'k3' : 3, 2

— —to twoja moneta? — między jej palcami pojawiła się złota moneta, teleportowana prosto z jego kieszeni. Błysnęła mu ją przed nosem, zdecydowanie zbyt dumna z tego, że jej się to udało. Wątpiła do ostatniego momentu.

Była jego, (nie)odpychająca prawda. Teraz czas na jej własną.

— Kiedyś — zaczęła historię, obracając się delikatnie ciałem na bok. Czym były dziś centymetry? Żadne z nich nie miało wobec nic szacunku. — próbowałam dormi podnieść plecak w lesie, ale mój naturalny talent sprawił, że wraz z nim poderwały się wszystkie śmieci zakopane w ziemi.

Ręka, która wciąż trzymała ukradziony magią przedmiot, zewnętrzną częścią palców ślizgała się po jego ręce. Pędziła — nieśpiesznie — w dół, aż—

— Prawda czy fałsz?

—odnalazła jego dłoń, zaciśniętą na pościeli.

Tap—tap; otworzysz?, spytały opuszki palców, cierpliwie czekające, by zwrócić monetę.

Ciężko będzie zmusić potem dłoń do odwrotu.

Kłamstwo Lyry: 19 (14 + 5) + k100
Percepcja Barnaby'ego: 34 (14 + 20) + k100

PMG: 15

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 10, 69

— Vandenberg — obojczyk pod skórą poruszał się w rytmie oddechów; ramiączko chyba—czerwonej bluzki przesunęło się o kolejny centymetr. — Istnieją łatwiejsze sposoby, żeby zobaczyć moje ramiona.
Jakie?
Dopiero przed momentem pokazał łokcie — naprawdę istniały; być może za cenę wydechu, który zgubił drogę z płuc i zabłądził w nieistniejącą przestrzeń między dłonią i uchem. Uniesiona brew była odruchem; nagle wypuszczone z ust powietrze — obietnicą śmiechu.
— Ryzykowne — zabawne; zmarszczony nos zwiastował proces myślowy — skąd miał w spodniach dziesięciocentówkę? — Nigdy nie wiadomo, co ktoś trzyma w kieszeniach.
Szczególnie pod numerem szóstym na Staromiejskiej; odruch wędrującej do zakamarków spodni dłoni zastygł pod świadomością ruchu. Ktoś obracał się na bok, ktoś zamieniał odległość w mgliste wspomnienie; ktoś nosił na skórze łagodny zapach kwiatów — dla kogoś wiosna była zawsze.
W inną wiosnę — sześć lat temu — napędzała go pewność; nigdy więcej krew nie zamieni się w lawę pod dotykiem czyjejś dłoni; nigdy więcej nie zapomni o wdechu, kiedy wydech zwieńczy udaną próbę nieodsunięcia się od dotyku. Nigdy więcej palce na jego ramieniu nie będą błądzić w ten sposób — jakby chciały; jakby nie musiały się spieszyć; jakby—
— Byłem pewien, że to twoje oczy będą moją ulubioną częścią wieczoru — słowa płynące znikąd; zaczynały się w lewym kąciku jej ust i kończyły w prawym — wzrok nie próbował udawać, że zabłądził. — Ale wtedy się uśmiechnęłaś.
Butelka przy łóżku domagał się uwagi; znów mógłby użyć jej jako wymówki do ucieczki, gdy nie—
Tap—tap; pytanie, nad którym nawet nie musi się zastanawiać.
— Prawda — dłoń na pościeli zwinięta w pięść — przez sześć lat był pewien, że nie będzie musiał poluźniać uścisku. Tej nocy ręka obraca się sama — knykcie zanurzają się w kołdrze, a rozchylana dłoń akceptuje łapówkę dziesięciocentówki; napiwek odbiera sam.
Palce przeciwko palcom; te szorstkie, usłane rozpierzchniętą mozaiką wyblakłych blizn zanurzają się między tymi smukłymi — ciepło miękkiej skóry spełnia obietnicę; splecione z sobą dłonie ciężko zmusić do odwrotu.
— Chcę, żebyś została — kciuk na drobnych knykciach; opuszek spacerował pomiędzy kolejnymi wzniesieniami, odmierzając sekundy zanim—
— Na noc. Prawda?
Czy fałsz?
Niedokończone pytanie — w co właściwie grają? — nie akceptowało fałszu; trudno ukryć kłamstwo, kiedy pogranicze między płynnym złotem i wyblakłą zielenią rozciąga się na trzech — dwóch; obrócona w bok głowa osuwa się na poduszce; współdzielone powietrze z trudem dociera do płuc — centymetrach odległości.

PMG: 23
nie rzucam na percepcję i kłamstwo, because of reasons

— Jakie?

Pytała nie tylko Lyra, ale i naprężony rekin, który na szczęście nie potrzebował tlenu, by oddychać. Mógłby się udusić; ściśnięty między jego—

Wzruszyłaby ramionami — gdyby jedno z nich nie było przyblokowane ciężarem całego ciała i całych myśli —  zamiast tego wzruszyła ramieniem. Liczba pojedyncza wymuszona, wymuszająca również kolejny ruch ramiączka. Czyjeś oczy na to reagowały; czujność godna warującego psa.

— Ponoć czasami działam zbyt pochopnie — echo ostrzeżenia z wnętrza śmietnikowego auta było słabym podmuchem wiatru — wiatr był wydechem skraplającym się na czyjejś skórze; wiosenną bryzą na wyziębionym przez zimę kamieniu — oraz czymś, co tutaj nie miało większego znaczenia. Pochopność nie istniała; mieli przecież kontrolę nad tym, co—

Obserwowane kąciki uniosły się wyżej. Komplementowane oczy zabłysły — ciepło magii oddychania ma taką moc — zawieszając się na źródle nieoczekiwanej prawdy. Było w jego słowach coś naturalnego; coś szczerego. Był koszmarnym kłamcą i wreszcie zrozumiała, dlaczego przynosi jej to ulgę.

Obserwowane wargi pochłonęły się wzajemnie; jedna zwilżyła drugą.

Pięść zmieniła się w uścisk. Jej dłoń wpuszczona do środka rozgościła się między szorstkim materiałem skóry a długimi palcami, które zdążyła już poznać — z którymi zdążyła się oswoić, więc ich bliskość nie bolała; nie straszyła i nie zmuszała do odwrotu — złączenie kończyn było zaledwie początkiem, ale równie dobrze mogłoby być i końcem.

Wciąż zasnęłaby szczęśliwa.

— Chcesz — odpowiedziała; w jej głosie nie było nawet milimetra zwątpienia w prawdę. Nie musiała szukać na jego twarzy objawów fałszu. Wiedziała; wiedziała, bo—

Nie była wielu rzeczy pewna, oprócz tej jednej.

— A ja chcę zostać.

Ich świat stał się światem dwójek — dwie, złączone dłonie; dwa centymetry (nie)bezpiecznej odległości i dwie pary oczu, które bez skrępowania dotykały twarzy drugiego. Dwa, pędzące przed siebie pulsy; miała wrażenie, że słyszy palcami rytm, w którym rozgrzewa się jego zastygłe ciało.

Wiosna przyszła; czas obudzić się do życia.

— Prawda?

PMG: 15
because of reasons, yes