First topic message reminder :

The member 'Penelope Bloodworth' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 93

Widzę, jak kobiety unoszą ciężką tablicę, a następnie wstawiają je w wybrane przeze mnie miejsce - tam, gdzie stał ster. W tym czasie biegnę szybko po te małe deseczki, które zebrałam ze strefy kłód. Gdy robota kobiet jest gotowa - szybko je układam w runę R na umieszczonej w poprawnym miejscu tablicy i liczę na jakikolwiek efekt.
- Jakieś pomysły, jak możemy załatać tamtą dziurę? - Patrzę teraz na twarze moich towarzyszek, licząc, że mają już jakiś plan.

Przy niemałym wysiłku i przechyleniu drewnianej, ciężkiej tablicy, udało się ją w końcu wynieść na pokład, gdzie czekała Blair. Wstawienie dechy w miejsce steru nie było wcale łatwiejsze. Musiały unieść ją wyżej i udało się dopiero przy drugiej próbie.
Lila machnęła rękami, żeby rozluźnić mięśnie - na dole jest jakiś stół, związany liną. Możemy spróbujemy zastawić nim wyrwę?
Nie miała pojęcia, że ten pomysł ma sens, ale warto było spróbować. Spojrzała nerwowo na wir znajdujący się na środku jeziora. Nie miały wiele czasu, więc nie czekając na odpowiedź pobiegła z powrotem pod pokład, żeby spróbować.
Mokry sznur był mocno zaplątany, drażnił skórę palców i nie zamierzał od tak po prostu dać się rozwiązać. Zaklęła pod nosem po arabsku starając się podważyć węzeł.



rzut: K100 + 22 (talent) + 5 (zręczność dłoni)

The member 'Lila Al-Khatib' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 26

Wyniesie tablicy nie było proste, ale dały radę. Ją samaą pchała wyłącznie determinacja i chęć opuszczeia tego miejsca. Zwłaszcza, że wir wodny był sygnałem, że czas już się skończył. Musiała zebrać w sobie resztę energii i ruszyć ku wnętrzu statku.
-Liny należy je rozwiązać i przesunąć stół. - Nie miały czasu na budowanie, tworzenie. Należałó działać ad hoc i to tutaj i zaraz. Dlatego znów weszła pod pokład i tam zaczęła luzowac linę, którą wcześniej wiedziała.

|k100, pomagam Lili.

The member 'Penelope Bloodworth' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 40

Wyniesienie tablicy spod pokładu było nie lada wyzwaniem. Wykrzywiona krata dawała tylko nieznaczną ilość miejsca, a zmieszczenie tam wielkiej płyty było wypadkową akrobatyki, zręczności i farta, że ta nie postanowiła się zaczepić o jakąś krzywiznę. Nie potrzebowałyście wokół siebie silnych osiłków, po raz kolejny udowadniając, że córy Lilith ze słowem swojej matki miały wszystko, czego potrzebowały, by osiągnąć sukces. Tablica wkrótce trafiła na miejsce, gdzie jeszcze przed momentem stał ster, który Blair zapadnią sprowadziła piętro niżej. Brakowało tylko jednego elementu, ale ten na szczęście miałyście przy sobie. Deseczki jedna po drugiej niczym magnes wchodziły w wyszczerbione miejsca na tablicy, zatrzymując się tam nieruchomo z cichym kliknięciem.

Lila, Penelope, nim ostatnia z deseczek znalazła się na swoim miejscu, wy byłyście z powrotem pod pokładem, usiłując rozplątać supły na linie rozciągniętej wokół stołu. Węzły były skomplikowane, ale znów — potrzebowałyście tylko Lilith i siebie nawzajem, by odnieść sukces. Sznur wyprostował się, a lina opadła miękko w wasze dłonie. To w tym momencie jakaś mistyczna moc wycisnęła całą wodę ze stolika i mapy, która znów była całkowicie sucha, jakby to właśnie węzły blokowały działanie dziwnej magii w okolicy, która sprawiała, że fala nie moczyła skóry ni ubrań. Papier mapy był twardy i nie podarłby się przy jednym ruchu, mogłyście bez trudu ją stamtąd zabrać.

Blair, gdy na tablicy umieściłaś ostatnią deseczkę, coś zatrzęsło statkiem. Ty widziałaś to z góry, a Penelope i Lila przez częściowo zasłoniętą glonami dziurę w statku. Wir rozszerzał się na znaczną szerokość, nie miałyście już czasu. To wtedy rozpoczął się dziwaczny proces, którego nie dało się już powstrzymać. Najpierw usłyszałyście stuknięcie. Pierwsze stuk, drugie puk i wkrótce zamiast pojedynczych dźwięków, rozlegała się cała symfonia. Ta dochodziła spod pokładu, z pokładu, z masztu, z dna — była wszędzie. Najpierw zwinął się żagiel, wyglądając niczym roleta. Blair, dostrzegłaś to pierwsza, mają dodatkowe kilka sekund, by ostrzec swoje towarzyszki. Następnie maszt ot tak w ciągu chwili skurczył się do rozmiaru wykałaczki, którą nakrył pomniejszony płat materiału żagla. Któryś z gwoździ wyskoczył w górę, gdy kurczyły się deski, biurko pod pokładem zaczęło przypominać wyposażenie domu dla lalek, kotwica wyglądała już tylko jak zabawka i cały czas się zmniejszała. Skidbladnir kurczył się w sekundy, wir rozszerzał się jeszcze szybciej. Miałyście już tylko moment, by go opuścić, nim wpadniecie do wody. Tkanka, która przez cały czas pulsowała i przybierała na masie, zaczęła stopniowo docierać do pomostu, ale droga do tunelu cały czas była otwarta, tkanka wyglądała teraz niczym ślizgawka, pozwalająca wam ominąć wzniesienia i zjechać po niej w jego stronę. Tylko czy na pewno zdążycie to zrobić?

Tura 11
Blair, k10 bezpieczna. Dalej rzucasz co turę.

Lila, Penelope, lina została odwiązana, proszę, byście zdecydowały w poście, która z was ją bierze (o ile którakolwiek to zrobi).

Wszyscy, statek zaczął ulegać procesowi zmniejszania się, a wy macie bardzo niewiele czasu, żeby go opuścić. Pod koniec tury (czyli w waszej 2. akcji), będzie ostatnia taka szansa. Nie opuszczenie statku będzie skutkować wpadnięciem do wody, co jest obarczone bardzo wysokim ryzykiem.
Blair, z twojej pozycji przeskoczenie na pomost będzie kosztować 1 akcję i będzie mieć próg 50 (rzut na sprawność z szybkością), jeśli będzie to 1. akcja oraz próg 60, jeśli 2.
Penelope i Lila, w waszej pozycji przeskoczenie na pomost będzie kosztować 1 akcję i będzie mieć próg 60 (ponieważ musicie się wydostać spod pokładu), jeśli będzie to 1. akcja i próg 70, jeśli 2. Zabranie mapy ze stołu zwiększy ten próg o 5.
Przeskoczyć pomost możecie, wykonując rzut w kostnicy, aby następnie odnieść się do niego w poście.
Nieudane przeskoczenie należy koniecznie zgłosić mi z potrzebą posta uzupełniającego przed wykonaniem drugiej akcji.

Zgodnie z tym, co pisałam wcześniej, w turze 12. nastąpi umówiony czas spotkania z Zuge. Nie wiecie, czy kobieta będzie na was czekać. Aby spotkać się z Zuge, wystarczy wejść do tunelu i pójść prosto przed siebie (akcja). Oczywiście, tak jak wspominałam, nie musicie iść na spotkanie i możecie zostać.

Punkty życia i wzmocnienia: 
Blair: 134/149 (sporadyczne migreny) (-5 P, -10 M)
Lila: 141/161 (-10 P, -10 M) 
Penelope: 149/164 (-5 P, -10 M) 

Aktywne czary: 
Leviora - Blair 
Leviora - Lila 
Przywołanie chowańca - Penelope (5/5) 

Po kliknięciu mapki pokaże się jej pełna wersja.
 

Czas odpisu: środa (21.12) do 23:59.

Lina nie chciała od razu puścić. Grube sploty, ciasno ze sobą połączone nie ulegały palcom, a to sprawiało, że przeklinała w myślach na wszystkie niebiosa i anielskie pióra. Jednak nie odpuszczała i wraz z Lilą uparcie siłowała się z liną. Ta, w końcu puściła, pokazując, że córy Lilith w swym uporze osiągną wszystko. Odetchnęła z ulga kiedy dziura została zasłonięta.
-W końcu. - Mruknęła pod nosem, a wtedy cały statek się zatrząsł. Dostrzegła jak stół nagle się skurczył. Przypominał teraz ten, przy którym sadzone były lalki siostrzenic w ich domku dla lalek. -Czas na nas. - Oznajmiła ze spokojem, choć do tego było jej daleko. Serce łomotało w piersi, a dłonie się trzęsły kiedy zwijała linę. Należało ją zabrać, miała w sobie wielką moc. A przynajmniej taką, która potrafiła przełamać przedziwny stan jaki był wewnątrz muszli. Zarzucając linę na ramię wyszła na zewnątrz, by dostrzec jak maszt zamienił się w wykałaczkę. Wir powiększał się z każdą sekundą. A pokład pod ich nogami dosłownie malał w oczach. Musiały skakać, i już była gotowa zrobić skok, ale coś jej przeszkadzało. Czy to znów utrata równowagi czy to lina ciążyła, ale skończył się porażką.


|Skok nie udany, rzut tutaj

Ułożyłam deseczki, a dziewczyny zrobiły coś pod pokładem, co poskutkowało tym, że Wszystko szło o dziwo zgodnie z planem, choć byłyśmy zbyt wolne w tym wszystkim. Domyślałam się, że Zuge już na nas czeka, że gdy teraz statek się pomniejsza, my powinnyśmy być już w tamtym tunelu, śledząc Freyra, żeby ten zaprowadził nas do Surtra. Nie chciałam, żeby nasza łączniczka ryzykowała sama. Przyszliśmy tu po to, żeby jej pomóc, więc musiałyśmy się znowu śpieszyć.
- Zadziałało! Szybko skaczcie, bo się nie wydostaniemy! - Krzyczę do kobiet, a sama niemalże od razu się rozpędzam. Napinam prawą nogę w ostatnim momencie tak, jak robiłam to na zajęciach z wychowania fizycznego w licealnych klasach, gdy skakałam w dal. Nie byłam uzdolniona fizycznie, ale byłam w miarę szybka, co poprawiło się jeszcze bardziej po tym, jak zaczęłam trenować boks w lutym.
Udaje mi się to bez problemu, a nawet zdawało mi się, że miałam spory dystans za sobą. Niestety pokład cały czas oddalał się od mostku, przez co kobiety będą miały trudniejszą sytuację ode mnie.
Odkręcam się i patrzę na próby pani Bloodworth. Była dużo starsza ode mnie i od arabki, która była tutaj z nami, ale wciąż miałam nadzieję, że jej kości nie są zardzewiałe, a mięśnie wciąż sprawne. Przerażenie jednak zaczyna gościć na mojej twarzy, gdy widzę już od samego początku, że nie uda jej się pokonać tej odległości. Zamarzam jednak, nie będąc w stanie zrobić niczego, co mogłoby jej pomóc. Mogłam tylko się modlić, ale nawet na to się nie zebrałam - po prostu straciłam oddech, patrząc na nieuniknione...


Rzut w kostnicy: skok 93 + 5 + 2 = 100 > 50

Penelope, jeden źle postawiony krok, niepotrzebne przesunięcie ciała w prawo albo w lewo i pomost oddalił się na 3 cm dalej, a szybki przeskok na niego zakończył niepowodzeniem. Rozwijająca się wokół tkanka ślizgała się, czas jakby zwolnił w efekcie wyrzutu adrenaliny, a ty, spadając, gdy statek się skurczył, dostrzegałaś nad sobą Blair, a pod sobą tylko otchłań wody. Potężny wir i fale rozbijające się o brzegi. Nieostrożność? Niefart? Lilith była przecież po twojej stronie, tak bliska i jednako daleka. Leciałaś, nie zatrzymując się i nie uderzając o żaden kamień. Woda, a ta obecna była wszędzie tutaj, uderzała w twoje ciało, ale to dalej było suche. Nad tobą tylko resztki światła, rozmazana twarz towarzyszki. Pod tobą ciemność i otchłań.
Uderzyłaś w coś twardego, ale elastycznego, jakby posadzkę stworzoną z tkanki skórnej, po której poruszałaś się przez ostatnie kilkadziesiąt minut. Ból rozbił się po ciele, a chociaż był nieprzyjemny, tak nie miał utrudniać ci dalszej wędrówki. Tkwiłaś w całkowitej ciemności, ale oddychałaś, istniałaś. Ból był dobry. Był oznaczał, że żyjesz. Cisza wokół była nieprzyjmna. Frezja zniknęła gdzieś, nie była w stanie do ciebie dotrzeć.
Gdzieś z oddali dochodziło do ciebie jedno źródełko światła. Pojedynczy płomień nadziei gdzieś w oddali. Była to podłużna szczelina, na końcu której widniała jasnoniebieskawa łuna.

Blair, bez trudu przeskoczyłaś na mostek, ale twoja towarzyszka była zbyt daleko by jej pomóc. Dostrzegałaś tylko, jak wpada w wir wody i znika pod jej powierzchnią.

Jest to post uzupełniający na prośbę Penelope. Na ten moment masz status zaginionej, wydarzenie dla ciebie trwa. Dotarcie do szczeliny nie będzie akcją, w miarę zbliżania się okaże się, że jesteś w stanie przez nią przejść (to już będzie akcją).
Za uderzenie otrzymujesz 10 pż P.

Lila, jeśli twój skok będzie nieudany, możesz swobodnie odnieść się do tej samej treści, lądując obok Penelope.

Penny i Blair - 1 akcja. Lila - 2.

Tura toczy się normalnie do dzisiaj do 23:59.

Nie oglądała się za siebie, kiedy Blair układała na tablicy deseczki, które wcześniej przyniosła. Na pewno sobie poradzi. Pytanie, czy one też?
Po kilku chwilach lina puściła a stół... wysechł, razem z nim znajdująca się na blacie mapa. A potem się zaczęło. Pierwsze stuknięcie, potem zgrzyt i chrupnięcie. Nie było już żadnych wątpliwości - rozwiązały łamigłówkę a statek zaczął się składać. Złą wiadomością było to, że razem z nimi w środku. W przeciwieństwie do Penelope, wcale nie była spokojna.
- Szybko! - zawołała zerkając ostatni raz na mapę. Jeśli później uda im się przywrócić statek do normalnych (które tak naprawdę były normalne?) rozmiarów, wciąż powinna tam być. Ale to była tylko teoria, a ta nie zawsze szła w parze z praktyką. W ostatniej chwili rzuciła się więc po papier, który już teraz bez problemu powinien odkleić się od blatu.
Zacisnęła palce jednej ręki na mapie, palce drugiej na rogu. Jak sobie z tym poradzi? Nie miała pojęcia. W tym czasie pani Bloodworth zwinęła linę. Potem zostało im już tylko biec, pędzić przed siebie jak szybko tylko potrafiły. Wydostała się spod pokładu i już nie rozglądała wokoło. Zdołała dojrzeć tyle, co miała przed sobą. Wszystko się zmniejszało.
Raz.
Dwa.
Damy radę.
Trzy. Skoczyła.

Upadła na deski i przeturlała kawałek obijając sobie kolana. Jeszcze nie wiedziała, że z tego duetu na mostek udało się przeskoczyć tylko jej.

skok: 87 + 2 > 65

Czy to noga się jej omsknęła? Czy jednak lepsze byłby buty na obcasie, tak naturalne dla niej? A jednak, jak wcześniej wszystko się udawało. Stopienie krat, wydostanie tablicy, przewrócenie stołu. Teraz jednak szczęście ją opuściło. Czyżby Lilith uznała, że jest zbyt pewna siebie, zbyt dumna? Ona? Penelope Bloodworth nigdy nie była zbyt dumna. Teraz jednak spadała w dół i nie miała żadnej władzy nad swoim ciałem. Twarz Blair się rozmyła, nie zdążyła nawet krzyknąć. Ból rozszedł się po całym ciele.
-Na siedem piekieł… - Mruknęła pod nosem powoli podnosząc się z upadku. Ciemność ją otaczała, nic nie widziała, niczego nie słyszała. Ignorując ból szukała czegoś co by mogło jej nieść nadzieję. Jak światło. To w oddali, takie małe, ale niosące szanse na przeżycie. Powoli zaczęła się czołgać w jego kierunku. Zdawało się, że trwało to wieki. Całe wieki.
Szczelina. Mała, wąska, ale możliwe, że dzięki temu przetrwa.
Nie pozostało nic innego jak spróbować się przez nią przecisnąć. Czy statek został złapany? Czy dwie młode kobiety dały sobie radę?
Czy może pomniejszony statek wpadnie też tutaj?
Powoli wsunęła dłoń w szczelinę chcąc się przecisnąć na drugą stronę.


|Przeciskam się przez szczelinę

Nie patrzyłam już na Lilę, skupiona byłam na wodnej otchłani. Kolejna czarownica straciła życie w imię tej apokalipsy, której nikt nie chciał. Wszystko miało być w mojej głowie winą Lucyfera i Gabriela - dwóch najbardziej znienawidzonych przeze mnie bóstw.
- Lila... - Zaczynam z grobową miną. - Pani Bloodworth... się nie udało... - Mówię, bo nie widziałam żadnej sylwetki, która wynurzyć miała się na tafli jeziora. To znaczyło tylko jedno. - Ona nie żyje... Zostałyśmy same - Ścisnęłam teraz w niemocy pięści. - Idź na spotkanie z Zuge, ja odzyskam statek i dołączę do was potem. Idź, póki możesz jeszcze przejść. Nie pozwólmy, żeby jej śmierć i trud poszły na marne.  - Mówię, nie przyjmując do wiadomości odmowy, a następnie wyciągam z athame z kabury. - Jeżeli będzie trzeba, sama sobie wytnę to przejście, dlatego leć już. Nie pozwól Zuge czekać. Ave Lilith. - To było pożegnanie i rozkaz jednocześnie.
Gdy statek zmniejszył się już do rozmiarów księgi, a ja mogłam go bez problemu złapać, wysunęłam dłoń w jego stronę i rozpoczęłam inkantację:
- Dormi - Jeżeli statek poruszył się pod wpływem mojej magii, to próbowałam zmanipulować nim tak, żeby ten trafił do mojej dłoni.

Rzut:
1. Na Dormi próg 35
2. zdradziecka

The member 'Blair Scully' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 100

--------------------------------

#2 'k10' : 7

Podniosła się o dopiero wtedy obejrzała za siebie w poszukiwaniu pani Bloodworth. Nigdzie jej nie było. Wszędzie tylko pęczniejąca, obrzydliwa masa.
- Jak to, się ni udało?! - rozejrzała się wokoło usilnie próbując dostrzec znaną sylwetkę odzianą w gustowne wdzianko. Nie dostrzegła, a w żołądku poczuła nieprzyjemny uścisk. - Przecież musi...! - jej głos załamał się na krótką chwilę. Wiedziały, jak to wszystko może się skończyć, ale mimo to wierzyła, że wszystkie wrócą z tej wyprawy całe.
- Ja nie zos... - zaczęła wiedząc, że Blair ma rację. Nie chciała jej tu zostawiać; ani jej, ani pani Bloodworth. W końcu przytaknęła, chowając mapę do plecaka. Róg przywiązała do do jednego z ramiączek, żeby mieć wolne ręce. - Nie zostawajcie tu zbyt długo.
Wciąż nie przyjmowała do wiadomości tego, że pani Bloodworth może nie żyć. Śmierć miała to do siebie, że trzeba było się z nią po prostu oswoić. Przyjacielem w takiej niedoli był czas, a ten właśnie niemal cały przelał się im przez palce.
- Czekam na was u Zuge. Wszyscy będzimi czekać, okej?
Ostatnie spojrzenie na Blair i pustkę, w której musiała zniknąć Pani Bloodworth. Szybki odwrót na pięcie i bieg w stronę tunelu.


Lila biegnie do tunelu prowadzącego do Zuge.