First topic message reminder :

Żeszkurwa — nie zdążyła powiedzieć, gdy zabzyczało jej w gardle dziesiątką muszych odwłoków i malutkich skrzydełek. Co jeszcze dziś wyląduje w jej ustach, nim ze sobą kończą?
Złapała ulotną refleksję — muchy są obrzydliwsze od pająków. Smakiem, konsystencją—
Wszystkim.
Problem z tym, że nie miała już czym rzygać. Wypuszczała muchy z ust, łzy kapały z oczu, znacząc ziemię pod stopami, mrocząc dobrze znaną mgłą. Kasłała, nim ostatni muszy pomiot nie opuścił jej ust. Ciałem wstrząsnął kolejny dreszcz obrzydzenia. Ile jeszcze zniesie?
Z każdym czarem irytacja osiągała kolejny zenit, każdy kolejny coś w niej przełamywał, naginał. Nie nagiął tylko jednego. Bo dalej twardo stała na nogach. Nadal walczyła.
Wyciągnęła dłoń przed siebie.
— Eximpressivo — cichsze, bardziej zachrypnięte. Niezmiennie nieustępliwe.


PŻ: 59/169 (-15 do kości)
Rzut: k100 + 12 - 15 (próg 40)

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 13

Jej tarcza znowu okazała się felerna. Zaklęcie trafiło Annike i Johan nie mógł powstrzymać triumfalnego uśmiechu, który na moment zagościł na jego ustach. Najpierw jednak powstrzymał odruch wymiotny.
Zabawne, widział tyle obrzydliwości, a jednak ta jedna wzbudzała w nim konkretny odruch. Za często wypuszczał muchy z ust, kiedy jeszcze razem mieszkali z rodzicami.
- No i kurwa, widzisz, jak to jest? No kurwa masz za swoje - w końcu odpłacił jej pięknym za nadobne. Pająki i muchy; niech poczuje ich smak. Nie mógł jednak powiedzieć, że rzucała na niego te zaklęcia za darmo.
- Lubricitas - kolejne, które już dziś na nim zastosowała. To była gra w ping-ponga.


rzut: Lubricitas (45) 8 + K100
PŻ 118/188

The member 'Johan van der Decken' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 77

— Mam za swoje — kontury maski nadłamywały się z każdym zaklęciem — tym, które nie mogło wyjść spod jej palców, jak i ripostą Johana, rzucaną z łatwością o jakiej już zapomniała.
Zaciśnięte pięści, paznokcie wrzynające się w skórę we wnętrzu dłoni, chaotyczny oddech, błagający o litość i przerwę.
Nic z tego.
Nie upadniesz.
Nie możesz.


PŻ: 59/169 (-15 do kości)
Rzut: k100 + 8 - 15 (próg 50)

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 80

Nie upadnę.
Jak sobie obiecała, tak kruchy lód pod stopami nie wystarczył, by ostatecznie ją upokorzyć. Bo właśnie tym byłby upadek. Upokorzeniem.
Zaciętość na opuchniętej i zmęczonej twarzy rozjaśnił podły uśmiech satysfakcji.
Nieee, na pewno nie spróbuje tego znowu.
— Alisfaucium — a jednak. Podła żmija.


PŻ: 59/169 (-15 do kości)
Rzut: k100 + 12 - 15 (próg 60)

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 8

Kolejna runda obijania, kolejna runda nieudanych zaklęć obronnych i udanych ataków. A jednak wciąż trzymała się na nogach. Dobrze wiedział, że nie chciała płakać ale krwawe łzy same spływały z jej oczu. Po użądleniach i jego wściekłe spojrzenie moczyły słone łzy odruchu organizmu.
- No i na chuj, co? - zawołał do niej, kiedy rzuciła to samo zaklęcie - na jego szczęście, nieudane. I on by zwrócił dzisiejsze śniadanie.
- Breviter - wyciągnął dłoń w stronę siostry. Wystarczająco dziś oberwała.


rzut: Breviter (35) 1 + K100 (na Annikę)
PŻ 118/188

The member 'Johan van der Decken' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 67

O ni chuja.
Rany zaklepiły się pod wpływem zaklęcia, pieczenie powoli — choć nie całkowicie — ustąpiło. Zaś to w gardle przybrało na sile. Skleiło oczy jeszcze bardziej.
I podburzyło do jeszcze jednego, desperackiego działania.
Podeszła — by w ostatnim porywie bezsilnej złości uderzyć Johana w brzuch. Byle jak, chaotycznie, na oślep.
By choć w ten sposób zaznaczyć swoją furię.


PŻ: 69/169
Słaby cios w brzuch.
Rzut: (8 + k20)/2 (próg 30)

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 94

--------------------------------

#2 'k20' : 11

Porażka ją bolała, dobrze to wiedział. Porażka zawsze bolała, aż do szpiku kości.
Kiedy podeszła mógł się spodziewać uderzenia. Z Maximem zawsze się to tak kończyło, że się tarzali po trawie pogrążeni w bójce, podczas której Johan wykorzystywał różnice wieku, wzrostu i siły. Po iluś latach byli sobie równi.
Po iluś latach Annika nie była mu równa - przynajmniej fizycznie.
Zagryzł dolną wargę i pochylił się lekko, kiedy uderzyła go d brzuch. Gdyby to on wypuścił z ust stado much, zapewne by się porzygał.
Zamiast tego objął ją ramieniem.
- Musisz wymyślić, jak się dobierzesz do barku. Stary nadal go pilnuje jak oka w głowie.

Podobno przemoc fizyczną ją obrzydza.
Uderzenie, choć mizerne — napędzane siłą najpaskudniejszej z emocji, stłamszone przez każdy czar, którego dziś padła ofiarą — wyzwoliło pokłady wewnętrznej frustracji. Chciała zagrać vabank, wszystko albo nic, zwycięstwo albo skraj wyczerpania.
A Johan odebrał jej nawet to. Gdyby miała mniej lat  — albo odrobinę gorzej rozwiniętą korę przedczołową — na domknięcie spirali wściekłości, ugryzłaby go w ramię.
Okrzyk frustracji stłumiła, wciskając w niego okrwawioną twarz — zostawiając na dziurawym swetrze jeszcze jedną pamiątkę.
Wydech przypominał jeszcze sapnięcie dzikiej bestii.
— To już obsesja — skomentowała, odsuwając się. Nie kryła podłego uśmiechu satysfakcji, gdy przejrzała wreszcie na oczy, a na swetrze pozostał ślad po jej występku.
Masz za swoje.
— Dasz mi się chociaż doprowadzić do porządku? Czuję, że puchnie mi oko.
Typowy rodzinny dialog w typową sobotę u Deckenów. Zrujnowany ogród Annika uporządkuje później.
Może nim zetrze się z gniewem matki opowie jej, jak brat spuścił jej lanie, ukarał za każdy występek.
Niech ma tę swoją zasraną satysfakcję.