First topic message reminder :

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 32

Dormi nie tylko odpowiada perfekcyjnie, ale zachowuje się dziwnie… dziwnie. Pentakl rozgrzewa się na mostku ciepłem najprzyjemniejszym, zupełnie nieparzącym, dalekim od niepokojących wrażeń. Ja odczuwam sprawną i pełną kontrolę nad uniesioną w górę pułapką, dlatego odkładam liście na bok i przerywam zaklęcie.
Oczywiście, że to musiała być kolejna nora.
Kurwa mać.
Wzdycham głęboko, chociaż dzieciak nawet nie może mieć pojęcia, z jakiego powodu. Zerkam na niego jedynie jednym okiem, bo nie wygląda mi na specjalistę od zachowań zwierzęcych, ale co ja tam wiem. Może ma ukryty talent zoologa.
— Ale nie zastawiają pułapek z iluzji – odburkuję, bo nawet jeśli tę dziurę zaczęły kopać borsuki, to z całą pewnością robotę za nie dokończyła jakaś istota człekopodobna.
Ślady magii nie tylko pozostają na linie, ale i ciągną się w głąb zejścia w nieznane. Wspaniale. Jak dobrze, że moje przygody z klaustrofobią nie dokuczają mi już od jakiegoś czasu, przynajmniej nie będę srać pod siebie, że za moment napadnie mnie absurdalny lęk i jeszcze zemdleję przy czarowniku, któremu wciąż absolutnie nie ufam.
— Mam nadzieję, że nie – odpowiadam jeszcze raz, chociaż wiem, że zapewne tak. Tamten, w którym chował się Surtr, też musiał mieć coś wspólnego z tymi podziemnymi korytarzami, które są już zapomniane. Już i tak dowiedziałam się, że w tunelach do dziś udrożnionych i włączonych do działania dla czarowników były absurdalne ślady nieznanej magii.
Powinnam się przyzwyczaić. Będzie jej na świecie coraz więcej.
Kątem oka miga mi biały pet padający na mech i kiedy już odwracam głowę, otwieram usta, żeby opierdolić gówniarza z góry do dołu za absolutny brak dbania o środowisko, ten beztrosko wskakuje do dziury niczym Biały Królik.
Noż ja, kurwa, pierdolę.
Nie, żebym miała wcześniej inne wyjście. Jestem tu służbowo, ale zdecydowanie wolałabym jeszcze nie odpowiadać za śmierć cywila. Nawet jeśli trzyma z Lilith i nie powinnam się nim w ogóle przejmować.
Wywracam oczami, wzdycham głęboko, a potem robię najgorszą rzecz, jaką mogę zrobić.
A więc Alicja, bez chwili namysłu, podąża za nim i również wskakuje do nory.
Udaje mi się przejść sprawnie po stromym zejściu. Widocznie ostatnie doświadczenia wyrobiły moją sprawność dodatkowo. Przetrwanie kilku trzęsień ziemi, otwarcia Piekła i trzykrotnej śmierci jednak ma w sobie coś takiego.
Ląduję bezpiecznie obok chłopaka, zaraz za nim. Kiedy sięgam po zapalniczkę, wstrzymuję się z odpaleniem jej. Wzrok próbuję przyzwyczaić do nowych warunków, starając się wyłapać każdy, najmniejszy choćby ślad magii albo podejrzanego zachowania, dźwięku, czegokolwiek. Gdzie trafiliśmy i jak bardzo mamy przesrane?

Szepty: 80 + 20 (sw) = 100
Sprawność: 63 + 5 = 68 > 50
Percepcja: k100 + 5 + 24

The member 'Judith Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76

Zejście na dół pozostaje łaskawe i nie zamyka się nad waszymi głowami, a mimo to odbiera wszelkie pozostałe wam światło. Cecilu, pamiętałeś o ułomnościach ludzkiego wzroku i przywołując blade światło leviory ułatwiłeś sobie obserwację otoczenia, ale Judith nie pozostawała aż tak bardzo w tyle. Sprawne oko wystarczyło, abyście niemalże jednocześnie zapoznali się równie dobrze z tym, co was otaczało.
Skały. Wokół was były po prostu skały – skalne ściany, skalne platformy wyrastające z tychże skał i najwidoczniej na dole znajdowała się całkiem skalna jaskinia. Judith, jako pierwsza dostrzegłaś migotanie czające się na granicy wzroku. To właśnie tam, w tej nieznanej głębi paliło się blade, ruchliwe światło.
Szepty wreszcie umilkły, zastąpiła je jedynie ciężka cisza.
Chłodna półka skalna, na której staliście, nie była szczególnie okazała. Musieliście stać dość blisko siebie, aby czuć się bezpiecznie wobec wysokiej rozpadliny otaczającej skałę. Cecilu, z uwagi na to, że zszedłeś w dół jako pierwszy, byłeś teraz bliżej środka jaskini i to właśnie ty dostrzegłeś potencjalną ścieżkę w dół. Dwa metry pod wami i co najmniej trzy metry szerokości od was ze ściany wyrastała kolejna płaska skałka.
Oddech klinował się wam na wysokości tchawicy. Powietrze było gęste, ciężkie i wilgotne – pulsujące od energii mrowiącej odsłonięte fragmenty skóry.  
Z samego dołu dobiegło do was ciche, zniekształcone echem niezrozumiałe mamrotanie.

Leviora pomogła mu oswoić się z panującą zewsząd ciemnością. Stopniowo zaczął rozpoznawać majaczące przed oczami kształty, a nagły ruch za plecami utwierdził go w przekonaniu, że Judith Carter była równie nieustępliwa, co on i nie miała zamiaru odpuścić. Musiał przyznać, że osobliwie ułożyła się ta ich współpraca. Kiedy wbije mu nóź w plecy, lub przyciśnie do karku lufę strzelby? Nie mógł nie brać takiej opcji pod uwagę. W końcu uważała, ze był jej wrogiem, choć niekoniecznie się nim czuł.
- Tam jest zejście - podpowiedział Carter, gdy światło tlące się z dłoni oświetliło kolejne półki skalne. Przełknął ślinę, zastanawiając się, jak bardzo zaboli, gdy spadnie na sam dół, i czy w ogóle przeżyje ten upadek. Może te zejście miało zbyt wysoki próg trudności na jego nogi. Ale najpierw musiał pokonać dwumetrowy, dzielący od ścieżki odcinek - Dość strome- mruknął, nieco niżej, ale z ta samą intensywnością przyglądał się swojemu odkryciu, aż w końcu zerknął kątem oka na maczającą za jego plecami sylwetkę Judith. - I czuję, ze prędzej czy później wystawi na próbę naszą relacje z grawitacją - dorzucił, choć nie sadził, że ten niby żar rozładuje napięcie. Czuł go w każdym segmencie ciała. Więził mięsnie w kokonie paraliżu.
Cecil, czego się boisz? Tyle razy lądowałeś na dnie, ze powinieneś już do tego przywyknąć, usłyszał uszczypliwy głos Dahlii przy ucho. Miał racje. Wzloty w jego egzystencji pojawiały się sporadycznie, do czasu do czasu, od wielkiego dzwoni. Upadki znacznie częściej. Wzdychając cicho pod nosem, podjął decyzje.
Skierował światło Leviory na skalną ścianę. Wyobrażał sobie przez chwile, jak się do nich zbliża, jak próbuje wykraść im cały tlen, jak zmusza ich do zabicia dystansu między sobą i jak w końcu, finalnie i bez trudu, miażdży ich ciała. Jakby pod wpływem tych refleksji oddech zaklinował się w krtani i nie mógł go wypuści. W gęstym, ciężkim powietrzu wyczul wilgoć, ponadto energia wibrująca w powietrzu mierzwiła naciągniętą na stelaż kości skórę i wywoływała reakcje pilomotoryczną. Znał te uczucie - kojarzyło się z mrowieniem opuszków palców, zaraz po wypowiedzeniu inkantacji. I wtedy do jego uszu doleciał ozniekształcone przez echo mamrotanie. Jego narząd słuchu nie wyłapał żadnego, nawet pojedynczego słowa.
- Słyszałaś? - wyszeptał cicho, zerkając na Carter. Czul jej obecność za swoim plecami. Niemal wydawało mu się, ze dyszała mu niecierpliwie w kark, jakby chciała go ponaglić. Wydawało to słowo-klucz. W otaczającej ich niewiedzy łatwo było o paranoje. - Absolutaudite - mruknął w końcu, bo może dzięki zaklęciu rozszyfruje komunikat przebijający się przez skalny fundament. Jednak, zanim jakiekolwiek sens obcego pomruku do niego dotarł, skanował spojrzeniem to, co znajdowało się przed jego oczami, czując tężąca pod sercem obawę.

Absolutaudite (st 40), 32 + 20
Percepcja, k100 + 15 + 10 (za Absolutaudite)

Ostatnio zmieniony przez Cecil Fogarty dnia Wto Paź 15 2024, 21:19, w całości zmieniany 1 raz (Reason for editing : za pozwoleniem mg, bo jestem ślepa i się przeczytałam)

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 54

Gdzieś to już grali i to wcale nie jest, kurwa, śmieszne.
Wylądowaliśmy na półce skalnej. Wokół mnie panuje mrok, ale oczy szybko przyzwyczajają się do niego i wyłapują…
Skały.
Czego się spodziewać innego w jaskini?
Naprzeciwko nas – skały. Pod nami – skały. Stoimy też na skale. Mamy ogólnie rzecz mówiąc przesrane, możemy iść właściwie tylko w dół. W dół – bo na dole zaczyna migotać światło i dobiegają do mnie dziwne mamrotania. Nie potrafię wyłowić konkretnych słów, ale słyszę dźwięki, które dobiegają do mnie z dołu.
Swój wzrok kieruję w stronę zejścia, o którym powiedział mi dzieciak. Przypatruję mu się przez chwilę, oceniając, jak bardzo strome jest i jak bardzo połamiemy sobie przez nie kręgosłupy. Może mieć rację, że prędzej czy później przekonamy się, jak silna jest grawitacja. Z drugiej strony, gdybyśmy mieli z czegoś spaść, to znam przecież odpowiednie zaklęcia, żeby ocalić się przed upadkiem. Gorzej, jeżeli akurat wtedy magia postanowi być kapryśna.
— Ta – odpowiadam mu zdawkowo na słyszałaś?. Też słyszę mamrotanie, widzę też światło. Pytanie, czy właśnie w tę stronę mamy podążyć? – Quidhic – wypowiadam z nadzieją, że wiązka zaklęcia się uformuje. – Nie widzę innej drogi, póki co. Jest półka skalna, ale równie dobrze może być po prostu po nic. – Tak właściwie to miałam za mało czasu na zbadanie całej okolicy i towarzystwo, teraz szczególnie bliskie, dzieciaka wcale nie pomagało. – Na dole miga światło. Jak się upewnię, że jest bezpiecznie, schodzę pierwsza. Nie przyjmuję dyskusji.
Nie, żebym mu nie ufała (ale mu nie ufam), ale jestem tu z ramienia Kościoła i badam tą sprawę zawodowo. Że muszę go znosić, to inna sprawa. Na razie niczego nie popsuł, ale chuj wie, co może mu odwalić, jeśli go puszczę przodem. Nie wiem, jakie dzieciak ma zdolności, poza tym, że maniakalnie posługuje się magią iluzji. Ta nie jest dobra w defensywie, gdyby coś na dole miało nas przyszpilić.
I nie, żeby mi specjalnie zależało na jego życiu. Ale bądź co bądź, każda śmierć czarownika jest stratą dla magicznego świata i dla Kościoła.

#1 percepcja na strome zejście
#2 Quidhic | próg: 60 | magia odpychania: 30

The member 'Judith Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 54, 64