First topic message reminder :

Zasługiwała na gratulacje; zasługiwała na chwile oddechu, na uśmiech cisnący się na ustach, na nawet na ten ciążący w dłoni miecz, który rzekomo podarował im upadły anioł, ale w jego obecności nie mogła pozwolić sobie na obojętne wzruszenie ramion i radość rozpaloną iskrami w spojrzeniu, w jego obecność mogła trwać w oczekiwaniu na to, co najgorsze; pilnuj swoich pleców Carter, honor, Lilith i ojczyzna nie stają na podium moich priorytetów.
- Kiedyś czarownice paliło się na stosie - luźna myśl opuściła jego gardło, zanim ugryzł się w język, nikły zarys uśmiech, jaki do tej pory błąkał się w kącikach ust, znikł bez śladu. Wolał, by Carter zrobiła użytek ze swojej strzelby i go zastrzeli, zanim pożerają go płomienie; wierzył, że była do tego zdolna, okrucieństwo było częścią ludzkiej egzystencji. Ile niewinnych stworzeń, w imię polowania, wysłała na tamten świat i nawet nie zadrżała jej przy tym ręka?
Coraz rzadziej koncertował spojrzenie na jej twarzy, choć nie pozwolił sobie na rozluźnienie; dreszcz napięcia nadal spinał jego mięśnie. Pod wpływem jej słów z trudem zdławił grymas rozbawienia cisnący się na wargi.
A wiec nie interesowały ją zaszczyty.
Zaskakujące.
- Ale z przyjemnością zajmiesz miejsce w pierwszym rządzie, gdy ten świat się rozpadnie, prawda, pani Carter?
Ten świat się rozpadnie, gdy pragnienie Lilith się ziści, niepokorna myśl wślizgnęła się pod sklepienie jego czaszki.
Tego chcesz, Cecil? Świata bez magii? Bez magii jesteś przecież nikim.
Gałęź pękła pod naporem jego kroków, gdy pokonał niewielki dystans, który dzielił go od kolejnego, stojącego w rzędzie drzewa.  
… jesteś dość mało lojalny, z ust Carter, zabrzmiało niemal jej komplement; jego rodzina zawsze taka była - niezbyt lojalna. Znowu dopasowywał się do społecznych oczekiwań; znowu odgrywał przydzieloną mu rolę.
- Kto powiedział, że jestem jej wyznawcą? - czarno-białe bywają filmy, ale nie życie; cecilowe intencje były równie niejasne, co wybrzmiewające w przestrzeni szepty i równie poplątane co wijące się pod sklepieniem czaszki myśli.
Jego wiara ukruszyła się jak porcelana; była oszczerbiona jak ulubiony kubek Tessy; była niezdolna do lotu jak Eros, który na ich oczach złożył pokłon śmierci.
My również przed nią uklękniemy, Carter. Ty być może w ostatnich sekundach życia będzie mieć okazje spotkać twarzą w twarz Lucyfera, mnie, poza piekielnym ogniem, nic tam nie czeka.
Szepty coraz zuchwalej torowały sobie drogę do jego myśli, pokonując kręty labirynt umysłu. Napływały za każdej strony. Słyszał je nie tylko w głowie, ale również  w szybszym tempie wybijanym przez serce.
Karykaturalny grymas uśmiechu wygiął jego usta, gdy wybrzmiało prorocze: Matka zatańczy na jego truchle, by porwać go w bezkresną noc…
To cena, którą zapłaci za zdradę nie Matki, a bezwzględnej Władczyni Ciemności?
Tą cenę zapłacili, ci, co skonali na Łysym Wzgórze, podążając za jej głosem?
Już dawno pozwoliła, by brutalna rzeczywistości pożarła jego sumienie; co miał jeszcze, poza życiem, złożyć w ofierze?
Od tego pytania skronie zapulsowały tępym bólem.
A jak ci przyjdzie do głowy coś durnego...
- Ani kroku dalej, Carter - uprzejmość zawieruszyła się między słowami; zacisnął palce wokół rękojeści noża. W najbardziej spektakularnym scenariuszu Judith, kilka sekund później, mogłaby poczuć świst powietrza w niewielkiej odległości od swojego policzka, jednak Cecil, chociaż wielokrotnie igrał z losem, dzisiaj nie chciał zatańczyć na krawędzi linii życia; przespał swoje szansy na zostanie akrobata. Podszedł w kilku szybki krokach do pułapki, która znalazła się w polu jego widzenia. Ostrze noża skonfrontował z wiszącą na poziomie oczu liną.
- Dobry humor nas nie uratuje. - Zdążyła wycelować strzelbę w jego sylwetkę? Jej palec otarł się o spust?

Percepcja, k100 + 5 + 10
Zręczność dłoni, k85 + 5 + 10

Głuche prychnięcie wyrywa mi się z ust. Gówniarze. Co oni mogą wiedzieć o świecie – właśnie dokładnie to. Jedno prawo ogólne przykładamy na prawo wymyślone przez wysłanników Gabriela.
— Specjalistką nie jestem, ale Twój przykład powstał długo po moim przykładzie, i zdecydowanie nie został wymyślony przez sfrustrowanego Gabriela.
To jak porównywanie baletnicy do hydraulika.
A co ja będę sobie język strzępić, ja go uczyć nie będę, od tego miał nauczycieli w szkole. I szkółce kościelnej. Muszę powiedzieć Esther, że zjebała sprawę w tym przypadku.
Ktoś inny też solidnie zjebał, bo słysząc następne słowa, podarowuję mu swoją pełną uwagę, a oczy są pełne i niedowierzania, i oburzenia, i powątpiewania. Za kogo się ten smarkacz miał, że się zwracał do mnie w taki sposób?
Chyba coś mu się, kurwa, solidnie pomieszało.
Przystaję na moment w miejscu, łapiąc  go za ramię tylko po to, żeby się do mnie odwrócił. Potem go puszczam, niech se robi co se chce.
— Słuchaj, cwaniaczku. Jak Ci się wydaje, że jesteś taki przebiegły, bo Ci koledzy powiedzieli, jak się nazywam, i sądzisz, że teraz już wszystko o mnie wiesz, to wróć do domu, zrób pracę domową i zastanów się jeszcze raz. Gówno o mnie wiesz i gówno się dowiesz, poza tym, że nie masz zasranego prawa zwracać się do mnie w ten sposób.
I w następny sposób również.
Najwidoczniej od tego momentu zaczął mi mocniej działać na nerwy i przysięgam, niech tylko zrobi coś bardzo głupiego, a pożałuje, że się urodził. Albo spotka się ze swoją Mateczką prędzej niż miał zamiar.
Puszczam już mimo uszu pierdolenie, że a może wcale nie jestem jej wyznawcą. Jasne, przez przypadek byłem akurat w grupie po stronie tej psychopatki Zuge, akurat była wycieczka krajoznawcza po Cripple Rock, tylko mi przewodnik zabłądził i jakoś tak się stało, że razem z heretykami Lilith dotarłem do umierającego Erosa. Jasne. Urodziłam się wczoraj i nie pamiętam, co widziałam.
Wiele rzeczy mogłam zapomnieć, bo działo się od chuja i trochę, ale kilka gęb zapadło mi w pamięć. Zapadły mi w pamięć tym bardziej wyraźnie, że potem te mordy prałam w jaskini pod Cripple Rock.
Może to nerwy, może coś innego, ale zaczął mnie rozpraszać na tyle, że nie dostrzegłam od razu liny, na której opierała się konstrukcja pułapki. Prędzej zatrzymało mnie poufałe Carter niż jego ostrzeżenie, ale w konsekwencji stanęłam w miejscu i jeszcze gdy rozdziawiałam gębę, żeby go opierdolić po raz drugi, dostrzegłam błysk noża. Na nóż mogłam odpowiedzieć tylko w jeden sposób i zamiast sięgać po strzelbę, ręka odruchowo szukała znajomego ciężaru pistoletu, kiedy dostrzegłam i to, do czego zmierzał, i to, co chciał zrobić.
Pułapka. Z liści. Pośrodku lasu. Razem z zapadnią. No kurwa, jak nic ktoś tutaj na kogoś poluje – i za moment albo możemy się przekonać, bo na nas wychynie zza drzewa, albo to nie będzie koniec niespodzianek.
— Zostaw to, trzeba to najpierw zba-
-dać.
Świetnie.
Pozostało mi tylko rozglądać się, czy teraz nikt się nie zbliży.
Nie pomagają w tym te zjebane głosy. One też muszą mnie w jakiś chory rozpraszać. Skąd one się biorą?
— Quidhic – inkantuję. Może magia mi odpowie.

Percepcja: 82 + 5 + 25 = 112
Quidhic | próg: 60 | magia odpychania: 30

The member 'Judith Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 60

Pomimo niesprzyjających warunków atmosferycznych, niepokojących szeptów i nieprzyjaznego towarzystwa wzrok cię nie zawodził, Cecilu. Niemalże natychmiast dostrzegłeś cienką linkę  podtrzymującą starannie wykonany dywan z liści i gałązek. Pułapka w istocie była zapadnią, której górna część wydawała się półprzeźroczysta. Trochę tak, jak gdyby była iluzją, ale im dłużej patrzyłeś na linkę, tym wyraźniej ją widziałeś. Ktoś wyjątkowo pieczołowicie przygotował się na polowanie, bądź ukrywał coś, co czekało na was pod zapadnią… a może jedno i drugie?

Judith, ty również dostrzegłaś pułapkę, ale dopiero wtedy, gdy Fogarty zwrócił na nią twoją uwagę. Pewnie gdybyś podeszła bliżej, rzuciłaby ci się w oczy - starannie zakamuflowana i jakby… niekompletna? Nie dostrzegałaś podobnej do iluzji linki wiszącej wam nad głowami. Natomiast zdecydowałaś się poprosić swą magię o pomoc. Quidhic odpowiedziało na twoje wezwanie wyjątkowo ochoczo.

Nagle wokół was zrobiło się tak jasno, że aż chciałoby się przysłonić oczy rękoma, byleby tylko nie zostać oślepionym. Blade strzępy magii wisiały w powietrzu wokół was, pokrywały trawę, ulatywały ku niebu i tańczyły wysoko w gałęziach - były dosłownie wszędzie, gdziekolwiek byście się nie obejrzeli, ale największa ich koncentracja skupiała się w osobliwym okręgu nakreślonym na ziemi, który mógłby pomieścić co najmniej dwudziestu czarowników. Obejmował również miejsce, na którym ułożono zapadnie. Magia skrzyła się delikatnie, jak gdyby zachęcała do zbadania jej tajemnic.
A potem rozległ się nieludzki wręcz wrzask. Piskliwy i głośny, sprawiający niemalże fizyczny ból i huczący wam pod sklepieniem czaszki jeszcze przez kilkanaście sekund po ostatecznym urwaniu dźwięku. Wraz z gniewnym śpiewem, z okręgu wydostała się kolejna porcja strzępków magii, jak wulkan wyrzucając z siebie słuszną ilość energii. A potem wszystkie ślady magii na nowo skryły się w półmroku i wysokiej mgle.

Cecilu, z uwagi na wyrzucenie przez ciebie krytycznego sukcesu, natomiast dostrzegłeś jak okrąg, który wcześniej obejmowały ślady magii, lśni delikatnie - bardzo podobnie do pojawiającej się i znikającej linki pułapki.

Wrzeszczący głos z pewnością na pewien czas zapisze wam się w pamięci - i odbierze wam w tym momencie 5mPŻ. Dopadło was dziwaczne przeczucie, że to - cokolwiek wydało z siebie ten dźwięk - dobrze zdaje sobie już sprawę z waszej obecności.

Tylko, czy rzeczywiście chcieliście się z tym zapoznawać?

---

Niezależnie od waszych dalszych działań, dalej co turę wykonujecie rzuty na siłę woli. Jeżeli wynik na kostce nie przekroczy 60 oczek, szepty staną się wyjątkowo natarczywe i wręcz prawdziwie bolesne, odbierając wam kolejne 10mPŻ. Treść szeptów od teraz możecie dowolnie dostosować do lęków waszych postaci.

---

Cecil - PŻ: 174 (-5mPŻ)
Judith - PŻ: 165 (-10mPŻ; -5mPŻ)

Zarejestrował chwilę, w której palce Carter objęły jego ramię i zmusiły go do spojrzenia jej prosto w oczy; w cecilowym spojrzeniu paliły iskry, którym jednak daleko było do złości, współgrały z grymasem uśmiechu utkanym w kąciku warg.
To jak mam się do ciebie zwracać? Carter Pogromczyni Niedźwiedzi?, chciał zapytać, ale złość wtopiona w rysy jego twarzy, uruchomiła kartę-pułapkę zwaną zdrowym rozsądkiem.
Nie powiedział nic. Pozwolił uśmiechowi zniknąć. Spuścił wzrok. Udał pokornego, onieśmielonego jej bliskością cwaniaczka, który zapomniał, jak operować językiem w gębie, choć z trudem zdusił w krtani śmiech.  
Łatwo było ją wytrącić z równowagi, wybić z rytmu, wystawić na próbę jej nerwy. Odnotował więc w głowie, że była choleryczka, a pozorny spokój, jaki przez chwile przywarł do jej warg, był tylko maską obłudy; gdzie szczerość, która pojawia się w blasku dnia, pani Carter?
Nie zdawał sobie jednak sprawę, jak bardzo nadepnął jej na odcisk, jak najbardziej skoncentrowała się na nim jej uwaga; jak wiele miejsce zagospodarowała dla niego w przestrzeni swojego umysłu. Gdyby wiedział, w chwili, w której obrócił się do niej ryzykowanie plecami, wykrzywiłby usta w wyjątkowo szczerym grymasie rozbawienia.
Ani kroku dalej nie było aktem dobrej woli, było dowodem na to, że  w przestrzeni pod jego żebrami nadal  mieszkały ludzkie odruchy.
Nóż tym razem nie rozwiązał ich problemu, lina była obojętna na chłód stali, która przeniknęła przez półprzeźroczystą fakturę, igrając z jego układem nerwowym; Cecil przypatrywał się temu zjawisku, jak urzeczony; co to, iluzja? Zacisnął palce pewniej na rękojeści, by poczuć przyjemny ciężar w dłoni.
- Zbadaj jak jak musisz - łaskawca się znalazł; Carter nie czekała na przyzwolenie; usłyszał inkantacje, która od dawna - mimo znikomej wiedzy z zakresu magii odpychania - utorowała sobie drogę w wąskim zakresie jego zainteresowań.  
Nagły rozbłysk świata - na okres kilka chwil - zupełni go oślepił; zmrużył oczy, a wręcz je przysłonił, czując jak po policzkach spływają niekontrolowane łzy, skomentowane siarczysta, rzucona w przestrzeń kurwą. Dopiero gdy wzrok przystosował się do tych niecodziennych efektów wizualnych rozbłyskach na tle ciemnej nocy, ujrzał blade strzępy magii wiszące w powietrzu równie obficie pokrywały trawę, ulatywały ku niebu i tańczyły wysoko w gałęziach. Ich obecność zanotował na każdym skrawku przestrzeń, który obejmował wzrokiem. Lumifluctus w rękach sprawnego iluzjonisty mógł wywołać taki efekt?
- Mamy przejebane - refleksja, na którą było stanowczo za późno, ale która musiała wybrzmieć; nie byłby sobą, gdyby był inny; nie byłby sobą, gdyby oczywistość nie odnalazła drogi do jego ust.
Teraz nieco żałował swojej decyzji; może powinien popchnąć Carter w gardło pułapki?
Wszedł na minę swoich dobrych chęci. Utwierdził go w tym przekonaniu piskliwy, głośny krzyk, który odnalazł drogę do jego uszu i zadomowił się pod kopułą czaszki. Zęby zacisnął się aż do krwi na dolnej wardze. Porywisty ból zapulsował boleśnie w skroniach. Dłonie, zamknięte w pięści, zadrżały.
Echo krzyku nadal wybrzmiewał w jego głowie; do niego dołączy szepty; równie bolesne, równie fizyczne, jakby ktoś stał tuż obok i szeptał mu złośliwości w ucho.
- Nie bój się, podejdź bliżej. Ona tam jest. Zamknięta w drewnianej trumnie i czeka na ratunek.
Krok do przodu. Chwila zawahania.
- Kurwa, tam jest okrąg, wygląda jak pentagram. To chyba miejsce jakiegoś rytuału.
- Miejsce waszej kaźni.
- Nie zamykaj się na Lilith.
- Matka jest tobą rozczarowana.
Gwałtownym haustem powietrza próbował się uspokoić.
- Tranquillita scorporis - wyszepnął w intencji samego siebie.
Weź się, kurwa, w garść, Fogarty.
Nie mógł zaplątać się w sidła paniki. Nie, gdy nieopodal stała uzbrojona Carter. Nie, gdy zewsząd atakowały go szepty. Nie, gdy otaczała go magia.

Sila woli (st 60): 25 + 15
Tranquillita scorporis (st 45), k100 + 20
PŻ: 164

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 39

Cisza jest czasem najbardziej rozsądnym rozwiązaniem i chociaż wkurwia mnie ta mina zbitego psa, przestaję interesować się dalszym opierdalaniem tego małego szczyla. Puszczam go, bo powiedziałam to, co miałam w zamiarze, koniec tematu.
Teraz tematem powinna być magia.
Ta wręcz oślepiała nas swoim blaskiem, kiedy moje zaklęcie doszło do skutku. Magia była wszędzie – a jej źródło zdawało się pochodzić… właśnie z tego okręgu, o którym mówi teraz dzieciak.
Podchodzę bliżej, żeby spojrzeć w okrąg. Czy to faktycznie jest pentagram? Nie jestem taka pewna, ale może mieć rację, że to właśnie jest źródłem naszych zmartwień.
Nie wiem, czym jest. Nie znam się na teorii magii, przydałby mi się tutaj Frank i cała jego wiedza świata. Ja widzę coś, czego nawet nie jestem pewna, ale jestem pewna jednego – wrzask, który właśnie się wydobył, był albo jakimś sygnałem ostrzegawczym, albo sygnałem wykrywającym. W obu przypadkach mamy przesrane.
— Pierwszy raz się z Tobą zgadzam – mamroczę, choć to nie były słowa uznania.
Mamy przesrane i lepiej przygotować się na to najlepiej, jak tylko można.
Kto wie, może rytuałów jest więcej?
Przymykam na moment oczy i skupiam się na wyczuciu cząsteczek magii buzującej w powietrzu, na rytualnych łączeniach oplatających to miejsce. A potem wizualizuję sobie ich rozerwanie. Jeżeli był tutaj założony rytuał, mam nadzieję, że za niedługo go tutaj już nie będzie.
— To taki pisk jak wtedy, co? – odzywa się głos gdzieś koło mojej głowy.
— Wtedy, kiedy otwierałaś Wrota Piekieł.
— Ktoś wtedy zginął.
— Wiele osób.
— Pamiętasz, kto?
— Illusifensio – to moja odpowiedź na wszystkie te oskarżenia.
To musi być iluzja. Te szepty. Nie wariuję. Nie jestem wariatką. Ostatnio los ze mną igra, tak jak igra ze mną magia, ale nie mogę się temu poddać. To, co robię, jest ważniejsze niż ja.

Siła woli: 28 + 20 = 48 < 60 | szepty słyszalne
#1 zdejmuję rytuał
#2 Illusifensio | próg: 80 | magia odpychania: +30 | zawieszka ze skałą słoneczną: +10
PŻ: 155/180 (-25M)

The member 'Judith Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 62, 89

Krąg, który otaczał zejście, mógł przypominać pentagram. Mógł też przypominać znak stopu lub patelnie bez rączki, w zależności od siły wyobraźni obserwującego. Patrzenie się na niego nie wnosiło do obecnego stanu rzeczy nic więcej, niż to, co już wybrzmiało. Dostrzegliście w nim miejsce rytuału, lecz czymkolwiek był ten tajemniczy okrąg, nie odpowiedział na wasze podejrzenia i nawet nie zadrżał pod intencjami Judith. Próba ochrony przed szeptami również na nic się nie zdała. Czymkolwiek one były, nie pochodziły z ksiąg magii iluzji, które moglibyście znać. A może wcale nie były iluzją? Może naprawdę traciliście rozum?

Niewiele się zmieniło. Krąg lśnił, szepty - cóż - szeptały, a milcząca energia coraz mocniej starała się przyciągnąć was bliżej zapadni. Wyglądało na to, że jest to jedna z ostatnich okazji na podjęcie świadomego wyboru co do zajrzenia pod cienką warstwę trawy. Kolejne mogą nie być już tak proste i przyjemne.

---

Cecil - PŻ: 164
Judith - PŻ: 155

Weź się, kurwa, w garść, Fogarty, wybrzmiało w jego głowie jak mantra, jak zapomniana modlitwa do Lilith, a tymczasem, kiedy on próbował odzyskać spokój, uciszyć głośne kołatanie serca w piersi i ustabilizować sinusoidę oddechu, głosy nie cichły. Plątanina słów wydobywające wielu gardeł, choć w tym momencie nie zrozumiała, chaotyczna, jakby pozbawiona treści, ostrzem bólu wtapiała się w głębiej skronie, coraz skutecznie zaciskając na jego gardle pięść strachu.
Stał bez ruchu, jak sparaliżowany. Ciało było ociężałe, mięsnie nieposłuszne. Nawilżył koniuszkiem języka dolną wargę, zlizując z niej słony, nieprzyjemnny posmak potu, który pozostał w przełyku.
Pierdolona Judith Carter znajdowała się na granicy jego spojrzenia. Próbowała naprawić błąd sprzed chwili? Odsuń się, próbował warknąć w jej stronę, ale głos ugrzązł mu w gardle. Zapewne nie spełniłaby jego prośby, a jedynie wysłałaby mu pobłażliwe, ewentualnie rozdrażnione spojrzenie, być może do pakietu dorzucając kąśliwą uwagę.
- Nie zapomniane doznania, co? - wycedził ironiczne przez zęby, by chociaż na moment zagłuszyć kokainie dźwięków; brzmiały jak epitafium. Bywał w tym lesie regularnie, ale do tej pory nigdy nie doświadczył tak intensywnej obecności szeptów. Nasilały się jedynie przed rodziną kryptą, jakby pochowane w niej dusze wyczuwały, że do jej bram zbliża się intruz.
Szaleństwo, istne szaleństwo.
Kim, kurwa, jesteście?, rzucił w przestrzeń własnego umysłu. Albo czym.
Przejechał językiem po zębach, jakby sprawdzał ich stan i pochwycił między dolną a górną wargę papierosa. Chociaż nie zapalił, tego potrzebował - poczuć pod ustami filtr. W końcu, zaciskając dłonie w pięść, wziął głęboki oddech i przez chwile, wbijając spojrzenie w ziemię, butem odgarnął kępy trawy, a po chwili, w geście przepełniającej go desperacji, tym razem - odkrył przed Carter swoje zamiłowanie  do noży, nie było sensu udawać, że nie istniało - uchwycił między lepkie od potu palce athame. Zamachnął się na więzy podtrzymujące pułapkę, łudząc się, że magię mogła zwalczyć tylko magia.

Siła woli: 89 + 15
Percepcja: k100 + 15
Zręczność dłoni: k100 + 15
PŻ: 164

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 71, 96

Nic się nie stało. Nic się, kurwa, nie stało, a mam wrażenie, że poprawnie skupiłam się na łamaniu rytuału, w dodatku moja wola miała silną moc. Nie jestem może najbardziej biegłą czarownicą świata w takich rzeczach, ale, na litość, wiem, kiedy coś powinno zadziałać.
Nie stało się nic. Ani rytuał nie został złamany, ani szepty nie ucichły. Może co najwyżej trochę uodporniłam się na magię iluzji. Świetnie.
Musimy stąd spierdalać, chyba że chcemy powariować.
Za moment.
Spoglądam tylko krótko na chłopaka, ale nie odpowiadam mu. Przeszła mi ochota na złośliwości. Sytuacja stała się poważna, a ja muszę się skupić.
Gdybym tylko, kurwa, mogła. Gdyby te szepty…
Biorę głębszy oddech i przymykam oczy. Przydałyby się fajki, ale nie mam teraz na to czasu. Staram się wyciszyć, znaleźć w sobie wystarczającą siłę, żeby odepchnąć wszystkie te wkurwiające i rozpraszające rzeczy. Dalej, Judith. Potrafisz. Wyszłaś z tamtej jaskini, dwa miesiące temu, silniejsza. Nie zginęłaś tam. Nic Cię nie zabiło. Czym są jakieś szepty wobec tego wszystkiego?
Wraz z wydechem otwieram oczy. Dzieciak wyciąga athame, a mój wzrok kieruje się wobec niego. Ciało napina się, jakby gotowe do odskoczenia, lekko drży, już szykujące się do uniku, ale nie. Nie we mnie jest skierowany ten nóż.
Dzieciak tnie dalej pułapkę, a ja już tracę cierpliwość.
Zawsze są dwie drogi. Jeśli nie jedna, podstawowa, zwyczajna – to magiczna.
To nie może być pentagram. Nie skupia się na nim też magia. Nie ciąży na nim rytuał.
Może to po prostu zwykła pułapka.
Tylko na chuj? Na dziki? Na sarny? Na barghesty? Na przypadkowych Gwardzistów?
— Dormi – mamroczę, starając się unieść cały ten krąg z liści i ściółki w górę.
Jak to będzie kolejne przejście do króliczej nory, to się chyba zabiję.

Siła woli na szepty: 74 + 20 = 94
Dormi | próg: 35 | magia odpychania: 30

The member 'Judith Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 100

Dwa osobne podejścia do sprawy zwiększały szansę na prawidłowe rozpracowanie mechanizmu kryjącego się za zagadką. O ile rzeczywiście była to zagadka, a nie podwójna gra prowadzona przez osobę, która rozstawiła tę pułapkę. Chociaż linka stworzona była z iluzji, nie zdołało jej powstrzymać pomysłowe sięgnięcie po athame. Nóż przeciął powietrze jak masło i nawet na krótką chwilę nie zatrzymał się na półprzeźroczystej materii. Ten rodzaj iluzji zdecydowanie wykraczał poza wszelką poznaną dotychczas wiedzę o magii i nie chciał poddać się rzeczy pochodzącej od waszego Pana. Zarazem przez to jak bardzo przypominał coś nieludzkiego, zatrważająco łatwo było wam sięgać pamięcią do wydarzeń, które miały miejsce całkiem niedawno. Czyżby nawet tutaj, w tym lesie zapomnianym przez wszelkie zdrowe na umyśle życie, kryło się coś, co miało odmienić rzeczywistość wokół was? A jednak jakby na przekór, zapadnia poddała się zaklęciu dormi bez chwili zwłoki. Pułapka sklecona z liści i patyków uniosła się w powietrze i odsłoniła przed wami wyrwę w ziemi. Dziura była na tyle duża, że bez problemu zmieściłby się w niej dorosły człowiek.

Cecilu, krytyczny sukces na percepcje powrócił do ciebie niby echo. Dostrzegłeś, że zagłębienie w ziemi w rzeczywistości jest zdecydowanie głębsze, niż ledwie zwierzęca nora. Wypolerowana półka z litej skały kryła się we wnętrzu ziemi, sugerując bezpieczne zejście, lecz zarazem mozolną wspinaczkę. Jesteś w stanie poprawnie ocenić wysokość dzielącą was od skały poniżej. Jeżeli zdecydujesz się zejść na dół, nie musisz rzucać kością na utrzymanie się na nogach.

Judith, wyrzucony krytyczny sukces na zaklęcie dormi nie spowodował, że zaklęcie wyglądało lub zadziałało w inny sposób, niż powinno, lecz obudził w tobie coś pokrzepiającego. Milczące ciepło ogrzewające pierś napełniało cię wewnętrznym spokojem. Skutkiem mechanicznym jest możliwość przerzucenia w kostnicy nieudanego rzutu kością – dowolnego, który zostanie wykonany w tym wątku od chwili obecnej.
Wciąż pamiętał o tobie również poprzedni krytyczny sukces. Sprawne oko tropicielki natychmiast pozwoliło dostrzec ci lśniące, liczne ślady magii napływające z wnętrza jaskini i klejące się do magii otaczającej zejście. Widziałaś je tylko i wyłącznie ty. Cokolwiek zastawiło na was tę pułapkę, musiało kryć się w środku. Jeżeli zdecydujesz się zejść na dół, rzuć kością k100 dodając do niego modyfikator ze statystyki sprawności. Utrzymanie się na nogach wymaga przekroczenia progu 50, w innym wypadku czeka cię twarde lądowanie.

---

Krytyczne sukcesy reaktywuje jednorazowo w ramach pokornych przeprosin za moją nieobecność.

Szepty ucichły. Uszy wypełniła kojąca cisza. I w końcu mógł oddychać swobodnie, choć papierosa, którego nadal trzymał między wargami, musnął płomień zapalniczki. Zaciągnął się, pozwalając, by dym rozgościł się w jego przełyku, drogach oddechowych i na końcu w płucach. Na twarzy pojawił się zalążek ulgi, ale po chwili zginął w jazgocie kształtujących się pod sklepieniem czaszki myśli.
Co teraz?
Iluzja, w swojej zwodniczej naturze, była obojętna na wdzięki ostrza athame, którego ściskał w dłoni, ale widocznie nie uodpornił się na trzymanego przez Carter asa w rękawie. Fogarty odsunął się, niemal przytulając plecy do znajdującego na drodze jego ucieczki drzewa.
- O kurwa - zdławione w krtani słowa w końcu ulotniły się z ust; były wszystkim, czym mógł sobie tylko zamarzyć, choć najbliżej było mu do odgłosu zaskoczenia i jednocześnie uznania; widocznie głosu doświadczenia nie dało się stłumić nawet najbardziej intensywną kakofonią szeptów.
Panie przodem chciał powiedzieć, ale w tych okolicznościach jego towarzyszka mogłaby potraktować to jako spory nietakt,, dlatego stłumił w sobie tę pokusę i jako pierwszy zbliżył sie do odsłoniętego przez dormi otworu w ziemi..
- Sięga głębiej niż tradycyjna, zwierzęca nora - powiadomił po chwili stojącą za jego plecami Carter, która, gdyby tylko miała ochotę mogła sprawdzić ile warta była jego gibkość i czy wraz z nią zdobył kocią umiejętność spadania na cztery łapy, obawiał się jednak, że w tym przypadku jego niezbyt imponujące umiejętności akrobatyczne wywiodłyby jego pewność siebie w pole - choć ponoć borsuki ryją głęboko tunele w ziemi, wiec może...? - przez chwile się łudził, tylko po co? By zachłysnąć się fikcyjną otuchą? Czy w tym lesie w ogóle żyły borsuki? Nie miał pojęcia, ale przecież towarzyszył mu ekspert w dziedzinie tropienia i kłusownictwa, który zapewne zaraz rozwieje (albo i nie rozwieje) jego wątpliwości, albo... - Myślisz, że- pani uleciało między jedną w drugą złowrogą myślą wyrzuconą w przestrzeń umysłu - ten dół może sie łączyć z tunelami wijącymi się pod miastem? - Pierdoleni Hudsoni i ich zawszona kopalnia. Pewnie sami nie znali wszystkich ukrywających się kilkadziesiąt metrów pod ziemią sekretów.
Nie czekał na zaproszenie. Nie czekał na jej słowa. Nie czekał na nic. Ugasił ledwo zaczętego papierosa na korze drzewa i porzucając go w mchu, podjął decyzje, by zanurkować mrok - najpierw powoli, mozolnie, potem nieco szybciej, z lepszym wyczuciem. Podeszwy obuwia raz zarazem natrafiły na półki skalne formujące naturalną drabinę, która prowadziła wprost w dół, na dno jarzącej się w dali ciemności.  
- Leviora  - mruknął pod nosem, by oświetlić sobie drogę w pochłaniającym jego sylwetkę mroku. Magia odpowiedzialna niemal od razu - na wierzchu jego dłoni zamigotało światła, a on, ostrożnie, krok za krokiem, schodził coraz niżej, asekurując się obydwoma dłońmi, by nie przeżyć bolesnej konfrontacji z tym, co czekało na dole.
W końcu buty zetknęły się z twardą, stalą powierzchnią. Nie wiedział, ile czasu upłynęło. Wydawało mu się, że cala wieczność. Chciał krzyknąć do góry: zapraszam!, ale zamiast tego, by nie wywoływać licha z ciemności, rozejrzał się po najbliższych skrawkach przestrzeni, gdzie mogło czyhać niebezpieczeństwo.


Leviora, 66+8
Percepcja, k100+5+10