5 stycznia 1985 roku

Potęga mocy demonów, odpowiednio wykorzystana, mogła zdziałać cuda. Charlotte Williamson była co do tego pewna, swoją zaczerpniętą jeszcze w czasach szkółki kościelnej wiedzę wykorzystywała każdego dnia nawet do prozaicznych, codziennych czynności. Jakiż był cel w posiadaniu magii, kiedy z niej nie korzystać? Już od rana szykowała się do pracy, przy rodzinnym śniadaniu zapowiedziawszy się z napiętym terminarzem, czemu nikt z domowników się nie dziwił, ani też nie sprzeciwiał. Filiżanka kawy i chrupiący tost z konfiturą stanowiły lekką podkładkę pod potencjalne nieprzyjemności czy żołądkowe rewolucje. Podczas pracy z demonami nigdy nie można było być pewnym czy akurat wtedy zdecydują się ugiąć i łaskawie przyjść do czarownika. Ich kapryśność bywała irytująca, to prawda, lecz nie można się było zniechęcać. Charlotte nie zwykła się w takich chwilach wycofywać, najczęściej powracając do danego demona w innym czasie.
Zabierając się do pracy młoda czarownica dobrze przewietrzyła swój pokój, bo to w nim odprawiała każdy z rytuałów, najlepiej czując się w tej właśnie przestrzeni. Następnie zasunęła kotary, by żadne z promieni słonecznych nie wdarły się do sypialni, rozpraszając nagromadzoną weń energię. Przygotowaną wcześniej mieszanką, złożoną z soli, mąki i popiołu, nakreśliła pentagram, wybierając do tego centralną część pokoju. Rozstawiła wokół świece, a także przygotowała fiolki z olejkami, chcąc mieć je pod ręką i móc ich użyć, kiedy tylko przyjdzie na to pora. Zasiadając w środku pentagramu z czułością przesunęła opuszkami palców po zawieszonym na szyi pentaklu.
- Forkasie, strażniku majątków. Przyjdź i służ mi swoją projekcją, by nikt nie sięgnął po to, co moje. - Chwyciła między palce broszkę o finezyjnym, roślinnym motywie i skropiła ją przygotowanym wcześniej olejem cedrowym, czekając na decyzję demona.

| przyzywam Forkasa, zużywam olej cedrowy i przedmiot do zaklinania

The member 'Charlotte Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 11

Wyczekiwała w skupieniu, szczerze licząc na to, że Forkas odpowie na jej wezwanie. Płomienie zapalonych świec nawet nie zakołysały się delikatnie, wyraźnie wskazując na to, że demon nawet nie raczył zajrzeć do pokoju Charlotte, o zgodzie na zostanie zaklętym w przedmiocie nawet nie wspominając. Czarownica wybałuszyła tylko oczy, rozglądając się wokół i ponawiając wołanie, lecz kiedy ponownie nic się nie wydarzyło, wymamrotała pod nosem kilka przekleństw, wyraźnie niezadowolona z takiego obrotu spraw.
- Skoro ty nie chcesz, to spróbujmy w drugą stronę... - mruknęła pod nosem, odkładając na bok broszę. Ta już do niczego się nie nadawała do dalszej pracy. Krople olejku cedrowego zbyt głęboko wniknęły już w szczeliny między między zdobieniami, by móc ją ponownie wykorzystać.
Podniosła się z miejsca i ponownie przewietrzyła pokój. Robiła tak za każdym razem, by oczyścić je przed wezwaniem kolejnego demona. Te bywały przecież nie tylko kapryśne, ale i złośliwe. Jeśli przywoływana istota wyczułaby, że w tej przestrzeni doszło do próby kuszenia innej, mogłaby nie dość, że nie odpowiedzieć na wezwanie, ale i rozzłościć się na czarownika oraz zesłać na niego nieszczęście.
Charlotte poprawiła pentagram, upewniła się, że każda z nakreślonych linii jest idealna. W podobnych sytuacjach nigdy nie pozostawiała miejsca na niedociągnięcia; z jej strony musiało się wszystko zgadzać. Ponownie usiadła w samym sercu kręgu i z zamkniętymi oczami oczyściła umysł. Kilka głębszych, uspokajających wdechów i wydechów.
- Valafarze, poszukiwaczu skarbów. Przyjdź i służ mi swoim czujnym okiem, wskaż co najcenniejsze. - Sięgnęła po pierścień o wygrawerowanym we wnętrzu obrączki bliżej nieokreślonym wzorze. Skropiła go olejem goździkowym, czekając czy ten demon ją wysłucha.

| przyzywam Valafara, zużywam olej goździkowy i przedmiot do zaklinania

The member 'Charlotte Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 59

Płomienie świec natychmiast zatańczyły, zdradzając pojawienie się nowego bytu. Trzymany w palcach pierścień zawibrował nasycany energią - Valafar odpowiedział. Charlotte otworzyła oczy i spojrzała na zaklęty przedmiot, czując jak tętniąca w nim moc pulsuje i od razu rozchodzi się po jej ciele. Pierścień natychmiast założyła na palec i przyjrzała z satysfakcją, uśmiechając się doń triumfalnie.
- Czyżbyśmy dzisiaj trzymali się złośliwości? - Wybrzmiał niewinnie słodki głos czarownicy, kiedy podnosiła się z miejsca, aby ponownie przewietrzyć pokój. Tym razem zrobiła sobie nieco dłuższą przerwę. Wracając z kuchni z filiżanką herbaty, zatrzymała się przy oknie z widokiem na rozciągającą się tuż obok linią drzew. Siedzący na gałęzi ptak przypomniał czarownicy o jednym z demonów. Zahun towarzyszył jej już wcześniej, kiedy w czasach szkolnych przywołała go jako jednego z pierwszych. To on swoim cichym z pozoru głosem wzmacniał siłę niosących się korytarzem plotek. Ileż skandali powstało z kilku niewinnych słów, które padły na podatny grunt? Tamtego dnia przyzwany był do athame, dość nierozważnie, bo mimo iż i tak praktycznie się z nim nie rozstawała, finalnie chciała zachować sztylet do innych celów. Demon został wtedy wypuszczony, a rozbłysk światła, który przetoczył się wtedy po okolicy, przegonił całe ptactwo.
Wróciwszy do swojej samotni Charlotte wypiła aromatyczny napar, a następnie zabrała się do rytuału. Ponownie upewniła się, że pentagram jest odpowiednio wyrysowany i usiadła w samym jego sercu. Wzięła głębszy oddech i przymknęła oczy, aby nic jej nie rozpraszało.
- Zahunie, znawco wszelkich sekretów. Przyjdź i służ mi swoim szeptem, podpowiedz co tajemne. - Tym razem sięgnęła po kolczyk, niewielki krążek w srebrnym kolorze, jaki zamierzała zapiąć w chrząstce swojego ucha. Ułożyła go przed sobą i otworzyła fiolkę, w powietrzu rozniósł się charakterystyczny zapach oleju pieprzowego. Czy ten demon odpowie na wezwanie?

| przyzywam Zahuna, zużywam olej pieprzowy i przedmiot do zaklinania

The member 'Charlotte Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 1

Kiedy wypowiedziałaś słowa inkantacji, nie stało się zupełnie nic. Oczekiwany efekt i drobinki magii zamykające w kolczyku moc Zahuna, nie pojawiły się. Nie było nawet śladu po czarach, jakie próbowałaś tu dziś rzucić.
Nie mogłaś wiedzieć, że demon wściekły za próby uwięzienia go rozpętał już za Twoimi plecami intrygę, mającą napsuć Ci krwi.

Jest to pojedyncza ingerencja Mistrza Gry w związku z wyrzuceniem przez Ciebie krytycznej porażki w trakcie próby zaklęcia demona w kolczyku. W momencie jej wypowiedzenia nie mogłaś poczuć żadnej zmiany, ale gdy tylko udasz się do Deadberry i spojrzysz na tablicę przy kościele, Twoim oczom ukaże się dziwne ogłoszenie, które znajdziesz w tym linku.

Jeśli będziesz chciała zerwać ogłoszenie, powinnaś napisać post fabularny (gdzieś w Deadberry, ale zaznaczyć, że jesteś przy tablicy przy kosciele), w którym wykonujesz taką akcję, a następnie poinformować mnie o tym, abym mogła oznaczyć w poście jej zniszczenie. Notatka będzie tam wisieć od 5 stycznia do końca okresu fabularnego lub dopóki ktoś jej nie zerwie.

W razie pytań zapraszam do Franka.

Westchnęła ciężko, kiedy demon zdecydował się nie odpowiadać na wezwanie. Brak jakiegokolwiek efektu nasuwał pewne wątpliwości czy aby na pewno rzuciła zaklęcie, czy magia poderwała się z miejsca. Obejrzała się przez ramię, czujnym wzrokiem przesuwając po liniach pentagramu, jakby pewna, że jakimś cudem doszło do naruszenia kręgu, a jednak wszystko wskazywało na to, że było jak należy.
- Co to za chory dzień… - mruknęła z niezadowoleniem, tym razem gwałtownie zerwała się z miejsca, odrzucając kolczyk. - Co wam się tutaj tak nie podoba? - mamrotała dalej, bardziej do siebie, niż do potencjalnie nasłuchujących duchów. Rozsunęła ciężkie kotary, usiadła w oknie i odpaliła papierosa, pozwalając by gryzący dym objął jej sylwetkę. Próbowała wydedukować skąd te dzisiejsze porażki, kiedy była tak doskonale przygotowana. Czyżby należało wziąć pod uwagę układ gwiazd? A może nadchodzącą wielkimi krokami Ucztę Ognia? Istniało wiele zmiennych, ale zaklinanie nie było na tyle skomplikowaną dziedziną - a przynajmniej w rozumieniu Charlotte - by można było popełnić po drodze jakiekolwiek pomyłki. Czując jak chłód wdziera się między oczka luźno dzierganego swetra, zamknęła okno i zamaszystym ruchem zasłoniła kotary. - Ostatni raz! - zawyrokowała dla świadomości samej siebie, jakby to miało jej pomóc w lepszym skupieniu i osiągnięciu sukcesu.
Po raz kolejny sprawdziła ciągłość linii pentagramu, ponownie rozpaliła wszystkie świece i wzięła do ręki ostatnią z wypełnionych olejem fiolek. W sklepie z ingrediencjami zakupiła jedną porcję, będąc przekonaną, że wystarczy do pełni sukcesu. Już teraz wiedziała, że w poniedziałek będzie musiała wybrać się tam ponownie, inaczej Forkas i Zahun w ogóle nie zaszczycą jej swoją obecnością.
- Ofisie, posiadaczu wiedzy tajemnej. Przyjdź i służ mi swoją radą - zainkantowała, biorąc do ręki wisiorek w kształcie pióra. Srebro odbijało ciepło światła płomieni, skropione olejem jałowcowym miało zapewnić jej w najbliższym czasie wiedzę.

| przyzywam Ofisa, zużywam olej jałowcowy i przedmiot do zaklinania

The member 'Charlotte Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 49

--------------------------------

#2 'k60' : 26

Rozpuszczone włosy Charlotte rozwiały się na wszystkie strony, szarpnęło na wysokości brzucha i przyzwana magia zatańczyła w pokoju. Rozpalone świece zgasły na moment, by zaraz zapłonąć znów żywym ogniem. Jeszcze nim otworzyła oczy, kąciki ust brunetki uniosły się lekko. Ofis odpowiedział na wezwanie czarownicy i pozwolił zamknąć się w drobnym wisiorku.
- Spędzimy razem trochę czasu - stwierdziła z triumfalnym uśmiechem, zawieszając na szyi zaklęty przedmiot. Przy dwóch nieudanych próbach dwa sukcesy pozwalały uznać dzisiejszą pracę za choć częściowo udaną. Celowała w cztery demony, które mogłaby dołączyć do swojej kolekcji, wynik nie do końca jej zadowalał. O tym, ile ostatecznie podjęła prób, nie przyzna się matce. Ostatnie, czego chciała, to słuchać jej moralizatorskiego tonu i nacisku na poprawę. Zawsze żądała od córki najlepszych rezultatów, nieistotne jak wysoko stała poprzeczka.
Nachyliła się, aby zdmuchnąć świecę, kiedy lekko pulsujący jeszcze przed momentem w skroni ból zaczął tętnić uporczywie. Charlotte syknęła cicho, zatrzymując się z wyciągniętą ręką. Obraz przed oczami zawirował, wezbrały się delikatne mdłości. Efekty uboczne magii rytualnej potrafiły czasem wyssać z niej całą energię. Ból głowy należał do najlżejszych z nich. Czarownica wzięła głębszy oddech i pobieżnie sprzątnęła pozostałości po rytuałach. Przesunęła na bok puste fiolki i zamiotła w jedno miejsce mieszaninę soli, mąki i popiołu. Nie sięgnęła do ciężkich zasłon, obawiając się, że mimo iż słońce z wolna chyliło się już ku zachodowi, jasnymi promieniami tylko pogorszy jej stan. Rozrywający głowę ból nasilał się z każdym ruchem, więc z przeciągłym jękiem zmęczenia padła finalnie na miękkości poduszek. Przezornie powiedziała wszystkim domownikom, że nie będzie dostępna do końca dnia, więc mogła cieszyć się nieświętym spokojem.

| zt

4 lutego 1985 roku

- Pierdolone kamyczki - burczy pod nosem, kręcąc się na obrotowym fotelu z podwiniętymi pod brodę kolanami. Brzeg nałożonej na czerwony golf dżinsowej sukienki, podsuwa się i marszczy, kiedy dziewczyna przygryza koniec ołówka, od kwadransa tkwiąc w zamyśleniu.
There comes a time
When we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
Oh, and it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all
Tak wołają wokaliści, których głosy dochodzą z radia. Od tygodnia na każdej możliwej stacji niesie się utwór, który przez następne lata ma być na ustach wszystkich, doceniając jakże wielkie poświęcenie Stanów Zjednoczonych wobec Afryki. Pewnie jakiś Williamson to wymyślił, podsumowuje Charlotte, bo najnowszy hit już bije rekordy popularności, a przecież nie tyczy się wyłącznie pomocy ze szczerego serca, bo konta bankowe producentów nie mogą długo stać puste.
W wolnej dłoni trzyma kamień, ten sam, który wyciągnęła z czary ognia podczas święta ku czci Lucyfera. Zatrzymuje wirujący fotel i pochyla się nad podręcznikiem otwartym na rycinie przedstawiającej dwie czarownice - staruchę i pannę. Krótkie wprowadzenie z cytowaną baśnią o pokonaniu upływu czasu i zachowaniu wiecznej urody przeczytała tylko pobieżnie, widząc już na pierwszy rzut oka, że ten kamień jej się nie przyda. Mogłaby go komuś sprezentować, jak choćby ukochanej matce w dniu urodzin. Śledzi czujnie zapisane na sąsiedniej stronie cechy szczególne.
- ”Charakterystyczną cechą oliwinu jest jego piękny, zielony kolor. Ten kolor może wahać się od żółtozielonego po oliwkowozielony. Oliwin może być przeźroczysty, półprzeźroczysty lub mętny, a jego wartość jubilerska jest często związana z intensywnością koloru i czystością kamienia” - czyta, jednocześnie obracając go w dłoni. - ”Jego formy krystaliczne mogą również być znalezione w meteorytach, co stanowi dowód na jego kosmiczne pochodzenie.” Czy UFO się o ciebie upomni? - Unosi brew, przyglądając się twardym obłościom, kiedy dochodzi do wniosku, że to moment, aby wreszcie zacząć pracę. -  No to spróbujmy - wyrokuje, przystępując do działania.
Sięga do ustawionej przy oknie komody i zaczesuje za ucho lecące do oczu włosy. Szuflada wysuwa się z charakterystycznym dla staroci skrzypieniem. To stamtąd wydobywa szkatułkę opatrzoną inicjałami “C.W.”, jaką dostała przed laty w prezencie urodzinowy. Do dziś zbiera w niej co bardziej sentymentalne bibeloty - jak choćby naszyjnik bez oczka, który wygrzebała kiedyś na strychu. To on ma dziś posłużyć za bazę podczas zaklinania. Osadzania kamienia, poprawia siebie w myślach, bo nadal nie może uwierzyć, że zajmuje się jubilerstwem. Co ją właściwie do tego podkusiło? Spodobały jej się jedne z zajęć, a później jeszcze zwróciła się do Elianne z prośbą o korepetycje. Dziewczyna okazała się być całkiem sympatyczną czarownicą, z którą mimo wszystko Charlotte nie widzi powodu do zacieśnienia relacji. Czy to przez tą porcelanową cerę i złociste włosy, sprawiające, że zdaje się być wyrwana z baśni? Do zestawu brakuje jej tylko siedmiu krasnoludków, czy innej złej macochy.
Na biurku, dotąd zastawionym stosem dokumentów, notatek i podręczników, mieści się teraz sprzęt jubilerski. Podkładka, szczypce, palnik, jak i pęsety oraz igły. Każdy z tych przedmiotów nadawałby się do tortur, co Charlotte zauważa z błąkającym się na twarzy przebiegłym uśmiechem. Przystępując do pracy, rozrysowuje projekt wraz z kolejnymi etapami osadzania, posiłkując się zarówno notatkami, co wskazówkami rówieśniczki. Dłubie przy naszyjniku, próbując dopasować kamień do pustego oczka.
- To nie tak - mruczy co rusz, kiedy metal rozgrzewa się pod palnikiem, jednak precyzja trzęsącej się dłoni pozostawia wiele do życzenia. Płatki okalającego docelowo kamień kwiatu wyginały się w możliwych kierunkach, jednak tu pod kątem prostym, tam zdecydowanie zbyt ostro, żadna z prób nie pozwala na osiągnięcie idealnego łuku, jaki dopasowałby się do oliwinu. - A jakby tak ociosać kamień? - przychodzi abstrakcyjna myśl, którą może i wzięłaby pod uwagę, gdyby nie obawa przed utratą magicznych właściwości.
When you're down and out, there seems no hope at all
But if you just believe there's no way we can fall
Mamrocze pod nosem przekleństwa, bo to już trzeci raz w ciągu kilku godzin, kiedy z radia płynie ten sam utwór. Williamson powstrzymuje się przed ciśnięciem leżącym pod ręką przedmiotem w kierunku odbiornika, zbyt skupiona na utrzymaniu szczypiec w wygodnej pozycji, umożliwiającej swobodny chwyt oliwinu.
- Herbaty, panno Charlotte? - Zza drzwi pokoju dochodzi pukanie i głos gosposi. Lucy, poza byciem dość przeciętną czarownicą, ma jedną niezwykłą umiejętność - zawsze wie, czego dziewczyna potrzebuje. Czy jest to pora na podwieczorek, poszukiwane są świeżo wyprasowane koszule, albo potrzebne jest przypomnienie o nieuchronnie zbliżającym się terminie zaliczeń na studia, Lucy zawsze wie kiedy i gdzie się znaleźć, aby przyjść na ratunek.
Niczym poirytowana nastolatka wzdycha znów ciężko, dając upust zdenerwowaniu i powłócząc nogami dociera do drzwi, by szarpnąć za zdobioną klamkę. Dziękuję, majaczy się gdzieś w przestrzeni, bo choć studentka bardzo nie chce, by jej przeszkadzano, tak herbata z pewnością się przyda. Już chwilę później siedząc na parapecie uchylonego okna, upija łyk gorącego naparu w otoczeniu papierosowego dymu.
Dwie godziny pochylania się nad kruszcem później, Charlotte dochodzi do punktu zwrotnego, w którym już wie, że nic nie wie. O ile rozumie procedurę po rozłożeniu jej na czynniki pierwsze, tak sama czynność osadzania kamienia sprawia trudność.
- Ugh… mam dość! - wzdycha wreszcie i opada ciężko na oparcie fotela. Osadzanie kamienia kończy się niepowodzeniem, mimo usilnych prób, by stało się inaczej. Frustracja z bycia w czymś gorszym od innych nigdy przesadnie Charlotte nie przeszkadza, tak dziś czuje się bezsilna i zrezygnowana. - Magipugnus - rzuca w złości na naszyjnik, a ten przelatuje przez pół pokoju i wbija się w ścianę. Efekt zdaje się częściowo zadowalać czarownicę, bo uśmiecha się lekko kącikiem ust. Po drodze do łazienki niedbale zrzuca z siebie sukienkę i bieliznę, naszyjnik zostawiając samemu sobie. Tylko woda mnie wyzwoli, mruczy pod nosem, zanurzając się w wypełniającą wannę wodę.

| zt

11 marca 1985 roku

Nikt o zdrowych zmysłach nie sięgałby do rytuałów w dzień po tym, jak wyszedł ze szpitala. Nikt nie przyzywałby demona, który przy poprzedniej próbie tak mocno napsuł krwi, że dowiedziało się o tym całe miasto, a plotka urosła do rangi tak poważnej, że zaczęto pisać o niej w gazetach. Nikt, poza Charlotte Williamson, która nie cofnie się przed niczym, aby sięgnąć własnych, ustawionych wcześniej celów.
- Tym razem mi nie uciekniesz - mówi, obracając w palcach fiolkę z olejem pieprzowym. Jego zapach blokowany jest przez miękki korek, ale czarownica doskonale pamięta zarówno uderzającą w nozdrza drapiącą woń, jak i lepkość oleju na chłodnych palcach. Tamtego dnia wszystko wskazywało na to, że rytuał się nie udał, jakby składnik był zwietrzały, a biżuteria mało atrakcyjna. Jako doświadczona zaklinaczka powinna wiedzieć, że taki pozornie niewinny przebieg oznaczać może tylko kłopoty.
Na środku pokoju usypuje krąg. Pierwsza próba wymaga poprawki; drżąca ręka nie jest tak w pełni sprawna, jak przed dwoma tygodniami, kiedy cieszyła się jeszcze dobrym zdrowiem. Dziś, pomimo wypisu ze szpitala, jest nadal jeszcze słaba, co znajduje odbicie na poszarzałej od zmęczenia twarzy. Linie pentagramu pysznią się wśród ciemności. Ciężkie, zawieszone w oknach kotary mają zapobiec rozproszeniu, zarówno magii, jak i samej czarownicy. Na srebrnej tacy układa się pierścień z błyszczącym kamieniem; aż prosi się o zaklęcie weń demona pyszniącego się swoją sławą. Kto tak bardzo pragnie rozgłosu, jeśli nie on? Zasiada w jego centrum i sięga po athame. Sztylet został skrupulatnie wyczyszczony z pozostałości krwi Abernathy’ego. Wszelki ślad po nim miał zaginąć, choć Charlotte ma świadomość, że jeśli Czarna Gwardia uprze się, by je znaleźć, to tak się stanie.
- Zahunie, mistrzu plotek i skandali. Usłysz moje wezwanie, bo nie zamierzam powtarzać się po raz kolejny - grzmi nieco zduszonym jeszcze tonem, czekając aż świece błysną jasnym płomieniem, a krople oleju pieprzowego spływają na pierścień.

The member 'Charlotte Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 55

W miejscu, gdzie moc splata się z determinacją, dzieje się prawdziwa magia. A przynajmniej tak to wygląda w odczuciu panny Williamson, która całym swoim skupieniem pragnie wciągnąć demona pod but i zamknąć go tam już na wieczność, by odtąd służył wyłącznie jej zachciankom. Wtem rozstawione w rogach pentagramy świece błyskają się jasnym płomieniem, zwiastując nadejście upragnionego. Charlotte wypuszcza powietrze ze świstem, na poszarzałej ze zmęczenia twarzy wykwita szeroki uśmiech triumfu.
- Dziękuję za twoją uprzejmość - mówi bez cienia ironii, biorąc pierścień w dłoń i ściska go mocno. Teraz może odetchnąć spokojnie i zabrać się do dalszej pracy.
Otwiera okna i wietrzy sypialnię w ramach zwyczajowego rytuału. Po każdym zaklinaniu oczyszcza przestrzeń, aby następny demon poczuł się zaproszony. Świece gasną, a srebrna taca, będąca swoistym ołtarzem, zostaje wytarta z resztek oleju pieprzowego.
W sklepie z ingrediencjami zwykle unika rzędu z olejami do specyficznych rytuałów. Choć jest ambitna i mierzy wysoko, tak dotąd nie ma potrzeby, aby sięgać po coś, co może się jej nie przydać. Chodzące po ludziach wypadki uczą czarownika, aby dmuchać na zimne i być przygotowanym zawsze wtedy, kiedy może przyjść na to potrzeba. W szpitalu ma dużo czasu, aby się nad tym zastanowić.
Może i nie zna się na magii leczniczej, więc tym bardziej chce, by przyszłość pozbawiona była składaniu próśb lekarzom. Wprawdzie pan Nox okazał się być niezwykle przyjazny, jak i znający się na swoim fachu, jednak Charlotte chce uniknąć kolejnej przymusowej wizyty w szpitalu.
- Rimmonie, mistrzu sztuk medycznych. Ty, co leczysz rany i oczyszczasz krew. Przybądź na me wezwanie - pada prośba, kiedy na srebrnej tacy ląduje zdobyta podczas wczorajszego wydarzenia przypinka z amerykańską flagą i zostaje skropiona olejem z granatu.