First topic message reminder :

The member 'Leander van Haarst' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 56

Nie skomentowałem tego, nie wiedząc, czy powinienem się wtrącać, ale uniosłem brew widząc, że mężczyzna nic sobie nie robił z protestów Iris. Znaczy rozumiałem w pewnym sensie chęć dokończenia walki, dużo mężczyzn chyba miało taką potrzebę w porównaniu do mnie, ale ja bym się przynajmniej zawahał, gdyby żona, córka albo nawet koleżanka dawała tak do zrozumienia, że chce, bym się wstrzymał z jakimś działaniem.
Nie wiedziałem jednak kim są dla siebie, jak długo się znają ani jakie mają motywacje. Choć domysły oczywiście miałem, ale nauczony doświadczeniami z pracy, wolałem się odezwać mając pełniejszy obraz. Więc koniec końców milczałem, może jak tchórz, może jak mądry człowiek, nie mi oceniać. Przynajmniej nic im nie było, a przynajmniej tak twierdzili. Nie powinienem raczej więcej wyciągać od nich na siłę, nawet jeśli z brunetką miałem jedno całkiem przyjemne wspomnienie. To było jednak trochę za mało.
- Spokojnie, właśnie sprawdzam - rzuciłem uspokajająco do dziewczyny, kiedy się kręciłem wokół i ułamywałem gałązkę. Stwór dalej nie zareagował, więc najwidoczniej naprawdę był martwy... A przynajmniej nieprzytomny. Ale na słowa faceta się zdziwiłem. - A co to ma do rzeczy? Ja nie jestem z Kręgu i nie wydaje mi się, by to jakkolwiek wzbudzało w tobie sympatię - zaczynał jawić mi się jako hipokryta. Albo chociaż maruda. Żaden pomysł inny niż jego mu się nie podobał.
Cieszyłem się, że nie prowadzimy negocjacji. Prawdopodobnie próba dogadania z nim jakiejkolwiek umowy biznesowej spełzłaby na niczym. Aż zachciało mi się być przekornym. A to oznaczało pójście na rękę znajomej nieznajomej, choć czułem, że gdy odejdę, sprzeczka o los leszego może jeszcze potrwać.
- Dobra, możemy nie zgłaszać Gwardii, ale O'Ridleyowie to podstawa, skoro są w pewnym sensie odpowiedzialni za okolicę. Spalcie to, byle bez podpalania całego lasu, porąbcie, zostawcie, mi wszystko jedno, powiem tylko że ktoś próbował to zabezpieczyć przed wstaniem z martwych. Bywajcie - rzuciłem, wziąłem swoje rzeczy, pomachałem jeszcze na pożegnanie i ruszyłem w drogę, w pewnym sensie wzdychając z ulgą.
Chciałem tylko odpocząć, a znowu musiałem się z czymś mierzyć.

Wystarczy jedno skrzyżowanie spojrzeń, by pojawiła się gotowość na ból. Nie wiem, kiedy moje ciało wypracowało ten mechanizm. Bardzo dawno temu, jeszcze zanim poznałem Leandra. On sprawił, że nigdy nie zapomniałem tego stanu. Tego, kiedy wszystkie wnętrzności zaciskają się  w oczekiwaniu, przygotowane, że zaboli.
Dziwniejszym uczuciem jest, gdy cios nie nadchodzi.
Rozluźnienie jest fałszywe, nieswoje, nie wydaje się właściwe. Ból przecież nadchodzi zawsze. Jeśli nie od razu, to później. Tego mnie nauczono. Kara to gwarancja dyscypliny, dyscyplina prowadzi do rozwoju. A więc ciało się nie rozluźnia, stan oczekiwania przedłuża się, wycisza, czeka na moment, w którym klamra się domknie.
Jeśli nie teraz, to później.
Lea zaczyna krzyczeć, więc ja jestem cicho. Pyta, czy zapomniałem, kim są. Nie zapomniałem. Pamiętam. Ale to nasza najlepsza opcja.
— Nie zapomniałem — odburkam niemrawo, wpatrując się gdzieś w trawę, ale unoszę spojrzenie na Virgila, kiedy ten zabiera głos. Lekki skurcz ogarnia mój żołądek, bo jego ton jest… Leandrowi się to nie spodoba. Czuję napięcie, które rośnie między nimi. W dodatku Virgil postanowił zrobić mu na przekór.
Łapię dłoń Leandra tylko po to, by odwrócić jego uwagę od pleców Virgila, zaburzyć ten jeden moment idealny na rzucenie zaklęcia.
— Co ci da, że się go pozbędziesz? Lea… Jesteśmy bezpieczni, wróćmy po prostu do domu — wciąż próbuję odwieść go od podpalenia Leszego, choć wiem, że moje starania z góry skazane są na porażkę. — Nie będę brać w tym udziału — zapowiadam w końcu, wysuwając dłoń z objęcia Leandra, żeby odwrócić się tyłem do tego biednego stworzenia i podjąć krok w kierunku, z którego przyszliśmy. Nie chcę na to patrzeć.

Virgil zdecydowanie lubił adrenalinę. W normalnych warunkach Leander mógłby odpuścić upieranie się przy swoim, ale ta sytuacja niewiele miała wspólnego z normalnością. Byli we trójkę w pieprzonym lesie za towarzysza mając jedynie nieprzytomny kawał drewna. Nie było tu miejsca na społeczne ocenianie jego autorytarności, bo zdanie, jakie Scully miał mieć na jego temat, to akurat mu koło chuja latało. Dziękujmy za to Irze, który wydawał się dziwnie poruszony jego obecnością w tym miejscu. Na tyle dziwnie, że chciał, aby Leander uzdrowił to trzecie koło u wozu, gdy potrzebowało pomocy. Ta myśl przywołała na oblicze Leandra uśmiech drażniąco pewny siebie.
– Masz racje, nie wzbudziłeś mojej sympatii. – Odpowiedział, a jego uśmiech powoli zaczynał chłodnieć. – Właśnie dlatego łatałem ci dupę, kiedy mnie o to poproszono.
Wcale nie musiał i jak teraz już wiedział, absolutnie nie powinien. Przyglądając się twarzy Virgila starał się odcisnąć ją sobie w pamięci.
– Wolałbyś nie wiedzieć, w jaki sposób wyrażam antypatię. – Słowa te były jedynie cichą manifestacją, bo nawet nie groźbą. Groźba wymagałaby chęci realnej rywalizacji i potrzeby skrzywdzenia go, a jednak w tym wszystkim Leander potrafił stracić zainteresowanie tą rozrywką na rzecz wyżycia się na tajemniczym stworzeniu.
Mógł coś unicestwić, to o wiele bardziej kuszące, aniżeli danie Sculliemu w zęby.
Nie odpowiedział na pożegnanie, ale odprowadził intruza ciężkim od niechęci spojrzeniem. Przerwał mu Ira, który sprytnie ściągnął na siebie jego uwagę. Niepotrzebnie, ale przemyślanie. Nie zauważył jego zabiegu, za to skrzywił się wyraźnie, kiedy zadał mu tak zbędne pytanie.
– Wyobraź sobie, że wpadnie na niego ktoś, kto nie nosi pentaklu. Chciałbyś, żeby rozsmarował niemagicznego na najbliższym drzewie? - Jaka była szansa, że w okolice tego lasu zapuści się ktoś taki? Wcale nie taka duża, ale van Haarst nie pozostawiał Irze miejsca na zastanawianie się nad tym, nie teraz.
– Nasza Matka na to nie pozwoli, Ira. – Przekręcił nieco motywacje, jakimi kierowała się Lilith, aby móc złagodzić jego niepokój. Nie potrzebował użerać się także z jego humorami, zwłaszcza że po raz pierwszy tak bezpośrednio naprowadzał kogoś bliskiego na wolę ich Królowej.
– Lilith nas ochroni, ale musimy jej w tym pomóc. – Przekonywał, chwytając jego spojrzenie swoim własnym, ale próżno było szukać tam zwątpienia. Oczywiście, że decyzję podjął już dawno temu, a skoro wszyscy mu odpuścili, nie zamierzał wahać się z realizacją.
Uniósł rękę i poszukał mocy skoncentrowanej w pentaklu.
– Pilaignis, pilaignis. – Powtórzył zaklęcie, tak dla pewności. – Cokolwiek to było, było... wielkie. Zmywajmy się stąd, kiedy skończy dogasać.

Pilaignis (m. natury I) x2
st. 40 | do wyrzucenia: 40

The member 'Leander van Haarst' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 57, 58

Podjęliście więc decyzję – nikt nie zobaczy, nikt się nie przekona, nikt nie odkryje.
Dwie kule ognia były czystą egzekucją – leszy nawet nie miał sił, aby się obronić. O ile przed chwilą miał jeszcze jako-taką przytomność, tak głośny, pełen żałości jęk rozpostarł się po lesie, a wraz z nim, z wydawanymi przez siebie dźwiękami, wzbiły się w powietrze najbliższe ptaki, kracząc i świergocząc, opuszczając okolicę. A potem nastała cisza.
Ciało leszego nie tylko zajęło się ogniem. Na Waszych oczach zaczęło jakby próchnieć. Kora stała się czarna, słaba, spękana. Zaczęła zapadać się w sobie stopniowo, obejmują całe ciało drzewa, aż zostały już tylko i wyłącznie zgliszcza. Nie było już odwrotu, nie było ratunku – leszy był martwy, a wraz z nim dziwny powiew magii zdawał się zabierać z okolicy całą magię, którą rozlał w tym miejscu.


Leandrze, Iro, Virgilu, zdecydowaliście się zakończyć żywot leszego. Wskutek podjętych przez Was decyzji dodatkowe stężenie magii odeszło z tego terenu i nie rozleje się po najbliższym otoczeniu.

Leandrze, Twoje zaklęcie tymczasowo uśmierzyło ból, ale wciąż, przez najbliższe 3 dni fabularne, będziesz zmagał się z problemem przy chodzeniu, utykając na jedną nogę. Uraz przejdzie samoistnie, ale powinieneś się odnieść fabularnie do problemów z nogą w wątkach.

Virgilu, podczas pojedynku oberwałeś najmocniej. Na Twoim ciele pozostaną zadrapania i utrzymają się przez najbliższy tydzień fabularny.

W ramach ukończenia zadania, wszyscy otrzymujecie dodatkowe 50PD do zakupu surowców. Dokonując zakupu, powinniście podać link do tego posta na znak możliwości wykorzystania takiego bonusu.

Osiągnięcie wraz z ostatecznymi punktami doświadczenia zostaną przyznane po zakończeniu wydarzenia.