First topic message reminder :

Oczy Leandra przymrużyły się gwałtownie, gdy ich sprzeczka zawadziła o delikatną kwestię empatii. Jakiś czas temu przydarzyło im się sformułowanie „lekarza bez empatii”. Czy Ira był w stanie połączyć kropki w całym tym zamieszaniu? Czy do tego teraz pił?
Na twarzy medyka brak było śladu po zadowoleniu, nawet jeżeli uśmiech towarzysza rzeczywiście wydawał mu się szczery. Pomoc Virgilowi niezmiennie jawiła mu się absolutnym marnotrawstwem zasobów magicznych, więc dyskusja ostatecznie dobiegła końca wyłącznie z uwagi na trwający pojedynek. Mogliby porozmawiać o tym później i zapewne tak właśnie miało się stać, o ile tylko Ira znajdzie w sobie chęć na rozdrapywanie świeżego śladu po ukąszeniu, którym to było dla Leandra ustąpienie mu na jakimkolwiek polu. Nie myślał o odwdzięczaniu się, chociaż sam postawił ten warunek. Zamiast tego obserwował uważnie ruch drzewa i przytrzymał przy sobie łokieć swojego towarzystwa. Ciosy nieubłaganie spadły na Virgila i Leszy wydawał się na tym nie poprzestawać. Skupił się na najbliższej sobie ofierze, a patrząc po poprzednim zachowaniu akrobaty, istniało ryzyko, że znowu postanowi zgrywać pomoc socjalną.
Nie tym razem, Ira.
Teraz miał zostać przy nim. Oby tylko nie zwrócił uwagi, jak rozkoszne wydawały się Leandrowi ciosy drzewa, gdy zamiast na nim, lądowały na obitej dupie Virgila. Mógłby słuchać przez całą wieczność tych urywanych oddechów wyduszanych korzeniami z pracujących szaleńczo płuc.
- Oleum - rzucił czar na drewniaka, zainspirowany widowiskowym ogniem towarzyszącym kotłowi ze smołą. Może oliwa sprawi się równie dobrze? - Pilaignis.
Jeżeli magia natury go nie zawiedzie, chętnie sprawdzi, co pali się lepiej.

Oleum (m. powstania I)
st. 45 | do wyrzucenia: 40

Pilaignis (m. natury I)
st. 40 | do wyrzucenia: 40

The member 'Leander van Haarst' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 86, 91

Lenadrze, magia powstania Cię nie zawiodła – magia natury także. Przez moment leszy trząsł się na śliskiej powierzchni. Gałęzie pełne liści drgały w krótkiej walce, podczas której leszy usiłował ustać w pionie – nie udało mu się to jednak, a upadek na ziemię musiał być bolesny, a na pewno był bardzo głośny. Powstał powoli, dając Wam czas na atak. Pilaignis mknęła już w stronę oliwy, ale chociaż płomienie połaskotały ciało leszego, substancja nie zajęła się ogniem. Gdy tylko poświęcisz chwilę na przypomnienie sobie opisu zaklęcia, jeszcze z czasów szkółki kościelnej, szybko znajdziesz wytłumaczenie w słowach substancją przypominającą oliwę. Jest śliska, ale czy to znaczy, że łatwopalna?

Wskutek wyrzuconych przez Ciebie czarów, leszy otrzymuje obrażenia ze względu na upadek (-15P), a także kulę ognia (-10P), a także traci jedną akcję, ze względu na nieudane utrzymanie się na nogach.

Iris dalej stała u boku nieznajomego, który najwyraźniej musiał być lekarzem, skoro dał radę mnie całkiem sprawnie uleczyć w dużej mierze. Kontynuowali rozmowę między sobą, na tyle cicho, że nie byłem w stanie za bardzo nic usłyszeć. W normalnej, typowej, miastowej sytuacji pewnie bym się grzecznie wycofał i nie wtrącał do ich rozmowy (nie wydawało mi się, że by tego chcieli), gdyby nie to, że właśnie atakował mnie porządny kawał drzewa i najwyraźniej uznał, że jak dawno nie złożono mu niczego w ofierze, to złoży mnie w tym celu samemu sobie.
Podobno ceni się tych, co są samowystarczalni, ale ja nie byłem z tego zadowolony. Przecież po takiej śmierci ciężko nawet o poważny napis na nagrobku. Co bliscy mogliby mi dać? Virgil Scully - mąż, ojciec, ofiara drzewa? Virgil Scully - zginął z rąk tego, co kochał, czyli natury? Virgil...
Dość. Ileż to niby można myśleć o swojej śmierci?
- Securus - kolejny raz podjąłem się obrony przed drzewem. Gdybym bym sam, spróbowałbym uciec. Mimo ran w końcu miałem jakąś szansę.
- Pilaignis - rzuciłem zaraz za panem doktorkiem licząc, że zwiększę efekt. A ten był, cóż... Zadowalający? Tak to ujmijmy, bo sam widok, mimo że zabójczego dla mnie stwora, budził we mnie w dalszym ciągu ambiwalentne uczucia. Leszy, zajęty był większą część czasu wstawaniem, tak więc nie miał tyle czasu na bronienie się gałęziami.
Na całe szczęście.
Wielki stwór całkiem długo się podnosił, nim wreszcie wybrał kolejną ofiarę, w którą postanowił uderzyć. Miałem nadzieję, że to nam kupi dodatkowy czas, który pozwoli się osłonić przed uderzeniem albo wręcz uderzyć w niego.

Rzuty:
1. securus (próg): 65 - 10 = 55
2. pilaignis (próg): 40 - 3 = 37
3. kolejny atak drzewa x2

The member 'Virgil Scully' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 74, 43

--------------------------------

#2 'k3' : 2, 2

Leszy: 45/250 PŻ (-65 M, -130 P)
Ira: 236/236 PŻ
Leander: 168/168 PŻ
Virgil: 146/186 PŻ (-40 P)

To, że chcę mu pomóc, to niekontrolowany odruch. Wiem, że mówi zaklęcie, wiem też, że to już nieraz go dziś zawiodło. Gałęzie mkną na Virgila, a moje mięśnie drgają krótko, jakby chciały poderwać ciało do biegu w jego kierunku. To wtedy zdaję sobie sprawę z obecności dłoni Lei na moim łokciu. Zerkam na zaciskające się tam palce ze szczyptą dezorientacji, a przeniósłszy spojrzenie na jego twarz, zamykam usta, które — zdaje się — w pierwszej chwili miały zamiar dać werbalny wyraz niezadowolenia.
Virgil tym razem się broni, a gałęzie uderzają o tarczę. W porządku. Lea pewnie ma rację, nie powinienem się wtrącać, póki sobie radzi. Jeszcze naruszę jego męską dumę.
— Zabijesz go w ten sposób — syczę, bo odgłos skwierczenia sprawia, że sam niemal czuję ból Leszego.
Przecież nie chcemy go zabijać. Chyba. Nie wiem. To żywa, myśląca istota, wypadałoby najpierw… Porozmawiać z nim?
Widzę, że ledwie się rusza. Nadal próbuje atakować i tym razem gałęzie mozolnie suną ku nam. Ku Lei w zasadzie.
Wystarczy kilka ciosów i nawet ta niespotykana, ogromna istota pożegna się z życiem, prawda? Widać. Widać, że cierpi, że każdy ruch przychodzi mu z trudem. Jest na wykończeniu.
— Hej ty! — krzyczę do niego. Skoro jest myślącym stworzeniem, to pewnie umie się również porozumiewać, prawda? — Nie chcemy cię zabijać. — Ja nie chcę. I nie zakładam, że ktokolwiek tu chce. Bo dlaczego mielibyśmy chcieć? Kogoś takiego nie spotyka się na co dzień. Jeśli umrze, nie dowiemy się co tu robi, czemu atakuje, nie… nie przekonamy się, czy może nam się do czegoś przydać. Jak rozległą wiedzę może posiadać taka istota?
— Jeśli potrafisz gadać, to lepiej zacznij się tłumaczyć, czemu nas zaatakowałeś.

Iro, pomimo najszczerszych chęci i wyciągniętej ręki na zgodę, wszystko, co mogliście usłyszeć, to szum resztek liści, której pozostały na gałęziach leszego, oraz trzask gałęzi. Chociaż istota nie odpowiadała Wam w żaden sposób (nie mogła? nie chciała), mogłeś łatwo dostrzec w jego oczach, że nie tylko Cię słyszał, ale i rozumiał.