First topic message reminder :

The member 'Daniel Murphy' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 56

--------------------------------

#2 'k20' : 9

Być może się uchyli, być może zaatakuje go czymś paskudnym, ale Daniela to nie powstrzymuje. Powinien; powinien go zaatakować, uderzyć czymś paskudnym, bo on zrobił mu to samo.

Zrobił mu najpaskudniejszą rzecz, jaką tylko można.

Koniec rodeo.

— Meminisse — zamiast kolejnej pieści, zamiast innego zaklęcia. Chce to zrobić, dopóki JJ wciąż jest przytomny. Chce mieć pewność, że gniew z jego oczu zniknie wraz we wspomnieniem, co dokładnie stało się z jego siostrą. Nie powinien zapomnieć całego starcia, jedynie—

Szczegóły.

Winowajców.

Wściekłe osy mogły być przecież równie dobrze jego. Prawda?

rzut na Meminisse: 20 (magia odpychania); k100; próg 70

The member 'Daniel Murphy' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 67

Zobaczył to — gasnące światło, znikający ból. Dał mu ostatnią szansę na życie w świecie sprzed momentu; sprzed stanu, gdy resztę jego spędzi zawsze z dziurą, której nie można niczym wypełnić.

Niemal się powstrzymał, ale—

Spojrzał pierwszy raz na Annikę, klęczącą przy nieruchomym ciele.

Co za burdel.

— Magipugnus — ostatnia wiązka magii, ostatni błysk czerwieni wewnątrz pracowni. Ta stała cała, niemal nienaruszona w ferworze walki.

Ściany całe, ciała nieruchome.

Jego wina, jego bardzo wielka—

rzut na Magipugnus: 20 (magia odpychania); k100; próg 40

The member 'Daniel Murphy' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 70

Wypuszcza go z rąk, a ten osuwa się na ziemię. Jeśli nie padnie teraz, to padnie za chwilę. Nie jest już czymś, o co Daniel powinien się martwić.

Teraz cała uwaga spoczywa na Annice.

— Samoobrona — mówi krótko. Musi wyglądać paskudnie; musi czuć się paskudnie, ale nie pokazuje tego. Bardzo ważne jest teraz, aby go posłuchała. — To była samoobrona. Moja i twoja. Nasza.

Moja wina, moja wina, moja bardzo—

— Nie wiemy, które zaklęcie ją wykończyło. On rzucał magią natury na prawo i lewo, mógł trafić w nią. Nie wiemy tego, wszystko działo się zbyt szybko.

Moja wina, moja—

Trzy kroki z powrotem. Znajduje się przy Annice i kuca. Kładzie dłoń na twarzy Caroline Cordeli i zamyka jej oczy.

— Ma'am, proszę powtórzyć za mną—

Po prostu powtarzaj to.

Powtarzaj, aż stanie się prawdą.

Twoja wina, twoja wina, twoja bardzo—

— —to była samoobrona.

Wstaje i odnajduje swoją broń. Jest cięższa niż pamiętał, gdy chowa ją do kabury.

Zaklęcie zadziałało, ale nie było już żadnego tętna, które można byłoby zmierzyć. Ani na nadgastkach, szyi, ani w zatrzymanym sercu. Wszystko stanęło w miejscu, a krew wkrótce zastygnie w plamach opadowych leżącej na wznak kobiety.
Wiedzą o tym wszyscy. Wie Daniel, wie Annika i wie też oszalały ze wściekłości brat Cordelii. Do bólu ciała, które otrzymało już zbyt wiele ciosów magią, doszedł ból jeszcze jeden. A po nim następny, gdy zemsta spłynęła po czerwonej tarczy wyczarowanej przez mężczyznę.
To miał być prosty skok, banalna sprawa, a skończyło się—
Byłby się obronił unikiem, gdyby nie prosty fakt, o jakim nie mógł zapomnieć nawet w tym ferworze — wciąż krępuje go żrąca, czerwona lina. Ta wkrótce stanie się historią, ale wciąż wrzyna się w ramiona i nadgarstki, paraliżuje bólem na jeszcze jeden sposób.
Dlatego uderzenie trafia dokładnie tam, gdzie powinno.
Bliski kontakt pozwala na jedno — by prócz morderczego spojrzenia, posłać federalnemu coś jeszcze.
Prezent z samych trzewi. Mieszaniną krwi i śliny opluwa trzymającego go mężczyznę. Teraz chce coś powiedzieć. Bo ten może właśnie obluzował mu kilka zębów, ale jeśli chce go zabić—
Lepiej, by właśnie to zrobił.
— Tela magnus — żałosna obrona mężczyzny w żałosnym położeniu.

PŻ: 70 - 15 (III tura żrącego sznurka) - 19 (cios) = 36 (- 45 od żyćka)
Rzut: Tela magnus (próg 90) k100 + 20 - 45

/Jeśli obrona nie poskutkuje, mamy nokaut.

The member 'Zjawa' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 40

Nic.
Cisza. Pustka. Flauta.
Ta jest inna od poprzedniej, choć w tle jeszcze dzieje się dużo. Annika słyszy wszystko, nie reagując na nic. Słyszy szarpaninę, cios, słyszy inkantacje — dwie. Jedną zna, oberwała nią już kiedyś, a druga—
Domyśla się, czemu mogła służyć.
To, czego wciąż nie słyszy, to tętno kobiety.
Nie potrafi udzielać pomocy — tej ostatecznej. Ale próbuje. To jedyne, co może teraz zrobić, jedyne, co w ludzkim odruchu przychodzi jej do głowy.
Palce odliczają chuj-wie-ile centymetrów od zakończenia mostka.
Gdzieś tutaj
Ręce uciskają.
Oczy nie ronią bezsensownie łez, są skupione i wreszcie w rozbłyskach czerwieni — magia odpychania to kolejna, która będzie jej się śnić po nocach — widzą, jakie spustoszenie zrobiła z Cordelią magia.
Nie miała szans.
Strumienie energii w miejscach, gdzie przeszyły jej ciało, pozostawiły po sobie ślady; jak sygnatury ciepła, postrzał bez rany wlotowej.
I ten postrzał prawdziwy — rana na brzuchu, plama krwi dookoła, wiele z niej wsiąkło w ubranie. Część oznaczyła Annikę jako współwinną.
Zobacz. Masz krew na rękach
I wreszcie skóra. Pokryta użądleniami, stwardniała od obrzęku, kolejna przyczyna śmierci. Co na temat tych zwłok powiedziałby koroner? Każdy, który wierzy w cokolwiek, zacznie zapewne od modlitwy.
Zrobiła to, jest tak samo winna, jak klęczący obok federalny. Gdyby nie latający wokół jej głowy rój, może wyczarowałaby obronę, może gdyby nie te ukąszenia, wtedy—
Samoobrona.
Uniesienie głowy odsłania prawdę — żadne z nich nie roni łez, nie korzysta ze sposobności wypowiedzenia kilku ciepłych słów o denatce. Gówno o niej wiedzą. Po prostu odebrali jej życie.
Dla Anniki to wciąż obca osoba — włamywaczka, która niefortunnie wybrała najgorsze miejsce na rabunek i przypłaciła to życiem. To, jaką była kobietą wie tylko ten, który leży nieprzytomny dwa kroki stąd. Mężczyzna naprzeciwko też jest obcy; a połączyła ich tajemnica z gatunku tych najgorszych.
Głośne przełknięcie śliny smakowało jak kolejna setka bezsennych nocy. Jak kolejne koszmary. Tylko twarz nie traciła na skupieniu. Dziś przypomniała sobie, jak pięknie umie wypierać emocje.
— Samoobrona — pierwsza głoska rozbiła węzeł ściskający gardło, reszta podążyła śladem. Od jak dawna nieświadomie wstrzymywała oddech, że kolejny zaskoczył ją hiperwentylacją? Tylko dudniące w piersi serce znało na to odpowiedź.
Jej własne wciąż wybija kolejne takty — tej, leżącej na podłodze pracowni — niekoniecznie.
Umazane krwią dłonie drżą, gdy odpuszcza dalszą reanimację.
— Jeszcze próbowała dusić mnie czarem, kiedy—
To było ja, albo ona.
Na taki dylemat Annika zna tylko jedną odpowiedź.
A winą za jej śmierć podzielą się we troje.

/ pozamiatane, przenosimy się tutaj