First topic message reminder :

Niesforny lok — mokry; czerwone buty — błyszczące; jeansy — jednakowo obcisłe.
Historia zatoczyła koło, zrobiła fikołka i wylądowała w akwenie — zaraz za nią podążyła Vandenberg, tyle, że zamiast rozerwanego materiału i zgubionych butów, była przy nim mokra; znowu.
— Nieuczciwe. Mój godzinny cennik znasz — dzisiejsza zniżka mogła zostać wycofana — jeszcze jedno falliczne porównanie i utraci karnet stałej klientki. Chwilowo traciła, ale cierpliwość; nie musiał zgadywać, że woda jest zimna.
Dwa dowody rzeczowe mówiły za siebie — a on uważnie słuchał.
— Może uprzejmiej, Vandenberg? — płytka woda zachlupotała w rytm lekkich klepnięć, ale ani gest, ani słowa nie zachęciły; pierwszy krok Williamson wykonał bezwiednie — drugi był naturalną konsekwencją poprzedniego. W trakcie trzeciego do syreniej aury dołączyło coś jeszcze; wysunięcie lewego ramienia z rozpiętego płaszcza to kwestia jednego gestu — wysunięcie prawego to kwestia wygody.
Zrzucenie skórzanego materiału na zakurzoną podłogę to zbrodnia przeciwko higienie i ukłon dla przezorności; jeden mokry płaszcz na opuszczony lunapark wystarczy.
— Gdybyś poprosiła— — niczego by to nie zmieniło; skok na główkę do płytkiego akwenu różnił się od wbiegnięcia w ścianę tylko jednym — stopniem wilgotności — —posłuchałbym chętniej.
Zamiast tego słuchał bezwiednie — od brzegu akwenu oddzielały go tylko dwa kroki, które spowolniły za późno; skupienie myśli na czymkolwiek innym niż uśmiechu rekina — ładne miał oczy; trochę wypukłe — zaowocowało słowem.
— Spiculum — nie tym, które zamierzał powiedzieć — tym, którego próbował unikać; magia odpychania zdążyła zadrżeć w żyłach, zanim zrozumiał, że może być za późno.

PŻ: 141
Rzut: k100 + 28: próg: 85

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 20

Uprzejmość wypłukała lodowata woda; razem z rozsądkiem, bo dalej w niej siedziała. Mogłaby twierdzić, że to dlatego, że na powietrzu będzie jeszcze zimniej, ale prawda była znacznie banalniejsza — zbierała siły, aby wstać.

Wszystkie, póki co kierowała na pragnienie słodkiej (niesłonej, to ustalono) zemsty.

Patrzyła uważnie, jak podchodzi — wcale nie dlatego, że im bliżej był, tym niżej był jego płaszcz — mając nadzieję, że żałosna próba przekucia słów w wolę chociaż trochę się powiodła. Miała niewiele czasu — dokładnie tyle, ile zajmie mu próba wyduszenia kolejnego zaklęcia — aby zdecydować, czy dalej chce się bawić w negocjacje, czy—

— Podlecz mnie magią — słowa z wykorzystaniem specjalnej mowy; uśmiech na ozdobę, a kolejna część dodana dla zabawy: — Proszę.

Podejście do pacjenta? Wskazane.

PŻ: 88 PŻ
Rzut na lament: k100 + 29; próg 40-59 (60-79)

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Pozbawiony ciężaru płaszcza — przygnieciony ciężarem spojrzenia.
Lament odbił się od ścian bez echa; zamiast słodkiego ulepku obiecującej magii, spomiędzy ust wytoczyły się słowa—kurz, które zwiał podmuch kolejnych sylab. Dwóch, więc niewielu; chuju i proszę mają tyle samo.
Jedno nie zadziałało wcale — drugie zadziałało prawie.
Podwijany rękaw swetra zastygł w połowie przedramienia razem z dłonią; jeden, znajomy czar formował się na koniuszku języka i rozpoczynał od tej samej litery, co jego imię, ale—
— Kiedy skończymy.
Chcesz skończyć? różnica wysokości — to już nie centymetry wzrostu; to cały wieżowiec — uwypukliła niewypowiedziane. Nie musiała używać lamentu; wystarczyłoby, gdyby powiedziała przestań.
Siad — krótsze, na wydechu — zadziałałoby jeszcze lepiej.
— Czy w teatrze uczą żonglerki? — drugi z podwiniętych rękawów nie udzielał odpowiedzi na podstawowe pytanie; Williamson oszalał? Syreni zakątek słynął kiedyś z zagadek — to mogła być kolejna z nich albo—
— Impetum Nuntiorum.
— jedynie szukał pretekstu.
Magia odpychania znała już cel — właściwa zagadka brzmiała: ile pocisków energii trzeba, żeby zachęcić Vandenberg do wyskoczenia z wody?

PŻ: 141
Rzut: k100 + 28: próg: 70

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 25

--------------------------------

#2 'k3' : 3, 3, 3

Kiedy skończymy; koniec nie zapowiadał się na szybki — wygląda na to, że wypstrykali się oboje z magii, choć ona nie zamierzała używać słowa na p; ani przestań, ani kolejnego proszę.

Nie uczą — uczą za to wstawania, co właśnie bardzo chwiejnie próbowała zrobić. Trzęsące się nogi to moment na oddech; trzęsący się oddech to moment na przemyślenie swoich życiowych wyborów. Moment jest krótki, wyborów jest dużo — refleksja przychodzi spóźniona.

— Jeśli skończymy — uśmiech wykrzywiający usta jest zdecydowanie nie na miejscu, gdy półleżenie zamienia się w klęczenie. — Śmiało, Williamson, zasłużyłam.

Drobne, czerwone iskierki tańczyły wokół niego i pomyślała, że może czas znowu zasięgnąć po coś, co z zasady nie należy do prawdziwych. Zadarta głowa do góry jedynie kierowała zaklęcie na właściwe tory. Na podziwianie czyjegoś górowania przyjdzie jeszcze czas — jeśli skończą.

— Cultellus — to nie tylko iluzja kolejnego bólu, a także jej własna iluzja, że ma jeszcze siły na takie zabawy.

PŻ: 88 PŻ
Rzut na lament: k100 + 13; próg 85

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Wyprztykali to niedopowiedzenie; nawet pstryknięcia zadają ból.
W ich próbach było tylko jedno — niebezpieczne podobieństwo do egzekucji. Półleżenie zamienione w klęczenie; bezruch utrwalony w nieposłusznych iskrach, które przypominały pyłek, nie pociski energii. Głuche pulsowanie w skroniach hipotezę zamienia w fakt; najskuteczniejszy lament ucichł dawno temu, ale jego echo nadal snuło się po receptorach. Nie widział w schowku śmietnikowego auta aspiryny — za to broń mogłaby definitywnie rozwiązać ból głowy; gdyby tylko była naładowana.
Śmiało, Williamson, zasłużyłam.
— Na kolejny lot? — zgrabna parafraza niezgrabnie unosi kąciki ust; ten prawy wędruje wyżej — lewy nie poruszył się wcale. — Bez wątpienia.
Exigo wyładowało magię z krwi i wyparowało ją z otoczenia; nawet syrenia sadzawka — imienia przemokniętych jeansów i obijanych kolan Lyry Vandenberg — nie miała w sobie kropli zaklęć. Iluzja pozostała iluzoryczną sztuczką; w znajomym rytmie czaru, który posiadał niezaprzeczalny potencjał przerzucenia celu na drugi brzeg akwenu, iluzorycznego nie było nic.
— Diruptio.
Wycelowane w rekina na koszulce; nic osobistego.

PŻ: 141
Rzut: k100 + 28: próg: 65

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 5

Panie, nic tu nie lata. Widział kto kiedy latającą syrenę?

Tak; ale o tym przy innej okazji. Teraz magia postanowiła powiedzieć basta. Wielka szkoda, że żadne z nich, nie było w stanie powiedzieć sobie wzajemnie dość. Widać było to w między zielenią a złotem — upartość to pierwszy stopień do piekła.

— Nie porywa — musiała. Oczywiście, że musiała; byłaby kimś innym, gdyby nie była sobą. Porywa się za to ona — na jedno kolano, a sztywny od wody jeans skrzypi nieprzyjemnie i skutecznie krępuje ruchy. — Mam pytanie, Williamson—

Chwiejne podniesienie się do całkowitego pionu — woda sięgała teraz po kolana, zmęczenie aż po rozcięty obojczyk. Rozcieńczona krew spływała w dół; po uśmiechu rekina, przesiąka aż do znamienia czarownicy. Może krew jest konieczną ofiarą, aby znowu dłonie przyzdobiły niebieskie iskry udawanej przemocy.

— —nie zaschło ci w gardle? Lutopellis.

PŻ: 88 PŻ
Rzut na lament: k100 + 13; próg 80

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 52

Jedyne, co lata, to ich zamiary — magii koło nosa.
Diruptio wysadziło marzenie o szybkim końcu; lutopellis poprawiło tę tragedię spękanymi nadziejami na zwieńczenie pojedynku czymś widowiskowym. Kilka wdechów albo jeden zryw desperacji — dokładnie tyle dzieliło Williamsona od nadziania się na stępiony trójząb trytona.
Przed spokojnie planowaną autodestrukcją powstrzymały go jeansy; materiał był mokry, noga szczupła, wspomnienie z samochodu wciąż — i na zawsze — żywe.
— Zaschło, ale w ustach. Piwo po wszystkim? — czy kiedykolwiek dotrą do po wszystkim? Nie tym tempie; na pewno nie w bezruchu. Vandenberg powstająca to Williamson okrążający — ciche echo kroków próbowało wprawić zastygłą machinę w ruch; akwen był teraz po prawej, tryton za plecami, a następny korytarz dwa metry w lewo.
Skoro magia odmawiała posłuszeństwa, czas na trening sprawnościowy. Trzy kolejne kroki, niecierpliwsze od poprzednich — uśpiona krew to uśpiona magia; znikający za zakrętem Williamson, to odpychające pożegnanie.
— Impetum Nuntiorum — zacięta kaseta w śmietnikowym aucie mogła być wróżbą — nie ma nic złego w powtórzeniach.
Dziś udowodnił, że czary i muzyka lubią spacerować w parze; zupełnie jak oni.

PŻ: 141
Rzut: k100 + 28: próg: 70

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 35

--------------------------------

#2 'k3' : 3, 3, 1

— Musielibyśmy najpierw wrócić — mówi, a oczy śledzą okrążającego drapieżnika. Drapieżnika w teorii; w ostatnich minutach udowodnił, że rekin na jej koszulce ma ostrzejsze zęby. — nie prowadzę po alkoholu.

Wrócić gdzie? Cywilizacja nie była miejscem dla nich; jedno z nich było mokre i zakrwawione, a drugie również zakrwawione i dalej irytująco suche. Może czas przestać moczyć nogi, wziąć je za pas i—

— Consilium — zaklęcie wylatuje z jej ust w tym samym momencie, co jego. Łączą się ze sobą w echo, a czerwone pociski odpychającej magii — chociaż utworzone i z pewnością bolesne — nie trafiają w nią. Zamiast tego ofiarą pada inna syrena.

Wielki—Tryton podejmuje się Wielkiego—Upadku. Nim Lyra jest w stanie wyskoczyć z akwenu na suchy ląd, morski potwór już atakuje tym—razem—pechowego gwardzistę.

— Barnaby, uwa—

—żaj, zastyga razem z wyciągniętą ręką i porwanymi w jego stronę nogami.

PŻ: 88 PŻ
Rzut na magię iluzji: k100 + 13; próg 65
Rzut na ofiarę Trytona: k2, a więc Williamson