First topic message reminder :

Momenty radości, w których można zapomnieć, że istnieją między nimi podziały.

— Debbie. Wystawiają The Real Thing i zagram Debbie, to córka głównych bohaterów—

Lanthier się uśmiecha, ale jej nie przytula. Normalnie wycisnąłby ją, jak tubkę pasty do zębów. Lyra się uśmiecha, ale nie wiecznie — po chwili przypomina sobie, że jest zła.

Tylko na jednego Lanthiera.

— Ale nie w pierwszej obsadzie, więc nie musicie szykować się na premierę. To znaczy—

Aktora z pierwszej obsady musiała z roli zrezygnować; reżyser dalej nie zdecydował co dalej, więc drzwi pozostawały otwarte, ale nie lubiła zapeszać.

— Są pewne zawirowania, główna aktorka jest niedysponowana, więc jest szansa, że jednak—

Szansa; to więcej, niż miała przez ostatnie półtora roku.

— Dam wam jeszcze znać.

Potem nastąpiła chwilowa ciemność; mroczki przejęły pole widzenia i lekko zawiała się, czując, jak ból głowy promienieje w skroniach.

W porządku?

Głos Jackie był zawsze miękki — jak roztopione masło. Nie bolał w uszy, nie wywoływał odruchu w postaci ciszej; musiała być cudownym towarzyszem migren. Musiała być cudownym towarzyszem życia — była, dlatego Ronan ją wybrał i dlatego Lyra ani przez chwilę nie wątpiła, że wybrał właściwie.

— Tak, to— — wzdychając, przyłożyła dłoń do skroni. Bóle głowy, co nowego? — To nic, przejdzie mi. Jedziemy dalej.

Nie ma czasu na odpoczynek; jedynie na obowiązkową regenerację. Sprzątanie śladów poprzedniego rytuału daje jej taką możliwość. Musieli pozbyć się starej magii, by zrobić miejsce na nową — podobnie z pewnością musiało stać się z porządkiem, który utrzymywał ich świat w iluzji działania. System, w którym krąg toczył się dookoła własnej osi, nie działał — wiedziała to Lyra, wiedziała to Jackie i z pewnością wiedział to Ronan.

Napiła się łyka wody z butelki, która stała na stole. Nie wnikała w to, ile już tu stoi i czy od ostatniego spotkania kowenu. Musiała się nawodnić, zamknąć na moment oczy i modlić się do matki, by to, co będą teraz próbowali zrobić, ich nie zabiło.

— Lanthier — ton głosu wrócił do stanu domyślnego z początku spotkania. Minęły kwadranse, może nawet i godziny, od kiedy zaczęli, ale chłód w jego stronę stopniał jedynie na chwilę. — Skoro prowadzisz, powinieneś zacząć.

Skoro nawarzyłeś sobie soku jabłkowego, powinieneś go teraz wypić.

— Wiesz, co masz robić?

Czy którekolwiek z nich wiedziało?

Momenty radości, w których można zapomnieć, że świat coraz rzadziej oferuje im powody do szczęścia.
Może dlatego muszą znajdować je sami — wbrew podziałom.
— Nie mam pojęcia, co to jest. Pewnie nie o zwierzętach? — gdyby podała sztukę Szekspira, wiedziałby; dawno temu słuchał uważnie — z głową Lyry na piersi uwaga była wskazana — i mimowolnie zapamiętywał.
Dziś robi to samo, chociaż nie zna tytułu, autora, treści; Lanthier ma za to pewność i tyle w zupełności wystarczy, żeby wzruszyć lekko ramionami, kiwając głową w rytm słów Jackie. Bywa matką ich wszystkich, nawet, kiedy gromadzą się dla innej Matki.
— Poradzisz sobie, Vandenberg.
Radziłaś sobie z trudniejszymi rzeczami.
Cyklicznie walczy o przeżycie w obliczu końca świata — walka o główną rolę w spektaklu, który Ronanowi nie mówi nic poza tym, że zagra tam Lyra, to mały pryszcz. Nieco większym okazuje się zawrót głowy po rytuale Vandenberg; Lanthier za późno dostrzega, że coś się dzieje — lekarskie oko Jackie wychwytuje objawy, zanim Ronan zdąży zapytać co?
Nic, mówi Lyra i ma rację — muszą jechać dalej.
Drugi z rytuałów magii natury kończy się powodzeniem; pół na pół to słaba statystyka dla grupowego starania, ale nie mają wyjścia. Lanthier bez słowa zbiera zużyte świece, wrzucając je do tego samego kartonu, co Vandenberg; nigdy nie wiadomo, kiedy przyda im się dodatkowe źródło nieelektrycznego światła.
Ostatni rytuał dnia rzucą bliżej środka sali — pentagram, który Ronan zaczyna usypywać, jest większy. Ma być przewodnikiem dla magii i trzech par ust powtarzających inkantację; Lanthier upewnia się, że ramiona figury są jednolite, dopiero wtedy ustawiając w każdym z jej rogów zieloną świecę.
Pięć knotów, trzech ludzi i pytanie ustami Lyry.
Wiesz, co masz robić?
Mimowolne zerknięcie w kierunku Jackie uspokaja drgające lekko palce.
— Tak.
Przeniesienie wzroku na własne dłonie to błąd.
— Nie.
Ciche westchnięcie to ostatni akt oporu.
— Przekonamy się.
Tylko jeden sposób, żeby sprawdzić — z athame w dłoni, Ronan zatrzymuje się przy jednej ze świec pentagramu i podnosi wzrok na kobiety, które w imię i dla Matki pojawiły się tu z nim. Lyra była inicjatorką, Jackie uporem — Lanthier ma pełnić rolę przewodnika.
— Inkantacja rytuału nie jest trudna, spróbujcie zapamiętać — sześć słów; dobra cyfra. — Plaga culicum, sanguinem exsugere, fugam necessitare.
Dla pewności powtarza dwukrotnie, obserwując poruszające się usta Jackie; łacina nie jest dla niej wyzwaniem — z kolei Lyra zawodowo zapamiętuje kwestie.
— Kiedy zaczniemy, każde z nas wskazuje athame na swoją świecę — oby tym razem zechciały zapłonąć; głęboki wdech kupuje mu kilka sekund, w trakcie których stawia na szali wszystko. — Gotowe?
On ani trochę, więc po co zwlekać?
— Zaczynamy.
Jeśli będzie im dane, Matka pomoże magii.
— Plaga culicum, sanguinem exsugere, fugam necessitare.
Athame wycelowane w zieloną świecę robi to, co zawsze — wskazuje mocy kierunek.

rytuał Plaga Culicis | próg 80 | (k100 + 21)/2
k60 — 9

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 95

--------------------------------

#2 'k60' : 23

Rozkołysana scena nadziei i uśmiechy, które poruszają się w zawiasach kącików ust razem ze słowami. Lyra opowiada o teatrze z ogniem; tego specyficznego błysku w oczach nie potrafi przytłumić nawet niepodobne do niej wahanie. Ronan nie wygląda na przekonanego zwątpieniem — nie zamierzam odstępować od jego wiary nawet na krok.
— Na pewno nie o zwierzętach, Ron — z wydechem wyciskam na świat śmiech; stłamszona ulga błądzi po wnętrzu Midnight Mirage i wreszcie dociera do osoby, która potrzebuje jej najmocniej. Lyra powinna pamiętać i wiedzieć, że ma wśród nich wsparcie — nawet, gdy sama powątpiewa, mieszkańcy Starlight Place będą zagorzałymi wyznawcami tego, co może osiągnąć, gdy tylko odważy się sięgnąć gwiazd.
Nie powinno być trudno; niech tylko zerknie w lustro.
— Matka da ci siłę w osiągnięciu tego, czego pragniesz — bez względu na to, czy chce powrotu na deski teatru w głównej obsadzie, czy rozpocznie nieśmiało, od wygodnego cienia kulis. Decyzja musi należeć do Lyry — modlitwa pomoże jej odnaleźć energię do osiągnięcia celu.
Lilith nie można odmówić ambicji; jej dzieci tym bardziej nie powinny się jej obawiać.
Dogaszone świece ledwie przebrzmiałych rytuałów odmierzają nasz czas do chwili próby. Zerkam na Ronana i widzę w jego twarzy chłopięce zagubienie, tak podobne do tego, które oglądam na buziach naszych synów; wiem, że przy Lyrze mogę podejść do niego i bliskością dodać mu otuchy, ale towarzyszy mi inna świadomość.
W tym momencie może istotniejsza — Ronnie musi uwierzyć sam. Niespełna miesiąc po wszystkim, co przeszedł w imię Lilith, musi odnaleźć siłę na nowo; nie zamierzam wyręczać wiary — mogę ją jedynie podsycić.
— Ty też sobie poradzisz, kochanie — prawdopodobnie lepiej od nich; magię natury każdy Lanthier ma we krwi, inkantacje są częścią ich mantry. Bezgłośnie poruszam ustami, powtarzając słowa wypowiedziane przez Ronana — wybieram świecę tuż obok niego, podświadomie czując, że magia zadziała lepiej, jeśli w trójkę będziemy blisko siebie. Ron w środku, kobiety po obu stronach, wycelowane w świece athame w dłoniach i ostatnia sekunda skupienia na moment przez próbą ostateczną.
Zaczynamy.
Biorę wdech, zapominam o wydechu — świeżo zapisane w pamięci słowa szukają ujścia i mogę mieć tylko nadzieję, że wraz z nimi na świat wydostanie się magia.
— Plaga culicum, sanguinem exsugere, fugam necessitare.
Dla Matki.

rzut na rytuał {(k100 + 7)/2}
skutki uboczne {k60 — 7}

The member 'Jacqueline Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 13

--------------------------------

#2 'k60' : 35

— Blisko — odpowiedziała. — O ludziach.

Tym przecież, w gruncie rzeczy, byli, prawda?

Nie czas jednak na rozważania na temat ludzkiej natury. Czas powoli im się kończy — zostało go właściwie tylko na ten rytuał i powinni kończyć. Wysiłek, który odczuwają ich przemęczone magią ciała, z pewnością nie jest czymś, co powinni lekceważyć. Tu nawet nie o lekkomyślność chodzi, a determinację.

Są zdeterminowani.

Cała trójka.

Jackie ustawia się po prawicy męża. Ironia nie jest Lyrze obca; z daleka mogą wyglądać jak reprezentacja Piekielnej Trójcy, aczkolwiek Ronanowi daleko do Lucyfera — jest od niego lepszy. Nie ma ku temu wątpliwości, w końcu Matka codziennie błogosławi go swoją mocą. Błogosławi też Jackie i błogosławi Lyrę, więc wszelakie wątpliwości muszą pozostawić za sobą. Lanthierzy zapewniają się o powodzeniu, a Lyra staje po lewej stronie Ronana.

Patrzy w jego stronę i w jej wzroku nie ma ani grama wrogości; wszystko to zostawili za sobą.

Przynajmniej chwilowo.

Teraz przychodzi skupienie. Spowalnia oddech, przymyka oczy i czuje wibrującą wokół pentakla moc. Athame w jej dłoni lekko drży, jakby nie mogło się doczekać tego, co ma przyjść za chwilę. Pamięta inkantacje, wsłuchuje się w brzmienie głosów jej towarzyszy i robi dokładnie to samo. Mówi. Mówi tak, jakby jej słowa miały moc (mają), jakby jej intencje miały sprawczość (miały), jakby ich misja miała sens (musi mieć).

— Plaga culicum, sanguinem exsugere, fugam necessitare.

Kieruje swoje athame w stronę ramienia pentaklu, a swoją moc do kolektywnej mocy ich wspólnoty.

Dla Matki.

Dla kowenu.

Dla ulotnej idei bezpieczeństwa i w imię tego, że mogą udowodnić, co potrafi magia; i dlaczego powinni zachować ją dla siebie.

rzut na rytuał: (k100 + 24)/2
rzut na siłę woli: k60 — 24

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 19

--------------------------------

#2 'k60' : 15

Sztuka o ludziach — więc sztuka o bestiach.
Gdzieś gubi się kiwnięcie głowy, gdzieś zapada uśmiech, gdzieś zakrada skupienie, gdzieś zaczyna płonąć magia — razem z nią rozbłyskuje świeca.
Pierwsza, druga, trzecia; tylu, ilu stawiło się na wezwanie; czwarta, piąta.
Smagnięcie mocy wycieka przez pory skóry — siła, którą ofiarowała im Matka, przelewa się na wnętrze Midnight Mirage i składa solenną obietnicę ochrony tego miejsca przed każdym, kto będzie zamierzał działać przeciwko Lilith i jej dzieciom. Osiągnęli dokładnie to, po co przybyli; sukces ma jednego ojca i znacznie więcej matek — ta najważniejsza tej nocy zyskuje powód, by odczuwać dumę.
Lanthier odstępuje na krok od rozpalonych świec; wyczekiwany zawrót głowy nie nadchodzi — magia nadszarpuje zamkniętą w ciele moc, ale euforia wypiera zmęczenie. Dłoń odruchowo sięga w kierunku Jackie; krótki uścisk tuż powyżej linii nadgarstka oznacza dziękuję.
Kocham cię.
Dobra robota.
Dla Lyry — bez wyjątku; jej też dziękuje, ją też kocha, ona też wykonała dobrą robotę — Ronan ma spojrzenie.
Ciężkie od winy, zabrudzone zmęczeniem, świadome tego, że zbyt długo zwleka z przeprosinami; mógłby wypowiedzieć je dziś, ale byłyby odhaczeniem kolejnego zadania na liście. Nie powinny być punktem, który można skreślić i ruszyć dalej — nawet za cenę pokuty, która będzie trwać kolejne dni.
Zanim nadejdzie czerwiec, muszą wrócić do stanu sprzed jabłoni — to kolejny powód do dumy, który Lanthier może zaoferować matce.
— Mam jeszcze jeden zestaw, spróbuję.
Niedosyt magiczny prostą drogą do przesycenia — a rytuał, który zamierza wybrać, to środkowy palec.
Świeży pentagram usypany bliżej drzwi nie musi być duży; równe ramiona tworzą kierunkowskaz dla magii, a zielone świece wieńczące każde z ramion są uziemieniem. Ronan jest boleśnie świadomy spojrzeń za plecami; jeśli nie wyjdzie, trudno — jeśli wyjdzie, dobra ich.
Tu nie ma przegranych — są tylko próby obrony.
Zaciśnięte w dłoni athame ślizga się pomiędzy palcami; zmęczenie szybko pośle go dziś do snu, ale zanim owinie Jackie ramionami, odświeży w nich wspomnienie odrętwienia.
— Terra, audi vocem meam — ruch przeciwstawny wskazówkom zegara wyznacza kierunek dla inkantacji. — Herba silvestris, gladius meus esto contra inimicos meos.
Gorzkie lekarstwa to te, których intruzi będą musieli spróbować na samych sobie — te skuteczne na dodatek odtwarzają wspomnienia ze starcia o miecz.
Ostatnia sylaba przebrzmiewa i dopiero wtedy Lanthier czuje, że może stąd wyjść; obowiązek został spełniony.

rytuał roślinnej bramy | próg 75 | k100 + 21
zużywam zestaw zielonych świec

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 44

Magia ma kształty, kolory i cenę — z kształtów, kolorów i po wystawieniu rachunku poświęcenia, wyłania się sukces.
Nie wątpię w powodzenie; wiarę Matka odpłaca z nawiązką. Echa niedawnej lekkości słów mkną w kierunku sufitu razem z blaskiem rozpalonych knotów — pięć płomieni, trzech czarowników, jeden sukces. Magia natury postanawia wysłuchać inkantacji wypowiadanych ustami, które nie nawykły do zieleni wosku; widmowy ciężar zsuwa się z ramion razem z cichym wydechem i przelotnym muśnięciem dłoni męża.
Uśmiech przemyka przez polanę ust — łapię go w kąciki warg i zatrzymuję na kilka porozumiewawczych sekund. Ronan jest uparty; w powietrzu nadal czuć dym świeżo wygasłych knotów, gdy rusza w kierunku świeżo usypanego pentagramu i podejmuje nierówną walkę z ostatnim wysiłkiem. Z naszej trójki najmocniej skutki odczuła Lyra — nie winię jej za brak chęci na przeciążanie organizmu, kobiety nie muszą szukać bólu na siłę; każdego miesiąca sam znajduje drogę do naszych ciał.
Wbrew pierwotnej myśli, nie sięgam po kolejny rytuał magii anatomicznej — ryzyko, że ktoś niepowołany znajdzie się w sferze oddziaływania rytuału sanatoryjnego, było znikome, ale nadal obecne. Będzie bezpieczniej wykonać go w Cripple Rock, w naszym domu; drzwi dla dzieci Lilith zawsze czekają w nim otworem — poza tym ostatnie wydarzenia pokazały, że las zamienia się w miejsce bitwy.
Powinniśmy zabezpieczyć Starlight Place; to tam większy sens zyska inkantacja podnosząca żywotność.
Ostatnie starcie Ronana z rytuałem nie kończy się sukcesem, ale nic w tym dziwnego — większość mocy przekazał ostatniemu pentagramowi i to tylko dzięki wysiłkowi Rona odnieśliśmy sukces. Bez słowa pomagam mężowi w sprzątnięciu zużytych świec; dołączą do tego samego pudła, gdzie truchła wykorzystanego wosku.
Nic tu po nas — noc zgęstniała nad głowami, a my nie powinniśmy nadwyrężać uprzejmości dziadków. Chłopcy zasnęli dziś bez rodziców w domu — pora zadbać, by obudzili się do zastawionego śniadaniem stołu.
— Bezpiecznego powrotu, Lyra — przelotne pogładzenie ramienia Vandenberg w drodze do wyjścia pełni rolę innego rytuału; takiego, który nie wymaga inkantacji ani świec. — Zadzwoń, gdybyś poczuła się gorzej, dobrze?
Cripple Rock i Sonk Road dzieliły mile, ale nie istnieje odległość, która mogłaby podzielić tę przyjaźń — oby Matka pomogła zrozumieć to każdemu ze swych dzieci.