First topic message reminder :

16 maja, 1985 roku. Godzina 21:37

Od mszy czarniejsze były tylko nastroje.

Wciąż czuła na sobie dym kadzideł — wsiąkł w ubranie, które miała na sobie w kościele i którego nie miała czasu zmienić, wpadając prędko do mieszkania. Złapała jedynie przygotowaną wcześniej torbę ze świeczkami, athame i eliksirem oraz kluczyki od samochodu, i odjechała z Sonk Road.

Nie na zawsze; ale przynajmniej na chwilę.

Lanthierzy jako jedyni stawili się, by jej towarzyszyć. Nic w tym złego. Działanie zespołowe nie wymagało działania zawsze w tym samym miejscu i o tej samej porze — oni założą rytuały dziś, inni zrobią to jutro. Koniec końców siedziba zostanie zabezpieczona, a wraz z nią ich przyszłość. Przyszłości nie da się budować na niestabilnych fundamentach.

Czekała na nich w środku, krzątając się od ściany do ściany, niespokojnie. Dłonie miała splecione za plecami, przebierając nogami jak niecierpliwy generał na wojnie. Wojna, owszem, trwała, ale żaden z niej generał. Była tylko—

Sama nie była pewna czym. Ludzie mieli różne epitety na jej temat; sam Lanthier podczas ich ostatniego spotkania wymienił kilka. Czy to dlatego się tak denerwowała? Nie była przyzwyczajona do kłótni z nim; nie takich. Dotknęła wspomnienia ogrodu niczym blizny — wciąż była świeża i babrała się, gdy ktoś wkładał w nią paluchy.  

— Jackie! — powiedziała radośnie, widząc znajomą kobietę przekraczającą próg. Bała się, że pierwszy wejdzie— — Lanthier.

Była znakomitą aktorką. Potrafiła na własne życzenie zmienić barwę głosu na skamieniałą.

Powinna była dawno mu wybaczyć. Powinna, ale nie potrafiła. W ślepych oskarżeniach zbyt wiele razy trafił w punkt.

— Na nikogo nie czekamy — oznajmiła szybko, próbując ubiec ciszę, nim ta zdąży zapanować nad pokojem. W momentach takich, jak ten, nienawidziła ciszy. — Wzięłam świece i eliksir wspomagający. Przyda się, jeśli mam próbować coś z odpychania—

Rzuciła mroźnym spojrzeniem w stronę Lanthiera (rodzaj męski).

— —nie opanowałam jej jeszcze zbyt dobrze.

Jej torba leżała rozpięta na stole, a w środku cały, rytualny dobytek.

— Myślałam też, by spróbować rytuałów grupowych. Poczytałam o nich trochę — są trudniejsze, ale i zarazem mocniejsze.

Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy.  

skutki uboczne: brak

ekwipunek: pentakl, athame, złoty pierścionek (akwamaryn), złota polewka, kieł cerberusa, świece niebieskie x5, świece czerwone x5, kluczyki od samochodu

Tylko bez nerwów, Ronan.
Łatwe słowa w ustach kobiety, która potrafi opanować każdy skrawek nerwów i zmusić dłonie do posłuszeństwa nad rozkrojonym w pół ciałem. Wzrok Jackie — spokojniejszy, odkąd wrócił z Deadberry z krótkim streszczeniem mszy na koniuszku języka — powtarza mantrę opanowania odkąd zostawili za plecami Cripple Rock. Lanthier wie — wiedza dziś to mały kamyk w bucie; nawet, jeśli go wytrząśnie, nie może mu natłuc — że zapięcie nerwów na smyczy będzie konieczne, jeśli wizyta w Midnight Retreat ma być wymierną pomocą dla kowenu, nie żonglerką zarzutów.
Wie, ale ta wiedza — uporczywie boląca — nie koi obijającego się o żebra serca, kiedy znajome drzwi wreszcie wykwitają przed spojrzeniami, a głos—
(Pamiętasz, co powiedziała, kiedy widzieliście się po raz ostatni?)
— Lyra — radość na widok Jackie spopielona widokiem drugiej połówki — heh — jabłka. Ronan — nauczony kilkoma bolesnymi spotkaniami — pochyla głowę, przechodząc przez próg; Vandenberg potrzebuje trzech sekund, żeby podjąć dwie próby udławienia go spojrzeniem, z czego jedna ociera się o sukces.
— Dziękuję za zaproszenie.
Było szczytem uprzejmości.
Zasługiwał na każdy wyraz bliskoznaczny określający męskie przyrodzenie — Ronan, chuju brzmi nawet poetycko — i każde obrośnięte kolcami gniewu spojrzenie. Jeśli to cena za zabezpieczenie Midnight Mirage na miarę ich okrojonych, skromnych (na pewno? Trzy odmiany magii, dwóch odmieńców; to mogło się udać) możliwości.
W Piekle też kiedyś siedziała trójka; od końca kwietnia sporo się pozmieniało — nie tylko układ sił w dole.
— Moglibyśmy spróbować grupowego na finiszu — ciężka torba z wyposażeniem stuka o jedno z wielu, pustych krzeseł; niedawno na tych samych skrawkach drewna godzili się z myślą utraty Zuge i obserwowali cielesną obecność Matki — teraz były tylko meblami, które będą niemym świadkiem kolejnego wysiłku kowenu. — Będzie podstępny, jeśli coś pójdzie nie tak—
Zawsze coś może pójść nie tak; na tym polega posiadana przez nich moc.
Ta sama, którą tak lekkomyślnie tamci próbują rozlać na świat — skoro czarownicy, od wieków zaznajomieni z magią, nie zawsze radzą sobie z odpowiedzialnością posiadania własnych umiejętności, co zrobią z nimi niemagiczni obdarowani nagłym talentem? Nieszkoleni? Nieświadomi?
Zimne liźnięcie na karku musi wystarczyć za odpowiedź; przelotnie muśnięcie pleców Jackie — dłoń, która mówi dziękuję, że cię mam — za otuchę.
— Myślałaś o konkretnej magii?
Pytanie skierowane do Lyry; wzrok skierowany na ziemię.

skutki uboczne: 5, nie dzieje się nic
ekwipunek: pentakl, athame, srebrna zawieszka z lepidolitem, świece zielone x5

Tylko bez nerwów, Ronan.
Łatwo powiedzieć, a potem nie uwierzyć w dźwięk własnego głosu; nadal byłam w połowie zdania, gdy zwątpienie spowalniało przypływ sylab i napotykało skalisty brzeg wzroku męża. Pan Lanthier, lat trzydzieści jeden, próbuje zachować spokój — doceniam każdy z jego wysiłków w zachowaniu opanowania i próbuję nie sarknąć na niego w przejawie solidarności kobiet, które po dziurki w nosie mają urażoną, męską dumę i skruchę przekazywaną milczeniem.
Od trzech dób powtarzam, że słowa to nie wszystko; za przepraszam powinny iść czyny.
Od trzech godzin podejrzewam, że tym czynem ma być czas po — po mszy, po dotarciu do Broken Alley, po pierwszych sylabach powitania i drugim rozczarowaniu licznością.
— Lyra — i nikt ponad to; wnętrze Midnight Mirage wita nas echem i nagłą falą uporu. — Dobrze cię widzieć.
Za uśmiechem ukrywa się szczerość, za szczerością nie ma nic, poza skupieniem — zsunięta z ramienia torba skrywa w sobie apteczne skarby i magiczne niezbędniki. Białe świece powinny zapłonąć dziś dwukrotnie, ale każdy z zebranych ma świadomość, że nie zagrają pierwszych skrzypiec w koncercie okrojonej orkiestry. Rytuały grupowe, na papierze silne i zwiększające szansę powodzenia, w praktyce potrzebowały dokładnie tego, co sugerowała nazwa — grupy.
Dwóch to para; trzech to wystarczająco, by się udało? Pokiwanie głową nadchodzi mimowolnie i kilkukrotnie; Lyra ma dobry pomysł, Ronan zadaje słuszne pytania, czas na rolę Jackie: brutalnego zderzenia z głosem rozsądku.
— Dwa ramiona pentagramu będą nieobsadzone — na tyle, na ile pojmuję teorię magii, przewodnictwo mocy będzie trudniejsze; ale czy to nas kiedykolwiek powstrzymało? — Powinniśmy podjąć jedną próbę. Jeśli się nie uda, nie ma potrzeby ryzykować.
Na początki zrobią to, co potrafią w pojedynkę; trzy różne dziedziny sprawdzą się w dopełnianiu siebie nawzajem i na tym powinniśmy skupić rozpierzchnięte myśli.
— Magia anatomiczna ma dokładnie cztery rytuały lokacyjne. Będziemy musieli wykorzystać iluzję lub natury — o ile drugą znam jak wierzch własnej dłoni, o tyle wiedza o tej pierwszej była rzeczą zaklęć — Lyra będzie w stanie powiedzieć więcej na jej temat.
— Po kwietniowych wydarzeniach — eufemizm na otarcie się o śmierć człowieka, którego kocham. — Zrozumiałam, że powinniśmy wyznaczyć sferę leczenia tu, w Midnight Retreat.
Wszystko, co zamierzamy dziś osiągnąć, nie jest dla nas, tylko dla całego kowenu. Matka mówiła o jedności — czas zespolić spoiwa.
— Rytuał sanatoryjny pozwala przywrócić obrażenia wewnętrzne każdemu, kto znajdzie się w obrębie jego działania. Naturalnie, pacjent powinien przebywać pod jego efektami jak najdłużej, ale znam przypadki, gdzie kilka godzin wystarczyło — echo kroków i słów połączone w świadomość, że nie mamy wiele czasu; Ronan skoro świt zamierza opuścić dom i zniknąć na trzy doby ze Stanów — wiem, że dziś chce spędzić z chłopcami tak wiele czasu, jak to możliwe.  
— Może tu, z daleka od drzwi? W awaryjnej sytuacji wystarczy połączyć krzesła.
Zatrzymuję się blisko ściany w rogu sali — szpitalnego łóżka tu nie wciśniemy, ale nawet podłoga będzie słuszna, gdy organizm zacznie szukać ukojenia rytuału.

ekwipunek: pentakl, athame, zestaw białych świec x4

Dziękuję za zaproszenie; boleśnie bezpłciowe wymienienie grzeczności. Lyra nie pobierała od małego lekcji savoir vivre — Shirley zamiast układu sztućców, uczyła ją jak ukrywać skrzela pod włosami. Nie potrafiła przywołać idealnie uprzejmej odpowiedzi; stąd skrzywienie, jakby zjadła właśnie coś kwaśnego.

(Jabłko?)

— To nic — powiedziała, mając nadzieję, że ma rację. Z lektury wynikało, że pięć to limit, nie minimum. Nie zmieniało to faktu, że w pięć osób byłoby im łatwiej. Łatwiej oraz ryzykowaliby zdrowiem większej liczby członków kowenu. Każdy rytuał to ryzyko.

Słuchała uważnie. Jackie miała w sobie rodzaj spokoju, którego nie dało się pomylić z bezradnością. Lyra zawsze jej go zazdrościła — nie opanowania, to sama potrafiła osiągnąć, lecz spokoju. Może zwyczajnie zazdrościła jej czegoś, co nie istnieje. Może w środku Jackie była tak samo wkurwiona, co Lyra.

— Zdecydowanie potrzebujemy strefy pierwszej pomocy — kwietniowe wydarzenia były niezbitym dowodem. — Mamy po swojej stronie zdolnych medyków, ale co w przypadku, gdy to wam będzie potrzebna pomoc?

Lyra w tunelach próbowała leczyć Setha i panią Bloodworth z — niestety — marnym skutkiem. Miejsce, które może chociaż trochę podnieść na siłach, było doskonałym pomysłem.

Pokiwała głową.

— Im dalej od drzwi, tym lepiej. Nie chcemy leczyć intruzów. Postaraj się ograniczyć działanie rytuału do niewielkiej przestrzeni, dobrze?

W magi rytualnej intencje były kluczem. Słowa to jedno, ale i myśli rzucającego, często przekładały się na końcowy efekt. Jeśli Jackie skupi energię na konkretnej przestrzeni, jak i ograniczy rozmiary pentagramu, powinno się udać. Każdy członek kowenu będzie wiedział, gdzie szukać wzmocnienia, a intruzi—

Cóż, mogą próbować się tam dostać.

Potem — bardzo niechętnie — spojrzała na Lanthiera, który na nią nie patrzył wcale. Wolałaby, gdyby patrzył; gdyby powiedział jej coś równie wrednego, co ona jemu. By zrobił to bez namowy złotego jabłka, by wreszcie mogła z czystym sumieniem mieć mu to za złe. Teraz miała wyrzuty sama do siebie za swój gniew.

— Magia natury ma najbardziej ofensywne rytuały z dostępnych nam magii — iluzja mogła straszyć, odpychania była skuteczna, ale nie w jej rękach, a anatomiczna nie została stworzona do krzywdzenia. Lyra bazowała oczywiście na własnych domysłach — nie znała każdego rytuału na świecie. — Grupowy rzucimy z niej. Ty będziesz przewodził.

Gdyby była w lepszym humorze, dodałaby, że grupowy finisz brzmi na propozycję, którą powinien złożyć po przynajmniej jednej butelce wina.

Ale nie była.

— Ja spróbuję wykonać rytuał bezobcy i podszeptu — pierwszy będzie ostrzegał, a drugi przestrzegał. Idealnie. — Potem może coś z iluzji, jeśli wystarczy czasu.

Oraz sił. Jeśli nie, to zawsze jest Scully.

— Zaczynamy?

Otworzyła nakrętkę fiolki i wypiła eliksir duszkiem.

Każdy wiedział, co ma robić. Lanthier był dużym chłopcem, na pewno nie potrzebował, by Lyra palcem pokazała mu, które rytuały najbardziej przydadzą się tutaj. Ona pierwszy zamierzała rzucić najbliżej drzwi, jak tylko się dało. Informacja o wtargnięciu powinna być szybka i precyzyjna, a usypując pentagram, myślami obejmowała również i inne, możliwe drogi włamania się do siedziby.

Gdy układała czerwone świece, myślała o definicji nieproszonego gościa. Będzie nim każdy, kto nie należy do kowenu, lub nie ma zamiaru do niego dołączyć. Proste? Proste. Magia nie powinna się pogubić w zeznaniach.

Na koniec przyszedł czas na inkantacje, athame w rękach i przede wszystkim skupienie. Musiała wyłączyć wszystkie bodźce i dźwięki z okolicy; zapomnieć o Jackie, o Ronanie i dogłosach, które mogli wydawać. Skupienie przyszło powoli, ale skutecznie.

Całkowicie wyciszona, zaczęła:

— Tace custos, vigil custos, virtutis meae factus. Signum da mihi, quoties huc advena venit.

Wraz ze słowami, obracała athame w swoim ręku do każdego ramienia pentagramu.

wypijam złotą polewkę, zyskuję tym samym bonus do k100 na okres 3 tur

zużywam zestaw czerwonych świec

rytuał bezobcy, st. 35
k100 + 5 (magia odpychania) + 5 (złota polewka)

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 33

Miłość cierpliwa jest; wyrozumiała jest. Miłość nie osądza, nie pyta, nie wątpi — do niedawna sądził, że przyjaźń działa na podobnych zasadach.
(A potem poznał samego siebie po kawałku magicznego, przeklętego jabłka).
Dzieci Lilith, kiedy akurat nie tracą czasu na kłótnie, udowadnianie własnych racji i przekonywanie się, ile sztyletów wbitych w plecy pomieści brat lub siostra, potrafią współpracować; wciśnięte w kieszenie zarzuty za kilka chwil pokaleczą dłonie, ale teraz — kiedy do głosu ma dojść magia, nie wściekłość — skupienie na celu wycisza każdy konflikt. Lyra nadal wygląda na wściekłą i to prawo nadane jej przez Matkę; złość bywa pożyteczna.
Może nie tak, co chirurgiczna precyzja, ale Jackie Lanthier była tylko jedna i — na szczęście — mają ją ze sobą.
— Genialna — szept na pograniczu słyszalności i westchnięcia; uniesione znad posadzki spojrzenie bez trudu odnajduje drogę do pani Lanthier i pozwala sobie na cztery sekundy ułudy, że wcale nie przybyli tu, żeby chronić ostatni bastion kowenu. Mogą udawać, że to spotkanie przyjaciół — topór wojny między nim i Lyrą nadal tkwi w ziemi, Jackie krząta się w poszukiwaniu korkociągu, nie dlatego, że planuje punkt pierwszej pomocy. Ronan za chwilę obróci steka na grillu, a potem rzuci przed Vandenberg ledwie obsmażony kawałek; zaczeka, aż ta weźmie pierwszy kęs, by wypalić kiedy przedstawisz nam jakiegoś młodzieńca?, w myślach dodając oby lepszego od Aarona.
Cztery sekundy to niewiele; kilka rozsypanych myśli, które zderzają się z posadzką na myśl o prowadzeniu grupowego rytuału.
Nigdy nie przewodził w inkantacji — teoria w książkach to jedno, ale ryzykowanie zdrowiem żony i przyjaciółki—
— Możemy spróbować z Plaga Culicis — jaki mamy wybór? Żadnego; z pewnością nie wybór wątpliwości. — Wypełni pomieszczenie wygłodniałą plagą komarów. Nie odpuszczą, dopóki przeciwnik nie opuści pomieszczenia.
Nie wie, czy wystarczy, ale na pewno powkurwia i spowolni; w magii natury istniały rytuały, które lepiej sprawdzają się pod gołym niebem i te, które nie odróżniają sojusznika od intruza. Odpowiedni wybór inkantacji to odpowiedzialność za kowen i za przypadkowe ofiary, ale przede wszystkim — za życia czarowników.
Lyra obiera podobny tok; żaden z jej rytuałów nie wysadza w powietrze, jak w zwyczaju ma magia odpychania.
— Sam spróbuję z Ignis Murus i Plaga Muscarum. Pierwszy niedaleko wejścia, drugi zadziała na całe pomieszczenie — bezkrwawość nie wchodzi w grę, ale to wszystko — ogień, owady — to samoobrona wymierzona w ściśle określoną grupę; podobno trwa wojna.
Podobno nie należy brać jeńców.
Podobno kiedyś magiczny świat żył w pokoju, zjednoczony groźbą Gabriela; kiedy wszystko tak malowniczo się spierdoliło?
Usypany na wytartych panelach pentagram ma równe ramiona i pięć zielonych świec w każdym z rogów — tym razem Ronan nie pakował się w pośpiechu; athame czeka w plecaku i płynnie przylega do dłoni. Kątem oka Lanthier wyłapuje gest Lyry; przyszła z eliksirem i w pełni gotowości do zmierzenia się z czerwonymi świecami.
Jeśli magia natury zawiedzie, wniosek nasunie się sam: i bardzo dobrze.
Zasłużyłeś.
— Muscarum plaga, molestia magna, introitum obsistere — cicha inkantacja nie zamierza przeszkadzać tym, które wybrzmiewają nieopodal; każdemu słowu i ruchowi athame towarzyszy myśl, że intruz też zasłużył — na każdego owada zapychającego gardło, włażącego do uszu, nosa, pod powieki.
Na każdą zdławioną sylabę i każdą mdłość; intruzem miał być każdy, kto nie ma prawa przebywać w tym miejscu, nie pokładając wiary w Matkę i próbując skrzywdzić tych, których zamierzał zastać w środku.
To nie jest konieczność — to zwykła przezorność.

rytuał Plaga Muscarum | próg 45 | k100 + 21
zużywam zestaw zielonych świec

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 19

Atmosfera gęstsza od stanu skupienia żelatyny — chirurgicznym skalpelem mogłabym wyciąć drobne kratki wentylacji i uchronić nas przed asfiksją, ale pełnia odpowiedzialności za uchylenie okien spoczywa na barkach Ronana.
Nawarzył kompotu z jabłek — niech teraz go pije.
Z oczu męża przesuwam wzrok na lewo, prosto w zasadzkę skupionego wyrazu twarzy Lyry. Ronnie mówił, że ze starcia wyszła w stosunkowo dobrym stanie; Ronnie lubi też zapominać, że kobiety krwawią każdego miesiąca przez większość własnych żyć i zwykle cierpią w środku. W powietrzu nadal unosił się kurz tamtego starcia, gdy wyruszyła na samotną misję odzyskania pentakla Ronana; mieliśmy u niej dług, którego pierwszą ratę spłacamy w Midnight Mirage.
Będzie ich więcej i nie każde na listowne zaproszenie, ale o tym Lyra — w imię prywatnych tradycji — przekona się empirycznie.
— Na okazję niedyspozycji medyków powinniśmy zabezpieczyć się czymś więcej, niż rytuałami — przygryzienie wnętrza policzka nie pomaga na delikatny uśmiech; cholerny Ronan Lanthier i zwodnicze szepty pod nosem. — Kadzidła i eliksiry. Pierwsze spróbuję przygotować ja, drugimi mógłby na miarę środków i możliwości zająć się Leander.
Nie możemy dać się zaskoczyć i przygotowywać na ostatni moment; najbliższe trzy doby Ron spędzi w Europie, ja w domu — chłopcy pomogą z segregowaniem ziół, nawet za cenę zjedzenia kilku w procesie.
Kilka kroków odległości to niewystarczająco na ukrycie wahania; jego odprysk kaleczy twarz Ronana i muszę zacisnąć dłoń na jednej z białych świec, by powstrzymać odruch podejścia bliżej. Poradzi sobie — ma za sobą moc Matki i dwie kobiety, które darzą go różnymi gatunkami miłości, nawet, jeśli chwilowo jedna z nich krwawi po jabłonkowym starciu.
— Od siebie mogę zaoferować rytuał wymiotny — pytania, wątpliwości, Jackie, ależ to paskudne? Nie? Wspaniale. — Mam dwóch czterolatków i Ronana w domu. Nic mnie nie obrzydzi, mogę posprzątać po gościach.
Zmrużone powieki sugerują Ron, ani słowa.
— Jest też Ulceratio Intrusus, nieco boleśniejszy. Z nim spróbuję najpierw — nie pozwalam sobie na luksus wahania i test na przysiędze lekarskiej. To, co robimy, wykracza poza bramy szpitala i próg sali operacyjnej; przeciwnik nie miałby skrupułów.
Na kilka chwil muszę zasunąć je w lekarskiej torbie i zamknąć w ramionach pentagramu. Jest ich pięć i znaczą posadzkę pośrodku sali — rytuał powinien objąć całe pomieszczenie i skupić moc na intruzach; tym był każdy wyznawca uzurpatora. Ta myśl unosi ramię, wskazuje drogę athame i wypełnia usta cichymi słowami; poznana lata temu inkantacja próbuje ujrzeć blask pięciu białych świec.
— Intruso ulcerationem inducere, quinque vulnera, dolor crescit.
Ruch w opozycji wskazówek zegara; magia zawsze płynie pod prąd wszystkiego, co znane.

rytuał Ulceratio Intrusus {próg 60} : k100 + 21
zużywam zestaw białych świec

The member 'Jacqueline Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 72

Pod wpływem magi ciężko jest ocenić upływ czasu. Mogły minąć minuty, mogły kwadranse, a mogła nawet i godzina, gdy pierwsze rytuały zawitały między ściany Midnight Mirrage. Jedyne, czego była pewna, to faktu, że czerwone świece zapłonęły delikatnym światłem. Na twarzy czuła płynące od nich ciepło, a w środku rosnącą satysfakcję, że potrafi. Może nie potrafi jeszcze perfekcyjnie — nawet dobrze nie byłoby słowem, którego by użyła — ale potrafi. A to pierwszy krok do przetrwania.

Krótkie rozejrzenie się po pomieszczeniu uświadomiło jej, że dziś magia również jest kobietą.

— Oj, knot nie zapłonął? — zapytała, przez moment zapominając o trwającym stanie zimnej wojny między nią a Ronanem. Przez moment brzmiała, jakby wciąż (bo wciąż, po prostu jest zbyt dumna, by—) go lubiła. — Dobrze, ze my z Jackie nie mamy tego problemu.

Dwa rytuały na trzy to bardzo dobry wynik, ale nie przyszli tu przecież spoczywać na laurach.

Moment rytualnej euforii zastąpiła świadomość o sprzątaniu. Zużyte świece odłożyła do koszyczka na stole. Potem schowają je gdzieś na wypadek braku prądu czy wyjątkowej potrzeby nastrojowego światła. Nie było sensu wyrzucać, dopóki pozostało tam, choć odrobinę wosku. Usypany pentagram to inna historia; taka, która kończyła się z miotła w rękach.

— Dostałam rolę — powiedziała cicho, zupełnie jakby nie była pewna, czy są to wieści, którymi chce się dzielić. Zaraz i tak się dowiedzą — plakaty powinny zawisnąć lada moment. — W przedstawieniu u Overtonów, więc—

Więc co, Lyra? Nie była pewna, czy Lanthiera będzie to jakkolwiek obchodzić, ale chociaż Jackie powinna się z tego powodu uśmiechnąć.

Krótka przerwa na niewielkie rozmowy o niewielkich wieściach dobiegła końca. Teren został posprzątany, a więc nadeszła pora na ostatni rytuał, który spróbuje rzucić indywidualnie. Tym razem to jej knot może nie zapłonąć i była tego doskonale świadoma.

Usypanie pentagramu zajęło jej dłużej, niż poprzednio. Był to pierwszy raz, gdy rzucała ten rytuał, więc wolała się upewnić, że każdy krok zostanie wykonany należycie. Wszystkie ramiona były równe, a niebieskie świece ułożone stabilnie na ich końcu. Robiąc to, wyobrażała sobie ciemność, która spadnie na każdego intruza, który spróbuje się tu zakraść. Niech błądzą w nocy, pomyślała, gdy wszystko było już gotowe.

— Tenebrae omnipraesentes, lumina magicamque obscurare, intrusum celare — mówiła, obracając się wraz ze spoczywającym w dłoni athame.

Jedyne, co znajdowało się w jej myślach, to magia.

Tenebrae Omnipraesentes, st. 95
k100 + 22 (magia iluzji) + 5 (złota polewka)

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 6

--------------------------------

#2 'k60' : 60

Pięć, dziesięć, tym razem bez piętnaście — dwa z trzech zestawów świec rozświetlają wnętrze Midnight Mirage delikatnym blaskiem i tylko te nierozpalone wydają niemy osąd.
Matka czuwa dziś nad córkami — syn za to dostaje bitwę.
— To mi się nigdy nie zdarza, przysięgam — walka przegrana przed runą pierwszą; zanim Lanthier zdążył wskoczyć na ring, zaplątany w kąciki ust uśmiech przedłuża kilkusekundowe zawieszenie broni. Lyra znów brzmi jak Lyra, Ronan zaczyna przypominać siebie, Jackie od początku jest dokładnie taka, jak powinna być. — Dajcie mu chwilę, musi się rozgrzać.
Póki co rozgrzewa się Lanthier — głównie z irytacji na nieposłuszną magię i człowieka, którym był kilka dni temu, pod tą pieprzoną jabłonią. Gdyby potrafił przeprosić — potrafi, po prostu nie teraz — po rytuałach mogliby zahaczyć o pobliski pub; dziewczyny zasłużyły na drinka, on na rolę desygnowanego kierowcy, wszyscy zasługiwali na miraż normalności w świecie, w którym normalnie nie jest już nic.
Zamiast tego mają momenty skupienia — nikt nie wątpi w słuszność planu Jackie; powinni przygotować zapasy, mają w kowenie zdolnych rzemieślników, którzy własną magią i umiejętnościami mogliby wesprzeć sprawę Matki. Ronan wie, że Jacqueline to zrobi; zamknie się w pracowni i zaplecie tyle kadzideł, ile zdoła.
Tak, jak dziś każde z nich wykona tyle rytuałów, na ile pozwoli magia.
Świeżo usypany pentagram — tym razem bliżej drzwi — wieńczy pięć zielonych świec. Została mu ostatnia próba przed podjęciem grupowego wyzwania; Lanthier w myślach powtarza inkantację, przerywając dopiero, kiedy ciche słowa Lyry przecinają zgęstniałą od skupienia ciszę.
Reakcja nadchodzi zanim nadejdzie przypomnienie, że topór wojenny nadal wisi nad ich karkami.
— Vandenberg, ty piekielna zdolniacho — za słowami maszeruje uśmiech — za uśmiechem w kącikach oczu rozpęka tuzin płytkich zmarszczek. Mimowolny krok w kierunku Lyry (po cholerę, Ronan? Chcesz ją uściskać? Teraz ci się zebrało?) nie nadchodzi tylko dlatego, że Lanthier zajął już miejsce w pentagramie.
— Kogo— — krótkie zerknięcie na Jackie uspokaja nagłe ukłucie sumienia; jak długo Lyra musiała milczeć na temat sukcesu? — Kogo zagrasz?
Wszystko nie tak, wszystko na wspak — powinni dowiedzieć się nad winem w Starlight, a potem, dla uczczenia sukcesu i wielkiego powrotu na teatralne deski, otworzyć drugie; powinien móc uścisnąć ją, jakby próbował zmiażdżyć wszystkie żebra i zapytać, kiedy premiera — musi znaleźć garnitur albo kupić nowy, albo dopasować krawat do sukienki Jackie.
To może wróci; może kiedyś; może.
Ostatnie zerknięcie na Lyrę nie próbuje ukryć ciepła — z koktajlu dumy i szczęścia nietrudno ulepić łagodny blask; oby ten zechciał przenieść się na rytualne świece.
Ciche odchrząknięcie pomaga skupić myśli — rytuał doskonale wie, kto będzie intruzem i niepowołaną osobą. Rzucenie go przy drzwiach uchroni Midnight Mirage przed każdym zdrajcą Matki — niech tylko magia spłynie z athame na świecie i pozwoli objąć teren niedaleko wejścia, a reszta w godzinę próby zadzieje się sama.
— Flammae murum surgere, intrusos arceat, damnum ignis.
Przeciwny do wskazówek zegara ruch wprawia magię w wirowanie.

rytuał Ignis Murus | próg 65 | k100 + 21
zużywam zestaw zielonych świec

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 57

Zechciejmy poudawać.
Przez parę krótkich chwil wszystko znów może być, jak dawniej — spuszczone z balonika napięcie opuści kości, zawieszenie broni zmieni miecze w lemiesze, uśmiech zakłóci trajektorię ust i przypomni nam, że nadal potrafimy być szczęśliwi.
Na moment i na tchnienie; niech żeńska porozumiewawczość rozleje się na blask rozpalonych świec i wygładzi rysę na męskie dumie.
— Czasem kobiety muszą rozpalać się same — powstrzymanie wzroku, który pragnie odnaleźć profil Ronana i zmienić spojrzenie w nieme pamiętasz? okazuje się łatwe; wystarczy skupić uwagę na zbieraniu wypalonych świec i odłożeniu ich w ten sam karton, w którego odmęty własny zestaw posyła Lyra. Najtrudniejsze zadanie nadal przed nami — oszczędzamy siły i pozwalamy skusić się nadziei na powodzenie. Potrafimy pracować, współpracować i wypracowywać konsensusy; w ciszy każde z nas poprawia pentagramy lub usypuje nowe, w milczeniu ustawiamy świeże zestawy świec, w kontemplacji odkrywamy, że świat nie skończył się w dniu, gdy Lucyfer dopiął swego, a wrota Piekieł zostały otwarte.
Życie toczy się dalej i wreszcie — przynajmniej dla jednego z nas — przynosi sukces. Poderwany znad podłogi wzrok odkrywa, że Lyra nie patrzy w stronę Ronana; troskę po raz pierwszy od niemal tygodnia wypiera nieprzefiltrowana radość.
— Lyra, to cudowna wiadomość — entuzjazm Rona, duma Jackie; pani Vandenberg dostaje dokładnie to, na co zasłużyła. — Kiedy premiera? Znalezienie opiekunki dla chłopców to wyzwanie, wolę zacząć szukać od razu.
Ta sprawdzona będzie tego wieczora zajęta powrotem na teatralne deski; w myślach odhaczam kandydatury — może Barnaby się zgodzi?
Mamy czas — poza tym, że go nie mamy. Usypane pentagramy są symbolami wojny, która trwa każdego dnia, każdej godziny, o każdej minucie; zabezpieczenie Midnight Mirage musi wspiąć się na nowy poziom, ale zanim wybrzmi echo nowych inkantacji—
— W porządku?
Świeża porcja magii i świeższe poświęcenie; świece Lyry nie zapłonęły, ale zachwianie ciała zdradza utratę sił — zajęty rytuałem Ronan nie dostrzega zasłabnięcia i, z kobiecym solidaryzmem, myślę na szczęście. Vandenberg jest silna; zanim skupię energię na własnej magii, czekam na potwierdzenie, że będzie żyć.
Kiedy skończymy, upewnię się z bliska — teraz musi wystarczyć nam wiara.
Przymykam powieki, gromadząc w athame intencję; zidentyfikowanie intruza nie jest trudne, rytuał doskonale wie, czego i przed kim próbuje bronić ta, która go rzuca. Ostrze wskazuje na pierwszą ze świec — pięć ramion i pięć ruchów położy inkantacji kres.
— Intrusos nauseare, impedire focus, locus immundus postea.

rytuał wymiotny {próg 55} : k100 + 21
zużywam zestaw białych świec

The member 'Jacqueline Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 46