First topic message reminder :



[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Pon Lis 13 2023, 00:32, w całości zmieniany 4 razy

Trzynasty to zła data, jeszcze gorsza cyfra i — zgodnie z tym, co właśnie opadło z koszuli po kolejnym strząśnięciu — omen porażek wszelakich. Magia powstania tańczyła dziś kankana, z każdym wyrzutem nogi pokazując pani L'Orfevre środkowy palec; równie ściegi magicznej nici po raz kolejny tego dnia traciły rytualną moc. Po znajomym, szarawym, pulsującym od energii blasku nie zostało nic — nie licząc kolejnej, soczystej porcji stłumionych przekleństw i prostego jak hafty spod dłoni Vittorii wniosku.
Kawa w niczym nie pomaga, prawdopodobnie szkodzi, a poza tym Aztecy używali jej ziaren jako narkotyku; prawdopodobnie chodziło o nich.
Albo o Argentyńczyków; jedno z dwóch.
Odwieszona ostrożnie koszula musiała zaczekać na kolejną próbę nagięcia jej do rytualnej woli krawcowej — Toria i czternaście (i pół) centymetra obcasów podniosła się z fotela, rozprostowała (wciąż młode) kości, po czym dokonała prywatnego, opanowanego do perfekcji rytuału; napełniła kieliszek winem.
Fontodi Flaccianello della Pieve Colli nie rozwiązywało problemu kapryśnej magii, za to bajecznie skutecznie odpędzało pragnienie; po dwóch łykach toskańskiego wina nawet znajome mrowienie w opuszkach palców — efekt uboczny rytuału czy nabyta przez krawiectwo dolegliwość? — nie mogło powstrzymać Vittorii przed trzecią próbą.
Powrót na fotel przebiegł w bezbożnej czci; nawleczenie nici w wąskie uszko igły było kwintesencją skupienia. Koszula w jej dłoniach niechętnie oddawała spękane szwy poprzedniej, magicznej próby, ale z niechęcią pani L'Orfevre radziła sobie doskonale — otrzymała jej całą wywrotkę razem z nazwiskiem męża. Tym razem skupienie dotarło aż do płyciutkiej zmarszczki między brwiami; wszywając w len nić o barwie palonej sjenny myślała wyłącznie o efekcie tych starań i zaklętej w skrawku materiału magii. Wyrównanie echo oddechu towarzyszyło każdemu ruchowi nadgarstka, każdemu pociągnięciu igły, każdemu ryzyku ukłucia w mrowiące nieprzyjemnie opuszki — po raz kolejny poświęcała dla krawiectwa czas i magię, w zamian otrzymując—
Co dokładnie, miało okazać się, kiedy ostatni szew dotrze do mety.

skutek poprzedniego rytuału: 24 (próg 16-25; konsekwencje uwzględniono w poście)
zużyty komponent: nić w kolorze sjenny palonej (x1)
1: rzut na powodzenie rytualnego krawiectwa: k100 + 20 (magia powstania) = próg 85
2: rzut na skutki uboczne: k60 - 5 (siła woli)

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 89

--------------------------------

#2 'k60' : 5

Cichym ha! świeciła triumfy — uniesionym kieliszkiem wprawiała w życie toast. Butelka wina na stoliku zdawała się mrugać zalotnie; brawo, Toria, wciąż masz to coś było wyimaginowaną pochwałą, na którą istniała tylko jedna odpowiedź.
Certo; oczywiście, że ma.
Lniana koszula po strząśnięciu dokonała dokładnie tego, czego Vittoria oczekiwała od samego początku — magia spłynęła po niej srebrnym dreszczykiem, kiedy nić barwy palonej sjenny przylgnęła do materiału i w najbliższej przyszłości nigdzie się nie wybierała. Kawa by tego nie zrobiła; z kawa w ustach Toria zaznawała dziś wyłącznie smaku porażki, za to z winem—
Fontodi Flaccianello della Pieve Colli to historia zwycięstwa; udanego, magicznego krawiectwa, które zawisło na wieszaku i zniknęło pod miękkim futerałem, który miał chronić biel przez zabrudzeniami. Doskonała sztuka męskiej linii, na dodatek ze szczyptą magii między włóknami; ostatnie dwa, pozbawione rytualnego dodatku tygodnie zamieniły krawiectwo w przykry obowiązek — trzynasty nie był tak pechowy, jak wydawało się jeszcze moment temu.
Zegar na ścianie obrócił wskazówki i zatrzymał się na piętnastej; nadal miała czas i — co istotniejsze — niespokojną magię we krwi.
Roziskrzone spojrzenie odnalazło ścieżkę do dwóch niedokończonych dzieł; swetry, nad którymi pracowała, były wykonane z miękkiej, andaluzyjskiej wełny, która nawet w ciepłe, wiosenne dni sprawdziłaby się w roli doskonałego okrycia. Pozostało tylko skrócić rękawy i obszyć je na krańcach, obciąć luźne włókna, upewnić się, że sploty są równomierne, a całość godna czegoś, co obszyć można metką Bella Donny; z kolejnym łykiem wina w ustach i kącikami ust zabarwionymi na czerwono zajęła krawiecki tron — fotel pod południową ścianą.
Czas od tego momentu miał przepływać przez dłonie Vittorii razem z nożyczkami, igłą i guzikami; ich przyjemna faktura miała być wykończeniem przy rozpinanych kołnierzach. Wełna posłusznie poddawała się krawieckim machlojom — obszycie rękawów i dolnej krawędzi gnało wskazówki do przodu, a wino w kieliszku do dna. Nie licząc drobnych przerw na kolejne łyki, Toria nie sprawiała wrażenia świadomej tego, co dzieje się poza światem utkanym z ruchów jej dłoni; palce tańczyły, igła razem z nimi i tylko magia zyskała okazję do wytchnienia, kiedy oba swetry przechodziły przez ostatnie poprawki.

skutek poprzedniego rytuału: 0
zużyty komponent: wełna (x2)
1&2: rzut na skuteczność szycia: 50 (krawiectwo III) + 17 (talent) = próg 40 osiągnięty, rzuty formalne

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 68, 94

Jakiego określenia użyć, kiedy piękne wydaje się leniwym, doskonałe niewystarczającym, abstrakcyjnie niesamowite — trochę przydługim (nie powiedziała Vittoria L'Orfevre nigdy)?
Wełna w dłoniach ujawniała efekt końcowy; jeden czarny, drugi biały, oba cudowne i bezsprzecznie udane — swetry i andaluzyjski materiał zwieńczyły wysiłek dwóch ostatnich godzin i nieustające, postrytualne mrowienie w opuszkach palców. Światło za oknami zaczęło przybierać tę nietypową barwę, gdzie pomarańcz i granat próbują stworzyć spójną kompozycję; zmarszczony nos Torii sugerował, że coś podobnego udaje się tylko na deskach teatru — na dodatek, kiedy nad przedstawieniem czuwa doświadczony scenarzysta.
Pusty od dawna kieliszek zasłużył na dolewkę; nadchodząca, magiczna próba domagała się paliwa do działań.
Po godzinach pracy coraz trudniej uchwycić skupienie w zgrabiałe od wysiłku palce; tylko włoski upór (niemiecka precyzja?) pomogły nawlec nić na igłę i wprawić dłonie w ten ostatni dzisiaj taniec. Praca wymagała poświęcenia, poświęcenie było pochodnym energii, energia powstawała w sidłach pustego łóżka — ta próba będzie ostatnią zanim kolejna lampka wina i sen położą kres wysiłkowi.
Kawa w filiżance zawodziła; Vittoria uznała, że jeśli była to wróżba — Orestes miałby na ten temat znacznie więcej do powiedzenia — musiała źle ją rozczytać. Tym razem ściegami kawowej nici wyznaczała wzór wokół kołnierzyka swetra, który zwieńczą guziki; nie zdecydowała jeszcze, czy pozłacane czy z polerowanego mahoniu.
Teraz w centrum skupienia tkwiła magia rytualna nici — igła ciągnęła za sobą drobne ścieżynki kawowej barwy, a intencja i rytualna magia krawiectwa próbowały stworzyć element garderoby, który oczarowuje; nie tylko wyglądem. Drętwiejące opuszki palców, coraz powolniejsze ruchy nadgarstka, kilka wdechów, które utraciły znajomy rytm — od celu oddzielało ją kilka pociągnięć nici i jedno strząśnięcie swetrem.
Tak blisko, a tak daleko; w życiu i w zawodzie — nie tylko tym życiowym.

zużyty komponent: nić w kolorze kawowym (x1)
1: rzut na powodzenie rytualnego krawiectwa: k100 + 20 (magia powstania) = próg 90
2: rzut na skutki uboczne: k60 - 5 (siła woli)

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 55

--------------------------------

#2 'k60' : 26

Jest drogo? Jest drogo.
Jest dobrze? Jest drogo.
Sweter w dłoniach, strząśnięcie w pozostałościach energii, jaką posiadała i otarcie o sukces, którego widmo mogła dostrzec na splotach wełny; nić barwy kawy przez kilkanaście sekund kurczowo próbowała trzymać się materiału, by nagle—
Merda. Nie tylko przez względu na kolor.
Nić pękła w kilku miejscach, źle odmierzona magia, niecelna intencja, zmęczenie lub wszystko po trochu — sukces przemaszerował obok zadartego nosa i postanowił utonąć w głębokim łyku wina. Vittoria czuła na języku cierpkość toskańskiego trunku i utraconej szansy na krawieckie zwycięstwo; jednak dziś magia nici i elegancka wełna swetra nie zamierzały, nie chciały lub — zwyczajnie, zawistnie — nie próbowały z sobą współgrać. Kawowy ścieg nie dołączył do materiału w nieskazitelnej kompozycji rytualnego uroku i krawieckiego kunsztu — zamiast sukcesu, było wrażenie pustki.
Mrowienie w opuszkach palców nigdzie się nie wybierało; mogłaby obarczyć je winą za niepowodzenie, ale porażka nawet nie smakowała porażką — bliżej jej było do nieskładnej symfonii przemęczenia. Lniana koszula, dwa swetry, magia opierająca się pokusie współpracy; jeszcze przed zanurzeniem igły w wełnie Vittoria czuła nadchodzącą porażkę.
Prawda starsza od wina w opustoszałej do połowy butelce — trzeba wiedzieć, kiedy zwinąć szpulkę i z fotela wstać niepokonanym.
Miękki materiał swetrów posłusznie poddał się sprawnemu złożeniu ich w równe kostki; zaczekają na lepszy dzień, na skumulowana magię, jaśniejsze intencje. Zmęczenie wygrało, pulsujące delikatnie skronie nakłoniły spojrzenie do odnalezienia kremowego, wiosennego płaszcza; nowa kolekcja pochłaniała większość energii — magiczne przerywniki musiały poczekać, aż sen przestanie czmychać z powiek pod naporem spiętrzonych obowiązków.
Pożegnanie odbyło się bez słów; tylko stuknięcia obcasów i pstryknięcie gaszonego światła brzmiały jak jeszcze tu wrócę — jaki wybór miała?

skutek rytuału: 21 (próg 16-25; konsekwencje uwzględniono w poście)

Coraz dłuższe wieczory, coraz krótsze momenty wytchnienia — marzec zamieniony w kalejdoskop wskazówek przesuwanych po tarczy każdego napotkanego zegara. Czas nie próbował zwolnić ani złapać oddechu; próba zamrożenia go kriogeniczną maseczką — twoje zmarszczki będą płytsze od osobowości nowej żony byłego męża — skończyła się fiaskiem, wygładziła za to irytujące, mimiczne pęknięcie w lewym kąciku ust. Czas naglił; nie wiedziała, do którego punktu próbował dotrzeć ani co czekało u kresu tej wyprawy, ale to przecież bez znaczenia — prędzej czy później wszyscy zmienią się w kompost i tylko co szczęśliwsi posłużą za użyźnienie pod nowy szczep różowych winogron.
Cudowny nastrój, Toria; atramentowe niebo za oknami podjęło próbę przedrzeźnienia humoru, w rytm którego obijała się o szklane ścianki pracowni. Od lustra do szyb, od szyb do kieliszka, od kieliszka do puzderka, w którym satynowe woreczki rytualnych mieszanek nuciły bojową pieśń. Użyj mnie — va bene, do czego? Skup się na celu— grazie, robię to od dwóch dekad. Wybierz rytuał — który dokładnie?
Tajemnica wciśnięta w jedną z szafek na zapleczu miała tytuł, dwóch autorów i ślady wieloletniego użytkowania. Magia powstania — stara przyjaciółka, która opierała się upływowi czasu z wartą pozazdroszczenia godnością — zajmowała honorowe miejsce w myślach, zdolnościach i chęciach pani L'Orfevre. Vittoria (nad)używała jej w krawiectwie, ale bywały dni — częściej wieczory; wieczorami nie wiedziała, na co spożytkować pozostałą energię, wybór pomiędzy winem, klubem, wizytą u Valerio, wizytą w barze, wizytą w psychiatryku — kiedy płynąca w żyłach magia znajdowała inne, nie mniej istotne zastosowanie.
Lekko sfatygowana okładka więziła sekrety rytuałów, którymi Toria od lat obwarowywała modową twierdzę; gdzieś tam, pomiędzy nadużytą cierpliwością nadtarganych, pozginanych stron (znała kogoś, kto byłby tym faktem wzburzony; pewnie zostałaby pozbawiona praw do księgi rytualnej i przy okazji zyskała zakaz wstępu do antykwariatu) tkwił cel dzisiejszego wieczora.
Mogłaby odnaleźć go na pamięć, gdyby tylko przywiązywała uwagę do cyferek innych niż te widniejące na dolarach — strona siedemdziesiąta pierwsza tkwiła mniej więcej w połowie książki i opowiadała sekret rytuału Metus. Prosty zamysł, prawie niezawodna skuteczność, dwa etapy; kieliszek wina w krwiobiegu nie powinien w niczym przeszkodzić — zachęcona do współpracy magia tego wieczora będzie długo wyczekiwanym sprzymierzeńcem, który stanie na straży pracowni i zgromadzonych w niej skarbów.
Opasły notes, podobny do tego, w którym Vittoria gromadziła terminy przymiarek i wymiary klientek, skrywał tajemnicę wniosków. Każdy oficjalnie zapisany w księdze rytuał otrzymywał drobne przypiski w notesie; Toria drobnym pismem utrwalała spostrzeżenia, wskazówki i przestrogi. Ostatni rytuał Metus sprzed czterech miesięcy otarł się o tragedię — już w pentagramie i połowie inkantacji zauważyła, że świeca przerwała integralność jednego z ramion; nieszczelna magia mogłaby wylać się poza równe linie usypane z rytualnej mieszanki i Lucyfer zechce wiedzieć, jakich szkód dokonać na zapleczu.
Dziś musiała być wyjątkowo ostrożna — w ustach nadal tlił się posmak krwi, która wypełniała je przy każdym narażeniu na obecność magii. Pierwsze dwa tygodnie marca przypominały spacer po rozżarzonych węgielkach; przyjemność żadna, oparzenia wszędzie, końca nie widać. Od ostatnich objawów minęło dziewięć dni — ryzyko dojrzewało na zboczach prawdopodobieństwa, że mimo przekonania, że magia powstania dziś jej sprzyja, coś może pójść źle.
Usta poruszyły się bezgłośnie w rytm inkantacji i nie zamierzały przestać dopóki pentagram nie zostanie usypany — na czystej, chłodnej posadce zaplecza było dość miejsca, na powstanie równych boków i zwieńczenie każdego z ich szczytów pięcioma świecami. Ich żółty kolor nadawałby się na letnią kolekcję; mentalna notatka zaklikała w segregatorze pomysłów i musiała poczekać na dzień, kiedy celem pani L'Orfevre nie będzie magia rytualno—obronna.
Jutro; wróci do tego jutro, kiedy umysł oczyści z paranoidalnego strachu; kiedy pracownia będzie o rytuał bliżej bezpieczeństwa.
Teraz uwaga i intencje skupiły się na pentagramie i dwóch etapach rytuału — zsunięty z nóg Ferregamo stuknął cicho w zetknięciu z twardymi płytkami, których chłód natychmiast próbował przeniknąć do ciała przez cieniutką warstewkę rajstop. O tym w księgach magii rytualnej nie pisali — to coś, co Toria zgromadziła z doświadczeniem; rytuał wykonywała lżej, kiedy od ziemi Piekła nie oddzielały jej szpilki — a przecież nie założy tenisówek, są pewnie granice poświęcenia dla magii, prawda?
Wdech wypełnił płuca chłodnym, coraz śmielej pachnącym wiosną powietrzem; przez uchylone okno do wnętrza wdzierała się woń wieczora. Razem z nią nadeszło skupienie — wyklarowana intencja poruszyła ustami zanim inkantacja podjęła próbę ucieczki przez wnękę.
— Domus mea non est domus tua — athame w dłoni nawykłej do lekkości igły wydawał się zaskakująco ciężki — zupełnie, jakby przemykająca przez niego magia powstania dodawała wagi (i powagi) pobłyskującemu srebrem ostrzu. — Impleat te timor, tolle spiritum tuum.
Intencja rytuału Metus była prosta w założeniu i dwuetapowa w uporze — teraz Vittoria budowała podwaliny, na których powstanie efekt końcowy. Skupienie w umyśle odnalazło odbicie w spojrzeniu; ostatni moment wyczekiwania rozpalał energię na knotach świec.
Zapłoną i zwieńczą sukces czy będą niemym świadkiem poniesionej w samotności porażki?

ekwipunek: świece żółte (zestaw)
1 rzut: rytuał Metus, I etap [próg 40]: 20 (magia powstania) + k100
2 rzut: skutki uboczne rytuału

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 83

--------------------------------

#2 'k60' : 8

Zdublowana intencja, podwójne nadzieje, wielokrotność uporu — kiedy słowa przebrzmiewają i jedynym efektem jest brak efektu, z zestawu skojarzeń na powierzchnię wypłynąć może albo groza, albo ulga.
Groza czy ulga, ulga czy groza?
Świece na swoim miejscu, smużka dymu znad każdego z knotów; ciało nienaruszone, nawet jednostka bólu nie zakradła się pomiędzy skupienie i magię. Jednak ulga — pierwszy etap rytuału przebiegł bez ofiar w ludziach, świecach i pentagramach. Doprowadzenie dzieła do końca to utarty schemat powtórzonej inkantacji; słów, które mogłaby powtórzyć nawet po szóstej lampce wina — po dziewiątej nawet od tyłu. Żółte knoty trwały na straży nienaruszonych odnóg pentagramu — poprawki nie były konieczne; wystarczyło raz jeszcze przywołać na usta łacinę i liczyć, że widowiskowy początek zostanie zwieńczony klasycznym zakończeniem.
Kolejna dawka rześkiego powietrza zawirowała w płucach, wymiatając z nich resztki poprzedniej magii — skupienie po raz kolejny tego wieczora zaiskrzyło pod przymkniętymi powiekami i rozpoczęło ostatni etap rytuału Metus. Inkantacja wybrzmiała cicho i pewnie; nawet drobne zakłócenie nie odnalazło wytrychu, aby siłą wtargnąć między słowa.
— Domus mea non est domus tua — znajomy rytm sylab, w których magia powstania pulsuje pomiędzy każdą samogłoską; w takich momentach należy liczyć na wszystko — zadowalanie niczym nigdy nie leżało w naturze Torii. — Impleat te timor, tolle spiritum tuum.
Intencja obejmowała każdy skrawek zaplecza — bezpieczeństwo Bella Donny zależało od tego, czy żółte świece rozbłysną znajomym, ciepłym blaskiem sukcesu. Magia powstania powinna otulić zakątki, podłogę, drzwi zaplecze i nawet uchylone okno; w obronnym rytuale nie było przestrzeni na niedopowiedziane zamiary i źle odmierzone odległości. Kiedy więc ostatnia sylaba przebrzmiała, a skupienie nakłoniło spojrzenie do upewnienia się, że złotawe płomienie tańczą na knotach świec, powodzenie rytuału zostało wystawione na próbę.
Od tego, czy zamiar przekuty zostanie w czyn i sukces, zależały plany na wieczór; ich powaga wyznaczała ścieżkę dla przepływającej przez zaplecze magii.

skutki uboczne I etapu: 3 (próg 2-15), niepotrzebnie rzuciłam, mea culpa
I etap udany: moc 103
1 rzut: rytuał Metus, II etap [próg 20]: 20 (magia powstania) + k100
2 rzut: skutki uboczne rytuału

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 1

--------------------------------

#2 'k60' : 17

Magia powstania nigdy by jej tego nie zrobi—
Nigdy?
Nie była pewna, co nadeszło pierwsze — wydech, którego ciepłe muśnięcie skropliło w powietrzu pozbawiony słów zarzut czy wzrok, pod którego gorącym naporem nie zamierzał zapłonąć żaden konar z knotów świecy? Nałożone na siebie bodźcie nie posiadały siły sprawczej; rzeczywistość nie zmieniała się pod niezadowoleniem pani L'Orfevre bez względu na to, jak niezadowolona pani L'Orfevre bywała.
(Bardzo; życie z tym nazwiskiem to cyrk niezadowolenia).
Drugi etap rytuału nie powiódł się w sposób, w jaki nie powodzi się życie mniejszości etnicznych, kobiet lub kobiet z mniejszości etnicznych — położenie horyzontalne to najczęstsze, w którym muszą się znaleźć, żeby w pionowym przełknąć—
Obiad. Obiad mógł być rozwiązaniem, przyczyną i obietnicą udanej próby; nieprzyjemny uścisk w żołądku uruchomił tarczę kalkulatora — rigatoni, trzysta siedemdziesiąt osiem kalorii w stu gramach; pieczarki — pięćdziesiąt dwa; sos beszamelowy — lepiej nie myśleć. Miraż parującego talerz zesłany został na banicję — teraz w głowie było miejsce wyłącznie dla magii. Nierozpalone drugim etapem rytuału świecie nadawały się teraz do dokładnie dwóch czynności; zaaranżowania romantycznej kolacji albo nieromatycznej próby wetknięcia ich tam, gdzie nie przynależała parafina. Proces będzie musiał zostać wykonany ponownie; od zera, pierwszego słowa, skupienia i wdechu. Rytuał Metus nie wybaczał błędów, a Vittoria popełniła najpoważniejszy z nich — zbyt mocno uwierzyła w niezawodność magii.
Właśnie dlatego powstawały eliksirowe wspomagacze, jubilerskie skupienia mocy i krawieckie sidła na czary; by pomóc w nierównej walce z darem, którego potęgę czarownicy nie zawsze doceniali, a czasem — przeceniali.
Buzująca w jej żyłach magia domagała się spożytkowania, ale posmak porażki na języku był zbyt wyraźny — musiała wybrać coś łatwiejszego; coś, co dopełni myśli o przewadze w tym tarciu, coś, co—
Nogi, pozbawione znajomego uciemiężenia obcasów, poruszyły się bezszelestnie — pięć (po niemiecku) precyzyjnych gestów wystarczyło, żeby zebrać nierozpalone świece; pięć (po włosku) wypełnionych pasją kroków było wystarczające, żeby wrócić do wciąż rozłożonej na biurku księgi. Cichy szelest przekładanych stron odmierzał czas; w gęstniejącym za oknem półmroku rozmywały się minuty, w trakcie których sekrety rytuału łatwej przewagi odkurzały zapomnianą inkantację.
W skupieniu i wiecznym piórem w dłoni odkrywała tajemnicę dawnych notatek; to jeden z łatwiejszych rytuałów, które do zaoferowania posiadała magia powstania, ale nawet mimo prostoty zasługiwał na docenienie. Pewność czarownika w miejscu, gdzie został odprawiony, nieznacznie wzrastała — za nią wzrastało prawdopodobieństwo skupienia magii na tyle, by zyskać tytułową przewagę nad jej wrodzonym nieposłuszeństwem.
Tym razem pośpiech był wrogiem; z księgą przed nosem i notatnikiem przesuwającym się pod nadgarstkiem w takt kreślonych słów, Vittoria znów poczuła się, jakby kwestia rytuału była tylko teorią w szkółce kościelnej — nie magią, którą mogła ożywić w każdym momencie jedną inkantacją. Czasem powrót do korzeni pomagał w zrozumieniu zasad, które pomimo — albo przez — oczywistości prędko porastały pleśnią zapomnienia.
Toria akceptowała ją wyłącznie na serach; zdecydowanie nie na własnej wiedzy.
Słowa inkantacji odciśnięte w pamięci i nadal żywe na koniuszku języka; odświeżała je dwa kwadranse później, w rogach usypanego pentagramu ustawiając pięć żółtych świec. Szeptała w myślach zajmując miejsce pośrodku pentagramu — zatoczyła kolejne powtórzenie zanim zdecydowała, że gotowe są, żeby z księgi przeskoczyć na język, a z języka: na głos.
— Ternum virium et vigoris huius domus, id est quod opto — intencja utkana z wyraźnego obrazu zaplecza powinna pomóc w rzuceniu rytuału, który miał ograniczyć się wyłącznie do tego zakątka pracowni; wypowiedziane pewnie słowa zamierzały poderwać magię do ostatniego zrywu wysiłku — z kolei Vittoria, bez względu na efekt, zamierzała poderwać ciało do ruchu.
Udany czy nie; ten rytuał miał być dziś ostatnim wystawieniem magii powstania na próbę — była przecież umówiona.

skutki uboczne rytuału Metus: 13 (próg 2-15)
zużywam świece żółte, zestaw
rzut: rytuał łatwej przewagi, [próg 30]: 20 (magia powstania) + k100

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Vittoria L'Orfevre dnia Nie Lis 12 2023, 17:25, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 85

Dopalony papieros obumierał w kryształowej pułapce popielniczki — osamotniona smużka dymu przypominała ostatnie tchnienie. Cicha agonia bez świadków i fanfar, zrywu bohaterstwa i dowodów heroizmu; tylko popiół na dnie zimnego szkła, odcisk szminki na filtrze i spojrzenie, które nie posłało ostatniego, tęsknego zerknięcia gasnącemu żarowi.
Wczesnymi porankami — dla kogoś, kto ubiegły wieczór spędził w towarzystwie dwóch butelek Casanova di Neri Tenuta Nuova, każda godzina pomiędzy szóstą rano i siódmą wieczorem jest wczesna; nawet, jeśli właśnie minęła dziesiąta — magia powstania bywała kapryśna. Znajome mrowienie w opuszkach palców składało obietnicę niecierpliwego wyczekiwania, aż nawleczona na igłę, antracytowa nić wplecie pierwszy ścieg w wełnę swetra, ale kaprysy magicznego krawiectwa nie znały umiaru.
Przepadały za to za poczuciem rytmu; obcas stuknął cicho o posadzkę, kiedy z radia nadleciał pierwszy takt Everything happens to me. Chet Baker nadał takt pociągnięciom igły — przygotowane przed kilkoma dniami swetry cierpliwie czekały, aż magia zamieszka pomiędzy włóknami wełny; Vittoria zamierzała uwierzyć, że to ten dzień. Niekoniecznie dobry — lepszy niż przed dwoma dobami, które smakowały rozczarowaniem nieudanego rytuału Metus.
Po prostu lepszy; w sposobie, w jaki bez wysiłku przeciągała antracytową nić przez wełnę i w skupieniu, które towarzyszyło każdemu ruchowi. Nie zamierzała pozwalać sobie na pomyłki — dwudziesty drugi marca, zdublowane dwójki, magia cyfr; wystarczyło uwierzyć, że w ich nieruchomej obecności na ściennym kalendarzu tkwiło poparcie dla uporu prowadzącego palce przez gładkie ściegi wełny. Czerń i antracyt zgrywały się doskonale; sekret magii powstania miał powstrzymać tajemnicę przed nawet przypadkowym wyjawieniem — nić, pozornie niepozorna, wymagała skupienia i poświęcenia. Przede wszystkim czasu, zdecydowanie magii; być może kropli krwi, jeśli nieostrożne pociągnięcie igły napotka opór palca.
Zanim doszło do przemocy, dłonie cofnęły się spokojnie — minuty zamienione w kwadranse, kwadranse w godzinę; obszycia zaszywały w wełnianym swetrze magię i nadzieję na powodzenie. O tym, czy nie była płonna, Vittoria przekona się za moment — wystarczy strząsnąć resztki magii z ubrania i—

zużyty komponent: nić w kolorze antracytowym
rzut na powodzenie rytualnego krawiectwa: k100 + 21 (magia powstania) + 1 (rytuał łatwej przewagi) = próg 70

The member 'Vittoria L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 4