First topic message reminder :

15 maja 1985, 12:19

Odwrotność sylwestra — zamiast odliczania w dół, rozpoczyna się wielka rachuba w górę.
Pierwszy sygnał, drugi, trzeci; miękka bibułka filtra przy ustach imituje bliskość; czwarty, pią—
— Bądź gotowa za dwie godziny.
Podobno dzień dobry było passé — podobno tęskniłaś? brzmiało lepiej po zmroku.

Lepiej późno, niż wcale. Lepiej—

— Mhm, dobrze.

Touché, właśnie zgodziła się na randkę; zaskoczenie żadne, los był przesądzony od pierwszej sylaby w telefonie.

Kiedyś — lata świetlne temu — w jej samochodzie dotykiem przekazywał to, czego nie potrafił ubrać w słowa. Teraz rozmowy były lepiej naoliwionym procesem, ale wciąż były takie rzeczy, które lepiej wybrzmiewają z powolnym kciukiem na jej kolanie.

— Jakie?

Nadawanie imion to trudna sztuka; od tego zaczyna się oswajanie.

— Bombastic, żelki i chcę—

Rozejrzała się po pokoju w kierunku inspiracji. Wzrok spoczął na niewielkiej—

— —bransoletkę. Taką z cukierków.

Jeden—zero w meczu o awans, o honor, o wszystko.
Dobrze; za przesypaną do talerza zupkę otrzymałby potrójne zarzuty — od głosu po drugiej stronie telefonu, włoskiego fanatyka bazylii i greckiego cukiernika z tendencją do potraw mięsnych. Balansował na kruchym lodzie, więc zrobił dokładnie to, czego nie powinien — sięgnął po wrzątek.
— Zamierzam się z nim przywitać. Może usłyszysz?
Prawdopodobnie nie zaczeka do dotarcia na miejsce; prawdopodobnie będzie jednym z niewielu kierowców na drodze, którzy zaczną wypatrywać czerwonego na światłach.
Negocjacje ostrzejsze od ekspresowej mieszanki — do zalanego wodą makaronu dołączył czerwony proszek o właściwościach smakowych i rakotwórczych; tym drugim Williamson nie musiał się przejmować.
Miał krótszą datę przydatności od zupki.
— Zgoda — nie wiedział, gdzie w dwie godziny znajdzie bransoletkę z cukierków; to problem na nieodległą przyszłość — aktualna teraźniejszość nadal trwa i mówi—
— Negocjacje z panią to czysta przyjemność, pani Vandenberg.

Gdyby do głosu dołączył również i obraz, to ona zobaczyłaby chińską abominację, a on ściśnięte ze — nie jestem zła, tylko — rozczarowania brwi.

Na czyjeś szczęście, suchy makaron nie wydawał zbyt charakterystycznego dźwięku.

— Po raz kolejny proszę, by nie wykluczać mnie z rozmów z moim udem.

Prawdopodobnie powinien wykazać się silną wolą i zaczekać, aż dojadą. Nie mógł już wymigać się od mandatu błyskiem odznaki.

Zawsze zostaje ona. Uśmiechem, takim, jaki pojawił się teraz, wymigać można się od wielu rzeczy.

— Planujesz przyjść pod moje drzwi?

Ważne pytanie; zwiększało ryzyko, że nie wyjdą z mieszkania oraz że ktoś ukradnie zaparkowanego Chevroleta w Sonk Road.

Na szczęście uśmiech — ten cichy, bez wprawiania strun głosowych w drgania — był jak (cebula; miał warstwy) suchy makaron.
Nie wydawał dźwięku, ale istniał; jedyny świadek jego objawienia siedział na drzewie i komentował świat niezawodnym grru.
— Wniosek formalny wymaga poparcia drugiego uda.
Wątpliwe, by dołączyła do prośby; Williamson poświęcał mu tyle samo czasu, uwagi i powitań na linii usta—skóra.
To prywatny rytuał, panie władzo nie wymigałoby go od mandatu — w przeciwieństwie do nazwiska, znajomości na komisariacie i łapówki, których wartości rynkowe nie powinny ulec zmianie od ubiegłego miesiąca.
— Planuję — ryzyko, które zamierzał podjąć — przez ostatnie dwa tygodnie wizyt w Sonk Road, tylko trzykrotnie próbowali ukraść kołpaki. — Muszę mieć pewność, że dotrzymasz swojej części umowy.
Kolor: obcisła.
Długość: tak.

Kto wprowadził biurokracje na teren jej ciała?

Najwyraźniej każdy Williamson w większym czy mniejszym stopniu, się w niej lubował.

— Mhm, czyli mam dwie i pół godziny, by się ogarnąć.

Williamson będzie mógł poczekać w środku.

Mokre włosy, które leniwie kąpały na kołnierzyk domowej koszulki, bardzo doceniały ten fakt. Były już ma tyle długie, że mogłaby spleść je w warkocza, ale wiedziała, że wolał (i ona też wolała), gdy były rozpuszczone.

— Nie zapomnij koca.

Co to za piknik bez koca?

Kto wprowadził demokrację na teren jej ciała?
Dożywotni burmistrz Lyra; Williamson wyłącznie podąża za planem wyborczym.
— To tylko piknik, Vandenberg — to nie tylko piknik; ustalili przecież na samym początku. — Pamiętaj o czymś na komary.
Z wielu możliwości bzykania w lesie, to konkretne nie zachęcało do przyspieszenia wyprawy. Przygotowania na Staromiejskiej trwały od godziny — nie zapomni koca, skoro był już spakowany; nie zapomni rytualnej mieszanki, skoro była pod kocem. Nie zapomni—
— I świec.
Dwa zestawy — na wszelki wypadek.
— Nie mogę zaoferować mniej od wieczornego planu.
Na głos jedno, w myślach — nie powinnaś go właśnie odwoływać? — inne.

Demokracja nie istnieje na lini skórnej Lyry; jedyny dopuszczalny stan to totalitaryzm.

— Ah, tylko piknik. Racja. To może jednak w dresach—?

Tania zagrywka, ale tu chodzi o zasadę. Jeśli Lyra będzie chciała się odjebać na piknik w— (gdzie? Lesie?), to ma do tego święte prawo.

Jeszcze chwila i nie będzie żadnego bzykania w lesie. Nie tylko z powodu czegoś na komary.

Williamson miał jednak niezawodny talent do rozbawiania. Szczególnie w momentach, gdy probowała być na niego zła.

— To prawda, nie możesz. Też napiszesz mi poemat?

Ustrojowego konsensusu nie osiągnięto; pozostało się cieszyć, że Lyrą Vandenberg nie rządził komunizm (chociaż w czerwonym jej do twarzy; przyznaj, Williamson).
— Wtedy zaproponuję bieganie.
Tania groźba, ale prawdopodobna; jeśli Barnaby uzna, że musi przebiec dwie mile albo na Hellridge spadnie kometa, to właśnie to zrobi.
Jeśli nadal będzie zbyt mocno skupiać się na stygnącej zupie i niedostatecznie na wypowiadanych słowach, pozostanie mu wyłącznie taka leśna aktywność fizyczna.
— Poemat?
Łyżka stuknęła o stół głucho; obicie w niej zdradzało wyraz wyraz jego twarzy — coś z pogranicza zwątpienia i namysłu, czy kradzież losowego wiersza z książek Orestesa będzie plagiatem (i czy Lyra zauważy — pewnie tak; pewnie okaże się, że zna go na pamięć).
— Nie mówiłaś, że masz plany z poetą — zmiana taktyki — odwrócenie Jakuba ogonem. — Co napisał? Może znam.
Wyszłoby lepiej, gdyby Jakub nie był bardzo szybkim kotem.

Gdyby zaproponował bieganie, po prostu by wyszła.

(Z lasu albo siebie; dowolnie.)

Tak jak łyżka wpadła do zupy, tak Williamson wpadł prosto w zasadzoną pułapkę. Pozwoliła mu się w niej chwile pokopać, słuchając miotania z niemoralną dawką przyjemności.

Syrena na obrazie przestała patrzeć osądzająco; wreszcie zrozumiała.

— Kto powiedział, że to on?

Szkoda; zamiast wychodzić, mogłaby dojść.
(Do wniosku, że to wartościowa dyscyplina sportu).
Nie zauważył zasieków pułapki, a kiedy w nie wpadł, było za późno — linie telefoniczne między Starym Miastem i Sonk Road pokryły się słodkim sokiem zadowolenia.
Lyra Vandenberg pokonała go w rundzie trzeciej; rozłożony na łopatki, mógł przypomnieć sobie marcowy wieczór, kanapę, widok sufitu, ciężar na biodrach i wyznanie, które—
— Jeśli nie zatytułowała wiersza twoim imieniem — co rymuje się z Lyra? — żadna ilość świec tego nie zrekompensuje.

Rozłożony na łopatki miał szczęście; to wciąż bardzo dobry widok.

Miał również szczęście, że spotkanie z panią poetką przy blasku świec było farsą. Spotkanie; nie pani poetka, która istniała naprawdę i naprawdę kiedyś napisała Lyrze poemat. W tytule nie miał jej imienia, ale za to—

— Nie, nazwała go W otchłani loków.

Był nieco przerostem formy nad treścią, ale tego już nie musiała mu mówić. Satysfakcja z wygranej (czego? Potyczki słowne nie mają rankingów) była zbyt duża.

Satysfakcja z jego miny, gdy otworzy mu drzwi, będzie jeszcze większa.

— Druga czterdzieści, Williamson?

Dokładnie trzy fakty o poezji — w ósmej klasie prawie oblał przez nią angielski, w mieszkaniu (do niedawna) nie miał żadnego tomiku, Lyra lubi ją czytać.
Dokładnie trzy fakty o poezji — dwa pierwsze nieistotne w kontekście ostatniego.
— Ładnie — z trzema faktami o poezji w zanadrzu trudno o konstruktywną opinię na temat tytułu; Williamson rozumiał, co mogła mieć na myśli pani poetka.
Williamson, gdyby sam był poetą, gryzipiórkiem albo umęczonym, wiktoriańskim podróżnikiem, swój poemat zatytułowałby—
— Chociaż sam wybrałbym W oceanie loków.
Otchłań to pustka, ciemność i długie spadanie w dół; ocean to woda, grzbiety fal i upragniona cisza pod ich powierzchnią.
— Druga — poszukiwania cukierkowej bransoletki zostaną przyspieszone — wszystko dla perspektywy dodatkowych czterdziestu minut i życzenia specjalnego. — Nadal masz ten wiersz?

Dokładnie trzy fakty o poezji — pierwszy jest taki, że nie ma w niej miejsca na fakty; tylko na uczucia.

Być może dokładnie dlatego Williamson przez nią niemal oblał angielski.

Być może dokładne dlatego Lyra tak lubiła ją czytać.

— Mhm, masz rację.

Samozadowolenie zniknęło z tonu głosu; zastąpione zostało lekkim zdziwieniem.

— To byłby lepszy tytuł.

Znacznie bardziej wolała być oceanem niż otchłanią. Sądziła jednak, że dla Williamsona te słowa to synonimy.

— Mam. Nie wyrzucam takich rzeczy.

Jakich?

— Takich z duszą, w sensie.

Dlatego też nie wyrzuciła ani jednego listu od niego.

Z otchłani loków w ocean statystyk — minął kwadrans od pierwszego sygnału, ilość prawie—kłótni: jedna, ilość dwuznaczności: nieskończona.
Ilość poematów, które zdecydował się przeczytać, by poznać tamtą Lyrę (Lyrę poza ścianami mieszkania i obudową słuchawki; Lyrę, która żyje dla sztuki) lepiej: aż jeden.
Tylko jeden?
Ważne, że jeden.
— Rozumiem cię — apetyt minął, kulinarna abominacja zniknie w odpływie; po trzech miesiącach mówienie o sobie było łatwiejsze — co nie znaczy, że łatwe. — Mam w sypialni karton, który—
Musiała go widzieć; musiała stłamsić nawyk okrywania sekretów mieszkania, by nie zajrzeć do środka ukrytego za kotarą pudła.
— Tak łatwiej pamiętać.
O kim?
Brudna łyżka ląduje w zlewie; czysta pamięć na koniuszku języka.
— Pamiątka za pamiątkę?

Ważne, że jeden.

Od jakiejś liczby trzeba zacząć. Jeden może okazać się w zupełności wystarczający, by—

— Mhm, ten.

—ją zrozumieć.

Widziała karton; stłamsiła nawyk, bo przeczucie, że był on ważny, było silniejsze od ciekawości. Williamson nie należał do osób, które pozwalały się otwierać siłą.

— Uczciwa propozycja, Williamson. Pamiątka za pamiątkę.

Gdzieś w przypływach szczerości porzuciła farsę wieczornego spotkania; przyznała, że wiersz należy do przeszłości. Nie miało to jednak żadnego znaczenia. Jedyne, o czym myślała, to co on jej pokaże.