First topic message reminder :

15 maja 1985, 12:19

Odwrotność sylwestra — zamiast odliczania w dół, rozpoczyna się wielka rachuba w górę.
Pierwszy sygnał, drugi, trzeci; miękka bibułka filtra przy ustach imituje bliskość; czwarty, pią—
— Bądź gotowa za dwie godziny.
Podobno dzień dobry było passé — podobno tęskniłaś? brzmiało lepiej po zmroku.

— Ostrzegam — dopiero teraz? Omówili lufy i kule; za późno na strzały ostrzegawcze. — Moja nie będzie poetycka.
Odważne stwierdzenie na kogoś, kto nadal nie wie, co dokładnie zabierze do Sonk Road. Karton za zasłoną był pojemny i ciężki od przeszłości; dźwigał trzydzieści trzy lata historii i drugie tyle wspomnień.
Któreś zabierze z sobą do samochodu — któreś będzie nowym fragmentem cierpliwie składanej przez Vandenberg układanki.
— Nowe życzenia specjalne na piknik?
Żadnych zupek ekspresowych; ta dopiero przestygła właśnie wylądowała w odpływie.

— Nie szkodzi. Nie jesteś poetycki.

Nie musiał być. Wystarczyło, że był sobą; niezachwianie i kamiennie sobą. Fragment jego chciała poznać, nie strony skradzionej z książki Orestesa.

— Mhmm — długa sylaba zamysłu wybrzmiewała echem w słuchawce. — Powołuję się na starożytne prawo pasażera i to ja puszczam muzykę.

Ona też miała swoje składanki.

— Ostro, Vandenberg.
I szczerze.
Nie szkodziło — on nie był poetycki, żeby ona mogła być za nich oboje. Nie każda przeszłość była liryką; niektóre od dnia narodzin pisały dramat.
— Czas zemsty — odkręcony kran wypełnił świat monotonnym szumem; dwa tygodnie temu uświadomił sobie, że dźwięk mycia przez niego naczyń usłyszała na długo przed stłumionym poduszką śmiechem. — Tym razem to ja będę mógł pytać, czy masz trzy utwory na kasecie.

— Dokładnie tak, jak lubisz.

Dokładnie tak, jak doprawiła ostatnią zupę.

— Nie będziesz — zaczęła, bezmyślnie sięgając po pierwszy lepszy argument, który jej się nawinął. — bo mój gust muzyczny jest bardziej zróżnicowany niż—

Zamilkła. Próbowała go obrazić, ale akurat to wyboru utworów w samochodowej składance nie mogła mieć pretensji.

— Właściwie, to nie mam ci nic muzycznie do zarzucenia. Możemy porozmawiać więc o tym, jak skandalicznie mało czytasz?

Tonący ponoć brzytwy się chwytają. Osobiście, Lyra niewiele na ten temat wie.

— Uczysz się.
Szybciej, niż oczekiwał; dostrzegała drobne nawyki i ciche przyzwyczajenia — zupa nigdy nie była za słona, za to często ostra, a poranną kawę Vandenberg zawsze robiła w porannokawowym kubku — nigdy nie musiał mówić jej, że powinna wybierać akurat ten.
— Masz szczęście, że się opamiętałaś — kara za obrażenie (byłej) patrolowej składanki odwlekłaby ich piknik o dobre czterdzieści minut; jakiś czas temu odkrył, że parapety w Sonk Road może i są wąskie, ale stabilne (pewnie, żeby łatwiej było skakać z okien).
— Słucham? — zakręcona woda, odpięte rolki — ta rozmowa zaraz wpadnie z pełnym impetem na mur. — A kto ostatnio czytał horoskop?
To był luty, a układ gwiazd zmienił się z pięć razy.

Uczyła się. Dostrzegała drobne nawyki i dopasowywała do nich własne. Wybierała porannokawowy kubek, ale nie podawała mu jej w fotelu przy kanapie, gdzie piłby ją normalnie. Chodź, popatrzymy przez okno.

Powiedział przecież, że stare nawyki można zmienić.

— Albo co byś zrobił?

Jakiś czas temu odkrył, że parapety w Sonk Road są wąskie i stabilne, a zawieszone w oknie kryształki, łapiące światło, potrafią boleśnie wbić się w oko, jeśli nie będzie ostrożny.

Krzesło zaskrzypiało; wolało chyba, gdy Lyra na nim siedziała. Przemieszczenie się z telefonem po mieszkaniu oznaczało jedno.

— Naprawdę próbujesz bronić tezy, że wypociny Zwierciadła, to literatura? To, że publikują fikcję, nie oznacza jeszcze, że—

Otworzyła szafę — czas zlokalizować sukienkę o parametrach kolor—obcisła i długość—tak.

Chodź, przed pierwszym łykiem kawy jedynym akceptowalnym odcinkiem była odległość łóżka od ekspresu. Nie tak planuję porannokawowy rytuał nie wybrzmiało tylko dlatego, że znał odpowiedź.
Nie wszystko da się zaplanować, Williamson.
— Planowałem założyć pasek — stuknięcie opuszkiem palca o obudowę słuchawki to mikroinscenizacja. — Więc dokładnie to.
Jakiś czas temu odkrył, że okienne kryształki można łatwo zerwać — dokładnie cztery sekundy później odkrył też, że Vandenberg wcale nie spała, a zawieszenie ich z powrotem było znacznie bardziej pracochłonne i zdecydowanie mniej satysfakcjonujące.
— To nie teza, tylko stwierdzenie faktu — podobne do tego, że powinien za pół godziny wsiąść w samochód i wyruszyć w drogę; słuchawka przy uchu, w przeciwieństwie do Lyry z krzesła, donikąd się nie wybierała. — Czytałem ostatnio skład pasty do zębów. Zalicza się pod literaturę faktu?

Nabranie powietrza w płuca okazało się głośniejsze i dłuższe niż zakładała.

— Bezsensu — powiedziała. Nawet nie zauważyła wkradającego się na usta uśmiechu. — Przecież za chwilę musiałbyś go ściągnąć.

Afera kryształkowa na długo przejdzie do historii jako noc bezsenna ze złych powodów. Lyra była bliska wysłania go na kanapę; problem polegał na tym, że żadnej nie posiadała. W mieszkaniu było tylko jedno łóżko i to uratowało go przed wygnaniem.

— Wypluj z ust te herezje — przycisnęła słuchawkę do policzka, zwolnionym rękami przeszukując odmęty szafy. Dawno nie miała na sobie tej sukienki, ale była pewna, że wciąż ją ma. Nie była pewna tylko gdzie. — To tak, jakbym powiedziała, że nie ma żadnej różnicy między magią odpychania a powstania.

Teraz powinien zrozumieć skalę swoich słów.

— Jaka była ostatnia książka, którą przeczytałeś? — wyrzucając ubrania z szafy na łóżko, z grzeczności nie zapytała kiedy.

Po pięciu sekundach bezdechu w słuchawce, decyzja zapadła definitywnie: pasek będzie szerszy.
Przywrócenie prawidłowego krążenia po arytmii to priorytet.
— Poświęcenie, na które jestem gotowy — jej ostatnia sylaba była latem — uśmiech opromienił słowo i tchnął w słuchawkę obietnicę ciepła; jego ostatnia sylaba była jesienią — opadła z szelestem i cierpliwie czekała, aż ktoś zamknie ją między stronami książki.
Pluć nie zamierzał — uniesiona brew skumulowała w sobie obietnicę rozbawienia, która szybko zmieniła się w ciche westchnienie grozy. Słowa w słuchawce były stłumione i Vandenberg czymś rzucała; aż zdecydowała się rzucić porównaniem karanym z urzędu.
— Jakim cudem przeszło ci to przez gardło?
Zapytał tydzień temu, kiedy klęczała naprzeciwko niego, udowadniając, że potrafi połknąć osiemnaście niebieskich żelek na raz.
— Podręcznik do łaciny — stłumiony dźwięk kroków odtworzył drogę do łazienki; słowa zaczęły być echem samych siebie i nie zamierzały ryzykować, aż Lyra wpadnie na kolejne porównanie z horroru. — A w styczniu zacząłem Życie jest gdzie indziej.
I było; kilkanaście mil od stolika nocnego, w którym schował książkę.
Na pirsie.

Zatrzymała się w połowie oglądania bluzki — ta wylądowała na ziemi, a ona chwyciła za słuchawkę, jakby chciała się upewnić, że dobrze usłyszała. Miała swoje teorie na temat gustu czytelniczego Williamsona — że mogą spodobać mu się kryminały, może nawet i horrory, powieści grozy. Nie sądziła, że na jego półce (gdzie? Nie widziała tam—) znajdzie się czeska literatura piękna.

— Jesteś fascynujący — powiedziała po dłuższej chwili milczenia.

Naprawdę był.

— I—

Zawahanie w głosie można było łatwo pomylić ze zdziwieniem, ale źródło miało gdzieś indziej. W myśli, że gdyby tu był, to mogłaby ściągnąć z niego wyżej wspomniany pasek i—

— Jak ci się podoba?

Najzabawniejsze jest to, że ona jej jeszcze nie czytała.

Przyciśnięta do policzka słuchawka próbowała odtworzyć świat po drugiej stronie; cisza w tylko połowie przypadków zwiastowała coś dobrego. Jaki wyraz twarzy miała Vandenberg? Siedzi? Poderwała się z krzesła? Zapaliła papierosa? Zakłada sukienkę w kolorze obcisłym? Ma na sobie coś, poza—
Myśli zatrzymały się na granicy fascynującego; komplement czy diagnoza?
— Myślałem, że niesamowity — drgnięcie w lewym kąciku ust obiecywało uśmiech; potrzebował kilku sekund, by rozpoznać własne odbicie.
Co, jeśli ona widzi cię w ten sposób i w końcu zrozumie, że to nie ty?
Szum odkręconej wody próbował zagłuszyć myśli — poszło mu lepiej, niż ze słowami.
— Nie rozumiem połowy odniesień do świata sztuki, ale przypomina mi o kimś.
Należała do Leo; policja, w poszukiwaniu wskazówek, przewertowała książkę — w trakcie przeszukania zakładka wypadła spomiędzy stron i Barnaby nigdy nie dowie się, na którym fragmencie zatrzymał się jego brat, zanim—
— Pożyczyć ci, kiedy skończę?
Nie jeśli; nagle dobrnięcie do końca awansowało na sprawę honoru.

Jaki wyraz twarzy ma na sobie Vandenberg? Zadowolony z samej siebie.

— Niesamowity bywasz w bardzo konkretnych okolicznościach, Williamson.

Nie ubrała jeszcze sukienki w kolorze obcisłym, ale zaczęła się pod ten fakt przygotowywać. Dresy spadły na ziemię.

— To dobre przypomnienie? — było to kluczowe pytanie dla zrozumienia recenzji.

Czasami nie chce się, by ktoś był przypominany.

— Tylko jeśli najpierw zaznaczysz kartkami ulubione fragmenty.

Osobiście była zwolenniczką pisania po książkach, ale coś jej podpowiadało, że Williamson wrzuciłby ją do Kazamaty za taką sugestię.

— Bywam? — mydło działało na dłonie, ale nie myśli; te nadal były brudne i skupione na wspomnieniu ostatniego razu, kiedy bywał. — Dziś postaram się bywać szczególnie mocno.
Cokolwiek nie działo się po drugiej stronie słuchawki, brzmiało obiecująco — za niespełna godzinę Williamson przekona się osobiście.
— Dobre. Smutne, ale—
Niektórzy ludzie tacy są; zamiast krwi mają tragedię — ciężko postawić krok, żeby nie potknąć się o ciasno obwiązany bagaż.
Ale nigdy nie odnalazło drogi do mety; żądanie Vandenberg oznaczało skupienie przy czytaniu — gdyby był bardziej podejrzliwy, uznałby, że zrobiła to specjalnie.
(On był, a ona zrobiła).
— Mam system kolorystyczny.
Za pisanie po książkach nie przewidziano więzienia — niektóre zbrodnie karano zakazem zbliżania do podręczników; chociaż dla tego, który Lyra posiadała o magii odpychania, nie było już ratunku.
— Ubierz wygodne buty.
Gdyby skręciła kostkę, a on dostał dolara za każdą randkę, kiedy nosił ją na rękach, miałby dwa dolary — niewiele, ale wzbudzające podejrzenia, że w niecały kwartał zdarzyłoby się dwa razy.

Smutne; wspomnienia takie najczęściej bywają. Coś raz utracone zazwyczaj nie wraca, a bagaże potrafią zablokować przejście dalej. Czasami potrzeba kogoś, by pomógł go podnieść.

— Oczywiście, że masz — lekki śmiech nie był prześmiewczy. — Wytłumaczysz mi go, gdy przyniesiesz mi książkę.

Naprawdę chciała go zrozumieć. Kolorystyczny system oznaczeń książek był tego ważną częścią.

— Wygodne—

Zatrzymała się z koszulką w dłoni. Zaczęła kwestionować słuszność sukienki w kolorze obcisłym.

— Williamson, gdzie ty chcesz mnie wywieźć?

To wyjaśnia, czemu próbował zwabić ją żelkami.

Śmiech w słuchawce nie wiedział, że ma moc zatrzymywania świata w biegu; kiedy ręcznik zastygł w dłoniach na sześć krągłych sekund, drugi kącik ust unosił się w górę.
— Pozwalam ci go ukraść, jeśli się spodoba.
Książkę też pozwoli jej zatrzymać — miała przecież rację.
Do przesunięcia niektórych bagaży potrzeba jest druga para rąk.
— Na piknik, mówiłem przecież — to, czego nie powiedział — ona miała udawanie; on przemilczenia — zakładało zdradzenie niespodzianki: poza granicę Hellridge, do lasu, będzie głośno, zrobię rytuał, w aucie musisz wypić colę, bo będziemy potrzebować puszek.
— Nie możesz się wycofać, właśnie idę przebrać koszulę.
Nie tylko żelki były argumentem przekonującym.