15 maja 1985, 12:19

Odwrotność sylwestra — zamiast odliczania w dół, rozpoczyna się wielka rachuba w górę.
Pierwszy sygnał, drugi, trzeci; miękka bibułka filtra przy ustach imituje bliskość; czwarty, pią—
— Bądź gotowa za dwie godziny.
Podobno dzień dobry było passé — podobno tęskniłaś? brzmiało lepiej po zmroku.

Antonim powitania—

— Zły numer.

Podobno dwa miesiące temu by się rozłączyła. Podobno teraz nauczyła się dać chwilę na wyjaśnienie intencji.

Podobno dwa miesiące temu znał numer, ale nie adres; podobno teraz—
— Sama to wymyśliłaś czy parafrazujesz lutowego mnie?
Nadal igra z cierpliwością po drugiej stronie słuchawki.
Refleksja na sekundę przed kliknięciem przerwanego połączenia — intencje i intonacja, niezmiennie niewzruszone, zmieściły się w czterech słowach.
— Chcę ci coś pokazać.

Czasami—

— Mhm.

—to wystarczająca odpowiedź.

Krzesło zaskrzypiało cicho pod wpływem ruchu. Nie wstała, po prostu oparła się plecami.

— A co, jeśli mam plany? — spytała.

Nie miała.

Ale nie o tym jest rozmowa.

Co, jeśli?
Obracany w palcach papieros dotarł do trzech czwartych długości; za pięć pociągnięć będzie połowiczną wersją samego siebie i odpocznie w popielniczce.
Kolejny dzień z życia przedmiotów nieożywionych, którymi Williamson chciałby być.
— Plany można zmienić.
Uniesiona brew pytała; wciąż nie zdecydował, o co dokładnie — pewne było tylko słowo—klucz w ciągu słów.
Vandeberg?

Zaryzykowała — położenie nóg na kuchennym stole było wyjątkowo niebezpieczne, biorąc pod uwagę historię jego stabilności.

— Można — przyznała, a barwie głosu było słychać uśmiech. Williamson nie mógł jednak wiedzieć dlaczego. — Słucham kontrpropozycji. Co chcesz mi pokazać?

Syrenka na obrazie przewróciła oczami, a Lyra odwdzięczyła się spojrzeniem z kategorii a weź spierdalaj.

Małe—wielkie zwycięstwo obwieszczone oswojonym wygładzeniem samogłosek; głos w słuchawce postanowił pertraktować.
Obserwowany z kuchennego okna gołąb był jedynym świadkiem lekkiego poruszenia w płytach tektonicznych ust. To wciąż nie był uśmiech — co najwyżej jego mglista obietnica.
— Swoją lufę.
W liczbie pojedynczej.
— I kule.
W liczbie nieprzypadkowo—nieokreślenie mnogiej.
— Mówić dalej?

Syrenka na obrazie wywróciła oczami jeszcze mocniej.

Syrenka z nogami na stole—

— Widziałam je kilka dni temu.

Widziała, dotykała, nawet—

— Jeśli coś się z nimi zmieniło, powinieneś pójść do lekarza — rozbawienie w głosie osiągnęło wyraźniejszy poziom.

Ona z drugiej strony słuchawki słyszała niezmienne samozadowolenie.

— Oprócz lufy i kuli będzie coś do jedzenia? Kontrpropozycja na dzisiaj obejmuje romantyczną kolację przy świecach.

Gdyby drobne wywoływanie zazdrości było złe, Lilith inaczej stworzyłaby świat.

Gołąb na drzewie był mnie ekspresywny; przekrzywiony łebek pytał i co teraz, Williamson?
Niewyraźne odbicie w kuchennym oknie odpowiadało daj mi chwilę, wspominam.
— Gdyby coś się z nimi stało, ciebie ostrzegłbym najpierw — słuchawkowy uśmiech dotarł na wyższy stopień piedestału — po rytmie oddechu Williamson wiedział, że do szczytu wciąż daleko.
Po widoku własnych brwi w szybie wnioskował, że do zniżenia tonu znacznie bliżej.
— Będą chociaż rytualne czy używa zwykłych? — to nie kpina, kiedy prawdopodobieństwo wynosi siedemdziesiąt procent; to zwykła matematyka użytkowa. Używana?
Chuj z tym i z tamtym, który—
— Piknik. Zabiorę żelki.
Oferta ostro w górę — gra toczyła się o wysoką stawkę.

Chciała zapytać mnie, a potem kogo?, ale nie pasowało to do narracji, którą chciała tu poprowadzić. To nie ona miała być—

— Nie każda randka obejmuje nadmierne zużycie magii, Williamson.

Tylko te najlepsze.

Najlepsze zawierają też w sobie element żelatyny, szczególnie tej kwaśnej.

Stawka naprawdę podskoczyła w górę.

— Mhm, a jak założę sukienkę? — negocjacje twardo trwały dalej.

Pogoda pozwalała już na wyciąganie mocnych dział.

Pirs życia bywa śliski — czasem jego ofiarą pada nawet uśmiech. Ten w słuchawce runął szczebelek niżej i brzmiał na tęskniący za masażem ust; drogą empiryczną ustalono, że Williamson znał kilka technik.  
— Więc warto zmienić plany dla tej, która obejmuje.
Lufa i kule nie wykluczały użycia pentakli, skłaniały za to do pomysłowości — wsparty o brzeg popielniczki papieros był pierwszą cegiełką zrewidowanego planu. Williamson nie zakładał, że będzie łatwo; nie zakładał też, że ona założy—
— Zależy — kto w tym scenariuszu obok niej leży. — Kolor?
Miała go na mhm; nogi w sukience były wartościowym podbiciem stawki.

Bezczelne, zuchwale i—

— Grasz nieczysto wciągając w to żelki — westchnęła cicho.

—skuteczne. Metody negocjacji Williamsona odnosiły zamierzony przez niego skutek.

Lyra nie miała zwyczaju ułatwiać mu niczego.

— Obcisły.

To może niekoniecznie był kolor, ale z pewnością był argument. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że wciąż nie powiedziała tak.

— Sama zaczęłaś — papieros odszedł bez pożegnania; westchnienie w słuchawce zgasiło czerwone oczko i rozmyło ostatnią smużkę dymu. — Zły numer? Naprawdę?
Odsuwana szafka ze sztućcami zaprotestowała przed zbyt energicznym pociągnięciem; metalicznie klekotanie — poszukiwania konkretnej łyżki nie oszczędzały tych niekonkretnych — nie było w stanie zakłócić słów i na pewno nie zagłuszyło haustu powietrza.
Na obcisły musiał złapać je ustami.
— Długość?
Lyra niczego nie ułatwiała — Barnaby niczego nie odpuszczał.

— Zaczęłam, bo ktoś nie zaczął od dzień dobry, Lyra. Jak spałaś?

Oraz dlaczego odpowiedź to źle. Tym razem w snach nie było mchu, a te same, zimne dłonie, które ciągnęły ją wgłąb ziemi.

Budziła się w momencie, gdy zaczynało brakować jej tchu.

Po drugiej stronie słuchawki działo się podobne zjawisko, ale (miała nadzieje) z milszych powodów.

— Kojarzysz znamię na lewym udzie?

Pytanie podchwytliwe — tydzień temu nieśpiesznym ruchem warg je całował.

— Nie zasłania go.

Touché, gdyby tylko francuska plwocina przeszła mu przez usta, przyznałby bez skruchy.
— Dzień dobry, Lyra — od kilku sylab — intonacja na C z plusem; właśnie otwierał opakowanie zupki zębami — po ciche pytanie. — Opowiesz mi w aucie?
Źle — to ustalono; co dokładnie źle — to wolałby usłyszeć, kiedy będzie obok. Słuchawka telefonu zacierała granicę między dzielnicami Saint Fall, ale głos był tylko mirażem bliskości; przez skręcony kabel nie przemknie dotyk, który przekazałby to, czego nie potrafiły usta.
Kilka wysuszonych wiórków makaronu rozsypało się po blacie — nieoczekiwane odwiedziny znamienia oddziaływały na drogi oddechowe i zawartość torebek; Williamson będzie musiał zatrzeć ślady zbrodni, zanim wróci Ores.
— Mhm, nadałem mu imię — tydzień temu odciskał każdą sylabę na skórze; Lyra zapytała, o czym szepcze — sekret musiał zostać sekretem, więc zadbał o trudność w składaniu słów.
— Podbijam stawkę o butelkę Bombastica.