First topic message reminder :

15 maja 1985, 12:19

Odwrotność sylwestra — zamiast odliczania w dół, rozpoczyna się wielka rachuba w górę.
Pierwszy sygnał, drugi, trzeci; miękka bibułka filtra przy ustach imituje bliskość; czwarty, pią—
— Bądź gotowa za dwie godziny.
Podobno dzień dobry było passé — podobno tęskniłaś? brzmiało lepiej po zmroku.

— Nie trzeba — odpowiadając, stała przed szafą dokładnie taka, jaką ją Lilith stworzyła. — Mam swoje systemy i nieważne, co Zafeiriou o nich twierdzi, są niezawodne.

Nie zmieniało to faktu, że książkę (zawsze) chętnie przygarnie. Nieważne, że powoli musi je trzymać w kuchennych szafkach, pod łóżkiem, w szafce na buty i w tym śmiesznym pudełku, w którym była gaśnica.

— Na piknik gdzie—?

To ważne pytanie; od niego zależało czy ma szukać rajtuz.

Odpowiedź przyszła szybciej niż sądziła i brzmiała nie. Ktoś właśnie zakładał koszulę.

— Zieloną? — musiała się upewnić.

— Ah — westchnienie czy podsumowanie systemowego konfliktu na linii Vandenberg—Zafeiriou? Jedno nie musiało wykluczać drugiego. — Dwa dni temu nazwał twój system niedorzecznym.
Tak naprawdę użył innego słowa, którego Williamson nie powtórzył tylko dlatego, że było w starogrece i brzmiało, jakby Orestes właśnie wyskoczył z sarkofagu; to tam trzyma się antycznych Greków, prawda, Vandenberg?
Seria pytań w słuchawce nie ustawała — droga do sypialni była krótka, zmarszczenie brwi lekkie, drzwi garderoby uchylone. Czas na wyrównanie procentowej obecności materiału na ciałach; rozpinany pasek szczęknął głucho, zwiastując obiecujący ciąg dalszy.
— Nad rzekę Millers.
Do Massachusetts.
Miało o wiele wygodniejsze prawo niż Maine; poza tym wodospady skutecznie zagłuszały huk broni.
— To zależy — lewa dłoń właśnie rozpinała czarną koszulę; prawa przekładała słuchawkę z ramienia na ramię. — Będzie pasować do obcisłego koloru?

— Słucham?! On sam jest niedorzeczny! — uniosła nie tylko głos, ale i przypadkowe ubranie, które nawinęło się jej do ręki i zaczęła nim machać w powietrzu. — Powiedz mu, że jego system to absurdalny totalitaryzm wśród systemów segregacji—

To są emocje, a ona jest popierdolona.

— Powiedz mu, że mój system jest jak Ulisses, a jego kręcenie nosem to nic innego jak objaw mieszczańskiej moralności, która nazywała go obscenicznym i wulgarnym.

Powtarzam: to są emocje, a ona jest popierdolona.

— Oh — chwila na oddech. Jeszcze nigdy nie krzyczała dziwnych, literackich obelg przez telefon, stojąc nago przed własną szafą. — To brzmi—

Zmilkła na moment; dostrzegła w górze ubrań to konkretne, którego szukała.

— Przekonamy się za chwilę. Właśnie będę ją przymierzać.

Mówiła; coś o niedorzecznych Grekach, systemach segregacji, ustrojach politycznych i chyba Mussolinim — mówiła, bo to są emocje, ona jest popierdolona, a on przekonany, że gdyby nie była, ich pierwszy telefon skończyłby się po dwudziestu sekundach. Williamson rozumiał każde słowo, aż rozumieć przestał — ostatnie zdanie wykasowało nagranie sprzed kilkunastu sekund.
Właśnie będę ją przymierzać.
— To znaczy—
Ramię wsparło się o framugę; utrzymanie pionu było istotne — w myślach właśnie kładł się horyzontalnie.
I nie był w tym sam.
— Że aktualnie nie masz na sobie nic?
Poprawka — prawdopodobnie ma na sobie jego ulubiony krój; cielisty.

Lyra mówiła dużo, Barnaby z tego usłyszał tylko jedno.

— Mhmm — przeciągnęła głoski, jakby naprawdę się zastanawiała nad odpowiedzią. — Mam pentakl.

W przeciwieństwie do momentów, gdy oboje układają się horyzontalnie.

Mhmm, w rzeczy samej.
Powinno być uczciwie; zgubione dwa kroki temu spodnie ułatwiały zadanie, ale dopiero zawieruszone bokserki wyrównały statystykę au naturel.
— Zabawnie się składa — nic w jego głosie nie brzmiało na rozbawienie; pół tonu niżej i dwa kroki w głąb garderoby wybrzmiewała tylko fantazja. — To tak, jak ja.
Wiedziała o lustrze w sypialni — tego w garderobie chyba nie odkryła.
Nic, czego nie da się naprawić; wtedy Williamson zatrzyma wzrok na odbiciu na dłużej — nie będzie oglądał w nim siebie.
— Przyjechać wcześniej?

Naprawdę zabawnie się składało; tak jak on wyobrażał sobie Lyrę au naturel, tak i ona bez problemu mogła w pamięci przywołać linię mięśni, które—

— Mhmm.

W rzeczy samej.

— Masz siedemnaście minut. Potem zaczynam bez ciebie.

Ile?
Czas, który mu dała, nie mógłby legalnie kupić alkoholu w barze; Williamson, na szczęście, bywał szybki — zwłaszcza, kiedy później mógł być powolny.
— Nawet nie próbuj.
Ciche piknięcie przerwanego połączenia to wystrzał na linii startu; gdyby się nad tym zastanowić, Williamson nie musiał zapinać koszuli.
Za siedemnaście minut i tak ją ściągnie.