First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Charlotte, byłaś przekonana, że czar się udał – czułaś pulsujące ciepło wydobywające się z pentakla, a jednak, kiedy rozglądałaś się dokoła, szukając czegokolwiek, co naznaczyłaby magia, musiałaś dojść do przykrego wniosku, że tego, czego szukasz… nie ma. Była widocznie tylko jedna droga i właśnie nią szliście.

A kiedy myśleliście już, że ból głowy jest wystarczającym problemem, zaczęło dochodzić coś nowego. Spięte mięśnie, poczucie obserwowania. Zwodniczość terenu. Przejścia, które formowały się i znikały, drzewa, które pochłaniały światło… to wszystko było po prostu… zbyt przytłaczające. Wszyscy, jak jeden mąż, zaczynaliście odczuwać narastający strach, który mógłby przerodzić się w panikę. Aby opanować pojawiające się uczucie, powinniście rzucić kością k100 na siłę woli. Próg przezwyciężenia strachu wynosi 50, w przeciwnym wypadku postać odczuwa napad paniki.

Charlie, Twoja kara na rzuty dotyczące percepcji zostaje zniesiona, a Mistrz Gry przeprasza za błąd.

Byłem irracjonalnie zły na siebie, że kompletnie nie byłem przygotowany na tego typu wyprawę. Przecież gdybym przyniósł aparat, można by było przetestować moją teorię. Mogłem też wziąć pieprzoną latarkę, którą oświetlilibyśmy sobie drogę, a nie byli skazani na kapryśną magię. Tyle rzeczy mógłbym przygotować… Ale cóż. Piekielna Trójca nie obdarzyła mnie darem przewidywania przyszłości.
Możemy gdybać o wszystkim - na te słowa ciężko westchnąłem w głębi duszy. Teraz mamy do czynienia z czymś, co wyraźnie wykracza ponadto, z czym zwyczajny czarownik normalnie ma do czynienia. 
Plątanina zieleni skutecznie pożerała każdy możliwy promień światła. Miałem nadzieję, że może zaklęcie wskaże mi drogę, by w końcu udało nam się wyrwać z ciemności, lecz moje nadzieje rozbiły się, jak delikatna szklana konstrukcja, rzucona wprost na kamienną ścianę. Beznadziejny. Niezdarny. Delikatne nici magii nie chciały się splatać, wyślizgiwały się spomiędzy moich palców. Na szczęście Charlotte radziła sobie z tym o wiele lepiej.
-Nie podważam twoich umiejętności, ale tu jest ciemno, tak że raczej ciężko jest sprawdzić, czy zwierzę… - Urwałem nagle, przyciskając mocno palce do skroni, starając się bezskutecznie uśmierzyć ból. Czułem, jakby wszystkie żyły w mojej głowie szaleńczo pulsowały. Żeby nie jęknąć - mocno zacisnąłem szczęki. Zęby skrzypnęły.
-Chyba, jak na razie, tylko straszy - odpowiedziałem cicho. - To bardzo ryzykowne posunięcie. 
Nie chciałem mówić na głos, że takich rzeczy lepiej nie robić w miejscu, gdzie działa Gwardia. 
Czy to były jakieś zaklęcia zabezpieczające? Szlag, nie pomyślałem, żeby sprawdzić zabezpieczenia tego miejsca. Rozproszyłem się… a  to niedopuszczalne! Spróbujmy jeszcze raz to przeanalizować. Skupić się.
Nie był to przedmiot, ale było to miejsce. Do jasnej cholery, Morley, rusz mózgownicą! Znajdź tu schemat!

|rzut na Teorię Magii, żeby zrozumieć, co tu się dzieję - 38 (wiedza) + k100
Tropienie - 13 (talent) + k100 - 10

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 76

--------------------------------

#2 'k100' : 38

- To miejsce chyba nie ma żadnych innych, ukrytych przejść - stwierdza na głos, by potwierdzić swoim towarzyszom, że zaklęcie, choć udane, nie ukazuje żadnych dodatkowych korytarzy. To, że rzeczone babsko nie chce ich w tym miejscu, jest bardziej, niż pewne. Choć ma podobne przemyślenia do swoich towarzyszy, tak już nie wysuwa dalszych nawiązań do Gwardii. To, że ona ma świadomość z profesji Orlovskyego, nie znaczy, że Richie też ją ma.
Odwraca się przez ramię, oświetlając sobie przejście. Nie ma przecież pewności, czy spętany przed wejściem do tunelu wilk się wreszcie nie uwolni i pogna zaraz za nimi.
- Jaki macie na nią plan? Hej, dzień dobry? Czy mogłaby pani nie straszyć nam wieśniaków? Taka mała, acz uniżona prośba? - pyta poważnym tonem, poprzeplatanym sarkazmem, no bo co tych dwóch sobie w ogóle wyobraża? Zamierzają wyskoczyć na nią ze scyzorykiem i podręcznikiem do metafizyki? Pulsujący w skroni ból przychodzi i odpuszcza na krótką chwilę. Mierząc się z falami przez ostatnie kilka dni, zdążyła przywyknąć do utrzymującego się stanu i porzucenia prób bycia uprzejmą.
- Judith się wkurwi - zauważa, przypominając sobie sylwetkę czarownicy, której nie warto zachodzić za skórę. Już puszczając w zapomnienie fakt, że zdążyła sobie u niej nagrabić i przekreślić wszelkie szanse na zaufanie, tak mocno ceni sobie ona to, by po lesie nie kręcił się żaden problematyczny ewenement. To prawda, Carterowie dzielą się tym lasem razem z Lanthierami, ale to Judith jest osobą, którą najszybciej zrobiłaby z tą panią porządek. Charlotte nie ma pewności, czy jest bardziej podekscytowana, czy też przerażoną myślą, że Carter mogłaby się tu zaraz wyłonić z nieprzejednaną miną i ze strzelbą na ramieniu. Niewiele jest osób, które rzeczywiście wiedzą, jak do niej trafić, ale ta czarownica ma w sobie coś, czego Williamson nie potrafi w żaden sposób wytłumaczyć.

| 1. Atak paniki
2. Tropienie: k100 + 16 (talent)
Łącznie: 666 + x

The member 'charlotte williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 100

--------------------------------

#2 'k100' : 86

Ból nieprzyjemnie pulsował w skroni utrudniając dalszą wędrówkę. Przyświecając sobie wyciął strzałkę na najbliższym z drzew raz jeszcze zaciskając na moment powieki. Gdy je otworzył znaku nie było. A może mu się tylko wydawało, może przekręcił się w inną stronę i patrzył na zupełnie inny pień? Znów nabrał powietrza i odwrócił się w stronę towarzyszy. Jeśli otaczała ich iluzja, to była cholernie dobra. A przede wszystkim - nie była jego specjalnością. Przez jego plecy przebiegł dreszcz.
- Cokolwiek to było, gdzieś polazło - nie umyka mu to, jak Morley miota się próbując odeprzeć złośliwości Williamsonówny. Wydawać by się mogło, że skończyła, ale nic bardziej mylnego. Dziewczyna się dopiero rozkręcała. Jak kłębek wełny, upuszczony na ziemię się toczył i toczył... - Tak, właśnie tak, Lottie. Najpierw zapytam, czy nie przeszkadzamy.
Dreszcz przebiega kolejny raz a Orlovsky czuje mrowienie na karku. Rozgląda się wokoło, ale nic nie dostrzega, przynajmniej w pierwszej chwili. Ból nie znika, a jego ogarnia uczucie niepokoju. Tak dobrze znane i towarzyszące mu tak często. Serce zabiło mocniej i szybciej; jedno uderzenie, drugie, trzecie - oddech blondyna także przyspiesza. Czas natomiast, w jego odczuciu, zdaje się zwalniać.
- Powinniśmy... - powinni wezwać kilku gwardzistów, takie były fakty. Takim samym faktem było to, że poczuł spływająca po karku kroplę zimnego potu. Krew przyspieszyła a w uszach zaczęło szumieć. Nie mogą tu zostać, wycofać się też będzie problem. Ciągle jakiś problem, typowa proza życia zaskakująca za każdym razem jak zima kierowców. - Powinniśmy iść dalej. Williamson, na czym znasz się najlepiej? - poza podcinaniem gardeł i pyskowaniem?
Przełyka ślinę i znów rozgląda nerwowo wokoło usilnie starając się ukryć drżenie rąk. Niczego nie obawiał się tak bardzo, jak utraty kontroli nad sobą. Migrenowy ból nie odpuszczał. Musieli być już blisko.



tropienie: 13 (talenty) + K100
siła woli: 22 + 9 = 31 <50
łącznie: 782 + x

The member 'Charlie Orlovsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76