First topic message reminder :

Jordanie, otaczające Cię kobiety, naturalnie, wypuściły Cię z kręgu swojego zainteresowania, gdy tylko chciałeś się cofnąć, jednocześnie wymieniając zdumione spojrzenia między sobą. Jak to – jak?, mogły się zastanawiać. Potem jednak uśmiechy powoli zaczęły rozjaśniać ich oblicze, a co niektóra nawet zachichotała krótko pod nosem.
— Ależ, skąd, spokoju mamy aż zbyt wiele – odpowiedziała Ci jedna z nich. Wianuszek kobiet z powrotem zacieśnił się wokół Ciebie, choć, naturalnie, nie wyrządzały Ci krzywdy. Część z nich odeszła, aby ponownie usiąść pod drzewami czy na polanie, albo wrócić do wody. Inna część przyszła, a jedna z tych nowych towarzyszek nawet podsunęła Ci tacę z owocami pod nos.
— Poczęstuj się. Musisz być zmęczony. Usiądź z nami – zaproponowała, choć tacę miała wciąż przed sobą, wyciągniętą w Twoją stronę, dzięki czemu mogłeś dokładnie dostrzec prezentujące się przed Tobą owoce liczi czy granatu, a nawet soczystej brzoskwini czy kiść winogrona. – Nie musisz się krępować – pada kolejne zapewnienie z kobiecych ust.

Hiramie, magia najwidoczniej postanowiła zbuntować się przeciwko Tobie. A może to nie przypadek i coś celowo zakłócało jej przebieg? Lub, co dziwniejsze – mogło nadkładać się na Twoje szczere chęci. Nie odpowiedziało Ci ani Quidhic, ani telepatia, a głowa kobiety nieznacznie przechyliła się w bok, jak u nierozumiejącego słów psiaka.
— To zależy jakie emocje poczułeś. – Twarz Cloaciny rozjaśnił uśmiech, a stopy poniosły ją bez skrępowania w Twoją stronę. – Szczęście? Błogość? Lekkość? Wyzwolenie? Czy którakolwiek z tych emocji nie jest szczerym pragnieniem serca? Czy jakikolwiek człowiek nie chce być szczęśliwy? – Kobieta stanęła twarzą twarz przed Tobą, dzięki czemu mogłeś się jej lepiej przyjrzeć. Rude włosy, nietypowo długie, spadały kaskadami po ciele, przesuwając się po organzie, którą miała na sobie. Biło z niej niesamowite piękno, a jednocześnie zdawało się tak nierealne, że niemal nieludzkie. I ta niesamowicie blada, niemalże biała twarz, niemal niemuśnięta słońcem… Błękitne oczy wpatrywały się w Ciebie z wyrozumiałością, a może też i rozczuleniem, jakie matki mają wobec uczących się świata dzieci.