First topic message reminder :

Obecnie szermierka słowna nie znajdowała się na szczycie jego priorytetów - nie sprzyjały ku niej głownie okoliczności, więc pokaz złośliwości płynących z warg Cunnighama mógł skwitować w tylko w jeden sposób.
- Musisz mówić głośniej - przekorny uśmiech wślizgnął się na usta - szum wodospadu cię zagłusza. - A jako spiker radiowy wiesz, jak ważna jest dykcja, prawda, Evanderze?, rzucił w przestrzeń jego umysłu, by nie zasłonił się podobnym argumentem, który dopiero co padł ze strony Laffite.
Laffite obecnie był daleki do składania jakiekolwiek ofert; skupiając wzrok na skrawkach najbliższego otoczenia, podążał za śladem magicznej obecności zdemaskowanej przez Quidhic, która mogła przybliżyć do go poznania prawdy.
Uberrimafides nie poinformował go o żadnym zagrożeniu, a więc obecnie środki ostrożności, jakie zasugerował swojemu towarzyszowi były zbyteczne. On i tak, na przekór, nie wziął sobie jego cennej rady do serca, co jedynie utwierdziło Laffite w przekonaniu, że jakiekolwiek przejawy troski dedykowane Evanderowi trafiały na grunt niezrozumienia.
Objął ukradkowym spojrzeniem jego sylwetkę; kolejna groźba, to wszystko na co cię obecnie stać? Hiram aktualnie pozbył się błąkającego się po wargach uśmiechu. Monitorował najbliższą okolice; szukał śladów, wskazówek, wokół tego skupił swoje myśli, chwilowo nie pozwalając, aby inne bodźce konkurujące o jego uwagę, rozproszyły ją na tyle skutecznie, by zupełnie wybić go z rytmu.
W końcu, gdy znalazł się bliżej wodospadu, ujrzał coś, co wcześniej było niewidoczne dla jego oczu - ścieżkę. Prześledził ją spojrzeniem prowadziła do samego serca wodnej kotary, przez stromy brzeg wody, gdzie - przeskakując z kamienia na kamień - będą mieć niepowtarzalną okazje, by przetestować swoją koordynacją ruchową, wiec nadal istniało pewne ryzyko zanurzenia się w chłodnym akwenie.
-  Tam jest ścieżka - ruchem dłoni wskazał jej lokalizacje i jednocześnie, gdy ich spojrzenia spotkały się na kilka sekund na tej samej wysokości, podążył w tym kierunku, mimowolnie czując jak dreszcz ekscytacji pełznie płytko pod skórą. - Celermentis - wyszeptał. wiązkę magicznej energii kierując na samego siebie, by poprawić swój refleks, zminimalizować pole manewru fiksacji i uporządkować bałagan myśli w głowie.
Tłamsząc kształtujące się pod sklepieniem czaszki wszelkie refleksje niepożądane, w milczeniu przeskakiwał z jednego kamienia na drugi, w niemych modlitwach prosząc Lucyfera o pomyślne dotarciu do celu. Sprawnosci nie można było mu odmówić; chociaż podeszwy obuwia, kilkukrotnie stykając się ze śliskimi, do połowy zanurzonymi kamieniami ślizgały się na niestabilnej i nierównej powierzchni, w porę udało mu się uniknąć konfrontacji z wodą; tego samego zdania nie były wilgotne nogawki, ale one obecnie nie były źródłem jego zmartwień.

Celermentis (st 65), k55 + 20
Telepatia (st 15), k26 + 5

Nie pozwolił natrętnym myślom wybrzmieć w przestrzeni umysłu; Clementis skutecznie zwiększyło jego koncentracje i przekierowało ją na kamienną ścieżkę, którą pokonywał bez większego trudu, kamień po kamieniu, ostrożne, wyznaczoną trasą. Wcześniejsze wątpliwości, a nawet zawahanie zniknęły; wsłuchując sie w szum wodospadu, dopasował tempo oddechu do rytmu, jakie wybijało serce w piersi; tętno przyśpieszyło nieznacznie, na karku pojawiło się kilka kropel potu, postawił kołnierz flanelowej koszuli, by uchronić nagłą skórę szyi przed rozbryzgami chłodnej wody. Obuwie, dostosowane do tej nawierzchni, spełniało swoją rolę, bo pomimo iż podeszwy nie były zupełnie obojętne na urok wilgotnych, śliski kamieni, zarówno koordynacja, jak i grawitacja  współpracowały z nim, jak nigdy wcześniej, dalekie od zafundowania mu chłodnej kąpieli w chociaż krystalicznej, to nadal zimnej wodzie.
Krok za krokiem dystans do celu się zmniejszył, aż w końcu podeszwy jego obuwia odnalazły stały, bezpieczny grunt, co skwitował grymasem ulgi, jaki mimowolnie pojawił się na jego twarzy, ale nie zagościł na wargach na stałe; to ledwie początek; tajemnica świętego wodospadu nadal nie została rozwikłana.
Przyspieszone praca serca powoli zwalniała, podobnie jak oddech, którego nie mógł zdusić w piersi; dobra kondycja była echem dawnej aktywności, obecnie praktykowanej głównie w celach towarzyskich; odkąd wynajął Anthony'emu prywatnego trenera, na korcie bywał jeszcze rzadziej; przegrywał w pogoni za codziennością, zazwyczaj, coraz częściej doganiany go obowiązki zawodowe, nie sprzeciwiał się ich woli; spinanie się po szczeblach kariery znajdowało się na piedestale jego priorytetów.
Chwile później spojrzeniem odszukał nadal stojącej przy brzegu akwenu sylwetki Evana; strach cię obleciał, Cunnigam?, w pierwszej chciał wypuścić słodką złośliwość w przestrzeń jego umysłu, ale w drugiej się zrehabilitował i skupił na tym, co miał za plecami.
Nie czekał aż spiker do niego dołączy. Podszedł bliżej ku wodnej kotarze; poczuł na sobie chłodną, przyjemną bryzę, bardziej otrzeźwiającą od porannego zefiru wślizgującego się przez uchylone okno do sypialni.
- Quidhic - inkatencja opuściła jego wargi, a on objął spojrzeniem przestrzeń między skalną ścianą a wodospadem, próbując dopatrzyć się tam śladów magicznej obecności.


W skrócie: w dwóch akcjach pokonuję drogę do wysepki i zauważam przejście między kotarą wodospadu. W trzecim, dodatkowym, zagwarantowanym przez Clementis, sprawdzam, już z bliska, ślady magicznej obecności.

Quidhic (st 60), 79 + 20

W skrócie: poświęcam w końcu dwie akcje, jak Lucyfer przykazał, na dostanie się do kamiennej wysepki.

Evanderze i Hiramie, oboje, bez większych problemów, prześlizgnęliście się po kamiennej ścieżce prowadzącej Was wprost do półki skalnej rozdzielającej wody wodospadu. Mogliście poczuć krople spadające na Wasze ubrania, a chłodny wiatr owiewał przyjemnie Waszą skórę. Jednocześnie mieliście poczucie, że wystarczy jeden nieostrożny krok wstecz i można popłynąć wraz z prądem w kierunku dość nieznanym.

Nieznanym kierunkiem była również droga przed Wami. Hiramie, zaklęcie ponownie odpowiedziało, sugerując Ci nagłym rozbłyskiem światła, że jesteście już bliżej źródła magii niż zaledwie przed chwilą. Ta przyjęła dość ciekawe zjawisko, jawiąc się w postaci jaśniejących oparów ociekających w powietrzu i lejących się po ścianach. Wyglądało na to, że magia powoli sączyła się ze źródła i otulała wejście, przed którym staliście.

Mogliście przekonać się o tym na własne oczy, gdy postawiliście krok w głąb widocznej przed Wami, choć zaciemnionej groty. Niespodziewanie na ścianach dostrzegliście rosnące, bujne i zielone pnącza, podobnie jak i pod Waszymi nogami wyrosła miękka, świeża trawa. Wyglądało na to, że stoicie u wejścia do… ogrodu? Roślinnego labiryntu?
Nigdzie nie było widać śladu kobiety.

Hiramie i Evanderze, możecie pójść w głąb porośniętej zielenią groty. Aby to uczynić, należy jedną swoją akcję poświęcić na rzut na tropienie, do którego dodacie modyfikator odpowiadający za talent. Pokonywać będziecie kolejne progi, a po przekroczeniu każdej z tych liczb powinniście zgłosić się po ingerencję Mistrza Gry: 70, 140, 210, 280, 350.

- Jesteś? - pytanie miało wydźwięk czysto retoryczny, gdy Evander, w końcu, zameldował się na wysepce, pokonując ścieżkę równie bezwysiłkowo, co Hiram. - Myślałem, że stchórzyłeś i skażesz mnie na samotność - wygiął kącik ust lekko ku górze, jednak po chwili po tym uśmiechu nie było już nawet śladu; nie mógł pozwolić sobie nawet na chwilowo rozproszenie myśli, musiał wykrzesać siebie pokłady koncentracji.
Quidhic, niezawodnie, ukazał mu świetlistą obecnością magii krystalizującą się w postaci oparów, podobnych do dymu, wznoszących się w powietrze - zjawisko, które widział już kilka minut wcześniej, zanim dostrzegł wyłożoną kamieniami ścieżkę, jednak tym razem skraplały się na ścianach jakby w formie osadu.
- Magia sączy się ze źródła i otula wejście, więc wszystko wskazuje na to, że święte wodospady nie nazywają się tak tylko dlatego, by nadać temu miejscu na siłę sakralnego wydźwięku - to szlak, po którym stąpała Aradia i jej kapłanki, ważny na ich mapie wędrówki? - Jeśli intuicja mnie nie zawodzi - a często podejmowała z nim współpracę, przynajmniej na tej płaszczyźnie, na innych nie okazywała mu podobnego zrozumienia -  w środku napotkamy więcej, niekoniecznie miłych niespodzianek, dlatego, w miarę możliwości, trzymaj ręce przy sobie i daj mi znać, gdy coś przykuje twoją uwagę - i nie miał na myśli swojej osoby.
Nie pytał Evandera czy jego chęci, by mu towarzyszyć, nadal się w nim tlą. Nie zapytał, czy jest gotowy,  by wejść w trzewia groty i przekonać się na własnej skórze, jaka intryga czaiła się w czeluściach jaskni. Posłał mu krótkie, jednoznaczne spojrzenie, po czym, spychając lękliwe myśli na skraj świadomości, wszedł do środka jako pierwszy. Leviora odpowiedziała mu obojętnym milczeniem, a więc chwilowo, częściowo odcięty od światła, musiał poruszać się poomacku, stopniowo oswajając wzrok z panującym w środku półmrokiem. Przywitały go wijącą się na ścianach bujne pnącze tego samo koloru, co trawa, pod którą uginały się podeszwy obuwia - zdradliwej, soczystej zieleni.
- Wygląda jak ogród albo labirynt - mruknął pod nosem, bardziej do siebie niż stojącego kilka kroków za nim Cunighama. Rośliny były jak żywe stworzenia - czasem trujące, czasem krwiożercze, bywały niebezpieczne. Batonik miałby więcej do powiedzenia w tym zakresie. Wiedza Hirama ograniczała się do rosnących w jego oranżerii kwiatów, choć nie wszystkie potrafił nazwać.
Spojrzeniem, tam, gdzie sięgał wzrok, objął najbliższe skrawki przestrzeni; po kobiecie, która zniknęła pod kotarą wody, nie było nawet śladu. Determinacja, jaka od niej biła, mogła świadczyć o jednym - wiedziała, co ujrzy, gdy stanie po drugiej stronie; dokąd sie udała?
Kolejne kilka pewniejszych kroków jedynie pogłębiło jego obawy, ale jednocześnie zmusiło do zignorowania głosu zdrowego rozsądku - wycofaj się, póki jeszcze możesz; wycofaj się, póki nie oblazły ci żadne ślimaki, lub inne, bardziej lub mnie obrzydliwe żyjątka. Wzdrygnął się, sama ta perspektywa rozlała grymas obrzydzenia na jego wargi. Po spotkaniu z wielkim, przerastającym jego oczekiwaniem pająkiem każdy scenariusz, nawet najbardziej absurdalny, wydawał się prawdopodobny.

Tropienie, 55 + 17
Leviora (st 30), 6 + 5

Zdecydowaliście się podążyć w głąb nieznanej Wam groty. Podczas tego spaceru nie działo się nic takiego, poza tym, że zdawało Wam się, że roślinność oplatająca ściany groty… żyje i to nie w sposób, w który żyją normalne rośliny. Krzewy, bluszcze, żywopłoty i kwiaty wokół Was poruszały się w nieregularnym rytmie, a gdzieś pomiędzy niewielkimi gałązkami zdawało Wam się, że widzicie parę śnieżnobiałych gołębi.

Tropienie: 30 + 13
Leviora (30): 21 + 5
Suma tropienia: 115

Mial racje. Nikt nie tchórzył z taką gracją i elegancją, jak on. Nikt nie tchórzył z uśmiechem na ustach. Nikt nie tchórzył ze słowami przepełnionymi przekorą. Nikt, poza nimi, ale obecnie to nie istotne, obecnie prowokacje zostały odroczone, wyrok w tej sprawie zapadnie później. Za dzień, miesiąc, rąk.
Może lubię tęsknić?, chciał powiedzieć. Może wyrwałem sobie te uczucie z piersi, by nie czuć nic?
Słowa zatrzymał w krtani. Świat, jaki skrył się za wodospadem był w tym momencie bardziej absorbujący od Cunnighama, który, przynajmniej teraz, pełnił rolę drugoplanową w tym spektaklu obojętnego wzruszenia ramion.  
Myślał, że pogłębiającego się krok za krokiem objawy, przełknie raz ze śliną. Myślal, że spłynął wzdłuż ściany gardła i zniknął na zawsze. Nie zniknęły. Piętrzyły się jak pnącza nad ich głowami.
Nie lubił tego. Nie lubił snujących się pod sklepieniem czaszki myśli niepoukładanych, pozbawionych celu, bezkształtnych jak para, w którą zmieniał się oddech pod konfrontacji z zimnym powietrzem.
Nie lubił tego uczucia, kiedy jego organizm  posuwał się do zdrady. Wtedy drżały mu dłonie i pot skraplał się na skórze, wtedy fala ciepła zalewała jego ciało obejmując każdy jego skrawek duchotą, a on, tkwiąc w poczuciu bezradności, jakby odseparowany od otaczającej go rzeczywistości, przez niedorzeczne emocje, nie mógł z tym nic robić, tkwił wiec przez kilka pierwszych sekund w bezruchu, wsłuchując się w własny przyśpieszony oddech i niespokojny rytm wybijany przez serce.
- Mówiłem "niczego nie dotykaj" - potrzebował tego - ciepła oddechu przy skórze, znajomego tembru głosu w ucho, myśli zwróconych w innym kierunku. - Czego nie zrozumiałeś? - głos miał zaczepny, rozbawiony, choć wszystko, nawet zwyczajowy uśmiech, w tych okoliczności przychodziły z trudem. -  Fass nichts an jest bardziej przekonywujące? - Akcent niemiecki powinien być twardy, niewzruszony, a jednak zmiękczył go rozbawieniem, jakie włożył między słowa.
Głęboki wdech i wydech.
Nie musiał mu tego dwa razy powtarzać; nie musiał - po raz kolejny - przypominać mu o swojej niechcianej słabości, która pobudzała do życia natręctwo myśli; paranoje piętrzącą się po zwojami skóry naciągnięta na stelaż kości.
Wdech i wydech. Podręcznikowo, jak w poradniku. Kiedyś to nie wystarczy. Kiedyś będzie musiał pogodzić się z druzgocącą porażką, ale nie dzisiaj. Dzisiaj nie pozostawił kropki nad "i".
Wysączane przez zęby Leviora tym razem blaskiem rozświetliła jego dłoń; rozejrzał się zatem dookoła, by dostrzec coś, co wcześniej umknęło jego uwadze.
- Mam wrażenie, że te rośliny tworzą jeden organizm, który oddycha, porusza się, żyje - mruknął pod nosem, dzieląc się z kłębiącymi się w nim obawami lub objawiamy postępującej choroby psychicznej. Łudził się, że wypowiedziane na głos przyjmą bardziej przyswajalny kształt. Nic z tego. Kątem oka dostrzegł biały kształt. Wydawało mu się, że słyszy gruchanie. Mowa, którą posługiwały się gołębie.
Co to za osobliwa kraina?
Zerknął na Evana, by się upewnić, że nie stracił go z oczu, a potem, krok dalej i kilka następny, rozglądał się po skrawkach najbliższego otoczenia. Szukał wskazówek, śladów ludzkiej obecności, wszystkiego, co mogło go zaalarmować, wszystkiego, co mogło zbliżyć ich to prawdy, do celu. Tylko czym był ten cel?

Tropienie, 54 + 17
Leviora, 66 + 5
Suma tropienia: 186

Podobno im dalej w las, tym więcej drzew. Wprawdzie w lesie nie byliście, ale co można powiedzieć o miejscu, w którym się znaleźliście? Jaskinia zaczynała przeradzać się w prawdziwy, zielony, ale przede wszystkim piękny gaj pełen dzikich krzewów i żywopłotów, które wcale na nieokiełznane nie wyglądały. Gruchanie gołębi co jakiś czas do Was docierało i zaczynaliście odnajdywać w tych wszystkich dźwiękach prawdziwe… odprężenie. Odprężenie na tyle nagłe i intensywne, że aż kręciło Wam się w głowach – ale nie w sposób nieprzyjemny. Takich zawrotów głowy nie mieliście chęci się pozbywać i wcale Was nie niepokoiły. Były bardziej jak tuż po zejściu z karuzeli, gdzie euforia i adrenalina trzymała Was jeszcze w swoich ryzach.

Tropienie: 54 + 13
Leviora (30): 38 + 5
Suma tropienia: 253

Spokój był niczym w porównaniu z tym, co nadchodziło z każdym kolejnym Waszym krokiem. Spokój, opanowanie, odprężenie. Wasze spięte mięśnie mimowolnie się rozluźniały, w głowie kręciła się przyjemna karuzela, a wszystkiemu zaczynało towarzyszyć uczucie nieopisanej błogości. Nic nie mąciło Waszej myśli. Nic niepokojącego nie mogło się zadziać, bo właśnie czuliście, że znaleźliście swoje miejsce. Swój spokój. Swoją radość. Ten świat był piękny, a Wy – Wy czuliście się najszczęśliwszymi osobami na świecie.

- Hm? - na twarzy Laffite obecne było zamyślenie, jednak na dźwięk swojego imienia, spojrzeniem odszukał twarzy Evandera. Słucham?, chciał dodać, ewidentnie wybudzony z letargu rozmyślań. - Trochę - zreflektował się, jak pod wpływem amfetaminy, dodał w przestrzeń własnego umysłu, z rozmysłem nie wypowiadając tych słów na głos, by nie trafiły w strumień świadomości spikera i jednocześnie rozdrapały ran z przeszłości, które, choć zapewne już nie bolały, to zapewne nadal przynajmniej odrobinę krwawiły, a Hiramowi kojarzyły się z utratą kontroli nad własnym życiem. - Najpierw był spokój, potem błogość, teraz - jak to nazwać? szczęście? czym ono właściwie było i czemu pojawiło się akurat teraz - radość.
Teraz ją poczuł; biła w piersi, łaskotała w krtań, wypełniła przestrzeń płuc, jak niedawno papierosowy dym; była czymś o wiele słodszym od ust, które całował na "do zobaczenia"; czymś o wiele atrakcyjniejszym od skrawków nagiej skóry.
- Kurwa - uśmiech rozlazł sie na jego usta i zaangażował w ten pokaz radości także oczy, do których zakradły się iskry odbite na krawędzi źrenic - szarość jego spojrzenia przeszła w błękit - mógłbym tu spędzić resztę życia - wyznał szeptem takim tonem, jakby to był najpilniej strzeżony sekret trzymany pod sercem. To czuła larwa, gdy przepoczwarza się i w końcu - w kokonie - rodziła się jak ktoś zupełnie nowy, stawała się pięknym motylem? To czuł Castiel, gdy na swojej drodze, w Egipcie, na wykopaliskach, napotykał coś, co będzie na językach milionów?
Uścisk w dolnej partii żołądka i ukłucie pod drugim żebrem od dołu psuł tą sielankę, podobni jak światło Leviory bijące coraz bardziej oszczędnym blaskiem.
To nienormalne. Nie powinien się tak czuć, a mimo to krok za krokiem właśnie tak sie czuł, choć wszystko krzyczało, że nie powinien. Głos zdrowego rozsądku próbował przebić się przed nadprodukcje endorfin, który Laffite ulegał, jak kiedyś, gdy wciągał biały proszek, ewidentnie nie będący cukrem pudrem i przez cały wieczór zapadał się w świecie swoich urojeń o swojej wielkości, o tym, ze może wszystko i jest niepokonany.
To nienormalne, a jednak krok za krokiem coraz bardziej temu ulegał. Jakby nic co znajdowało się poza tym rajskim ogrodem nie miało żadnego znaczenia.
Zacisnął dłonią w pięść, zęby napotkały opór dolnej wargi, gdy je na niej zacisnął, by przynajmniej chwilowo zgasić mimowolny uśmiech z warg.
Wdech i wydech dziesięć razy.
Spróbował skupić myśli na czymś innym. Czymś rzeczywistym, czymś co utrzymałoby jego świadomość na granicy przytomności. Czasem pomagało, ale czasem to za mało. Zaciskające się na nim szpony radości miały przewagę. Czul się, jakby jego kariera sportowa trwała w najlepsze, jakby wspiął się na szczyt rankingu ATP, jakby wygrał wszystkie cztery szlemy i olimpiadę w jednym roku, i osiągnął to, co nie osiągnął jeszcze nikt przed nim, nieświadomy, że po podobny sukces sięgnie dopiero rodzący się w Niemczech świeży talent - Steffi Graf,  w roku 1988 na azjatyckich kortach w Seulu.

siła woli: 48 + 10 (próba uwolnienie sie spod wpływu radości)
tropienie: 94 + 17
suma tropienia: 364

Hiramie, chociaż bardzo próbowałeś, niemal miałeś to pod kontrolą, tak nie mogłeś pozbyć się wrażenia, że szczęście po prostu wypełnia całą Twoją czaszkę, całe Twoje ciało. Chciało Ci się śpiewać, chciało Ci się tańczyć, i nawet porozrzucane po drodze damskie ubrania nie wzbudzały żadnej wątpliwości.
Być może do czasu, aż oboje nie pomyśleliście, że to dobry pomysł. Po co Wam ubrania? W tak pięknym i naturalnym miejscu. Jest tu ciepło, przytulnie, otacza Was atmosfera intymności… po co się ograniczać?

Hiramie, Evanderze, oboje czujecie nagłą i niespodziewaną chęć, aby się rozebrać. Chęć tę możecie przezwyciężyć poprzez rzut na siłę woli. Próg udanego przezwyciężenia wynosi 60. Jeżeli go nie przekroczycie, musicie zdjąć minimum dwie części garderoby – nie ma ograniczenia co do maksymalnej liczby.

Nie musicie już rzucać na tropienie. W następnej turze, gdy oboje zamieścicie swoje posty, oznaczcie Mistrza Gry z prośbą o ingerencję.