First topic message reminder :

Ile krwi można przelać jednego dnia? Ile głów stracić? Ile błędów popełnić, zanim ten kolejny będzie tym ostatnim?
Ile nienawiści trzeba, by podsycić odwieczny konflikt upadłych aniołów, a później kazać im — śmiertelnikom; im, banalnym w swojej ułomności — oglądać, jak miecz spotyka ciało i w tle nie rozlega się żaden grzmot, żadna światłość nie oślepia spowitego w ogniu świata, żaden odyniec i żaden statek nie przybywają na ratunek?
Wiele.
Tego dnia — nadal jest ten dzień? — każdy z nich wyciąga własne lekcje i nauczki; ta Ronana może nie przeżyć długo, ale jest gorzka w swojej prawdzie.
Upadli umierają tak samo, jak ludzie; w strachu.
Frejra już nie ma — jest tylko ogień i Surtr, który porzuca swoją zabawkę, żeby chwilę później zniknąć; byłaby w tym mściwa satysfakcja, gdyby z oddali obserwował, jak oni — ludzie — próbują dokonać tego, co nie udało się nawet upadłemu. Zuge staje do walki jako pierwsza i nie ma w niej wahania; pomimo bólu, krwi i starcia, z którego ledwie uszła z życiem, kwitnące w niej oddanie Lilith jest silniejsze — jeśli ktokolwiek z nich wątpił w jej intencje, w tym momencie, w tej sekundzie, w chwili, kiedy magia wystrzeliła w powietrze, powinien uwierzyć.
Na nowo; od samego początku.
Wierzy Lanthier — dostrzegając w pożodze walki i chaosie starcia obce sylwetki, wie, że wiara jest tym, co każdego z nich doprowadziło do tego miejsca; do momentu, kiedy podjęte przed laty wybory, zaczęły cuchnąć dymem i smakować krwią. Ta Frejra nie ma dokąd uciec; ta w ich żyłach zaczyna przyspieszać.
Milczenie jest wszystkim, na co zdobywa się w momencie trzęsienia — ziemia rozdziela ich na równie nierówne połówki niezłotego jabłka, uścisk Vandenberg na kurtce to tylko wspomnieniem, Penelope i Seth zostają po drugiej stronie pęknięcia, a wszystko, na czym muszą się teraz skupić, tkwi w zasięgu wzroku.
Miecz i jego obrońcy.
Miecz i jego prawowici właściciele.
Miecz i głos Scully, która mówi o uwadze; dopiero wtedy kącik ust Lanthiera drga.
Gdzieś w oddali twarz Carter budzi rozczarowanie; najwyraźniej płynąca w niej krew pomogła w przyzwyczajeniu się do tkwienia pod kopytem Lucyfera — szkoda. Kiedyś uważał ją za silną; dziś zamienia ten epitet na naiwność.
— Blar, Lila, posłuchajcie — głos znika w echu otaczających ich dźwięków; tylko Scurry i Al—Khatib słyszą go bez trudu, kiedy Lanthier zsuwa z ramion plecak, własnym ciałem zasłaniając przed wzrokiem przeciwników wydobywane z niego—

[fragment wysłany na pw do MG (1)]

Słowa znikają, ogień płonie dalej, czas przesypuje się przez palce, które prędko chwytają za pentakl; tym razem inkantacje są skupione i proste w założeniu, ale ten dzień pełen był prostych w założeniu porażek. Lanthier rzuca zaklęcia—

[fragment wysłany na pw do MG (2)]

Klepsydra czasu jest prawie pusta; muszą ruszać — przed postawieniem ostatniego kroku powstrzymuje go tylko skupienie, które musi wypełnić umysł zanim odblask płomieni i nadchodząca walka pochłoną go bez reszty. W sylwetkach naprzeciwko widzi ludzi; takich samych, jak on — z tą samą potrzebą powrotu do domu, do bliskich, do dzieci, do łóżka, które teraz jest najodważniejszym z marzeń. Zanim ruszy przed siebie — szybko; prosto do celu — zostaje tylko jedno; wołanie o pomoc ma różne oblicza i bywa czasem—

[fragment wysłany na pw do MG (3)]

Ogień trzeszczy, woń magii wypełnia powietrze, rytuały podrywają ją do działania, a Lanthier robi dokładnie to, co zrobiłby Steve Gullinbursti, gdyby z nimi był.
Rusza przed siebie; za Matkę ich wszystkich.

akcja 1—3: wysłane na priv do MG
akcja 4: bieg przed siebie

rzut #1 oraz #2: kolejno na czary zgodnie z fragmentem 2

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 91, 8

Koszmary są żywe a mroczne legendy opowiadane przy ognisku to prawda; ogień to piekielna łaska lub kara, ogień to przestroga, ogień to przeznaczenie dla niektórych. Ogień to wielka, wysoka smuga, która odcina ich od rzeczywistości; kiedy nie ma już odwrotu, a kroki za duchową przewodniczką świadczą o rodzinnej lojalności, wszystko, co kiedyś wypowiedziano i przepowiedziano, staje się prawdą.
Wszystko, co do tej pory mogło jedynie robryzgiwać się o ściany nadmiernej wyobraźni, to brudna rzeczywistość - brudna i ciemna, bo tunel to mrok i posmak strachu na własnym języku. To swąd popiołu i gorycz niepewności, to metaliczna krew i obietnica, którą należało spełnić.
Ich. Surtra. Lucyfera. Lilith.
Przyszli tu dla Matki; i dla niej zostaną.
Zuge jest sobą, choć pokrytą krwią, tak samo absurdalnie gotową; czasem ta jej gotość go przerażała - teraz nie miał czasu jej analizować. Teraz zapomnienie skazało dotychczasowy ból w pobliżu pępka na niełaskę, bo prawdziwy ból malował krajobraz przed ich oczami. Makabryczny, spodziewany, nigdy jednak tak bardzo namacalny jak w chwili, kiedy pierwsza była dłoń. Druga - druga głowa.
Wciągnięcie powietrza w zaciśnięte w linijkę usta to wyzwanie; niemal pozbawiając samego siebie oddechu po prostu patrzył; spoglądał i stał, za plecami tej, która stawiała kroki jako pierwsza - za plecami tej, która na nich liczyła.
To jak sen. To jak iluzja. To jak wizja z brutalności dalekich światów.
Dopiero szczęk miecza - kolejny i następny, kiedy iskry sypią się płomienną poświatą - sprowadza na ziemię. Miecz u stóp tych, którzy nazywali się Kowenem Dnia.
Nie zna twarzy z przeciwległej strony; nie skupia się nawet na nich dłużej niż to konieczne, zbytnio zaabsorbowany postacią Surtra - do czasu. Do czasu, kiedy miecz ląduje na podłożu, rozkaz Zuge w bębenkach jego uszu; kolejne kroki, kolejne ruchy to już tylko czysta intuicja.

[1]

Zaufajcie Lilith.
Zaufajcie.
Vandenberg ruszyła do przodu; a więc on podążył za nią.

akcje 1-3: wysłane na konto MG
akcja 4: bieg do przodu razem z Lyrą

The member 'Seth Priestley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 26, 30, 4

Niezależnie jak rytuał poszedł, musiała zadbać o siebie, bo ból w głowie prawie odebrał wzrok. Jeżeli padnie tutaj, nie przyda się swojemu kowenowi. Słysząc słowa Lyry, skinęła jedynie głową z zaciętą miną. Nie przeszkadzało jej, że młodsza kobieta wydaje polecenia. Mieli zadanie do wykonania, a wiedziała, że każde z nich chce je wypełnić. Nikomu nie ubliżali, byli w działaniu. Musieli przetrwać. Musieli przeszkodzić tym, którzy nie rozumieli, że Lucyfer się nimi bawi, że mami słowami. Lucyfer to władca kłamstw. To ten, który władał słowem sprawnie, mącił i zwodził. Oni uwierzyli, zapewne oszukał ich jak wszystkich innych. Nie ich wina, że zaufali. Kto wie jakimi słodkimi zdaniami oblepił ich umysły.

[Fragment 2, wysłany do MG]

Kiedy opuściła dłonie wiedziała, że nie może stać. Musi wyjść na przód. Była tu najstarsza, czuła się odpowiedzialna za kowen. Za tych młodych, gniewnych i odważnych, którzy mieli jeszcze całe życie przed sobą. Mieli nieść słowo Lilith, mieli stworzyć nowy, lepszy świat. Mieli stworzyć miejsce, w którym wszystkim będzie żyło się lepiej; taki, w którym nie będą trzymani przez łańuchy starych przyzwyczajeń i praw, jakie jedynie ich krępują.
Krok, za krokiem, z każdym kolejnym szybciej.
Ruszyła przed siebie, aby skrócić dystans.

|Akcja 3: zaklęcie, wysłany fragment do MG
Akcja 4: Idzie w stronę przeciwników

The member 'Penelope Bloodworth' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 94

Był Wybrańcem.
Słowem oraz wolą Lucyfera, jego Mieczem Przeznaczenia Powołanym do życia przez Gwiazdę Zaranną do czynów wielkich które przejdą wraz z jego skromną osobą do legendy, którą co roku opowiadać będą nestorzy przy rodzinnych stołach podczas świąt wszelakich, wspominając jego jakże inspirującą postać. Umysł oświecony wolą Lucyfera był nad wyraz inteligentny, zwinny oraz bystry nie zdziwił się więc, że jego towarzysze nie zrozumieli jego słów. Wszak nie chodziło mu o bezeceństwa, jedynie ukrycie tego widoku zbitych psów przed jego oświeconymi oczami. Astaroth bowiem słabością brzydził się okrutnie, od dziecka mając wpajane iż jest to rzeczą gorszą od herezji.
Nie czas jednak był na kazania, choć to dotyczące swojej natchnionej istoty przeprowadziłby z największą przyjemnością. Nadszedł czas na zebranie plonów zasianych podczas uroczej pogawędki przy kratach klatki. Obserwuje wydarzenia uważnie, a gdy Frejr prosi o pertraktacje wybucha śmiechem. Niemal szaleńczym, przepełnionym rozbawieniem gdyż sytuacja faktycznie była dlań zabawna. Kimże w końcu jest wróg, który błaga o szansę? Cóż, jedynie pyłem marnym, w który z resztą niedługo Frejr się obraca, gdy Surtr z imieniem jego Pana tnie swym ognistym mieczem. Chwila ta wzrusza, gdyż czuje się niczym ojciec obserwujący jak syn stawia pierwsze kroki stając się narzędziem, które przekuje w miecz sukcesu… Ach, te dzieci Jak szybko dorastają by z więźniów stać się nadprzyrodzonymi istotami! I gdyby miał serce, zapewne zakręciłaby się w jego oku łezka.
I tę piękną chwilę przerwało pojawienie się jakichś… Lucyferze, wiesz, że diakon nie powinien używać tych wszystkich słów, jakie niesiesz na jego język. Uwag jednak powraca do Surtra, gotującego się do wyruszenia w drogę.
- Dotrzymałeś swego słowa, do zobaczenia, drogi przyjacielu! – Mówi i unosi dłoń w geście pożegnalnym, zapamiętując aby spróbować nawiązać po tym wszystkim kontakt z Upadłym. Był to przyjaciel godzien jego towarzystwa. I śmeje się, gdy Zuge wspomina o tym, że Lilith mogłaby przerosnąć Lucyfera, owszem, była istotą dość istotną w ich Kościele nigdy jednak nie mogła równać się z mocą Czarnego Pana.
Astaroth zdejmuje plecak.

Fragment nr 1. Wysłany do MG na priv.

Sam udaje się kilkanaście kroków w przód, nieopodal miejsca tworzącego zwężenie między płomieniami i szczeliną, uważając cholernie, by przypadkiem nie wpaść ani się nie poparzyć.
- Lucyferze, prowadź mnie… – Mruczy, po czym skupia całą swoją wolę na przygotowywanym rytuale. Usypuje ogląd oraz rozstawia świece, cały czas uważając, gdzie stawia swoje kolejne kroki by nie paść ofiarą ani płomieni ani szczeliny.

Fragment nr 2. Wysłany do MG na priv.


Rzut nr. 1 na Akcję 1&2

The member 'Astaroth Cabot' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 67

Jest  Wybrańcem.
Słowem oraz wolą Lucyfera, jego Mieczem Przeznaczenia   Powołanym do życia przez Gwiazdę Zaranną do czynów wielkich które przejdą wraz z jego skromną osobą do legendy, którą co roku opowiadać będą nestorzy przy rodzinnych stołach podczas świąt wszelakich, wspominając jego jakże inspirującą postać.
I jest totalnie, niepowtarzalnie i okrutnie w tym dobry.
Lśni niemal równie mocno co Zaranna Gwiazda i wie, żejego czyny przyniosą mu chwałę. Wygrają, nawet jeśli własnoręcznie będzie musiał zarznąć te wszystkie zbłądzone koziołki.
I nie cofnie się przed niczym.
Sprząta pozostałości po rytuale, rozpruszając usypany krąg i ostrożnie wyrzucając resztki świec w płomienie, by nie pozostawić po nich śladu. Następnie wraca do swoich towarzyszy, gdzie słyszy słowa Franka. Podchodzi do niego, na chwilę układając dłoń na jego karku, by skupić jego uwagę na sobie.
- Będzie dobrze przyjacielu, Lucyfer ma ją w opiece. – Mówi z mocą i wie, że mówić musi zwięźle. – Jeśli cokolwiek jej zrobił osobiście pójdę do niebios i dopilnuję, aby na kolanach błagał ją o wybaczenie… Ale żeby to się stało, musimy się skupić. – Mówi uroczyście,  tym cholernym uporem jaki pojawia się w zielonych oczach i mówi, że Diakon byłby do tego zdolny. I zrobi to, oczywiście, że to zrobi najpierw jednak mieli zadanie do dokończenia, a dobry alkohol nieprzyjemnie zaczyna się ogrzewać gdzieś na domowej półce.
Astaroth trzyma się blisko towarzyszy, a stali oni tak: od lewej strony ustawia się Astaroth z psem, od prawej Frank Cudowny ze swym umysłem i Judidth w środeczku, idealnie między nimi.

Fragment nr 1. Wysłany do MG na priv.

Spieszmy się kochać przeciwników, tak szybko odchodzą.
A jeśli wszystko pójdzie tak, jak planował Imani zdąży jeszcze przyrządzić im pyszny obiad.

Rzut 1 Akcja nr.3 Zaklęcie
Rzut 2. Akcja nr.4 Zaklęcie

The member 'Astaroth Cabot' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 26

--------------------------------

#2 'k100' : 38

Imani spojrzała zaskoczona, gdy Frank powiedział, że musi czegoś spróbować. Chciała go zatrzymać, ale słowa uwięzły jej w gardle. Przecież on też miał dzieci, rodzinę... Nieważne czy chciał coś sprawdzić dla kowenu, czy raczej wrócić żywy do rodziny. Nie miała prawa go zatrzymać. Kiwnęła mu tylko głową niemrawo, nie umiejąc ukryć w oczach swoich obaw.
Jej obawy wzmógł Gorsou, który nie przyjął od niej kropli, jawnie ją okłamując. Nim jednak ponowiła próbę wciśnięcia mu jej, zaczęły się dziać rzeczy, których nie spodziewała się zobaczyć. Rozproszyło ją to na tyle, że nie wyłapała żadnej okazji do podania mężczyźnie specyfiku jeszcze raz.
Musiała przyznać, że Surtr robił wrażenie. Patrzyła na dumną sylwetkę mknącą, by dokonać wymarzonej od wieków zemsty. Gorsou nagle zablokował im przejście dalej. Imani patrzyła zafascynowana na ich walkę. Wzruszyła się wewnętrznie słysząc, że upadły anioł wymówił imię Lucyfera. Nie wiedziała, że zaraz czekają ją już nie tak przyjemne wewnętrzne wstrząsy.
Machnęła mu na pożegnanie ręką, choć nie rozumiała, czemu nie obiecał, że po prostu później sam do nich dołączy, dzierżąc miecz w dłoni. Ale zakładała, że wszystko się wyjaśni. A potem zauważyła, że nie są sami. Zaskoczona usłyszała, iż mają chronić miecz, a potem zauważyła zapewne Kowen Nocy, patrząc na fakt, jak Gorsou nagle się ożywił, by walczyć z kimś, kto wydawał się przywódczynią drugiej grupy. A potem...
- O Lucyferze... - szepnęła do siebie dramatycznie, widząc po drugiej stronie Penelope. Jej ciotka trzymała z nimi? Poczuła skurcz żołądka, jakby miała jednak zwymiotować od odczuwanych nie tylko mdłości, ale też nagłego stresu. Nie chciała z nią walczyć, ale też nie wiedziała, jak ewentualnie ich powstrzymać. Była po drugiej stronie. Zostało jej wziąć się w garść i mieć nadzieję, że po walce będzie miała nie tylko siłę, ale i okazję jeszcze porozmawiać z ciocią. Łzy same cisnęły się jej do oczu, a gdy dotknęła policzka poczuła, że nawet kilka poleciało, więc postanowiła jak najszybciej skupić się na czymś innym.
Oby Lucyfer pozwolił im zobaczyć jak zbłądzili.
[Fragment 1] Następnie sięgnęła do swojego koszyka piknikowego [fragment 2].
Następnie, tak jak Sebastian, zaczęła szykować okrąg i rozstawiać świece. [Fragment 3] Następnie wstała, szybko sprzątnęła po sobie, na ile pozwalał czas i przyszykowała się mentalnie do walki, choć miała nadzieję, że ich przygotowania zniechęcą drugi kowen do walki.
Naprawdę, tak jak reszta, wolała uniknąć bratobójczego przelewu krwi, czy to postrzeganym metaforycznie, czy też dosłownie.


Wykorzystuję to, że postaci z przeciwnej grupy mnie nie słyszą i nie wszystko widzą, tym samym, zgodnie z tym, co napisano w pierwszym poście MG, wysyłam oznaczone fragmenty na priv.

Rzucam kości zgodnie z mechaniką rytuałów i czarów.

The member 'Imani Padmore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 59, 20, 98

Czas leciał, gdy ściskałam athame w dłoni. Świece nie zapłonęły. Nie wykrzesałam z siebie wystarczającej ilości magii, a do tego migrena powróciła, która zdawała się rozsadzać mi głowę. Fuknęłam jeszcze pod nosem, wychodząc z pentagramu. Nie było czasu próbować ponownie.
Wyjmuję z kieszeni...[1]

Podchodzę teraz do Ronana i Lili i zaczynam szybko:[2]

Dopiero teraz patrzę, że w drugim kącie pojawiła się twarz znajoma. Ostatnia, jakiej bym się spodziewała. Frank Marwood, to on nauczył mnie większości rzeczy, które czynią ze mnie teoretyka magii. Miał wiedzę, ale nie jest mądry. Jest głupi. Gdyby nie był głupcem, to nie uwierzyłby Lucyferowi, nie byłby jego pionkiem, wiedziałby, że stać go na więcej. U boku Lilith mógłby się spełnić, tam czeka go tylko koniec.
Po tym wszystkim czeka mnie rozmowa z jedną z moich rówieśniczek. Będę musiała przesłać pozdrowienia.

Nie zwlekam, gdy Ronan zaczyna kierować się na naszych wrogów. Musimy atakować, nie możemy przynieść wstydu matce. Zdobędziemy miecz.

Ukrywam część posta zgodnie z zasadami.

Akcja 3 - wysłana na pocztę mg
Akcja 4 - berserk mode na slugusow lucka

Podążała za nimi wciąż wszystkiego niepewna, jednak było już za późno by się wycofać. Z każdym kolejnym krokiem rozumiała słuszność podjętej decyzji. Zaklęcia uzdrawiające się udają, przynajmniej niektóre; Rany głowy i klatki piersiowej zasklepiają się przynosząc Zugę choć odrobinę ulgi.
Ostatnia, na końcu, wreszcie zrównała się z osobą, która szła tuż przed nią. Nie rozmawiali ze sobą, nie było ku temu sposobności, ani nie było o czym. Już nie.
Ich oczom ukazała się kamienna komnata o wysokim stropie i wielkiej przestrzeni. Nie zdążyła rozejrzeć się wokoło, jakąkolwiek eksplorację uniemożliwił silny wybuch z naprzeciwległej strony. Zaczęło się.
W imię Lilith Miłosiernej,
gdy ziemia zatrzęsie się swym trzęsieniem
i kiedy zrzuci swoje ciężary,
ten, kto zostawił ślad dobra na pyle...
nie dokończyła, wydając z siebie jedynie westchnięcie przerwanej modlitwy.
Komnata raz po raz jaśniała pod wpływem iskier, jakie wytwarzał wielki miecz zderzając się z kamiennym dnem. Zatrzymani przez Zuge mogą jedynie obserwować walkę gigantów, której wynik z góry był znany i przesądzony. Wreszcie dostrzega w oddali garstkę osób, która podążała za Surtrem; nie znała żadnego z nich. Schyliła się, by chwycić w dłoń pył i osad leżący na ziemi a następnie przetrzeć nim twarz. Prowizoryczne zakrycie własnych rysów może utrudnić w przyszłości ewentualne rozpoznanie. O ile będzie jakaś przyszłość.
Ta sama ziemia pękła po chwili pod ich nogami rozdzielając na dwie grupy. Spojrzała za Lyrą, Sethem i panią Bloodworth, spojrzała i na Ronana z Blair.
- Nie zrobił ci krzywdy? - pyta szybko i cicho. O Gwardzistach krążyło wiele opowieści, w jedną z nich Lila wierzyła - na pewno lubili przemoc. Ten tutaj na takiego wygląda. Al-Khatib ściąga swój plecak i słucha Lanthiera.

[1] wysłane do MG na priv


Tik- tak. Tik-tak. Czas płynął nieubłaganie a temperatura w jaskini rosła. Miała ochotę otrzeć pot z czoła, ale wtedy zmazałaby warstwę kurzu, za którą się skryła.

[2] wysłane do MG na priv

Zebrała swoje rzeczy a pozostałości rozgarnia butem. Nie ma na co czekać, dołącza do Blair i Ronana.

akcja 1,2 i 3 przesłane do MG

The member 'Lila Al-Khatib' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 58, 92