First topic message reminder :

Emocje rozlewały się na płótnie skóry Pereza, rozkwitały coraz żywszą paletą barw. Skóra poczerwieniała od złości. Jej kolor stał się intensywniejszy. Refleksje złości, widoczne w jego spojrzeniu, tańczyły na krawędzi źrenic. Głos w swoim brzmieniu przypominał warkot. Nerwy Kianowi powoli puszczały. Zagubiona pewność siebie falowała na ustach w imitacji uśmiechu, równie przekonywującego, co jego obecne predyspozycje magiczne. Równie zawodne, co jego stado źle wytresowanych psów.
Cecil zachował spokój. Chociaż zazwyczaj panowanie nad emocjami było dla niego ciężkim orzechem do zgryzienia, obecnie odciął się od nich zupełnie. Nawet rozdrażnienie, które drapało go w ściany gardła, jak papierosowy dym, nie było przesadnie namolne.
- Dlaczego wcześniej go nie zabiłeś, skoro jego życie ciąży ci na sumieniu? -  pytaniu towarzyszyła zaduma. – Nie rozumiem, czemu jego istnieje jest ci solą w oku.
Oh, Perez, komu chcesz oczy zamydlić?
Kolejne zaklęcie. Kolejny wyraz irytacji i złości jednocześnie.
Cecil tym razem nie wspiął się na wyżyny desperacji i nie sięgnął po broń ostateczną, w formie magicznej bariery. Spróbował uniknąć zderzenia z energią. Pomóc miała mu w tym wrodzona gibkość, która przypominała mu o dziecięcych ambicjach. Kiedyś chciał zostać akrobatą.  Ruiny dziecięcych marzeń tkwiły na kotwicą wspomnień na dnie serca.

Próba uniku, +17

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 1

Dziecięce marzenia nie powinny mieć kontroli nad przebiegiem zdarzeń w czasie teraźniejszym. Tkwiąc w sidłach wspomnień, pod presja czasu, w ferworze emocji i własnych wyznań otulonych kocem milczenia, unik okazał się równie nieskuteczny, co wcześniejsza demonstracja
Siła, którego na niego naparła, próbowała zwalić go z nóg. Sila, która się z nim zderzyła, zabrało mu dech w piersi i ostatnie okruchy nadziei tlące się w piersi. Puls przyspieszył, oddech zwolnił. Czas nadal płynął jednym tempem. Odrzucony od Pereza na odległość dwudziestu kroków, poczuł jak coś kruchego, tkwiące w nim, łamie się pod naporem ciężaru kolejnego rozczarowania. Póki co nie próbował tego nazwać. Póki co wolał pozostać w niewiedzy, gorzkiej jak gorycz kolejnej porażki.
Złapany oddech nie gwarantował sukcesu. Drogą, którą wybrał, nie prowadziła ku wiecznemu szczęściu. Droga, którą wybrał, była pełna wybojów, cierni, ciemności i zawiłych, układających się w labirynt korytarzu. Jego droga prowadziła drogą okrężną do celu.
Tym celem był świat widziany oczami Lilith.
Matko Piekieł, chociaż wiem, ze moje modlitwy zwykle giną w zgiełku codzienności, proszę Cię tylko od niego: wybacz mi to, co mam zamiar uczynić.
Wdech-wydech. Dwa słowa układające się na języku. Gra świateł rzucająca na jego sylwetkę cienie.
Miał dojść.
Musiał w końcu powstać.
Noż ciążący w dłoni był przewodnikiem.
Odrzucić świadomość. Scalić się z nicością. Nie czuć nic. Być cieniem.
Cinis et manes et fabula fies.
Popiołem i cieniem, i wspomnieniem się staniesz.

Rzucam na wtopienie, próg 60-79, +10 do siły woli

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 19

— A jak myślisz? Uznałem, że ten viejo chalado przyda się na cokolwiek. Jedyne co umiał, to jęczeć z bólu — grymas na twarzy Kiana wskazywał na fiksację jego właściciela na punkcie przemocy. Jednak w przeciwieństwie do brata prędzej bawił się w tym celu magią niż pięścią. Nigdy nie był uzdolniony w walce wręcz, gdyby nie moc – nie dawałby sobie tak długo rady na niebezpiecznych ulicach Portland, umykając przed policją i Czarną Gwardią. Kto mógłby mu udowodnić, że jakiemuś pijakowi się nie przewidziało i cios, jaki mu zadał wcale nie wziął się z powietrza?

Kto miał uwierzyć takim szczurom, które jak on przemykały przez kanały, by uciekać przed niepożądanymi oczami?

Zbliżył się do ciebie, przekraczając dystans tych kilku kroków jaki was przez ten czas dzielił. Miał pewność, że nie umkniesz mu.

— Dobrze się bawisz, chico? Czemu nie atakujesz mnie znowu? — mogłeś poczuć jego oddech tuż przy swojej twarzy, ziejący wyzutymi przez niego gumami. Zapach mięty był przytłaczający, gdy jedną dłonią starał się pochwycić twoją koszulkę, a drugą zamachiwał się właśnie, by zadowolić wzrok naruszeniem twojej pięknej buźki. Miał tego już serdecznie dosyć i nie obchodziło go, jak źle może się to dla niego skończyć.

Zetrze ci ten grymas własnoręcznie, skoro magia nie wystarczała w tym celu.

Cios średni: celujemy w twarz, próg: 45
Rzut II na potencjalne obrażenia: k20 : 2 + 0

The member 'Zjawa' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 10

--------------------------------

#2 'k20' : 9

I trzymać język za zębami, a był to wyczyn, o który Cecil Huxleya nigdy nie posądzał.
Zatrzymał tą trafną - w jego mi mniemaniu - uwagę dla siebie. Nie musiał dolewać benzyny do ognia. Perezowi skończyła się cierpliwości. Udowodnił to dwadzieścia uderzeń serca później. Cecil zrozumiał wtedy, że nie wtopił się z otoczeniem.
Czując na sobie oparty ciężar spojrzenie Kiana i napięcie tężące w powietrzu, stal bezruchu, jak posąg, jakby nie był zdolny do wycofanie się o krok w tył. Za plecami miał ścianę, przed sobą zmierzającego ku niemu Meksykanina. Uśmiech poruszył cecilowymi kącikami ust.
Magia dzisiaj nie była sojusznikiem ani jego, ani mężczyzny, którego oddech swoim ciepłem ułożył na się na skórze Fogarty'ego. Wyczul w nim zapach gum do żucia. Mięta, w połączeniu z duchotą, jaka się między nimi wytworzyła, była trudna do zniesienia.
- Nie będę twoim workiem treningowym, Kian - rzucił mu prosto w twarz, konfrontując z nim spojrzenie. Cecil górował nad nim wzrostem. Był wyżywszy od przynajmniej pięć centymetrów. - Ani chłopcem na posyłki, ale tej przyjemności odmówiłeś sobie właśnie sam.
Pięść Kiana nie zdołała skonfrontować się z cecilową twarzą. Pożar gniewu płonący pod skórą musiał go spowolnić. Byl zbyt wolny. Cecilowi pozostał atak, albo kolejna, pewnie równie pozbawiona skutecznosci wtopienia próba. Miał też nóż w ręku. Zacisnął na nim mocniej palce.
Jeszcze nikogo nigdy nie oskórował.
Nie uderzył. Chciał zobaczyć minę Kiana, jak zniknie mu z zasięgu spojrzenia i wyszepta czułe słowa do ucha, do gardła przyciskając stal noża.


Rzucam jeszcze raz na wtopienie, próg 60-79, +10 do siły woli

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 97

Nie mógł przypuszczać, że tak to się skończy. W najgorszych koszmarach nie przewidywał, że przy tak lekkim ciosie, jego pieść przemknie tuż przed twoją twarzą, delikatnie ocierając się o nos. Tylko tyle, nie wystarczająco. Żałosne, nie umiał sobie poradzić z przeciwnikiem, którego miał w garści. Bez magii jednak był niczym. Mimo to zamachnął się drugi raz, tym razem oczekując lepszego rezultatu. Nic z tego, nie miał szans z umiejętnością, jakiej nie spodziewał się zobaczyć w tym magazynie.

Zniknął.

Nagle oczywistym stało się jakim cudem zdołałeś się tutaj wemknąć. Nie byłeś przecież zwykłym czarownikiem. Maldito sombre. Kian w szoku puścił twoją koszulkę, a kiedy to zrobił, nie mógł ponownie dłonią trafić na twoje ciało ani żaden z elementów ubioru.

— Wyłaź z tego cienia, pierdolony tchórzu! — ryknął. To nie był gniew, to była prawdziwa furia. Najchętniej poharatałby cię, skopał jak zwykłego psa i patrzył jak konasz. Obrócił się wokół własnej osi, jednak jego wzrok nie pozwalał mu na dojrzenie ciebie. — Zapierdolę cię jak tylko się pojawisz po raz drugi tutaj. TE JURO!!!

Tętno zwolniło. Bicie serca w piersi też. Oddech stał się bezdźwięczny. Ciało wtopiło się w otoczenie. Fogarty w końcu pokazał, kim naprawdę był - Cieniem. Ciemnością, która wypełniała każde, najgłębsze zakamarki magazynu.
Stojący przy nim mężczyzna zamarł w bezruchu, jak wcześniej Cecil, gdy ku niemu podszedł. Spojrzał mu prosto w oczy. Ujrzał w nich iskry złości, mgłę zwątpienia.
Bez magii oboje byli niczym. Rysą na szkle. Imieniem wypowiedzianym w pospiechu. Słowem umykającym z ust na jednym wydechu.
Czemu jesteś zły, Perez? Chciałeś przecież wiedzieć, kim naprawdę jestem.
Wyminął Pereza i stanął za jego plecami, gdy ten, zdezorientowany, niepomny na głos zdrowego rozsądku, obejrzał się na wszystkie strony świata, łudząc się, że ten, któremu nie mógł przemeblować twarzy, pojawi się przed nim ponownie.
- Nie zrozumiałeś sensu moich słów  Pamiętasz mgłę, która powitała cię od progu? - szept tuż przy ucho podrażnił skórę ciepłem oddechu. Lewą dłoń zacisnął mocno na jego ramieniu. Wręcz zakleszczył wokół niego palce. – Być może wpadłeś w zasadzkę iluzji. - Ostrze noża znalazło się na wysokości gardła, z którego nie dawno sączyły się wiązanki przekleństw. Nieme ostrzeżenie-  jeden nieprzemyślany ruch i nóż wyląduje w twoim gardle. – Być może jestem fatamorganą utkaną z twoich urojeń i słabości. - Pierwsze nacięcie nie smakowało słodyczą. Było gorzkie, jak mocna kawa, którą Cecil pijał w samo południe, bo nie zostało wycelowane bezpośrednio w krtań. Ciepła stróżka krwi zabarwiła śniadą cerę plamą czerwieni. Wyglądała tak, jakby ktoś rozlazł wino na dywan. - Być może nigdy nie istniałem naprawdę. - Kolejne cięcie – w niewielkiej odległości od ucha - zatopiło się głębiej w skórę. Stal wyczuła drżenie tętnicy.

Gdy usłyszał twój szept, już wiedział, że to jego koniec. Przerażony walką z osobą, której zobaczyć nie mógł. Przerażony obecnością noża tuż przy jego gardle. To nie on wyjdzie z tego pojedynku cały. Dzisiaj Lucyfer postanowił opuścić go i pozbawić szczęścia. Sprzyjał mu zdecydowanie zbyt długo, kiedyś musiało się to skończyć i dobrze o tym wiedział. Nie mógł przewidzieć tylko, że to dzisiaj nadejdzie koniec.

Fortuna y aceituna, a veces mucha, y a veces ninguna, la rueda de la fortuna nunca es una.

Nie zabiłeś go tym cięciem, przynajmniej nie w momencie wykonania go tuż przy jego krtani. Zabije go upust krwi, niekontrolowany i ciężki do powstrzymania. Naruszona tętnica trysnęła obficie ciemną krwią, zalewając całą szyję, płynąc wartkim strumieniem przez jabłko Adama i brudząc dekolt koszulki. W pierwszym odruchu sięgnął dłonią do rozcięcia, próbował ucisnąć ranę i zwolnić jej utratę, póki ciemne plamy nie zwiększyły się, przysłaniając coraz mocniej jego wzrok, aż świat zniknął za cieniem.

Meksykanin runął bezwładnie na posadzkę, tracąc przytomność.