First topic message reminder :

- Myślisz, że nie poradzę sobie z podstarzałym malarzem w kryzysie wieku średniego, którego ego jest dużo większe niż talent? - mimo iż słowa Fogarty'ego, w ograniczonej do kilkunastu metrów kwadratowych przestrzeni ,brzmi lekceważąco, nie zbagatelizował ostrzeżenia, które skierował ku niemu Nevell. Desperacja budziła w ludziach uśpione, zaniedbane nawyki, albo odkrywała zupełnie nowe, zupełnie zdejmując wcześniejsze ograniczenia i zmuszała do ostateczności.
Czy Huxley, ten małomówny, poświęcający modlitwie każdą wolną chwilę malarz, był w stanie posunąć się o krok za daleka?
Owszem, był. Samą modlitwą nie wspiął się po hierarchicznej drabinie kowenu. Musiał potwierdzić swoją lojalność. W oczach Zuge Cecil zobaczył zmartwienie. Obawiała się, że Rory mógł puścić parę z ust, a może nie chciała uczestniczyć w pogrzebie kogoś, kogo znała szmat czasu?
Bzdura! Fogarty wierzył, że tej kobiecie zależało wyłącznie na sobie. I Lilith, chociaż kwestia wiary wydawała się być w tym wypadku drugorzędna.
- Może, nie wiem. Wiesz jak to zrobić? - teraz to z cecliwych ust wybrzmiewała desperacja. – Zazdroszczę każdemu, kto potrafi się od nich odciąć. Chciałbym je zostawić tu, w mieszkaniu, albo złożyć je na twoje ręce.
Emocje były zdradliwe. Paliły go w gardło jak kwas. Stawiały go w sytuacjach, w których nie powinien się znaleźć. Czasem, zwłaszcza gdy tracił nad nim kontrolę, żałował, że je posiadał, chociaż paradoksalnie, kilka lat temu, bał się, ze wszystko to, co czuł, należało do Teresy, a nie do niego. Przez kajdany przywiązania, które ich więziły, każde z nich, nosiło dodatkowy ładunek emocjonalny.
Pytanie zawieszone w ciemności były nieodłącznym segmentem ich znajomości. Pozostawiały poza sobie mgiełką oddechu na skórze i refleksje kłębiącą się pod sklepieniem czaszki.
Tylko się nie zakochaj, Frogarty, powiedział wtedy Nevell. Jego słowa były równie cichy, co ich złączone w jedną symfonię oddechu. Cecil wygiął wówczas w usta w nieco szyderczym uśmiechu.
Za późno. Nie mógł uciec od uczucia, które oblepiło go, jak dym papierosowy każdy mebel znajdujący się w salonie. Kochał go, chociaż ta miłość wykraczała poza fizyczne doznania.
Już za późno na takie ostrzeżenia mruknął leniwie w ramach odpowiedzi, zdmuchując z czoła Nevella niesforne kosmyki. Opaczność Lilith, która ich dotknęła, złączyła ich ścieżki w krętym labiryncie życia na zawsze. Matka Piekielna zadbała, żebym nie przegapił już żadnych znaków, dodał, z uśmiechem czającym się kącikach ust.
Nie żyli jak jeden organizm. Nie dzieli swoich myśli, chociaż, coraz częściej, Nevell nie musiał nic mówić, by Cecil rozumiał, po samej ekspresji twarzy, co chce powiedzieć. Na przestrzeni trzech lat ich znajomości nie udało się uniknąć spięć i sprzeczek. Pojawiały się cyklicznie, od czasu do czasu, jednak za każdym razem udawało im się, na drodze otwartego dialogu, skonfrontować ze swoim punktem widzenia, co zwykle kończyło się wypalaniem papierosa na pół. Fogarty nie potrafił długo pielęgnować urazy do Bloodwortha, więc ich znajomość nie znała terminu ciche dni. Nevie potrafił wybić go z rytmu złości w przeciągu kilku minut, więc w rezultacie sprzeczki lądowały w pojemniku niepamięci.
- Czekaj, czekaj, bo to kolejne nieporozumienie, które musimy sobie wyjaśnić - nie mógł zatuszować rozbawienia, które ułożyło się na ustach w postaci głębokiego uśmiechu i rozpaliło iskry w spojrzeniu. – Od dawna traktujesz mnie jak swoją przytulankę. Musisz, złotko, wspiąć się na wyżyny kreatywności i wymyślić coś nowego, bo nie zadowolę się starymi rozwiązaniami. - Poszedł w ślad za Nevim. Kolejny spory łyk wina zniknął w przełyku. – Nad tempem picia też musimy popracować. Pij, pij. Do dna. Czeka na nas jeszcze jedna butelka, a ta stoi do połowy pełna.
Cecilowy śmiech nie został uśmiercony przez żaden czynnik rozpraszający. Odbił się od ścian salonu. Nevell, pod wieloma względami, psuł jego wizerunek. Cecil, pomimo niepozornego wyglądu, wzbudzał w ludziach uczucia niepokoju. Pojawiał się znikąd. Wyłaniał z ciemności. Czasem, zlany z ciemnością, był zupełnie niewidoczny. Obraz jego sylwetki szybko znikał z zasięgu wzroku i wspomnień. Jakby nie żył naprawdę. Jakby był wyłącznie halucynacją.
Pan Ravencroft nie chciał współpracować, co jedynie pogłębiło wyraz rozbawienia Fogarty'ego, od czego bolały go mięśnie twarzy. Musiał wyglądać idiotyczne z tym grymasem ukształtowanym na ustach. Kot miał pecha. Nevell bezkonkurencyjnie ściągał na siebie uwagę Cecila, dlatego nie poświecił mu więcej czasu. Wzrokiem na powrót objął znajome rysy twarzy.
- Nie muszę ci sygnalizować. Zawsze zjawiasz się, kiedy cię potrzebuję.
Co to było? Rozwinięta intuicja? Kumulacja złych przeczuć? Coś zawieszonego w powietrzu? Impuls przepływający pod skorą? Może Lilith wskazywała mu drogę?
Odpowiedź na te pytania wykraczała poza wiedzę Cecila. Nevie był. Zawsze. Pojawiał się, jakby podskórnie wiedział, że życiu Cienia zagrażało niebezpieczeństwo. Wtedy, sięgając pamięcią wstecz, zapytanie Nevella odbiło sie od ścian jego czaszki. Zawisło w powietrzu, jak przyśpieszony oddech. Wejdź do środka. Jest zimno. Przeziębisz, to jedyne, co przecisnęło się przez tunel jego gardła, zanim całym ciężarem ciała oparł się o ramie Bloodwortha, nieomal tracąc przytomność. Naturalna reakcja organizmu na utratę krwi.
- I kolejnym wydatkiem - wtrącił, oblizując usta z ostatnich kropel wina i, chociaż jego głos zabrzmiał markotnie, uśmiech widniejący na wargach temu przeczył. Popłaczę się ze śmiechu, jeśli łóżko zatrzeszczy pod ciężarem ich ciał i runie w środku nocy. Pewnie, zamiast usiłować ugasić ten pożar, opatuli drżącego ze śmiechu Nevella swoim ramieniem. – Jesteś pewny? Odświeżyłbym nieco trendy w twojej garderobie. - Uśmiechnął się ciut złośliwie. Żałobne trendy Neviego, chociaż uniwersalne, wymagały odświeżenia, na którego skrzypek nigdy się nie zgodzi. – W tym moim czerwonym płaszczu wyglądałeś całkiem korzystnie.  A pamiętasz apaszkę, którą ci pożyczyłem? Idealnie współgra z kolorem twoich oczu. Niepotrzebnie się ograniczasz. Powiedz, kiedy złożyłeś czerni przysięgę wierności? Jeszcze możemy to odkręcić. - Puścił mu oczko, tym razem zniżając głos do konspiracyjnego szeptu, a potem rozlazł wino do kieliszków.

Cień zmartwienia zakradł się do spojrzenie studenta medycyny, kiedy podzielił sie z Cieniem swoimi obawami. Nawet pomimo kąśliwego doboru słów, błękit jego oczu, jeszcze chwile temu czysty i przejrzysty, niczym bezchmurne niebo, które można dostrzec w środku zimy w bezwietrzny poranek, obecnie przybrał ciemniejszą, przełamaną przez odcień szarości barwę.
- Sugerujesz, że jedyne ramiona, które udźwignął mój ciężar, należą do ciebie? - iskry rozbawienie zapłonęły na krawędzi źrenic Fogarty'ego, rozjaśniając kolor jego oczu złotymi refleksami, tam, gdzie ciemny brąz, przechodził w intensywny kolor bursztynu. Dłonią sięgnął do smukłych palców Nevella, które owinęły się wokół kieliszka. Splótł ze sobą ich kciuki. – Obiecuję, ze nie omdleję w ramionach podstarzałego malarza, ani w żadnych innych, póki nie zamelduje się pod drzwiami twojego mieszkania - zadeklarował półszeptem, bo bez względu na to, w jakim stanie odnajdzie Huxyela, nie miał zamiaru ryzykować własnym życiem, by wydrzeć go ze szponom śmierci. Wolał wiec - egoistycznie - by Rory wyśpiewał komuś sekrety kowenu. Wtedy łatwiej będzie Cecilowi wygrać z wyrzutami sumienia i odebrać mu życie, w imię Lilith i jej tajemnic. Potem ten sam los, spotka osobę, która stała się powiernikiem sekretów Huxleya.
Czując namiastkę bezpieczeństwa, którą dawało mu ciepło bijące od dłoni Nevella, utknął w labiryncie własnych myśli.
Rory dopuścił go do siebie wystarczająco blisko, by wątpić w jego potencjalną zdradę. Bo chociaż nie był to człowiek obdarzony charyzmą, lojalności wobec Matki Piekieł Cecil nie mógł mu odmówić, więc dlaczego nawet Zuge podzielała jego obawy?
Odpowiedź mogła być jedna.
Huxleya - jak każdego - można było zmusić do mówienia. Było na to wiele sposobów - od trucizn po zaklęcia iluzji.
Ktoś, kto potrafił pojmać kogoś, nie pozostawiając po sobie zbyt wielu śladów, najprawdopodobniej wiedział też, jak zmusić kogoś do mówienia.
Przełknął swoje dopiero co wyprodukowane w umyśle obawy razem ze silną. Częściowo zostały zagłuszone przez słowa Nevella, za co był mu wdzięczny. Już był źródłem jego zmartwień. Nie chciał pogłębiać jego stanu.
- Myślisz, że nie istnieje żaden rytuał, który umożliwiłby wytłumienie emocji? - spytał go po chwili, dbając o to, by głos mu nie zadrżał, ale rozbawienie, które wcześniej zakradło się do jego spojrzenia, zostało wygaszone, wiec nie miał wątpliwości, co do tego, że Bloodwrothowi oczu nie zamydli fałszywą pewnością siebie, którą chciał wykreować imitacją uśmiechu, jaka zakradła się na jego wargi w formie grymasu. – Spróbujemy. Jak tak dalej pójdzie, prędzej czy później, i obawiam się, ze prędzej niż później, wpędzą mnie do grobu. Nie chcę, żebyś pogrążył sie w rozpaczy i umarł z tęsknoty - wygiął kąciki ust ku górze, by nadać swoim słowom nieco żartobliwego wydźwięku. Cieszył się, że wycofał dłoń kilka chwil wcześniej. Czuł jej drżenie, gdy wbił palce w kościste kolana.
Emocje.
Czasem czuł ich zbyt wiele na raz. Czasem go przytłaczały. Czasem przejmowały nad nim kontrolę. Zwijał dłoń w pieść, by się ich pozbyć. Zaciskał mocno zęby, by stłumić je w gardle. Albo gasił żar papierosa na skórze, by je rozładować. Ostatnia metoda była skuteczna, ale tylko na chwile przynosiła ulgę i pozostawiła po sobie ślad - paskudne blizny na powierzchni skóry, które, przez jego nieuwagę, stały się obiektem obserwacji Nevella. Chociaż nigdy tego nie robił, Cecil miał wrażenie, że student medycyny - gdyby tylko chciał - mógłby rozliczać go z każdej świeżej plamy, jaka czerwoną barwą odcinała się do alabastrowego odcienia skóry i troska w głosie Bloodwortha napotkałaby na swojej drodze szczerość ze strony Fogarty'ego.
Mówienie o tym, co czuje i myśli nigdy nie było łatwe. Mówienie o swoich słabościach nigdy nie było łatwe. Mówienie o troskach, które spędzały mu sen z powiek, nigdy nie było łatwe. Mówienie o bliznach ukrytych głęboko pod skórę - tych, które nie pozostawały po sobie żadnych śladów - nie było łatwe. Mówienie o swoich lękach, nie było łatwe. Wpuszczenie kogoś do swojego życia także nie było łatwo. Nic, co wiązało się z mówieniem prawdy dla Cecila nie była łatwe. Tak długo żył uwikłany w sieć kłamstw o konstrukcji lepkiej niczym pajęcza sieć, że stopniowo zapominał, jak to jest mówić prawdę. Póki nie pojawił się on - Nevell Bloodworth.
Odsłonił przed nim wszystko - swoje lęki, słabości, sekrety, każdy chciany i niechciany stan emocjonalny. Oddał mu wszystko - każdy szczery uśmiech tańczący na ustach, każde uderzenie serca i swoje życie, gdy krwawił tak intensywnie, że nie mógł ustać na nogach. I nie żałował.
Kiedy w półmroku cichy szept zawibrował w oddzielających ich skrawkach przestrzeni - już za późno na takie ostrzeżeniq - przez krótką chwilę, podczas której słyszał wyłącznie ich synchronizowane ze sobą oddechy, wydawało mu się, że ten, który należał do Nevella, zamarł, a potem, kiedy znowu wydostał się spomiędzy lekko uchylonych warg, był ciut głośniejszy od jego własnego. Na cecilowych ustach ułożyła się wówczas krzywizna uśmiechu. Wrażenie, że czas, na okres kilku uderzeń serca, zamarł między nimi i wymowne milczenie potwierdziły podejrzenia drżące w piersi.
Żadne z nich nie zderzyło się ze ścianą.
- Słucham? Twierdzisz, że ktoś ma podobne kompetencje co ja i rozważasz jego kandydaturę do roli swojej przytulanki? - Nie mógł dłużej dusić w sobie śmiechu. Wybuchł niekontrolowanym chichotem, którego stłumił otwartą dłoń, gdy przyłożył ją do ust. – Przepraszam, Nevie, ale wyobraziłem sobie, jak - głęboki haust powietrza później wyksztusił z siebie kolejny segment wypowiedzi – proponujesz to Mallory'emu i - słowa znowu zamarły w krtani przez napad rozbawienia – i czerwienisz się jak burak. Masz w sobie tyle odwagi, by mu to zaproponować?
Nie zarzucał mu tchórzostwo, po prostu nie mógł opanować rozkręconej przez Nevella karuzelę śmiechu, przez którą zabolał go brzuch.
Miał zbyt bogatą wyobraźnie, bo zaraz, po podzieleniu się ze skrzypkiem tą wizją, wyobraził sobie relacje Cavanagha i-
Wina, potrzebował wina.
Dłonią odnalazł kieliszek. Wlał sobie jego całą zawartość do gardła.
Nie powinien ulegać rozbawieniu. Ich rozmowa przeplątana różnymi wątkami nie sprzyjała takiej ekspresji, a jednak nie mógł się powstrzymać. Może to zwykły przejaw histerii, albo próba rozładowania napięcia?
- Nigdy nie chciałem, żebyś się o mnie martwił - wyznanie uleciało z ust Cecila dwie minuty później, gdy zapanował nad rozbawieniem, które kilkoma łzami nakreśliło wilgotną ścieżkę na jego policzku.
Nie chciał, ale jednocześnie był mu wdzięczny, że się martwił. Była to wdzięczność, której nie potrafił wyrazić żadnymi słowami. Ciche "Dziękuję" niczego nie rekompensowało.
Tamtego wieczora Nevell, zamykając krwotok i zatrzymując bicie serca w jego piersi, uratował mu życie.
To dług, którego nigdy nie spłacę, wymamrotał, kiedy był na krawędzi utraty przytomności, co można było uznać za majaczenie w gorące, więc jesteś na mnie skazany do końca życia.
Każda inwestycja, która wiązała sie z Bloodworthem, była dobrą inwestycją, ale zatrzymał ten komplement w krtani. Dał mu jedynie pstryczka w nos, kiedy dłoń zacisnął znowu na butelce.
- Miałem dzisiaj wspaniały plan, by cię upić, ale robisz wszystko, by go pokrzyżować, pij.
Nalał sobie wina.
-  Więc, mówisz, że lubisz, jak na ciebie patrzę? W takim razie musisz częściej zakładać tę apaszkę, bo wtedy nie mogę oderwać od ciebie wzroku.
Odwzajemnił spojrzenie.
Teraz inicjatywa leżała po stronie Neviego.

Nevie nie musiał powstrzymywać rozbawienia, jaki rozlazło się na jego twarzy pod postacią szerokiego, demaskującego dołki w policzkach zaraźliwego uśmiechu, które udzielił się również Cecilowi. Nie był mu dłużny w wymianie spojrzeń, ani uśmiechów. Dorównywał mu w tym kroku, chociaż zastałe mięśnie twarzy, zwykłe zastygłe w umiarkowanej ekspresji, piekły od tej wymakającej się spod kontroli radości. To Nevell sprawił, że Fogarty nie zapomniał, jak to jest wykrzywiając usta w szerszym uśmiechu.
- Obiecuję - zbliżył swoje chłodną dłoń do cieplej ręki Nevella i splótł ze sobą ich małe palce, by swojej deklaracji nadać silniejszego wydźwięku. – Poinformuję cię o wszystkim, krok po kroku. Nie mogę pozwolić, abyś osiwiał szybciej ode mnie. Mamy się razem zastarzeć, pamiętasz? - swoim słowom nadał nieco kpiarskiego wydźwięku, w celu rozładowania napięcia, które kulminowało się w powietrzu. Nie chciał, by iskry radości tańczące na krawędzi źrenic błękitnych oczu zniknęły, przytłoczone przez ciężar złowróżbnych, piszących czarny scenariusz refleksji.
Nevell niczego udowadniać mu nie musiał, bo to, co do siebie nawzajem czuli, chociaż już dawno wymknęło się spod ram pospolitej definicji przyjaźni, biło przyśpieszonym rytem w ich piersiach, jeżeli drugiemu groziło niebezpieczeństwa. Cecil wielokrotnie zbliżał usta do jego ust, by zaciągnąć się oparami papierosa, jakie dopiero,co Nevell wypuścił ze swoich płuc, ale nigdy nie przekroczył oddzielającej ich granicy, którą wyznał kilku milimetry skrawek przestrzeń. Kontakt fizyczny, na który sobie notorycznie pozwali, mimo iż był płynny, nadal mieścił się w granicy akceptowalnego przezeń zdrowego rozsądku. Cień bał się, że drzwi ich przyjaźni zamknął mu się gwałtownie przed nosem, gdy wykona krok do przodu, dlatego stał w miejsc, jednocześnie nie pozwalając, by uczucia pochłonęła stagnacja.
- Nie pytaj skąd to wiem, ale na rynku, jakiś czas temu, pojawiła się używka zwana witką słomki, która koi nerwy i zmysły, dzięki czemu można zdystansować się od emocji. To rodzaj suszu. - odezwał się po chwili, bo nie miał nic przeciwko, by rzucić się wir eksperymentów, nawet jeżeli wiedział, że jego nadmierne spożycie doprowadzało do zatrzymania akcji serca i  paraliżu. I, jak każda substancja tego typu, miała właściwości uzależniające, więc w żadnym wypadku nie była rozwiązaniem długoterminowym. – Uprzedzając twoje pytanie - nie mówię tego z własnego doświadczenia. Po prostu znam kogoś, kto tym dilluje i  kogoś, kto to zażywał. - Zażywał w czasie przeszłym to słowo-klucz. Przestał, kiedy wylądował na ratunkowym, niemalże uginając kark przed śmiercią. – Nawet nie musiałem ciągnąć cię za jęxyk. Sam się wygadałeś. - Cecil nie wyobrażał sobie świata pozbawionego obecności Nevella. Nie wyobrażał sobie, że Bloodwortha mogłoby zabraknąć, duh, był - zaraz obok siostry - jednym, co pewne i jednym, co stałe.  
Perlisty śmiech, który rozległ się kilka minut później, dawno stał się balsamem dla cecilowych uszu. Zakrył dłonią usta, by stłumić kolejny napad niekontrolowanego śmiechu, gdy Nevell nie tylko wyprowadził go z błędu, ale przede wszystkim przedstawił swój punkt widzenia, który był bardziej prawdopodobny od małych złośliwości Fogarty'ego.
- Nie chcę cię do niczego namawiać, Nevie, ale czemu nie potraktujesz tego jak wyzwania?
Pod wieloma względami Mallory Cavanagh był wzywaniem, aczkolwiek Cecil niekoniecznie chciał, by Nevell, przy tej okazji, bawił się własnymi, nie w pełni sprecyzowanymi uczuciami, bo nie mógł mieć pewność, że to tylko nagła fascynacja zrodzona z przelotnego zauroczenia, która w końcu znika, niemal jak każda krótkotrwała emocjonalna inwestycja skrzypka.
- Kiedy cię widzę, nie jestem niczego pewien - słowa ułożyły się na języku same, zanim zacisnął na nim zęby, lub zdławił głos w krtani. Czuł się dostatecznie swobodnie i wypił wystarczająco dużo trunku, by zwyczajnie świecie przestać na nie uważać. – Jednak mogę ci przedstawić dwie wersje wydarzeń - łobuzerski uśmiech, jaki zakwitł na jego wargach, jedynie się pogłębił. – I powiesz, która bardziej ci odpowiada - obracał pusty kieliszek między długimi, smukłymi palcami, nie odrywając oczu od twarzy przyjaciela, która w blasku abażuru przeganiającego mrok z salonu wydawała się być jedynym spoiwem łączącym Fogarty'ego z rzeczywistością. – Możemy uznać, że w tym planie była luka, która nie uwzględniała mojej słabości do wina.
Odstawił szkło i sięgnął po butelkę, której zawartości wymagała pilnej uwagi ich łaknących alkoholu gardeł, choć te będące własnością Cecila widocznie przodowało w tym pragnieniu, czego dowodem były choćby plamy baldego różu dekorujące policzki.
- Albo zwyczajnie świecie chcę zanurzyć się w odmętach błogostanu gwarantowanego przez procenty, bo wiem, że, kto jak kto, ale ty nie wykorzystasz tego, że - jak to ująłeś - w tym stanie jestem łatwiejszy.
Choć najprawdopodobniej nie miałby nic przeciwko temu, zwodnicza myśl pojawiła się pod sklepieniem czaszki, ale, zanim ukształtowała się na ustach, Cień zacisnął zęby na filtrze dopiero co wyciągniętego z paczki papierosa. Dłonie drżały mu niemal w porównywalnym stopniu, co tlący się płomień zapalniczki.
Zaciągnąwszy się,  rozlazł do kieliszków kolejną porcję czerwonego wina, tym razem, przynajmniej na moment, odrywając wzrok od znajomych rysów twarzy, by w zupełności skupić się na tej czynności i nie zmarnować chociażby kropli swojego ulubionego alkoholu.
- Czyżby?- upił wyjątkowo oszczędny łyk wina. Ogniki, które zapłonęły w jego spojrzeniu, wstęgi ciemnego brązu rozświetliły bursztynowymi refleksami. Przekazał papieros Nevellowi. – Być może - "być może" było zbędnym dodatkiem, gdyż prawda była znana im obu – lubię na ciebie patrzeć, Nevie, a apaszka jest tylko pretekstem, by dłużej zawiesić na tobie spojrzenie. - Uniósł kieliszek w triumfalnym geście toastu; pół sekundy później naczynia odnalazło drogę do ust i jedną drugą jego zawartości opróżnił duszkiem.
Prawda była bardziej trywialna, mniej kokieteryjna i nad wyraz pospolita. Chciał puścić zaciśnięty hamulec i po prostu wypić nadprogramową butelkę wina w towarzystwie Bloodwrotha, nieco sobie pofolgować. Ostatnio nie nadarzyło się zbyt wiele ku temu okazji. Ostatnio zasypywały ich gradem nowiny, które ciężko było przełknąć i które zabierały oddech z płuc.

- Zazwyczaj po prostu niecierpliwie czekam aż otworzysz te cholerne drzwi, bo utrzymanie ciała w pionie to czasem nadludzki wysiłek - drwina w cecilowym tonie głosu była ledwo słyszalne, przełamana przez nutę rozbawiania, aczkolwiek momenty grozy, jakie fundował Nevellemu, nie powinny być obiektem żartów. Cecil nie zasłużył na jego dobroć, na twarz wykrzywioną w przejęciu i czas, który mu poświęcał, by doprowadzić go do stanu używalności. Zazwyczaj czuwał przy jego łóżku całą noc. Czuł jego ciepłe dłonie na swoich wiecznie zimnych palcach. Czul jego oddech tuż przy swojej szyi. Słyszał jego głosu przy ucho. Ciepły, przyjemny. Gdy zagrożenie minęło, student czytał zwykle książki, jakie kurzem zalegały na jego półce, zwykle były to opowiadania. Fogarty, niebywale egoistycznie, udawał, że śpij, by posłuchać historii do końca. Potem, przez targające nim wyrzuty sumienia, rekompensował mu to na różne sposoby. Nie czekał na odpowiedź. Nie czekał z założonymi rękami. Podniósł się z krzesła i sięgnął dłonią do głowy Neviego, która dzięki temu znalazła się w zasięgu jego ręki. Zanurzył palce w jego ciemnej czuprynie. – Nie widzę ani jednego siwego włosa, złotko, więc chyba będę musiał bardziej się starać. -  Uśmiech zawieszonych na ustach dał upust rozbawieniu. Chociaż nie chciał fundować mu kolejnych bolączek, wiedział, że przed Bloodworthem jeszcze wiele bezsennych nocy. – Więc to nie była obietnica, tylko pijacki bełkot? Cóż za rozczarowanie- ton rozbawienie już wyraźnie brzęczał między słowami. Był niczym upierdliwa, bzycząca przy uchu mucha. Nie lubił barwy swojego śmiechu, dlatego zwykle tłumił go w gardle. Śmiał się rzadko, głownie w obecności studenta medycyna. Cecilowi czasem wydawało się, że ten dźwięk był przeznaczony wyłącznie do jego uszu. – Co złego to ja, kochanie, powinieneś do tego dawno przywyknąć. – Nie mógł się powstrzymać. Puścił mu oczko. Czerwone, wytrwane wino skutecznie rozwiązywało język. Słowa, które bełkotał Nevie tamtej nocy, zapadły Cecilowi w pamięć tylko dlatego, że wypil kilka kieliszków mniej. Wyjątkowo to nie on potrzebował znieczulenia.  
Powątpiewające spojrzenie, jakie wysłał mu Bloodwroth było wystarczające, by nie kontynuować zapoczątkowanego temu, ale cecilowy język, po takiej zdrowej dawce nektaru bogów, nie słynął z wstrzemięźliwości. Cecil na chwile objął spojrzeniem kicającego po pokoju królika. Pan Ravencroft dołączył do tej eksploracji, szturchając biały obłoczek mało subtelniej łapą, jakby oczekiwał, że chociaż królik zainteresuje się losem kota-wygnańca.
- Delikwent, który go zażywał, wylądował w szpitalu. Przedawkował. Walczył o życie przez dwie doby, potem - zamilkł na chwile, łapiąc w zęby dolną wargę, by rozproszyć kołtun zalegających pod sklepieniem czaszki myśli – czasu przeszłego nie użyłem bez powodu.
Umarł. Słowo, które zwyczajowo łatwo przechodziło mu przez gardło. Śmierć była w końcu nieodłączonym elementem ludzkiego żywota. Nie wzdrygał się przed nią, ale też nie w pełni zaakceptował ten stan rzeczy, bo w końcu walczył z całych sil, by zostać przy życiu, do czego zwykle skłaniała go determinacja w spojrzeniu Neviego, albo Tessy.
Głos zdrowego rozsądku, Nevell Bloodwroth, znowu przemówił. Dosadnie, stanowczo, bez subtelności, z bezwzględną szczerością, na jaką pozwolić sobie mogli wyłącznie we własnym towarzystwie.
– Rozumiem ryzyko. – Nie musiał wykładać mu tego, jak małemu dziecku. – Skutki uboczne mogą być różne, nieprzewidywalne. Mimo to chcę spróbować, Nevie. Małą ilość, w kontrolowanych warunkach. – Nie chciał  toczyć o to sporu. To była jego własna decyzja. Nevie mógł go wspierać, lub się wycofać, przymknąć na to oko, udawać, że ta rozmowa nigdy się nie odbyła. Cecil wiedział, że opcji numer dwa, trzy, cztery, pięć i każdej innej, poza tą pierwszą, nie wybierze, bo mówiąc kontrolowane warunki, na myśli miał jego czujne oko, bo nikomu innemu w podobnej kwestii zaufać nie mógł. Bo nikt inny nie miał wglądu do jego słabości.
Chichot Neviego, wypełniający przestrzeń pokoju, był przyjemny w brzmieniu. Brzmiał równie atrakcyjnie, co grana przez niego na skrzypcach melodia. Chociaż mu nie zawtórował, pogłębił uśmiech figurujący na ustach. Mallory nadal nosił żałobę po Dahlii. Radość rzadko zaglądała do jego spojrzenia. Ponury, apatyczny, osowiały, a jego myśli jednokierunkowe, skierowane ku zmarłej siostrze. Cecil bywał wielokrotnie świadkiem prowokacji Neviego, jakie ten adresował ku Mallowi. Widział, jak pod ich wpływem policzki Cavanagha pokrywały się różem. Wiec nie był zupełnie odporny, najzwyczajniej świecie udawał, że nie rozumie kierowanych ku niemu dwuznaczności.
- Doceniam twoją troskę o moje samopoczucie. Zazdrość spaliłaby mnie od środka.
Kłamał? Wyolbrzymiał? Mówił prawdę?
Nevie'emu nie musiał udzielać otwartej odpowiedzi. Sobie samemu również.
Stłumił chichot w otwartej dłoni, jakby ziewał, zupełnie nie kontrolując tego odruchu. Miał wiele słabości i wiele nałogów. Przestał z nimi walczyć.
Kontakt fizyczny wdarł się do ich znajomości zupełnie naturalnie. Po prostu się pojawił. Jak wiosenny deszcz o poranku. Balansowali na cienkiej granicy. Przekroczyć ją było łatwo. Utrzymać się ponad nią było znacznie trudniej.
- Zawsze pojawiały się same. - Spoglądał na niego pod byle pretekstem. Tu, w ograniczonej do ich obecności przestrzeni, nie potrzebował żadnego pretekstu. Mógł wpatrywać się w niego godzinami, ale nie tam, za drzwiami mieszkania, gdzie obok nazwiska Bloodwroth nie dało się przejść obojętnie.
Sięgnął po papierosa, którego Nevell nadal trzymał zamkniętego między palcami. Wykorzystał okazje, by opuszkami palców musnąć wierzchu jego dłoni. Nachylił i złapał go w zęby, chociaż nadal spoczywał w ręku skrzypka. Zaciągnął się dawką nałogu, pozwalając, by ciut złośliwy uśmiech zatańczył na jego ustach, a potem, zwalniając uścisk z jego dłoni, prostując plecy, uraczył podniebienie kolejnymi łykami wina.

- Dziękuję, bezustannie - codziennie, w każdej modlitwie, jaka zamarła na jego ustach, nigdy nie zapominał o wdzięczności, którą kierował ku Lilith. Powierzył jej swoje życie, każdy dzień. – Jej, że jesteś. - Nie miał bowiem wątpliwości, że to Władczyni Piekła sprawiała, że zawsze, gdy wpadał w kłopoty, gdy się wykrwawiał, na jego drodze pojawiał się Nevell. Jakby wyczuwał, że wieczorem powinien zostać w domu. Jakby wyczuwał, że Fogarty będzie potrzebował jego pomocy. Podskórnie, mimowolnie, zawsze na posterunku, tam, gdzie być powinien. – I tobie, że mnie znosisz.
Wzrokiem Cecil zabłądził za spojrzeniem Nevella - do fresku Matki Piekielnej. Utkwił w niej spojrzenie. Jej podobizna, chociaz wiernie została odwzorowana, nie mogła  równać się z pięknem, które od niej emanowało, gdy pierwszy raz ukazała się Cieniowi.
Pamiętał ten dzień, jakby ich pierwsze spotkanie dzielił odstęp jednego dnia, a nie kilku lat. Pojawiła się przed nim nagle, niespodziewanie, jak fatamorgana, utkana z chłopięcych pragnień o kobiecej, zapierającej dech w piersi urodzie. Skąpana była w poświecie księżyca. Jej skóra, jasna, niemalże mlecznobiała, lśniła. Długie, czarne włosy falami spływały po jej smukłych nagich ramionach ramionach, ukrywając nagość jej ciała.  Spojrzenie ciemnych oczu, udekorowane wachlarzem gęstych, długi rzęs, spokojne, zimne, kontrastujące z łagodnym uśmiechem subtelnie przylegającym do jej warg. Podszedł ku niej. Musiał sprawdzić, czy była prawdziwa, czy nie była wybrykiem jego wyobraźni. Opuszkami palców, lękliwe dotknął jej dłoni, równie zimnej, co jego własna. Przemówiła wówczas. Głos miała miękki, wręcz aksamitnie miękki, kojący. Zachłysnął się jej obecność. Jej porażającą, demoniczną obecnością. Hipnotyzującym pięknem z innego wymiaru. Wtedy miał wrażenie, że nikt nie mógł jej dorównać. Teraz wiedział, że  jedynie pegaz mógł konkurować z nią w konkursie piękności.
Strugi wspomnień, które pozostawiły słodycz pod językiem, wydarły z cecilowych ust głębokie, przepełnione namacalną tęsknotą westchnienie.
Słowa Neviego kształtujące się na wargach sprowadziły go na ziemię. Była to mniej bolesna konfrontacja z rzeczywistością niżeli się tego spodziewał, kiedy spojrzeniem uchwycił ukryte w półmroku oblicze przyjaciela.
Pegaz i Nevell, uzupełnił w myślach.
Nie przyszło ci do głowy, że celowo funduję sobie kłopoty, bo lubię, jak mnie z nich wybawiasz?, niewypowiedziane pytanie zamarło w cecilowym oddechu i prowokacją zalśniło się w jego spojrzeniu.
Prawda leżała gdzieś po środku. Bo gdyby został zmuszony, wykrwawiałby się dla niego.
Cecil wiedział, że cisza, jaka wkrótce pomiędzy nimi zapada, była konsekwencja determinacji, która pobrzmiewała w jego spojrzeniu i słowach. Skrzyżował z  skrzypkiem spojrzenie, nie przerywając, nawet półsłówkiem zachodzących w głowie Neviego procesów myślowych. Studiował zatem, trwając w ciszy, ekspresje pojawiające się na jego obliczu, streszczające się przede wszystkim do grymasu niezadowolenia, wyrażonego w ustach zaciśniętych w wąską kreskę. Zrozumiał zatem, że podjęta przez Fogarty’ego decyzja, była świadoma, nieodwracalna, że wycofać się nie miał zamiaru. Brak jednoznacznej odpowiedzi zinterpretować mógł w jeden tylko sposób - Bloodwroth, chociaż jeszcze nie pogodził się z cecilowym eksperymentem, zamierzał wziąć w tym udział.
Nadzieja wyrażona w nevellowych słowach znalazła odzwierciedlenie w rzeczywistości. Zazdrość duchotą zakleszczało się na drogach oddechowych Cienia, przez co oddychał z trudem, z nadmiernym wysiłkiem. Myśl, że mógłby zatonąć w objęciach Mallory'ego, chociaż kreśliła na jego wargach krzywiznę rozbawienia, równocześnie paliła go przełyk.
Nie od razu, chociaż walczył sam ze sobą, poszedł w ślad za skrzypkiem, ale jednocześnie nie spuszczał z niego wzroku. Uśmiech nieustannie pogłębiał się na jego ustach, za sprawą kolejnego łyka wina, który wylądował w jego przełyku. W odpowiedzi na przelotny, pozornie przypadkowy dotyk, na ułamki sekund, zawieszonych w pięciu uderzeniach serca, owinął palce wokół nadgarstka Neviego, muskając skrawki jego skóry opuszkami palców, ryzykując, że Bloodworth, pod wpływem tej czułości, wypuści kieliszek, na którym zamknął swoje szczupłe palce.
Miał racje - wymówki nie były już potrzebne. Zastąpione zostały łapczywymi łykami alkoholu i łaknącymi uwagi spojrzeniami. Tej nocy – co było zupełnie zrozumiałe – patrzeć będzie wyłącznie na niego. Z pustym kieliszkiem dosiadł się do Neviego.
Które?, chciał zapytać, ale w porę ugryzł się w język.
Słowa Neviego były otrzeźwiające jak zimny prysznic w ciepły, letni dzień. Odłożył szklane naczynie obok butelki wina.
Zamiast podwinąć rękawy, zdjął sweter, odsłaniając przed nim nagość swojej wątłej klatki piersiowej. Oczy Neviego napotkać mogły nowy nabytek na cecilowej skórze. Świeżą, sklepioną zaklęciem ranę na wysokości serca.

Bał się uczucie, które paliło go w skórę. Bał się bliskości Neviego. Bal się, bo wypił za dużo wina. Bał się, bo czuł się przytłoczony. Dlatego się wahał. Rozważał w głowie za i przeciw. Zdusił je, gdy jednym zniecierpliwionymi haustem opróżnił kolejny kieliszek.
Siadając obok, odłożył naczynie i ukrył drżenie placów, zaciskając je na krawędzi swetra. Na ciele mial wiele blizn. Każdą z nich traktował jak pamiątkę, jak wyryte na skórze wspomnienie, jak ego porażek, drogą, którą musiał pokonać, by znaleźć się w tej chwili. Chwili zwieszonej w oddechach. W czasie odmierzanym przez rytm wybijany w piersi. W niewielkiej przestrzeń ograniczona do ich obecności. I nie żałował żadnego piętna odciśniętego na skórze. Żadnej porażki. Żadnego zdławionego w krtani szlochu.  
Zdjął sweter. Odsłonił przed nim to, co ukrywał jego szorstki w dotyku materiał. Blizna na wysokości serca, choć pozornie stanowiła nowy nabytek, była tam od zawsze. Głęboko zatopiona pod skórą, ukryta pod szkieletem kości, niewidzialna dla ludzkiego oka. Nevell wiedział o istnieniu.
Cecil pozwolił opaść ociężałym powieką. Nie mógł patrzeć mu w oczy. Nie chciał ujrzeć w nich rozczarowania. Nie mógł pozwolić, by zdrowy rozsądek przegrał z odruchami, które z trudem tłumił, bo gdy siedział obok niego - bark przy barku -trudno było mu ukryć drżenie ciała, gdy palce o znajomej strukturze odnalazły drogę do blizny. Był to niebezpieczny moment, gdy sen zaczynał przeplatać się z rzeczywistością.
Co dalej? Jak wyciszyć serce, które biło ponad swoje możliwości? Jak stłumić pragnienie, które gorączką zostało rozpalone w trzewiach? Jak bronić się przed emocjami, które dreszczami wędrowaly po ciele? Jak ignorować bliskość, która ciepłem rozchodziła się po calym ciele? Jak zmusić struny głosowe do współpracy?
Nie wiedział, jak. Nie umiał, nie potrafił. Dopadła go bezsilność. Zakleszczyła palce na jego podbródku. Nie pozwoliła mu dojść do głosu. Nie wiedział, jak się przed tym bronić. Nevell był jego największą słabością.
- Chociaż nie lubię, jak się martwisz, być może lubię jak mnie to prosisz - wydusił na wydechu, chociaż wyznaniu temu nie towarzyszyła lekkość, żartobliwa nuta, pod języku poczuł gorycz, którą przełknął razem ze silną. Połączone ze sobą stworzyły konsystencje wstydu. Nigdy mu tego nie obiecał,bo nie składał obietnic, których spełnić nie mógł. Nie mu. Nie, gdy czuł na sobie ciężar jego spojrzenia. Nie, gdy spoglądał mu w oczy. Nie mógł, bo wiedział, że nie może mu tego obiecać. Nie mógł przewidzieć bezlitosnego splotu zdarzeń, które bliznami zdobiło jego skórę.
Dłoń Nevella nadal ocierała się o jego skórę. Drażniła jego zmysły. Czul jej przyjemny ciężar, który dreszcze wywoływał na powierzchni ciała. Cecilowi wydawało się, że przepływały przez opuszki palców przyjaciela. Jakby prąd przepływał przez labirynt jego żył. Zadrżał, głębokiemu westchnieniu pozwalając wydostać się spomiędzy warg.
Głos Bloodwrotha znowu rozległ się w skrawkach oddzielających ich przestrzeni. Odważył się w końcu. Otworzył oczy. Usta nawet nie próbował wygiąć w subtelnym uśmiechu. Nie wszystkie blizny były szlachetne. Te, które wykwitły na przedramionach, stały się źródłem jego wstydu. Żarem papierosa zdusić chciał niechciane, piętrzące się w nim emocje, których nie potrafił okiełznać. Nevell o tym wiedział. Przyłapał go na gorącym uczynku. Pokazał mu je więc. Dwie były świeże. Pojawiły się na skórze stosunkowo nie dawno. Zanim jednak na wargach Neviego zamarły słowa, Cecil przyłożył mu palec do ust. "Cicho" mówiło jego spojrzenie. Bo te blizny były ciszą.  
Pomyślał, że golf, który miał na sobie Nevell był zbędnym elementem garderoby. Pomyślał, że równie zbędna była przestrzeń, która oddzielała od siebie ich usta. Pochylił się więc, grzbiet nosa opierając o nos Neviego. Wyczuł w jego oddechu wino, kiedy usta znalazły się przy ustach. Jak zwalczyć w sobie pokusę? Za dużo alkoholu wypił, by w ogóle próbować. Nevie był tak blisko, za blisko.

Dotyk Nevella był źródłem ciepła, który falami rozbiegł się po powierzchni cecliowego ciała, najpierw w postaci płytkich dreszczy, które stopniowo wątpiły się głębiej pod skórę. Przymknął ma moment powieki, dławiąc słowa w przełyku. Dłoń zacisnął mocniej na pustej, dopiero co opróżnionej szklance, z trudem tłamsząc wybijane przez szybsze akordy serca emocje. Rozlały się bladymi rumieńcami po jego policzkach, zajrzały pod powieki, rozświetlając je błyskiem ekscytacji, zagościły się w kącikach ust w formie nieco zadziornego uśmiechu.
Co teraz, Nevie?
Cichy głos Bloodwrotha, który rozerwał cisze=ę, nie odpowiedział na gnębiące go pytanie, ale jedynie nawarstwił wijące się w nim wątpliwości.
Chciałbyś, abym jeszcze o coś cię poprosił? zabrzmiało jak zachęta, w równym stopniu, co jak luźniejszy ton i łobuzerski uśmiech, który rozgościł się na znajomych warg, których smaku jeszcze nie poznał.
- Lista życzeń jest długa. Ciągnie się na kilka kilometrów. Nie wiem, czybyś jej sprostał - odpowiedział równie zaczepnie, głosem zniżonym do szeptu, niemal tak cichego, jak oddech. Usiłował tym ukryć jego drżenie.
Chwila intymności, jaką sobie zafundowali, była złym doradcą i mogła być fatalna w skutkach.
Chociaż bał się tego uczucia, chociaż bał się, że pod jego natłokiem, eksploduje, nie mógł go dłużej tłumić. Cecilowa dłoń sięgnął do karku przyjaciela. Przejechał po nim opuszkami palców. Zbliżył wargi do jego ucha, Westchnął cicho w jego skórę, gdy nos zanurzył w zagłębieniu szyi, naznaczył ją mgiełką swojego oddechu.
Pragnął naszkicować pod palcami mapę jego ciała. Zerknąć w każdy jego zakamarek. Zapamiętać każde wgłębienie, każdy pieprzyk, każdą skazę zdobiącą jasną skórę. Zbadać jej strukturę pod dotykiem, wargami, przekonać się, jak smakuje.
Nevie nie był świadomy, jakie procesy myślowe zachodziły pod kopułą jego czaszki. Było mu wstyd, że w takim momencie, w chwili jego troski, traktował go powierzchownie, jak obiekt pożądania, jednak nie mógł już dłużej udawać, że granice przyjaźni nadal istniały. Zatarły się już dawno temu. W cichych, nocnych szeptach. W pościeli nasączonej jego zapachem.
Prowokowały go wargi przy wargach. Nie opierał się. Nie odsunął, nie prostował. Poczuł trzepot motylich skrzydeł w brzuchy, gdy miękka struktura usta Neviego przywarła do jego własnych, zamykających je w subtelnym objęciu pocałunku. To wydało się teraz takie proste - pogłębić słodką czułość, objąć go, nie puszczać, zacisnąć zęby na jego dolnej wardze, wyszeptać słowa, które paliły w krtań. Zatracić się w dotyku, cieple, obecności. Zapomnieć o całym świecie. Przekroczyć granice. Zrealizować pragnienie, które od dawna płonęło w jego trzewiach.
Jego usta bez oporu ugięły się pod naporem pocałunku, którego odwzajemnił delikatnym muśnięciem na powierzchni dolnej wargi, chociaż chciał go pogłębić, wydusić z gardła Nevella cichy pomruk, głębokie westchnienia i doprowadzić go do bezdechu.
Pocałunek trwał krótko. Ledwie chwile, kilka sekund, które być może dla Neviego nie znaczyły nic, dla Cecila były wszystkim, zwieńczeniem jego pragnień, piętnastoma niespokojnymi uderzeniami serca, myślami, które nie potrafił przelać w słowa. Pozostawiły na jego wargach słodki posmak obietnicy, który łapczywie zlizał w akompaniamencie słów Bloodwortha.
Znowu to samo. Nie chciał go. Szukał wymówki, by wyplątać się z objęć. Tym razem na drodze stał im lunapark, a nerwowość w znajomej barwie głosu znaczyć mogła tylko jedno - głębokie rozczarowanie.
Cecil zacisnął drżące palce na materiale swetra.
- Zaraz pójdziemy, ale najpierw muszę do toalety.
Nie patrząc na Nevella, nie rozglądając się przez ramię, udał się wprost do wspominanego pomieszczenia. Dopiero tam mógł swobodnie oddychać. Dopiero tam, w strugach zimnej wody, przegonił palące uczucie rozgoryczenia. Odetchnął.
Spacer po opuszczonym lunaparku nie był złą opcją. Potrzebował odrobinę odrealniany. Musiał odciąć się do uporczywych emocji. Musiał zapalić. Papierosy zostały w salonie. Tam, gdzie przebywał Nevell. Musiał się z nim skonfrontować, stanąć twarzą w twarz. Uśmiechnąć się, słowami przełamać cisze, rozładować napięcie. Udawać, że przyjaźń to wszystko, czego pragnie.

Nie mógł się skupić. Myśli miał rozproszone. Lawirowały, zataczały koło, błąkały się po bezkresie umysłu. Jakaś cząstka jego nadal znajdowała się w zaułku ulicy znanej z niczego. Wsłuchiwał się w głos Scully. W opowieść, którą snuła. Kiedyś swobodnie nazywał ja wariatką, dzisiaj ta swoboda przestała mu towarzyszyć, chociaż to, co mówiła brzmiało jak wyznania osoby chorej, obłąkanej, ale nie zarzucił jej choroby. Po tym, co widział najpierw na placu Aradii, a potem w zagajniku, w jej wyznaniach odnalazł wyłącznie prawdę.
By przeprowadzić rytuały, jakie jej obiecał, musiał się skupić, wykrzesać z siebie chociaż ułamek koncentracji. Musiał zapełnić czymś myśli. Nie mógł tego odkładać, odwlekać. Dal jej słowo.
Znalazłszy się w zaciszu mieszkania, w pierwszej chwili, by dać upust emocją, które gromadziły się w nim, jak chmury deszczowe na niebie, miał ochotę złapać w palce ołówek i przelać na stronę szkicownika swoje myśli w ukształtowane na krawędzi świadomości obrazy. Uciec od rzeczywistości. Zanurzyć się fikcji. Odpłynąć do świata, gdzie zagrożenie nie dyszało mu w kark.
Przekraczając próg salonu, zachcianka ta straciła swoją ważność. Skonfrontował wzrok z freskiem, którego namalował na ścianie, przed tym, zanim na dobre się tu wprowadził. Naga sylwetka Lilith skąpana w blasku księżyca. Nie uchwycił w pełni jej majestatu. Nie potrafił, chociaż pamiętał dzień, kiedy ją spotkał. Pamiętał, jak zaniemówił z wrażenia, jak przestał oddychać, jak przez dłużą chwilę nie mógł znaleźć języka w gębie, jak się plątał, gdy w końcu z krtani wydobył pojedyncze dźwięki.
Ona tu była, tu w Hellridge.
Nadal słyszał odbijające się od ścian czaszki słowa Scully. Przesiąknięte były bezradnością. Wiedział, jak smakuje porażka. Wielokrotnie czuł ją pod językiem, w przełyku, gdy przełykał ślinę. Wielokrotnie jej doświadczył i nie chciał jej uraczyć nigdy więcej.  Musiał stać się silniejszy, pogłębić swoją wiedzę.  Dla niej, dla kowenu, dla wizji świata kreowanej w głowie.
Jego ciało zapadło się miękkich objęciach fotela, gdy w nim zasiadł. Z jedną z książek w ręku, jakie gromadził od lat; tą zabrał ojcu. Mężczyzna nadal się nie zorientował, że jego kolekcja zubożała o jedną pozycją, albo nie dal tego po sobie poznać. Cecil nie wykluczał tej opcji. Być może mu pobłażał. W końcu podzielali jedną pasją.
Książka zawierał zbiór rytuałów zaawansowanych z zakresu magii anatomicznej. Zakres jego zainteresowań z tego poziomu dotychczas obracał się głównie wokół zaklęć, a więc, studiując lekturą zapisaną na podniszczonych, pożółkłych od starości stronnicach pogłębiał arkany wiedzy.  
Analgesia częściowo blokował przewodzenie sygnałów bólowych. Czy, stostując ten rytuał, byłby wstanie załagodzić symptomy syndromy, na jaki cierpiał wraz z siostrą? Musiał go przetestować. Podobna myśli towarzyszyła mu, gdy zapoznawał się z rytuałem łagodzącym ból.
Auris Susurri, wzmacniający słuch, pozwalający słyszeć dźwięki z daleka, był rytuałem dedykowanym potrzebą Blair.
Auribus potentia, capio sonos proculi, powtórzył kilkukrotnie jego inkantacje. Słowa układały się bez wysiłku na języku, rozproszyły kłębiące się pod sklepieniem czaszki zbędne myśli.  
Czytał dalej.
Bezdenny jęzor przykuł jego uwagę ze względów praktycznych. Zabijał smak potraw, albo raczej upośledzał kubki smakowe. Nevie byłby mu niewątpliwie wdzięczny, gdyby go użył w jego obecności, kiedy próbował kulinarnych, nieudanych rewolucji Cecila.
Nad "czystą krwią" dumał nieco dłużej, bo autor, niezwykle pragmatyczny w swoich zapiskach, nie rozwijał tętniących w nim wątpliwości. Czy ten rytuał, oczyszczający krew z toksyn i zanieczyszczeń, mógłby przyczynić się do chociaż częściowego obniża natężenia zatrucia magicznego? Cecil zakreślił go ołówkiem. Niebawem się przekona,. W końcu będzie musiał zafundować sobie domowe SPA. Zadbać o stan własnego organizmu.
"Jak bandaż" znał doskonale. Arden stosował go na nim wielokrotnie, a w przeszłości jego właściwości zaleczenia płytkich ran ciętych, zadrapań i siniaków niewątpliwie niejednroktnie przetestuje na Tessie.
Oculus Veritatis raczej nie byłby wstanie przejść jego kłamstw, ale, podobno, doskonale radził sobie z magią iluzji. Ciekawe. Warte odnotowania.
Przewrócił na kolejną stronę.
Nad rytuałem dobrej krwi podumał trochę dużej. Znowu to same pytanie. Mógłby pomocny w obniżeniu poziomi zatarciu magicznego?
Przetarł oczy. Zmęczenie stopniowo dawało o sobie znać, nie opuszczała go nawet nam moment. Oderwał się na chwile od książki, by zapalić. Wzrokiem szukał czegoś, co mogłoby pomóc Blair. Natrafił na dwa rytuały – sokolego wzroku i Visus Acutus. Relatywnie ich działanie zasadniczo niczym się nie różniło, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Ten pierwszy był mniej skompilowany, obejmował mniejszy zasięgu. Z tym drugim Fogarty chciał się zmierzyć, przekonać się, czy mu sprosta.
Zapisał obie  inkantację; chciał je ze sobą porównać.
Clare videam, oculi mei acutum obtineant.
Visio clara et accipiter, non me saponem.
Nie tylko na kartce je zanotował. Pozwolił, by zagościły w jego myślach, stały się elementem pamieci długotrwałej.
Wstał, odłożył książkę, wcześniej zaznaczył miejsce, gdzie skończył czytać. Myśl o kawie zakotwiczyła w jego umyśle, ale najpierw obowiązki, potem przyjemności. Nie wiązał jednak z pierwszą próbą zbyt wielkich nadziei, ale chciał sprawdzić, na ile pozwolą mu jego umiejętności.
Sięgnął po proch rytualny. Usypał z niego pentagram. Pół minuty później świece znalazły się tam, gdzie powinny – na ramionach gwiazdy.  Wciągnął do nozdrzy powietrze; ten haust był otrzeźwiający. Ostrze athame połyskiwało miedzy palcami.  
Clare videam, oculi mei acutum obtineant, powtórzył jak mantrę kilka razy. Nie sprzeciwiał się swojej ambicji.
Clare videam, oculi mei acutum obtineant.
- [b]Clare videam, oculi mei acutum obtineant - wypowiedział już na głos; w akompaniamencie własnego głosu obracał się wokół własnej osi, ostrze trzymanego w dłoni magicznego przedmiotu kierując ku świecą w kolorze białym. Myślami był przy magii przepływającej przez ciało. Myślami był przy Blair. Ofierze rytuału.

Rytułał Visus Acutus (75), k100 + 20
Skutki uboczne, k60-15
Zużywam zestaw świec w kolorze białym.