Wiedział, jak to jest walczyć o oddech w pierwszych sekundach życia. Urodził się z pętlą zaciśniętą wokół szyi, z siną od wysiłku twarzą i krzykiem zastygłym na wargach. Nie płakał, nie miał siły. Nie oddychał, dopływ do tlenu został odcięty. Z gardła wydobywało się ciche, mrukliwe kwilenie, ledwie słyszalne w dusznym, oblepionym wonią krwi i potu pokoju. Matka, tuląc do piersi narodzoną przed kilkominutami córkę, na ułamki sekund uwierzyła, że jej syn rozstał się życiem, zanim otworzył oczy. To było jego pierwsze kłamstwo.
Więc kłamał, zanim nauczył się płakać.
Teraz, wyczuwając pod opuszkami palców bicie własnego serca, zachłysnął się powietrzem równie łapczywie, co wtedy, gdy zwinne dłonie w kilku ruchach nadgarstka rozluźniły uścisk zakleszczającej się pępowiny wokół szyi, by wyszperać go spod gilotyny śmierci. Chociaż od dnia jego narodzin minęło ponad dwadzieścia trzy lata, ciągle walczył o oddech.  
- Jasna cholera - przecięło ciszę, bo poza biciem serca i miękością bawełny, poczuł coś jeszcze. Materiał butelkowozielonego swetra przesiąkł lepką, gęstą substancją. To pozostało po jego dzisiaj niespodziewanej i nieprzyjemnie w skutkach konfrontacji - gęsta, tłusta plama krwi.    
Słońce przebijające się przez kłębowisko chmur prześlizgnęło się po odsłoniętych skrawkach skóry, co sprawiło, że rozejrzał się po najbliższej okolicy w poszukiwaniu cienia. Ulgi doświadczył dopiero na opustoszałej, opatulonej kocem leniwej ciszy, klatce schodowej, która prowadziła wprost pod drzwi numer siedem. Pokonując kolejne stopnie, prawą ręką zbadał zawartość swoich kieszeni, chociaż to, czego szukał - kluczy - odnalazł dopiero w tylnej jeansów. Tylko dlatego, że poczuł, jak coś uwierało w lewy pośladek.
Jego poszukiwania spełzły na niczym, bo mimo że odnalazł klucz, wcale nie był mu potrzebny. Wystarczyło złapać za klamkę i drzwi otworzyły się pod naporem tego dotyku.
W ogóle nie dbasz o swoją przestrzeń osobistą, więc nie zdziwi się, jak skończysz z poderżniętym gardłem, albo bez nerki, Cecil, usłyszał echo dudniących w głowie słów siostry.
Nie wiedział, co było gorsze. Perspektywa ciągłych dializ skłania go ku pierwszej opcji. Nagła, gwałtowna śmierć nie byłaby tak bolesna, byłaby niczym innym, jak epilogiem jego życia. Utrata nerki przerażała go dużo bardziej, dlatego nauczył się przekręcać klucz w zamku i był pewny, że i tym razem je zamknął, wiec dlaczego drzwi były otwarte i kusiły potencjalnych złodziei do wejścia do środka?
Odnalazł odpowiedź przekraczając próg własnego mieszania. Poznał znajome, rozrzucone przez wyjściu buty i płaszcz zawieszony na wieszaku. Zanim swoje przepuszczenie skonfrontował z rzeczywistością, wiedział, kto jest odpowiedzialny za pojedynczą zmarszczkę przecinającą gładką taflę jego czoła.
Nikt inny nie, poza Nevellem Bloodworthem, nie  miał prawa zaburzać bez zapowiedzi jego przestrzeni osobistej. I nikomu innemu nie wcisnął w dłoń zapasowych kluczy do swojego nowego mieszkania.
- Nevie, widzę, że już się rozgościłeś, więc zagaduję, że nie będziesz mieć nic przeciwko, jeżeli kurtuazje porzucę na progu mieszkania.
Z kuchni przeszedł do salonu i tam spojrzeniem zahaczył o jego wnętrze. Wystrój został wzbogacony o nowe, niekoniecznie opowiadające się po stronie wrażliwości estetycznej Fogarty'ego elementy utrzymane w duchu Halloween. Ozdoby przeznaczone na ostatni dzień października Nevie wciśnięte w każdy wolny kąt pokoju uzmysłowiły mu, że sam zachęcił do tego autora tego pomysłu.
Cichy pomruk Pana Ravencrofta wyrwał go z sideł zadumy. Dachowiec otarł się o nogawkę spodni, domagając się uwagi podobnej do tej, którą student adresował ku tulącego się do jego kolana Pico. Nie miał serca wypominać królikową tę zdradę. Wiele przeszedł, o czym świadczył ziejący pustką prawy oczodół. To najprawdziwszy cud, że potrafił komuś zaufać, chociaż te grono ograniczyło się zaledwie do dwóch osób - Cecila, któremu nie pozostało nic innego, jak  tylko się cieszyć, że drugim wyborem futrzaka był jego brat z wyboru, Nev.  Teresę unikał, jakby obawiał się rewolweru ukrytego w kaburze.
Nie zwlekał. Dał kotu, czego pragnął. Podrapał go z wyczuciem za uchem, co zostało przez dachowca wynagrodzone leniwym, przeciągłym pomrukiem.
- Do Halloween jeszcze szmat czasu. Myślisz, że-
dożyjemy nie opuściło ciasnego karteru krtani.
Kłamał, zanim ze zlepka słów sklecił swoje pierwsze zdanie i chociaż była to dla niego równie naturalna czynność, co prozaiczny proces oddychania, czasem doświadczenie to za mało, by utrzymać iluzje kłamstw w ryzach. W obecności studenta medycyny pękała jak żarówka pod ciężarem podeszwy buta.
- w tym roku psikus zyska na popularności?
Cukier albo psikus?
Zawsze wybierali opcje drugą, bo pierwsza trąciła nudą i próchnicą.
- Nie siedź tak o suchym pysku. W kuchni pod zlewem jest wino. Szklanki znajdziesz w szafce nad nim.  – Praktycznie, pod ręką. - Polej nam. Zaraz wrócę, tylko się przebiorę.
Jak powiedział, tak zrobił. Przeszedł do sypialni. Ją również nawiedził duch Halloween. Nowa pościel, nowe zasłony. Zdjął gryzący go w szyje, zabrudzony krwią golf. Z bruzdy powstałej na powierzchni skóry krew dawno przestała się sączyć. Na nagie ramiona zarzucił porzucony niedbale na łóżku sweter, by ukryć nie tylko nowe zadrapania, ale również ślady po wypalonym na skórze papierosie. Nevell stał się na nie bardziej wyczulony.
Wrócił do swojego gościa, z dłońmi wciśniętymi w kieszenie kardigana. Palcami natrafił na bliżej niezidentyfikowany przedmiot.  Jego tożsamość odkrył chwile później - mała figurka imitująca żabę. Rozbawione prychnięcie opuściło jego gardło.
- Nie jest osamotniona, prawda? - Położył ją na stoliku. Ravencroft, który znowu wskoczył na mebel, obwąchał figurę z nietypowym jak dla siebie zaangażowaniem, ale zanim zacisnął na niej zęby, Cecil schował ją z powrotem do kieszeni, co zostało skwitowane przez kota głośnym, niezadowolonym pomrukiem.

Znaki świadczące o obecności Neviego w pomieszczeniu powitał cichym westchnieniem ulgi. Nie chciał być dzisiaj sam, chociaż paradoksalnie zdecydował się zamieszkać w pojedynkę, z cichym towarzyszem w osobie Pico, plątaniną myśli wbijającą się pod kopułą czaszki, chaotycznymi emocjami wybijającymi gwałtowni rytm w sercu i piętrzącymi się pod powiekami dantejskimi scenami, których świadkiem były jego oczy.
Wymamrotane przez Nevella "Słońce" zawiesiło się na cecilowych wargach drwiący zalążek uśmiechu.
"Słońce" kłóciło się z Darem, który otrzymał w dniu urodzin. Ojciec twierdził, że sama Lilith stąpiła z Piekła i pobłogosławiłam bliźnięta, obdarowując ich - niczym matka chrzestna - drogocennymi prezentami, które miały z nim zostać aż do dnia śmierci.
"Słońce" nie pasowało do jego ponurego usposobienia, bladej, wręcz anemicznej cery i słów opuszczających jego wargi.
Słońce.
Kula ognia zawieszona nad firmamentem, która sprawiała, że pod skórą Cecila przemieszczały się dreszcze, gdy tylko był narażony na bezpośredni kontakt z destrukcyjnym ciepłem.
Nevie był jedyną osobą w gronie jego bliskich znajomych, której Cecil udostępnił fragment ze swojego życiorysu, jaki przyczynił się do panicznego unikania bezpośredniego kontaktu z promieniami słonecznymi.
Czasem nadal czuł na swoim podbródku palce matki. Paznokcie wbiła mu do skóry, pozostawiając na niej płytkie, powierzchowne, ledwo krwawiące rany. Skierowała jego twarz ku słońcu. "Spotka cię ten sam los, co Ikara" pogarda opuściła jej wargi. Kiedy wskazówka dwa razy zadrżała na tarczy zegarka, alarmując kobietę, że minęły dwie minuty, Cecil poczuł gorąc na policzkach, czole i nosie, a potem nieprzyjemne, gryzące go w odsłonięte skrawki skóry pieczenie i wrażenie, że prześlizgują się po jej gładkiej powierzchni języki ognia. Płonął. Wydawało mu się, że płonął. Krzyk zamarł w krtani. Z każdym haustem powietrza do dróg oddechowych przedzierał się swąd. W uszach słyszał skwierczenie tłuszczu. "To cię czeka, jeśli nie zapanujesz nad magią. Spłoniesz na stosie", usłyszał mateczny szept przy ucho.
Camellia z niebywałą skutecznością zaszczepiła w swoim wtedy ledwie sześcioletnim dziecku lęk przed słońcem i ogniem. Obecnie Cecil, dużo mądrzejszy, wiedział, że osiągnęła ten efekt magią iluzji, ale lęk nadal w nim żył, jak żywe stworzenie, które od czasu do czasu, kiedy pojawiał się w bliskim sąsiedztwie ognia, przypominał mu, jak to jest płonąć żywcem.
Nie. Niezadowolenie, które być może zbłąkało się między słowami, nie miała nic wspólnego ani z obecnością ani Pana Ravencrafta, ani ozdobami, jakie pod jego nieobecność pojawiły się w mieszkaniu, ani tym bardziej Neviego. Przywykł, że ich poczucie estetki było nieco odmienne. Niegdyś Cecil nie odwzajemniał sympatii, jaką student medycyny darzył Halloween, obecnie mury niechęci skruszyły się pod naporem dziecięcego uśmiechu, jaki układał się na wargach Bloodwortha, kiedy zbliżał się ostatni dzień października. Był zaraźliwy. Fogarty zrozumiał wtedy, co to znaczy cieszyć się czyjmś szczęściem.
- Sam jesteś psikusem od losu, złotko. - Wesołe ogniki zapłonęły również w spojrzeniu Cecila. Wiedział, że odkąd rodzice studenta medycyny rozstali się z życiem, Nevie nie planował swojej przyszłości kilka miesięcy do przodu. Obaj byli tacy sami. Żyli z dnia na dzień, tym, co przynosiła kolejna jutrzenka. – I wiesz przecież, że trudno mnie zadowolić. - Psotny uśmiech figurował na ustach Cecila ledwie ułamki sekund, ale w momencie, gdy się pojawił, złapał kontakt wzrokowy z Nevim, więc jego obecność z pewnością została zauważona.
Po powrocie z sypialni i prezentacji figurki, złapał w palce kieliszek wypełniony czerwonym trunkiem. Ból, którym promieniował bark, rozlazł się po całym ciele. Potrzebował odrobiny znieczulenia.
Zadziorny ton wypełniający przestrzeń pokoju i wzywający błysk, jaki dostrzegł w spojrzeniu Neva, był wystarczający, by z gardła wydobył się cichy, niekontrolowany pomruk "aha".
Zbliżał się kolejny przejaw kreatywności w wykonaniu Nevella.
- Skarbie, od kiedy potrzebujesz pretekstu, by zaprosić mnie na randkę? - zdumnienie, którym miał być podszyty ton cecilowy głosu, zostało zagłuszone przez wybrzmiewające ze słów rozbawienie, widoczne też w oczach, bo chociaż ust nie wygiął w uśmiechu, uśmiechał się chochliczymi refleksami odbitymi w piwnym spojrzeniu. - Komu jak komu, ale tobie nigdy nie odmówię. - Podniósł kieliszek na wysokości spojrzenia w geście toastu. Pierwszym dwoma łykami przepłukał posmak goryczy wyczuwalny pod językiem. – Jeżeli myślisz, że ta forma przekupstwa, przekona mnie do udziału w tym wyzwaniu - przerwał na moment, by wygiąć usta w prowokacyjnym grymasie, podsyconym przez wesołe ogniki tańczące na krawędzi źrenic – to znasz mnie równie dobrze, co własną kieszeń. Twoje zdrowie, chérie. - Pozostałą w naczyniu zawartość wypił jednym haustem. – I też musisz coś dać od siebie. Na przykład dotrzymać mi tempa. – Tym razem to Cecil puścił mu oczko, odkładając naczynie na stół. - I opowiedzieć, jak minął ci dzień. -Podszedł do komody, na której stał magnetofon. Włączył urządzenie. Pierwsze dźwięki melodii zalały salon.

Kilka miesięcy temu nie przepuszczał, że przeprowadzka do Deadberry, by być bliżej Neviego i namiastki świata, gdzie ludzie obnażeni magicznymi pierwiastkiem nie mieli do niego wstępu, znajdzie się w zasięgu jego finansowych możliwości, ale w końcu uświadomił sobie, że nie ma sensu przekładać tego, co uniknione - prędzej czy później on i Teresa musieli nauczyć się żyć bez siebie nawzajem. Chociaż już wcześniej zdarzało mu się nocować poza mieszkaniem w Sonk Road, kiedy wykorzystywał gościnność Bloodwortha do granic możliwości, robiąc użytek z kluczy, który wcisnął mu w dłoń, z niemym "rozgość się". Podobnie było z sympatią, jaką udało mu się zaskarbić u jego rodziców - nie miał co prawda wątpliwości, że ciepłe uśmiechy, które widywał na ich twarzach, kiedy pojawiał się na progu ich mieszkania w towarzystwie ich syna, były prawdziwe, to jednak nie mógł obdarzyć ich równie szczerą nutą serdeczności. Wydawało mu się, że troska, którą ku niemu kierowali, była wyłącznie zakładanym przez nich płaszczykiem dobrych chęci i dobroci, jednak nigdy nie przyłapał ich na kłamstwie, wiec w dniu pogrzebu, obserwując jak ich trumny znikają z pola widzenia, przysypane przez ziemię, poczuł łzy spływające po policzkach.
- Dlatego właśnie, że nie masz terminu ważność, nie grozi ci przeterminowanie - odwzajemnił jego uśmiech, pogłębiając grymas, który dopiero co osiadł na jego wargach, w równie zapalczywym wyrazie filuterności, co ten nalężący do Neviego. Od niechcenia zanurzył żylaste palce w jego włosach i niedbałym ruchem dłoni zaczesał je do tyłu.
Nauczył go tego. Nauczył go jak się uśmiechać i swobodnie żonglować słowami, by nie brzmiały jak mrukliwy, monotonny pomruk. Nauczył go, czym jest swoboda. Lubił, gdy w otchłani błękitu jego spojrzenia pojawiały się wesołe rozbłyski, tym bardziej, że przez kilka miesięcy widywał w nich wyłącznie chłód i czasem rozpacz. Nie było nic gorszego od Neviego otoczonego bielą szpitalnych ścian, zapadającego się coraz głębiej w ramionach żałoby po śmierci rodziców. Pierwszy uśmiech, który po okresie stagnacji przeciął jego wargi, był jak płomień nadziei przyjemnym ciepłem rozlewający się po ciele Fogarty'ego, bo przez kilka tygodni wydawało mu się, że już nigdy nie ujrzy wesołych ogników w jego spojrzeniu, ani wykrzywiającego jego usta grymasu zadowolenia.  Wizja, że osoba, która przyniosła do jego życia tyle radości, przerażało go równie mocno, co kontakt z niechciany ogniem.
Skromny łyk, który Nevell pociągnął ze szklanki, został skwitowany przez Fogarty'ego krótkim, prowokacyjnym, ale nie wypowiedzianym na głos: tylko na tyle cię stać? Wiedział, że w tym wypadku nie musi przekształcać myśli w słowa. Czasem rozumieli się bez słów i, chociaż więź, jaka ich łączyła, była zupełnie różna od tej, która kajdanami przywiązania uwięziła go z siostrą, to ostatecznie Nevell stał się powiernikiem jego sekretów.
- Uznasz mnie za desperata, jak powiem, że zlokalizuje je  wszystkie w przeciągu najbliższego tygodnia, bo tak bardzo mi na niej zależy, prawda? - odwzajemnił rozbawienie swojego brata z wyboru, który błąkał się między jego słowami, jak przybłęda nie mogąca znaleźć miejsca, gdzie mogłaby w końcu poczuć się jak w domu. Cecil się z nimi utożsamiał. Kiedyś myślał, że jego dom jest tam, gdzie była Teresa, ale obecnie brakowało mu tej pewności, ulotniła się jak duszące powietrze podczas burzy.
Po wyłączeniu muzyki, w końcu usiadł, po drodze zgarniając z podłogi Pico, który wykazywał coraz większe zainteresowanie wiszącym ze ściany kablem. Cecil wiedział do czego były zdolne jego zęby, więc nie pozostawił go na pastwę tej pokusy. Usadowił puchate chmurkę na kolanach Neviego, sam zainteresował się uważanie obserwującym ich Panem Ravencraftem. Wystawił ku niemu dłoń, by oswoić go ze swoją obecnością, a, gdy kot nie zaprotestował, skonfrontował palce z jego sierścią.
- Chcesz mnie zwabić do swojego mieszkania pod pretekstem przyjrzenia się nowym notatkom? - kontynuował żart, który został zapoczątkowany przez samego Bloodwortha. - Najpierw propozycja kolacji, a teraz to bezwstydne zaproszenie. Jak mam uwierzyć w szczerość twoich intencji, skarbie? - Zasłonił wolną dłonią usta, by śmiech, który połaskotał go w podniebienie, nie zmaterializował się w formie niekontrolowanego chichotu. – Jaki materiał teraz przerabiacie? Czy to też tajemnica, którą muszą rozwikłać na własną rękę? - Nie przeszkadzało mu to, że Nevie czasem wykorzystywał jego czasową dyspozycje. Dzięki temu mógł zamaskować studenckiego życia, o którym skrycie marzył i poniekąd dzielić te wspomnienia z studentem medycyny, gdy wielokrotnie ślęczał z nim do nocy, przyswajając materiał do egzaminu. – Daj mi znać dzień wcześniej, gdy będziesz potrzebować mojej pomocy, żeby mógł dopasować swój harmonogram do twojego.
Nie musiał. Harmonogram Fogarty'ego był elastyczny. Zlecenie na ilustracje, chociaż objęte deadline'm, wykonywał głownie pod odsłoną nocy, bo wtedy - wraz z srebrzystą poświatą księżyca zerkającą do okna - spływa na niego wena.
- Och, wiec sto żab jest jedynie przedsmakiem niespodziewanek, jakie mnie czekają? - spytał, ale znał odpowiedź, wyczytał ją z jego spojrzenia. Czekały na niego kolejne atrakcje. – Ostatecznie zawsze lądujemy w swoim towarzystwie, ale nie narzekam, może to kwestia przyzwyczajenia, a ty? - Kolejne wyzywające spojrzenie, kolejny prowokacyjny błysk w oku, kolejny rozbawiony uśmiech do kolekcji. – Byłem w Sonk Road, ale tym razem obeszło się bez uszczerbków na zdrowiu. Próbuję zlokalizować miejsce pobytu Huxelya, ale czasem mam wrażenie, że rozpłynął się w powietrzu jak fatamorgana.
Czasem miał wrażenie, że jest coraz bardziej bezużyteczny.

Zmierzwienie włosów Nevella było mimowolnym odruchem, na którym nie miał kontroli. Zanim zorientował się ,że jego ręka znalazła się na wysokości głowy skrzypka, zanurzył palce w jego miękkich włosach i zaczesał je do tyłu. Opuszki na moment zetknęły się z jego karkiem i dopiero wtedy, czując pod nimi ciepłą skórę studenta medycyny, oderwał od niej dłoń.
Pojedynczą zmarszczkę przecinającą nos, która nie umknęła uwadze Cecila, skwitował pogłębieniem grymasu zarysowanego na wargach. Momenty, kiedy Nevell gniewał się na tego typu drobne gesty, rozpłynęły się na początkowym etapie ich znajomości. Cień oddał mu wszystko, łącznie ze swoją przestrzenią osobistą. Obecnie nie miał przed nim żadnych tajemnic, bo tylko on potrafił przyłapać go na kłamstwie i tylko on mógł wyłapać pojedyncze emocje przebijającą się przez bezemocjonalną maskę, jaką zakładał. Dopuścił go do siebie tak blisko, że nie mógł przed nim ukrywać kogoś, kim nie był.
- I mówisz to dopiero teraz, gdy jest za późno, żeby się wycofać? - łobuzerski uśmiech zatlił się na cecilowych ustach.
Dla niego, bez mrugnięcia oka, zrobiłby wszystko.
Przypatrywał się dłuższą chwilę, jak Nevie wyjął z paczki papierosa i obecnie obracał go między palcami i nie mógł wyleczyć się z wrażenie, że ten gest został zapożyczony od niego. Sam często to robił, zwykle chcąc zająć czymś niespokojne dłonie, zatem możliwe jest to, że beztroski ton głosu Nevella kryła się nuta goryczy, a może Cecil posuwał się zbyt daleko w analizie jego zachowania i powinien skupić się przede wszystkim na emocjach, jakie pojawiały się na twarzy studenta medycyny?
- Niebywałe! Teraz przyznajesz otwarcie, że chcesz zwabić mnie do łóżka? - rozbawienie rozlało się na cecilowych ustach w postaci uśmiechu i wesołych refleksów odbitych w gładkiej tafli spojrzenia. Wielokrotnie spali razem w jednym łóżku, zamknięci w swoich objęciach, chociaż temu kontaktu fizycznemu nie towarzyszył kontakt seksualny, ani potrzeba zaspokojenia bliskości, zawsze byli przy tym kompletnie ubrani. Cecil skłamałby gdyby powiedział, że, kiedy czuł na swojej skórze mgiełkę ciepłego oddechu Nevella, płytko pod skórą nie przepływał przyjemny dreszcz, jednak uczucie, jakie adresował ku Bloodwrothowi nie były jedynie warunkowane przelotnym dotykiem jego skóry. Te bariery już dawno zostały przez nich naruszone, a potem równie skutecznie przełamane. – Naturalnie,że bym nie musiał znosić sam trudów nocy. Nevie, złotko, zdradź mi proszę, gdzie zgubiłeś poczucie przyzwoitości? - Nie pozostał obojętny na jego gest. Uniósł kieliszek w geście toastu. – Uczciwie przyznam, że przegapiłem moment, kiedy uczeń przerósł mistrza, wiec w ramach rekompensaty wypijmy za to. - Parsknął do naczynia, nie kryjąc już napadu rozbawienia, który minął po rozsądnym upływie czasu, wiec w chwili, kiedy Nevell znowu się odezwał, wypełniając skrawki dzielącej ich przestrzeni swoim głosem. Uderzył w sedno. Oblepiła ich więź emocjonalna. Cecil, zanim poznał Nevella nie przypuszczał, że będzie z kimś zupełnie szczery. Nieczęsto kłamał nawet, jeśli nie musiał. Przychodziło mu to równie łatwo, a może nawet łatwiej, co oddychanie. – Nie dość, że ściągasz na siebie całą moją uwagę, to jeszcze sprawiasz, że nie potrafię cię okłamywać - uraczył go głębokim westchnieniem. Uważne spojrzenie zmusiło Cecila do szczerych zeznań . – Nic się przed tobą nie ukryje, co? Płytka rana cięta na wysokości obojczyka. Zaleczyłem ją Fascia, co powinno wystarczyć – powiedział szybko, niemal na jednym wydechu, a potem, jak gdyby nigdy nic, zmienił temat: - Huxley zajmował się tworzeniem portrerów pamięciowych dla Czarnej Gwardii, więc najprawdopodobniej zalazł komuś tym za skórę. - Przemilczał ten fakt podczas kowenowego zebrania, bo nie wydawał się Fogarty'emu istoty. Bardziej interesowało w tamtej chwili to, co Zuge miała mu do powiedzenia, chociaż jej enigmatyczny styl wypowiedzi ponownie skruszył mur zaufania. – Osobiście sądzę, że jego zniknięcie ma związek z głośną sprawą aresztowania Vollera, handlarza skradzionymi dziełami sztuki, o którym niejednokrotnie wspominał sam malarz. Niewykluczone, że byli spokrewnieni. Rory kiedyś wspominał, że miał syna, ale mówił o nim w czasie przeszłym, jakby od dawna był martwy, więc albo jest nim Voller, albo ponosi mnie wyobraźnia i syn malarza już dawno wącha kwiatki od spodu.
A może nie.
Huxleyowi,zazwyczaj preferującemu milczenie, zdarzało się przełamać ciszę. Cecilowi wydawało się, że w jego towarzystwie robił to częściej niż w zaufanym gronie wyznawców Lilith. Raz, poza wyrzuceniem z siebie kilku zdań, zrobił coś, co wykraczało poza pojmowanie Cienie. Zacisnął dłoń na jego ramieniu i powiedział nawet nie próbuj zadzierać z Vollerem, nie idź tą drogą, co wywołało u Fogarty'ego konsternacja, bo przez chwile - trwającą ledwie dwa gwałtowne uderzenia serca - wydawało mu się, że bezemocjonalna mgła, którą zachodziło jego spojrzenie, została rozjaśniona przez rozpalone w oczach iskry złości.
- Ich pokrewieństwo w zasadzie nie ma znaczenia. Jeżeli Rory żyje, prędzej czy później go wytropię - wcześniejsze niepowodzenia nie stopiły pewności siebie z cecilowego głosu, chociaż z dnia na dzień szanse na odnalezienie malarza malały. – Obecnie wiem tylko tyle, że był ostatni raz widziany w okolicy pustostanu przy Hemlock Place, w towarzystwie szajki przemytniczej, która współpracowała z Vollerem - dodał, bo wiedział, że Neviemu mógł udostępnić wszystkie zdobyte informacje. Zobowiązywało go do tego bezgraniczne zaufanie, jakim go obdarzył, a więc pewność, że ta rozmowa zostanie między nami. – Pamiętasz bliznę, którą mam pod czwartym żebrem od dołu? To ich dzieło - dodał, ale przy tej okazji zniżył głos do szeptu, bo to nie była kwestia, którą należało się chwalić. Obecnie blada blizna, wyglądała paskudnie, gdy pokazał ją Nevellowi i zapytał czy zna sposób, jak bardziej stopić ją z kolorem skóry. I, chociaż nie pozbyli się jej zupełnie, nie rzucała się w oczy tam bardzo, jak kiedyś.
Czas. To był wyścig z czasem. Szukał mężczyzny - niegdyś bliskiego współpracownika Vollera, który być może będzie mógł udzielić mu konkretniejszych informacji na temat miejsca pobytu malarza, albo przynajmniej zdradzić kto objął interesy po jego ekswspółniku. Jordan Gibson, jednak, podobnie jak Huxley, nie ułatwiał współpracy, też zapadł się pod ziemię, ale w jego wypadku to chleb powszedni. Zwykle w taki sposób unikał konfrontacji z wierzycielami. Odkąd Fogarty pamiętał, zawsze tonął w długach, a jego jedynym kołem ratunkowym był zastrzyk gotówki, jaki zbijał na współpracy z handlarzem, więc, kiedy go zabrakło, musiało mu się powodzić znacznie gorzej.
- Nevie, złotko, nie bądź naiwny.  To, że nie odnaleziono żadnego ciała, o niczym nie świadczy. Śmietanka towarzyszka z Sonk Road wie, jak pozbywać się zwłok. Jeżeli chcą, żeby ktoś zniknął, zniknie bez śladu.
Gorzki grymas wykrzywił cecilową twarzą. Wiedział, że prowadząc śledztwo w sprawie Huxleya, mógł zagwarantować sobie bilet w jedną stronę, ale nie podzielił się z Bloodworthem swoimi wątpliwościami. Nie musiał. Owe zadrżały zdradliwą nutą ledwie słyszalnego strachu, który wybrzmiewał z wypowiedzianych przezeń słów.

Piwne spojrzenie Cecila zapłonęło iskrami rozbawienia, co było komentarzem na słowa Nevella i ekspresji, która zatliła się na jego twarzy.
Było za późno, by zrobić krok w tył. Za późno, by wyplątać się z objęć przywiązania. Za późno, by zamknąć rodziła, który zapoczątkowali lata temu, odnajdując swoje głosy wśród pełnej napięcia ciszy.
Pamiętał, kiedy pierwsze zakleszczył palce na jego dłoń, kiedy dopadła go ciemność. Skupił się na cieple jego skóry i świetle, którym promieniował jego uśmiech. Dwa, wypowiedziana na wydechu słowa wystarczyły, by w mroku pojawił się prześwit.
Nie wiedział, kiedy to się stało. Kiedy przywiązał się do niego tak mocno, że nie wyobrażał sobie choćby jednego dnia bez, nawet krótkiej, rozmowy telefonicznej, które zwykle przeciągały się do późnej nocy, kiedy w kolejnych wypowiadanych słowach gubili rachubę czasu. Nie potrafił przywołać w pamięci momentu, kiedy przełamali oddzielający ich dystans fizyczny. Towarzyszyły temu przeciągłe spojrzenia, szepty zakłócające ciszę nocną i chwile, gdzie tkwili w swoich objęciach. Nie mógł przed tym uciekać. Nie miał dokąd uciec i gdzie się skryć, wiec nie pozostało nic innego, jak zaakceptować to, że Nevell, zupełnie niepostrzeżenie, stał się częścią jego egzystencji, równie silnym uzależnieniem, co czerwone marlboro.
Nevell Bloodworth miał rację. Był jedną z jego największych słabości. Odsłonił przed nim wszystkie swoje lęki. Pokazał mu, jaki jest naprawdę. Pozwolił, aby pod temperaturą jego słów, dotyku i obecności, stopniał mur ochronny utkany z iluzji i kłamstwa, jakim zwykle się otaczał. Znał go lepiej, niż ktokolwiek inny, może poza Teresą. Potrafił przejrzeć go na wylot. Odgadnąć wszystkie kłębiące się pod kopułą czaszki myśli. Obdarzając go zaufaniem, powierzając mu wszystkie swoje sekrety, wcisnął mu w dłoń potężną broń, ale Nevie nigdy nie dał mu odczuć, że znajdowały się w złych rękach, bo sam odwdzięczył się tym samym – silną współzależnością.
- Masz wiele wrodzonych talentów. Gdyby nie one, nie wypowiadałbyś tych słów z taką zachwianą pewnością siebie, a ja szybko wyprowadziłbym cię z błędu - przez chwile skupił wzrok na papierosie wędrującym między palcami. Dopiero, kiedy kraniec papierosa został muśnięty przez płomień zapalniczki, spojrzenie przesunął najpierw po śpiącym na kolanach skrzypka obłączkowi, a potem przeniósł go na znajome rysy twarzy. – Zaraz przyniosę.
Poszedł do kuchni. Nie wiedział jeszcze, że zaraz stanie się kolejny raz ofiarą uknutej w imię dobrej zabawy intrygi ze strony psotnej natury Neviego. Pan Ravencroft poszedł za nim. Czuł jego przeszywające spojrzenie na karku. W chwili, w której zatknął dłoń z klamką mebla, zamiauczał przeciągle w ramach ostrzeżenia i Fogarty sekundę później przekonał się, czemu kot wszczął alarm. Z kredensu wysypały się zamknięte w nim piłeczki do ping ponga. Uderzyły bezwiednie o jego ramiona i stopy. Nie odbiły się od jego czoła, bo dzięki wrodzonej zwinności, uniknął tej „przyjemności.”
- Nevie, serio?! - krzyknął, kiedy zerknął do kolejnej szafki. Tam czekała go niespodzianka pod postacią gumowych kaczek i kolejna żabia figurka.
Wrócił do pomieszczenia pół minuty później - z popielniczką i udawaną złością tłumioną przez rozlewającego się na jego ustach rozbawienie.
- Przeszedłeś samego siebie. – Postawił na stole popielniczkę i ukradł mu papierosa, wyjmując go spomiędzy jego wykrzywionych w uśmiechu warg. Zaciągnął się w pośpiechu, czując jak dym drapie go w gardło, co wywołało ciche kasłania, a potem wsunął nałóg na powrót między usta Nevella.
Żadne ciało nie znika bez śladu.
Gorzki grymas wykrzywił cecilowe wargi, kiedy te słowa zabrzęczały w mu w głowie.
Ludzie znikali bez śladu.
- Nie wiemy, jak wyglądała jego współpraca z Gwardią. Myślisz, że tam, gdzie ręka rękę myje, otaczają bańką ochronną swoich informatorów? - Gwardia pilnowała interesów Kościoła. Kościół pilnował interesów Kręgu. Efekt uroborosa. -  Skoro nadal nikt go nie szuka, a uwierz, dotarłyby do mnie takie wieści, nawet w wersji szczątkowej, sprawa jego zaginięcia mogła zostać zmieciona pod dywan. Mógł sam, na własną rękę, sfingował swoje porwanie. Może tak naprawdę działał na dwa fronty, a gdy poczuł, że grunt osuwa mu się spod nóg, wyjechał do Argentyny, maluje kolejne obrazy, mając nadzieję, że po jego śmierci staną się dziełami sztuki, pije drinki, moczy tyłek w jacuzzi, a my się zamartwiamy, że puści parę z ust? Pal licho, jeśli dorwały go zbiry z Sonk Road, to jego koligacje z organami władzy komplikuje sprawę, bo co jeśli też miała interes w tym, żeby się go pozbyć?
Rozlał wino do kieliszków. Musiał zająć czymś ręce, by ukryć ich nasilające się drżenie, chociaż wiedział, że alkoholowe upojenie nie ukoi jego nerwów.
- Zagrasz na moim pogrzebie Apres un reve Gabriela Faure, Nevie? - cichy szept wydostał się spomiędzy jego warg. Wybór utwory nie był przypadkowy. Nadal pamiętał melodię zalewającą przestrzeń pomieszczenia. Wzrok podążył za źródłem tego dźwięku. Nevell stał w bocznej nawie Kościoła. Lewą ręką obejmował szyjkę instrumentu, brodę miał lekko opartą o podbródek skrzypiec, w smukłych palcach prawej dłoni dzierżył smyczek -  w jego środkowej części, na strunie A, z kciukiem przyłożonym do pręta w sąsiedztwie żabki, po prawej stronie paznokcie. Z lekką przymkniętymi oczami, z twarzą zastygłą w skupieniu, grał, nie przerywając nawet na chwile. Nie zorientował się, że jego prywatny recital przerodził się w kameralny koncert ograniczony do jednego widza. Spod strun instrumentu wylewała się melodia. Cecilowi wydawało się, że nigdy nie słyszał niczego równie pięknego.
Co to?, zapytał, kiedy ostatnie dźwięki ucichły. Wydawało mu się, że, kiedy zakłócił ciszę, lekki róż pokrył policzki, jaka nastała wraz z chwilą, w której skrzypce zamilkły.
Skrzypek wykrzywił usta w lekkim uśmiechu. W błękicie jego spojrzenie dostrzegł rozpalone iskry. Promieniował wówczas jak niebo rozświetlone świtem.
To Apres un reve Gabriela Faure, powiedział.
Cecil wstał i, okrążając stolik, przemieścił się za plecy Nevella. Fotele miały niskie oparcie, więc ułożenie podbródka na jego prawym barku i zamknięcie w lekkim objęciu jego pleców nie wykraczało poza możliwości Fogarty'ego. Przymknął na chwile powieki. Skupił się na ciut przyśpieszonym oddechy, który mgiełką układał się na skórze Bloodwortha tuż nad uchem. Nie planuję cię stracić wtopiło się zimną stalą w jego skórze. Pobudziło do życia dreszcz, który spłynął wzdłuż jego ramion.
– Nie planuję cię zostawić – mruknął cicho w jego ucho. Nie planuję umrzeć nie przeszło mu przez gardło. Nie składał mu obietnic, których nie mógł dotrzymać. Nie planuję cię zostawić było znacznie bliższe prawdy.

Pamiętał moment, w którym przecięły się ich ścieżki. Pierwsze spotkanie Neviego pozostawiło żywy obraz w jego pamięci i nie zdołał go  zniekształcić bezlitosny upływ czasu. Miał wrażenie, że wydarzył się ledwie kilka dni temu, a nie przed trzema laty, kiedy to oparł cieżar spojrzenia na jego sylwetce, inicjując kontakt wzrokowy. Przeciągnął się o sześć uderzeń serca za długo i Cecilowi wydawało się wówczas, że na te kilka sekund zamarł czas. Podszedł do niego i przedstawił się w czterech słowach - "Cześć, jestem Cecil Fogarty" - które zapoczątkowały ich znajomość. Dostrzegł w jego spojrzeniu błysk fascynacji i obiecał sobie wtedy, że powstrzyma ten płomień tak długo, aż Bloodworth całkowicie zanurzy się w głębinach wód indoktrynacji. Między jednym a drugim słowem, między jedną a drugą wymianą ukradkowych spojrzeń, między jednym a drugim uśmiech, zupełnie niekontrolowanie i niepostrzeżenie, wdarła się między nimi nuta sympatii. Pogłębiała się z zbiegiem czasu, spajając ich nicią przywiązania.
Niczego, co wydarzyło się później, nie planował. Przyznanie się przed samym sobą, że lgnął do niego jak ćma do źródła światła, wpierw było poza zasięgiem jego możliwości. Spróbował odciąć się emocjonalne, udawać, że uśmiech, który okalał jego twarz, sięgając również spojrzenia nie sprawiał, że dech zamierał w piersi, ale przegrał z kretesem z własną słabością i w końcu nadał jej imię - Nevell Bloodworth - bo nie mógł przeciągać tego, co uniknione. Lilith splotła ze sobą ich ścieżki. Wskazała im drogę do siebie. Przyjął światło, którym emanował i którym przeganiał ciemność.
Trzyletni staż ich znajomość był kolejną kwestia budząca cecilowe wątpliwości. Nie mógł odgonić od siebie wrażenia, że znał go znacznie dłużej. Dłużej niż Mallory'ego, dłużej niż Charlie, dłużej niż kogokolwiek, poza Teresą. Wydawało mu się, że zna go całe życie. Czasem przyłapywał się na myśli, że życie bez niego, nie miało żadnego znaczenia. Odbijała się echem od jego czaski równie głośno, co ta, gdzie nie mógł zwalczyć w sobie wrażenie, że wszystkich, których kochał, spotykały nieszczęścia.
Ale, chociaż podjął kilka prób, nie mógł się odciąć, zdystansować, udawać. Nie mógł przejść obok niego obojętnie. Nevell wytrącił mu wszystkie argumenty z ręki i jedyne o co Cecil mógł go prosić to "zostań ze mną". Gdy skrzypek znajdował się w jego zasięgu wzroku ,nie mógł patrzeć dalej, w horyzont. Pochłaniał całą jego uwagę. Jak rzucający się w oczy neon. Jakby krzyczał "jestem tu, patrz tylko na mnie".
Przywiązanie do Nevella było nieuleczalną chorobą, której nie próbował znieczulać, ani uleczyć.
Chociaż pamiętał chwile, kiedy się spotkali, nie pamiętał, jak to się stało, że zaczęli widywać się codziennie. To się po prostu stało. Z dnia na dzień. Pierwszy nocny telefon rozdzwonił się dwudziestego siódmego dnia listopada o północy. Z inicjatywy studenta medycyna. Zadzwonił, by złożyć mu życzenia urodzinowe. Nie chciał, by go ktoś ubiegł. Potem to stało się ich tradycją. Podobnie, jak nocne telefony. Swobodne, jaką czuł w jego towarzystwie, nie była porównywalna do niczego innego. Nie musiał gryźć się w język. Szukać w głowie odpowiednich słow. Nie musiał mu imponować. Udawać. Nosić masek. Przykleić do ust imitacje uśmiechów. Pokazał mu, jaki jest - co myśli i co czuje. Zaprosił go do swojego życia i Nevie skorzystał z tego zaproszenia, czyniąc dokładnie to samo. Zasada równomiernej wymiany. Sekrety, które dotychczas Cecil uważał ze swoją własnością, stały się ich wspólne. Mówił mu o wszystkim. To, czego nie chciał powiedzieć, kiedy strumień nevellowego spojrzenia znajdował się na wysokości jego twarzy, szeptał mu w nocy, w ciemności sypialni, czując mgiełkę oddechu ułożoną na swojej skórze, kiedy Bloodworth zanurzał twarz w zagłębieniu jego szyi.  
Kolejny melancholijna piosenka The Smiths zalała pomieszczenia i, choć po prawdzie słyszał wyśpiewywane przez wokalistę słowa, nie skupiał się na nich zupełnie. W uszach szumiał mu za to głos Neviego. Był skuteczniejszy od lampki wypitego w pośpiechu wina.
Nevell miał racje. Najważniejsze w tym wszystkim było to, żeby Huxley nie puścił farby i sekrety kowenu nadal znajdowały się pod kluczem, chociaż może...
- Gdybym znalazł go żywego, może dysponuje odpowiednia wiedzą, by rozwijać moje wątpliwości, co do tożsamosci Zuge - ustami zdradził swoja myśl, zanim zdołał ją przemyśleć i rozebrać na czynniki pierwsze.- Z drugiej strony, po tym, co wydarzyło się początkiem stycznia w klubie, wolę pozostać niezauważony przez Gwardię, ale skoro mają swoje wtyki w półświatka, prędzej czy później dowiedzą się, że ktoś próbuje odgrzebać sprawę zaginięcia Huxleya, dlatego łudzę się, że nie mają z tym nic wspólnego.
Miewał chwile, kiedy ulegał pochmurnym myślą, które kłębiły  się w nim jak deszczowe chmury nad firmamencie. Nie mógł ich wyrzucić z głowy, zakopać i udawać, że nie istnieją. Kiedyś trzymał je tylko dla siebie, z nikim się nimi nie dzielił. Czasem Teresa potrafiła je odgadnąć, innym razem mówiła mu, żeby wziąć się w garść. Przy Nevellu nie miał zahamowań, hamulców. Świadomość, że mógł mu powiedzieć wszystko, co się w nim tliło, sprawiała, że uczucie osamotnienia nie było już tak dokuczliwie i nie wytaczała do jego ciała emocjonalną gangrenę.
Prośba Après un rêve nie była dziełem przypadku - od tego zaczęła się jego sympatia do muzyki klasycznej i miłość do talentu muzycznego Neviego. Ta chwila była przełomowa. Sprawiła, że ostatnie lody dystansu, jakie tkwiły między nimi jak drzazga w palcu, stopniały. Na groźbę, że Thea wciągniecie go zza światów, zaśmiał się cicho.
- Chcesz, żebym cię straszył po nocach? Nie masz dość wrażeń? - Ciepły oddech oplatający znajomą fakturę skóry nie był niczym nowym, ale działał jak opatrunek na stres. Sprawił, że barki Neva ciut opadły, jakby ich właściciel właśnie zaznał rozluźnienia. Uśmiechnął się kącikami ust.- Jestem jak kot - musnął skrzydełkiem nosa płatka jego ucha, łaskoczącą skrawki jego skóry ciepłem swojego oddechu. – Pewnie dlatego układa mi się znajomość z panem Ravencroftem - blady uśmiech zatlił się na jego wargach. – Zawsze spadam na cztery łapy. Nie przewiduję żadnego wyjątku od tej reguły, więc nie zaprzątaj sobie głowy zbędnymi myślami i zostań na noc. Mam zapas wina, kilka dowcipów kiepskiej jakości w zanadrzu i łóżko do przetestowania. Nie jestem pewien, czy udźwignie ciężar dwóch osób, ale wiem, że czuwa. – Sam prześlizgnął wzrokiem po jej namalowanej na ścianie sylwetce.
W końcu dała mi ciebie.

Chociaż rzadko zapadał w pamięć i rozmywał się pośród wspomnień, Nevellowi zawsze udawało się odnaleźć go w tłumie, niezależnie jak gęstym i zwartym, a Cecil mu na to pozwalał, choć mógł lepiej zamaskować swoją obecność, nie pozwolić, by piwne oczy zanurzyły się w błękitnej otchłani spojrzenia. Pozwalała jednak na to za każdym razem, gdy czuł na sobie jego wzrok. Pozwalała na to za każdym razem, gdy słyszał jego głos. Czasem intencjonalnie, czasem nie. Czasem z prowokacyjnym uśmiechem w kąciku ust, czasem z zadziornym błyskiem w oku. Czasem bez intencji. Dla samego siebie. Dla czystej przyjemności. Gdyby nie spotkania Kowenu, najprawdopodobniej dzisiaj mijaliby się na ulicy, nie wiedząc nawet o swoim istnienie, Fogarty zatem odważnie zakładał, że to Lilth wskazała im drogę do siebie, dlatego przysięgał, że nigdy, poza koroną cierniową wątpliwość oplatającej jego umysł, nie wyrzeknie się wiary, która wypełniła go nadzieją.
Czasem wydawało mu się, że Nevell był najlepszym, co go spotkało. Nawet w objęciach żałoby, gdy był wrakiem samego siebie, chwiejącym się na falach rozpaczy. Trzymał go wtedy za dłoń tak długo, aż nawet jego palce, zwykle zobojętniała na ciepło, zostały rozgrzane przez temperaturę jego skóry.
- Szczerze mówiąc chciałbym dorwać go żywego. Żywego łatwiej zmusić do mówienia. Nie był nigdy szczególnie wylewny, ale w chwili desperacji ludzie są zdolni do wszystkiego. - Jeśli sprzątnęli zaginionego malarza w Sonk Road, to, chociaż śmieci wyniosły się same, Fogarty nie zyska pewność że tajemnice Kowenu nadal były pilnie strzeżonym sekretem. Łudził się, że mężczyzna żył. Miał do niego kilka wymagających szybkiej odpowiedzi pytań. – Za łatwo ulegam emocjom. Muszę je poskromić.
Nadal uważał, że niepotrzebny zasłużył na to, co go spotkało, ale nigdy nie chciał, by oko władzy skierowane zostało na Lyrę. Nie zapytał jej, jak to załatwiła, a powinien. Na razie jednak w zasięgu spojrzenia miał Nevell. Na niczym innym Cecil nie mógł skupić uwagi.
Może mógłbym mieć cię wtedy na zawsze zawibrowało w powietrzu. Cecilowi wydawało się, że było głośniejsze od huku, jaki wydawały z siebie rewolwery, z którymi Teresa nigdy się nie rozstawała, zaraz po wystrzale.
Miał. Skradł jego uśmiech, fragmenty duszy i serce. Wystarczyła jedna fałszywa nuta w nevellowym głosie, by zabiło gwałtowniej w piersi.
Zabierzesz mi wszystko, Nevie, nawet reputacje straszydła, przemknęło mu przez myśl.
Unikał go nie tylko dlatego, by się od niego odciąć. Trzymał go na dystans nie tylko dlatego, że drżał przed emocjonalnym zaangażowaniem. Unikał jego wzrokowy nie tylko dlatego, że nie chciał mieć z nim styczności. Bał się. Bał, że Nevell zobaczy go takim, jakim był. Bał się, że zobaczy w nim potwora, jakim powoli się stawał. Bał się odtrącania i stagnacji, która była bolesnym następstwem odrzucenia.
Ludzie odchodzili. Zawsze. Wydawało mu się, że nigdy nie byli stałym elementem jego życia. Nie umiał ich przy sobie zatrzymać. To, co w pierwszej chwili wzbudzała ich ciekawość, prędzej czy później się ulatniała. Były dwa - nie licząc siostry - wyjątki. Mallory, którego znał szesnaście lat i dzień dłużej. Oraz ten, który siedział teraz z nim przy jednym stole i popijał z nim wino - Nevell Bloodworth.
Jak to jest, że znamy się dopiero trzy lata, a mam wrażenie, jakby to było całe życie?, zapytał kiedyś w otoczeniu ciemności, kiedy ciepły oddech Nevella prześlizgiwał się po skrawkach odsłoniętej skóry, wywołując swoim łaskotaniem uśmiech rozbawienia na wargach.
Rozlał im nowej porcji wina do szklanek, by poniekąd uczuci chwile refleksji, która przeciągała się w całe półminuty milczenia, co w ich w przypadku było zupełnym rekordem. Rzadko milczeli w swoim towarzystwie, chociaż potrafili porozumiewać się bez słów.
- Co znaczy to "nawet teraz"? - udawane oburzenie było równie lichej konstrukcji, co domek z kart - wyemigrowało z jego twarzy wraz z rozbawionym uśmiechem, obejmując też piwne oczy. Nie mógł zareagować inaczej na drżenie rozbawienie słyszalne w głosie Neviego.  – Dyskryminujesz mnie, bo nie piłem kawy przed południem? -  Bolące mięśnie twarzy chciały mu przekazać, że nie powinien ich tak nadwyrężać, ale był głuchy na ich prośby o litość. Nevellowe emocje łatwo udzielały się Cecilowi,więc zawtórował mu tym samym - parsknął w szklankę, co po chwili przerodziło się w chichot. Wizja, że mógłby być duchem podążającym za studentem medycyny krok w krok była perspektywą, która wykradała mu rozbawieniem dech w piersi.
Skierował wzrok na kota. Przywołał go do siebie gestem dłoni, ale czwórnóg, jakby chcąc zaakcentować swoje niezadowolenie, wynikając z wcześniejszego braku okazania mu zainteresowania, pojedynczym miauknięciem powiadomił Cecila, że nie ma zamiaru być mu uległym.
–Macie jedną cechą wspólną. Lubicie być w centrum mojego zainteresowania i nie przypominaj mi do czego jesteś zdolny, kiedy nie daje znaku życia przez cały dzień, a jest kwadrans po północy.
Rozciągający się na ustach grymas rozbawienia nie zelżał nawet na ułamki sekund. Tamtej pamiętnej nocy telefon dzwonił całą noc. Cecil był sam w mieszkaniu. Nie mógł podnieść słuchawki. Wykrwawiał się w wannie. Blizna pod czwartym żebrem od dołu. Nigdy o niej nie zapomnij - nie dlatego, że była związana z Vollerem, a dlatego, że nigdy wcześniej i nigdy później Nevell nie był pod wpływem takiej palety emocji, gdy o trzeciej nad ranem pojawił sie w Sonk Road, na progu jego mieszkania. Był przemoczony przez deszcz. Szukasz schronienia przed burzą? spytał wtedy Cecil, siląc się na typową dla siebie zaczepność i nonszalancje, ale upływ krwi nie pozwolił mu na ekscentryzm. Od tamtej pory zawsze odbierał od niego telefonu. Nawet, gdy, z tego powodu, musiał przerwać kąpiel.
- Odpowiedź może być tylko jedna - przekonuje cię moje towarzystwie, nie zależnie, w jak nieudanej oprawie by było i nawet nie próbuj zaprzeczyć - orzekł triumfalnie ,bo nie miał za grosz poczucia humoru, wino było z średniej półki - podniebienie Nevella przywykło do rarytasów, a zbyt miękki jak na gust Cecicla materac zapadł się pod ciężarem ciała. Nevie będzie musiał znieść te niedogodności. – Musimy popracować nad tempem. Za to, by łóżko wytrzymało nasz ciężar.
Podniósł szkło w geście toastu, a zaraz potem kilka łyków wina zniknęło w jego przełyku. Butelka była do połowy pusta. Jego zapasy liczyły sobie jeszcze trzy butelki. Czekała ich długa noc,  a rano bolesna konfrontacja z rzeczywistością w formie kaca..  
- Wyposażyłem ją odpowiednio – zapewnił z łobuzerskim uśmiechem ukształtowanym na wargach. - W sześć odcieni czerni. Do koloru do wyboru. Zerknij do szafy, jak nie wierzysz, co udało mi się kupić w twoim ulubionym kolorze, chociaż nadal uważam, że nie tylko w czarnym ci do twarzy.
Taka był ich znajomość. Elementy grozy przeplatające się z rozbawieniem i zrozumieniem.