LUTY 20, 1985, BARDZO PÓŹNY WIECZÓR

— Dobry wieczór, Scooby — tym razem połączenie zaczęła od wymiany uprzejmości. Tęskniłeś? miało ponoć bardzo złą statystykę. — Wywęszyłeś coś ciekawego?

Przytrzymywała słuchawkę ramieniem — wolne ręce były koniecznością, aby próbować otworzyć pudełko z tabletkami. — Jebane, zabezpieczenia na dzieci — mruknęła pod nosem, trochę zapominając, że już nie mówi w pustkę, a do telefonu.

Osiem długich sygnałów i jedno krótkie:
— Pomyłka.
Kwintesencja wydajności to odsunięcie słuchawki od ucha po pierwszych trzech słowach i nagłe zawrócenie dłoni w pół gestu — tylko po to, żeby dodać:
— Ach. To ty.
Gdyby entuzjazm mógł zabijać, tego wieczora Lyra Vandenberg byłaby bezpieczna. Klekot po drugiej stronie zbiegł się w czasie z cichym pociągnięciem nosem; jakby ktoś na Starym Mieście miał katar, łzy w oczach albo krwotok.
— To ma swoją oficjalną nazwę, Vandenberg. Prezerwatywy, słyszałaś kiedyś? — najwyraźniej ani katar, ani łzy, ani krwotok — niepotrzebne skreślić — nie wpływają na funkcje motoryczne języka.

Tym razem nie odebrał szybko. Hm.

— Dodzwoniłam się do innego oficera policji? Kurcze — siłowanie się z wieczkiem pudełka wciąż trwało. — muszę zacząć was numerować.

Był to może bardzo duży błąd, wynikający z tego, że chwilę zajęło jej odróżnienie jego zwykłego, kamiennego tonu od wyjątkowo chłodnego tonu. Najwyraźniej tak chłodnego, że aż miał z tego powodu katar.

— Ha—ha — każda sylaba została wyraźnie zaakceptowana, a tabletki wciąż nieotwarte. — Blisko, oba służą do walki z bólem głowy. Jesteś chory? Czy płaczesz?

Może przerwała mu właśnie oglądanie jakiegoś bardzo smutnego filmu, gdzie umiera piesek. Powinni przed takimi ostrzegać.

Mała korekta scenariusza: tym razem mówił szybciej niż odbierał.
— Trzecia Rzesza dzwoni i pyta o patent.
Słyszał o profesorze na lokalnym uniwersytecie, którego przeszłość ktoś — pewnie austriacki malarz — pociągnął emalią, ale żeby Vandenberg? Ciche tsk rozczarowania brzmiałoby bardziej przekonująco, gdyby nie kolejne pociągnięcie nosem; musiał przerwać je w połowie, żeby pozbawić kogoś satysfakcji prawie—trafnej—diagnozy.
— Znowu — drugi raz, więc może tak powiedzieć — zaczynasz rozmowę od błędów. Właściwie, dwóch.
Telewizor był wyłączony, chusteczki w sypialni,  a głowa—
— Różnica temperatur. Byłem pod prysznicem, kiedy zadzwoniłaś.

Zmrużyła brwi, na chwilę przerywając pojedynek bokserski z plastikowym gównem.

— Skąd wziąłeś— Ah. Twoje oskarżenia z rozmowy na rozmowę stają się coraz bardziej bezczelne, wiesz? Chcesz, żebym ci zwróciła mandat, żebyś mógł zaktualizować listę? — brzmiało jak chcesz, żebym przestała dzwonić? O II Wojnę Światową jeszcze jej nie posądzali, chociaż wątpiła, aby miał problem przekonać lokalne babcie, że maczała w tym palce.

Nawet przerwane w połowie pociągnięcie nosem, było wystarczająco słyszalne — bliskość słuchawki nie była po jego stronie.

— Ta rozmowa zaczyna brzmieć jak jeden, wielki b— Kurwa mać!

Dobra wiadomość była taka, że pudełko skapitulowało. Zła, że postanowiło wykorzystać ostatnie momenty życia, aby rozsypać całą swoją zawartość na podłodze. Drobne, białe tabletki uderzyły najpierw o blat stołu, a potem rozeszły się na cztery strony świata po kuchni. Chwyciła słuchawkę do ręki, zamykając oczy i licząc do trzech. Tyle zdążyła, nim—

— Tylko nie siedź w ręczniku, bo się przeziębisz. — Wiedziała to i owo o przeziębieniach od zbytnich różnic temperatur. Powinna się już dawno zahartować, ale niestety — dieta pod tytułem w portfelu mam tylko dziesięć dolarów do końca miesiąca, nie sprzyjała odporności.

Z jedną ręką zajętą rozmową, drugą zaczęła zbierać tabletki, które potrafiła zlokalizować. Dotknęła jednak podłogi, czując dość wyraźnie, że się lepi. Ktoś nie trzymał się harmonogramu sprzątania i nie była to ona.

Uniósł brew, przerywając pojedynek bokserski ze słuchawką; zamiast ją odłożyć, zacisnął mocniej w dłoni.
— Przestań dostarczać mi materiału dowodowego, a zamiast zaktualizowanych mandatów dostaniesz — na ravioli się nie skusiła; czas użyć argumentu ostatecznego. — Kartkę z gratulacjami. Może być na niej żuk w policyjnej czapce, ale po prostu zaakceptuj jego obecność.
Znał kogoś, kto kartki okolicznościowe wykonywał od — werble, proszę — ręki. Za cenę jednego Bombastic mógłby dostać kawałek papieru z, trochę po lekarsku, nakreślonym brawo, już nie grozi ci recydywa, teraz recesja to twój nowy przyjaciel. To był zabawny tekst na kartkę i w inny dzień — dajmy na to, wczoraj — Lyra mogłaby go docenić. Dziś nie brzmiała na kogoś, kto docenia cokolwiek; zwłaszcza życie.
Kurwa mać i moment ciszy później — teraz świat był echem rozsypujących się po posadce koralików, grochu, tabletek albo pereł; Williamson jeszcze nie zdecydował, co brzmi najprawdopodobniej — podjął jedną z trzech najtrudniejszych decyzji ostatniej doby.
Nie przeszedł do ofensywy.
— Kto mówił cokolwiek o ręczniku? — kilka kropel właśnie spływało po karku, bohatersko kończąc swoje istnienie w miękkim kołnierzu szlafroka; Zwierciadło najwyraźniej, poza plotkowaniem, potrafiło też kreować nowe trendy w modzie. Przedłużająca się po drugiej stronie cisza pozostawiała na języku gorzki posmak; jak źle przełknięta tabletka, po której miał ochotę zapytać co się dzieje, Lyra?
Nie zapytał; profilaktycznie zaparzona herbata parzyła w język i odkażała go z nierozsądnej imitacji troski.
— Aspiryna, xanax, oxazepam? Co dziś w menu?
U mnie zolpidem; gówno daje, nawet z bourbonem.

— Myślałam, że na tym ma się opierać ta relacja — powiedziała, nieco bardziej szorstko niż zamierzała. Huczenie w głowie tylko się zwiększało, a ona wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk — coś pomiędzy warknięciem a westchnięciem. — na dostarczaniu ci materiału dowodowego. Dlaczego miałby być tam żuk?

Czy to migrena powstrzymywała ją przed zrozumieniem puenty, czy Williamson po prostu postradał resztkę rozumu przez te dwanaście dni od kiedy—

Cholera. Trzynaście dni.

Matematyka jej już uciekała, gdy miała wrażenie, że ktoś nieustannie uderzał młotkiem w jej głowę, a sen był tylko dalekim wspomnieniem. Wczoraj nie spała, bo dostała nagłe wezwanie do wstawiennictwa w teatrze i tylko dwanaście godzin na przygotowanie czegoś wartego zobaczenia. Dzisiaj próbowała, ale jej organizm chyba zapomniał, jak się to robi. Miewał czasami takie humorki — stąd ból głowy i siłowanie się z upartym pudełkiem.

Iście aptekarska wiedza przypłynęła do niej ze słuchawki i byłaby pewnie pod wrażeniem, gdyby nie fakt, że odkryła właśnie, że coś na tej podłodze zostało wylane. Wolała nie testować, co, więc wstała, zostawiając wszystkie biało-czerwone pigułki tam, gdzie upadły — w jebanej kałuży. Pewnie lodówka znowu przeciekała.

— Miałam zamiar na kolację zjeść aspirynę, którą popiję flurazepamem, ale — zrezygnowane westchnięcie oznaczało jedno. Vandenberg ze wkurwienia, przechodziła w poddanie się. — upadły mi na brudną podłogę i nie ma opcji, że wezmę je do ust.

Pozostała jej jeszcze jedna alternatywa — głowa ze zmęczenia przestanie boleć, gdy nie będzie zmęczona. Próbowała rzucić już to zaklęcie, gdy wychodziła na przesłuchanie (bezskutecznie), ale może desperacja sprawi, że magia bardziej jej się posłucha. Spoiler: nie posłucha.

— Oculiapertis — powiedziała przez zaciśnięte zęby, jedną dłoń przykładając do skroni, a drugą wciąż trzymając telefon. Ciekawe, czy da się czarować przez słuchawkę. Pewnie nie, skoro nawet na żywo jej się nie udało.


rzut na zaklęcie w kostnicy. Próg: 31/60 [rzut nieudany]

Papier ścierny zamiast jej głosu, uniesienie brwi zamiast jego coś podobnego, teraz rozmawiamy wyłącznie o biznesie? Po dwóch (właściwie — czterech) upadkach, trzech winach relacja i kilkunastu oddechach relacja nie powinna smakować rozczarowaniem; nagle zaczęła.
— Cenna uwaga, Vandenberg. Zapamiętam na przyszłość — silenie się na spokój w obliczu westchnienio—warknięć kosztowało tygodniowy zasób dobrej woli; ktoś jutro nie wymiga się od mandatu, bo ktoś inny postanowił dziś dać telefoniczny upust swojej frustracji. — Willy lubi żuki.
Wypowiedział to tonem zarezerwowanym dla oczywistości — jutro ma padać, gołębie wczoraj znów gruchały się na drzewie (przegapiłaś pokaz), a dziś ktoś zdecydowanie nie ma nastroju na nowy dowcip o hau—wie. Po pierwszym szczeknięciu — kto tu jest psem, a kto rybą? — powinien odłożyć słuchawkę; po drugim powiedzieć ale to ty dzwonisz; trzeciego się nie doczekał.
Frustrację zastąpiła rezygnacja i tym razem zrozumiał — od brudnej podłogi mocniej wkurwiał jedynie brudny blat.
— To ważne w życiu. Mieć standardy względem tego, co wkłada się do ust — słyszałeś, Valerio? Zapytałby, gdyby nie pewność, że po dzisiejszym włoskim najeździe została jedynie brytfanka czegoś pachnącego. — Twoi F—współlokatorzy powinni przeprosić się z mopem.
Powinni też znaleźć numer do deratyzatora; żadne miejsce, gdzie tabletki przylepiają się do podłogi na dobre, nie jest bezpieczne. Bezgłośnie poruszenie warg — skoro o mopach mowa, wiesz, kto wczoraj zmył całe mieszkanie, czekając na telefon? — zastygło w pół zdania; oculiapertis najwyraźniej potrafiło zatykać usta.
— Iluzja? Musisz być—
Wykończona. Wszystko nabrało sensu — po męsku, czyli rychło w porę. Początek rozmowy, balansowanie na cienkiej granicy zniecierpliwienia, traktowanie słuchawki — jego — jako sposobu na rozładowanie frustracji; co robiłaś w nocy? zabrzmiałoby inwazyjnie. Co robisz dziś? mogło jeszcze gorzej.
— Zdesperowana. Spróbuj z subtilis tactus — drgnięcie kącika ust nad brzegiem kubka było jedyną słuszną odpowiedzią; ponad miesiąc temu — ile? — na własnej skórze poczuł, że z jej lekarską skutecznością bywało różnie. — Może zadziała lepiej niż na pirsie.

Słowa czasami wypłyną szybciej, niż się je przemyśli. Pod namową bólu, zmęczenia i irytującego uczucia, jakby się o czymś zapomniało (na przykład zadzwonić), słowa wypływały irytująco szybko. Ocena natury tej relacji poślizgnęła się na jej języku, nim mogła dojść do wniosku, że wcale tak nie uważa.

— Nie to miałam— Nieważne.

Nie znają się na tyle, by broniła tego, co miała na myśli.

Nie spytała, kim jest Willy, bo nie widziała scenariusza, w którym to pytanie byłaby w stanie zadać, bez nieprzyjemnej kpiny w głosie. Willy? Kolejna twoja nie—dziewczyna? Czemu lubi żuki, ma dwanaście lat?

To chore, Williamson.

— Znowu ich nie ma — wspomniała, bardzo mimochodem. — moich współlokatorów, nie standardów. One są obecne cały czas, nawet jak wypiję całą butelkę Bombastic.

Nie było to nawet kłamstwem — standardy faktycznie zostały, to zdrowy rozsądek pożegnała, gdy powiedziała Barnaby? Nie chcesz— Może to lepiej, że się rozłączył. Sama już nie była pewna, co chciała wtedy powiedzieć. Bardziej przemawiało wino, niż ona.

Jedyne, co zadrżało, to jej dłoń, zaciśnięta mocniej na słuchawce, gdy zaklęcie nie zadziałało. Nic dziwnego — nie należało do specjalnie prostych. Ani bezpiecznych, tak na dobrą sprawę. Ponoć jego nadużycie mogło prowadzić do śmierci, dlatego starała się rzucać je odpowiedzialnie. Starała się, czas przeszły być może zamierzony.

— To… — dobry pomysł, dokończył za nią, włamując się najwyraźniej nie tylko do jej słuchawki (halo, to ty zadzwoniłaś), a również głowy. — mądre, Williamson. Mądrzejsze, gdyby lecznicze wychodziły mi sprawniej. Powiedz mi, panie ekspercie — rozsądek uciekał; stoczył się z blatu wraz z białymi pigułkami, kończąc prosto w mokrej kałuży. Ktoś powinien obejrzeć tę lodówkę. — gdzie powinnam położyć rękę? Ostatnio policzek okazał się pudłem.

Okazał?

Bardzo ładne subtilis tactus rozbrzmiało nie tylko w kuchni na Sonk Road, ale także na Starym Mieście — jego skuteczność była nie tylko wysoka, co również natychmiastowa, objawiona cichą magią oddychania, która już słyszalna była jedynie między jedną słuchawką a drugą.

rzut na zaklęcie w kostnicy. Próg: 83/40 [rzut udany]

Nie to miałam—
Na myśli?
Lekkie zmarszczenie brwi — niewidoczne, ale wyczuwalne; jakby razem z nimi marszczyły się przewody w telefonie — powstrzymało słowa. Czego jeszcze nie miałaś na myśli? Mocny kandydat składał się z trzech słów i niedokończonego pytania; te były jedynie odległym echem w odsuniętej od policzka słuchawce, kiedy — zbyt szybko — nacisnął guzik atomowy przerywający połączenie.
Ostatnie dwanaście trzynaście dni próbował zdecydować, czy urojenia można wyhodować (można, Lyra?). Dla własnej wygody — i jej swobody — uznał, że na sześć minut przed północą żadne słowa nie są prawdą; tamte były tylko myśleniem życzeniowym zmęczonego umysłu, który podchwycił aktorską umiejętność udawania i odegrał oskarową rolę.
Barnaby? Nie chcesz—
Jeden przycisk przerwanego połączenia od chcę, ale nie dzisiaj. Nie  
(mam pewności, czy o poranku chciałabyś tego samego; muszę mieć pewność)
jeżdżę po alkoholu.  
— Szukałem — twoich współlokatorów? Przerwa na łyk herbacianej lawy budowała zbędne napięcie — Bombastica w sklepie. Ekspedientka chciała wezwać na mnie ochronę, Vandenberg. Była pewna, że mówię o bombie.
Wysadzał przesadzał; najpierw uprzejmie zapytała, czy to portugalska odmiana Maréchal Foch, później, czy to dla dziewczyny i dopiero, kiedy zbyt długo zastanawiał się nad drugim pytaniem, zdecydowanie mniej uprzejmie oświadczyła, że nie, nie mają.
Nic dziwnego, najtańsze wina zaczynały się od trzydziestu ośmiu dolarów.
Cierpliwość popłaciła cichym uznaniem dla jego — niezaprzeczalnego — geniuszu; po raz drugi (nie liczył) nazwała go ekspertem — po raz pierwszy postanowił przyjąć komplement do wiadomości cichym, rezonującym na łączach mmhm.  
— Miewam przebłyski — czasem posiadają złotą barwę; jak Darjeeling w jego kubku. — To zależy, czy dziś też masz na sobie płaszcz.
Jeśli tak, będzie musiał uświadomić jej, że nie tak działa zawłaszczenie; statystycznie wciąż nosił go dłużej.
Bardzo ładne subtilis tactus dokonywało cudu poza zasięgiem oczu — o jego skuteczności przekonał się dopiero, kiedy do ciszy w słuchawce wreszcie dołączył oddech; gładkie westchnięcie ulgi zatrzymało palce postukujące o brzeg kubka.
Tu jesteś.
Uśmiech nie pojawił się na ustach — nie musiał; wystarczy, że dołączył do krótkiego pytania.
— Lepiej?

Wiele możliwych zakończeń zdania, które rozpoczynały słowa nie chcesz. Nie chcesz porozmawiać dłużej? Nie chcesz usłyszeć kolejnego żartu? Nie chcesz mojego numeru? Nie chcesz—

Lepiej nie pytać o chęci po alkoholu. Bywa tak, że są nieszczere. Bywa również, że są zbyt szczere, ale cholernie źle wymierzone w czasie. Sześć minut przed północą, to przynajmniej kolejne piętnaście, aż chęć przerodziłaby się w czyn. Nic rozsądnego nie ma wtedy miejsca.

— Mówiłam, że masz tragiczną intonację. Podrzucić ci ćwiczenia? — Idealnie się składało; jedno z nich wymagało korka od wina między zębami. Gorzej się składało, że Bombastic było winem odkręcanym.

Za trzydzieści osiem dolarów można mieć trzydzieści sześć butelek osądzającego wina oraz dwie paczki chipsów solonych. Wydawanie tyle na jedno, wydawało się bezczelnym marnotrawstwem. Niektórzy nie mieli tyle, aby przeżyć miesiąc.

— Jaki płaszcz? — ton nie pozostawiał wątpliwości — bo w przeciwieństwie do niektórych, potrafiła głosem przekazać intencję — że było to pytanie z natury dokuczliwe, sugerujące, że doskonale wie, jaki płaszcz. Ten sam, który dalej wisi w jej szafie, ale być może został przynajmniej trzy razy od ich ostatniej rozmowy z niej wyciągnięty. Cele takiej czynności nie zostaną sprecyzowane.

— Lepiej — nie mógł zobaczyć, jak zmarszczone brwi rozluźniają się, a zaciśnięte mięśnie żuchwy już nie grożą szczękościskiem. Mógł za to usłyszeć — w oddechu i głosie — barwę bardziej znajomą do tej sprzed dwunastu trzynastu dni. Aż usłyszał coś nowego: — Dziękuję.

Ze szklanką wody i czystą głową, przeniosła się na kanapę, pozwalając na chwilę słuchawkom poistnieć w milczeniu. Chyba to lubiły.

— Więc — wyciągnęła nogi wzdłuż siedzenia, kark opierając o zagłówek, mówiąc kolejne zdanie z wyraźnie słyszalnym uśmiechem.  — skoro nie ręcznik, to co masz na sobie?

Wróciła.

Lepiej nie pytać; o sześć minut przed północą, wypełnionych ciężką ciszą osiem po niej i kilkanaście kolejnych, kiedy nawet milczenie okazuje rozwiązaniem ulegającym łatwym zakłóceniom.
— Jestem trudnym przypadkiem, Vandenberg. Bez korepetytora nie opanuję niuansów — tego, o czymkolwiek teraz rozmawiali; łatwo o utratę wątku, kiedy stłumione echo słów po drugiej stronie nasuwa więcej pytań (znów bójka?) niż oferuje odpowiedzi (tym razem tylko życie, Williamson). — Znasz kogoś godnego polecenia?
Bombastic mógłby co najwyżej zakłócić integralność kubków smakowych — w roli nauczyciela dykcji raczej się nie sprawdzi. Za trzydziesto ośmiokrotność jego ceny — poza trzydziestoma sześcioma butelkami i dwoma paczkami solonych przekąsek — można kupić dokładnie dwie paczki herbaty, którą Williamson właśnie obdarzał podejrzliwym spojrzeniem. Gdyby chciał podżegnąć Sonk Road — albo drugą stronę słuchawki — do buntu, wystarczyło podać cenę dziesięciu torebek nieszczególnie smacznego naparu.
— Ile płaszczów tygodniowo anektujesz?
Gdyby druga strona słuchawki chciała podżegnąć do buntu jego, wystarczyło, że podałaby cyfrę wyższą niż zero. Opanowana do perfekcji intonacja nie pozostawiła wątpliwości; ktoś musiał być mistrzem gry na cierpliwości, żeby ktoś inny mógł ją ćwiczyć.
Ktoś musiał jako pierwszy powiedzieć dziękuję, żeby ktoś inny mógł — nie mniej inauguracyjnie — odpowiedzieć:
— Proszę — to byłoby wszystko, gdyby druga rozmowa nie rozpoczęła się dobę i kilka oschłych zdań za późno; sięgając po paczkę papierosów, mówił ciszej — pochylenie się nad stołem zajęło dwie sekundy i głęboki wydech utkany ze słów. — Jeszcze breviter i nie będę ci potrzebny.
To ładne kłamstwo; kolejne do zestawu myślenia życzeniowego. Pomiędzy potrzebą i wygodą leży cienka linia; nie powinni mieć złudzeń co do tego, po której stronie postawiły ich okoliczności.
Ciche echo opadania na coś miękkiego odcisnęło na ustach cień uśmiechu — tego samego, który usłyszał w jej tonie. Wróciła; do siebie, nie dla niego.
— Najnowszy krzyk mody — dosłownie; sąsiadka z piętra wyżej krzyknęła, kiedy wyszedł na korytarz po pocztę. — Wyjątkowo popularny w środowisku artystycznym — pstryknięcie zapalniczki przerwało słowa i zbudowało trzysekundowe napięcie. — W ostatnim numerze Zwierciadła promowała go zdolna aktorka, więc zaopatrzyłem się w jeden.
Tym razem milczenie dwie sekundy; dość czasu, żeby zaciągnąć się papierosem i skonstruować odpowiednią intonację — tym razem dał z siebie wszystko.
— Jakieś rady na skuteczne wiązanie paska?
Najwyraźniej ma tendencję do rozwiązywania.

— Biorę dwieście dolarów za godzinę, Williamson. Za trudne przypadki nawet trzysta — całkowicie przypadkiem, za tyle chodziła na czarnym rynku łuska. Czasami więcej, jeśli udało jej się wmówić jakiemuś frajerowi, że kolor koresponduje z materiałem. Łatwo było poznać, gdy dla jakiegoś kupca był to pierwszy raz — na chuj alchemikowi łuska z prawdziwego złota? — Ale dla — znajomych? przyjaciół? nieoczekiwanych sojuszników? — funkcjonariuszy prawa jest zniżka. Za zakopanie sprawy w dziurze, trzy lekcje gratis.

Jak przyjdziesz z ravioli, to cztery.

Gdyby chciał rozpocząć francuską rewolucję w Sonk Road, wystarczyłoby, aby osobiście przyjechał po swój płaszcz, a potem w nim wyszedł — do swojego niewątpliwe drogiego samochodu, albo gorzej — do radiowozu. Dostałby trzema, płonącymi butelkami, nim zdążyłby na kogoś się zamachnąć swoim roleksem.

Lyra by niczym nie rzuciła. Szkoda byłoby jej płaszcza — przywiązała się już do niego emocjonalnie.

— Myślisz, że skoro skończyła się moja kariera, to skończyły się również prezenty od adoratorów? — odpowiedź brzmiała niestety nie. Nie każdy zostawiał płaszcz — niektórzy jedynie oślizgłe komplementy na jej temat, gdy wychodziła z baru. Dziwnym trafem zawsze w ciemnej alejce — jakby się tam po prostu odradzali.

— Nie martw się, twój płaszcz nie jest samotny — chwila przerwy na bardzo sadystyczną pauzę. — wyciągam go czasami z szafy, żeby popatrzył na widok za oknem. Podoba mu się tu. Mówi, że nie tęskni w ogóle za jeżdżeniem w radiowozie.

Słysząc, wypowiedziane jego głosem proszę sprawiło, że przypomniała sobie, jak brzmiało wypowiedziane tym samym Lyra; nagle zapragnęła, aby usłyszeć je w jednym zdaniu.

— Prawda — odpowiedziała, marszcząc brwi, tym razem nie z powodu bólu głowy. Raczej bólu myśli. — ale na pirsie odniosłam wrażenie, że ja mogłabym ci się przydać w kilku innych rzeczach.

Coś rozbijało się echem w jej klatce piersiowej — czy objawem chronicznego przemęczenia jest kołatanie serca? Szkoda, że nie znała żadnego kardiologa, aby zapytać. Jej nieistniejące ubezpieczenie zdrowotne również takiego nie obejmowało.

Cierpliwie słuchała historii, aż ciche a-ha rozbrzmiało w jej głowie. Bingo.

— Zdolna? — i najwyraźniej, jak każdy człowiek teatru, łasa na komplementy. — Nie pomogę, mój pasek dawno temu się zgubił.

Sprawdzałaś w miejscu, gdzie ostatnim razem widziałaś zdrowy rozsądek?

Dwieście dolarów za godzinę; powietrze znów pachnie oceanem, a usta mają smak soli — zamiast bólu upadku, wzdłuż napiętych mięśni spływa rozluźnienie. Zapamiętała; coś tak nieistotnego; słowa rzucone na wiatr, który tamtego dnia niecierpliwie zakradał się pod ubrania. Zapamiętała.
— Uczciwa cena, żeby później odpowiednio zaintonować pytanie — jak zrobiłaby to Lyra Vandenberg? Pewnie lepiej. — Może jakoś się dogadamy?
Zdecydowanie lepiej; w tym pytaniu najbardziej udany był tembr głosu — tego nie odegrałaby nawet ona. Może jakoś się dogadamy? ubrane w inne słowa i wciśnięte głęboką dziurę; prędzej czy później zamierzał przysypać Midnight Mirage ziemią.
Lyra — zdecydowanie prędzej szybciej.  
—Groby tego typu kopie się w nocy, więc ktoś musi trzymać latarkę — sobie świecisz czy mi? Może faktycznie był wróżbitą; za sześć dni nie przypomni sobie tego szczegółu — tak bywa, kiedy perspektywa utraty głowy z metaforycznej staje się całkiem realna.
Skoro o grobach mowa; płynne nawiązanie próbowało utorować sobie drogę do ust, więc utopił je w łyku stygnącej herbaty i karcącej myśli. Siad; jeszcze nie. Oparcie krzesła skrzypnęło w proteście, kiedy plecy naparły na drewno — i to był pierwszy błąd.
— Dzięki temu wiesz, którzy z nich byli prawdziwymi fanami — słowa nadeszły szybciej niż stłumienie cichego syknięcia — i to był drugi błąd. Głuche echo bólu, o którym łatwo zapomnieć, kiedy ten drzemie uśpiony ciepłym prysznicem i ostrożnymi ruchami, subtelnie przypomniało mu o wczorajszej nocy; telefon milczał, ale Williamson nie zamierzał. Późny wieczór zamieniony we wczesną noc — trzeci drink w pierwszy cios; drugie kurwa w smakujące krwią co, już masz dość?
— Pogładź go czasem po rękawie, koniecznie lewym. Twierdzi, że to uspokaja myśli — biedny płaszcz; nawet nie wie, co stracił na rzecz oglądania baraków w Sonk Road. — Przy okazji zapytaj, o czym myślą płaszcze.
Pewnie o nowych dowcipach z psami, hau i grą słów w roli głównej. Nie przyznał, że właśnie przedstawiła mu najsurowszą ocenę jego przydatności — a przecież co roku sprawdzają czy nadaje się do służby w terenie. Nie powiedział, że wszystko trwa do czasu; do czasu, aż nie będą mieć dla siebie czasu.
To nieuniknione; jak ból pod lewą łopatką.
— Nie dostałem migreny na twojej premierze. Nic tak nie świadczy o talencie, Vandenberg — nie dostał jej też później, kiedy dołączyła do niego i jego szampana. Nie dostał jej teraz — kiedy jego źle zawiązany pasek pokonała jednym ruchem.
Szach—mat, papieros w dłoni zastygł, kompletnie zapomniany.
— Brzmi jak sprawa dla policji. Jesteś pewna, że nie potrzebujesz pomocy w poszukiwaniach?
Zostaną ogłoszone najmniej skutecznymi w historii, a pasek — zaginionym na zawsze.

Powietrze zawsze pachnie oceanem — nawet jeśli jedynie w jej głowie, bo Sonk Road przesiąknęło do szpiku zepsuciem — a usta bywają częściej słone, niż powinny. Nie teraz; sprawdziła i smakują waniliową wazeliną. Zimy bywają mroźne, a mróz chujowy.

Mroźno było nad oceanem, gdy do zapamiętania zostało wiele, rzuconych na wiatr słów i wiele z nich nie było istotnych. Ocean powinien zmyć te drugoplanowe — żarty z kategorii dobry pies, długa dyskusja na temat tego, czy w mundurze można wejść do restauracji oraz czekolada, którą kupował dla żony. Jednak uporczywie tkwiły wciąż na brzegu; jakby wyryte w znajomym kamieniu.

— Zawsze jestem otwarta na uniwersalną walutę przysług. Ja tobie, ty mi?

Naprawdę była; przysług miała nieskończoność. Pieniędzy? Zdecydowanie była to wartość stała. Nie była pewna, czy zero to liczba pierwsza — chyba nie, chyba była po prostu liczbą pojebaną.

Midnight Mirrage mogło zdechnąć śmiercią naturalną, jeśliby zapytać Lyry. Jednak przysługi miały to do siebie, że lubiły się rozciągać, a czasami — ktoś mógł je zwyczajnie polubić. Perspektywa zamykania głupich gęb kłusowników w więzieniu była zdecydowanie czymś, co mogłoby stać się jej nowym hobby.

Słowo klucz wybrzmiało, ale żadne z nich nie zamierzało tego klucza podnosić. Poniekąd dlatego, że od stycznia wydarzyło się wiele, a ona czasami budziła się o poranku i cieszyła się trzydziestoma sekundami, gdy nie było żadnego Aarona; a przynajmniej, gdy położenie jego martwego ciała, było jej doskonale znane.

Zmrużyła oczy, przykładając słuchawkę bliżej ucha, jakby miało to jakoś w retrospekcji sprawić, że lepiej usłyszałaby dźwięk. Ból? Niewygoda? Może uderzył małym palcem o róg stołu?

— Lewy bok, zapamiętam. Nie muszę pytać, doskonale wiem, o czym myśli twój płaszcz — chcę do domu, stężenie kaszmiru jest zdecydowanie zbyt małe. Kaszmirowe swetry niestety szybko przegrywają walkę ze słoną wodą w oceanie. Na palcach jednej ręki mogła policzyć te dobre ubrania, które jej zostały, jak słodki posmak z poprzedniego życia.

Nie miała czasu, aby przemyśleć odpowiedź. Nie, wróć. Nie chciała czasu, aby przemyśleć odpowiedź, więc po prostu — powiedziała.

— Potrzebuję.

W pierwszym instynkcie obejrzała się, aby szukać winy na dnie szklanki, ale tam stała woda. W przeciwieństwie do pewnego, biblijnego jegomościa, nie potrafiła przemienić jej w wino. Winnego (ha), trzeba było szukać więc we własnym odbiciu na ciemnej szybie okna.

Powinna dodać, że ale poszukiwania mogłyby się skończyć tragicznie. Tragicznie, w rozumieniu, aresztujesz—mojego—współlokatora—tragicznie. Powinna; ale milczała.