First topic message reminder :

LUTY 7, 1985, późny wieczór

— Tęskniłeś? — Gdy trzeszczenie po drugiej stronie słuchawki obwieściło, że połączenie zostało odebrane, nie pozostało jej nic innego do powiedzenia. Być może wypadało się przywitać lub przedstawić, ale—

— Spotkałam dzisiaj psa. Nie potrafił robić siad, więc od razu pomyślałam o tobie.

Ile zna osób, które zaczęłyby w ten sposób rozmowę?

— Zanotowane — na mandacie czy w pamiętniczku, Williamson? Nie zadała tego pytania, ale głos w jego głowie niebezpiecznie przypominał ten, którego słuchał po drugiej stronie słuchawki. — W pewnym momencie zmieni właściciela — którym? Trochę improwizacji, Vandenberg. Nie wszystko da się zaplanować.
Spojrzenie musnęło stolik — absorbujący brak paczki papierosów skłonił brwi do lekkiego zmarszczenia; w jego życiu nie istniało wiele stałych, ale uzależnienie na wyciągnięcie ręki było jednym z nich. Pamiętasz, co jej powiedziałeś?
Łatwo popaść w nowe.
— Lekarze mówią o prysznicach, nie oceanie — roztargnienie w głosie poprzedziło cichy szmer rozgardiaszu; lewa kieszeń jeansów, pusta. Prawa, prawie też. Podejrzenie padło na bluzę — gdyby wiedziała, że mundur zamienił na coś równie skandalicznego, ta rozmowa dobiegłaby końca pięć zdań temu.
Niewiele brakowało, żeby zakończyła się pięć sekund temu; słuchawka w jego dłoni samoczynnie odsunęła się od ucha — oskarżycielsko spojrzał w kierunku guzików, oczekując wyjaśnień.
— Brzmisz, jakbyś mówiła z doświadczenia — odległe echo słów szybko zbiegło się z tonem, który nieudolnie imitował irytację; przed trzema laty zdecydowanie lepiej radziła sobie z aktorstwem niż dziś. Winne mogły być satelity — ze sceny nawet groźby brzmią zachęcająco. — W kartach. Nie wiedziałaś, że znam wróżbiarstwo?
Wyłącznie z nazwy i w greckim wykonaniu, ale jednak. Wiesz, co przepowiedział mi ostatnio? mógłby zapytać, gdyby był dwa piwa do przodu, że polubię paluszki rybne.
— Chciałabyś wiedzieć — a on chciałbyś powiedzieć. Cisza przeciągnięta do trzech sekund — to dość czasu, żeby przytknąć wciąż chłodne szkło butelki do policzka i zdobyć się na ciche westchnienie rezygnacji. Znał treść horoskopu; bardziej ciekawiło go, co z jego treści wyciągnie ona. — Rak. Znak, nie choroba.

Głosy w głowie to niebezpieczna równia pochyła. Wiedziała coś o tym — wiedział o tym również jej horoskop. Myśli przepełnione tęsknotą za kimś, kto przedwcześnie pożegnał się z życiem. Interpretacja była natychmiastowa i oczywista, ale z lekkim zdumieniem odkryła, że nie widziała jego twarzy kątem oka. Zazwyczaj przychodził, gdy puste mieszkanie Fogartych wydawało się większe, niż było w rzeczywistości, a każdy dźwięk sprawiał, że obracała się za ramię.

Dzisiaj nie. Dziwne.

Zamiast kontynuować dyskusję o czapce, milczała i uśmiechała się głupio, dziękując Lilith, że telefony nie miały funkcji przekazywania obrazu. Pewne myśli bywały wyraźnie wymalowane na jej twarzy. Kolejne, tajemnicze dźwięki zza słuchawki tylko je spotęgowały.

— Tak, mam bogate doświadczenie — bardzo intencjonalna i dramatycznie przeciągnięta pauza. — w śmianiu się. Wiesz, grywałam też w komediach.

Takich, jak na pirsie, dokończyła w myślach z lekkim, męskim echem.

— Niewiele o tobie wiem, Williamson.

Oprócz tego, że masz brata i siostrę; że kiedyś byłeś żonaty i teraz nie jesteś; że szybko kończysz i masz tragiczne poczucie równowagi; że noce spędzasz nie ze swoją dziewczyną, której nie masz, a z Czernią; że—  

Po zastanowieniu się — było to całkiem sporo faktów.

— Ale teraz wiem, że jesteś rakiem. Nie chorobą — słychać było, że słowa układają jej się inaczej na języku, gdy się uśmiecha. Słychać było również chwilę milczenia, gdy czytała drobno zapisane słowa przy jego zakresie urodzenia. — Oraz że szykuje ci się awans. To miłe, pochwal się, to wyślę ci— Co właściwie teraz pijesz? W każdym razie—

Podnosiła się na kolana, przełożyła słuchawkę do prawej ręki i sięgnęła po zbyt długo ignorowane wino. Te normalnie powinny oddychać, ale bała się, co stanie się z tym, gdy dostanie zbyt dużo życia.

— Pamiętaj, nie ignoruj nowych doświadczeń. Ani magii... oddychania. Czym jest magia oddychania, panie ekspercie?

Kolejnym, głębszym westchnięciem i szybkim nabraniem powietrza.

Głosy w głowie to jedyne towarzystwo, na które można liczyć, kiedy milczy telefon i magiczna skrzynka. Ciszę należało doceniać; nie każdy potrafił, nie każdy wiedział, jak, nie każdy chciał. Dziś była czymś odległym — momentem wydartym z jego dłoni w momencie, w którym słuchawka wypełnia pustkę palców. Williamson, słucham; dwa ściśnięte w klatce znużenia słowa nie zdążyły wybrzmieć — uprzedziła go tym niedorzecznym pytaniem. Tęskniłeś?
— Jaka była ostatnia, w której grałaś? — dwie minuty od poniesionych głosów i oskarżeń, których nawracająca czkawka składała się z trzech sylab; pobita. Po—bi—ta. Na plaży? — Pytam szczerze, chociaż mam tu doskonały dowcip.
Czy jej tytuł brzmiał Moje wielkie, śliskie wesele?
— To zrozumiałe. W Zwierciadle zapomnieli wspomnieć o moim ulubionym kolorze — gdyby wspomnieli, zapamiętałaby; podobnie jak nazwisko Helen, okoliczności ich spotkania, smak ciastka i całą historię dopisaną do popołudnia, w trakcie którego ból głowy uniemożliwiał odróżnienie babeczki od przycisku atomowego.
Na uśmiech odpowiedział ciszą; słuchawka zazdrośnie strzegła poruszenia w kącikach ust i dłoni przysuwającej alkohol do warg. Mógłby skwitować wzmiankę o awansie — społeczny? Wyżej się już nie da — gdyby nie piwo w ręce, na języku i krwiobiegu.
— Wykwintny alkohol — butelka była do połowy pusta — pełna? Nie był aż takim optymistą — i nawet nie leżała obok trzydziestoletnie whisky. — Nie uwierzysz, ale ma złoty kolor.
Jak twój— tu wybierz dowolną wersję. Kiedy po drugiej stronie ktoś dokonywał resuscytacji, on zsuwał się po kanapie; w dół, aż głowa opadła na poduszkę, a nogi na przeciwstawny podłokietnik. Butelka balansowała teraz na klatce piersiowej — krótkie ha poruszyło nią w górę.
— Wyjątkowo zaawansowana dziedzina — dorównująca westchnieniu skapującym ze słuchawki; bielejące knykcie zaciśniętej na telefonie dłoni powstrzymały palce przed lekkim stuknięciem w obudowę. — Radzisz sobie z nią coraz lepiej.
Cisza, jakby wstrzymywał oddech przez kolejne dwie sekundy tylko po to, żeby zdobyć się na dwie sylaby i jedno imię.
— Lyra — kiedy po raz ostatni użył jej imienia? Chyba przed pierwszym upadkiem, prawdopodobnie przypadkowo po drugim; na pewno ani razu w trakcie tej rozmowy. — Dlaczego dzwonisz?
Oparty o poduszkę policzek nie sprzyjał strunom głosowym; pół tonu niżej i intonacja byłaby nieodwracalna.

Było to ogromnie niedorzeczne — insynuować, że któreś z nich miałoby przejawiać jakiekolwiek objawy tęsknoty. Tęsknić można za zachodem słońca — był naprawdę ładny; za nieświadomością ogona — jego jej, jak i jej jego; za chłodnym alkoholem wypalającym przełyk — bo szklanka właśnie stała się pusta. Nie można natomiast tęsknić za—

— Ostatnia? — Chwilowe zwątpienie w głosie było wyraźne; niemal tak bardzo, jak zaskoczenie, że pytał ją o coś, co nie brzmiało jak jakie ostatnio prawo złamałaś i z kim? Zwątpienie jednak odpuściło krótkiej chwili skupienia, aby ostatecznie wspomnienia uformowały się w słowa znacznie szybciej, niż się tego spodziewała. — Wiele hałasu o nic. W sensie, tak nazywała się sztuka. Dość znana i wiele razy odtwarzana na milion różnych sposobów, ale przyjemnie mi się tam grało Beatrice, bo—

Wtedy starała się o rolę Hero — oskarżenie o cudzołóstwo jakoś do niej przemawiało, ale reżyser zdecydował, że bardziej nada się do drugiej, żeńskiej roli w sztuce. W perspektywie czasu — dobra decyzja. Rola, w której musi upozorować swoją śmierć, mogłaby jej podsunąć nierozsądne pomysły.

— Łatwo jest grać postać, którą się rozumie. W sumie na tym polega większość przygotowań — siedzisz, pijesz i rozmawiasz o motywacji postaci.

Zupełnie jak siedzenie, picie i rozmawianie przez telefon o interpretacji swoich horoskopów.

— Nie musieli, to czarny. Masz w ogóle jakikolwiek inny kolor w szafie? — Bardzo możliwe, że wymogiem zawodowym dla każdej Czarnej Bagiety było noszenie subtelnego mundurka. Być może nosił go, bo obowiązywał go wiktoriański okres żałoby. Dwa lata jednak już minęły.

Szybsze wypuszczenie powietrza przez, tylko trochę już, obolały nos. Wiele rzeczy może być ze złota — zachody słońca, biżuteria, oczy lub—

Z jakiegoś powodu miała wrażenie, że zasłyszane wzajemnie oddechy, były ze złota. Kolejna cisza wybrzmiewała pomiędzy jednym powietrzem a drugim, aż wreszcie uformowała się w jej imię. Jej imię na jego ustach. Brzmiało delikatniej, niż "Vandenberg" rzucane, gdy go rozbawiła lub wkurwiła.

— Bo mam coś dla ciebie — powiedziała, powoli znowu zmieniając pozycję. — ale skończyło mi się wino. Zaraz wrócę.

Butelka czekała na nią na blacie w kuchni, a pozostawiona, biała słuchawka — na materacu.

Byłoby jeszcze bardziej niedorzecznym przyznać, że tęsknota nie zawsze jest uczuciem; za to często bywa ciszą. Tym razem to nie ja, urywek myśli dwa tygodnie temu, kiedy ktoś poślizgnął się na oblodzonym chodniku; ulubiony deser psa? Hau—ka, potencjał niewypowiedzianego dowcipu gasł z każdym dniem milczenia; jeśli chodzi o płaszcz, możesz—
M—hm, elokwentna zachęta na unurzane w zaskoczeniu pytanie, a po nim — długa, długa cisza. Nie przerwał, kiedy Dużo hałasu o nic prosiło się o komentarz — znam pewnego Włocha — ani kiedy Beatrice nasunęła pytanie — twoja koleżanka, wolna? Słuchał; istnieje pewien — złoty — rodzaj szczęścia, kiedy ktoś mówi o swojej miłości.
Właśnie skapywał ze słuchawki — prosto na jego policzek.
— Ostatnie zdanie zachęciło, zaczynam myśleć nad zmianą ścieżki kariery. Mógłbym zagrać pirs.
Referencje? Wieloletnie doświadczenie w przewracaniu ludzi.
— Mundur galowy jest niebieski — niektóre koszule białe, sweter ciemnozielony, krawat od Georgie nielegalnie różowy — przegląd szafy musiał zaczekać na dzień, w którym Williamson będzie gotowy przyznać, że czarny nie jest jego ulubionym kolorem — tak, jak niektóre rodzaje milczenia nie są tęsknotą.
Cisza w tylko im znanym rytmie; wdech w słuchawce, wydech w pustym salonie, synchronizacja w jej zupełnym braku. Takt przyspieszył o kolejną sekwencję — wydech na łóżku, wdech na kanapie, jakby w ten sposób mógł wypełnić pustą przestrzeń w piersi tym samym powietrzem, które ona—
Niewygodnie? Poruszenie po drugiej stronie i jej głos, który przerywa milczenie; on swojemu jeszcze nie ufa.
— Lyra?
Cisza.
— Vandenberg.
Podniesiona do potęgi drugiej.
Ciepłe piwo smakowało rozczarowaniem; opuszek palca zawisł nad guzikiem przerywającym połączenie i oparł się pokusie dopiero, kiedy dłoń wymieniła kaprys na papierosa. Słuchawkę przy uchu przytrzymał ramieniem; droga do drzwi balkonowych zajęła mu tyle, ile jej powrót do telefonu.
Zdradzona przez skrzypnięcie łóżka; zapamiętał ten dźwięk.
— —i właśnie wtedy dowiedział się, że posiadanie trzech sutków absolutnie nie jest normalne. O funkcjonalności nawet nie wspomnę — opowieść spod znaku zmyślonej nagle dobiegła końca, chociaż nigdy nie miała początku — usta drgnęły mimowolnie, poruszając papierosem. — Przegapić taką historię, co za strata.

Nie przerywał jej, nie parsknął śmiechem, a jeśli wywracał oczami lub unosił brew, to nie mogła o tym wiedzieć. Wiedziała natomiast, że słuchał — nie słyszała, aby zaczął chrapać po drugiej stronie słuchawki, a odpowiedź — chociaż żartobliwa — była tego potwierdzeniem.

— Widzę, że spodobało ci się, jak na ciebie upadłam — z gracją i kobiecą lekkością, miała nadzieję, chociaż seria przekleństw, która potem rozsypała się na pirsie razem z nią, mogła temu przeczyć. — Wiesz, nie musisz się zaciągać do teatru, aby to powtórzyć. Chociaż mimikę do grania kamienia masz idealną.

Miała zapytać o kolor czapki przy galowym mundurze, ale wydawało jej się to z jakiegoś powodu — naprawdę, Vandenberg, z jakiegoś? — zbyt sprośne.  

Nie słyszała już, jak drugi raz mówił jej imię — szkoda, mówił je bardzo ładnie. Nalewając wino do nowej szklanki (ta wyszczerbiona zaczęła budzić w niej podejrzenia), myślała wciąż o magii oddychania. Ofiarą tego był menisk wypukły bombastycznego wina i szybkie upicie kilku łyków, by nie rozlać niczego w drodze powrotnej.

Usiadła tym razem na podłodze, by szklankę położyć po lewej, słuchawkę złapać po prawej a łóżkiem zaskrzypieć, gdy oparła się o niego plecami. Jego głos wybrzmiewał odległym echem, jakby przez ten cały czas nie zamilkł nawet na chwilę. Wspomnienia ciszy zdawały się tak odległe, że mogły jej się równie dobrze przyśnić.

— Przyłapałam cię na kłamstwie, Williamson. Twierdziłeś, że nie kończysz nigdy sam, jednak nie poczekałeś. — Los trzeciego sutka zaczął ją naprawdę intrygować. — Za karę nie powiem ci, co dla ciebie mam.

Powie, ale najpierw znowu się trochę podroczy. Musi powiedzieć — taką mieli umowę.

Jeśli brew uniosła się w górę — to tylko raz, podciągana siłą przyzwyczajenia i próbą przypomnienia sobie, czy Overtone kiedykolwiek wspominał o zatopionej Ofelii. Raczej nie; rozminęli się o jednego trupa narzeczonego i dwie spisane na straty kariery.
— Było okropnie. Powinniśmy to przećwiczyć — z szewską pasją i subtelnością kowadła byłoby adekwatniejszym określeniem. Tamtego wieczora, już po powrocie do domu, najpierw sprawdził, czy jej upadek zostawił pamiątkę; sińców nie było — w przeciwieństwie do wspomnienia zaciskanych wokół papierosa ust. — Reżyser w Patriot był tego samego zdania. Niewiele brakowało, a w szkolnym przedstawieniu zagrałbym głaz.
Pech chciał, że głaz miał do wygłoszenia dwie kwestie i nie mógł przypominać drewna — w przeciwieństwie do Williamsona na scenie.
Oskubana etykietka domagała się uwagi; tym razem oskarżycielskie uniesienie brwi wymierzył w butelkę Coors, na której dnie chlupotały trzy marne łyki. Wystarczyło ją przechylić, a z trzech małych zrobił się jeden duży — piwna ekonomia nigdy go nie zawiodła. Pusta butelka wykonała w chłodnym powietrzu dwa okręgi, rozganiając obłok papierosowego dymu; reszta cierpliwie ulatywała przez uchylone drzwi balkonu.
— Nie byłem pewien, czy wrócisz. Musiałem wziąć sprawy w swoje ręce — a to nowość; zniżony o pół tonu głos był tylko krok od otarcia się o szept — w lutowy wieczór żaden z sąsiadów nie powinien przesiadywać na balkonie, ale ostrożność wreszcie przejęła stery; z funkcji głośnomówiącej wykreślono imię i nazwisko. — Kara nieadekwatna co przewinienia. Na szczęście mam inną, palącą kwestię — palił tylko on, z ramieniem opartym o framugę uchylonych drzwi balkonu i doskonałym widokiem na—
— Widziałaś kiedyś gruchające się gołębie?
Jak dobrze, że zaczekał z pytaniem — i wybitną grą słów — na charakterystyczny moment ciszy; chyba właśnie wzięła łyk wina.

Barnaby Williamson z pewnością mógłby bezbłędnie zagrać głaz — w końcu, gdy rozumie się postać, jest to wyjątkowo banalne. Nie mogliby jednak w tym przedstawieniu grać razem — głaz się kruszył pod napływem oceanu.

Mówił znacznie ciszej, niż chwilę wcześniej, a bliżej niezidentyfikowany szum w tle sugerował, że zmienił położenie. Zastanawiała się, czy gdy jej nie było, znudził się na tyle, że włączył telewizor, czy może stał teraz przy oknie. Mogłaby zapytać, ale wydawało się to intymniejszym pytaniem, niż jaki masz znak zodiaku?

— Przecież powiedziałam, że wrócę. Nie mam zwyczaju łamać danego słowa — nie miała; dlatego zadzwoniła. Nie miała; dlatego nie poda mu swojego adresu ani danych osobowych ludzi, z którymi mieszka. Nie miała; dlatego wracała miesiąc w miesiąc do oceanu.

Nie śpieszył się do sedna — ona również, wygodnie siedziało jej się na podłodze, jeszcze wygodniej trzymało w dłoni słuchawkę i zastanawiało się, od kiedy policja pełni funkcję władzy sądowniczej, ale padające pytanie kompletnie zbiło ją z tego toku myślenia. To, oraz fakt, że popijane właśnie wino wylądowało w złej dziurce.

— Czy to... jakiś eufemizm? — mógł usłyszeć po niecałej minucie kaszlenia i krztuszenia się po drugiej stronie. Odchrząknęła jeszcze kilka razy, aby upewnić się, że wszystko w gardle będzie działać. — Kurwa, Williamson, prawie mnie tym zabiłeś. Miałbyś młodą, obiecującą kobietę na sumieniu.

Czym się zatruło, można się wyleczyć, więc najpierw wzięła kolejny łyk — bombastycznie przepalający wszystko, co się tylko dało. Włącznie ze zdrowym rozsądkiem.

— Gdzie ty jesteś, że widzisz gruchające się gołębie? Błagam, powiedz, że dlatego pytasz, a nie, że jest to jakaś dziwna gra—

—wstepna, wypalił kolejny posmak wina na języku.

Nawet głazy miewają przebłyski autorefleksji; szczególnie z piwem w dłoni, papierosem w ustach i kobietą po drugiej stronie słuchawki.
— Nie znamy się — wcale; zaskakujący wniosek po dwudziestu siedmiu dniach i kwadransie rozmowy — aż tak dobrze. Pewne teorie należy sprawdzić.
Mogła nie łamać danego słowa, ale miała w zwyczaju wątpić w obietnice innych. Kłótnia o Zwierciadło — teraz zapomniane na stoliku i nadal otworzone na horoskopie — była przeszłością; w tym momencie odleglejszą od bolesnego echa drugiego z pirsowych upadków.
Wysunął papierosa spomiędzy warg w ostatnim momencie; kiedy echo pierwszego zakrztuszenia spłynęło ze słuchawki, mimowolnie odsunął od niej ucho — jeszcze mniej świadomie pozwolił uśmiechowi na rozgoszczenie w kącikach ust. Po trzecim kaszlnięciu wypuścił powietrze nosem; razem z dymem uleciał z niego cichy śmiech.
— Interesujący dźwięk — zignorowanie pytania było łatwe — dogaszając peta w pozostawionej na parapecie popielniczce, nie myślał nad kolejnymi słowami. — Mógłbym do niego przywyknąć.
Może powinien — pomyśleć, a później zająć usta świeżo otwartym piwem.
— Gdybym wiedział, że temat ptaków jest tak emocjonujący, zacząłbym o wróblach — po głuchym huku zamykanego balkonu nadszedł moment spojrzenia na zegarek; wskazówki zamieniły późny wieczór we wczesną noc. — Jakiś kwadrans temu. Ciesz się, że to nie połączenie międzymiastowe.
Drzwi lodówki — otworzone z werwą kogoś, kto przywykł do wyrywania ich z zawiasów — wprawiły kilka butelek w cichy klekot. Wypełnione wyrzutem ćśś! poprzedziło charakterystyczny dźwięk otwieranego kapsla.
— Po ostatnim pytaniu długo do siebie — krótka przerwa na łyk zimnego, pełnego złota piwa — dochodziłaś. Nie wiem, czy jesteś gotowa na poznanie tajemnego miejsca schadzek — nie była — musiałby ograniczyć się do ogólnikowego w domu albo bogatego w detale na Starym Mieście, z balkonu widzę park przed Ratuszem. Co robisz jutro? — Zdradzisz mi powód telefonu czy mam ryzykować, że kolejne zakrztuszenie będzie śmiertelne?

Nie znamy się na tyle dobrze. Można by powiedzieć, że w ogóle; można by, że jeszcze nie dogłębnie. Nie powinna się oburzać, że nie wierzył jej, skoro chwilę temu ona sama wątpiła w to, czy on dotrzymał swojej części umowy. Nie można jej za to winić — wciąż czuła pieczenie rozciętej zaklęciem skóry i gwałtowne szarpnięcie za włosy. Jednak to niezrozumienie ciągu przyczynowo-skutkowego przerażało ją najmocniej. Wolała wiedzieć, kim byli ludzie, którzy okładali ją po mordzie.

Pewnie usłyszałaby cichy śmiech, gdyby nie fakt, że właśnie walczyła o życie. Zadławienie winem to prawie jak utopienie — iście poetycka śmierć dla syreny.

— Do dźwięków mojej tragicznej śmierci? Ranisz, myślałam, wspólne czytanie horoskopów coś dla ciebie znaczy.

Być może zrozumiała, co miał na myśli. Być może policzki nabrały koloru niemal wręcz bombastycznego (jak wino). Być może zdecydowała się przekierować rozmowę na inne tory, uznając, że nie powinno być tak duszo w zimowy wieczór. Noc? Spojrzała na zegarek tykający na jej szafce nocnej. Był lekko potłuczony. Co nie było?

Mogłaby powiedzieć, że wróble są bardzo małym przedstawicielem gatunku lub że jego potajemne miejsce schadzek obchodzi ją tylko tyle, że gdzieś musi odesłać mu płaszcz. Nie powiedziała żadnej z tych rzeczy, bo przypomniała sobie, dlaczego zadzwoniła; i nie było to przyjemne.

— Wiem, że zainteresowany byłeś całkowicie legalnym handlem wymiennych łusek — gdyby jakiś agent FBI miał zamiar podsłuchiwać, to chodziło oczywiście o łuski po orzechach. — ale w moim talencie do ładowania się w kłopoty, znalazłam dla ciebie inny trop to zwęszenia. Powiedziałabym, że świeży, ale — zaśmiała się trochę zbyt mocno jak na to, że nie posiadał jeszcze faktów, by móc śmiać się razem z nią. — nieważne, zaraz zrozumiesz. Słyszałeś może o brakach w asortymencie na cmentarzu?

Zasadnicza, zwykle działająca na korzyść wada — dźwięki są jedynym nośnikiem rzeczywistości po drugiej stronie telefonu — dziś znacznie ograniczała odbiór rzeczywistości; w przeciwieństwie do wina w jej kieliszku, on kątem oka był w stanie uchwycić jedynie koniec gołębich amorów.
Tak szybko?
— Nie mam niczego na swoje usprawiedliwienie — piwo nie przydało się na wiele w starciu z rozbawieniem — kolejny łyk nie był w stanie wypłukać jego pozostałości w głosie. — Poza zawodowym spaczeniem.
Być może zrozumiał, że właśnie dotarli do nakreślonej na piasku granicy. Być może uznał, że jej przekroczenie byłoby łatwe — wystarczyło odpowiedzieć bardziej cenię nasze zajęcia z magii oddychania — i jednocześnie nieodwracalne. Być może zdecydował, że to zły pomysł; ona odłoży słuchawkę i wróci do swojego życia, a on?
Będzie musiał czekać, aż zadzwoni — tym razem krócej niż dwadzieścia siedem dni?
Owiniętą w skupienie ciszę przetykały osamotnione dźwięki krzątaniny; zamykana lodówka, odsuwane krzesło, butelka stukająca o stół tylko po to, żeby znów po nią sięgnął. Kiedy Vandenberg wreszcie przechodziła do sedna — to była powolna wędrówka z dwoma dygresjami — Williamson wziął łyk piwa; po chwili drugi, głębszy — cmentarze tak na niego działały.
— Ani słowa — tam, gdzie moment temu w głosie leniwie przeciągało się rozbawienie, teraz tkwił ostry odłamek skupienia. Gdyby wyobraziła sobie zmarszczone brwi i pogłębiającą się nad nosem zmarszczkę, pomyliłaby się tylko o jedno — zmarszczki były dwie, obie napięte. — Jeszcze dobrze nie zaczęłaś, a mam już kilka pytań. Pierwsze — gdzie była policja albo gwardia? — Jesteś pewna, że to, co zaginęło, nie wyszło stamtąd samo?
Drugie: dlaczego, kiedy myślę kłopoty na cmentarzu, typuję twoje nazwisko?

— Więc będziesz musiał wybaczyć moje, zawodowe spaczenie — jak już zostało ustalone drogą pirsową, było nim udawanie. Na szczęście dla Williamsona — była od niemal roku bezrobotna.

Być może poczuła się komfortowo z tym, że niewidzialna granica w piasku została zrespektowana. Być może w przeciwnym wypadku faktycznie by ją odłożyła, po czym skończyła resztę wina już bezpośrednio z butelki i zadzwoniła do niego dopiero za następne dwadzieścia siedem dni — po drodze (spadając z nieba) żałując, że nie zrobiła tego wcześniej.

Być może powaga przyćmiła poczucie komfortu, zapraszając je do tego samego miejsca w jej pamięci, gdzie pozostała magia oddychania.

Gdyby wyobraził sobie w tym momencie jej twarz, to jej mimika naśladowała niemal perfekcyjnie tę jego — lewa brew uniesiona wyraźnie do góry. Mogłaby powiedzieć mu, co sądzi o jego komentarzu, ale stwierdziła, że znacznie bardziej efektywną formą tresury, będzie pokazanie mu. Poczekała, aż skończy, zada swoje pytanie, by wcisnąć czerwony przycisk na telefonie.

Zadzwoniła dopiero po równych dwóch minutach i trzydziestu siedmiu sekundach.

— Jeszcze raz mi, kurwa, powiesz, że mam się zamknąć, to nie oddzwonię — powiedziała szorstkim tonem, gdy odebrał.

Jeśli odebrał.

— Mogę wybaczyć, ale nigdy nie przywyknę.
Od udawania niebezpiecznie blisko do kłamstwa; tych w życiu miał dosyć.
Leniwy taniec piwa w butelce zamarł — razem z dłonią, głosem w słuchawce i całym światem — dopiero, kiedy zapadła głucha cisza. Echo przerwanego połączenia nie oferowało odpowiedzi — nasunęło za to dziesięć kolejnych pytań. Co? było tylko zalążkiem dla rozbudowanego co, kurwa? które przybrało — tak typowy dla rodzaju męskiego — wariant. Co ja, kurwa, znowu zrobiłem?; podrapanie po szorstkim policzku zwykle wzmagało procesy myślowe.
Teraz po prostu zirytowało.
Śledztwo trwało dwie minuty i trzydzieści siedem sekund; w ich trakcie wstał zza stołu, wypił pół piwa, spojrzał na słuchawkę tak, jakby ta podjęła próbę personalnego ataku, a kiedy dotarł do dziesiątego pytania — może się zepsuła? (słuchawka czy Lyra?) — dźwięk telefonu położył kres domysłom. Odebrał żenująco szybko, po drugim sygnale; cierpliwość Williamsona wyleciała przez okno, gruchać gołębie.
Poza tym musiał zadać kluczowe pytanie, najpierw wysłuchując nie mniej kluczowego oskarżenia.
— Co do chuja, Vandenberg? — jej ton był szorstki, po jego głosie pełgał jasny płomień złości; jakby ktoś — cześć, często tu dzwonisz? — oblał struny głosowe denaturatem. — Ani. Słowa. Nie wiedziałem o brakach w asortymencie.
Nacisk, pauza, nacisk, pauza, ciąg dalszy; nie był pewien, jak brzmiał za pierwszym razem, kiedy roztargnienie przejmowało kierownicę, a myśli przeskakiwały na miejsce pasażera — wie za to, że teraz nie zostawił jej złudzeń. Wie też, że powinien się zamknąć — problem z psami polegał na tym, że na szczeknięcie (szczęknięcie słuchawki) odpowiadają jeszcze głośniej.
— Gdybyś słuchała mnie, zamiast własnego głosu — nieistotne jak syreniego; niedopowiedzenie zawisło w dwusekundowej ciszy i jego głębokim wdechu — mogłabyś zrozumieć przesłanie. Teraz posłuchaj tego, będzie jednoznaczne.
Echo przerwanego połączenia wybrzmiało dosadnie — prawie tak, jak wariacja zasadniczego pytania.
Co ty, kurwa, zrobiłeś?

Odebrał zaskakująco szybko.

— Oh — powiedziała, a raczej próbowała, ale niespecjalnie dał jej dojść do słowa. Złość zmieniła się w zażenowanie, zażenowanie w oskarżenie — następnym, kurwa, razem spróbuj intonacji — aby ostatecznie, gdy dźwięk przerwanego sygnału dotarł do jej uszu, wkurwić się na nowo.

Wstała tak dynamicznie z podłogi, że szklanka z połową trunku niemal wylała się na dywan. Lucyfera winna słuchawka wylądowała za to — z niemałym impetem — na łóżku, odbijając się od materaca kilka razy, aby zatrzymać na krawędzi mebla. Zaciśnięte zęby wypuściły tylko trzy słowa — pierdol się, Williamson.

Następną, naturalną decyzją, było wyjście na schody przeciwpożarowe, aby zapalić. Podniosła okiennicę, czując na palcach zimne, lutowe powietrze. Zanim przecisnęła się przez powstałe przejście, rzuciła jeszcze oskarżające spojrzenie na szafę, w której wisiał jego płaszcz. Najbliższy substytut na obiekt złości, jaki posiadała.

Stojąc na metalowej konstrukcji, z papierosem w jednej dłoni, a zaciśniętą złością w drugiej, bardzo poważnie rozważała opcję, że do niego nie oddzwoni. Nie dzisiaj, nie jutro — być może nigdy. Ten scenariusz szybko stał się nierealistyczny. Musiała zadzwonić; niewypowiedziana groźba brzmiała, że jeśli tego nie zrobi, to przy następnym spotkaniu nie będzie już w nastroju na negocjacje. Wątpiła, aby w Kazamacie zapewniali kąpiele dla syrenek, więc jej odsiadka byłaby przynajmniej krótka. Wyrok śmierci za bycie w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze.

Z każdym wydychanym dymem wracał do niej — chociaż częściowo — rozsądek. To on powinien zadzwonić, przemknęło jej przez myśl, ale jego głupi, wypruty z emocji głos odpowiedział, że nie mogę — nie dałaś mi numeru. Została więc podjęta nierozsądna decyzja, aby wrócić do pokoju i dać mu skończyć.

Za kwadrans.

Gdy trzymała w dłoni wcześniejszą ofiarę swojego gniewu, miała już na nowo napełnioną szklankę wina, które nie miało na nią słów — jedynie bombastyczne spojrzenie spod byka. Usiadła ponownie na łóżku, decydując, że jeśli znowu będzie czymś rzucała, to jest to najlepsze ku temu miejsce i zadzwoniła — dokładnie osiemnaście minut po tym, jak się rozłączył.

— Jesteś chujem.

Prawda czy fałsz?

Oh.
Powinien docenić nawyk picia ze szkła, nie puszki. Zaciśnięte na butelce palce zagroziłyby integralności aluminium; teraz zagrażały jedynie pobielałym knykciom. Oh, powiedziała — westchnęła? — jakby jedna sylaba mogła zetrzeć kwaśny posmak irytacji. To drugi raz w przeciągu jednego wieczora (nocy?), kiedy oskarżenia spływały z jej ust szybciej od słonej wody i skuteczniej od wina.
Nie zamierzał czekać — ze wzrokiem utkwionym w milczącej słuchawce, dłonią na butelce, języku zawieszonym w ciszy.
Pstryknięcie zapalniczki nadeszło po dwudziestu sekundach milczenia; spierdalaj, Vandenberg — po trzydziestu. W połowie papierosa zamienił miejscami dwie książki na regale, dokończył piwo i ani razu nie spojrzał w kierunku porzuconej na stole słuchawki; leżała klawiszami do dołu, jak topielec unoszony przez zimne fale. Po ośmiu minutach rozważał wypięcie telefonu z zasilania; w przeciągu dziewiątej uznał, że abonent tymczasowo niedostępny nie ma tak dosadnego wydźwięku, jak nirwana automatycznej sekretarki.
Po kwadransie w prawej dłoni trzymał trzecie piwo, w lewej — słuchawkę.
Pięć minut, do postawionego jego głosem ultimatum dołączyło niskie, rezonujące w milczeniu dopowiedzenie; tak szybko, Williamson?
Butelka przy ustach powstrzymała odpowiedź; zahamowała też palec, który próbował odebrać dzwoniący telefon po pierwszym sygnale. Czekał sześć sekund; nieświęta cyfra, niech Lucyfer ma go w swojej opiece, prawda czy fałsz?
— Prawda — po osiemnastu minutach i czwartym sygnale cisza w końcu skapitulowała. — Jesteś uparta — niesubordynowana — i uzależniona od dramaturgii — o spaczeniu zawodowym była już mowa; zanim ktoś rzucił słuchawką.
Zanim ktoś odpowiedział tym samym.
— Nie—
Powinienem się wściekać, to w stylu mojego ojca. Skrzywił się do własnego odbicia w szybie; noc za oknem przypominała rozlany atrament.
— Nie zapytałem, jakie wino pijesz — powrót na kanapę był najrozsądniejszą decyzją — stół to pechowe miejsce, źródło kłótni, rytualny ołtarz dla nagłych napadów złości; w Blossomfall większość konfliktów eskalowała nad zastawą. Cisza w słuchawce była ostrożna; ostrożny był też oddech, który wypełnił kilkusekundowe milczenie. Głowa opadła ciężko na zagłówek, wyrywając spomiędzy ust stłumione westchnięcie — uniesiona do oczu dłoń ostrożnie przysłoniła przymknięte powieki; zupełnie, jakby próbował chronić się przed złotym światłem.
Z wątpliwym skutkiem.
— Opowiedz o cmentarzu. Będę cicho.
Obietnica przypieczętowana butelką przytkniętą do ust.