LUTY 7, 1985, późny wieczór

— Tęskniłeś? — Gdy trzeszczenie po drugiej stronie słuchawki obwieściło, że połączenie zostało odebrane, nie pozostało jej nic innego do powiedzenia. Być może wypadało się przywitać lub przedstawić, ale—

— Spotkałam dzisiaj psa. Nie potrafił robić siad, więc od razu pomyślałam o tobie.

Ile zna osób, które zaczęłyby w ten sposób rozmowę?

Niepisana zasada, starsza od wynalazku Alexandra Bella — telefon zawsze dzwoni wtedy, kiedy sięgasz po piwo albo srasz; otwieracz w jego dłoni był główną poszlaką w testowaniu prawdziwości tej zasady.
— Statystycznie — metaliczny szczęk nie zostawiał dużego pola dla wyobraźni: to mogła być zapalniczka, kapsel albo bardzo ostry nóż — w jego przypadku każda odpowiedź wydawała się prawdopodobna. — To pytanie jest głównym powodem rozstań. Wiesz dlaczego?
Pięć sekund rozmowy i pierwsze nawiązanie do psa; mają nowy rekord.
— Dobry wieczór, Vandenberg — savoir—vivre przede wszystkim — na nie spieszyłaś się jeszcze przyjdzie czas. — Miał pchły? Jeśli tak, to mógł być mój brat.

Niewypowiedziana zasada; Vandenberg dzwoni zawsze wtedy, gdy się nudzi. Miała ku temu zaskakująco mało okazji na bezrobociu.

— Bo na to pytanie odpowiadasz, że tak, stęskniłeś się za mną? To faktycznie może być — Zbyt bezczelne? Być może, ale unoszący się w powietrzu aromat spirytusu, nazywanego błędnie winem, podpowiadał jej, że będzie to świetny żart. — niekomfortowe dla twojej dziewczyny.

Miała zamiar do niej wrócić. Jej nazwisko interesowało ją w szczególności.

— Dobry wieczór, Williamson — powiedziała, naśladując delikatnie ton jego głosu. Być może zirytowany; na pewno zmęczony. W tle coś brzękało. Jakby coś otwierał, albo kogoś zamykał. — Nie, ale nie chciał dać się pogłaskać, więc faktycznie może być z tobą spokrewniony.

Wielki łut szczęścia; Williamson odbierał rzadko, całą odpowiedzialność składając na wątłych barkach automatycznej sekretarki. Nazwał ją Neleh; Helen potrzebowała trzech sekund, żeby odkryć fortel i czterech dni, żeby przestać się gniewać.
— Błąd. Właściwie dwa — wilgotna etykietka na butelce posłusznie ustąpiła pod lekkim skubnięciem palców. — Po trzecim tęskniłeś? żona przestaje wierzyć, że dzwoni pizzeria — nieważne, ile pudełek zamówisz w przeciągu tygodnia (od trzech do pięciu). — A dziewczyna najpierw musiałaby istnieć.
Niespełna doba od ostatniego wydania Zwierciadła; ciotka Mariol zdążyła zadzwonić trzy razy z pytaniem, gdzie Barnaby zrobi kolejne wesele i dlaczego jeszcze nie dostała zaproszenia.
— Nie minęły nawet cztery tygodnie, a już głaszczesz obce psy — nie, żeby liczył; dwadzieścia siedem dni podsumowało się samo. — Chyba wiemy, kto tęsknił mocniej?

Lyra z przyjemnością pogadałaby z automatyczną sekretarką Barnaby — to on musiałby przesłuchiwać potem piętnastu wiadomości, aby ze strzępków randomowych ciekawostek na temat jej dnia wyciągnąć sedno telefonu. Na żywo może ją przynajmniej pośpieszać, aby skończyła tak jak on.

— To bardzo nieładnie — brzdęk podnoszonej szklanki i szybkiego łyka alkoholu wprowadziło bardzo potrzebne, dramatyczne napięcie. Dała mu chwilę, aby zastanowił się, z jakiej kategorii zwierzęcej będzie jej następne słowo. Spoiler: żadnej. — zamawiać pizzę za plecami żony.

Łóżko zaskrzypiało, gdy na nim usiadła, lekkim echem roznosząc się po pustym mieszkaniu. Nie pytała Fogartych, gdzie wychodzą; nauczyła się, że najczęściej nie chce wiedzieć.

— Zwierciadło ma ponoć dowody na jej istnienie. Z tego, co czytałam, to ma imię i nawet nazwisko — Uśmiechnęła się na tyle długo, że było słychać to w jej pierwszych kilku słowach; gdy jednak dotarła do nazwiska, jej mina zaczęła przypominać tę domyślną Williamsona. Niektóre rzeczy bywają zaraźliwe.

— Czy pocieszy cię, jak powiem, że myślałam podczas tego tylko o tobie?

Zagrajmy w grę, Williamson. Prawda czy fałsz?

Rozmowa z automatyczną sekretarką Williamsona byłaby monologiem, a prawdziwa brutalność Neleh objawiłaby się nagle. W połowie ósmego telefonu, w trakcie którego Vandenberg opowiadałaby o wyjątkowo podejrzanym kawałku goudy w lodówce, sekretarka przerwałaby jej w pół słowa: niewystarczająca ilość miejsca. Pip.
Ktoś prędko zatęskniłby za rozmową z człowiekiem; Barnaby nie przerywał nigdy.
— Niektórzy mogliby uznać, że to zdrada — zbyt blisko sedna sprawy; milczał, kiedy dźwięk szkła po drugiej stronie zlewał się z cichym przełknięciem bliżej nieokreślonej substancji. Pewne było jedno; to nie wino od niego.
Za to wina jak najbardziej jego — na skrzypnięcie łóżka odpowiedział uniesieniem brwi, na wzmiankę o przeklętym artykule — cichym pierdolona prasa.
— Skoro o Zwierciadle mowa — unik sprawniejszy od prób uniknięcia spotkania pierwszego stopnia z pirsem — słuchawka nie wizualizowała uśmiechu, który usłyszał w jej głosie; wyobraźnia musiała radzić sobie sama. — Co masz na sobie?
Szczerze liczył, że szlafrok. Jeszcze szczerzej, że—
— Jedynie udowodni, kto jest bardziej egoistyczny. Na pirsie — niechętne drgnięcie kącika ust było bezdźwięczne i zarazem wyjątkowo wyraziste; mogło przepalić kluczowe dla telefonu przewody, gdyby pozwolił mu zakraść się w ton głosu — przyznałem, że w trakcie należy myśleć o innych. Szczególnie pod koniec.
Zagrajmy w grę, Vandenberg. Prawda czy wyzwanie?

Zbyt blisko sedna również po tej stronie słuchawki. Padające w jej stronę oskarżenia o zdradę były przeciwnie częste, co prawdziwe. Miała wiele szkodliwych nawyków, ale nigdy takich. Zawiesiła na chwilę spojrzenie na zamkniętych drzwiach od pokoju, jakby nasłuchując, czy przypadkiem ktoś nie wszedł do mieszkania.

— Twój płaszcz — odpowiedź była szybsza, niż przemyślenie jej racjonalności. Tak naprawdę spoczywał na twardych ramionach drewnianego wieszaka w szafie. Być może jednak założyła go jeszcze przy innej okazji, gdy zapomniany rachunek za prąd nie został opłacony na czas. Styczeń był wyjątkowo zimny w tym roku. — A ty?

Zastanawiała się, czy kiedykolwiek ściąga mundur.

— Ach, to miło, że dalej wspominasz nasze spotkanie. Wiele rzeczy zostało tam powiedzianych. — Wesołość umknęła jej gdzieś między jedną myślą a drugą. Artykuł w Zwierciadle, oprócz wyssanych z palca historii na jej temat, podpowiedział jej jednak jedną, dość istotną rzecz. Ona nie była kablem — ale on?

— Niektóre miały zostać tylko między nami, ale mam pewne podejrzenia, że nie wywiązałeś się z umowy, Williamson.

Cisza w słuchawce trwała dokładnie cztery sekundy; w ich trakcie topił uśmiech pod dwoma łykami piwa i metrem oddzielającym go od kanapy. Niedorzecznie droga skóra skrzypnęła cicho, kiedy wybrał stałe miejsce — całkiem po prawej, z podłokietnikiem na wyciągnięcie dłoni.
— Zatrzymałaś go? Sfinansowałby przynajmniej cztery kolacje w Palazzo — takie z deską serów, kartą win i Włochem przygrywającym na skrzypcach; sam guzik to koszt deseru. — Pamiętasz mundur? — trudno zapomnieć — odznaka szczególnie przypadła jej do gustu. — Ściągnąłem go dwie godziny temu.
Już nie musiała się zastanawiać.
— Szczególnie miło wspominam dowcipy o psach. Jeśli za chwilę nie usłyszę żadnego — uśmiech z jej tonu zniknął; zaczynał się domyślać, dlaczego. Kolumna plotkarska w Zwierciadle prawie utrafiła bingo — trzy na cztery artykuły w pokrętny sposób łączyły się z nim; jeden bezpośrednio i paskudnie z nią. — Uznam, że ktoś się podszywa.
Ktoś ze szczegółową znajomością styczniowego popołudnia; powinni ustalić hasło. Ile razy upadłem i dlaczego o dwa razy za dużo?
— Vandenberg — jeśli w jego głosie była lekkość, właśnie zdychała na brzegu — z głębin tonu wymył ją przypływ oskarżeń. Kanapa, w przeciwieństwie do łóżka, nie skrzypiała — powoli obrócił opartą o podłokietnik butelkę, tłumiąc przelotną ochotę rzucenia nią o ścianę. — Jeśli zamierzasz oskarżyć mnie o wyjawienie sekretu, powinnaś mieć dowody. Masz?
Coś więcej poza marną karykaturą prasy?

Też coś przepijał; pewnie suchość w ustach po psich żartach.

— Nie zawsze chodzi o pieniądze — ale często. — Czasami wartość sentymentalna jest znacznie ważniejsza. Poza tym odniosłam wrażenie, że będziesz chciał go odzyskać. Wątpię, by kolejny mandat od ciebie był z numerem telefonu. Chyba że do twojego prawnika.

Nie miała zamiaru zostawać stałą właścicielką płaszcza. Był świetnym kocem, ale potknęła się o niego o trzy razy za dużo, by był praktycznym rozwiązaniem na co dzień. Poza tym bała się, że inni mieszkańcy dzielnicy wyczują na niej psa — to bardzo niebezpieczny zapach do pozostawania po sobie na Sonk Road.

— Chciałabym to zobaczyć — odparła, mając na myśli brak munduru, w zamian za inne odzienie, jednak świadomość, jak to zabrzmiało, przyszła szybko. Szybki łyk wina, skrzywienie się jego posmakiem i odkaszlnięcie, aby odwrócić uwagę od słownego faux pas.

— Nie wymuszaj, to musi przyjść naturalnie — przełożyła słuchawkę do drugiej ręki, aby przesunąć się bliżej ściany. Różowe wino błyszczało na parapecie, trochę jakby insynuując, że wypiła go za mało. — Nie możesz po prostu powiedzieć "do nogi" i oczekiwać— Och, widzisz. Jednak to ja.

Hasłem zostanie wykrurwiście śliski pirs.

— Nie mam dowodów, za to kolejną, hipotetyczną historię. Chcesz posłuchać? — Jeśli jego lekkość głosu zdychała na brzegu, to jej kąpała się właśnie w zburzonym oceanie. Z daleka od tej rozmowy, bo Sonk Road (w przeciwieństwie do tego, co nazwa mogłaby sugerować), nie miało dostępu do morza. — Czysto hipotetycznie, ktoś mógłby zostać całkiem brutalnie pobitym na plaży. W teorii — gdy to się stało — ten ktoś nie miał wcale ogona. Nasuwa to pewne podejrzenia, że ktoś, być może ktoś, kto niedawno się o takim sekrecie dowiedział, puścił na ten temat parę. Na przykład swojej dziewczynie od jebanych van der Deckenów.

Psich żartów nie zmazałaby butelka z wodą; potrzebowałby całej miseczki.
— Zawsze chodzi o pieniądze. Ci, którzy twierdzą inaczej, nigdy ich nie mieli — gładko, Williamson; wytykanie zawartości portfela jeszcze nigdy nie zawiodło. — Planowałem numer do pralni. Mój prawnik jeszcze kilka lat temu sam sprawdziłby, co nosisz pod spodem.
Umniejszył zasługi Bena; nadal mógłby, po prostu bez dotykania. Najwyraźniej właśnie to łączyło jego i słowa, które przerwały cichy trzask linii — chciałaby to zobaczyć.
Bez dotykania?
Cisza trwała pięć sekund; w trakcie pięciu sekund można zdrapać centymetr etykietki, rozsmarować zimną kroplę na szyjce butelki i wziąć oddech, który spłynął przez łącza na drugi koniec miasta.
— Kolejnym razem — czegokolwiek nie piła, dołączył do toastu — piwo było ciemne, gorzkie i gęste, zupełnie jak mglista wizja spotkania. Po to przecież dzwoniła — drugim powodem były dowcipy o psach. Nie czekał długo; puenta nadeszła spodziewanie — szybko.
— A gdybym powiedział leżeć? — taniec butelki na podłokietniku nagle zmienił trajektorię — szkło poruszało się w rytm kolejnych słów, zostawiając na brązowej skórze wilgotną obręcz. Dłoń zastygła w bezruchu — piwo razem z nią — dopiero, kiedy usłyszał dokładnie to, czego się spodziewał; i to, czego spodziewać się nie powinien.
— Ze wszystkich ludzi, Vandenberg — ludzi; niech to słowo dobrze wyrezonuje przez czas, przestrzeń i zawieszone nad ich głowami satelity — ciebie nie podejrzewałbym o ślepe zaufanie gazetom. Skoro już przy hipotetycznych scenariuszach jesteśmy, posłuchaj tego.
Zimna butelka przy ustach, zimny alkohol w gardle, zimny ton moment później — jeśli tęskniła za chłodem styczniowego wieczora, już nie musiała. Słuchawka i słowa w niej to marny substytut bosych stóp po nieplanowanej kąpieli w oceanie, ale chwilowo musiały wystarczyć.
— Czysto teoretycznie, Zwierciadło to kłamliwy szmatławiec, którym nie wyłożyłbym nawet kociej kuwety. Ktoś, kto od trzech lat powinien mieć drugą żonę, ale z pewnych przyczyn jej mieć nie może, regularnie posądzany jest o płomienne romanse. Najczęściej z przyjaciółmi, bo — jak się okazuje — przyjaźń między kobietą i mężczyzną, zwłaszcza trwająca od lat, nie jest możliwa — trzask na linii przypominał kruszejący lodowiec; tak naprawdę był zwykłym zakłóceniem. — Wiesz, czego tam nie napisali? Barnaby Williamson potrafi dochowywać tajemnic, bo całe jego życie jest jednym, pierdolonym sekretem.
Dwie sekundy stracone na starcie wilgoci z podłokietnika były jedyną okazją na wtrącenie; straciła je bezpowrotnie, kiedy nadeszły kolejne słowa — ciszej, wprost proporcjonalnie do mrowiącego w opuszkach palców złości.
— Powinienem nauczyć cię breviter. Wtedy, na plaży.

Och, snobizm — smakuje wyjątkowo dobrze w połączeniu z bardzo tanim winem, które przepalało nie tylko kubki smakowe, ale również wyszczerbioną szklankę. Takie przynajmniej miała wrażenie, gdy zostawiała pod sobą mokry okrąg. Skąd się właściwie to brało? Gdyby rozmawiała z kimś mądrzejszym, to by spytała, ale—

— Twój prawnik dostałby w nos, a inny mógłby pobawić się w pozew o molest—

Ostatnie słowo utknęło jej w gardle. Dobrze, że miała je czym przepić.

Zamiast tego skupiła się na kolejnych żartach i obietnicach. Gra w prawdę czy fałsz toczyła się dalej, ale nie była pewna, po czyjej stronie znajdowała się obecnie piłeczka. Mogłaby to łatwo sprawdzić, krzycząc aport.

— To zależy, czy miałbyś na sobie mundur — zostało już ustalone, że nie. Gdyby jednak miał, to widziała, jak się to kończy na filmach. Wątpiła, aby jej uwierzył, że nie jest uzbrojona. Zawsze przecież była. W końcu była—

Najwyraźniej wciąż człowiekiem.

Po kolejnej, hipotetycznej historii, poczuła napływające do gardła wyrzuty sumienia, objawione długą, nietypową dla niej ciszą. Przez moment jedynie powolne oddechy było słychać w słuchawkach i gdyby ktoś próbował ich teraz podsłuchać, mógłby odnieść mylne wrażenie odnośnie natury tej rozmowy. Prawda czy fałsz?

Przepraszam utknęło jej gdzieś między językiem a zaciśniętymi zębami. On by nie przeprosił.

— Powinieneś — odpowiedź poprzedzona była cichym westchnięciem. — Zamiast tego musiałam złożyć wizytę matce. Pozdrawia cię, tak przy okazji. Jest w tym zaskakująco dobra — odłożyła szklankę, plecami teraz zamiast o ścianę, opierając się o łóżko. Leżeć, hm?  Skrzypienie mebla było co najmniej ambiwalentne. — w leczeniu, nie w pozdrawianiu. Te były niekomfortowo sprośne.

Och, snobizm; smakuje jeszcze lepiej w świeżej polewie z szowinizmu i posypce z białego pyłu, na którego ścieżce chłopcy próbowali odnaleźć drogę do szczęścia — w efekcie odnajdując co najwyżej panie stojące na poboczu.
— Raz dostał, ode mnie. Było cudownie — zabrzmiałby bardziej przekonująco, gdyby w głosie tkwił entuzjazm, nie zmęczenie; zabrzmiałby jeszcze bardziej przekonująco, gdyby kolejnych tygodni po tamtym ciosie nie spędził na wyczekiwaniu, czy będzie musiał uderzyć po raz kolejny — tym razem z ostrzegawczym chrzęstem na końcu zdania.
Minęło pięć lat, a później pięć sekund — w trakcie tych drugich odkrył, że kącik ust tkwił pół centymetra wyżej niż przed momentem.
— Tylko część. Możesz wybrać, którą — przezorność to podstawa pracy funkcjonariusza; o szczegółowych przeszukaniach uczyli w pierwszym tygodniu akademii — w połowie drugiego dodawali, że mogą być dogłębne.
Ciche stuknięcie opuszkiem palca o zimne szkło butelki urozmaicało wyczekiwanie — na kolejny zarzut, na następne to twoja wina (to zawsze jego wina), na przeciągły pisk odłożonej słuchawki, na—
To już? Po wszystkim?
Nie usłyszał przepraszam; tym lepiej. Na przepraszam musiałby odpowiedzieć czymś innym — nie szkodzi. Rozumiem. Wierzysz mi?
— Konflikt rozstrzygnięty. To Shirley tęskniła najmocniej — z czymkolwiek nie musiała sobie poradzić po pobiciu — naprawdę, Vandenberg, co do chuja? — spisała się dobrze; na tyle, żeby jej córka nie brzmiała nosowo. — Mam ważne pytanie, Vandenberg. Z serii intymnych, więc lepiej usiądź — uleż — cokolwiek nie skrzypiało po drugiej stronie, lata świetności miało za sobą. Moment budowania napięcia był momentem na kolejny łyk alkoholu i cichy szelest; gazeta w jego dłoni nosiła ślady nerwowego zagięcia na rogu, jakby poważnie rozważał sumienne wypatroszenie. — Twój znak zodiaku?

Nie skomentowała jego ciekawych zabaw z przyjaciółmi — lub współpracownikami? — nie była pewna, jakie relacje łączą ludzi z ich prawnikami. Ona miała takiego z urzędu. Ostatnio spotkała go w sklepie — wyszedł, gdy tylko ją zobaczył.

Naprawdę nie podejrzewała, te trzy lata i dwie monosylaby temu, że jest z niego taki pies na baby.

— Czapkę, ale nie możesz zapytać, dlaczego — Grunt to wyznaczać twarde granice w negocjacjach. Ponoć zawsze trzeba było o coś poprosić; nieważne, jak idiotycznego. Jej agent twierdził kiedyś — gdy jeszcze w przeciwieństwie do Williamsona, nie ignorował jej telefonów — że jeśli chce być gwiazdą, musi mieć dziwne zachcianki. Każdy je ma, Lyra.

Odpowiedzią było postukiwanie o szkło. Złapała się na myśli, że zastanawia się, co pije; potem, gdzie siedzi, a potem—

— Czy było to poddawane kiedyś pod wątpliwość? — Shirley Vandenberg upatrzyła sobie nowe zwierzątko, gdy tylko podjechał pod jej zderzak. Samochodu, bo ten zawsze stał zaparkowany na podjeździe.

— Wcześniej mówiłeś, że mam się położyć. — Mogłaby się podnieść, ale to zachodziłoby już o zbytnie posłuszeństwo. To nie ona jest po tresurze. Szelest papieru jedynie ją zaintrygował, a gdy wreszcie te niezwykle ważne pytanie padło, parsknęła szybkim śmiechem. — Panna, jeśli pytasz, bo chcesz mi kupić prezent na urodziny, to w takim tempie mogę ich nie dożyć.

Brak komentarza po drugiej stronie był ostrzeżeniem — subtelnym, ale wartym zapamiętania. Prawnicy do drażliwy temat; nietrudno domyślić się, dlaczego. Jeszcze łatwiej zmienić temat — płynnie, bo z chmielem na języku.
— Czasami lepiej nie wiedzieć — łyk piwa zatrzymał się w połowie przełyku; nie odkaszlnął tylko dlatego, że ogień zwalczał ogniem — po prostu wziął kolejny. — Poza tym właściwie pytanie brzmi: mam mieć ją na sobie cały czas?
Grunt to prowadzić negocjacje tak długo, aż obie strony osiągną konsensus. Swój Williamson gotów był przypieczętować toastem butelki; to, co piła ona, miało znacznie subtelniejszy szczęk szkła. Najpewniej kieliszek, może cienka szklanka — w czwartkowe wieczory raczej nie piła wody.
— Nie znam twojej matki aż tak dogłębnie — i niech tak zostanie. Shirley wyglądała na kogoś, kogo ujmujący charakter trwał między pierwszą a trzecią butelką merlota; pewnie miała sposoby na uniknięcie mandatu za jazdę pod wpływem.
— Zmiana pozycji wspomaga krążenie — brew drgnęła — centymetr w górę i jeden fakt do zapamiętania więcej. Panna, więc sierpień albo wrzesień; pytałem o znak zodiaku, nie cywilny utknęło pomiędzy ustami i dzióbkiem butelki — na ten dowcip był zbyt trzeźwy, ona zresztą też. — Co my tu mam—
Trzysekundowa cisza mogłaby niepokoić, gdyby nie nagłe westchnienie — coś pomiędzy śmiechem i niedowierzaniem.
— O kurwa, Vandenberg — z przecinkiem — od dziś zaczynam wierzyć w horoskopy. Drugie zdanie i możemy skończyć — tak szybko, Williamson? — Słuchaj tego. Poczujesz, że tracisz—
Zmysły? Dawno temu i nieprawda.
— Grunt—
To zdrowie? Zdrowy jak ryba na pewno nie wzięło się znikąd.
— Pod nogami.
Najpierw prychnął — trochę śmiechem, bardziej piwem. Nieszczególnie eleganckie, ale sferę wizualną Vandenberg musiała wyobrażać sobie sama; słuchawka oferowała jedynie wrażenia dźwiękowe. Przekartkował na pierwszą stronę — szósty lutego, długo po pirsowym pokazie baletu z efektownym pluskiem na końcu. To mogło oznaczać tylko jedno — złe wieści dla kogoś, kto dawno temu do nich przywykł.
— Wygląda na to, że dopiero zaczęłaś serię upadków.  

— Trochę improwizacji, Williamson. Nie wszystko da się zaplanować — Przykład numer jeden: ta rozmowa. Z minuty na minutę robiła się coraz dziwniejsza, ale jednocześnie nieoczekiwanie lżejsza. Być może dlatego, że tym razem było jej ciepło. Przykład numer dwa: dalsza część tej rozmowy.

— Zimne kąpiele ponoć też, ale do tego ci nie było śpieszno.

Zaliczyła już dwie w tym roku — o jedną więcej, niż musiała. Miała cichą nadzieję, że na tym licznik się zatrzyma, ale każda syrena wie, że są to złudne marzenia. Jakimś cudem zawsze kończą w wodzie.

Zamrszczyła brwi, słysząc bardzo niepokojące dźwięki. Gdyby nie to, że udało mu się wykrztusić "kurwa, Vandenberg" (z przecinkiem), to jej pierwszą teorią byłoby, że umierał — wyjątkowo głośno i zabawnie. Słowa jednak płynęły ze słuchawki do słuchawki, ze słuchawki do jej uszu, a potem, gdy zostały odfiltrowane od jego śmiechu, doszła do prostego wniosku.

Pojebało go.

— Już, już. Połknij, potem się śmiej, bo się zadławisz — próbowała brzmieć na wkurwioną i groźną, ale była chyba gorszą aktorką, niż sądziła. Nie mogła zaprzeczyć pewnego, bardzo niepokojącego dopasowania. — Gdzie takie bzdury wyczytałeś, w Zwierciadle?

Oczywiście, że w Zwierciadle. Przeturlała się na brzuch, wolną od telefonu ręką sięgając do sterty makulatury ułożonej pod łóżkiem. Najnowszy numer znajdował się na górze. Nie miała w zwyczaju kolekcjonować tego gówna — po prostu naiwnie miała nadzieję, że będzie mogła ich kiedyś pozwać o zniesławienie.

Nikt jej tego szlafroka nie udowodni.

— Dobra, cwaniaku. Jaki jest twój? — spytała, przesuwając pośpiesznie kartki, aż dotarła do najbardziej realistycznej treści drukowanej na łamach tego szmatławca — horoskopów.