Przez cały wieczór Oscar nie dostrzegł niewielkiego skrawka papieru, na którym znajdowała się informacja od Ethana.
Najpewniej w trakcie zamieszania z odwiedzinami Cole, ów świstek po prostu zleciał z kontuaru, pchany pędem powietrza i ruchem lecących się ludzi.
Było już późno, gdy Nox wreszcie wylądowywał w łóżku, nieco przyćmiony ilością spożytego wina raz z przyjaciółką. Uwielbiał jej towarzystwo, zrozumienie i to że mógł być przy niej prawdziwym sobą. Zupełnie jakby zdejmowała z niego wszystkie maski, które zakładał dla innych osób. Ta bezbronność przynosiła osobliwą ulgę.
Plotki i opowieści o jej rodzinie, sprawiły że niejako upił się na wesoło.
I tuż po jej wyjściu, kręcił się chwilę sprzątając. Choć był przemęczony i a jego świat wirował, wprawiony w ruch przez alkohol, to lekarz nie omieszkał nie posprzątać. Był pedantem, dlatego wszystko musiało być na swoim miejscu inaczej najpewniej by nie usnął.
Po tym jak umył kieliszki i odstawił je na suszarkę, posprzątał deskę z przekąskami, udał się wreszcie pod prysznic.
Wchodząc do małej łazienki, sarknął cicho, widząc rzucone na środku przecierało.
Ten widok niemal fizycznie kuł go w oczy, wiedział że sam nigdy nie zostawiłby niczego w taki sposób, zebrał w sobie resztki przyzwoitości i poukładał również te rzeczy.
Prześcieradło umieścił w koszu z brudami, który musiał dociskać ręką by się zmieściła jeszcze ta jedna rzecz i ręczniki, które tak samo w nieładzie zostawił jego kochanek.
Aż coś w nim krzyczało, jak można było tego po sobie nie posprzątać?
Westchnął.
Po chwili rozebrał się i wszedł do wanny by zmyć z siebie wszędobylski zapach szpitala, a raczej lizolu, którego używano do dezynfekcji podłóg.
Ciepła woda rozluźniała, przyjemnie kołysała do snu i zabierała resztki energii jakie mu pozostały.
Niedbale umył zęby i włożył tylko dół swojej, kraciastej flanelowej koszuli. Góra uległa wypadkowi, ubiegłej nocy i wiedział, że musi poszukać guzików które odskoczyły gdy szarpali za jej materiał.
Wyszedł wilgotnej łazienki zostawiając nadal huczący nawiew, uprzednio gasząc tam światło.
Padł na łóżko, nie kwapiąc się by choć unieść swoją babciną kapę i się pod nią schować. Nie miało to już znaczenia.
Chciał jedynie spać.
Był tak zmęczony, że nie zgasił nawet lampki nocnej, bo gdy powieki opadły nie chciało mu się ich otwierać by zlokalizować źródło światła i jeszcze do niego sięgnąć.
Za dużo czynności.
Sen przyszedł natychmiast, lekarz otumaniony alkoholem i zmęczony pracą zasnął do tego stopnia, że zaczął chrapać co prawie nigdy się mu nie zdarzało.

Nie przyszedł.

Uderzył w worek treningowy, czując jak wzbiera w nim frustracja. Nox go zignorował, był chyba pierwszym, który tak bezceremonialnie postanowił z niego zadrwić. Zostawił mu kartkę, zabrał nawet pieprzoną książkę, która miała być rzekomo cenna i co?

Wystawił mnie

Kolejne uderzenie sprawiło, że łańcuch, na którym wisiał worek  zabrzęczał niebezpiecznie, jakby zaraz miał się zerwać. Kiedy ostatni raz ktoś potraktował go w ten sposób? Nawet nie pamiętał. Rozprostował powoli drżące palce, czując jak knykcie zaczynają go nieprzyjemnie piec. Skóra w miejscach, które stykały się z workiem popękała, aż pojawiły się niewielkie plamki krwi, które nieznacznie wyróżniały się na lekko smagniętej słońcem skórze. Ból czasem pozwalał mu wyładować stres, teraz jednak czuł, że to za mało. Był wściekły. Przeszło mu przez myśl, że lekarz prawdopodobnie znów “schował się” w swojej bezpiecznej strefie, uciekając od tego, co nieznane. Miał te swoje dziwne wyobrażenia o miłości, które chyba zostaną z nim na zawsze. Ucieknij za nim zostaniesz zraniony. Tak, to całkiem mu pasowało do krusyczyna. Problem w tym, że on nie zamierzał tak łatwo dac się spławić. Istniała też opcja, że spędzał miło czas osobą o imieniu Robin. Skoro miała dzisiaj przyjść, to pewnie miała też zapasowe klucze…Zacisnął szczękę coraz bardziej poirytowany. Tylko dlaczego? Owszem noc była nieziemska, ale czy to powód do tego, by ktoś taki doprowadzał go do frustracji? Ta myśl, jeszcze bardziej go irytowała.

[...]

Po szybkim prysznicu na siłowni, opuścił pomieszczenie nadal czując, że emocje nie znalazły jeszcze ujścia. Wściekłość ogarnęła go tym bardziej, że przypomniał sobie o piórze, które leżało pewnie gdzieś w pościeli albo spadło na podłogę, gdy ścielił łóżko. Trudno. Wyrwie kolejne. Nawet nie wiedział, kiedy znalazł się przed kamienicą Noxa, trzymając w dłoniach klucz, który bezceremonialnie zabrał na wszelki wypadek. Mógłby otworzyć drzwi za pomocą magii, jednak wolał się w niejaki sposób odegrać na mężczyźnie za to poranne wydawanie poleceń. Rześkie powietrze smagało je skórę, szczególnie w odsłoniętych miejscach, jak szyja, czy twarz. Uliczne lampy oświetlały okolicę, choć ta najbliżej, zdawała się co jakiś czas migać, raz po raz pozwalając, by skąpał się w półmroku. Wszedł do środka, czując, jak z każdym krokiem czuje się coraz bardziej spięty, napdzony adrenaliną i tym osobliwym wyczekiwaniem, które krążyło w jego żyłach. Gdy przekręcił kluczyk w drzwiach prowadzących do mieszkania Noxa i przekroczył jego próg, rozejrzał się po pomieszczeniu, które teraz nieznacznie oświetliło światło z korytarza. Nie było go w domu? Czy spał? Chyba nie było tu już Robin? Zresztą nawet, gdyby…zawsze mógł to wytłumaczyć tym, że są dobrymi znajomymi, a dodatkowo leczy się u niego. Zamknął za sobą drzwi i powoli zdejmując z siebie czarny, wełniany płaszcz, który rzucił prawdopodobnie na kanapę, od razu kierując się w stronę sypialni. Zapamiętał drogę, wczoraj szedł tędy za lekarzem, gdy ten się przemieniał, a potem jeszcze kilka razy, już w innym celu. Sprawnym ruchem, odpiął guziki przy rękawach granatowej koszuli i podwinął je, obserwując kruczowłosego, który najwyraźniej spał, jak zabity. No proszę…zdawał się paść na łóżko ledwo żywy, bo pozycja w jakiej leżał była daleka od tej, którą wczoraj widział. Był ta zmęczony? Wykrzywił wargi w szelmowskim uśmiechu, przeczuwając w kościach, że Pan Perfekcjonista po prostu się spił i teraz chrapie w najlepsze. Kto by pomyślał, że miał tyle twarzy? Blask lampki nocnej opadał na ciało śpiącego, który nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że ktoś na niego patrzy ze szczerą chęcią mordu w oczach. Ściągnął buty i wszedł na łóżko, które ugięło się pod jego ciężarem i skrzypnęło nieco złowrogo, by chwilę później stanowczym ruchem odwrócić Noxa na plecy i pochylił się nad nim nisko, od razu wyczuwając w jego oddechu zapach pasty i przytłumioną woń alkoholu.

Wydawało mu się, że wszystkie oczy osób znajdujących się na auli, zwrócone są w jego stronę. Nienawidził tego, wolał być niewidoczny. Bycie niezauważonym zawsze mu odpowiadało tak samo jak próby nie wyróżniania się z tłumu. Teraz czuł jednak wszechogarniający wstyd i stres z tym związany, tracił pewność siebie. Dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że stoi. Stał jak idiota zamiast usiąść jak inni, profesor mówił coś z dołu.
Zadawał chyba jakieś pytanie, starzec o sympatycznej aparycji poruszał ustami jednak Oscar jedyne co słyszał to buzująca krew, wzburzoną tak silnie, że jedyne co słyszał to jej szum.
Wtedy też poczuł swędzący ból, zwiastujący to co nieuniknione.
Rozejrzał się po auli niczym zaszczute zwierze, szukając jakiegoś wyjścia.
U dołu schodów dostrzegł zielony migający napis EXIT, w kierunku którego ruszył pędem, jednak gdy nacisnął podłużną przesuwne zwalniającą, ta ani drgnęła.
Wyście nie ustępowało.
Szarpał się z nim kilka sekund, popełniając kolejny błąd.
Spojrzał na kolegów z roku, jedni patrzyli się na niego, inni szeptali coś miedzy sobą zaniepokojeni a on czuł jak na plecach wyrastają mu pierwsze pióra.
-Nie, nie, nie To nie może się dziać. - Szeptał płaczącym głosem, naciągając na siebie kaptur bluzy by ukryć swoją twarz i popchnął drzwi ostatni raz z desperacją. Tym razem ustąpiły, a skrzydło się uchyliło.
Biegł przez pusty korytarz, jego kroki odbijały się miliardem ech od metalowych szafek które mijał pod drodze.
Wpadając do męskiej ubikacji zamknął się w kabinie. I zaczął wyrywać z siebie pióra nie potrafiąc powstrzymać cichego szlochu rozpaczy, wstydu i lęku głęboko zakorzenionego.





Ostatnio zmieniony przez Oscar Nox dnia Nie Kwi 16 2023, 17:08, w całości zmieniany 1 raz (Reason for editing : przepraszam, korekta tych błędów które zabolały mnie w oczy, resztę Ci zostawiam xD)

The member 'Oscar Nox' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 4

(1) To samo zaklęcie - próg 40 (rzut + 20 umiejki)

The member 'Oscar Nox' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 59

NC: Wybacz za sterowanie. Jeśli potrzebujesz zmian, pisz na disco.