First topic message reminder :

Mgła przeszłości zalewa świat; przenika przez uchylone drzwi przeszłości i rozpoczyna spektakl jednego widza. Jeśli wstrzymam oddech, wizje będą wyraźniejsze — jeśli wypuszczę powietrze z płuc, rozwieją się jak dym na wietrze.
Znika wnętrze gabinetu, twarz Charlotte i zaciśnięte na naszyjniku dłonie; zamiast tu i teraz jestem tam i wtedy.
Tam — w obcym miejscu.
Wtedy — w obcym czasie.
Tu i teraz—
— Twórca naszyjnika to mężczyzna.
Pomarszczona twarz, nieznane rysy; rozpoznałbym go, gdyby przeszedł ulicą obok, ale dziś to tylko echo przeszłości — rolą słuchacza jest wsłuchać się w jego szepty.
— Był stary już wtedy, teraz pewnie nie żyje. Wyposażenie nie wygląda nowocześnie, minęły co najmniej trzy dekady od stworzenia biżuterii.  Ktoś—
Obce dłonie, nowe miejsce; wiele twarzy dookoła, pentakl na szyi i atmosfera ciepła — rodzinny prezent składany na szyi właścicielki.
— Inny mężczyzna, młodszy, ofiarował naszyjnik dziewczynie, wygląda na uroczystość po jej chrzcie. Grawer? E. Nox? To prawdopodobnie ona — gęste obłoki historii nie lubią nazwisk; przedmioty, w przeciwieństwie do miejsc, znają opowieści pisane przez konkretne osoby — palce grawerują przeszłość, a słuchacz łamie kod. — Miała go przez lata. Nie działo się nic nietypowego, aż do dnia zaklinania. Widzę tylko olej i misę, i pomarszczone dłonie kobiety, pewnie zaklinaczki. Po wszystkim naszyjnik ukryto, musiały minąć lata, bo dłonie palce są starsze. Ofiarowała biżuterię młodej dziewczynie, jasne i długie włosy. Jej córka? Wnuczka? Ktoś, z kim E. Nox była blisko.
W kalejdoskopie mglistych obrazów pojawia się ciemność; nieistotne plamy na kartach historii przedmiotu, który przekazywany miał być z pokolenia na pokolenie.
— Później nic nadzwyczajnego, aż do—
Niespójność w codzienności — gdybym wątpił we własną moc, palce zacisnęłyby się na naszyjniku ponownie.
— Nie rozumiem — zanurzenie, wynurzenie, wędrówka w mroku; tajne przejście? — Ta sama dziewczyna, nadal młoda, weszła pod wodę w pełni ubrana. Zielony golf, wciąż jasne włosy. Wyszła z zanurzenia po czasie, ale w innym miejscu. Wygląda na zdenerwowaną, prawie przerażoną. Przeskakuje nad—
Co to było?
Richard, skup się.
— Wyrwą?
Kolejny tunel pod Cripple Rock?
— Nie mam pewności. Musi być pod ziemią, nie widzę nieba, a ściany dookoła płoną ogniem. Jaskinia? — zbyt wiele w zbyt krótkim czasie; natłok wizji mąci horyzont zdarzeń — posegregowanie ich wytrąca myśli z rytmu i dopiero szmer metalicznego uderzenia porządkuje wizję. — Upuściła naszyjnik na ziemię, wszystko wokół nadal płonie. Widzę but, jakby próbowała zdeptać biżuterię i—
Nic; nie zdążyła.
— Coś w ostatnim momencie podrywa go z ziemi, a w jej stronę lecą odłamki—
Nie, Richie, nie odłamki; skup się.
— Sople. Ktoś ją zaatakował, zanim uwolniła demona — prosta konkluzja w trudnej opowieści — zaklęty przedmiot, próba zniszczenia po latach; cokolwiek nie siedzi w środku, było ostatnią deską ratunku. — Naszyjnik trafia w dorosłe, męskie dłonie. Chowają go w kieszeni, a potem przekazują w inną parę rąk. Śniade, kobiece.
Ostatnie dłonie rozpoznaję od razu — mam je tuż przed sobą.
— Te, które dały go tobie.
Głowa rozłupywana w pół, mdłości u nasady języka; autopsja na przeszłości zbiera żniwo. Nadwrażliwe dłonie ostrożnie sięgają po szklankę — gin nie naprawi tego, co zepsuło odsłuchiwanie, ale przynajmniej nie zarzygam biurka.
Jest dębowe.
— Charlotte?
Alkohol w ustach ma posmak bólu; białe plamki przed oczami zasłaniają twarz panny Williamson. Waham się przez moment — słowa nad brzegiem szklanki wreszcie osuwają się w toń. Powiedziałem wystarczająco; wnioski na temat dobrowolności przekazania bądź jego braku, moja siostra wysnuć musi sama.
— To wszystko.
Jesteś mi winna przysługę.