First topic message reminder :


Przestała już nawet próbować schować te listy do szuflady. Z magicznej skrzyneczki co chwilę wypadały świstki papieru z korespondencją z Mauriem, i chociaż uwielbiała z nim pisać, uznała, że na dłuższą metę to nie ma sensu – temat może się nigdy nie wyczerpać, a za moment jeszcze pewnie pojawi się drugi.
To znaczy, pojawi się na pewno. Miała dla niego bardzo ważne pytanie, tylko zada je trochę później.
Dlatego łapiąc za telefon usadowiła się wygodnie na łóżku i wykręciła numer do Mauriego. Przeczekanie kilku sygnałów kusiło, aby się położyć, ale za chwilę po drugiej stronie odezwał się znajomy głos.
— Maurie? – Durne pytanie, przecież nikt inny z nim nie mieszka. – Pomyślałam, że zadzwonię, bo nie oderwiemy się od biurka do jutra.
Co wcale nie jest złe, ale po co, skoro mogła jeszcze usłyszeć jego głos?

Cień jej uśmiechu przestał być już tylko uśmiechem – teraz był absolutnym rozczuleniem obejmującym pełną jej twarz. Nawet nie zauważyła, w którym konkretnie momencie przestała drżeć pod wpływem strachu, a pozwoliła sobie na to małe, odważne wyobrażenie, że Maurie faktycznie będzie z nią zawsze.
— Zawsze będę chciała.
To odważne stwierdzenie jak na tak króciutki związek, ale w tej chwili właśnie tak myślała. Zawsze chciała z nim być. Zawsze będzie chciała, żeby on był z nią. Teraz nie wyobrażała sobie świata, w którym mogłoby zabraknąć jego ramion.
Nie przeżyłaby tego po raz kolejny.
Jeszcze jeden pełen rozczulenia, szeroki uśmiech i króciutkie mhm po jej stronie słuchawki. Nie czuła fizycznie tego przytulenia, ale wiedziała, że gdyby tylko tutaj był, na pewno by ja złapał w objęcia i już zbyt prędko nie wypuścił.
— Zrobię ten test gdy tylko będę mogła – mówiła już spokojniej, bo Maurie miał rację. Jeżeli Lucyfer chciał ofiarować im potomka, przecież go przyjmą. To tylko ludzkie wymysły będą im utrudniać utrzymywanie kontaktu i jawność.
To tylko ludzie.
Oni nie potrzebują ludzi, żeby po prostu być ze sobą.
— Kocham Cię. – Miała już mu tego nie mówić, miała nie naciskać i go nie bombardować. Ale po prostu musi. Musi mu powiedzieć, musi wyrazić to, co do niego czuje. Teraz intensywniej niż jeszcze chwilę temu. – Postaraj się dzisiaj zdrzemnąć, dobrze? Obiecaj mi to.
Ona sama również się zaraz położy. Za momencik. Słońce już zdążyło zajść.
— Dobranoc – szepcze jeszcze tylko, krótko przed tym, jak odkłada słuchawkę z delikatnym uśmiechem na ustach.
I myśli o tym, jak bardzo jest szczęśliwa, że ma Mauriego.
Jak jej życie jest piękne tylko dzięki niemu.