Przestała już nawet próbować schować te listy do szuflady. Z magicznej skrzyneczki co chwilę wypadały świstki papieru z korespondencją z Mauriem, i chociaż uwielbiała z nim pisać, uznała, że na dłuższą metę to nie ma sensu – temat może się nigdy nie wyczerpać, a za moment jeszcze pewnie pojawi się drugi.
To znaczy, pojawi się na pewno. Miała dla niego bardzo ważne pytanie, tylko zada je trochę później.
Dlatego łapiąc za telefon usadowiła się wygodnie na łóżku i wykręciła numer do Mauriego. Przeczekanie kilku sygnałów kusiło, aby się położyć, ale za chwilę po drugiej stronie odezwał się znajomy głos.
— Maurie? – Durne pytanie, przecież nikt inny z nim nie mieszka. – Pomyślałam, że zadzwonię, bo nie oderwiemy się od biurka do jutra.
Co wcale nie jest złe, ale po co, skoro mogła jeszcze usłyszeć jego głos?

Brzęk telefonu spowodował katastrofę. Dłoń Maurycego, która właśnie beztrosko kreśliła linie i szlaczki w szkicowniku, drgnęła mocno. Przewrócił buteleczkę z tuszem na stolik. O ile nie martwił się kartkami szkicownika, tak o drewno już zdecydowanie bardziej.
Odebrał po kilku pominiętych sygnałach i przycisnął słuchawkę do ucha ramieniem.
- Allie? - Zapytał głupio. Kto innego przez telefon mówiłby do niego per Maurie?
W słuchawce można było usłyszeć głośne westchnienie.
- Nie spodziewałem się… chociaż to zdecydowanie był dobry pomysł. - Doszedł do wniosku szybko, chociaż jego dłonie nie były szczególnie zadowolone z tego, co narobiły. - Byłem tak skupiony, że wystraszył mnie sygnał przychodzącego połączenia
Zaśmiał się, kiedy to przyznawał. Galopujące serce powoli zaczynało się uspokajać.

Chyba nie spodziewała się aż tak zaskoczonego głosu po drugiej stronie, chociaż było to absolutnie zrozumiałe, bo przecież w żaden sposób nie uprzedziła, że zadzwoni. Z drugiej jednak strony, nikt się przecież nie zapowiadał z takimi rzeczami, więc…
Maurie najwidoczniej zdążył się nad czymś bardzo skupić. Co było takie absorbującego? Nowe tłumaczenie arii? Maurie miał jeszcze jeden talent, o którym się dowiedziała całkiem niedawno.
— Och – krótkie westchnięcie przepełnione było skruchą, za którym mogło iść tylko jedno słowo: - Przepraszam. Co robiłeś?
Nagle tematy z listów przestały mieć większe znaczenie. To znaczy, na pewno do nich wrócą, za momencik.

Wywrócił oczami, gdy z jej warg spłynęły nowe przeprosiny. Słowo dałby, że miała je zakodowane i przygotowane na absolutnie każdą okazję. Powiódł spojrzeniem po bałaganie, jaki próbował uporządkować.
- Szkicowałem w oczekiwaniu na twój list. – Przyznał, nieopatrznie wciskając kciuk w kroplę tuszu. Zmarszczył brwi i otarł ręce w chusteczkę. – Rozlałem tusz i próbuję sprzątnąć.
Uzupełnił swoją wypowiedź, gdyż spodziewał się, że w słuchawce ewidentnie było słychać, że próbuje się z czymś uporać.
- Co tam słońce? – Zachęcił ją do zabrania głosu, ocierając paznokcie wilgotnym materiałem.

Och. Maurie szkicował. I czekał na jej list. To takie… urocze.
Nawet jeśli przez nią potem rozlał ten tusz.
— Pokażesz mi kiedyś? Szkic albo Twój obraz.
Do tej pory w zasadzie była niemal pewna, że ta bajka o malowaniu jest wymówką przed jej mamą. Może wcale wymówką nie była, a po prostu jego drugim zainteresowaniem? Ciekawe. Naprawdę chciałaby zobaczyć, jeśli jest to coś, co Mauriego pasjonuje.
No i właśnie. Mama. Rodzice. Pisali o tym, kiedy wykręciła do niego numer.
— Myślałam o tym. Żeby powiedzieć rodzicom, wiesz. Ale… nie wiem, czy to dobry moment. – Głośne westchnienie zatrzaskało nieprzyjemnie w słuchawce. – To zresztą było tylko jedno przedstawienie. To przecież nie znaczy, że zostanę w teatrze, prawda? Wcale nie muszą mnie chcieć.
Jakaś dziwna, nielogiczna iskierka nadziei zabrzmiała w głosie Allie, choć tylko dlatego, że o wiele wygodniejszym było nierozmawianie niż podejmowanie ryzyka i stanięcie w świetle prawdy.

W jego głosie było słychać uśmiech, gdy odpowiadał:
- Jasne, że tak - zawiesił na chwile głos, nim podjął - tylko szkicowanie nie idzie mi najlepiej. Ładniej maluje.
Przyznał się bez szczególnego żalu, bo przecież nikt nie był alfą i omegą, zwłaszcza on. Zwykle łapał się za tak wiele zajęć, że absolutnie w żadnym z nich nie był szczególnie utalentowany.
Kończył ścierać ostatnią plamę, kiedy Alisha dalej mówiła. Zaczekał chwile z odpowiedzią, kiedy głośno westchnęła i potem słuchał dalej z dłonią zawieszoną nad stolikiem. Odrobina tuszu skapnęła znowu na drewno.
- Tak, właśnie rozmawiałem z nimi o tym, że podczas tego spektakularnego występu nie spodobało im się ułożenie twojego lewego kolana i wykreślili cię z listy potencjalnych kandydatek do nowej sztuki. - Nie powstrzymał się przed uszczypliwością i wywrócił oczami. Gdyby rozmawiał z Irą, nie podjąłby się wyjaśniania, ale z Allie...
- Słońce, jeśli myślisz na poważnie o tym, żebyśmy wspólnie śpiewali, to myślę, że powinnaś z nimi porozmawiać. - Zasugerował, wylewając odrobinę środka do czyszczenia na stolik i podejmując koliste ruchy. - Na twoją skrzynkę nie przestaną przychodzić propozycje, gdy tylko emocje nieco ucichną. Byłaś rewelacyjna.

— W takim razie obrazy. – Chociaż była przekonana, że Maurie tak tylko mówi. Ona nie miała za bardzo talentu plastycznego, więc z pewnością każdy jego szkic byłby piękny. – Jak mam być szczera, to byłam pewna, że tak tylko mówiłeś mojej mamie, z tymi obrazami, żeby się nie denerwowała…
Trochę wtedy podłapała to kłamstwo, bo było dość wygodne i sprawiało, że nie musieli się konfrontować z prawdą, z troską rodziców.
Ale przecież i tak poszła, zaśpiewała w spektaklu – i przeżyła. I czuła się cudownie. I nie bała się tak bardzo, bo Maurie był obok niej.
A co, jeśli kiedyś go nie będzie?
Przez moment nawet nie wiedziała, czy Maurie mówi na poważnie. Czuła niby uszczypliwość w jego głosie, ale…
W jaki sposób miała z nimi porozmawiać?
— Ale jak porozmawiać? Maurie, jestem zwykłą kelnerką, ja nie powinnam nawet być w tym teatrze wczoraj, o czym miałabym z nimi rozmawiać? Że chciałabym jednak zostać, bo jest tam też ważny dla mnie chłopak? – Allie bywała naiwna, ale nawet naiwność miała swoje granice. – Przecież mnie wyśmieją. Jeśli sami nie będą chcieli mi nic zaoferować, nie będę miała czego szukać.
Nawet jeśli woń wysłanych jej od wszystkich znajomych kwiatów był wręcz ogłupiający i mówił o tym, że chyba jednak ten spektakl komuś się podobał.

Zaśmiał się cicho.
- Nie było okazji się pochwalić. - Odpowiedział, aby czasem nie pomyślała, że z jakiegoś powodu unikał tego tematu. Rzeczywiście wcześniej nie przyszło mu do głowy, że mogłoby być to coś, czym warto byłoby pochwalić się przed dziewczyną.
- Tak naprawdę to do tej pory więcej mnie było w galeriach sztuki, niż na scenie. Uparłem się, że wolę zajmować się malarstwem, tak samo jak na to, że zamiast wyłącznie grać, chciałem śpiewać. - Uzupełnił i uśmiechnął się nieco zadziornie do słuchawki, co znalazło odbicie w tonie jego głosu. Może to właśnie z uwagi na swoją upartość miał wiarę w możliwość przekonania rodziny do całej tej sytuacji z Allie.
Szorowanie stolika pozwalało mu na odreagowanie emocji. Nie był za dobry w udzielaniu porad. Kiedy potrzebował coś załatwić, to zazwyczaj wcale nie musiał czynić takich podchodów. Odkąd skończył studia, zrobił się zuchwały. W pierwszej kolejności zawsze myślał o lamencie tak, jak o sposobie na rozwiązywanie problemów życiowych.
Skoro już i tak przez swoją odmienność był potencjalnym marginesem społecznym, to co mu szkodziło…
- Słonko, porozmawiać z rodzicami. W kwestii nowej roli nie masz co się martwić, bo jeśli będą coś mieli, to na pewno do ciebie trafią. - Co czasami bywało przerażające. Maurice już słyszał, że czasem ściągano śpiewaków na przesłuchania prosto z ulicy, ale do tej pory na szczęście nie musiał wnikać skąd te nietypowe metody…
- A co do Palazzo… o tym też musimy pomówić. - Zasugerował, chcąc wybadać jej nastrój, zanim przyszłoby mu wsadzić kij w to mrowisko. Zdawał sobie sprawę z tego, że prosi ją o wiele, lecz jeżeli mieli realizować stopniowo swoje plany, to ta kwestia była wyjątkowo istotna.

— Naprawdę? – pyta z niedowierzaniem. Lekkie skrzypnięcie jest słyszalne w słuchawce, kiedy Allie, zamiast siedzieć, kładzie się na łóżku, a materac ładnie ugina się pod niewielkim ciężarem jej ciała. – Nie wierzę. Naprawdę wolałeś malować zamiast śpiewać? – Bo że śpiewać zamiast grać, mieściło jej się to w głowie. Miał przecież niesamowity głos, dlaczego miałby chcieć go zmarnować? – Teraz koniecznie muszę zobaczyć Twoje obrazy. W piątek?
Skoro już zaproponował spotkanie na trzeciego maja, bo jutro był zajęty, to piątek brzmiał dobrze. Piątek był dobrą datą.
Jeszcze nie wiedziała, że plany akurat były nieco inne.
Krótkie ach rozbrzmiało po drugiej stronie, gdy wyjaśnił, o co właściwie mu chodzi. No tak. To miało sens. Żeby porozmawiała z rodzicami, a nie dyrekcją teatru. Tak, to zdecydowanie miało sens, ale… nie rozwiązywało jej problemu.
— Nie wiem, kiedy będzie najlepszy na to czas. – Odpowiedź brzmi nigdy, ale nie może nigdy z nimi nie porozmawiać. W końcu się zorientują. A potem się zorientują, że ich córka wkręciła się w coś naprawdę wielkiego, z czego nie będzie już powrotu. I albo nauczy się w tym pływać, albo utonie. Nie było innej opcji.
Zmarszczyła nieznacznie brwi, podnosząc się na przedramieniu.
— A co z Palazzo?

Rozbawiło go jej niedowierzanie, ale spróbował nie dać tego po sobie poznać. Ubrał głos w ponurą powagę, gdy powiedział:
- Naprawdę - na szczęście nie zepsuł efektu, ale pewnie dlatego, że za moment uniósł brew we własnym zdziwieniu. - To serio takie dziwne?
Cóż, pewnie byłoby jeszcze dziwniejsze, gdyby nie wybierał pomiędzy dwiema dziedzinami, które Overtonowie traktowali jako drugorzędne. Opera była swego rodzaju balansem między tym, co robić chciał, a tym co powinien.
- Ach, w piątek... w piątek mamy inne plany - odpowiedział na jej propozycję podczas nerwowego skubania wargi. Ubrudził ją bezmyślnie odrobiną tuszu.
- W piątek jest pewne kręgowe wydarzenie, w którym powinienem wziąć udział i chciałem cię zapytać, czy nie dotrzymałabyś mi towarzystwa. Okazja jest ponura, a wstęp wolny, na pewno nikogo to nie zgorszy.
Czyżby, Maurie?
-A po wszystkim pojedziemy do mnie? - Snuł dalej swoje plany, zanim wrócił na ziemię pełną przewrażliwionych rodziców. Westchnął ciężko, kończąc już domywanie stolika.
- Pewnie nigdy nie będzie właściwego czasu. - Nieświadomie się z nią zgodził, bo aż za dobrze wiedział, jak rodzice uwielbiają samodzielne decyzje własnych dzieci. - Ale wesprę cię w tym, jeżeli tylko będziesz mnie tam potrzebowała.
Wolałby wskoczyć w ogień, niż mierzyć się z nastrojami pana Dawsona, kiedy okaże się, że sprowadził jego córeczkę na właściwą drogę, ale przecież nie mógł tak zostawić tego biednego wróbelka...
Co z Palazzo... naprawdę musiała pytać?
- Przykro mi, ale będę musiał poprosić cię o kilka zmian w twoim życiu... - zaczął niespokojnie, starając się zachować neutralny ton głosu. - W tym również w zakresie życia zawodowego. Zatrudnimy cię w teatrze na stałe, jeżeli tylko się na to zgodzisz. Nie będę mógł organizować nam tego wszystkiego, jeśli zostaniesz w Palazzo.
Chociaż go nie widziała, machnął dłonią w wyrazie wskazywania świata wokół siebie.

Czy to dziwne? No jakby to powiedzieć…
— Nie no… po prostu masz tak śliczny głos, że aż szkoda by było, gdyby nikt go nigdy nie usłyszał. – To jest jeden powód. Lubiła właśnie dlatego z nim śpiewać, jego barwa była tak piękna… - Co prawda nie widziałam Twoich obrazów, na pewno też są piękne, ale wtedy by było szkoda, bo… byśmy się nie poznali.
W końcu dotarła do sedna. Nie poznaliby się, bo nie dośpiewałby jej części arii, którą akurat nuciła nad brzegiem oceanu, nie oczarowałby jej sobą, nie zaprosił na przesłuchania… Nie byłby z nią. Wciąż byłaby samotna, a jej serce pogrążone w smutku za Marcello.
Teraz już o nim prawie nie pamiętała.
— Mamy? – unosi brwi nieznacznie i w tej samej chwili przychodzi jej przez myśl, że może to będzie jakaś randka-niespodzianka, na przykład wspólny wypad do restauracji, gdy… - Och. – Okazja jest ponura, wydarzenie jest kręgowe, ale dostępne dla wszystkich. – To ten pogrzeb? Widziałam nekrolog na tablicy kościelnej. – Nazwisko Carter kojarzyła jak wszystkie nazwiska z Kręgu i wciąż nie miała pojęcia, kim był ten cały W… William? Winston? – Na pewno chcesz się ze mną pokazać?
To dość duży krok, choć już i tak wokół siebie na pewno mają morze plotek. Ale potem może już nie być odwrotu. To jakby dość poważna decyzja jednak…
Ale jedno jest pewne – po wszystkim pojadą do niego.
— Tak – odpowiada, a w głosie słyszalny jest uśmiech.
Ten gaśnie przy zmianie tematu, gdy wspominają rodziców. Trzeba będzie im powiedzieć, ma rację… i chce ją wesprzeć. To urocze.
— Muszę pomyśleć, jak to ugryźć. – Może najlepiej wprost. Mamo, mój chłopak jest śpiewakiem i wciągnął mnie z powrotem na scenę. Ale nie umarłam, widzicie? Może to był jeden raz, za duży kaliber, coś nie dla mnie…
Tak, już widzi te ich miny.
— A Twoi rodzice? – Nie powinna pytać i się domagać. Ale… Na pewno ją już znają. A po tym, jak pojawi się z Mauriem na pogrzebie, na pewno będą się im bliżej przyglądać.
Nie chce jednak tego mówić na głos.
Na jakiś czas zresztą milknie. Rezygnacja z Palazzo… Etat w teatrze… To brzmi jak jej wymarzone życie. Wymarzone, tylko czy ma szansę w ogóle się sprawdzić?
Unosi dłoń do twarzy i przejeżdża po chwili po włosach, mierzwiąc je. Nie wie, co ma mu odpowiedzieć.
— Tego wszystkiego… - powtarza za Mauriem dość ponuro. To nie jest „to wszystko”. To ich ślub. Możliwość bycia ze sobą. Przepustka do braku rezygnacji, do szczęścia. A on nazywa to tym wszystkim. – Skąd wiesz, że będą chcieli mnie zatrudnić na stałe?
Zaśpiewała dobry spektakl, to prawda, ale wciąż była nikim z ulicy. To się nie zmieni, tak długo, jak rodzice Mauriego się o nich nie dowiedzą. I tak długo, jak nie wyrażą zgody.
A dopóki nie ma gwarancji, nie może tak po prostu ryzykować i rezygnować z pracy. Z czego będzie się utrzymywała?

Nie mogła tego zobaczyć, ale Maurice i tak uniósł nieco brew.
- Och, z pewnością byśmy się poznali, ale wtedy mógłbym dośpiewać wyłącznie nucony nudny dżingiel radiowy. - Zaśmiał się krótko, nie chcąc pozwolić na to, aby wdarła się pomiędzy nich pewna sztywność. W sumie nawet ten dżingiel mógłby ładnie dośpiewać. Piękny głos był jednym z syrenich atutów i nawet nieszczególnie musiał się starać, aby brzmieć dobrze. Tylko technika to nieco inna bajka…
- Słońce, gdybym nie chciał, to bym ci o tym nie mówił. - Odpowiedział, cierpliwie tłumacząc jej, że tak, to jest właśnie jego wola. Maurice ewidentnie lubił igrać z ogniem, skoro pragnął pokazywać się z nią pod ramię jeszcze przed rozmową z rodziną. Z drugiej strony ten czas tak galopował… i wlekł się jednocześnie. Przedziwne uczucie.
Nie dodawał nic więcej w zakresie jej rodziny. Zdecydowanie musiała sama nad tym pomyśleć, bo chociaż mógłby ją wesprzeć, to ona najlepiej zna istotę problemu i wpadnie na najbardziej celne argumenty.
- Musimy się z nimi spotkać niedługo po pogrzebie. Wyślę im list rano i zapowiemy się. Tylko… właśnie, do tego czasu musimy trochę potrenować powitalne dygnięcia. Mama ma fioła na ich punkcie, a ojciec… - przerwał na moment, aby zaraz ciężko westchnąć. - Allie, po prostu wiem. Słyszałem, jak śpiewasz i każdy, kto nie jest głuchy, również wie, na co cię stać. Nie pozwolą ci uciec od sceny… a na pewno ja ci nie pozwolę, tak długo jak będziesz tego chciała.
Nie kontynuował, ostrożnie zatrzymując się na progu kluczowego argumentu.
Jego ojciec był reżyserem teatralnym… jaka istniała szansa, że odmówiłby synowi zaangażowania do roli kogoś, kogo przedstawiałby im jako swoją wybrankę?
Całkiem duża, ale o tym też nie chciał wspominać.
- Przepraszam, to będzie trochę bezpośrednie… - zapowiedział się i chcąc nie chcąc Allie musiała przynajmniej podejrzewać, że wreszcie padnie ten argument. - Nie mogę przedstawić rodzicom kelnerki. Musimy zaangażować cię w coś artystycznego, co przyciągnie ich uwagę… mama jest jubilerem, więc może nawet krawiectwo? Sukienka ostatnio wyszła ci obłędnie, nie mieliby podstaw, aby w to wątpić.

Ona nie mogła zobaczyć, jak unosił brew – on zdecydowanie mógł usłyszeć perlisty śmiech rozlewający się po drugiej stronie słuchawki.
Już to sobie wyobrażała. Dośpiewanie radiowego dżingla na plaży. Niemal romantyczne. Niemal. Jednak chyba wolała swoją prawdziwą wersję poznania Mauriego. Była o wiele bardziej tajemnicza i… słodka. Zupełnie jakby połączyło ich przeznaczenie.
Tak. W to chce właśnie wierzyć. W przeznaczenie.
Tym razem Maurice nie może zobaczyć, jak na paluszku Allie okręca się kabelek od słuchawki.
Chciał się z nią pokazać – był tego pewny. Po czymś takim nie będzie już odwrotu. Allie za to nie była do końca przekonana, ale może Maurie miał rację. Może to dobry czas, żeby zacząć działać. Ich związek, chociaż nieformalny, był przecież poważny. Zapoznała go ze swoimi rodzicami. No i… kochali się. Allie po raz pierwszy w życiu, właśnie z Mauriem. I wcale tego nie żałowała.
— Pójdę z Tobą. – Może to na fali wspomnienia powstaje ta właśnie deklaracja. Może za kilka dni będzie jej żałowała. Może.
Tak naprawdę wszystko się okaże.
Krótkie prychnięcie śmiechu nie jest ironiczne. Zwyczajnie rozbawiła ją wizja ćwiczenia odpowiednich dygnięć. Mogła to zagrać, była aktorką w końcu, ale nadal, to było trochę zabawne, że ktoś miał fioła właśnie na punkcie czegoś takiego.
A jak się ukłoni w złą stronę, albo nieodpowiednio ustawi stopę, to jej przyszłość będzie przekreślona? Przecież to trochę śmieszne.
Niemniej jednak lekki uśmiech pojawia się znów na jej twarzy.
Nie pozwolą ci uciec; a na pewno ja ci nie pozwolę.
Zdecydowanie bardziej wolała przełożyć to sobie na całe życie niż na scenę. Nie pozwolę Ci uciec, zawsze będziemy razem. Chciała słuchać takich słów i takich wyznań o wiele bardziej niż wszystkich tych poważnych tematów…
— Dobrze. Potrenujemy – obiecuje mu i kolejną rzecz.
Ale dopiero następne słowa mają wywołać w słuchawce głuchą ciszę.
To będzie trochę bezpośrednie nie przygotowuje jej odpowiednio na to, co słyszy.
Nie mogę przedstawić rodzicom kelnerki.
Ale… przecież była kelnerką. Taką miała pracę.
Była też śpiewaczką. I trochę też krawcową. Była każdym po trochu, bo nie mogła znaleźć dla siebie właściwego miejsca. Była każdym po trochu i jednocześnie wiedziała, że czekają ją w życiu zmiany – ale i tak coś we wnętrzu ją zakłuło.
Takie małe poczucie, że jest niewystarczająca.
— Wstydzisz się mnie. – Szept nie był pytaniem. Był stwierdzeniem, i bardziej kierowanym do siebie niż do niego.
Wstydził się jej. Allie kelnerki, nie Allie śpiewaczki. Takiej prawdziwej Allie, jaką była. Prostej dziewczyny, która nie umie odpowiednio dygać i podaje po prostu spaghetti, gdy ktoś je zamówi.
Twoje uczucia są szczere, ale mogą nie być wystarczające, mówił Orestes, czytając z linii ułożonych na jej dłoni.
Miał rację.
Nie jest wystarczająca.
Jej uczucia nie są wystarczające.
— W porządku. – Próbuje się uśmiechać, słychać to w głosie, ale słychać też pewien smutek. Odrobinę zawodu. – Moi rodzice są krawcami. Mogę przedstawić się jako krawcowa.
Krawcowa. Śpiewaczka. Może nawet powiedzieć, że jej kuzyn pracuje w FBI, jeśli to zrobi na nich jakiekolwiek wrażenie.
Ale teraz i tak ma poczucie, że wszystko to runie jak domek z kart, bo nie jest taka, jaką sobie wymarzyli.
Z Kręgu, na przykład.

Dosłyszał różnicę, nie było o to trudno. Emocje Alishy rozpracowywało się łatwo, ale o wiele ciężej było mu się z nimi uporać. Nie chciał, aby czuła się tak, jak to właśnie mu przyznała - jak ktoś kogo należało się wstydzić. Westchnął głośno. Nie o to mu chodziło, ale czy miał siłę, aby precyzować, co miał na myśli? Zakładała wszystko w jeden konkretny sposób, a Maurice… Maurice miał dość własnych emocji, dylematów i nienawiści do siebie, aby przyjmować na siebie coś jeszcze.
A i tak spróbował to zrobić.
- Allie, nie wstydzę i nigdy nie będę się ciebie wstydził. Gdyby to ode mnie zależało, nigdy bym cię o to nie poprosił. - Ciężar słów całkowicie zdominował jego głos. Był zmęczony, tak po prostu, jak człowiek starający się zespoić ze sobą kompletnie niedopasowane części. Cóż, tego rodzaju porównanie nawet nieźle określało ich sytuacje.
Dwie niedopasowane części, które w jakiś sposób pragnęły być blisko siebie.
- To, jaki zawód musisz pełnić, jak się zachowywać, jakie sukienki nosić jest absolutnie poza moim zasięgiem. - Odpowiedział, nie będąc już w stanie zachować pewności, którą winien w sobie nosić, a jaka mogłaby ochronić Allie przed tym wszystkim, co miało ją czekać w związku z całą ich sytuacją. - A tak właśnie będzie. To Krąg będzie decydował za nas, a ja nigdy nie będę w nim osobą dostatecznie ważną, aby móc jakkolwiek na to wpłynąć.
Zrobił przerwę, która po drugiej stronie słuchawki musiała brzmieć równie ciężko, jak po jego własnej, a kiedy się odezwał, jego głos był nieco zachrypnięty.
- Tym jestem - cudzą własnością. Przepraszam, miałem nadzieję, że… że mimo to rozumiesz…

Palec przerwał swoją wędrówkę po kablu, gdy jeszcze przed chwilą obracał go wokół swojej powierzchni. Słowa Mauriego zdawały się przepełnione ciężarem, nie były nerwowe, były jakby… zmęczone. Nie wiedziała, czemu dokładnie. Teraz zresztą nie miała za bardzo szansy się zastanowić, bo myśl, że naprawdę mógłby wstydzić się z nią gdzieś pokazywać…
Mówił, że nie. Ale czy mogłaby mu się dziwić? Maurice – był spadkobiercą bogactwa zgromadzonego przez pokolenia Overtone’ów zajmujących się własnym teatrem. Alisha – była córką krawców. Wyjechała na studia do Mediolanu i jej sukcesem jest to, że jeszcze istnieje.
Nie odpowiedziała mu. Smutek widoczny był pod jej powiekami, których teraz Maurie nie mógł zobaczyć. Nie mógł zobaczyć, usłyszeć, ani wyczuć niczego z tego, co właśnie Allie przeżywała. Bo nie powiedziała. A zaczęło się niepozornie – od kłucia w klatce piersiowej na samą myśl o tym, że przed nią jest tak wielki krok i musi go postawić, nie mając żadnej pewności co do przyszłości.
Jedynym stabilnym elementem był Maurie. Ale i wciąż bała się, że utraci i jego. W każdej chwili mógł się przecież wycofać, powiedzieć, że to nie dla niego, nie jest na to gotowy i…
Sama nie wiedziała, kiedy ból nabrał na intensywności. Jedna z rąk próbowała rozmasować przestrzeń przy mostku, gdy druga trzymała słuchawkę, ale to nie pomagało. Oddech stał się cięższy, nawet jeśli jednym uchem wciąż słuchała tego, co mówił. Nie mogła się na tym skupić. Zdenerwowana wcześniej – teraz przestraszyła się jeszcze bardziej, że ten atak powróci. I zakończy to, czego nie zakończył.
Teraz. Gdy pierwszy raz od kilku miesięcy ma po co i dla kogo żyć.
— Przepraszam – sapnęła do słuchawki, tylko dlatego, żeby ją na moment odłożyć. Nie zakończyć połączenia, po prostu zwisła smutno na kablu, gdy obróciła się w bok, aby w chwili ciszy spróbować zapanować nad oddechem. To czasem pomagało. Jeden wdech. Drugi… Trzeci…
Przy dziesiątym była w stanie podnieść słuchawkę ponownie.
— Przepraszam, Maurie – żadnego wytłumaczenia, dlaczego na dobre kilka sekund pozostawiła go bez odpowiedzi. – Zrezygnuję z tej pracy. Jeśli będę miała zapewnienie, że nie zostanę bez centa. Jeśli odejdę z Palazzo, już nie będę mogła do niego wrócić.
Nie miała dowodów. Takie miała przeczucie.
Co trzecie uderzenie serca ból wciąż przypominał o sobie w mostku. Pozostała, leżąc na boku, i z dłonią przysuniętą do serca. Z oczami zamkniętymi.
Nie chciała walczyć.
Chciała, żeby przestało boleć.

W skali od 1 do 10 siła bólu Allie wypada na 7.