21.01.1985 r.

Miasto spowijał zapach dymu i ognia, który wżerał się w nozdrza, włosy i ubrania niczym sadza. Magnus, mimo iż był palaczem po zakończeniu Uczty Ognia jeszcze przez dwa dobre tygodnie nie mógł się pozbyć tego zapachu, jakby osiadał nie na rzeczach, a na jego duszy, jakby Lucyfer w ten sposób odciskał piętno na swoich wiernych… Coś było w tym święcie, co go niepokoiło, lecz nie był w stanie powiedzieć co. Niepokój ten z wiekiem co prawda zmalał, ale dalej tlił się w zakamarkach jego umysłu. Potwierdzał to delikatny uścisk w jego klatce piersiowej, kiedy był coraz bliżej czary ognia.

Kiedy był młodszy bał się tej tradycji nie wiedzieć czemu. Strach prawie go paraliżował, kiedy rodzice podsadzali go albo Morrigan, żeby pociechy mogły sięgnąć po dary ofiarowane od Pana. Mimo iż rodzice tłumaczyli, że ogień nic mu nie zrobi, to mimo wszystko wkładał swoją dłoń niepewnie. Może mimo zapewnień bał się, że ogień poparzy jego lub siostrę, a w związku z chorobą, która dotknęła ich oboje, tak czy inaczej, oboje będą cierpieć z tego powodu. Będąc młodszym Abernathy nie lubił, kiedy jego siostra cierpiała z powodu ich więzi. Z wiekiem jego postrzeganie tej sprawy uległo delikatnej zmianie…

Dzisiaj jednak nie czuł on strachu, jedynie lekki niepokój, kiedy wkładał dłoń w zaczarowany ogień. Wiedział, że nie jest w stanie go skrzywdzić. Chłopak ciekaw był co dla grzesznika takiego jak on, przygotowały na ten rok Tkaczki Losu. Czy miały być dla niego łaskawe, czy wręcz przeciwnie? Cóż… Lucyfer znał jego sczerniałą duszę i niegodziwości, których się dopuszczał i to nie tylko tych z zakresu uciech cielesnych.

[zt]

The member 'Magnus Abernathy' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Czara Ognia' :


dodane do ekwipunku

17 stycznia 1985

Przeżywanie Uczty Ognia było już wpisane w element krajobrazu Saint Fall. Przyzwyczajenie do największego sabatu ku czci Lucyfera było jednak zgubne. Pozwalało uznawać, że pewne rzeczy zwyczajnie się należą. Frank usilnie walczył z sobą samym, aby nigdy nie dopuszczać do podobnego wrażenia.
Był chłodny dzień. Na pewno jeden z zimniejszych w tym sezonie, więc zbiorowisko w Deadberry przy czarze ognia, było nie tylko naturalną sprawą (w końcu co lepiej ogrzewało niż migoczący z wielkiego kielicha ogień?), ale także zbiegowiskiem napawającym szczególną sympatią. Chęć do otrzymywania cechowała ludzi, chęć do dzielenia się — ludzi zamożnych duchem — a przynajmniej w taki sposób postrzegał to Marwood. Obwiązany wełnianym szalikiem, szczelnie zakrywającym znaczną część szyi, zmierzał ku kolejce gromadzącej się w pobliżu, cierpliwie czekając na swoją kolej, aż będzie mógł własną dłonią sięgnąć przez ogień, aby zobaczyć, co takiego otrzymał.
Lubił myśleć, że to prezent z serca samego Lucyfera, choć wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, że to Krąg i Kościół przygotowywał podobne atrakcje. Chęć przyciągnięcia wiernych — tak mawiali Ci wredniejsi, którzy nie uznawali wyższości Piekieł nad sobą samym.
Miała to być nagroda za oddanie Kościołowi albo podarek za zasługi — każdy mógł przypisać sobie do paczuszki otrzymywanej z czary ognia własną wyjątkową własność. Dla Franka był to element święta, największego sabatu ku czci jedynego prawdziwego stwórcy tego świata, świata, w którym przyszło im żyć i który sprowadził tu magię. Kątem oka spojrzał jeszcze na żonę, co by upewnić się do jej obecności, a potem, jak gdyby nigdy nic, dłoń przełożył przez ogień, sięgając po to, co było mu pisane.

zt

The member 'Frank Marwood' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Czara Ognia' :


dodane do ekwipunku

20 stycznia 1985

Zakołysałam się na nogach, stojąc prosto w kolejce i wyczekując na moment, w którym to ja będę mogła przełożyć dłoń przez ogień i wyciągnąć z niego swój prezent. Wypiłam już chyba 12 herbat, za każdym razem zadając fusom pytanie "co takiego dostanę?". Odpowiedzi były różne, ale każdą z nich potrafiłam zinterpretować na swój sposób, więc nie spodziewałam się, że któraś okazałaby się nieprawdziwa.
W pewnym sensie wspominałam w takich momentach moje i Stelli urodziny (świeć Lucyferze nad jej duszą). Rodzice zawsze szykowali dla nas taki sam prezent, zawsze obwiązany dokładnie tą samą wstążką. Żaden z nich nie miał oryginalnego podpisu. Obydwa nazywały się „dla Stelli i Sierry” (zawsze w tej kolejności). Wiedziałam już wtedy, że nie ma znaczenia, która z nas pochwyci który z podarków, ponieważ w środku i tak znajdywało się dokładnie to samo. Czasem tylko lalka miała różowe ubranie, a druga fioletowe. Jeśli wylosowałam różowe — Stella niemal natychmiast rzucała się z płaczem, żeby odebrać mi moją część prezentu. Nie zawsze jej na to pozwalałam — raz dostała ode mnie w nos, co mama nazwała „przesadną agresją”.
Zakołysałam się raz jeszcze, niechcący następując na buta kobiety za mną.
— Oj, pani mi wybaczy — sapnęłam pod nosem, a następnie stanęłam na palcach, żeby próbować ponad tłumem dostrzec ile ludzi czekało jeszcze przede mną i chociaż trochę ocenić czas, jaki pozostał mi na mrozie. Znacznie bardziej lubiłam pławić się w cieple. Wolałabym pławić się też w bogactwie, ale szczerze wątpiłam, że ktoś do czary ognia włożyłby milion dolców.
Kiedy w końcu nastał czas na mnie, przymykając lekko oczy, wepchnęłam palce w ogień i wyciągnęłam, to co dał mi los.

z tematu

The member 'Sierra Ignacio' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Czara Ognia' :


dodane do ekwipunku

22 stycznia 1985

Czara Ognia była ciekawym elementem sabatu. Chociaż w latach wcześniejszych nie udało mi się nigdy wylosować czegoś, co byłoby warte uwagi, zawsze wracałam z czystej ciekawości. Krąg zaopatrywał ten magiczny obiekt w różne darmowe upominki, więc szkoda byłoby z tego nie skorzystać.
Do Deadberry wybrałam się wieczorową porą, zaraz po skończonej pracy w antykwariacie. Miałam dużo chaosu w głowie, więc nie śpieszyłam się. Szłam powoli, pozwalając sobie pomyśleć o wszystkim, czego od kilku tygodni nie jestem w stanie sobie poukładać w głowie. Czułam, że wszystko mnie przytłacza, doskwierała mi też samotność. Myślałam tylko o tym, gdzie ona się podziała, gdzie mogła zniknąć, co jej się mogło stać. Nadal się modliłam, choć Lilith wciąż mi nie odpowiedziała, ale choć z natury nie jestem zbytnio cierpliwa, nie ważyłabym się od niej odwrócić. Łatwiej było mi, kiedy tłumaczyłam sobie, że to jest próba, którą muszę przetrwać, a jak mi się uda, to wszystko wróci do normy. Starałam też się już nie płakać, przez moją chorobę na pewno nabawiłam się anemii. W mojej diecie od stycznia pojawiły się suplementy, które pomogą dostarczyć mi do organizmu trochę żelaza, bo szczerze nie jestem fanką czerwonego mięsa.
Po dłuższym czasie dotarłam do Czary Ognia, która nadal była okupowana, pomimo późnej godziny. Stanęłam więc w kolejce, wychylając się co moment, żeby zobaczyć, co dostali inni magiczni. Czasami przewracałam oczami, widząc, jak ktoś trochę tchórzył przed włożeniem ręki do ognia.
Gdy nadeszła moja kolej, bez wahania wyciągnęłam prezent, a następnie skierowałam się w stronę domu.

Blair z tematu

The member 'Blair Scully' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Czara Ognia' :


dodane do ekwipunku, +1 do magii natury (przedmiot można przekazać innej postaci)

22 STYCZNIA 1985

Uczta Ognia. Osobiście uwielbiał to święto już od małego.  W końcu nawet nazwa wpadała w ucho, a i jej znaczenie było adekwatne. Bo na samą myśl jarał się jak wiedźmy w Salem, jeśli nie bardziej. Skoki przez ognisko, wróżby, chodzenie po węglach.. A prezenty pochodzące z Czary Ognia z całych obchodów wspominał najlepiej. Czy się bał? Tylko za pierwszym razem, jak był bardzo, bardzo młody. Oczywiście jako mały Carter nie mógł dać się publicznie upokorzyć, więc wtedy szybko, pod wpływem impulsu jego mała rączka wystrzeliła w środek i capnęła pierwszą rzecz na jaką natrafiła. Ku jego zaskoczeniu nie bolało, więc z każdym kolejnym rokiem robił to coraz to pewniej i bezstresowo.
Miał nadzieję w tym roku przyjść razem z Marshallem, ale biorąc pod uwagę ich obecną relację, to Abernathy prędzej dałby się pokroić albo spalić żywcem niż dać się gdzieś Leo zabrać. Tak, bolało go to, ale miał nadzieję że uda mu się wszystko jakoś odratować i nawet jeśli nie do siebie wrócić, to przynajmniej zostać przyjaciółmi. Ech... I tak mają szczęście że nie studiują na tym samym wydziale, bo Hall nie mógłby wtedy Cartera unikać.
Tak więc w samotności powoli zbliżał się do Czary przy której zaczęli gromadzić się czarownicy i czarownice, którzy zlecieli do dzielnicy Deadberry z całego Hrabstwa, Stanu a może i nawet kraju. Obecność Gwardii oczywiście go nie dziwiła. Ktoś musiał porządku pilnować, oraz tego by nie pojawił się żaden cwaniak, który postanowi spróbować zabrać więcej niż jeden podarek zafundowany przez Kościół i Krąg. Szkoda że nie pochodziły one bezpośrednio od Lucyfera, ale nie można było mieć wszystkiego. No i poza tym taki podarek byłby wart więcej niż wszystkie kosztowności razem wzięte.
Leo w końcu zbliżył się do ognia i włożył w niego rękę, by wyciągnąć prezent. Nie patrzył jeszcze co to. Zamiast tego ruszył do domu.

z.t

The member 'Leo Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Czara Ognia' :


dodane do ekwipunku

   Duszno.
   Przebijał się przez tłum zebranych na skwerze czarowników jak taran, nie chcąc pozostać w tyle. Co jakiś czas rzucał tylko wymuszonym przepraszam, jakby mimo wszystko chciał zachować jakiekolwiek pozory, na których zazwyczaj aż tak mu nie zależało. Ale wśród swoich wypadało zachować dobre imię.
   Między zebranymi nie napotkał nikogo znajomego – może dlatego, że specjalnie się też za nikim konkretnym nie oglądał, jakby od początku w głowie zaprogramowane miał, że przyszedł tu w jednym celu. Nie miał zamiaru bez sensu się pałętać i siedzieć w pobliżu dymiącej czary dłużej niż to było konieczne. Dym gryzł go w gardło, a ciężki zapach spalenizny podrażniał nos.
   Kiedy udało mu się podejść jak najbliżej i zająć miejsce w kolejce pogrążył się myślach. Był jakoś dziwnie spięty, jakby zestresowany, chociaż to nie mogło być to, w końcu przed czarą ognia stawał nie pierwszy raz w swoim życiu. Ale może to właśnie tym razem przypomniał sobie dzień, w którym jego dłoń zajęła się ogniem, pozostawiając po sobie pomarszczoną skórę i masę bolesnych wspomnień. Każdy powrót do tamtego dnia przeżywał na inny sposób – ale przeżywał. Raz miękły mu nogi, kolejnym razem oblewał go pot albo po prostu zakorzeniał się w nim irracjonalny strach, który starał się na wszelkie sposoby zwalczyć.
   Zdjął skórzaną rękawicę z lewej dłoni, kiedy nadeszła jego kolej. Przymknął oczy, wyciągając kończynę przed siebie – tą samą, która niegdyś płonęła żywym płomieniem. To miał być pewien rodzaj terapii szokowej, próba zmierzenia się z przeszłością. Był na świeczniku, nie mógł się wycofać. Palce mu nawet nie zadrżały, po prostu sięgnął nimi po pakunek, a gdy było już po wszystkim odwrócił się na pięcie, kierując się w swoje strony.

The member 'Jiahao Yimu' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Czara Ognia' :


dodane do ekwipunku

23 stycznia 1985

Pierwsze obchody święta, które pamiętała, przypadły jeszcze na ojczyma numer jeden. Paul ściskał jej małą rączkę, obawiając się, że zniknie mu w tłumie obcych ludzi. Obiecał jej, że jeśli będzie grzeczna i nie będzie nigdzie uciekać, to kupi jej potem książkę — jakąkolwiek książkę tylko zechce. Zbyt intensywnie myślała nad wybranym tytułem, w swojej ośmioletniej głowie intensywnie wertując możliwe opcje, by zwracać do końca uwagę na otoczenie. Pamiętała jednak czarę — piękną, ognistą czarę, do której jej ojczym bez zawahania włożył rękę, wyciągając piękny, błyszczący kryształ. Pozwolił jej się nim potem chwilę pobawić, ostatecznie podarowując go jej matce, która zgubiła go niecałe kilka miesięcy później. Lyra płakała, jakby był to jej prezent, nocami śniąc o jego srebrzystej poświacie.

Teraz, dorosła już i bez niczyjej dłoni ściskającej jej własną, wpatrywała się w magiczny ogień, czując jego ciepło na swojej twarzy. Co roku próbowała, mając nadzieję, że kiedyś uda jej się wyciągnąć upragniony kryształ — może nawet ten sam, obiecując sobie, że ona by go nie zgubiła. Zdawała sobie sprawę z symboliki wydarzenia — nie była osobą, która lekceważyła takie rzeczy, aczkolwiek legenda jakoby prezenty pochodziły od samego Lucyfera, była czymś, w co dawno przestała wierzyć. Nie mniej — radość z wylosowanego podarunku była ogromna, nawet dla dorosłej kobiety. Biorąc wpierw głęboki oddech, podeszła do Czary i zanurzyła rękę, chwytając się pierwszej rzeczy, jaką poczuła pod opuszkami palców. Ze zniecierpliwieniem wyjęła ją, nie czując bólu czy strachu, z ekscytacją niemalże ośmiolatki, zerkając w środek pakunku.

z tematu