First topic message reminder :

— Nie proponuję, skarbie — odpowiadam gładko w temacie niebezpiecznych zabaw. — Ty jesteś do kochania, nie realizacji sadystycznych fantazji — rozwiewam wszelkie wątpliwości, jeśli jakieś były. Może i nie jestem fanem etykietek, ale ludzi w swoim życiu czasem trzeba posortować. Maurie jest na pięknej, obłożonej kwiatuszkami półeczce, którą mija się codziennie rano, by powiedzieć mu słodkie „dzień dobry” i pocałować na powitanie. W czyimś domu ta półeczka na pewno prezentowałaby się przepięknie. W moim wyglądałaby na wyrwaną z innego świata. Gdybym ją tam wstawił, zacząłbym wymieniać elementy, a po kwiatuszkach niedługo nie byłoby śladu. Dlatego właśnie Mauriego wolę całować, przytulać, głaskać i rozpieszczać. Po sensacje innego sortu mogę sięgnąć u innych.
— Ach tak? Jakie to powody? — drążę ze znaczącym uśmieszkiem, w przerwie pomiędzy gryzami, ignorując całkowicie dokazywania frytek, które nadal coś tam sobie gadają.
W każdym razie, jak na razie mój brzuch jest cichutko i oby już tak zostało. Nie krępuję się więc, jak przykazano i zażeram się burgerem ze smakiem. Jutro będę się przejmował kaloriami. Może i ten eliksir przeczyszczający to nie taki zły pomysł, nawet bez gadającego brzucha.
Maurie jak zawsze służy wsparciem, więc jestem mu winny wdzięczny uśmiech, nawet jeśli nie do końca to do mnie przemawia. Czy wiele mi wychodzi? Coś tam wychodzi. Ale co z tego? Trasa już za mną, ojciec jest na razie głuchy na przekonywanie do częstszych wyjazdów, bo jestem potrzebny tutaj. Ale jak mam się rozwijać w jednym miejscu? Cyrk będzie rósł w sławę, ale ja? Ja będę na tę sławę pracował, ale kto wspomni Calliope zamiast nazwy cyrku? Nie wyszło mi nawet to, by wystarczająco mocno ściągnąć na siebie blask reflektorów. Potrzebuję czegoś więcej. Potrzebuję ruszyć się z miejsca.
Lekki uśmiech musi wystarczyć za komentarz. Nie protestuję, nie ma sensu. Użalanie się nad sobą nigdy nie pomaga w rozwoju. Opracuję plan i… będzie dobrze. Wystarczy nie patrzeć na kalendarz i udawać, że nie widzę mijającego czasu. Mniej niż tydzień do kolejnych urodzin. Zegar tyka.
Nie myśl o tym.
— Myślałem raczej o rytuałach, chciałbym oswoić organizm z magią, żeby- — urywam na moment, pomiędzy jednym, a drugim frytkiem, reflektując się.
To Maurie. No i jest syreną. Mogę z nim o tym porozmawiać, nie będzie oceniał. Chyba.
— Co myślisz o telepatach? — pytam kontrolnie, nie ukrywając, do czego zmierzam. To nie jest szanowana umiejętność. Z kimś innym bym o tym nie rozmawiał, ale to Maurie.
— Hańba! Telepaci to nieczys- — Kolejna frytka kończy w moim żołądku, a jej zdanie o ingerowaniu w obcy umysł pozostaje niewysłuchane.

Prychnął głośno, nie potrafiąc zatrzymać rozbawienia mieszającego się z niedowierzaniem.
- Żartujesz… takich jak ja się nie kocha. - Nie mówił tego z przekąsem. Maurice naprawdę tak uważał i to więcej, niż z jednego powodu. Był, jaki był. Rzeczywiście idealny do kochania, ale zazwyczaj nie więcej, niż ten jeden jedyny raz, kiedy postanowi na to pozwolić. Później był już tylko unikową i okrutną syrenką, tak znienawidzoną przez społeczeństwo. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jakie doświadczenia prywatnie ma Ira i nawet nie potrafił sobie tego wyobrazić. Pod tym względem zgodziliby się ze sobą. Maurice zdecydowanie był do rozpieszczania, nie prania po mordzie.
Wywrócił oczami, zanim posłał mu znaczące spojrzenie.
- Cierpię na bezsenność i jestem przekonany, że sam zauważysz dlaczego, jeśli jakimś cudem uda mi się zasnąć. - Nie wyjaśniał wprost, jak zwykle pozostawiając mu sporo pola na własną interpretację. Tak w sumie, to równie dobrze mógłby nie mówić mu nic. Szarplica była tak charakterystyczna, że wspólnie spędzona noc zazwyczaj demaskowała właściciela tej cudownej przypadłości. Nie musiał dodawać, że w łóżku to najbardziej lubił się przytulać. Jeśli nim szarpnie, to tak naprawdę zatrzęsie jednym i drugim.
- Och - zdziwił się otwarcie i zamrugał kontrolnie, kiedy ręka zastygła mu w połowie drogi do ust. Najpierw zaskoczyły go rytuały, a dopiero potem walnęła prawdziwa bomba. Teraz to ziemniaczek już wyleciał mu z palców.
Parsknął. Po prostu parsknął, próbując ukryć rozbawienie za dłonią, ale równie dobrze mógłby wmawiać Irce, że to frytki się śmiały. Efekt byłby równie nieudolny.
- Żartujesz - stwierdził, zapominając o sformułowaniu tego słowa jak pytania. Zamierzał się uczyć telepatii… i mówił o tym syrence. Overtone natychmiast pojął, dlaczego zdecydował się o tym wspomnieć. No tak, któż mógłby być bardziej wyrozumiały dla telepatii od człowieka, którego rasa budziła w społeczeństwie same negatywne emocje.
W tym momencie nie wiedział, czy powinien być zadowolony z faktu, że Ira się przed nim otworzył, czy raczej burzyć się, iż uznał, że akurat on będzie w stanie potraktować go łagodniej, niż inni.
Maurice wcale nie wyglądał na rozbawionego, ani też zdegustowanego tym pomysłem. Zamiast odpowiadać mu wprost, zerwał się ze swojego miejsca i oblizując palce z soli i tłuszczu, popędził na moment do niewielkiego schowka tuż w przejściu między kuchnią a salonem. Wysunął z niego malutkie drewniane pudełeczko, które złożył sobie na podołku. Uchylił wieczko, odsłaniając przed Irą jego zawartość.
- To kadzidło iluzji nirwany - powiedział, kiedy ich oczy na nowo się spotkały. - Wiesz, co czego się go używa?
Po co pytał, skoro okazało się, że wcale nie czekał na odpowiedź?
- Spala się je w chwilach wymagających skupienia. Podobno jest niezastąpione podczas nauki skomplikowanych umiejętności magicznych. - Wyjaśniał, a nieznaczny uśmiech wreszcie wstąpił na jego usta. Kryła się w nim pewna przewrotność, którą uwydatniał błysk lśniący w oku. - Skręciłem je po to, aby wspomóc się w nauce telepatii.
Te ostatnie słowa wyszeptał, jak gdyby ktoś mógł ich tutaj podsłuchiwać. W sumie to podsłuchiwały ich frytki. Wyznanie Overtona wzbudziło poruszenie wśród jedzenia, jakie natychmiast zebrało się do szerokiego komentowania tak fatalnych decyzji życiowych.
- To byłoby całkiem zabawne, gdybym został telepatą. I tak już mnie nienawidzą. - Zaśmiał się, ale wcale nie wyglądał na rozbawionego.
Bardziej na przygnębionego.

Nie wiem czy bardziej się oburzam czy nie dowierzam – Maurie może zapewne dostrzec mieszankę tych dwóch na mojej buzi, kiedy tak zwyczajnie, bez wahania wyśmiewa pomysł, że jego należy kochać.
— Żartujesz — wyrywa mi się, w podobnym tonie, w którym on kierował to słowo do mnie przed chwilą, ale w moim głosie jest więcej wyraźnego protestu i może nawet trochę złości. Myśl, że ktoś taki jak Maurie mógłby myśleć o sobie w ten sposób, wkurwia. Ta złość nie jest nawet kierowana ku konkretnej osobie. Tak po prostu – jest. Bo to co mówi to niedorzeczność. — Kto wmówił ci takie głupoty, Maurie? — poważnie pytam.
A może tak… cały świat? O to chodzi? O całą tę syrenią kwestię?
— Ja cię kocham — mówię lekko, bez chwili wahania. Wiele nas łączy, ale to jedna z różnic – przyznawanie się do uczuć przechodzi mi przez gardło bez żadnego trudu. Z pewnością względem przyjaciół. — Liczą się tylko ci, którzy cię znają. Którzy są ci bliscy. Zdanie reszty można pierdolić. — Czy to nie oczywiste? Po co przejmować się całym światem, jeśli wystarczy ta garstka ludzi, których sami sobie wybraliśmy, żeby poczuć się dobrze we własnej skórze?
Poza tym… ocenia się zbyt surowo. Odmienność nie czyni z niego potwora. Są na tym świecie gorsze potwory i nie potrzebują do tego syrenich ogonów.
— Ach… to — mruczę krótko, gdy Maurie wspomina o bezsenności. Wiem, że ma problemy ze snem, w końcu jeszcze tego wieczoru proponowałem mu możliwe rozwiązanie. Źle zinterpretowałem jego słowa jako jedną z wielu zabaw w dwuznaczności między nami. — Poczekam, aż zaśniesz. Jak nie zaśniesz, znajdziemy sobie zajęcie. — Żaden problem. Sam mam trudności ze spokojnym snem bez odpalonego kadzidła albo tabletek. Też wolałbym nie zaskakiwać go w środku nocy darciem ryja czy innym niepotrzebnym badziewiem.
Temat telepatii wywołuje w Mauriem raczej nieoczekiwaną reakcję. Mrużę oczy na jego wesołość i wstrzymuję się z reakcją, nie będąc jeszcze pewnym, w którą stronę ta powinna iść. Nie wiem, jak to interpretować, choć głowa podpowiada, że on się ze mnie naśmiewa. Uważa to za absurdalne?
Jestem od krok od warknięcia, żeby zapomniał, że cokolwiek mówiłem, ale coś w tej wesołości mnie powstrzymuje. Umiem przecież rozpoznać szyderę.
Wygląda raczej na… podekscytowanego?
Och, kadzidło.
Otwieram usta, by powiedzieć, że wiem, do czego jest, jednak Maurie mnie uprzedza szybkim wykładem. A potem wyjaśnia się, co go tak rozbawiło.
Ha.
— Nienawidzą cię, bo cię nie znają — przypominam już z rozluźnionym, łagodnym uśmiechem, biorąc do dłoni ładnie splecione kadzidło. — Wiesz, że jest uzależniające, prawda? — Nie po jednym użyciu oczywiście, ale kij wie, ile tych kadzideł zamierza ukręcić. Mi to rybka, ale zdaje się, że Maurie w kwestii substancji uzależniających ma trochę inne podejście niż ja.
Odkładam delikatnie kadzidło i dojadam gadające żarcie. Część Mauriego, która została, bez skrupułów wrzucam do kosza. W końcu błoga cisza.
— Chodź, idziemy do łóżka — odnajduję palcami jego dłoń. — To był długi dzień. — Należy nam się odpoczynek i porządne obściskiwanie.

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Ira Lebovitz dnia Pon Mar 11 2024, 22:20, w całości zmieniany 1 raz

Uśmiechnął się, chociaż do jego oczu nie dotarło rozbawienie. Ubrał się w pozory, które tak dobrze sprawdzały się na kręgowych salonach, ale niekoniecznie odnajdowały się w zwyczajnej dyskusji. Mimo tego Ira bez trudu mógł domyślać się, dlaczego jego reakcja była tak chłodna i bezosobowa, zwłaszcza po jego wypowiedzi następującej chwilę później.
- Nie wiesz jeszcze wszystkiego, słońce. Obiecuję, że kiedyś ci opowiem, ale póki co chcę się po prostu cieszyć z tego, że jesteś tu ze mną. - Nie zbywał go, a raczej odkładał w czasie to, czym mimo wszystko potrzebował się z nim podzielić. Nigdy nikomu o tym nie powiedział, ale też rzadko kiedy ktoś widział, jak Maurice wskakuje do wody z rybim ogonem. Ira, jako wyjątek, zasługiwał na uchylenie rąbka tajemnicy. Zwłaszcza że zupełnie nie rozumiał istoty problemu.
Morderców się nie kocha, to przecież oczywiste.
Aby nie zirytował się jego odsunięciem się po tym wyznaniu, Overtone nachylił się nieznacznie i cmoknął go prosto w usta. Swobodnie i w sposób pozbawiony seksualnych podtekstów, trochę jak przyjaciółka przyjaciółkę.
- Dziękuję - szepnął, a potem przyszło im wpatrywać się wspólnie w prosto skręcone, lecz piekielnie uzależniające kadzidło. Ira wiedział, o czym mówił, Maurice również miał tego świadomość, a mimo wszystko.
- Dwa razy to jeszcze nie jest uzależnienie. - Stwierdził ze swobodą, na jaką mógł zdobyć się wyłącznie ktoś uzależniony od eliksirów i tabletek nasennych. Daleko mu było do ćpania, ale do aktywnego korzystania z benefitów zielarstwa zazwyczaj wcale nie był ostatni. Zwłaszcza przecież, że potrafił skręcać i nie zamierzał poprzestać na jednym wytworze.
Nie dyskutowali nad tym dzisiaj, bo i nie było sensu. Dzisiaj i tak niczego palić nie będą. Nauka po tych wszystkich emocjach i gadającym żarciu to by było zdecydowanie zbyt wiele. Maurycy zapakował kadzidełko z powrotem do drewnianego pudełeczka i zostawił na kuchennym blacie. Pewnie jutro wrócą do tego tematu, ale póki co zamierzał posłuchać komendy Lebovitza. Łóżko czekało, a jemu w końcu zaczęły marznąć stopy. Czas najwyższy, aby ogrzać tyłek.

| ztx2

Kiedy zabierała świece, opuszczała pokój ze świadomością, że wszystko, co tylko było w jej mocy, zrobiła już w tym pokoju. Zamknęła więc za sobą starannie drzwi, pozostawiając we wspomnieniach obrazy, które zobaczyła, troszkę nielegalnie, ale Maurice sam był sobie winny – ociągał się z pokazaniem jej wcześniej, a jak wiadomo, gdy kota nie ma – wszyscy wiedzą, co się dzieje.
Myszka właśnie przemyka chłodnym, jasnym korytarzem, odnajdując ostatecznie ogromne pomieszczenie, które czaruje ją swoim wystrojem.
Och, gdyby tylko sama w domu miała taką kuchnię…
Czy Maurie jej używa?
Chyba częściej bywa tutaj gosposia. Nie kojarzyła, żeby Maurie gotował sam z siebie – czy był to błąd? Właściwie nie. Teraz miał ją, wystarczy, że ona się tutaj ugości i nie będzie chodził głodny. Może rzadko kiedy bywała na kuchni, kiedy pracowała w restauracji, ale przecież co nieco o gotowaniu wiedziała.
Tyle wystarczyło.
Ale wracając.
W liście wspominał jej, że potrzebował takiej samej pomocy w przypadku tego miejsca, jak i pracowni. To oznacza, że jednak tutaj bywał i coś robił. Co? Może jednak gotował, tylko się nie chwalił? Albo się uczył? Czy powinna go o to spytać? A jeśli pytaniem popsuje przygotowywaną jej niespodziankę?
Postanowiła więc nie wściubiać nosa i rozsypała na wolnej przestrzeni pentagram. Z pudełeczka wyciągnęła ponownie komplet świec piwnych, a następnie umieściła je na pięciu brzegach. Z athame w dłoni weszła do środka, aby obrócić się i wskazać po kolei na każdą ze świec, recytując ponownie:
— Ternum virium et vigoris huius domus, id est quod opto.
I właściwie, to coś jeszcze przyszło jej do głowy.
Z uśmiechem już rozglądała się po okolicy. Tylko grzecznie zaczeka na widok płonących przed nią świec.

Rytuał łatwej przewagi | próg: 30 | magia powstania: +10 | świece piwne [pszczeli]: +10 | do wyrzucenia: 10

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 60

Przyszedł jej do głowy pomysł iście szatański – a skoro szatan był władcą Piekła, musiał być on dobry, wspaniały i genialny.
Najpierw jednak zebrała po kolei świece, które przed momentem lśniły intensywnym blaskiem ognia prosto z Piekieł. Zniszczyła również pentagram i posprzątała po sobie proch rytualny, żeby nie zawieruszył się przypadkiem i nie przyklejał do skarpet czy podeszwy buta. To nie wypadało – i wobec buta, i wobec skarpety.
Doprowadziwszy miejsce do porządku, zdecydowała się zostać tutaj chwilę dłużej. Może Maurie się nie obrazi, że rozgościła się trochę za bardzo, ale przeglądając lodówkę, dostrzegła przechowywanego pstrąga i kiść winogron. Może powinna kogoś zapytać – na przykład Lucienne – czy nikomu właśnie nie psuje planów, ale cóż.
Spośród ogromnych szafek wyciągnęła solidną patelnię, na której rozgrzała masło. Filet ryby podsmażyła na nim delikatnie, a następnie zdjęła, żeby podsmażyć również i cebulkę. Dodała również i odrobinę mąki, a potem kolejną dawkę masła, do której dorzuciła poszatkowane winogrona – wyglądały jej na te magiczne, pana  McEòghaina, co tylko wzmocni efekt magicznej potrawy.
Kiedy na wolnym ogniu powoli owoce mieszały smak z cebulką, ona poszukiwała octu winnego w szafkach. Gdyby była tutaj częściej, zapewne poruszałaby się pewniej. Ale. Dodaje ocet winny i miesza go z bulionem, a następnie z sokiem owoców i tak właśnie zostawia patelnię na około dwie minuty, pilnując, żeby przy okazji nic się nie zwarzyło. Rybkę w tym czasie mogła doprawić solą i pieprzem do smaku, a następnie, znajdując odpowiednie naczynie, umieścić ją w nim i polać przygotowanym, specyficznym, słodziutkim sosikiem. To strasznie ciekawa mieszanka smaków, i jeżeli tylko jej się udała, wsuwa ją do piekarnika, aby tam zachowała swoje ciepło. I tym razem odnajduje kawałek kartki papieru, aby napisać na niej:
Kolacja w piekarniku. Podgrzej sobie, jeżeli wystygła. Mam nadzieję, że będzie Ci smakować.
Może na następną pójdziemy gdzieś razem.
Kocham Cię.
I zostawiła ją na blacie. Tutaj na pewno zauważy.


Piekę pstrąga w sosie z winogron pana McEòghaina | próg: 30 | gotowanie: +5 | talent: +25 | k3 na liczbę porcji

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 48

--------------------------------

#2 'k3' : 1