First topic message reminder :

Annika spodziewała się większej agresji po dwójce socjalizujących się szczeniąt, a żadne z nich nawet na chwilę nie musiało rozdzielać ich w zbyt szaleńczej zabawie. Podszczypywanie, nadskakiwanie i sporadyczne gonitwy nie groziły uszczerbkiem na zdrowiu dwóch małych bestii. To aż podejrzanie zbyt piękne. Gdyby coś wydarzyło się akurat, gdy Maurice zostanie z nimi sam, to…
…będzie to wspaniała szkoła życia dla niewprawionego amatora piekielnych psów. Annice wciąż zależy na tym, by Overtone nie lekceważył ich potencjału.
To się może skończyć kiedyś tragicznie.
Refleksji o pływaniu nie skomentowała. Świadomość własnych skłonności sprawiłaby, że pokrzepiająca odpowiedź zabrzmi co najmniej śmiesznie z ust osoby regularnie — posługując się zastaną analogią — skaczącej na główkę. Nawet, jeśli dno czasem bywa zwodnicze, płytkie, a sam skok być może niepotrzebny. Nie powinna nikogo pouczać, a jednak. Ich dwa ostatnie spotkania to niekończący się ciąg dobrych rad, z czego — marzenie ściętej głowy — Annika miała nadzieję, że dotrze do niego choć połowa.
Za dużo studentów przewinęło się przez jej ręce, by liczyła na więcej.
— Myślałam, że jesteś już duży — odpowiedź poważna tylko z pozoru. Więcej w niej udawanej kpiny, niż faktycznego zniesmaczenia — i robię, co mogę. Stheino dobrze się chowa i pomogę ci zadbać o to, żeby tak zostało — rzeczywiście jest dobrze, jeśli w tym wieku i z piekielnym temperamentem leśnego psa, Maurice jest w stanie go jakąkolwiek siłą do siebie zwabić. To małe zwycięstwo nie umknęło jej uwadze i dopisało maleńki minusik do listy za i przeciw uprowadzeniu włochatego mienia, by Overtone nie zepsuł tego jeszcze całkiem dobrego pieska.
Teraz łatwo o tym zapomnieć, gdy wszystko układa się tak idealnie, a Bunnicula i Stheino są parą zgodnych szczeniaków. Annika kwituje uśmiechem kolejne już odwrócenie fortuny, gdy to znów młody gniewny barghest dociska dziewczynkę do równo przystrzyżonego trawnika i chwyta w paszczę piłeczkę, zanim zrobi to ona. Bunnicula mogła tylko odszczeknąć żałośnie — tę rundę przegrała.
A Annika i Maurice mają własną grę, w niej piłeczkami są słowa — te przemyślane i te rzucone całkiem bezmyślnie, za które pogryzie się w język aż do krwi.
Na chwilę szczery uśmiech skrył się za kwaśnym grymasem. Odpowie zgodnie z prawdą, nie korzystając z puli narzuconych przez Maurice’a słów. Tylko głupi by się tego nie domyślił, ale i tak Overtone w żadnym momencie nie usłyszy od Anniki wprost, że ta ma teraz tylko jeden.
— Dom rodzinny — bo tylko on się zawsze liczył. Po tym, jak z trójki zrobiła się dwójka, matka utonęła w żalu, a Annika stanęła przed wyborem swojej przyszłości, nie znalazła w sobie sił ani przestrzeni na przepracowanie rozłąki z domem. Nie chciała się z nim rozstawać — i tak naprawdę nigdy go nie opuściła.
Coś bezustannie ją w tym blokowało.
I rzeczywiście, po uzmysłowieniu sobie faktów, entuzjazm ją opuścił. Tymczasem Bunnicula oddaliła się od Stheino na bezpieczny dystans i obserwując jego każdy ruch wypatrywała okazji, by przywłaszczyć sobie obślinioną piłeczkę. Jest doskonałym obiektem, na którym Annika skoncentrowała całą swoją uwagę.

Prychnął, nie zamierzając nawet przez moment udawać, że jej słowa nie obudziły w nim idiotycznej riposty.
- Oczywiście, że jestem, ale w innych miejscach. - Odpowiedź spłynęła z jego ust niemalże odruchowo i była dla niego absurdalnie naturalna. Żyli przecież w rzeczywistości, w której Maurice nieustannie szturchał kijem wygłodniałe lwice, aby za moment chować się poza zasięgiem ich pazurów. Poza tym nie warto było zapominać, że psychicznie to on nigdy nie dorastał. W tym towarzystwie Annika była mentalnie co najmniej trzykrotnie starsza.
- Cieszę się, naprawdę. - Dorzucił jeszcze, tym razem już bez durnych uśmieszków i nieprzystających mu żarcików. Właśnie wtedy na chwilę zszedł ze sceny. Pewna wrażliwość wypełniła jego spojrzenie i tym razem nie ścigał nim dwójki kicających szczeniąt, a oczu van der Deckenówny.
- Dziękuję - dodał jeszcze, najwyraźniej nie będąc w stanie schować się za murem obronnym, za którym nie było już miejsca dla „prawdziwych” twarzy i wyznań, jakie nie powinny nigdy paść między córką żeglarzy i synem morskich bestii. Tkwił przez moment w tym miejscu i nie próbował uciekać. Uciekało mu się samo wraz z upływem czasu. Wraz z ciężarem grymasu pokrywającego usta Anniki, wraz z piśnięciem Bunniculi, gdy Stheino nieco za mocno zadrapał ją pazurem. Overtone kiwnął krótko głową. Nie drążył, nie pytał i nic nie mówił. Otaczał się ciszą i kontrolował poczynania zwierząt, kiedy spierały się o piłkę. Nie wołał swojego barghesta, bo dobrze wiedział, że akurat to niewiele mu da. Nie oddałby mu piłki za żadne skarby, chyba że w zamian miałby dostać jego rękę w charakterze gryzaka. Byli, póki co na etapie zwracania na siebie uwagi i jeszcze przez pewien czas musieli na takowym pozostać.
Zapasy nad zabawką trwały jeszcze przez pewien czas i ostatecznie Stheino pozwolił kilka razy się zaskoczyć, tracąc piłkę na rzecz Bunny. Zawsze za każdym razem zażarcie walczył o jej odebranie, dając idealne świadectwo tego, że jego właściciel wciąż miał pewne braki w wychowywaniu dzikich bestii. Nie był w stanie go odwołać. To jednak wiedzieli wszyscy zebrani i absolutnie tego nie kwestionowali.
Czas upływał i czas gonił. Wkrótce okazało się, że wczesny poranek rozpłynął się w powietrzu i przyszło im powrócić do codziennych obowiązków. Właśnie tutaj się rozstali. Może przynajmniej w lepszych humorach, niż podczas pytań o dom.

| ztx2

Powoli zbliżała się do końca swojego pobytu tutaj, i jednocześnie praktyki z zakresu magii rytualnej. Te rytuały, które wykonywała, były całkiem proste. No dobrze, ten odprawiany na fortepianie może nie do końca, uczeń szkółki kościelnej raczej go nie znał, ale cała reszta? Łatwizna. Maurie mógłby ponakładać równie dobrze je sam.
Ale to nie szkodzi. To zawsze trochę praktyki – ta będzie jej potrzebna, szczególnie, jeżeli chce rozwijać swoje umiejętności w zakresie magicznego krawiectwa. Zrozumienie magii powstania pomoże jej w lepszym kreowaniu ubrań.
A skoro o tym już mowa.
Przechodząc z kolejnym kompletem świec przed drzwi wejściowe, miała wiele wątpliwości. Nie odnośnie miejsca, ale odnośnie samego rytuału. Próbowała go rzucić raz i jej nie wyszedł. Może miejsce też nie było do tego odpowiednie – a może wybrała po prostu za trudny kaliber. Wciąż nie czuła się do końca na siłach, aby go wykonać, ale jeżeli tylko by jej się udał… Maurie byłby trochę bardziej bezpieczny w swojej twierdzy.
A przecież chciała o niego dbać.
Dlatego, odrobinę drżącą ręką, wysypuje kolejną dawkę prochu rytualnego, aby usypać kolejny pentagram. Każdy kolejny został już zniszczony, a ten również zniknie, za moment – czy jej się uda, czy też nie. Czuła się już nieco znużona. To znaczy, zmęczona. W pudełku pobrzękiwały już tylko dwa ostatnie komplety świec – dwa ostatnie dla dwóch ostatnich rytuałów, jakie zamierzała tutaj wykonać.
Ustawiwszy więc świece, sama wchodzi do środka pentagramu, aby przy pomocy athame wskazać na każdą z nich i wyrecytować nieco niepewnym głosem:
— Lapides custodes, intrusos agnoscere et repugnare.
Rytuał kamiennego strażnika był trudny, ale prosiła z całych sił całe Piekło, aby i teraz ją wspomogło. W końcu nie chodziło o nią. Chodziło o Mauriego. Maurie był ważniejszy niż ona.

Rytuał odprawiam przy wejściu do posiadłości
Kamienny strażnik | próg: 70 | magia powstania: +10 | świece piwne [pszczeli]: +10 | do wyrzucenia: 50

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 98

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3, 1

Udało się! Ha! Nie wierzy własnym oczom!
Może je przecierać do woli, ale efekt jest ten sam – knoty świec płoną ogniem tak jasnym, jakiego dawno nie widziała. Na usta uśmiech wyciska się sam i aż podskakuje z radości, zapominając, że wciąż jest w środku pentagramu i należy się choćby odrobina szacunku wobec artefaktów z Piekieł.
Sprzątając przedostatnie wolne świece, a za moment również niszcząc pentagram, wciąż jeszcze myśli o tym, jak jej się to udało. Faktycznie, ostatnio więcej czasu spędzała z magią, ale czy aż tak? Aż tak się poprawiła w magii powstania?
A może faktycznie? Była w stanie okiełznać coraz bardziej zaawansowane nici – coraz bardziej zaawansowane rytuały stały przed nią otworem. Na przykład ten, który właśnie odprawiła. Niesamowite! A to oznaczało, że Maurie był bezpieczny. Trochę bardziej. Może nie za dużo, ale też dołożyła cegiełkę (w tym przypadku – kamyk) do jego obrony.
Tak bardzo się cieszyła!
Przed nią był ostatni punkt, zanim z pustym pudełkiem powróci do domu. Altana w ogrodzie – nigdy w niej nie była, więc teraz będzie tam po raz pierwszy. Sam ogród był tak wielki i urokliwy… jak wielu ogrodników musiało pracować, aby zachować jego zieleń? Albo jak wiele rytuałów zostało tutaj odprawionych, że wszystkie rośliny pięły się dumnie ku górze?
Wchodząc do altany, resztą rytualnego prochu usypała jeszcze jeden pentagram. Świece ustawiła w znanym już schemacie, na rogu, po czym sama weszła do środka. Ten rytuał był o wiele mniej ważny niż ten poprzedni, ale i tak uniosła athame, aby wskazać na każdą ze świec po kolei.
— Globus magicus, usibus multiplex effingere.
Jeżeli Piekło będzie z nią do samego końca, efekt będzie przepiękny.
Potem pozostało już tylko zabrać świece, zniszczyć pentagram, no i wsiąść na motocykl, aby wrócić do domu. I odpocząć.

Rytuał odprawiam w altance ogrodowej
Orbis Creans | próg: 20 | magia powstania: 10 | świece piwne [pszczeli]: +10

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 4