First topic message reminder :

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 22

Va bene, va bene — od początku.
Pani Faust przekracza próg mieszkania w Red Poppy i oczekuje dwóch rzeczy: kuzyna w stanie zwykle permanentnego negliżu i chwili zapomnienia. Ktoś ze zmysłem ekonomicznym — ktoś, kto rzeczoną ekonomię studiował cały semestr, a studentki ekonomii studiuje do dziś — mógłby połączyć oba wymagania w jedno. Pokerowa zagrywka losu sprawia, że zamiast w negliżu, są w pobliżu — granicy wytrzymałości. Valerio poddaje się kaprysowi i traci ochotę na jajecznicę; teraz zdecydowanie zjadłby omlet. Annika, una donna meravigliosa, jest gotowa spełnić to życzenie; magia iluzji gotowa jest jej w tym pomóc.
Unoflatu to paskudny czar i dlatego odnosi skutek; paskudztwo Valerio z paskudnością intencji sprawia, że pani Faust na własnej skórze przekonuje się, że Paganini potrafi obchodzić się z kobietami jak z jajkiem. Na swój sposób i nieodmiennie dosłownie.
Krótki, znajomy prąd satysfakcji przemyka w dół kręgosłupa; przyjemne ciepło rozlewa się tam, gdzie przed momentem ucztował ból. Valerio jest gotowy pomóc kuzynce, niech ten bazyliszek wreszcie wypełznie ze swojej skorupki i pokaże światu, jak nieciekawą bestią może się stać; w tych rodzajach przemiany Paganini pomocny bywa zawsze. Krok w kierunku pani Faust to krok pierwszy i ostatni — Annika radzi sobie sama, a mentalny plusik w zestawieniu zalet ląduje przy jej imieniu; postawiłby przy nazwisku, ale kto chciałby plusować Faustów?
— Ecco, ecco, mia cara. Złość piękności szkodzi — krztusząca się — nie tym białkiem, którym powinna — Annika wykluwa się na nowo; wściekła i szukająca zemsty.
Tarcza obronna kwitnie na języku Valerio, ale nie wybrzmiewa — może stęsknił się za bólem, dziś smakującym jak magia kuzynki?
Może jest po prostu ciekaw, który krąg piekła zdołają sobie jeszcze zgotować; tym razem bez jajka w roli głównej.
— Impedo — coś, czego Annika powinna domyślić się dawno temu; Paganini lubi kobiety na uwięzi.

Punkty Życia: 100
Rzut: k100 + 20 (próg: 85, magia iluzji)

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 43

Coś, co było początkowo niezbyt wyrównanym pojedynkiem, przeszło niepostrzeżenie przemianę, o jakiej nie napisze nikt – wyłącznie dlatego, że mało kto się o tym dowie. W każdym razie nie od Anniki.
Coś, co miało być wymianą czarów, nagle stało się wyłącznie wymianą pobożnych życzeń.
Chodź chodź, zaświecę cię jak Edison żarówkę.
Niedoczekanie, bella. Może sprawdzimy, czy do twarzy ci w czerwonym?
…Czy jakoś tak. Bo magia, choć wibrowała w powietrzu, odmówiła przyjęcia namacalnego kształtu. Czy na pewno chodzi tu dalej o rzucanie czarów i obronę przed nimi?
Wszystkie mechanizmy radzenia sobie z bezradnością zbiegły się dziś w jeden – zakamuflowany w słowach, które raz po raz to przynosiły skutek, zadając ból, to zaś rechotały schowane przed wzrokiem, rozbawione ufnością, jaką wierna adeptka pokładała w inkantowanych formułkach. Valerio zaś stał się ich powiernikiem, świadkiem wyładowania całego żalu i frustracji na świat.
Perfekcyjny pojedynek, czy też nie – zadziałał oczyszczająco.
– Mojej piękności, czy twojej? – Kaszlnęła, pytanie kwitując podłym półuśmiechem. Jak tamta mała dziewczynka. Ta, co mimochodem podpowiedziała kiedyś matce, gdzie szukać papierosów w pokoju Johana, nie wzmiankując nawet, że obok rzeczonych znajdzie też świńską gazetkę, zapewne w pozlepianych wielosztukach. Niejedno już słyszała, niejedno też zdarzyło jej się widzieć. Krztuszenie się białkiem typowym żartem na piątkowe popołudnie.
Przyjęła sobie za punkt honoru nie uczestniczyć aktywnie w podobnych przepychankach, z tym że przepychanki znajdowały ją same. Stopniowo przestawały już robić tak piorunujące wrażenie jak w czasach zamierzchłych, gdy miała szesnaście lat i poznawała świat przez pryzmat starszych braci. A ten świat był dla kobiety brutalny.
– Pilaignis – reakcja automatyczna jak myśl o zamknięciu drzwi od środka, gdy coś ciężkiego przetacza się korytarzem, a chłopcy rechoczą w najlepsze. Czar za czar – ty mnie sznurkami, ja cię piłeczką.
Jak na placu zabaw w wieku lat dziesięciu i czternastu.
Mi spiace, tesoro. Mam nadzieję, że i tak nie lubiłeś tej koszuli.

Punty życia: 134
Rzut: k100 + 12; próg 65

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 11

Cyk—cyk niezadowolenia; zegar włoskiej produkcji na ścianie odmierza czas w trybie kraju, w którym został stworzony — nieprecyzyjnie. Sekundnik przesuwa się do przodu, cofa, znów przeskakuje w dal i zaczyna przypominać ich walkę; pierwotna wściekłość powiedziała basta.
Teraz karmią się okruchami.
Na spojrzenie odpowiada uśmiechem, na kaszlnięcie — uniesieniem brwi. Na pytanie odpowie słowami, ponieważ może, ponieważ to ważne, ponieważ po raz pierwszy od przekroczenia progu mieszkania, Annika może liczyć na szczerość. Zna go od lat; wie, którymi komplementami próbuje rozsuwać nogi, a którymi trafić w serce.
— Twojej urodzie nie zagrozi nic — zwłaszcza magia iluzji — dziś ta kapryśna puttana rozczarowuje go co drugi krok. Kontratak kuzynki jest równie mizerny; Paganini, który pociera dłonią szorstki od zarostu policzek, to Paganini zniecierpliwiony.
— Annika, cosa è successo? Jeszcze chwilę temu próbowałaś nakarmić mnie owadami, a teraz? — czar kuzynki rozmywa się trującą mgiełką; Valerio zaczyna rozważać tasak z kuchni. — Mogę podejść bliżej. Wtedy będziesz mieć dwie możliwości — obietnice Valerio rzadko są obietnicami — zwykle wciska je w foremki gróźb i piecze w temperaturze własnego temperamentu. Teraz stawia krok w jej kierunku — słabe mrowienie w łydkach to jedyna pamiątka po zaklęciu pani Faust. — Albo mnie spoliczkujesz, albo—
W jego wersji albo to kwestia czasu — nieuniknione zwieńczenie lat obietnic, które były dowcipami i dowcipów, które przybrały postać obietnic. Albo musi zaczekać — Paganini znów sięga po magię i chyba coś wciągnęło do wnętrza kasetę jego repertuarów.  
— Impedo — nie ma nic na swoje usprawiedliwienie; naprawdę chce zobaczyć ją związaną.

Punkty Życia: 100
Rzut: k100 + 20 (próg: 85, magia iluzji)

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 75

Magia to kapryśna puttana, może wzbierać w koniuszkach palców, układać się miękko według woli czarownika w rytm inkantowanych formuł, by przy kolejnej próbie pozostawić po swoim majestacie co najwyżej ponury swąd rozczarowania – właśnie to poczuła Annika, gdy przywołana kula ognia zamiast spotkać się z torsem Valerio przypominała wątły pyłek, co żałośnie opadł u jej stóp.
Czyżby zmiękła, urobiona komplementem pochodzącym z głębi włoskiego serca? A może – niezgrani rytmem – mają odwieczny problem niedopasowanych kochanków, gdzie jedno dopiero zaczyna, gdy drugie już chce kończyć?
Opuściła rękę.
– Ne vuoi ancora? – Podeszła bliżej. Tylko o krok, szykując się odwrót, gdyby tylko dystans miał zmniejszyć się nagle o kolejny jeden, czy dwa. Kontakt fizyczny z Paganinim nie jest tym, na co pisała się dzisiejszego wieczora.
A lekceważenie przeciwnika – nawet jeśli dotąd nie stanowił większego zagrożenia – nie wchodziło w grę.
– Tela – jeszcze nie zwariowała, by dać się tak uwiązać bez walki. Nawet, jeśli chodziło tylko o udawany pojedynek i kuzyna.

Rzut: k100 + 12 (próg 60)

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 82

Czerwone sznureczki popędziły w jej stronę, sterowane pożądaniem sprawnymi rękami Paganiniego. Nie śmiała twierdzić inaczej, te ręce z pewnością dotknęły już niejedną pannę, wdowę, czy mężatkę. Tym razem musiały obejść się smakiem, gdy pomiędzy obojgiem wyrosła pajęczyna, przyjmując na siebie uderzenie czaru, dając Annice czas na odskoczenie do tyłu. Aż miała ochotę zarechotać jak te wszystkie złośliwe czarownice z bajek dla dzieci.
Un altro fiasco, Valerio. Duma nie pozwala mi dać się tak po prostu spętać.
Albo zawsze czekało, kończąc się wyłącznie na słowach – jeszcze dotąd nie zdarzyło jej się użyć fizycznych argumentów. Policzek Valerio nie zapłonął od ciosu Anniki ani razu, mimo gróźb i niezliczonych powodów, by to zrobić.
Annika miała jeszcze jeden powód – a raczej obawę, że to mogłoby mu się spodobać.
– Epulo – skoro mowa o wciągniętych kasetach i repertuarach, Annika miała swój własny, nie mniej fascynujący. A stojąc tak przed nim z pozlepianymi włosami, przypomniała sobie o tym raz jeszcze.
Może ona troszeczkę uparła się na to, by również Valerio doznał na własnej skórze prawdziwego cudu narodzin.

Punkty życia: 134
Rzut: k100 + 12 (próg: 85)

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 75

Krok do przodu, dwa kroki w tył, skok w bok — ten ostatni pani Faust przydałby się bardziej niż sama gotowa jest przyznać — a efekty?
Nieporuszone.
Czerwone, magiczne sznury muszą obejść się dziś smakiem; Valerio ogranicza widok spętanej Anniki do wyobraźni — ta, nie wiedzieć dlaczego, upodabnia kuzynkę do ślicznego kawałka capocollo. Pajęcza sieć odpycha iluzję, z ust Paganiniego wypełza śliski robak rozczarowania; ciche ehi, które mogłoby skwitować kapitulację, gdyby tylko w jego słowniku istniało podobne słowo. Kapitulować nie zamierza żadne z nich — upór gęstszy niż passata pcha magię do przekraczania kolejnych granic. Pani Faust odkrywa w sobie instynkt macierzyński; czar, nawracający jak czkawka, już nie bawi.
— Ordinatio — mur z energii to puttana bardziej kapryśna od ostatniej ragazzy Valerio; ta druga na swoją obronę miała wiek.
Magia odpychania nie ma nic.

Punkty Życia: 100
Rzut: k100 + 5 (próg: 60, magia odpychania)

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

A więc tak smakuje — cazzo, nie smakuje wcale — cud narodzin.
Magia odpychania nie ma nic na swoje usprawiedliwienie, o magii iluzji nie rozmawiamy wcale, mur z energii to tylko dziewicza błonka, przez którą czar pani Faust przemyka, jak, nie przymierzając—
Basta, Valerio; łatwo powiedzieć, gorzej zrobić, najtrudniej wyrzygać.
Pierwsza fala mdłości jest znajoma — niedawno zarzygał Williamsonowi wannę i wspominałby to z rozrzewnieniem, gdyby pamiętał tamtą część nocy. To, co wydarzy się za moment, pamiętać będzie zawsze; nawet Paganini nieczęsto rzyga kociętami. Druga fala mdłości jest gorsza — pod kątem połykania, które dla Valerio nigdy priorytetem nie było i pod kątem tego, co przez gardło przeciska się z pierwszą wymiociną.
Jest małe, owłosione i zaczyna miauczeć; bravissimo, Annika, będziesz to sprzątać.
Coś lepkiego i brzydkiego rozpada się w zetknięciu z posadzką i żadne z kuzynostwa nie ma okazji przekonać się, czy przeżyło — pochylony Valerio, z dłońmi wspartymi o kolana, na świat wydaje kolejne coś; coś, co mogłoby być kociętem, gdyby ludzie mieli prawo rzygać kociętami. Magia natury sprawia, że mają; prawo, powinność i poczcie przymusu. Fala mdłości kończy się tam, gdzie zaczyna kolejne wilgotne, pełne skłębionej sierści pacnięcie o posadzkę.
Tym razem Valerio upewnia się, że zdechło; podniesiony na Annikę wzrok już się nie uśmiecha.
Paganini też się nie śmieje — kocię tym bardziej; but Valerio ląduje na jego malutkim, magicznym, zdeformowanym łepku z chrzęstem, który przypomina rozbijaną skorupkę jajka.
— Basta — tyle i tylko tyle jest w stanie powiedzieć, zanim zaleje go kolejna fala mdłości — tym razem kot jest czarny i Paganini robi z nim to, co policja ze wszystkimi czarnymi. Nacisk podeszwy trwa dłużej i przeciąga maleńkie truchło po ładnych panelach najpierw w lewo, potem w prawo; jakby próbował wytrzeć nim plamę, w efekcie rozsmarowując na drewnie krew.
Contenta, mia cara?
Valerio jest wspaniałomyślny; dba, żeby kuzyna też nie zapomniała tego widoku.

Punkty Życia: 100 — 40 = 60 PŻ
basta dla festiwalu żenady moich kostek

Och, amore...
Cała spontaniczność przedsięwzięcia i jego przebieg najwyraźniej przebudziły w Annice… coś – ku rozpaczy najbardziej zainteresowanych, nie była to uśpiona kobiecość i niepohamowana chęć rzucenia się na kuzyna, celem wypróbowania każdego albo. To sfrustrowane coś spędziło lata na dopasowywaniu się do foremek, robienia mądrych rzeczy i zbierania za to poklasku. Brudziło ręce w szlamie i z wyrazem obrzydzenia na drobnej twarzy, ostrym nożem w czasach studenckich bawiło się ciałem zwierzęcia znacznie większego od siebie, by docelowo znaleźć miejsce w szeregu, który i tak kwestionowała na każdym kroku. A wszystko wyłącznie po to, by prawie zginąć pod gruzowiskiem w zapomnianych przez wszystkich diabłów tunelach pod Cripple Rock.
Gdyby była mężczyzną, nikt nie ośmieliłby się wysłać ją do szukania genitaliów – ani swoich, ani tym bardziej do macania cudzych.
To coś walczyło o przetrwanie, a w odruchu samoobrony zesłało na Valerio klątwę kociego szczęścia.
Chciałaby w to uwierzyć, ale żadna nadludzka ręka nie prowadziła jej ani wtedy, ani teraz. Każdej chwili spędzonej w mieszkaniu w Little Poppy była boleśnie świadoma, jak i tego, co zdarzyło się później.
I owszem – ten widok będzie wracał do niej w snach.
Krótki krzyk przeciął powietrze, resztę stłumiła dłonią, do której dołożyła drugą, gdy kolejny koci łepek skapitulował pod obcasem Valerio czerwoną smugą, co nie zdążyła doświadczyć wiele życia po porodzie. Widziała wiele; wiedziała jeszcze więcej. Tak małe stworzenie można z łatwością zabić rażąc je prądem, czy zagazowując. Dziecinnie proste jest doprowadzenie u takiego oseska do dekapitacji wewnętrznej.
Ale tu wcale nie chodziło o pozbycie się problemu pełzających szczurów – prawda, ragazzo?
W normalnych warunkach dołożyłaby się jeszcze do masakry, treścią żołądka przyozdabiając tę pełną bodźców podłogę, której nie zaszkodzi już nic. Ale za dużo widziała.
Wdech wzięła dopiero, gdy zakręciło jej się w głowie. Zorientowała się wtedy, że dłonie ma wilgotne od łez. Krwawy dowód swojej porażki w walce charakterów rozmazała pod oczami. Pociągnęła nosem, by krew nie zaczęła sączyć się jeszcze stamtąd.
– Już się wyładowałeś? – Bo ja tak. Ciche pytanie, równie dobrze mógłby zagłuszyć je pisk kocięcia, gdyby którekolwiek wydało z siebie głos.
Dawno nie czuła się tak brudna.