First topic message reminder :

luty 26, 1985, po wydarzeniach z 1. części Na całej połaci krew

— Proszę mi dać do telefonu Winnifred. To jej ojciec. Bardzo ważna sprawa! Bardzo! — rzucał pospiesznie do jakiegoś kelnera albo właściciela kawiarni, albo innej osoby - nie miało to znaczenia i zamierzał upierać się tak długo, aż Winnie odezwie się w słuchawce cała i bezpieczna. I zdrowa. — Winnie. Gdzie jesteś? — spytał pospiesznie, zaraz potem gryząc się w język i niczym katarynka, rzucając kolejne pytanie: — W pracy. Jesteś w pracy. Czy wszystko dobrze? Jesteś cała?

Przy ponownym połączeniu przywitała ją groźba najwyższej wagi. Mówienie mamie było argumentem ostatecznym — znacznie częściej umawiano się, aby jej czegoś nie mówić. Na przykład, o przypadkowo przewróconej blaszce z ciastem czy przygniecionych drabiną kwiatków, które dopiero co wsadziła pod werandą.

— Przepraszam — powiedziała potulnie, lekko zawstydzona, że w wieku dwudziestu trzech lat nadal dostaje ochrzan od ojca. Na chwilę zapominając o złości na niego, że wbiega do płonących budynków. A potem z nich wyskakuje. — Tato, ale... co jeśli mu się coś...

Dwie, cholernie długie sekundy ciszy.

— Antykwariat jest niedaleko, zajdę tam po drodze, żeby się upewnić... Dobrze? Wszyscy inni są w domu? A Wendy?

Oczywiście, że Perseus był jak członek rodziny - to nie ulegało żadnym wątpliwościom. Jego bezpieczeństwo było tak samo ważne, jak bezpieczeństwo Winnie, a jednak narażanie jej na to, by poszła go teraz szukać, w mieście, w którym działo się czort jeden wie co - to wykraczało ponad ludzkie pojęcie.
— Dobrze — westchnął cicho. — Potem prosto do domu i weź go ze sobą nawet siłą, jak będzie trzeba. Wolę, żebyście dzisiaj nie byli w Saint Fall. Tak będzie bezpieczniej. Mama jest, Emma i Junior też. Aurora wróciła do szkole, a ja zaraz dzwonię po Wendy — a jeśli pani dziennikarka postanowiła, że jej ciekawość wygra i przekroczy pierwszy stopień do piekła, to osobiście... powie mamie.

— Dobrze, zadzwonię później, jeśli... — jeśli Archaios nadal stoi, pomyślała, decydując jednak, że mówienie tego na głos może się skończyć źle.

Ulga, niema, upragniona ulga, że niemal wszyscy są w zasięgu taty. Bezpieczni w Wallow nic im się nie stanie. Teraz tylko upewnić się, że—

— Jak wrócę, to chcę obejrzeć twoje biodro i nawet nie próbuj się wymigiwać — doskonale znany wszystkim domownikom ton głosu Winnie. Gdy chodziło o zdrowie, rzadko kiedy brała jeńców. — Będę omijać Deadberry szerokim łukiem, obiecuje.

Być może skłamała. Być może i tak poszłaby go szukać, gdyby tylko musiała.