First topic message reminder :

Zapalony papieros — samotny punkcik światła w lesie, w którym ciemność przestawała być chwilowym dodatkiem i zaczęła pełnić rolę dekoracji — zakreślił w powietrzu nierówny szlaczek. Słońce schowało się za koronami drzew i straciło siłę przebicia; ostatnie cztery godziny przypominały ten typ snu, które śni się z gorączką — rozedrgane obrazy pełne dźwięków pozbawionych treści. Gdyby ktoś przed miesiącem powiedział mu, że poszukiwanie domu będzie przypominać scenariusz przesłuchań spisywanych na kolanie w spelunie gdzieś w Hollywood, oswoiłby się z dokonaniem żywota na Starym Mieście. Powtarzane pytania, powielane odpowiedzi, uściski dłoni, dzień dobry, kiedy wymieniano instalacje elektryczne i dlaczego hodujecie w łazience pleśń?  
Prawda była taka — i miała kształt tabliczki czekolady; dziewięćdziesiąt procent zawartości kakao, zjedz mnie, żeby poznać smak prawdziwej goryczy — że bez pomocnika nie pamiętałby o połowie kwestii. Larry Barry, pożyczony na popołudnie od Richiego, przybył przygotowany — miał teczkę, podkładkę, spisane pytania i miarkę, której nie potrafił obsługiwać, więc to Williamson rozciągał taśmę i sprawdzał, dlaczego dwadzieścia metrów kwadratowych kuchni wygląda na dziesięć.
— Hareforest Manor i dom po Morrisonach nie mają dostępu do jeziora, więc odpadają — notatki Larry'ego były schludne i skatalogowane; kiedy Barnaby prowadził Chevroleta po lokalnych wertepach, asystent jego brata zaciekle notował. Pomiędzy komentarzami Williamson dostrzegł nawet wykres; pomyślał wtedy, że zna kogoś, komu mógłby się spodobać — po chwili uznał, że nie odpowiada mu konstrukcja tego zdania.
Od spodobania się wykresu do spodobania jego twórcy krótka droga.
— Evergreen?
Maska samochodu nadal była ciepła; zatrzymali się przed wylotem na drogę do miasta, gdzie Larry zostawił swoje auto. Pod karoserią nadal słychać tykanie stygnącego silnika — każde cyk przypomina naganę.
— Cuchnęło gównem.
Larry wciągnął powietrze nosem; chyba próbował wychwycić nutki zapachowe porzuconego przy domu numer dwa smrodu.
— To nie gówno, panie Williamson, to nawóz.
— Larry, ty myślisz, że z czego robią nawóz? Biedronek?
Technicznie rzecz biorąc—
Asystent Richiego nie pociągnął tematu; istniała zdrowa dawka (sic!) nawozu, którą można użyźniać rozmowę i właśnie ją osiągnęli. Szelest kartek był przez moment jedynym dźwiękiem w bezwzględnej ciszy, jakby ktoś przekręcił gałkę w radiu; na Starym Mieście urwano ją lata temu.
— Redfort?
— Brzmi na zamek, wygląda na barak.
— A co z—
Zerknięcie na zegarek, odmierzanie czasu potrzebnego, by dotrzeć do Saint Fall — konieczność wkrótce zamieni się w rutynę.
— Wezmę Blackhill.
Był trzeci z rzędu — może nie idealny, ale idealnie wpasowany w oczekiwania. Na uboczu, schowany między drzewami, bez sąsiadów w zasięgu kwadransa spaceru; spore podwórko było zarośnięte, połowa pokoi domagała się remontu, a płot wymiany, ale kilka jardów za nim pobłyskiwała spokojna tafla jeziora. Niewielkie, bezimienne, trochę zaniedbane; nic, czego nie naprawiłaby magia.
— Blackhill? Pan Richard mówił—
Pożyczenie asystenta wiązało się z nadzorem — Larry Barry otrzymał instrukcje i kiedy tylko znajdzie budkę telefoniczną, doniesie o wszystkim młodszemu z braci Williamson; to poniekąd przysługa.
Oszczędzi Barnaby'emu wątpliwej przyjemności kontaktu,
— Richie może zapisać wszystko, co ma do powiedzenia, a później sprawdzić, czy ładnie się pali — obrócony między palcami papieros osiągnął połowę długości; czas go dogasić. — W kominku w Blackhill.
Za domem wznosiło się niewielkie wzgórze, podobno rosły na nim czarne dęby; to wyjaśniałoby nazwę.
— Właściciel chciał zaliczkę w gotówce czy czekiem?
Larry Barry zamknął notatnik z cichym westchnieniem; jego faworyt w wyścigu o nieruchomości właśnie przegrał.
— Gotówka.
— M—hm, rozsądnie w tych czasach — na rachunku bankowym kurzyły się dolary; miło będzie wydać kilka plików. — Kiedy zwolnią dom?
Nie spieszył się; dach nad głową nadal miał formę kamienicy, mieszkanie na Starym Mieście zostanie w kieszeni Williamsona razem z zapasowymi kluczami — nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość.
— Mogą zacząć się wyprowadzać w połowie czerwca, pod koniec miesiąca będzie pan na swoim.
Na swoim.
Po raz pierwszy te słowa przekładały się na rzeczywistość.