First topic message reminder :

Lokalny katastrofizm rzadko miewał kształt prostokąta.
Ładna, schludna i — szczęśliwy zbieg okoliczności czy spersonifikowana zasadzka? — w kształcie książki; paczuszka na progu antykwariatu była przybyszem z samego ogryzka Wielkiego Jabłka. Przesyłka tyleż wyczekiwana, co przyspieszająca bicie serca (niewykluczone, że odpowiedzialność ponosiły schody; Orestes miał trzy tysiące lat na karku i osiem stopni w górę mieszkania) nie wydawała przy transporcie ostrzegawczych piknięć, mrożących krew w żyłach chrobotań ani rytualnych właściwości.
Nieświadomość o smaku kruszonki — ta stygnąca na kuchennym blacie z umiarkowaną ciekawością obserwowała niepozorny kartonik, który z dłoni wylądował na stole i na kilka błogich minut pogrążył się w zapomnieniu. Kontrolne zerknięcie na wskazówki zegarka upewniły Zafeiriou, że nadal miał czas; dziesięć minut do godziny zero, zanim w drzwiach mieszkania nad Archaios objawi się nowy gość.
Pierwsze wrażenia były najważniejsze — czysty salon (bez skarpetki Perseusa przewieszonej przez oparcie fotela), uporządkowany stół (ewidentnie zasługa Winnie; pod nieobecność Orestesa dbała o mieszkanie jak o własne) i stos dwóch podręczników do łaciny były zaledwie preludium. Właściwa część symfonii miała śliwki, kruszonkę na wierzchu i subtelne smagnięcie cukru pudru.
Kontrola czystości — zaaprobowana przez Jakuba, który obwąchał porzuconą na stole paczkę, prychnął pogardliwie i uciekł w kierunku sypialni Orestesa — zasłużyła na nastawienie czajnika; zanim do drzwi zapuka Thea, woda będzie gorąca, paczka na stole rozpakowana, a Zafeiriou gotowy na podzielenie się łacińską mądrością.
Nóż w dłoni miał być na ciasto — Ores stanął przed najtrudniejszym z życiowych wyborów (książka czy wypieki?) i przegrał z głodem wiedzy. Stal nierdzewna przecięła brązową taśmę, którą oklejono karton i dopiero wtedy — późno; o wiele za późno — Orestes zrozumiał, czego brakowało przesyłce.
Adresata.
Odbiorcy.
Znaczków.
I—
— Oh.
Godności.
Wystrzał nie był głośny, bo głośny być nie musiał — dramatyczne puf! było sygnałem na linii startu; tyle, że zamiast wyścigu, rozpoczął się brokatowy deszcz.
Pudełko eksplodowało różem — nieradioaktywna chmura lśniących drobinek wzbiła się pod sufit atomowym grzybkiem, by po trzech sekundach teatralnego zawieszenia w bezruchu zacząć opadać w dół. Setki, tysiące, dziesiątki tysięcy małych, różowych drobinek kołysało się w powietrzu z gracją opadającego piórka; lutowe doświadczenia Orestesa z piórami nie należały do przyjemnych — nic dziwnego, że brokatowa bomba wpadła w kategorię skojarzeń spod gwiazdy Ja Pierdolę.
— Malaka.
Po pięciu sekundach brokat był wszędzie — na stole, świeżo wymopowanej podłodze, dywanie, włosach, cieście, tylko nie w paczce, w której przybył nie z odległego Nowego Jorku, tylko—
Poprawka: brokat był też w nosie; kichnięcie Orestesa potwierdziło przypuszczenia i złożyło solenną obietnicę nowego uczulenia w zestawie greckich przypadłości. Krótkie zerknięcie na zegarek dało mu nadzieję; zdążę, użyję zaklęcia albo odkurzacza i—
Pukanie do drzwi — dokładnie dwie sekundy i kolejne kichnięcie później — pozbawiło go złudzeń.
— Malaka!
Gdyby Thea była Greczynką, Ores miałby pół godziny; spóźnienia płynęły w śródziemnomorskiej krwi wespół z sosem tzatziki.
— Idę, idę! — gdyby mógł, zamknąłby oczy i udawał, że brokatu nie ma; nie istnieje; to tylko zły sen, który zwieńczyła urwana w połowie myśl — Lyra, jeśli to Twój pomysł, znam antyczne klątwy na zasranie—
— Cześć — impet otwieranych drzwi sprawił, że cieniutka warstwa brokatu na panelach zawirowała w lśniącym, różowym piruecie; w innych okolicznościach Orestes doceniły wizualny wymiar, ale chwilowo odliczał sekundy do Thei Uciekającej Z Miejsca Zdarzenia. — Przepraszam, coś się—
Coś się zepsuło i nie było go słychać; może brokat zalepił gardło, skoro kilka szczypt właśnie pobłyskiwało we włosach jak limitowana seria łupieżu z linii produkcyjnej Barbie?
— Kawy?
Istniała szansa, że wróg nie wdarł się pod wieczko.

Wieczorowe osłody wielokrotnie przybierały obrys prostokąta.
Przesiąkały przez plastik osłaniający kasety magnetofonowe, zaszywały się w ciemnych kątach sypialni i rozpościerały przez rozległość kartek łacińskich podręczników. Kompanem samotnych wieczorów stał się język obcy, alias martwy, pomimo iż każdy szanujący się czarownik obcował z nim na co dzień.
Jednakże Thea nie od dziś brudzi ręce ektoplazmą istnienia z pogranicza życia i śmierci — obecność bytów martwych wpisywała się w szaro-burą codzienność od momentu skończenia przez nią lat czterech.
Ambicyjne zarzewie nadpalało otuloną lutowym śniegiem chęć poznania języka łacińskiego, w konsekwencji przetapiając umysłową statyczność w płynną dążność poznania. Archaios oferował bezlik mentalnych pożywek (choć Thea nadal upierała się, że Przeżytek przodował w personalnym rankingu, wyłącznie przez wzgląd na większe zniżki), zaręczając zaspokojenie aspiracyjnego apetytu ludziom równie zachłannym poznawczo, co ona.
Zaparkowane w pobliżu antykwariatu auto połknęło ostatnie wersy How Sweet It Is To Be Loved by You, a powtarzane w myślach podstawy łacińskich fraz żegnały Marvina Gaye’a solennym ave atque vale. Specyfika nauki języków wymagała rozsupłania kłębu introwertyzmu i samowystarczalności względem korekty leksykalno-lingwistycznych defektów. Gorliwe kartkowanie ksiąg nie gwarantowało wiedzy kompletnej — Thea nierzadko łapała się na niezdarnie zlepianych zdaniach, przejęzyczeniach i rozszczepianiu dyftongu “ae” na dwie osobne artykulacje. Orestes obiecywał kawę, ciasto, obligatoryjną obecność Jakuba i obszernych pokładów wiedzy, mierzonych wysokością pięterek powstałych z dostępnych mu podręczników. Przede wszystkim — dysponował wydolnym, bijącym sercem, którym towarzyszące jej na co dzień cmentarne byty nie były w stanie się poszczycić.
Wciąż miała czas — szczodre minuty dzielące ją od godziny zero nagradzały tytoniowym luksusem i płynącą z punktualności satysfakcją. Papieros, okadzający wkłute w umysł podstawy, stanowił substytut rozgrzewającego mięśni ćwiczenia.
Nulla aetas ad discendum sera — prawdziwość sentencji (kapryśny dyftong zwycięsko spoił się w pojedyncze e, choćby to w myślach) poddana miała zostać próbie bezpośrednio po roztarciu tlącej się bibułki pod podeszwą, pokonaniem dzielącego ją od mieszkania dystansu i zderzeniem kłykci z drewnianą powierzchnią drzwi.
Łacińskie korepetycje rzadko miewały koloryt jaskrawego różu.
Aczkolwiek, tego dnia, Archaios witał ją nietypowym dresscodem złożonym z brokatowej skorupy przywierającej do pełni wnętrza.
— He–
Responsywne parsknięcie śmiechem było instynktem — podobnie jak osłonięty dłonią uśmiech. Ta następnie wysunęła się w kierunku oprószonego różem kosmyka, niby w dążeniu do empirycznego sprawdzenia prawdziwości witającego ją w progu zjawiska. Mierzone wzrokiem, przylepione do opuszków drobiny, mrugały w świetle z afirmatywną nonszalancją.
— Jak powiedzieć po łacinie, ”nigdy nie wyglądałeś lepiej”?
Duet wesołości i rozbawienia prędko ustąpił miejsca dociekliwości, pchającej ją ku zerknięciu Oresowi przez ramię. Malujące się na rysach Thei zdziwienie wtem nabrało krzykliwie różowych barw.
— Kawa — nawet w tak kuriozalnej sytuacji brzmiała zachęcająco. — Zaczeka. Wyglądasz jakbyś potrzebował pomocy.
Nie była jednak w stanie stwierdzić, czy od sprzątaczki, czy stylistki.
— Co ty tam tak właściwie robiłeś?