First topic message reminder :

Przyłapana na gorącym uczynku powinna podkulić ogon i podjąć próbę ucieczki, ale to by się nie zgadzało przecież z jej modus operandi. Gdy zwęszyła trop, nie potrafiła odpuścić. Bezmyślnie wprawiała długopis w ruch, strzepując te nieliczne przejawy człowieczeństwa, które kreowały pozę przykładnego obywatela. Nie uważał się za człowieka zawistnego, dopóki nie zamajaczyła na horyzoncie; dopóki nie ugruntowała się tam jako męczący aspekt codzienności. Znikła równie szybko i nawet nie spróbowała posprzątać zgliszczy, które po sobie pozostawiła. Dobra była tylko w rujnowaniu i tak już zrujnowanych żyć. W szybkich, niespodziewanych konfrontacjach - o ile stała po odpowiedniej stronie barykady.
A to się właśnie zmieniło.
Aż przeszył go dreszcz.
Podskórnie wiedział, że nie wywiesi białej flagi. Dostrzegł ruch i w mig pojął, że ona również chce się zrewanżować. Podjęła wyzwanie, oczywiście, że podjęła i wysunął wolną dłoń przed twarz, by rozproszyć wiązkę światła. Druga ani drgnęła, więżąc Wendy w jaśniejącej klatce.
Nie odebrało jej to jednak animuszu. Wręcz przeciwnie.
Ścisnął latarkę z siłą, od której zbielały mu knykcie.
— Bezczelna jak zwykle. — Schładzał słowa, ale intensywność spojrzenia rozgorzała w najlepsze. Chciał tę sprawę zakończyć, ale nie ogniem; okoliczne nagrobki wystarczająco wycierpiały. Miarował kroki, gdy grała na czas, wyjaśniając, czemu rozszerzyła działalność z hieny dziennikarskiej na cmentarną. Powód niespecjalnie go wzruszył, niespecjalnie też rozjuszył, wzmógł jedynie czujność, gdy kątem oka wychwycił za nią sprzęt, który mógł skomplikować to nieprawomocne - ale moralnie wskazane - zatrzymanie. Nie dał jej czasu, by zorientowała się, co chodziło mu po głowie. Łap okazje, rozćwierkał mu w uszach jak żywy, dziewczęcy szept.
— Rusz się, a pożałujesz. — Korciło go, by puścić się do przodu i pofolgować własnym żądzom. Nie zrobił tego jednak; w odróżnieniu od Paterson, baczył na konsekwencje swoich działań. Czasami aż za nadto.
Skrzywił się, gdy wymówiła jego imię; brzmiało jak podwójna obelga, wystawienie zamiast białej flagi - czerwoną. Nierozsądne zagranie. Byli tu przecież jedynymi żywymi duszami. Martwi pozostawali biernymi obserwatorami, ale gdyby dołączyli do gry, z pewnością by go poparli. Wendy musiała rozumieć, że znajdowała się na przegranej pozycji, świadomość ta wyciskała z jej gardła kolejny bełkot. Odpłacała, jak zwykle, pięknym za nadobne, tym razem nie tylko kłamstwem, ale i straszeniem. Jednak najbardziej nie mógł zdzierżyć tego, że kalała dobre imię Cavanaghów - ponownie. Niczego się nie nauczyła. Co by jeszcze zniszczyła, puszczona samopas?
Nie miał zamiaru się dowiedzieć.
— Ciekawe. — Utrzymał głos w ryzach. Niemal empatycznych. — "To" zrobił? Co konkretnie? — Ocenił odległość. Wystarczą trzy, może cztery duże kroki...
Ale to było nader ryzykowne, więc najpierw spróbował zminimalizować potencjalne szkody.
— Ramuscomm — wymamrotał pod nosem, a że przeczuwał najgorsze, ponowił czar, bardziej się do niego przykładając.

rzut 1
rzut 2 niżej

The member 'Mallory Cavanagh' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 33

Spięta starałam się unikać oślepiającego promienia latarki, lecz nieudolnie. W tamtej chwili niezbyt zdawałam sobie sprawę z powagi i niebezpieczeństwa sytuacji. Ktoś właśnie we mnie celował. Euri miała rację, żeby nie przychodzić tutaj samej. Mogłam wysłać jej przynajmniej ten cholerny list. Teraz nikt nie wie, gdzie aktualnie się znajduję, a nie jestem pewna, czy dalsza część przypadkowego spotkania potoczy się dla mnie dobrze.
- Słucham..? - Przymrużyłam oczy, gdy zostałam zwyzywana od bezczelnych, choć w moim mniemaniu niesłusznie. - Przecież się nie ruszam... - Westchnęłam ciężko, gdy znowu usłyszałam gadkę o tym, że mam się nie ruszać. Robiło się to już coraz bardziej nudne.
- No właśnie próbuję się dowiedzieć, ale ktoś mi w tym przeszkodził. Byłabym wdzięczna, gdybyś pozwolił mi dokończyć moją interwencję, zrobię szybkie zdjęcia w razie potrzeby i pójdziemy w swoje strony... - Znowu westchnęłam, tym razem z wyczuwalnym zmęczeniem spowodowanym całą sytuacją.
Nagle usłyszałam jakąś inkantacje, ale nic się nie stało. Potem usłyszałam również drugą. Wszystkie na moje szczęście były nieudane. Nie traciłam więc więcej czasu i pognałam w kierunku swojej strzelby, łapiąc ją szybko jedną dłonią, gdy w drugiej dalej trzymałam swoją latarkę, ale w trakcie biegu ją wyłączyłam sprawnym kliknięciem. Nie zatrzymałam się po tym - pobiegłam jeszcze o jeden rząd dalej i schowałam się za wyjątkowo dużym nagrobkiem, robiąc z niego osłonę przed niechcianym postrzałem.
- Myślę, że już za późno na rozmowę? - Zaśmiałam się nerwowo, teraz ściskając strzelbę w dwóch rękach. Latarka została położona zaraz obok w razie potrzeby. Wystawiłam lufę znad pomnika, celując najpierw w źródło oślepiającego światła i oddałam strzał. Jednak za spust nacisnęłam, dopiero gdy zmieniłam  swój cel na zachmurzone niebo. Był to niewątpliwie strzał ostrzegawczy. Alarmujący huk rozległ się po okolicy, razem z szybkim błyskiem czerwono-żółtego światła.
- O kurwa.... - Jęknełam, gdy moje bębenki odczuły nagły wzrost decybeli. Chyba ogłuchłam. Mam nadzieję, że chwilowo. - Słuchaj, jeżeli nie jesteś z nimi... - kimkolwiek nimi byli. - ... to zrób pożytek ze swojej latarki i spójrz na to, co kopałam. To nie ziemia, tylko śnieg. Grób musiał być wcześniej rozkopany i nikt go nawet z powrotem nawet nie przykrył glebą. - Wywrzeszczałam wręcz, chowając się dalej za osłonę, choć wydawało mi się, że mówię normalnie. Czekałam teraz na jego reakcje, dodając jeszcze chwilę potem, gdy dalej nic nie słyszałam: - JAK COŚ TO KRZYCZ, BO CHYBA OGŁUCHŁAM

Bomba faktów w obrzydliwie jaskrawym — co to za moda? Jak nie żółte to zielone — aucie znikała w radosnym rytmie obłąkanej składanki. Kaseta nosiła znamiona swojego stwórcy; Percy włożył w nią całe serce, kawałek duszy i jawne nadużycie oferowanych przez radiostację możliwości; Williamson nigdy nie zapyta, skąd wziął greckie hity lat siedemdziesiątych.
Mniej wie, lepiej śpi; zasada niemająca zastosowania w przypadku pogodni za cmentarnymi hienami — szlak zrabowanych ciał prowadził przez koleiny rozkopanych grobów i zawsze prowadził do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Magiczna część cmentarza wczesnymi wieczorami przypominała zamrożoną w czasie pocztówkę; granatowe niebo, złotawy blask latarni, puste alejki, pełne (w większości) miejsca spoczynku.
Do zamknięcia bram została godzina; dość czasu, żeby powtórzyć to, czego Williamson dowiedział się odkąd nagrana na sekretarce wiadomość Vandenberg wprawiła machinę poszukiwań w ruch. Orestes wiedział to, co musiał; do zbrodni doszło w połowie stycznia, jednym z pięciu skradzionych ciał był Abernathy i to nad jego grobem widziano demona, który węszył za skarbami zakopanymi z nieboszczykiem. Rysopis jednego ze złodziei po odkryciu w archiwach policji nie pozostawiał złudzeń — w sprawę zamieszany był czarownik.
Poprawka.
W sprawę zamieszana była Czarna Gwardia; któryś z kolegów po fachu zadbał o sfabrykowanie przebiegu zatrzymania i pozbawił policyjne akta kluczowych dla zlokalizowania sprawcy informacji. Dla Williamsona oznaczał to tylko — aż — jedno.
To przestała być sprawa policyjna; całość cuchnęła gwardyjną jurysdykcją.
— Opiekunowie cmentarza mieli dwa miesiące na zatarcie śladów, więc grób będzie wyglądał jakby—
Nic się nie stało. Po drodze przytrafił się mały koniec świata — sprawcy mogli być pewni, że trop został zatarty i nikt nie węszy za truchłami; tym lepiej dla poszukujących sprawiedlwości.
— Nie odsłuchuj zbyt daleko w przeszłość. Im bliżej połowy stycznia, tym większa szansa, że znajdziemy coś jeszcze — ile dokładnie Słuchacz może wygrzebać ze starego pomnika i ziemi, którą przyklepano łopatami tak, by nikt nie miał wątpliwości co do jej nienaruszonego stanu? — Przy grobie widziano demona. Prawdopodobnie Valafar mógł doprowadzić złodziei na miejsce, a kiedy znalazł łup, został uwolniony.
Przypadkiem czy nie; kwestia interpretacji, intencji i tego, czy cmentarne hieny potrafiły zapanować nad zaklętymi przedmiotami. W słabym świetle latarni nagrobki były tylko zapomnianymi skamielinami, które każdego roku coraz gęściej pokrywał mech; miejsce niewiecznego spoczynku Heanforda Abernathy — zgodnie z informacjami, wciśniętej w starszą część magicznego cmentarzyska — powinno być gdzieś—
— Tu?
Przyklepana ziemia, omszały nagrobek, żadnych wątpliwości; tu leżał Heanford Abernathy.
Czas przeszły zamierzony.

ekwipunek: pentakl, kieł Cerberusa, srebrny naszyjnik z zielonym opalem, zapalniczka, latarka, papierosy
percepcja na odnalezienie nagrobka: 80 (k100) + 20 (modyfikator) + 13 (talent) + 5 (zielony opal) = 118

Każda historia ma swój początek.
Magiczna część cmentarza milczała, chociaż ilość opowieści uwięzionych pod kamiennymi płytami nagrobków powinna szeptać bezustannie; w rześkim powietrzu unosiły się słowa, historie i mgliste wrażenie, że ten wieczór zapoczątkuje coś, od czego nie będzie odwrotu.
Za późno, żeby się wycofać?
— Pokładasz zbyt wielką wiarę w moje umiejętności — sprawozdanie ze zgromadzonych informacji przypominało odprawę — Williamson żonglował równoważnikami zdań i sprowadzał ilość słów do niezbędnego, komunikacyjnego minimum. Orestes ostrożnie katalogował fakty; znał rysopis głównego podejrzanego, czas i miejsce zdarzenia, tożsamość jednego ze skradzionych ciał. Wiedział, że przy grobie prawdopodobnie dostrzeżono uwolnionego demona, choć to nastąpiło po fakcie zbrodni; domyślał się, że łagodny spacer cmentarną alejką to ostatni moment spokoju przed burzą szeptów, które rozbudzi obecność Słuchacza.
Powinien podbić stawkę do stu dolarów; może jeszcze nie było za późno.
— Nie przepadam za cmentarzami, przypominają mi o—
Ojcu.
W innej alejce — tej biedniejszej części, gdzie nie było wielkich nazwisk, jedynie skromne trupy — na odwiedziny czekały dwa groby; rodzice Perseusa dzielili miłość, niewielką część życia i nagrobek. Tuż obok znajdowała się o wiele starsza mogiła; po trzydziestu dwóch latach powinna być zapomniana, ale—
Tu? pyta Williamson i Zafeiriou, bez patrzenia, przytakuje krótko; im szybciej uporają się z przeszłością, tym prędzej wrócą do teraźniejszości.
— To zajmie tylko chwilę.
Na pewno, Ores?
Miejsca są trudne; noszą na sobie skazę setek wspomnień i tysięcy zasłyszanych historii. Przedmiotów używa się w ściśle określonych celach, ludzie nabywają własne wspomnienia, ale chodniki, budynki, pokoje, groby — to wszystko jest niemym świadkiem opowieści. W otchłań czasu zapadają się obrazy, które z każdym dniem wypierają nowe, wyraźniejsze;
— Pilnuj, żebym nie wpadł do żadnego grobu — irracjonalna obawa w świecie ułożonym ze starych mogił i szczelnie zakopanych ziemi. Williamson miał rację — dwa miesiące to dość czasu, by zatrzeć ślady niepowołanej bytności; gdyby nie sokole oko — psi węch? — minąłby grób, nie poświęcając mu nawet zerknięcia.
Teraz nie może udawać, że go nie zauważył; ostrożny krok w kierunku mogiły przesądza przebieg tego wieczoru. Zamiast kubka gorącej herbaty w dłoniach — zimny kamień. Zamiast ciszy — szepty, których nie słyszał od przestąpienia bram cmentarza, ale każda sekunda w bliskości grobu pozbawia go złudzeń, że milczenie będzie wieczne.
Nie chciał, żeby było; cokolwiek do powiedzenia miało miejsce spoczynku dawnego nestora rodziny Abernathy, musiało wybrzmieć teraz. Dłonie, pozbawione miękkiego materiału rękawiczek, dotknęły przywróconego do reprezentacyjnego stanu pomnika; mogiłę rozkopano, ciało skradziono, a potem zadbano, by dwa miesiące później po zbrodni nie został nawet ślad. Na tym skupił się instynkt — odsłuchanie miejsca zawsze zaczynało się od próby określenia, jak daleko mają sięgnąć zmysły, więc—
Połowa stycznia; zbyt ogólnie.
Tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego piątego roku; lepiej.
Noc zbrodni; tak dobrze?
Ostatni wdech przez przymknięciem powiek — kiedy władzę nad zmysłami przejmuje odmienność, wszechświat zaczyna przypominać zerwaną taśmę; zwija się wokół siebie, zamykając Słuchacza w pętli czasu. Entropia rośnie, zmysły szaleją, pamięć miejsca próbuje wyszeptać coś, co usłyszeć może tylko on; pod dotykiem dłoni, głos podobny do kłującego ostu mówi—

odsłuchanie grobu Heanforda Abernathy: próg 80—99 [na miejsce]: 75 (k100) + 16 = 91
psychotyczne szepty: 6, nie dzieje się nic

O grób już dawno ktoś zadbał tak, by nikt nawet nie próbował domyślić się, że tak naprawdę jest pusty. Zaginięcie ciała nestora i paru innych z cmentarza, nie było tematem, który pojawiał się w prasie. Świat milczał, martwi milczeli, tylko pojedyncze szepty rozpływały się po cmentarnych alejkach, a jedyną osobą w okolicy, która mogła je usłyszeć, byłeś ty Orestesie.

Gdy przymknąłeś oczy, a świat zaczynał wirować, strzępki nocy i dni mieszały się w jedno, przybierając kolory szarości. Kilka cieni przechodzących obok grobu, jakiś zagubiony kot, dwa kruki — obraz przyspieszał, by w końcu odwrócić ten proces i zwolnić, pozwalając ci się skupić na zdarzeniu sprzed 2 miesięcy.
Pod zamkniętymi powiekami najpierw dostrzegłeś mglistą postać, ledwie przeźroczystą, która spała na pobliskiej ławce. Wokół trwała tylko cisa, wystarczyło, byś oczami wyobraźni odwrócił się w tył i rozejrzał, a znalazłbyś tam czwórkę mężczyzn. Ci zaraz podeszli do grobu, na którym złożyłeś swoją dłoń.
— Szybciej, szybciej, szybciej — to głos, czy echo głosu? Nieważne. — Najpierw tego-tego-tego — mówił wysoki mężczyzna z długimi włosami, a obraz w końcu się stabilizował, ale dalej wyglądał tak, jakbyś oglądał go przez mokre i brudne okulary.
Dostrzegłeś trójkę mężczyzn, jeden z nich wyraźnie wyróżniał się na tle reszty. Był wyższy, miał długie włosy i ciemną skórzaną kurtkę. Palił właśnie papierosa, poganiając pozostałą trójkę. Ta przypominała bandziorów, którzy dzielili jeden mózg na trzy. Wszyscy w czarnych czapkach, lecz nie zakrywali twarzy. Gdy oczyma wyobraźni zmrużyłeś oczy, mogłeś dostrzec, że chociaż na pewno nie byli braćmi, tak wyglądali podobnie — niscy, krępi i na pewno bardzo silni. Udowodniły to wbijane w ziemię łopaty. Ich stukot i hałas nasilał się do stopnia, w którym mogły w końcu zacząć boleć cię uszy. Nie było to nic wyjątkowego, jeśli wcześniej słuchałeś podobnych hałasów, mogłeś być do tego przyzwyczajony. Nie było to nic, co przeszkodziłoby ci w późniejszej wizji, chociaż mogło cię zdekoncentrować. W całym tym harmiderze usłyszałeś nagle kobiecy krzyk, ale jej słowa nie były dla ciebie zrozumiałe. Należały do ducha, który wcześniej odpoczywał na ławce. Wysoki mężczyzna próbował ją przegonić, machając rękami i rzucając w jej stronę papierosa, ale ten przeleciał przez jej głowę, trafiając na zaspę śniegu gdzieś obok. Ta odleciała. Mężczyzna o długich włosach wyciągnął wtedy z kieszeni kurtki listę, na której zaznaczone było kilka punktów, jakby potrzebował dokładnego planu działania. Tym ruchem z ramoneski wysunął się też kawałek mapy, ale nie byłeś w stanie rozpoznać jej szczegółów. Miejsca zawsze stanowiły największe wyzwanie — na pewno doskonale o tym wiedziałeś. Dwójka roboli kopała dalej grób, w końcu stukając w wieko trumny, którą następnie otworzyli. Tę twarz mogłeś już kiedyś widzieć w Piekielniku, z pewnością należała do zmarłego nestora Heanforda Abernathy, lecz była doskonale zachowana. Na pewno czytałeś coś o jego śmierci pod koniec zeszłego roku. Był stary i zmęczony — nie było w niej nic dziwnego. Prawie 3 miesiące po śmierci wyglądał jednak tak dobrze, jak przed nią — pomarszczony, blady, o siwych włosach. Ciężko było dojrzeć szczegóły, ale mogłeś być pewien, że w grobie — przynajmniej wtedy — znajdywał się ten, kto powinien.
Niezrozumiałe szepty rozległy się w tym miejscu, jakby ta czwórka nad czymś żywo dyskutowała.
— Wyciągaj go — zrozumiałeś dwa z wielu słów. — Bez trumny! — głośniejszy szept długowłosego mężczyzny przebił się przez resztę słów, gdy jego łysy kolega już szykował się do porwania całej skrzyni.
Nie trwało długo, gdy cała trójka chwyciła pod ramiona ciało Abernathy'ego, wynosząc go z grobu i kierując się do bramy od strony Sonk Road. Na polu boju — a właściwie pobojowisku — został mężczyzna bez oka, który odpalił kolejnego papierosa. Widziałeś, że wyciągnął pentakl za własną koszulkę, a następnie wskazując dłonią na ziemię, szeptał coś pod nosem. Ślady butów zaczęły się zamazywać, a połamane gałązki łączyć w całość. Zostawione na grobie kwiaty, które wcześniej odrzucili w bok, składały się teraz w piękne bukiety. Mężczyzna ostatni raz spojrzał na list, zanim schował go do kieszeni. Chociaż moc tej wizji nie była najsilniejszą z tych, które przeżyłeś, jeden element wyraźnie rzucił ci się w oczy — to tam na dole kartki widniał podpis „Nicolas N.”.
Trójka mężczyzn wróciła prędkim krokiem na miejsce, nie zbliżając się już do grobu, jakby nie chcieli dołożyć świeżo startych śladów.
— Co-co-co — znów rozległo się echo głosów, tak trudne do rozpoznania. — Teraz-teraz-teraz? — rzucił łysy.
— Dywersja — ostatni z szeptów wybił się ponad wszystkie inne, wspierany nieprzyjemnym śmiechem.
Scenerię zalała ciemność, a po czwórce bandytów nie zostało już nic. Chwilowy zawrót głowy, nieprzyjemny ścisk w żołądku i teraz przed twoimi oczami stał nie kto inny jak Barnaby Williamson.

Jest to jednorazowa ingerencja Mistrza Gry w związku ze zgłoszoną potrzebą odpowiedzi przez Orestesa. Równocześnie bardzo przeprasza za długi czas czekania i w ramach zadośćuczynienia w tekście dorzucił kilka dodatkowych szczegółów.
Orestesie, zdarzenie opisałam zgodnie z celowanym i wyrzuconym progiem. Chociaż wizja była rozmazana, charakterystyczne cechy najwyższego długowłosego mężczyzny bez oka prawdopodobnie bez problemu byś rozpoznał. Musiałbyś się mocno zastanowić nad jego twarzą, ale przy następnej wizycie w Deadberry w pobliżu Piwniczki wszystko stanie się dla ciebie jasne. Był jedną z osób, która z niej uciekała. Ze względu na swoją przeszłość, powinieneś wiedzieć, że jeden z barmanów z Piwniczki — Johnny Kozia Bródka — znał wszystkich swoich klientów, a więc tego może też. Niestety był osobą, która bez butelki nie powiedziałaby słowa. Butelki, której nie piłby sam.
Jeśli będziesz kontynuować śledztwo na własną rękę, proszę o wysłanie mi linków prywatnie (Frank), abym miała do nich dostęp. Mistrz Gry może się w takich wątkach pojawić (poproszony albo niezapowiedziany).

Przeszłość to zamknięty świat; przyczyny, skutki, czas dokonany, nieodwracalność nagrana na automatycznej sekretarce. Słuchacz wie, który guzik odtwarza wiadomość — wystarczy go nacisnąć, żeby—
— Barnaby, notuj — uścisk w skroniach, pustynia w ustach, odłamek nie jego wspomnień w umyśle — dźwięki, szepty i obrazy przypominały zanieczyszczone cmentarną ziemią nagranie. Kilka grudek w mechanizmie słów, kilka ziarenek w głosie, kilka plamek na przeszłości, z której próbował wyłuskać tak wiele, jak to możliwe, zanim zapomni; to czasami się zdarzało.
Prąd przeszłości był porywisty i oczyszczał z ciężaru teraźniejszości — niekiedy jedyna droga na brzeg prowadziła po kamienistym dnie i wyślizganych otoczakach. Łatwo stracić równowagę — jeszcze łatwiej dopiero co poznane wspomnienia, które tak naprawdę nie były wspomnieniami; miejsca i przedmioty ich nie mają.
— Trze— nie, czterech mężczyzn — są nikim, nie mają imion ani nazwisk; dostrzeżenie ich twarzy przypomina zrywanie starej tapety. — Jeden dowodzi. Wysoki, długie włosy, ma—
Szelest kartki, pomruki pod nosem, szczęk łopat; łup, ziemia tamtego dnia była zmarznięta; łup, a nestor Abernathy martwy.
— Ma listę, jakby odhaczał kolejne punkty. Ze skórzanej kurtki wyciąga mapę, ale—
Zmarszczone brwi, rozmyta mgła — wyłaniające się z niej obrazy były niewyraźne, pozbawione krawędzi, prawie bezbarwne.
— Nie widzę szczegółów. Pozostali mężczyźni są niscy, ale silni. Jeden łysy, wyraźnie się jąka, Kopią w — to proste; nie trzeba odsłuchania — w ziemi i wtedy ona zaczyna krzyczeć.
Ona nie musi mieć twarzy; ona od dawno jest martwa.
— Duch, mieszka tutaj. Wysoki ją zauważył i przegonił — niedopałek wystrzelony w utkaną z nicości głowę przeleciał przez widmo, ale nie to było istotne; ważny był fakt zauważenia i reakcji na ducha. — W końcu trafiają na trumnę. To na pewno nestor Abernathy.
Pomarszczona twarz, wciąż niedotknięta rozkładem — ciążący na nim rytuał musiał być silny na tyle, żeby powstrzymać nieubłagalność, która nie odstępowała ciał nawet po śmierci. Orestes nigdy nie zastanawiał się, co dzieje się po ostatnim tchnieniu; czy szpital próbuje konserwować ciała czy to przywilej Kręgu?
Nie myśl o tym; gdzieś tam, w uboższej części cmentarza, wuj od lat jest martwy. Nie myśl.
— Wysoki mówi, że mają wyciągnąć samo ciało. Zabierają je—
Dłoń sama podążyła w stronę, gdzie przed dwoma miesiącami skierowały się cmentarne hieny.
— W kierunku tamtej bramy. Sonk Road? — nie powinno zaskakiwać; jedyny sposób na niepostrzeżenie wymknięcie się to w miejscu, gdzie żarówki wykręcono z lamp ulicznych rok temu. Pęczniejące w umyśle obrazy nie zamierzały czekać — słowa próbowały ulżyć bólowi pulsującemu w skroniach; mów teraz, zanim—
— Oh — wdech o woni wczesnej wiosny — dysonans między styczniem i marcem ściera zmysły na drobnej tarce czasów. Przeszłość, teraźniejszość; gdzie jestem? — Wysoki nie ma oka. Nosi pentakl, to on zatarł ślady. Używa—
Magii, tak, ale—
— Zaklęcia na zamazanie śladów, drugiego na wiązanki. Kwitną od nowa — może to nieistotne, może kluczowe, może głowa zaraz pęknie mu w pół. Nie odejdź za daleko; najtrudniejsze było znalezienie punktu w przeszłości i złapanie za niego na tyle mocno, by nie odpłynąć.
— Lista w jego dłoni jest zamazana, ale widzę—
Słowa, tak, ale—
— Nicolas N. na dole kartki. Później mówią dywersja i—
Kolejny powiew teraźniejszości zamazuje mgłę przeszłości; znika styczniowa noc i czterech obcych mężczyzn — pojawia się marzec i jeden znany. Zaciśnięte gardło próbowało powstrzymać to, co skumulowane w skotłowanym żołądku; rozsznurowanie tego supełka mogło zbezcześcić już i tak stratowane miejsce niegdyś—spoczynku. Dłoń odruchowo sięgnęła do kieszeni, między palcami strzelił plastik — zakręcona woda nie zamierzała poddać się zgrabiałym palcom, które nauczyły się w żyć strachu.
To, co dla jednych było zakrętką, dla drugich było przeszłością zamkniętą w małym krążku.
— Pomożesz z butelką?
Wróżbiarstwo to sztuka; czasem przypadkowe słowo bywa zapowiedzią tego, co dopiero miało nadejść.

Barnaby, notuj.
A wtedy słowo ciałem notatnikiem się stało — skórzany płaszcz skrywał wiele tajemnic; pierwszą — funkcjonalną — były kieszenie.
Dwie widoczne gołym okiem, dwie ukryte za pazuchą; w lewej, tej na wierzchu, w drodze do Archaios odkrył szeleszczący papierek po cukierku bez kluczowego elementu w środku — zupełnie, jakby ktoś, kto przez ostatnie kilkanaście dni sprawował pieczę nad płaszczem, próbował powiedzieć był pyszny, aż nic nie zostało.
W wewnętrznej kieszeni na piersi niespodzianek nie stwierdzono; mentalna lista — motyw nawracający nad grobem nestora Abernathy — odhaczała kolejne punkty wyposażenia. Kieł, zawieszka, notatnik, długopis, głowa na karku, determinacja w spojrzeniu, klik i szelest kartek.
Milczał, kiedy Orestes zniknął; słuchanie w niczym nie przypominało rozszczepienia, chociaż sam słuchacz — podobnie jak rozszczepieniec — w pewien sposób opuszczał własne ciało. Znikała teraźniejszość, do głosu dochodziła przeszłość; kiedy Ores mówił, długopis uwieczniał słowa w równych linijkach drobnego pisma. Kartka zaszeleściła tylko raz, szybko przekładana ze strony na stronę; do końca notatnika nadal pozostawało kilkanaście kartek — ostatni zapisek pochodził z drugiego marca i wyglądał na numer seryjny broni.
Pomożesz z butelką?
Uniesione znad notatek spojrzenie potrzebowało sekundy; Zafeiriou wyglądał inaczej, niż przed momentem.
Starzej?
Jakby czas przeszły próbował zastąpić w jego rysach teraźniejszość; jakby dwa ostatnie miesiące i łopaty hien cmentarnych pogłębiły zmarszczki w kącikach ust.
— Czterech. Ten bez oka dowodził, pozostali kopali. Główny podejrzany miał listę, na której dole napisano Nicholas N — powielenie, powtórzenie, potwierdzenie; najistotniejsze punkty odcisnęły piętno w pamięci. — Jesteś pewien, że nie rozpoznałbyś mapy? Nawet, gdybyś ją zobaczył?
Spróbujemy w samochodzie, nie dodały usta; wyręczyła je strzelająca pod palcami zakrętka. Oddana w ręce Orestesa butelka nie była duża, ale umiejętność Zafeiriou w przemycaniu w kieszeni płynów nieodmiennie zaskakiwała.
— Usuwanie śladów to magia iluzji. Tego drugiego nie rozpoznałem, ale możliwości są raczej ograniczone — magia natury to pierwszy strzał; wariacyjna też mogłaby poradzić sobie z prostymi organizmami żywymi, szczególnie, kiedy odtwarzała stan pierwotny. — Muszą znać Saint Fall, skoro zatrzymali samochód od strony Sonk Road.
Gdyby kiedykolwiek zamierzał ograbić cmentarz — Czarna Gwardia to nie tylko czekoladki niewiadomego pochodzenia w pokoju socjalnym — zacząłby od tej samej bramy.
— Nie wzięli z grobu niczego poza ciałem?
To nie powinno brzmieć na wyrzut, Williamson; rozbawiony ton w głowie musiał zadowolić się zmarszczeniem brwi.
— Dziwne. W sprawę podobno zamieszany był demon, ale mógł po prostu skorzystać z okazji i ukraść to, co zostawili — w liście od Charlotte miał nawet jego imię; po prostu wygodnie wymiótł je z pamięci — z zaklinaniem nigdy nie miał po drodze. — O duchu wiemy, o cechach charakterystycznych też. Pozostaje pytanie—
Tylko jedno?
Tym razem w odpowiedzi uniósł lewą brew.
— Dywersja. Mogli ukraść pozostałe ciała dla zmylenia tropu? Żeby ukryć fakt, że potrzebowali tego konkretnego? — miejsce dotychczasowego spoczynku nestora Abernathy wyglądało, jakby cała ta rozmowa nie miała prawa bytu; nienaruszony grób zaprzeczał niezbitym dowodom na ograbienie go z nadzienia.
Williamson musiał powstrzymać zakusy magii — kilka czarów dwa miesiące po wszystkim nie zda się na wiele, ale—
— Wracajmy, Ores. Mam list do napisania, a ty — odsłuchanie po raz drugi, tym razem wspomnień; słowa zatrzymały się na wysokości krtani — Orestes był o odcień bliżej do transformacji w kolejnego z cmentarnych duchów. — Odpoczynek do odhaczenia. Kiedy przypomnisz sobie kolejny szczegół, wiesz, gdzie mnie znaleźć.
Zazwyczaj; w trzydziestu procentach przypadków.
Samochód Zafeiriou stał przy bramie od strony Little Poppy — ich powrót przypominał zwykły, przedłużony aż do zmroku spacer po cmentarnych alejkach; żaden przypadkowy obserwator nie domyślał się ciężaru wiedzy ukrytego w kieszeni płaszcza — tej z kolorowym papierkiem.