First topic message reminder :



Ostatnio zmieniony przez Zjawa dnia Sob Wrz 07 2024, 21:03, w całości zmieniany 2 razy

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 77

Żelek zaatakował, a ona zaśmiała się pod nosem; dźwięk, do którego można się przyzwyczaić.

Nie wiedziała o sekretach — gdyby wiedziała, nie byłyby sekretami. Ona miała swoje, domyślała się, że pozostawało w nim wiele, czego nie odkryła; nie podejrzewała po prostu, że coś celowo przed nią ukrywa.

To podobno nie wyścig, ale skończył pierwszy — nie miał takiego zwyczaju w innych robótkach ręcznych, więc postanowiła wybaczyć pośpiech. Bransoletka dla Percy'ego była kolorowa, chaotyczna i idealna dla nowego właściciela. Ta dla Oresa potrzebowała tylko ostatniego wykończenia.

— To—? — spytała, a on zbliżył do niej twarz. Jeśli istniał w tym momencie czas, to zwolnił; nocne życie miasta stało się nieistotne, a jego oddech łaskotał ją w policzek. Musiał łaskotać, dlaczego inaczej by się uśmiechała?

— Dobrze, zatańczę z tobą walca w twoje urodziny — jej głos również zniżył się do szeptu, a czubek nosa zahaczył o jego.

Między ustami były milimetry i tylko jedno słowo.

— Obiecuję.

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)
suma: 249

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 49

Cichy śmiech w odpowiedzi na walkę o życie — dźwięk, który można nagrać na muszelce; ta na szafce nocnej bywała samotna. Może to ostatnia szansa, by dostać drugą do kompletu; ostatnia prosta, zanim przestanie zasługiwać na uśmiech.
Każdego dnia świadomie popełniał ten sam błąd; tego nie mogło ukryć nawet milczenie.
Kolorowy chaos zaklekotał cicho w dłoni — Williamson obrócił bransoletkę między palcami, muskając grzbiety koralików kciukiem; zwyczaj z innych robótek ręcznych dotarł i tutaj. Ręka wolałaby porzucić wszystkie żyłki świata i zastąpić je znajomymi liniami żyłek — te na dłoni Vandenberg zwykle były ukryte, ale odkąd zauważył, że w dotyku jej skóra jest suchsza, zamieszkały tuż pod nią na stałe.
Innym długoterminowym lokatorem był uśmiech; Williamson chciał, żeby wprowadził się na rezonujące ciepłem usta na zawsze.
— Czwarty—
Obiecała; w tym mieszkaniu — z dachem włącznie — obietnice miały moc sprawczą. Skuteczniejsza była tylko bliskość warg; ostatnie słowo odcisnęło na nich trwały ślad.
— Lipca.
Będą fajerwerki; bledsze od tych, które eksplodowały pod dotykiem złączonych ust.
Po raz ostatni dzielili tę bliskość dwudziestego szóstego kwietnia; tej nocy odkrył, że nie musi odmierzać czasu godzinami — wystarczą pocałunki.

Obietnice miały znacznie — on nadawał im znaczenie, a ona lubiła to, jak ono brzmiało. Obietnice miały znacznie, więc zamierzała tej dotrzymać — cóż za przypadek, że termin idealnie pasował. Ona miała kalendarz; nie miała za to planów na czwartego lipca.

Aż do teraz.

— Czwarty—

W Noc Walpurgi fajerwerki były jedynie na dachu na Staromiejskiej. Usta spragnione bliskości odsuwały się tylko po to—

— —lipca—

—by wrócić po więcej.

Wcześniej nie było okazji; nie było momentu, bo świat kończył się w ułamkach. Trochę skończyło się w lutym, trochę w kwietniu — nie była pewna tylko, ile ułamków im jeszcze zostało, więc z każdą sekundą całowała go coraz mocniej i mocniej, by wykorzystać każdy z nich.

— —zapamiętam.

Zapamięta.

Obietnice miały znaczenie — tylko wtedy, kiedy ktoś był warty, żeby je składać. Na początku nie mieli pewności; tego, ile znaczą jego obietnice (wszystko), tego, ile warte jest ona (wszystkiego).
W środku — ten rozpoczął się w marcu na kanapie dwa piętra niżej i nadal trwał; epicentrum na dachu kamienicy — pewność spijali z ust. Miała posmak kwaśnych żelek i słodycz przyszłości, w której bostońskie niebo zastali to w Saint Fall; w której urodziny nie będą przygniecione ciężarem wspomnień, tylko—
— Zwykle—
Nie zdążył; pocałunek wrócił tam, gdzie jego miejsce — uwolniona od ciężaru greckiej bransoletki dłoń podążyła jego śladem. Palce odnalazły drogę do talii, szybko porzucając twarde koraliki na korzyść miękkiego materiału; do czwartego lipca zostały ponad dwa miesiące, ale rozpakowywanie prezentu mógłby zacząć ćwiczyć dziś.
— Zwykle nie obchodzę urodzin — odległość mierzona w milimetrach — rozłąka ust nie trwała długo.
Zwykle nie obchodził urodzin; zwykle nie były w pakiecie z Lyrą.
Zwykle nie myślał o nich w maju, kiedy ciało przyciągało bliżej inne ciało; Williamson właśnie opadał na koc i nie chciał być w tej wędrówce sam.

Zwykle; zwykle nie spędzał ich z nią.

— A—

Zwykle poszło się jebać dawno temu na pirsie; zwykle Lyra mało rzeczy robiła zwykle.

— —ja mogę—

Bransoletka dołączyła do swojego kuzyna, a dłoń, która jeszcze chwilę jej strzegła, teraz strzegła drogi od czyjegoś łokcia do ramienia.

— —je obchodzić?

Do czwartego lipca zostały ponad dwa miesiące, ale nikt nie powiedział, że nie mogą zacząć świętować już teraz.

— Mam już kilka pomysłów.

Niewiele z nich zakładało ubrania, za to wiele podobną pozycję, w której znaleźli się teraz. Równoległy układ ciał do koca — nie musiał wędrować na niego sam, Lyra lubiła mu towarzyszyć. Stęskniła się za towarzyszeniem mu.

Mogła?
Wyobraźnia nie podpowiadała wersji rzeczywistości, w której Lyra Vandenberg nie mogła zrobić tego, co zamierzała; z drugiej strony ta sama wyobraźnia aktualnie skupiała się na sunącej wzdłuż dłoni ramienia i potencjałowi, który z niosła.
— Mhm — do czwartego lipca zostały ponad dwa miesiące; zdąży cię znienawidzić ucichło, kiedy jego palce pokonały granicę miękkiego materiału — dresowa bluza miała wiele zalet.
Mieszczenie pod sobą spacerującej w dół brzucha dłoni było jedną z nich.
— Na przykład?
Odpowiedź musiała ustawić się w kolejce priorytetów; równoleżnik dwóch ciał zmienił się w splecioną linię kształtów — kiedy dłoń docierała do celu, wsunięte między uda kolano rozchylało wachlarz nowych możliwości.
I tylko gwiazdy, srebrne piegi na granatowym obliczu nocy, obserwowały ze zrozumieniem; ile światła byłyby w stanie zaryzykować, by znaleźć się tak blisko siebie?