First topic message reminder :


— Cześć, Charlotte – łagodny głosik odzywa się, gdy tylko słuchawka zostanie podniesiona. W tle słychać krzątaninę, hałasy i dźwięk piszczących kół wózków inwalidzkich. – Widziałam Twój list, ale nie za bardzo miałam jak na niego odpisać, bo wiesz, ten pogrzeb teraz i w ogóle, a teraz… Tylko się nie denerwuj. – Ładne wprowadzenie do doskonałego zdenerwowania. – Jestem w szpitalu. Ale nic mi nie jest.
Na pewno?
Ma się dopiero okazać.

Jak jej idzie w nowej pracy? - Sama robota jest w porządku. Bywa nudna, ale chyba w każdej pracy tak jest? - zastanawia się na głos, bo nigdy wcześniej nie musiała pracować i nie bardzo wie, czy tak to powinno wyglądać. - Szef jest bardzo smaczny, sympatyczny, acz bywa czasem surowy. Lubi zaznaczać swoją pozycję, czym zdarza mu się podnieść mi ciśnienie. - Czy nie to kręci ją w nim najbardziej? - Nie wiem jeszcze, jak długo tam popracuję, ale póki co nigdzie się nie wybieram. - Bo co innego miałaby robić? Kancelaria jest pewnym urozmaiceniem codzienności, nawet jeśli prywatne zawirowania trochę mieszają w życiu. - Gotować, mówisz? - podłapuje nagle, bo to słowo łączy styki w umyśle. - Odkryłam ostatnio, że grzebanie w misce z ciastem potrafi być relaksujące. - Ciskanie masą o meble, bicie jej wałkiem i rozsmarowywanie po blacie bywa satysfakcjonujące. - Jak obie z tego wszystkiego wyjdziemy, to musisz mi coś pokazać. - Do czego to doszło, żeby Charlotte Williamson nie dość, że podjęła się pracy, to jeszcze zapragnęła nauczyć się gotować.

Allie chciałaby powiedzieć, że nie wie, jak to jest, gdy robota jest nudna, ale… kelnerowanie czasem faktycznie bywa nudne. Gdy nie ma gości, na przykład. Jeszcze jej się nie zdarzyło, aby praca w teatrze była dla niej nudna, ale to zupełnie inny rodzaj pracy – tam nie siedzi się w miejscu, cały czas się coś robi. Może co najwyżej rozśpiewanie… bywa monotonne, gdy codziennie powtarzasz te same wprawki.
— Tak, to normalne – mówi więc, właściwie dopiero się orientując, że Lotte jeszcze nigdy nigdzie nie pracowała.
Słucha opisu jej przełożonego i na pierwsze określenie, smaczny, ściągają jej się brwi. Smaczny, w sensie co? W sensie taki w dobrym guście, tak? Dobrze wychowany, z dobrym smakiem… Tak, to na pewno o to chodziło.
— Brzmi jak typowy szef, ale taki miły typowy szef. – Który szef nie chce zaznaczać swojej pozycji? – To dobrze, że nie trafiłaś na żadnego buca, wtedy praca jest naprawdę nieprzyjemna – dodaje jeszcze.
Zaskakuje ją natomiast, że Lotte ostatnio spodobało się gotowanie. Jakoś tak… jakoś tak. Jakoś tak nie pasowało to dla niej do osób z Kręgu. Ale czy zamierzała oceniać? Skądże.
— Jasne. Nie jestem jakimś mistrzem, ale mogę Ci pokazać podstawowe składniki magicznej kuchni. Ale obgadamy wszystko, jak już tutaj będziesz.
Mają sporo do nadrobienia.

Dobrze, że nie trafiłaś na buca. Benjamina można opisać licznymi, mało przychylnymi epitetami, ale niekoniecznie słowem buca.
- A ty? - pyta nagle, nie chcąc się już dłużej zagłębiać w swojego szefa. To znaczy w temat jego przyzwoitości. - Sądziłam, że po tych występach i roli w teatrze, zdecydujesz się jednak w restauracji już dłużej nie pracować. Czyżbyś przygodę z muzyką uznała za skończoną? - zastanawia się na głos, bo zupełnie jej to do Alishy nie pasuje. Wydawała się pragnąć tej roboty, występować na scenie, chwalić się swoimi umiejętnościami, oczarowywać widownię. Jak to się ma do pizzerii?
- Oh próbowałam kiedyś kilku, na sabacie w sumie ostatnio, ale miały dziwne, dość mało ciekawe efekty. Wszystkie takie są? - ściąga brwi powracając znów spojrzeniem do ekranu telewizora. Bardzo możliwe, że podano jej też kiedyś podobne magiczne potrawy bez jej wiedzy - co zresztą nie byłoby takie dziwne - ale nie zauważyła różnicy w sobie, czy postrzeganiu świata. Czy naprawdę działają?

Pytanie zadane przez Charlotte ją dziwi, chyba nawet bardziej niż powinno. Przez chwilę odpowiada jej cisza, zanim…
— O tym właściwie też chciałam z Tobą pogadać.
Tak właściwie to był główny temat, dla którego do niej dzwoniła. Była w kropce i potrzebowała porady. Nie. Potrzebowała poparcia jej decyzji. I wsparcia przy starciu z rodzicami.
Temat wypieków byłby bardziej przyjemny, gdyby nie stojący obok niej człowiek, który spoglądał ku niej pretensjonalnie. Zajmowała telefon już od dłuższego czasu.
— To zależy, są różne składniki. Na przykład kiedyś wysłałam chłopakowi – tym chłopakiem był Maurice, nie dopowiedziała – deser ze srebrnymi daktylami. One wywołują tęsknotę.
Mężczyzna obok chrząknął znacząco, a Allie odpowiedziała na to westchnięciem.
— Wiesz, muszę kończyć, strasznie się tu na mnie denerwują, że tak wiszę na telefonie. Porozmawiamy, jak przyjedziesz, dobrze?

Ciemne brwi po raz kolejny ściągają się w zastanowieniu. Sporo Allie ma tych tematów do omówienia. Czyżby innych koleżanek nie miała, do których mogłaby się zwrócić po poradę? A może zrozumiała wreszcie, że jest dla niej najjaśniejszą z gwiazd, która może stać się drogowskazem, gdyby tylko przestać przesłaniać przed nią twarz?
- Dobra, dobra - mamrocze, kiedy Dawson przebąkuje coś o kolejce do telefonu. Dlaczego nie dadzą jej własnego do pokoju? Maurice powinien jej załatwić. - Zaraz będę, nie ruszaj się stamtąd. - A gdzie miałaby? Głos w słuchawce milknie, pojawia się dźwięk zerwanego połączenia. Charlotte ziewa przeciągle i zakrywa się szczelniej kołdrą. Byle do końca odcinka.

| zt x2