Od ścian odbijała sie symfonia muzyki klasycznej wydobowająca się spod palców jego młodszej latorośli, gdy z niebywałemu dla siebie zaangażowaniem ćwiczyła Eine kleine Nachtmusik Mozarta na fortepianie, dla jego kaprysu, sprowadzonego prosto z Niemiec, skonstruowanego ręka samego Carla Bechsteina; w tyle słyszał szorstki głos swojej matki, napominając chłopca, by nadał kompozycji żywszego tempa.
Przez chwile, pokonując stopnie prowadzące na piętro rezydencji, wsłuchiwał się w postępy, jakie jego syn poczynił przez ostatnie miesiące treningów z kobieta, w której słowniku nie występowało słowo wystarczy; nie mógł odmówić mu kiełkującego w nim muzycznego talentu; talentu, którego Hiramowi zabrakło.
Wchodząc na piętro, obdarzył ulotnym spojrzeniem oprawiony w złotą ramę obraz, jednak nie poświecił mu więcej czasu; salon powitał go przestronnością, chłodem, surowością.
- Grace - pewnie już wiesz, ale to musi wybrzmieć także z moich ust - jutro spodziewam się gości - oznajmił krzątającej się po pomieszczeniu pokojówce dbającej o to, by żaden opiele kurzu nie zawieruszył sie na meblach; nie wydał konkretnych rozporządzeń, jeszcze nie; tym zapewne zajmie się współmałżonka, gdy wróci z Bostonu.
Przystanął przy regale - palce musnął grzbietu jednej z książek; o magii powstania wiedział relatywnie niewiele, jednakże dwa rytuały szczególnie przykuł jego uwagę; rytuały, które być może chociaż na chwile uwolnią go od kakofonii myśli.  
Zamknął palce na oprawionej w skórę okładce, by tymczasowo skupić na niej swoje zainteresowanie; miękkie objęcia fotela przyjęły ciężar jego ciała bez większego pretekstu, gdy usiadł w prozaicznym celu przestudiowania treści trzymanego w dłoni tomiszcza.  
Dzisiaj przyświecały mu dwa cele - pierwszy: sięgnąć po arkany magii powstania, która, chociaż nie znajdowała się zazwyczaj w kręgu jego zainteresowania, posiadała w swoim asortymencie rytuał mogący zapewnić, przynajmniej tymczasowo, spokój jego myślom i przynieść upragniony relaks.
Drugi, bardziej praktyczny, metodyczny - odciąć pomieszczenie od niechcianych dźwięków, zamknąć je w strefie ciszy, by panująca w nań atmosfera nie pokrzyżowała planów sennych jego dzieci, gdy on jutro wieczorem wraz z żoną przyjmą chciane towarzystwo gości.
Dwa zestawy świec w kolorze żółtym już na niego czekały, podobnie, jak proch rytualny; wcześniej powiadomił Grace o swoich zamiarach.
W pierwszym kroku usypał z prochu pentagram; w drugim - ustawił świece na należnym im miejscu, w trzecim objął pewnie palcami rękojeść athame.
Pozostał czwarty - zaczerpnięcie magii prosto z piekielnych czeluści i wypowiedzenie obecnej sekwencji słów; magia powstania nie będzie nie demonstruje żadnego aktu sprzeciwu, a może wręcz przeciwnie - odkryje naturę buntownika?  
- Harmonia ex elementis, locum pacificum creare - usta opuściła niedawno przyswojona inkantacja. Ostrze celował - przeciwnie ze wskazówkami zegara - w świece umiejscowione na pięciu ramionach gwiazdy.

Rytuał Aura Pacis (st 15), k100+0; świece w kolorze żółtym

The member 'Hiram Laffite' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 67

Magia powstania nie zademonstrowała mu natury buntowniczki; przyszła w postaci ciepłego dreszczu wędrującego płytko pod skórą; czuł ją w opuszkach palców, w ciężącego w dłoni athame, w powietrzu; widział na knotach świec, a na których tańczyły płomienie.
Skomentował ten sukces oszczędnym uśmiechem zakreślonym na ustach; uśmiech, który szybko przygasł, gdy ryk parkującego na podjeździe samochodu zaburzył harmonię myśli.
- Grace - poszukał spojrzeniem kobiety, której obecność odnalazł tu kilkanaście minut wcześniej, jednak nie dostrzegł jej sylwetki; widocznie nie odnotował momentu, kiedy wyszła.  
W pierwszej chwili chciał podejść do barku i skorzystać z znajdującego się tam bogatego asortymentu alkoholu; jeden kieliszek koniaku nie powinien zaszkodzić, jednakże zwalczył w sobie tę pokusę, jednak ostatecznie to kołyszące się pod siłą podmuchu wiatru firanki, skupiły się na sobie jego uwagę.
Podmuch wiosennego zefira musnął odsłonięte skrawki skóry, gdy poszedł do otwartego okna; nie mógł zignorować potrzeby rozszyfrowania tożsamości właściciela pojazdu. Drzwi samochodu się otworzyły i wyszła z niego towarzyszka jego życia; ciemnogranatowy lakier lśnił pod reflektorem słońca. Zerknął na zegarek; półgodziny przed czasem; nie zatrzymały jej korki?  
Wyszedł na balkon przylegający do salonu; wyjął z kieszeni marynarki papierośnice, by poczęstować się swoim nałogiem. Dym wypełnił obojętność płuc, gdy zaciągnął się papierosem. Powietrze było rześkie, ciepłe, przyjemne. Objął spojrzeniem przysłonięty plandeką kort tenisowy; mączka była w drodze, za kilka dni będzie gotowy do użytku.
Dwie minuty później wrócił do pomieszczenia. Ugasił papierosa na grubym rancie kryształowej popielnicy, po czym nieszczęśnika spotkał los jego pobratymców - wylądował w naczyniu; dlaczego Grace nie wyrzuciła niedopałków?
Nie pozwolił tej myśli zagościć pod sklepieniem czaszki, zamiast tego przekartkował stronę woluminu, który leżał otwarty na stolik. Czas przyswoić sobie inkantacje kolejnego rytuału, o wdzięcznej nazwie Locus Silentii; zapamiętanie sześciu słów przyszło mu z lekkością; by je utrwalić, powtórzył je kilka razy w obszarze zarezerwowanym dla myśli.
Pentagram już czekał; zużytych świec pozbył się chwile wcześniej, zastąpił je nowymi. Głęboki oddech później ponownie ujął w dłoń athame i, ułamki sekund później, poznana wcześniej sekwencja odnalazła drogę do jego ust:
- Virtus curativa, loco salubritatem conferre.
Jak tym razem zachowa się magia powstania?

Locus Silentii (st 40), k100+0, zestaw świec w kolorze żótym

The member 'Hiram Laffite' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 5

18 maja 1985

Dom były pusty; pozbawiony obecność dzieci i Lonnie; zabrała je na zakupy, by w ten sposób spędzić z nimi odrobinę czas i nadrobić ten, który roztrwoniła we Włoszech, w poszukiwaniu nowych talentów, wrażeń, doznań, przyjemności.  Obiad, zatem skonsumowany w samotności, postanowił pod językiem posmak, którego nie był w stanie zidentyfikować. Kiedys, ledwie kilka lat temu doświadczył podobnej goryczy w przełyku, ale nie zaprzątał sobie tym głowy; obecnie, w przestrzeni własnych czterech ścian, wybudowanych pod dyktando kaprysu i nieprzyzwoitej rozrzutności, głównie wedle wyrafinowanego gustu i uznania małżonki, celebrował chwile sam na sam ze własnymi, kłębiącymi się pod sklepieniem czaszki myślami i zbawiennej ciszy, jaka zakradła się do salonu, wraz z promieniami wędrującego po skórze słońca.  Jego ciepły oddech zmusił Hirama do podwinięcia rękawów koszuli, rozpięcia trzech pierwszych guzików i rozwiązania krawatu.
Zatopiony w objęciach wygodnego, sprowadzonego prosto z paryskiej dzielnicy fotel, przeczesał oburącz włosy, pozwalając, by zapanował na głowie niecodzienny nieład i kontynuował wcześniej przerwaną lekturę, chwilowo tracąc rachubę czasu, aż w końcu w pokoju pojawiła się Grace, by powiadomić go, że panicz Bloodworth właśnie przybył. Krótka odpowiedź zaproś go tu nie zmusiła go oderwania oczu od lektury, ani nie zachęciła do obdarowania kobiety pojedynczym spojrzeniem i dopiero  za jasno wypowiedziane znajomym tembrem głosu, wybiło go z rytmu rozmyślań; skupił uwagę na sylwetce młodzieńca, który pojawił się w drzwiach. Zerknął na zegarek, by sprawdzić, jakie tym razem krewniak jego małżonki zanotował spóźnienie;  kwadrans po czasie. W zeszłym miesiącu spóźnił się dziesięć minut, w następnym ustanowi rekord trzydziestu?
-  Od dawna podejrzewam, że twoje oczy cierpią na nadwrażliwość na światło - swoje ray bany zostawił w samochodzie, a więc nie mógł wspiąć się na wyżyny empatii i zaoferować mu odrobiny komfortu pod szyldem złośliwego załóż okulary przeciwsłoneczne, by nie oślepnąć. – Umówić ci wizytę ze specjalistą?
Kolejny komentarz, jaki opuścił usta młodego Bloodwroth utwierdził Hirama w przekonaniu, że brak ojcowskiej ręki - od dawna podejrzewał, że August, nawet przed swoją śmiercią, nie brał aktywnego udziału w wychowaniu syna, a Mitchell pozwalała mu na zbyt wiele - odbił się na jego manierach; testowanie granic mojej cierpliwości sprawia ci radość, Nevellu?
- Dlatego, drogi Nevellu, tworzenie i pilnowanie grafiku jest tak ważne - głos miał na pozór spokojny, niezmącony żadną emocją, która mogłaby pomóc Bloodwrothowi określić jego obecny stan emocjonalny. Szklankę trzymaną w dłoni odłożył na blat stolika.  – Zarezerwowałem dla ciebie półtorej godziny mojego cennego czasu, jednak, co spotkanie, utwierdzam się w przekonaniu, że to zbędna fatyga, która do niczego nie prowadzi - wstał, by podejść do jednego z czterech wbudowanych w ścianie regałów. – Spróbujesz mnie przekonać, że jest inaczej - zerknął na Bloodwortha – czy wybierzesz drogę na skóry, a mianowicie tą prowadzącą do wyjścia?
Mógł komuś tak nieodpowiedzialnemu powierzyć pod opiekę perłę w kronie Laffite - Gwen? Piętrzyło się w nim coraz więcej wątpliwości. Choć córka sympatyzowała ze swoim kuzynem, wkrótce przekona się, że nie jest właściwym kandydatem na towarzystwo dla młodej damy. A tymczasem, gdy polemizował z własnym myślami i czuł na karku uważne spojrzenie Bloodwortha, w drodze do regału, spojrzenie na ułamki sekund skonfrontował z lustrem i wtedy odkrył, że zaledwie w przeciągu kilku minut włosy, z niezrozumiałego dla niego powodu, urosły do linii karku. Pierwszym komentarzem na to zjawisko była zmarszczka przecinająca taflę czoło, drugim – stal w spojrzeniu wymierzona wprost w sylwetkę Nevella.
- Wyjaśnisz, co to ma znaczyć? – zapytał, winy doszukując się w jego obecności, bo w tym momencie, zaślepiony swoim przeczuciem, nie brał pod uwagę innego scenariusza.

Licytacja; integralna cześć jego egzystencji nie odbywała się tylko w ścianach domu aukcyjnego, czy podczas nocnego pobytu w kasynie, ale również w przestronnym salonie.
Zarówno Gwen, jak i Anthony, mogli liczyć na ojcowską uwagę. Spędzał z nimi zdecydowanie więcej czasu niż Lonnie, która żyjąc na walizkach, miedzy Stanami Zjednoczonymi a wniesionym przez siebie na piedestał Włochami, pozwalała, by najcenniejsze sekundy życia swoich dzieci, przelatywały jej przez palce.
- Wiec sugerujesz, ze cierpisz na deficyt czasu? - usta nawet nie drgnęły, choć rozbawienie musnęło podniebienia. Studia były tylko preludium do prawdziwego życia, którego czekało studenta za murami uniwersytetu, z którymi czekała go długogodzinne, angażujące dyżury, sprosta temu wyzwaniu, skoro teraz ledwie godzi swoje obowiązki? Utkwił w nim twarde, zimne spojrzenie. - Może, zamiast korepetycji z magii odpychania, udzielić ci lekcji z zakresu efektywnego gospodarowania czasem? - i dobrych manier.
Inwestycja, której młody Bloodworth nie rozumiał, skoro trwonił go na towarzystwo marginesu społecznego, zamiast spożytkować wolne chwile na bardziej wartościowe aktywności, które nie będą powodem do wypieku wstydu na nestorskim obliczu.
Oderwał oczy od tafli lustra; długość włosów, chwile temu sięgająca linii karku, obecnie zatrzymała się na wysokości ramion; kąśliwe uwagi niemal bratanka swojej małżonki puścił mimo uszu.
- Pamiętam, że jesteś wielbicielem Halloween - sprawka Gwen, która odwzajemniła tą - według Hirama - niezdrową fascynacje, notabene zaczepiona przez Bloodwrotha, do wydarzenia odbywającego się ostatniego dnia października - ale to nie czas na psikusy. - Słodycze również. Poza zaparzoną w imbryku herbatą, cukru mu nie zaproponuje. Być może za miesiąc, po osiągnieciu przez Nevella właściwego wieku, zaproponuje mu alkoholu, jednak ta kwestia była otwarta; Bloodwroth nie był w stanie go przekonać, że zasługuje na jego uwagę. - Zanim przejdziemy do treningu, chciałbym poruszyć z tobą kilka, w obliczu ostatnich wydarzeń, naglących kwestii.
Więc porzuć sarkazm, Nevellu, i słuchaj, co mam ci do powiedzenia.
Brak szacunku z jego strony Laffite nie ruszał, bowiem Bloodwroth na przestrzeni lat uwadniał mu raz za razem, na każdy kroku, że nie respektował w swoim życiu żadnych autorytetów, nawet nestorki interwencji, skoro konsekwentnie zaniedbywał rodzinne obowiązki i z jawną premedytacja ignorował uroczystości organizowane przez Krąg; to tylko kwestia czasu, kiedy Delores weźmie sprawy w swoje ręce i pociągnie go do odpowiedzialności, może powinien ją do tego zachęcić, zanim postawa młodego przedstawiciela jej rodziny, nie odbije się czkawką od reputacji Bloodwrothów?  Czarna owca nie były mile widziane.
- Wpierw chciałbym powrócić do rozmowy, którą zapoczątkowałem w liście.
Nie zaprosił go to, by kontynuować szermierkę słowną i pogłębiać obopólnej niechęci. Nie zaprosił go to, by wsłuchiwać sie w mądrości życiowe małolata. Chociaż rok temu Nevell przeżył osobistą tragedia, która była na językach magicznej socjety, nie miał najmniejszego zamiaru obchodzić się z nim, jak ; słowa pokrzepienia ze strony Hirama nie padły, wsparcie okazał mu czynem, nie słowem, lokując go w pojedynczej, szpitalnej sali, z dala od wścibskich spojrzeń, gdzie mógł w spokoju spędzić czas rekonwalescencji; ciężarem współczucia obciążył małżonkę, która czuwała przy łóżku swojego krewnego, na chwile zapominając o całym świecie - zaniedbując zarówno obowiązki zawodowe, jak i wszystko inne, w tym własnych dzieci.
- Nevellu, jaki jest, według ciebie, zakres twoich obowiązków? - wobec nazwiska Bloodwroth, dodał w myślach i mimo iż owe słowa, nie wybrzmiały, wyczuć je było można w tęzącym od napięcia powietrzu.
Studia to nie wszystko; uświetnienia uroczystości pogrzebowych grą na skrzypcach była tylko kroplą w morzu potrzeb; Nevell musiał to w końcu zrozumieć, zadbać o swój wizerunek, zaistnieć w towarzystwie, wziąć na barki ciężar odpowiedzialności.
- To nie jest podchwytliwe pytanie - zaznaczył - i oczekuję szczerej odpowiedzi - usiadł na przeciwko Nevella; dzisiaj postawił na cierpliwość. Tony także czasem bywał kapryśny. Postawa Bloodwrotha niewiele różniła się od zachowania siedmiolatka.

- Mam ci objaśnić jak działa instytucja małżeńska? - wyniosłość w podstawie Nevella, chociaz nie była dla Hirama żadnym zaskoczeniem - wielokrotnie młodzieniec udowodnił mu, że nie stać było go na autorefleksje, a każda próba zachęcenia go otwartej rozmowy kończyła się serią niezbyt trafnych i mało krzywdzących złośliwości w jego kierunku - traktował jak przejaw ignorancji; widocznie poza autorytetami, nie respektował również społecznej hierarchii, ani tym bardziej żadnych wartości poza swoim zarozumiałym nosem. Za bardzo obrósł w piórka, mimo iż jego prezentacja, obecna sytuacja, jak i maniery nie stawiały go w korzystnym świetle, ani nie budowały mu  przewagi na żadnym polu. – W chwili, w której Lonnie przyjęła moje oświadczyny, a potem na ślubnym kobiercu powiedziała sakramentalne tak, stałem się częścią jej rodziny, dlatego teraz możesz tytułować mnie wujem.
Chociaż nie łączyły go z Bloodwrothami więzły krwi, rodzina małżonki, w chwili, w  której Lonnie uczyniła z niego najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, najpierw zostając jego żoną, jak i później wydając na świat dwójkę ich dzieci, stała się, z jego perspektywy, także jego własną, dlatego poczucie obowiązku, a nie dobroć serca, czy chęć naprawienia relacji, skłoniło go do ugoszczenia w progu Alles de verre Nevella.
- Tak się składa, drogi Nevellu, że również studiowałem i nie pomógł mi w tym rodziny majątek, a, podobnie jak tobie, ciężka praca - w tonie jego głosu pobrzmiewała pobłażliwość, podobna do tej, która zakradała się w jego słowa,  gdy rozmawiał ze synem. – A zatem swój czas dzieliłem między nauką,  grą w tenisa, która zapewniła mi stypendium, stażem w Ratuszu, nauką w Tajnych Kompletach na miejskim uniwersytecie w Saint Fall oraz tym, czym tak bardzo gardzisz - zobowiązaniami wobec nazwiska, co skłania ku konkluzji, ze nasze doświadczenia, choć tylko do pewnego stopnia, się pokrywają - zmierzył go chłodnym, zdystansowanym spojrzeniem; włosy, dłuższe o kolejne kilka centymetrów, testowały granice jego cierpliwości skuteczniej od przytłoczonego codziennymi obowiązkami Bloodwortha. – Dalej chcesz się licytować  i zgrywać ofiarę braku czasu - tudzież na każdym kroku przysłaniać się nagłą śmiercią rodziców, która, chociaż była olbrzymią stratą, nie spełniała się w roli wymówki - a może, poza infantylnymi docinkami, przedstawisz mi wachlarz konstruktywniejszych argumentów, które postawią twoje intencje w lepszym świetle?
Próbował wpłynąć na system wartości tego młodego człowieka, jednak widocznie Nevell jego interwencje traktował jak atak, co demonstrował każdym kolejnym słowem, tym razem atakując Bal, którego główną organizatorką była Beatrice.
- Bal Rady, naturalnie, możesz nazywać jak chcesz, ale nie powstał wyłącznie z inicjatywy mojej rodziny. Jego historia sięga lat, kiedy nas obu nie było jeszcze na świecie, miał być symbolem nowego początku po trudnym szczególnie dla Saint Fall Wykreślonym Roku, a więc jest to zapieczętowana przed stu laty tradycja, a pielęgnowanie jej  przypadło żonie nestora mojego rodu. - Co uznawał nie tylko za spore wyróżnienie, ale nader wszystko zaszczyt pociągający za sobą obowiązek, z którego Beatirce ze swoim poczuciem stylu, zdolnościami organizacyjnym, niebywale rozwiniętą intuicja, jak i charyzmą, wywiązała się znakomicie. – Nie podzielam twojej obsesji - w kącikach ust zabłąkał się subtelny, pobłażliwy uśmiech; mial na koncie kilka fiksacji, jednak żadna w najdrobniejszym stopniu nie dotyczyła Nevella, który widocznie cierpial na brak uwagi ze strony dorosłych; nikt, po śmierci Augusta i jego żony, nie wziął go pod swoje skrzydła? – Twoja obecność na balu nie zajmuje moich myśli,  więc znowu wysuwasz zupełnie nietrafne wnioski. To twój brak zaangażowania w kwestie społeczne martwi mnie najbardziej i nie jestem w tym osamotniony, gdyż Apollonie podziela moje obawy.

Dostrzegł grymas złośliwości na ustach młodego Bloodwrotha; zabawne, że osoba, która tak łatwo żongluje słowami i zarzuca komuś braku szacunku, sam nie ma nic do zaaferowania w tym zakresie.
- Więzy krwi i papiery adopcyjne nie zastąpią przywiązania, ani szacunku. Nie wiem, na jakiej podstawie snujesz te wizje.
Intrygowały go oszczerstwa, które z siebie Nevell wyrzucał.
Otóż nigdy związałbym się z kobietą, do której nie miałbym szacunku i z którą nie wypracowałby intelektualnej więzi, równie silnej, co ta emocjonalna; Bloodwroth widocznie i w tym aspekcie miał zwichrowany światopogląd; czy tego chłopaka dało się jeszcze naprostować?
Zbiegiem ich rozmowy coraz mocniej w to wątpił, a przecież jego wiara zazwyczaj była niezachwiana; zwłaszcza wiara we własne możliwości i samego siebie, na drugim miejscu znajdowała się Piekielna Trójca, potem rodzina, a z samego tyłu wwlekła sie cała reszta podchodu.
- Jeśli uznasz za pójście na łatwiznę treningi od szóstego roku życia, zaczyna mnie frapować refleksja, jakiego nadludzkiego wysiłku  dokonałeś, by utrzymać swoje stypendium. - Lekki uśmiech pobłażliwości zafalował w kącikach ust; co próbujesz mi udowodnić, Nevellu? -  Jestem pewny, że masz powody, dla których czujesz się lepszy ode mnie. Wobec tego przedstaw mi chociaż jedno twoje dokonanie naukowe, bo widocznie masz na tym polu doświadczenie, które umknęło mojej uwadze, a, nie ukrywam, nie lubię jak coś jej umyka. - Oświeć mnie, gówniarzu; co takiego dokonałeś swoim życiu, na jakim trofeum zacisnąłeś palce; jakie sukcesy masz na swoim koncie? Powątpiewające spojrzenie utkwił w obliczu Bloodwortha; nawet to, że czasem udało mu się zagrać na skrzypcach marsz pogrzebowy, było zasługą wyłącznie ugruntowanej pozycji jego rodziny, bo nigdy nie oznaczał się szczególnym talentem; nigdy nie wystąpił na znaczącej scenie to, że gdzie miał mieszkać - znowu, a to ci niespodzianka - było zasługą jego rodziców, a więc (znowu!) pochodzenia. Nazwisko im obu otworzyło więcej możliwości - żadna prawda objawiona; Nevell mógł się łudzić, że to, co osiągnął, było dziełem jego rąk, ale prawda zawsze znajdowała się gdzieś po środku, wciśnięta nieudolnie między złudzenia. Pieniądze była jedną z kilku walut, którą Hiram obracał; nie wszystko dało się kupić; widocznie Bloodworth miał przed sobą tę życiową lekcję, jednakże czego mógł się spodziewać po ledwie dwudziestoletnim chłopaku, pozbawionym manier?  - Zaiste, dzieli nas przepaść - młody Bloodworth udowadniał mu to na każdym kroku; balansował na krawędzi upadku i nie chciał przyjąć oferowanej mu pomocy.
Hiram nie był pewny, czy chciał się pochylać nad system wartości tego młodego czarownika; rozczarował go na każdym polu i na żadnym nie wypracowali nici porozumienia.
Był dowodem na to, że na jałowej ziemi nic nie wyrośnie.
Głos Nevella pozostawił w jego umyśle ślad refleksji; sam się zastanawiał, co było w herbacie, której aromat nie zachęcił Laffite do nawilżenia w niej ust. Czul nieznośny ciężar na swoich plecach; włosy sięgały mu do pasa.
Za słowami napij się, bo herbata stygnie zawsze musiało ukryć się coś więcej.
- Widocznie nie słuchałeś uważnie - widocznie marnował swój czas na kogoś, komu brakowało elementarnej wiedzy. - Twoi rodzice zasługują na spokój - zwłaszcza po próbie wychowanie takiej istoty, jak ty. - Jednak dziękuję za troską o przyszłość moich dzieci, Nevellu, choć jest zupełnie zbyteczna - zapewnił, ignorując wcześniejsza wypowiedziane przez niego złośliwości; świat stoi przed nimi otworem, na wyciagnięcie ręki miały każda tląca się w umyśle możliwość. - Dobrze by było, gdybyś porównywalną ilość zaangażowania, jaką wkładasz w tę dyskusję, włożył w zadbanie o swój wizerunek. Codziennie chodzisz po uniwersyteckich korytarzach, nie myślałeś, by dołożyć cegiełkę do jego odbudowy? W takich sytuacjach małe gesty mają wielkie znaczenie.

Lekki grymas imitujący uśmiech nie zniknął z jego ust; arogancja Nevella nabrała nowego wymiaru, dosięgła granicy absurdu, a jednak nie naciągnęła struny hiramowej cierpliwości; właśnie tego się po nim spodziewał. Zapalczywości, braku umiaru, fatalny dobór słów, nieumiejętność panowania nad emocjami.
- Obawiam się, że niczego nie wyjaśniałeś, ale jedynie utwierdziłeś mnie w przekonaniu, że nie potrafisz przedstawić swojego punktu widzenia.
Czy obelgi, które wystosował w jego kierunku Nevell go dotknęły? Nie. Wszak nie dało się prowadzić dialogu z kimś, kto przed tym dialogiem uciekał. Wielkie mniemanie, jakie mial o sobie Bloodwroth, to za mało, by mu zaimponować, wybić z rytmu, nakreślić na jego czole zmarszczkę irytacji.
- Gdy temat staje się dla ciebie niewygodny, zamiatasz go pod dywan? - lekkie rozbawienie otuliło jego wargi. - Jak zdążyłeś zauważyć, mój drogi, nie wiązałem ze sportem swojej przyszłości, dlatego nauka pełniła równie ważną rolę w moim studenckim życiu, co kort. Wszystko inne zapełniało dalszy plan. - Nie sądził jednak, że ograniczone horyzonty Bloodwrotha przetworzą tę informację i skłonią go do wyciągnięcia jakiekolwiek wniosków. - Nie wiem, Nevellu, skąd w tobie tyle złości, jadu. Nie wiem czemu próbujesz za wszelką cenę udowodnić, że jesteś kimś lepszym. Co próbujesz sobie tym zrekompensować?
Nevell Bloodworth w oczach Hirama nie był osobą, która mogła się licytować z nim o to, kto w swoim życiu osiągnął więcej. Był ledwie studentem, który dorywczo grywał na skrzypcach podczas ceremonii pogrzebowych. Żył na garnuszku swojej rodziny. I jego jedynym (być może życiowym) sukcesem było stypendium naukowe.
- Moje życie jest pozbawione poza grobowych doznań - nie mógł tego samego powiedzieć o pewnym człowieku, który zawodowo zerkał do sarkofagów. - Choć, jeśli znasz godne zaufania medium, nie wzgardzę takim kontaktem. Kto wie, kiedy może okazać się przydatny.
Trafił pod zły adres. Laffite nie bal się duchów. Nie bal się tego, co było po drugiej stronie. Bo po drugiej stronie czekało ich życie wieczne, u boku Piekielnej Trójcy, czego więc miałby się obawiać, dlaczego miałby czuć strach przed tym, co nieuniknione?
-  Zacytujesz mi ten fragment konstytucji? - za tym pytanie nie kryła sie złośliwość; mów dalej, Nevellu, zaciekawiłeś mnie, a to zdarzało się tak rzadko, w zasadzie pierwszy raz, odkąd ich co miesięczne spotkania stały się swego rodzaju rutyną. - Gwyneth i Anthony'emu niczego nie brakuje. - Poza matką, dodał kąśliwie, ale te zarzuty kierował jedynie pod adresem Lonnie, gdy znowu tułała się po świecie w poszukiwaniu nowych muzycznych talentów. - I nikt nie odbiera im wolności. - Ale sa jeszcze zbyt małe, by o siebie decydować, wiec jako ojciec był zobowiązany wskazać im właściwą ścieżkę, która prowadziła, niekoniecznie w linii prostej do rozwoju. Gdyby chciał ingerować w ich wolność, nigdy nie zgodziłby się, żeby jego córka - perła w kornie Lafftie - spędzała tyle czasu z Nevellem. Przecież wiedział, jakie wiązało się z tym ryzyko. Aspirujący na lekarza młodzieniec mógł zaszczepić w niej złe nawyki, które sam przyjął od otoczenia, w którym się obracał.  - Zresztą sam będziesz mieć okazje zapytać o to Gwen, bo, jak rozumiem, zaproszenie na lody nadal aktualne? Od wczoraj mówi tylko o tym. - Dlatego Bloodwroth nie mógł zawieść jej zaufania.
Sięgnął do nią po papierośnice, by kilka chwil później wsunąć sobie do ust cygaretkę i zacisnąć zęby na jej filtrze. Obiecał Lonnie, że w domu nie będzie palił, ale w tym salonie przybywał głównie on, kobieta preferowała południowe skrzydło szklanego więzienia, jak kiedyś w złości określiła ich posiadłość.
- Zapalisz? - To żadna podpucha. Przecież wiem, że palisz. Czuję od ciebie smród tanich marlboro. - Mam rozumieć, że w takim układzie interesuje cię jedynie kontakt ze zmarłymi? - zapytał po tym, jak się zaciągnął i papierosowe opary opuściły jego organizm; nie zastąpiony smak teasurer aluminum gold. Chód, jaki zakradł się do spojrzenia studenta nie umknął jego uwadze. Niektórym do twarzy było ze śmiercią. - Myślałeś nad specjalizacją?  Patomorfolog pasuje do twoich zainteresowań. - Nie mówił tego złośliwie. Skoro Nevell był aż tak bardzo zżyty z rodzinnym biznesem, powinien połknąć bakcyla i często przebywać w miejscu, gdzie życie spotykało się ze śmiercią. Co na to powie? Jesteś ostatnia osobą, której rad będę słuchał, a może Gówno cię obchodzą moje życiowy wybory? - Uczelnia pokrywa jakiś procent czesnego za twoją edukację. Sam o tym wspomniałeś. Poza tym liczy sie gest, Nevellu.- Podejrzewał, jednak, że Bloodwroth tak bardzo obrósł w piórka, że  potrzebujesz zaproszenia dostarczonego pod same drzwi jego mieszkania przez delegacje, najlepiej składająca się z najbardziej znaczące na uniwersytecie persony. Ale życie to nie bajka. Nikt nie będzie ani go prosił, ani żebrał o jego pomoc, poza cyganką, która od czasu do czasu można spotkać u progu cmentarnej bramy. - Więc - zaczesał niesforne kosmyki za ucho - skoro przyszedłeś tu w jednym celu - ironicznie po moje rady i wskazówki dotyczące magii odpychania -  jaki zakres materiału tym razem znalazł się w kręgu twojego zainteresowania? - Przyszedł z pustymi rękami, czy jednak mial mu do zaoferowania coś więcej poza słowną, nieuzasadnioną agresją, którą tu, pod dachem Ailes de verre, pomimo najszczerszych starań, nic nie wskóra?
Dołączy do listy rozczarowań kolejne, Nevellu, a może w końcu łaskawie wykrzesać z siebie odrobinę zainteresowania światem, który cię otocza i nie kończy się na czubku twojego nosa?