11.05.1985

Dawno nie robiłem niczego na zamówienie. Tak szczerze, to wolałem tego unikać, nie będąc specjalnie pewnym swoich umiejętności. Tak, ważenie eliksirów to było moje hobby, mogłem zawsze gadać o tym godzinami, rozprawiać nad najróżniejszymi teoriami i dzielić się wiedzą ze starożytnych manuskryptów, które udało mi się odczytać, nawet mimo mojej beznadziej bazowej znajomości łaciny.
Teraz sytuacja wyglądała inaczej i tym razem nie udałoby się odruchowo schować głowy w piach. Jeśli Verity potrzebował eliksiru, to choćbym miał zjeść własne buty z frustracji — Protektor musiał dostać swoją porcję specyfiku.
Nie wnikałem, co ma zamiar z tym zrobić, ale patrząc na ilość wysłanych do mnie listów — sprawa była paląca. I prawdopodobnie dotyczyła zbliżającej się Mszy.
Też powinienem się do niej przygotować. Tak.
Najpierw jednak wolałem zacząć od przygotowania Revitalixa, żeby tę najtrudniejszą część mieć już za sobą.
Rozpaliłem ogień w piecu, przykładając zapalniczkę do kłębka kory i drobnych patyków. Nie chciałem dodatkowo rzucać magii, by nie zdestabilizować wywaru. W czasie kiedy ogień powoli nabierał mocy, ja zajrzałem do lodówki, by się upewnić, że mam potrzebne składniki. Tam, tuż obok dwóch puszek coca-coli i kartonowego pudełka z niedojedzonym chińskim makaronem, znajdował się plastikowy kontenerek z płatami wątroby jelenia. Wydostałem jedną, żeby ogrzała się do temperatury pokojowej i zająłem się przygotowaniem katalizatora, który wydobędzie z esencji jej magiczne właściwości… a to będzie się wiązać z bardzo ostrym zapachem. Już wiedziałem, że przez następne godziny, nie obejdzie się bez wietrzenia. Tym razem wybrałem miętowy dym, który trzymałem w małej buteleczce z pipetką. Z kąta szafy wyciągnąłem słoik ze źródlanym nektarem — żeby zachować jej czystość, najlepiej trzymać ja w chłodnym i ciemnym miejscu.
Kiedy już wszystko miałem na stole, można było przystąpić do tworzenia.
Do kociołka umieszczonego na ogniu, najpierw wlałem ze słoika źródlany nektar — bazę eteryczną całego eliksiru, a następnie pokrojoną w kostkę wątrobę i parę kropel dymu. Pozostało wszystko dokładnie wymieszać, wstrzymując oddech i mając nadzieję, że wywar się odpowiednio ustabilizuje i połączy.

|revitalix - poziom 45; magia powstania - 10

Ostatnio zmieniony przez Richard Morley dnia Pon Cze 24 2024, 15:23, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 66

I miałem racje, eliksir Revitalix nie da się nigdy z niczym pomylić, dlatego szybko przelałem zawartość do butelki, wciskając mocno korek, żeby żaden zapach nawet nie myślał o tym, by się przedostać. Dopiero, jak wywar został odpowiednio zabezpieczony, mogłem przejść do wietrzenia pokoju i mycia kotła. Raz, żeby jak najszybciej pozbyć się zapachów, a dwa — żeby przygotować narzędzia do przygotowania kolejnego eliksiru.
Od tej pamiętnej rozmowy z Orlovskim, zacząłem bardziej pilnować swoich zachowań i instynktów. Bardzo nie chciałem powtórki z rozrywki. Niestety, zawsze istniała możliwość, że “incydent” znowu może się wydarzyć. Na szczęście istniały środki, które pomagały w takich wypadkach.
Nie lubiłem zażywać odmieńczego eliksiru, ponieważ po nim czułem się, jakby fizycznie nałożył mi na szyję bardzo ciasną obrożę. Było to jednak skuteczne rozwiązanie moich problemów.
Dorzuciłem kolejnych cienkich drewienek do pieca, by podtrzymać ogień, nakarmić go.
Wiedziałem, że idealną bazą dla tego eliksiru będzie wywar z szyszek chmielu i na szczęście miałem go jeszcze wystarczającą ilość — odpowiednio wcześniej zakorkowaną w słoiku i obwiązaną kolorową szmatką, by łatwiej było go rozpoznać na tle innych naczyń.
Z innego słoja, schowanego w lodówce na dolnej półce, tuż nad obecnie pustą szufladą na warzywa, wydostałem gołębią nerkę — serce mojego eliksiru. Niedawno kupiłem cały ich zapas, żeby mieć do pracy oraz na chwilę taką, jak zbliżająca się Msza. Rozciąłem mięso na pół ostrym nożem i pozbyłem się wszelkich zanieczyszczeń, które mogłyby popsuć mi całą pracę.
Pozostały jeszcze dobranie odpowiednich katalizatorów. Cóż, niech będzie ten, który zawsze wybieram — proszek z opalizującej skorupy żółwia. Najpierw wlewam do kotła wywar z szyszek chmielu i ustawiam wszystko na ogniu, kiedy zawartość lekko się podgrzeje — dodaje esencję eliksiru oraz katalizator, po czym mieszam wszystko dokładnie długą drewnianą łyżką, żeby wszystko dobrze się ze sobą połączyło.

|odmieńczy eliksir dla zwierzęcopodobnych - 55, magia powstania - 10

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 5

Coś poszło nie tak. Ile bym nie mieszał składników, one nie chciały się łączyć. Sprawdziłem też temperaturę w kotle — powinna być okej. Sprawdziłem łyżką, czy aby na pewno jakiś inny składnik nie trafił do kotła. I wtedy zdałem sobie sprawę, że w pośpiechu, walcząc z nudnościami, wywołanymi ostrym zapachem, musiałem zapomnieć o dokładnym przetarciu szmatką brzegów, przez co resztki revitalixa trafiły do odmieńczego eliksiru. Miałem szczęście, że nic tu nie wybuchło!
Szybko ściągnąłem kocioł z ognia i wylałem do zlewu popsuty eliksir, szczodrze polewając wszystko magicznym płynem do mycia naczyń, który idealnie niwelował wszelkie ślady po eliksirach oraz magicznych wypiekach. Na Piekielną Trójcę! Nawet nie wiem, jak kiedyś sobie czarownicy radzili bez tego cuda.
Po dokładnym wymyciu kotła i sprawdzeniu go pod światło ze trzy razy, przystąpiłem do kolejnej próby zrobienia sobie odmieńczego eliksiru. Było mi szkoda, że taka dobra nerka się zmarnowała, ale cóż. Ponowne wykorzystanie zużytych składników mogło się skończyć tym, że zostałbym bezdomny. Albo martwy.
Znów wydostałem kolejną gołębią nerkę z lodówki, oczyściłem z żyłek i przekroiłem na cztery części i dałem jej poleżeć, żeby nie była lodowata. W tym czasie dokładnie wymieszałem w moździerzu opalizującą skorupę. Tak na wszelki wypadek, żeby pozbyć się grudek.
I kiedy wszystko miałem odpowiednio pokrojone, pocięte i przemielone, mogłem przystąpić do łączenia składników.
Najpierw Wlałem do kotła bazę eteryczną, czyli wywar z szyszek chmielu, i postawiłem na ogień. W miarę, jak płyn się podgrzewał, dodawałem kolejne składniki, jednocześnie mieszając wszystko bardzo dokładnie.

|odmieńczy eliksir dla zwierzęcopodobnych - 55, magia powstania - 10

Ostatnio zmieniony przez Richard Morley dnia Pon Cze 24 2024, 14:59, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Jak to jest, że jak próbuję zrobić coś dla siebie, to mi się to nie udaje, a kiedy dla kogoś innego — to wszystko wychodzi za pierwszym razem. Może za mało się boję? Powinienem chyba przypomnieć sobie sytuację z pogrzebu, emocje, które wtedy czułem. Jak mi było wstyd. Ból na policzku.
Bo jak inaczej wytłumaczyć, że po raz drugi nie byłem w stanie zrobić tego eliksiru. Przecież w tej konfiguracji zawsze się udawał. Może to te nerki były jakieś felerne? Albo inne składniki.
Pełen wściekłości szorowałem kocioł, by spróbować po raz ostatni podejść do tego eliksiru. Kończyły mi się składniki i nic z tym nie mogłem zrobić.
I znów gołębia nerka — esencja ląduje na desce do krojenia, tylko tym razem, oprócz tego, że pociąłem ją na drobne kawałki, to od razu wrzuciłem do moździerza, by zetrzeć ją na gładką masę razem z katalizatorem — sosnowym złocieniem. Może to mój błąd? Może od samego początku należało wziąć właśnie ten katalizator, by lepiej ustabilizować eliksir?
Z drugiej strony, może to sprawa nastawienia. Od zawsze się mówiło, że dusza alchemika to też jeden wielki kocioł i żeby faktycznie coś stworzyć, należy pragnąć tego z całego serca. Przejść przez proces warzenia wraz z faktycznym eliksirem. Ja teraz byłem wściekły i zawiedziony, a w takim stanie trudno jest kontrolować swoje zapędy.
Wdech i wydech — pozwoliłem sobie na chwile medytacji, gdy wywar z szyszek chmielu, będący bazą eteryczną wywaru powoli się nagrzewał w kotle.
Wdech i wydech — muszę czuć, że mam pełną kontrolę nad swoim ciałem. Dopiero wtedy zaczynam powoli dodawać masę z moździerza do kotła.
I robię kolejne wdechy i wydechy, kiedy w rytm bicia serca, które powoli się uspokaja, zaczynam mieszać eliksir.

|odmieńczy eliksir dla zwierzęcopodobnych - 55, magia powstania - 10

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 53

12.05.1985

Dzisiejszy wieczór również planowałem poświęcić warzeniu eliksirów. Dobrze być przygotowanym na każdą niespodziewaną sytuację, chociaż w głębi serca bardzo liczyłem na to, że msza przebiegnie gładko. No, może maksymalnie z nudów rozpłacze się jakieś dziecko, albo ktoś zasłabnie, stojąc w tłumie.
Mimo wszystko trzeba mieć plan B.
I tym planem B miał być eliksir zamrożenia czasu, który potrafi dać przewagę w nawet najbardziej beznadziejnych chwilach. Dobrze się też składało — zostały mi jeszcze para oczu leniwca, która powoli dryfowała w przezroczystej zalewie, wypełniającej całkiem pokaźny słoik. Wziąłem łyżkę i wyłowiłem jedną z nich, przekładając organ do małej miseczki, nauczony na własnej skórze, że wszelkie okrągłe składniki, lepiej trzymać w miejscu, gdzie nie mogą ześlizgnąć się na podłogę, by wturlać się pod świeżo wypraną skarpetę na stopie.
Ogień w piecu już dawno się rozpalił, wystarczyło tylko dorzucić parę drewienek i ustawić kocioł, który bardzo starannie odmoczyłem i domyłem po wczorajszym maratonie eliksirowym. Powinienem w końcu sprawić sobie nowy, ponieważ ten obecny, przypomina już bardziej parodie na alchemiczne narzędzie. Nadal spełniał całkiem dobrze swoją funkcję.
Przyjrzałem się słoikom i pudełeczkom na szafie. Idealnym katalizatorem do tego eliksiru będą mikrocząsteczki sypkiego piasku z klepsydry — pięknie iskrzące się drobinki, które przypominają mi zawsze piasek na mojej ulubionej plaży niedaleko Bostonu. Zawsze tam było bardzo czysto i dziko. Tym razem to katalizator pierwszy ląduje w kotle — dobrze jest najpierw podgrzać go, by oblepił gałkę oczną, którą wrzucam jako kolejną. Na sam koniec, kiedy już wszystko zacznie wchodzić ze sobą w reakcję, wlewam miarkę wody z kwitnącej rzeki. Pozwalam wszystkiemu się odpowiednio poznać w kotle, po czym mieszam wszystko bardzo dokładnie, podążając wraz ze wskazówkami zegara, a raz w przeciwną stronę.

|eliksir zamrożenia czasu - 50, magia powstania - 10

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 69

01.05.1985, późny wieczór

Dzień powoli dobiegał końca a wraz z ostatnimi promieniami słońca, w niepamięć odchodził mój kac, zupełnie jakby robił to specjalnie - oferując mi bolesne męki tylko i wyłącznie w trakcie pracy, kiedy potrzebowałem być najlepszą wersją siebie. Oczywiście, nie byłem. Nastrój miałem parszywy i chyba jedyne, co mogło go poprawić - przynajmniej odrobinę - to dobra książka, muzyka… i zrobienie eliksiru. Bo w sumie, czemu nie? Miarowe bulgotanie kotła zawsze mnie uspokajało, a testowanie nowych przepisów i eksperymentowanie ze starymi przyjemnie pobudzało zmęczony umysł.
Poszedłem do kuchni i przekręciłem plastikową gałkę radia, z którego zaczęła płynąć cicha melodia, odrobię zagłuszana szumami. Spróbowałem trochę pokręcić anteną, ale niewiele to dało. Pewnie eksperymentalne zabezpieczenia magiczne sąsiada znowu się zdestabilizowały i psuły sygnał - odhaczyłem sobie w pamięci, żeby dać mu o tym znać.
Ustawiłem na piecu kocioł - piękny, nowy i błyszczący. Kupiłem go niedawno za jakieś ogromne pieniądze… które teraz nie wydają się wcale takie przytłaczające. W końcu było mnie stać na rzeczy lepsze, a ja wciąż nie mogłem w to uwierzyć. Dorzuciłem drewienek do ognia, żeby kocioł powoli zaczął się nagrzewać.
Uznałem, że spróbuję przygotować klasyk wszystkich aptek na świecie - antidotum powszechne. Ile bym dał, żeby mieć go dziś pod ręką w ciągu dnia! Niestety, teraz mogłem jedynie podarować go przyszłemu sobie.
Z drzwi lodówki wyciągnąłem, stojący koło butelki z keczupem, mały słoiczek, w którym pływało samotne gołębie oko. Trzeba znowu uzupełnić zapasy. W sumie to miałem więcej składników do eliksirów w domu niż jedzenia. Oko - esencję eliksiru, przekroiłem na pół i wrzuciłem do kotła. Od razu po nim dodałem z przełamanej szklanej ampułki katalizator - kroplę świerkowej rosy, który potrafił wydobyć z serca eliksiru działania bakteriobójcze i lecznicze. Pozostało teraz dolać bazę. Tego akurat miałem pod dostatkiem, lubiłem dodawać odpowiednie bazy do konkretnych eliksirów. Tym razem mój wybór padł na sok z liści aleo vera. Powinien dobrze podbić lecznicze właściwości reszty składników. Po tym, jak ciecz znalazła się w kotle, zacząłem powoli i starannie mieszać, mając nadzieję, że wszystko się połączy. A kiedy w końcu to nastąpi, będę mógł przelać eliksir to fiolki i zakorkować.

|antidotum powszechne - 50; magia powstania - 10; złoty kociołek +5

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

22.05.1985

Kiedy moje krótka rozmowa z Charliem Orlovskim dobiegła końca, od razu ruszyłem w stronę części kuchennej mojego mieszkania. Musiałem uzupełnić zapasy eliksirów, zanim udam się gdziekolwiek. Mieliśmy wybrać się w okolice Wallow, by poćwiczyć, a ja pamiętałem, co ostatnio mówi się o tamtych rejonach. Ginęli ludzie i, oczywiście, na jakie zwierzęta padło podejrzenie? Oczywiście były to wilki. Zawsze i wszędzie, gdy tylko działo się coś złego, to one w oczach gawiedzi były winowajcami wszystkich katastrof. Właśnie dlatego zostały niemal wybite. Czy to możliwe, że powróciły? A jeśli tak, to dlaczego teraz?
Od mojej ostatniej wizyty w bostońskim zoo minęło już bardzo dużo czasu, a innej okazji, by poćwiczyć rozmowy z moimi “krewnymi”, nie było. Nie miałem pewności, czy będę w stanie się z nimi porozumieć, jeśli jakimś cudem spotkam je na swojej drodze. Na dodatek wydarzenia ostatnich tygodni pokazały, że za długo próbowałem ubrać kaganiec na część swojej natury i teraz ona postanowiła pokazać mi, że to podejście to jedna wielka pomyłka. Byłem rozbity i potrzebowałem dodatkowej pomocy. A co może być lepszego niż eliksir, który pomaga się skupić i zebrać w sobie? Tak, eliksir wzmocnionej woli był odpowiedzią na moje problemy.
Nie był też łatwy w przygotowaniu, ale byłem na tyle zdesperowany, by spróbować.
Już na etapie dorzucania cienkich drewienek do ognia, starałem się w pełni skupić na wykonywanej czynności. Musiałem być tu i teraz, nie pozwalając myślom rozpierzchnąć się, niczym przestraszonym ptakom.
Kiedy ogień powoli nabierał siły, do jeszcze zimnego kotła wrzuciłem serce eliksiru - strzępy oślego kopyta, które trzymałem w szczelnie zamkniętym słoiku. Następnie przyszła kolej na katalizator. Mój wybór padł na orli pazur w proszku. Rozpuści się równie szybko, co drobne skrawki kopyta, oraz powinien nadać umysłowi odpowiedniej ostrości. Był to też element zwierzęcy, drapieżny. Teraz pozostało dobrać bazę. Potrzebowałem coś, co scali składniki w odpowiedni sposób. Coś, co będzie dobrze łączyć elementy zwierzęce i człowiecze. I do tego bardzo dobrze nadawała woda z leśnego źródła - z miejsca, z którego czerpały wodę wszystkie żyjące istoty, w tym i ludzie. Kiedy już wszystkie składniki znalazły się w kotle, postawiłem go na ogniu, by pozwolić, aby pod wpływem temperatury i moich energicznych ruchów drewnianą łyżką wszystkie elementy połączyły się w jeden eliksir. Obserwowałem uważnie cały proces, czekając, aż specyfik będzie gotów na to, by przelać go to szczelnej fiolki.

|eliksir wzmocnionej woli - 60; magia powstania - 10; złoty kociołek +5

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12