[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Philip Duer dnia Pią Lip 19, 2024 5:29 pm, w całości zmieniany 1 raz

Otwarte na oścież okno wpuszcza do pracowni chłód wieczornego powietrza i potępieńcze kocie wrzaski na dźwięk, których Philip przystaje przy parapecie i wygląda na ulicę. Papieros zamiera w prawym kąciku ust, a spojrzenie podbite cieniami zmęczenia odszukuje sprawcę zamieszania i największego awanturnika na Waterbury Place — czarnego, wypłowiałego kocura bez jednego ucha, weterana niezliczonej ilości kocich potyczek. Siedzi na blaszanej pokrywie śmietnika i gardłuje na coś, co pozostaje poza polem widzenia Duera, który powoli wypuszcza biało—szary obłok dymu spomiędzy warg i dogasza papierosa w popielniczce.
Teraz może zająć się pracą.
W planie ma wieczór rytuałów.
Zauważył, że te w mieszkaniu zdążyły stracić moc i należało je odświeżyć.
Pracownia zawsze była pierwszym punktem na niezbyt długiej liście.
Szklany słoik z gotową mieszanką soli, mąki i popiołu znajduje się na tej samej półce, co stos standardowych, żółtych świec. Usypanie równych linii pentagramu upływa Philipowi w akompaniamencie wieczornego zawodzenia Półtora Uchego, który wszem i wobec oznajmia kto rządzi tą okolicą.
Krok w tył i obrzucenie pentagramu uważnym spojrzeniem, doszukującym się potencjalnych niedociągnięć. Tych nie stwierdzono i Duer ustawia w jego ramionach świece.
Concentratio vis magicae, locum potentiae augere.
Słowa, po które nie musi sięgać do ksiąg ustawionych na półkach — ma je od lat wyryte na ścianach pamięci. To podstawowy rytuał. Nic do czego musiałby się szczególnie przygotowywać, dlatego zamiast po athame sięga po butelkę piwa stojącą na blacie jednego ze stołów.
Cztery zimne łyki później może wrócić do pracy.
Athame rozgaszcza się między nagimi palcami, a Philip przestępuje przez usypaną linię pentagramu, stając na jego środku.
— Concentratio vis magicae — powoli obraca się w stronę kolejnych ze świec. — Locum potentiae augere.

rytuał Nexus Energeticus (35): k100 + 20 + 5
ekwipunek: żółte świece, łańcuszek z Pursonem

The member 'Philip Duer' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 6

Naprawdę powinien pozbyć się tego zapasu feralnych świec — to chyba ta sama seria, która zawiodła go w pracowni w North Hoatlilp. Obsypany jasnymi piegami nos marszczy się w reakcji na skandaliczny brak reakcji ze strony świec. Magia nie pojawia się w powoli wietrzejącym z papierosowego dymu pomieszczeniu i Philip mocniej zaciska palce na rękojeści athame.
Nie szkodzi, nigdzie mu się nie śpieszy.
Może spędzić cały wieczór i noc na usypywaniu równych linii pentagramu, to przecież całkiem odprężające zajęcie, szczególnie kiedy zawodzi go magia na poziomie szkółki kościelnej.
Drugi raz w ciągu dwóch tygodni.
To na pewno wina tych świec.
Opuszcza wnętrze pentagramu i podchodzi do otwartego okna. Półtora Uchy jak siedział na pokrywie śmietnika, tak siedzi — tylko nie drze już pyska, może wyczuwa powagę sytuacji, a może szykuje nowy repertuar na wieczorny koncert.
Morze możliwości przed nimi.
Uprzątnięcie świec Philip umila sobie zimnym Adamsem i o dziwo, naprawdę nie czuje nawet ukłucia irytacji. To potencjalnie pojawić może się przy drugiej porażce, której przecież nie przewiduje. Te świece nie mogą być aż tak gówniane, prawda?
W osobnym pudełku leżą te zamówione u Scully, ale czekają na coś bardziej odkrywczego, niż Nexus Energeticus. Duer ma w stosunku do nich określone plany, które jednak spycha na później — dopóki nie poradzi sobie z podstawami, nie ma sensu brać się za poważniejsze rytuały.
Świeże rozstawienie świec i wejście pomiędzy nie.
Athame kieruje w stronę tej ustawionej najbliżej okna.
— Concentratio vis magicae — słowa wypowiada powoli i starannie. Obraca się ku kolejnym ze świec. — Locum potentiae augere.

rytuał Nexus Energeticus (35): k100 + 20 + 5
ekwipunek: żółte świece, łańcuszek z Pursonem

The member 'Philip Duer' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 87

Rozbłysk ognia na końcach knotów wita uśmiechem. Nie można było tak od razu? Banalnie banalne, ale dlaczego nie zdołał rozpalić świec za pierwszym razem? Czy to naprawdę wina wosku rodem z masowej produkcji? Czy może kociego akompaniamentu zza okna?
Wiadomo, że nie jego samego, a czarne zwierzę nie towarzyszyło mu w galerii L'Orfevre.
Drogą dedukcji — wykorzysta zapas posiadanych świec i nigdy więcej nie wróci do sklepu, w którym je kupił.
Rytuał Łatwej Przewagi będzie idealny do przepalenia ich pozostałości.
Dla reszty też na pewno znajdzie coś prostego.
Póki co powinien zrobić miejsce do dalszej pracy. Dogasza świece i wyrzuca je do kosza znajdującego się pod stołem, na którym zazwyczaj układa misę do zaklinania demonów. Kot za oknem wznawia swój recital i Philip uśmiecha się delikatnie pod nosem, popijając z butelki chłodne piwo.
Drugie wciąż czeka na otwarcie.
Ternum virium et vigoris huius domus, Duer mógłby wyrecytować z pamięci obudzony w samym środku nocy. Id est quod opto, dodałby zanim świadomość wróciłaby do niego na dobre.
Żółte świece ustawia po kolei na każdym ramieniu pentagramu, a następnie dosypuje rytualną mieszankę w miejscu, które przez nieuwagę naruszył chwilę wcześniej.
Półtora Uchy chwilowo milknie i Philip zamierza wykorzystać moment ciszy na kolejny — ale nie ostatni —  tego wieczora rytuał.
Trzeci raz wchodzi do wnętrza pentagramu i wyciąga athame w stronę pierwszej ze świec.
Tym razem wybiera tę na przeciwko drzwi do pracowni.
— Ternum virium et vigoris huius domus — znajome słowa miękko układają się na końcu języka. Wskazuje kolejne ze świec. — Id est quod opto.

rytuał Łatwej Przewagi (30): k100 + 20 + 5
ekwipunek: żółte świece, łańcuszek z Pursonem

The member 'Philip Duer' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 27

Łatwo już było.
Przyjemnie także.
Czas na coś bardziej skomplikowanego, niż rytuały rodem ze szkółki kościelnej. W tym przypadku nie ufa swojej pamięci, dlatego pierwsze, co robi po wygaszeniu świec to sięgnięcie ku regałowi z książkami. Nie musi szukać, wszystko w pracowni ma swoje stałe miejsce. Oprawa tego konkretnego tomu jest szara i niepozorna, tylko tytuł wyróżnia się złotawymi literami. Wnętrze księgi tonie pod zapiskami na marginesach, wszystkie sporządzone schludnym pismem Duera.
Lata największej zażyłości ze specjalistyczną literaturą Philip ma już za sobą. Spora część jego księgozbiorów jest wspomnieniem z okresu studiów nad magią powstania i wygranej walki o tytuł biegłego w tej dziedzinie. Trzymana w dłoniach księga nie jest wyjątkiem. Rytuał żony Lota to strona dziewięćdziesiąta szósta i wspomnienie największej przeżytej migreny lata tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego, kiedy po raz pierwszy postanowił go wypróbować, co skończyło się jedną wielką katastrofą.
Później było już tylko lepiej.
— Corpus tuum torpescit cum me tangis — słowa nie układają się na języku równie swobodnie, co ich poprzednicy. Powód jest prozaiczny. Po tę inkantację Philip sięga zdecydowanie rzadziej, dlatego potrzebuje przećwiczyć ją, zanim wejdzie między linie pentagramu. — Quia superfluum es floccus.
Kiedy upewnia się, że każde z dziesięciu wyrazów odpowiednio głęboko wydrapał na ścianie pamięci, może odłożyć książkę na blat stołu i sięgnąć do szkatułki, w której trzyma najbardziej osobistą biżuterię. Złoty pierścień z jadeitem wygodnie odnajduje swoje miejsce na dłoni, tuż przy rodowym sygnecie.
Przy tym rytuale zamierza sprawdzić dwie nowości.
Jedwabną chustę z magiczną nicią i zestaw świec od Scully.
Zobaczmy, ile warte są dopiero debiutujące talenty dwóch rzemieślniczek.
Błękit apaszki owiniętej na prawym nadgarstku kontrastuje z piwnymi świecami, które Philip uważnie rozstawia w każdym z ramion pentagramu. Sam pentagram poprawia w miejscu, gdzie linia uległa niewielkiemu zatarciu.
Wygląda to dobrze.
Przedmiot rytuału — złotą gałkę od drzwi — ściska w lewej dłoni, zaś athame w prawej i wchodzi do wnętrza pentagramu.
— Corpus tuum torpescit cum me tangis — ostrożnie dobiera właściwe słowa, płynnie odwracając się w stronę każdej z piwnych świec, wskazując na nie lśniącym ostrzem athame. — Quia superfluum es floccus.

rzut: Rytuał żony Lota (65-15-15): k100 + 20 + 5 + 1
skutki uboczne: k60 - 5 - 1
ekwipunek: piwne świece klonowe (-15 do rytuałów na przedmiotach), konsekrowana gałka od drzwi (-15 do rytuałów na niej), złoty łańcuszek z Pursonem, złoty pierścionek z jadeitem, jedwabna chusta przeszyta nicią w kolorze mysim

The member 'Philip Duer' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 85

--------------------------------

#2 'k60' : 30

Satysfakcja gwałtownie rozlewa się na dnie błękitnego spojrzenia. Dawno nieużywany rytuał nie zaśniedział, moc rodem z Piekła zareagowała na wezwanie, a knoty świec autorstwa Scully aż zaskwierczały od rozpalającego je ognia.
Doskonała robota.
Wręcz podręcznikowa.
Chłód obleczonej złotem gałki, na której Philip wciąż zaciska palce, zdaje się wyparowywać. Trudno powiedzieć, czy chłonie ciepło skóry czy przelewa się przez nią moc rytuału. W wyobraźni opcja numer dwa jest wyraźniejsza, ale tylko tam.
Duer przestępuje przez linię pentagramu — jeszcze jej nie zamazuje, jeszcze będzie potrzebna — i ostrożnie odkłada na blat stołu swoje najnowsze pułapko—dzieło. Magia powstania pełna jest podobnych niespodzianek dla zbyt wścibskich oczu i dłoni, i Philip ma w planie powolne dekorowanie nimi mieszkania.
Nie dotykaj to zalecenie, które warto traktować poważnie i wie to każdy, kto chociaż raz przekroczył próg pracowni Duera.
Ciche psss otwieranej butelki miesza się z kocim zawodzeniem za oknem. Sukces należy celebrować, choćby i zimnym piwem opłukującym gardło z resztek łacińskich inkantacji. Chmielowe nikłe procenty umilają mu uprzątnięcie z ramion pentagramu zużytych świec i rozstawienie nowych, tym razem bardzo pospolitych i bardzo żółtych. W planach ma jeszcze jeden rytuał, ale ten póki co, może zaczekać.
Przed Philipem inne wyzwanie, do którego realizacji dwa dni temu pożyczył od Havillarda śrubokręt, bo kompletnie nie pamiętał, gdzie w mieszkaniu trzyma własną skrzynkę narzędziową.
Odkręcenie zewnętrznej gałki od drzwi nie może być skomplikowane. Potrafi to przecież byle cieć. Pół butelki piwa później wiedział, że trochę rozminął się z rzeczywistością w swoich założeniach, ale koniec końców mógł odhaczyć kolejną pozycję na swojej liście. Śrubokręt krzyżakowy spisał się dobrze, a cierpliwe dłonie bez większego problemu poradziły sobie z nieoczywistym dla nich zadaniem.
Przeklął przy tym zaledwie dwa razy i to dopiero w momencie przykręcania nowej gałki po zewnętrznej stronie drzwi.
Pasowała idealnie, mimo to Philip wciąż woli athame od śrubokręta i chętnie wymienia jedno na drugie.
Ostatni tego wieczora rytuał i koniec.
— Lapides custodes — mówi, kiedy z powrotem znajduje się we wnętrzu uprzednio przygotowanego pentagramu. Odwraca się powoli w stronę żółtych świec, kierując ku nim athame. — Intrusos agnoscere et repugnare.

rytuał: Kamienny Strażnik (70): k100 + 20 + 5 + 1
2k3 na ilość kamieni
ekwipunek: żółte świece, łańcuszek z Pursonem

The member 'Philip Duer' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 83

--------------------------------

#2 'k3' : 2, 2

Pracownia nieczęsto widziała gości — obwarowana rytuałami, skrupulatnie uporządkowana i skrywająca, co cenniejsze zasoby i prace. Pewnie nierozważnie było wpuszczać za jej próg Overtona, szczególnie kiedy ten w jednej ręce dzierżył butelkę wódki, a gdzieś za pazuchą obiecane kadzidło — niemożliwe, żeby o nim zapomniał.
Błękitne spojrzenie podbite sinymi cieniami wychodzi na spotkanie oczom równie niebieskim, a kącik ust Duera drga w uśmiechu, kiedy szerokim gestem dłoni bogatej w złoto biżuterii wskazuje długi korytarz.
— Tylko nie dotykaj klamki — przypomina. Poprzednia noc zmięła go bólem głowy, będącym wspomnieniem rytuałów rzucanych w Maywater i chwilowo naprawdę nie ma ochoty na odprawianie kolejnych — ani tym bardziej ich łamanie. — Testowałem ostatnio na niej rytuał, więc chwilowo jest wyłączona z użytku.
Rola odźwiernego przypada więc jemu i zbliża Philipa o krok do zostania gospodarzem poprawnym. Pozłacana gałka gładko ustępuje pod dotykiem ciepłej dłoni, otwierając przed mężczyznami widok na długi stół zwykle służący do zaklinania demonów. Teraz zamiast misy na oleje stoi na nim kadzielnica, karafka z wodą i dwie szklanki ze rżniętego kryształu. Beatrice Laffite osiwiałaby od tego pokazu gościnności i hojności.
Czego chcieć więcej?
W kuchni pewnie udałoby mu się zlokalizować cytrynę albo dwie, ale nawet tego nie mógł być do końca pewien.
— Pół nocy nie spałem — prawda — zastanawiając się, co to za przełomowy projekt — kłamstwo.
Zatrzask papierośnicy klika cicho, a filtr Marlboro znajduje drogę do ust. Otworzenie jednego z dużych okien ma zapobiec uwędzeniu Overtona, Philipowi dym zdaje się nie przeszkadzać. Opiera się biodrem o jeden z parapetów i spogląda na kuzyna wyczekująco, zostawiając w jego dłoniach butelkę i to, co należy z nią zrobić.
Opróżnić.
Najlepiej w miarę sprawnie.
W barku w salonie czekają następne, a środa to mały piątek, choć dla artystów prawdopodobnie każdy dzień może nim być. W końcu nie jest to prawdziwa praca. To złota myśl, dlatego Duer zostawia ją dla siebie, strzepując pierwszy popiół z papierosa do popielniczki przygniatającej najnowszy numer Zwierciadła.

Maurice uśmiechał się niewinnie, kiedy pokazywał właścicielowi mieszkania swoje wkupne. Butelka wódki jak zwykle wyglądała niepozornie i jak zwykle porobi ich bez najmniejszego problemu. Przeźroczysty płyn obmywał okolice korka, aż prosząc się o rozpieczętowanie tegoż daru, ale najpierw wypadało przynajmniej donieść go pracowni.
– Po co zaklinać klamkę? – Zapytał, unosząc brwi w taki sposób, jak gdyby sensowność tego ruchu była absolutnie kwestionowalna. Nie była, ale on sam nigdy nie wpadłby na to, aby zaklinać swoją pracownię czymkolwiek niebezpiecznym. Z drugiej strony, w jego pędzlach nikt nie chował drogocennych kamieni i demonicznych olejków.
Wszedł bez lęku za Philipem, natychmiast znajdując miejsce, przy którym mieli dzisiaj wspólnie zalać mordę. Maurice nie czekał na pozwolenie do „poczucia się jak u siebie”. Całe szczęście, bo pewnie by się nie doczekał. Odłożył nieopodal szklanek niewielkie zawiniątko, w którym zebrał materiały, na których pragnął poćwiczyć, a potem wprawnym ruchem odbezpieczył napitek, rozlewając go oszczędnie do…
– Szklanki… nie wiem, czy zdążę ci o wszystkim opowiedzieć, nim zaczniesz potykać się o własne nogi. – Naigrywał się, bo chociaż lepsze byłyby kieliszki, szklanka też miała spełnić swoją rolę. Równie dobrze mogliby łoić prosto z butelki, więc nie było najgorzej. Maurycy, gdy już im polał,  odgarnął z czoła jasne włosy i popatrzył z byka w kierunku uchylonego okna. Następny morderca własnego zdrowia, chciałoby się rzec.
– Coś jest we mgle! – Stwierdził, gdy zbliżył się do Philipa ze szklaneczką. Wskazał nią na świat zza uchylonej ramy z nadzieją, że Duer odwróci się w stronę okna. – Bądź łaskaw udusić to coś, zamiast dusić mnie.
I wydychaj to gówno właśnie tam, mówiło jego pełne zdegustowania spojrzenie. Czy było coś w rzeczonej mgle? Pewnie tak – trochę trawy i kilka grzybów, na więcej by nie liczył, ale to musiało im wystarczyć.
Wcisnął w palce kuzyna napitek, nie zamierzając cackać się z pierwszą kolejką, jaką zamierzał strzelić jeszcze przed swym monologiem.
– Pamiętasz, jak Sophia za młodu próbowała mi wbić do głowy co nieco o jubilerstwie? – Zapytał i przywołał imię swojej matki pochodzącej od L’Orfevre, przez którą łączyły ich więzy krwi. – Ni chuja jej nie wyszło, bo zamiast wtykać aleksandryty w ramki ze złota, wolałem je namalować.
Był w tym zakresie straszliwym ignorantem, aż do niedawna, kiedy coś zdecydowanie się zmieniło. Może wreszcie zauważył, jak niektóre skałki potrafią się błyszczeć? To byłby wyjątkowo „szybki” orient.
– Nadszedł ten dzień, w którym przestanę jej przynosić wstyd. – Zarządził to tak, jak gdyby Philip zdążył się już na coś zgodzić. – Naucz mnie podstaw. W wolnych chwilach chcę pobawić się w jubilera. Wziąłem kilka surowców, z którymi pewnie nic mądrego nie zrobię, chyba że pozwolisz mi potrzymać szczypce.
Nie musiał dodawać, że lepiej byłoby to zrobić teraz, zanim kadzidło psychozieloności, które wziął ze sobą, całkowicie zmiecie ich z planszy.

— Pod koniec kwietnia okradziono jubilera w Little Poppy Crest — to co prawda inne miejsce i inny czas, ale pewne wartości w życiu Duera są stałe — dba o własne interesy i wszystko, co z nimi pośrednie. Bezpieczeństwo zgromadzonych w pracowni kosztowności i własnoręcznie sporządzonych projektów jest pewnym priorytetem na liście nielicznych obowiązków, od których się nie uchyla.
To wszystko przypomina Philipowi o liście sygnowanym nazwiskiem nestora L'Orfevre i marszczy lekko czoło, razem z dymem z papierosa wydmuchując z siebie kolejne myśli i słowa.
— Wujowi Feliksowi zamarzyło się wykorzystanie tego i wejście tam z naszą biżuterią.
To już inny temat i nie ma nic wspólnego z zaklętą rytuałem gałką od drzwi; jeszcze nikomu o tym nie mówił, bo sam nie do końca rozgryzł pomysł nestora. Nie miał czasu na podsumowanie wszystkich za i przeciw — ani sporządzenie biznes planu z prawdziwego zdarzenia.
Nie wiedział, czy to w ogóle ma sens. Komercja i powszechność nie zawsze była dobra — nie w tej branży, gdzie powinni podpierać się raczej teoriami Leibensteina i to nie tymi o owczym pędzie.
Maurice był za trzeźwy, żeby o tym słuchać. Philip był za trzeźwy, żeby uwierzyć, że kuzyna może to naprawdę zainteresować. Szara smuga dymu rozpływa się w powietrzu współdzielonym z Overtonem, mimo dobrej woli truciciela, który odwraca się w stronę otwartego okna.
Nie szkodzi — wytrzyma.
Potrafi przecież na całkiem długo wstrzymać oddech — jest dobrym pływakiem.
— W takim razie musisz mówić szybko.
Za uśmiechem nadchodzi nieznaczne wzruszenie ramiona, kiedy Philip przejmuje szklankę z czystą. To przecież nie tak, że zamierza zerować ją, jakby jutra miało nie być.
Przynajmniej nie na tym etapie wieczoru, gdy jeszcze jest bardzo poważnym i bardzo racjonalnie myślącym człowiekiem, który ostrożnie przybija szkło do szkła Overtona i wychyla ze szklanki skąpą ilość wódki.
Krzywi się przy tym tylko trochę i to bynajmniej na kolejne słowa kuzyna. Oczywiście, że pamięta próby Sophii, żeby zainteresować syna sztuką jaką było osadzanie kamieni w metalach szlachetnych. Nie odniosła w tym sukcesu — farby i płótna były dla niego bardziej absorbujące, czego Philip nigdy nie potrafił zrozumieć. Dzięki temu miała więcej czasu, który mogła poświęcić jemu samemu, pokazując jak zminimalizować potencjalną stratę żadu, który szybko stał się jednym z ulubionych minerałów Duera.
— Myślałem, że opowiesz mi coś więcej o tej blondynce z pogrzebu starego Cartera — tu naprawdę nie ma co owijać w bawełnę — kwestia ta może nie spędza snu z powiek Duera, ale dźga wrodzoną ciekawość. — A ty mi tu, że jubilerstwo ci się nagle marzy. No, ale dobrze. Co takiego przyniosłeś ze sobą? Pokaż. Pisałeś też o książkach mamy.
Nie bardzo widzi siebie w roli nauczyciela znudzonego codziennością malarza—artysty, mimo to Philip jeszcze nie oponuje, bo i nie ma tego w zwyczaju, kiedy rozchodzi się o Mauriego. Jego asertywność przy kuzynie nie jest zbyt wyraźna, czego sam na co dzień chyba nie zauważa.
— Więc, co to za dziewczyna?