First topic message reminder :

Kiedy pierwszy raz zatopił nóż w ludzkim ciele, wydawało mu się, że krew na stałe splamiła jego ręce. Budził się w środku nocy, z wrażeniem, ze oblepia palce i niezależnie od tego, ile czasu spędził w łazience, nad zlewem, ile razy, by je szorował, te wrażenie nie znikało. Czuł jej smród, a gdy patrzył w lustro widział twarz tego, co sie wykrwawiał. Nie zamknął oczu, nie odwrócił spojrzenia. Patrzył mu prosto w ślepia, obserwował jak blask życia z nich wygasa, jak zachodzą mgłą, jak się zapada.
Głęboki wdech i jeszcze głębszy wydech.
Palce zanurkowały w poszukiwaniu paczki papierosów, ale nie nakarmił spragnionego organizmu kolejną dawką tytoniu. Nie teraz. Teraz, gdy zamarł bez ruchu i wpatrywał się w płonącą kukłę, nie bronił się przed niczym. Słabości odcisnęły się na jego twarzy - jedna, po drugiej. Był ich pełen. Kolekcjonował je jak wszystkie towarzyszące mu tęsknoty. Zacisnał mocniej palce na dloni Nevella. Nadal nie wiedzał, czy Bloodwroth był wstanie zapełnić tę pustkę. Czasem deszczowe chmury były odganiane przez promienie słońca, ale złe dni nie minęły. Wszystko, co tłumił, nadal w nim żyło. Jak żywy organizm. I czasem chciał, aby ktoś to od niego zabrał.
Przestać czuć cokolwiek.
Myśl, która towarzyszyła mu przez lwią część życia, rozbijała go na atomy. Roztrzaskana dusza na kawałki. Zatracone cząsteczki człowieczeństwa. Śmierć, krew, śmierci i jeszcze więcej krwi. Nie miał prawa do uczuć. Powinien się od nich odciąć na dobre.
Nie czuć nic. Pogrążyć się w bezemocjonalnej próżni.  Zatracić w tym, co strawiło jego rodzinę - w szaleństwie. Przeniknęła pod skórę, płynęła w naczyniach krwionośnych razem z krwią, była pompowana do serca.
Czuł jego bicie. Natarczywe, gwałtowne. Czasem chciał je wyrwać z własnej piersi i zamknąć w szkatułce. Żyć bez niego.  Wyobrażać sobie, ze ta egzystencja byłaby dużo prostsza.
Bez bólu. Bez poczucia pustki. Bez samotności.
Jednak - pomimo najszczerszych chęci - uczucia nadal były na swoim miejscu. Gromadziły się w nim jak burzowe chmury na wiszącym nad ich głowami sklepieniu. I zwiastowały to samo - burzę, nad którą tracił kontrolę. Zawsze taki był. Emocjonalnie porywczy.
Zgłuszał je w bólu. Był jego ucieczką. Tratwą, dzięki której balansował na krawędzi świadomości. Wypalał je żarem papierosa na skórze. Małe blizny po oparzeniach zdobiły jego blade ramiona. Było ich pełno. Układały się w konstelacja jego obłędu.
Bliżej, coraz bliżej,, słyszał głos Dahli przy uchu. Podejdź bliżej. Jeszcze jeden krok w przepaść.
Wybrał ją dawno - drogę ku zatraceniu. Na jej końcu znajdowała się wiara w Lilith. Błądził po krętych, układających się w labirynt, zakamarkach swojego umysłu. Już dawno się w nim zagubił, zatracił. Nie mógł uchwycić majaczącego na horyzoncie szczęścia.
Jak długo to jeszcze potrwa?
W symfonii dźwięków wlasnych myśli usłyszał głos na granic szeptu - Inspirat. Spirala strachu zacisnęła się na jego żołądku, wspięła sie po klatce żeber, wślizgnęła się w drogi oddechowe, trafiła do przełyku, zacisnęła swoje szpony na jego krtani.
Stał - twarzą w twarz ze swoim największym lękiem. Przełknął ślinę. Choć wiedział, ze wskazówki nadal przesuwały się po tarczy zegarka - słyszał uporczywe tik-tok w głowie -  wydawało mu się, ze czas stanął w miejscu. Zbliżył dłoń ku płomieniom.
Nie czuć nic więcej.
Języki ognia polizały go w skórę, jednak nie stopiły jej. Łaskotały czule, jakby były skore na figle. Przymknął powieki. W jednej chwili poczuł, jak coś w nim umarło.