Msza zrodziła w nim kolejne wątpliwości, które zaplątały się w myśli niepoukładane; kiedy stanie na nogach? kiedy wyceluje wzrok w linie horyzontu bez zbędnego balastu myśli w głowie i tężących pod sercem emocji, których nie potrafił nawet nazwać?
Otoczył spojrzeniem sylwetkę Bloodwrotha; do ust przykleił uśmiech; dużo ładniejszy od tego, który zazwyczaj wykrzywił jego wargi. Cecil go odwzajemnił, choć z mniejszym przekonaniem, jakby w obawie, że tym gestem, zaburzy emanującą od skrzypka wesołość, ale milczał, milczał uparcie od kilku minut, milczał, bo bał się, że słowa ugrzęzną mu w gardle i nie będzie w stanie wykrzesać z siebie żadnego zlepka liter, nawet tego najmniej składnego.
Milczał, gdy dłoń zanurkowała do kieszeni. Milczał, gdy Nevell powiedział krótkie jesteśmy na miejscu. Milczał, kiedy zaszło słońce, a ich sylwetki tonęły w ciemności; księżyc, schowany w chmurach, nie oświetlał im drogi.
Papieros tlił się między ustami, gdy Nevell nadal ich wycieczce żywszego tempa. Jesteś pewny, że to tu?, chciał zapytać, ale, zamiast słów, z ust wypluł obłok szarego dymu, który na ułamki sekund przysłonił jego twarz, zanim nie potargał go na strzępy wiatr.
Potrzebowali rozrywki, chwili rozrywki, potrzebowali sam na sam w swoim towarzystwie, potrzebowali wyplątać się, chociaż na kilka sekund, od zakleszczających sie na ich sylwetkach szponów brutalnej, nie znoszącej kompromisów rzeczywistości.
Przekazał mu papierosa, a sam zainteresował się skromnym prowiantem w postaci zakupionych jeszcze na mieście frytek; chociaż już dawno wystygły, włożył sobie jedną do ust, a twarz wykrzywił grymas, któremu daleko było to oznaki radości.
- Tę sól to sobie mogli darować - mruknął pod nosem. Za słone, zimne, fuj. Miał ochotę wyrzucić całą zawartość papierowej torebki do mijanych pod drodze krzaków, ale z szacunku do przyrody, zrezygnował z tego pomysłu. - Już lepiej smakowałby z chilli. - Podejrzewał, że tej zachcianki, gdy znajdowali się daleko od cywilizacji, Nevie nie mógł spełnić, zatem zlizał z ust posmak rozczarowania i rozejrzał się po najbliższej okolicy.
Pogrążony w stagnacji lunpark nie zasługiwał na los, jaki go spotkał; centrum dawnej rozrywki i radości, było tylko echem przeszłości; wrakiem tego, co było.  
W oddali majaczył cień diabelskiego młyna, ale nie Cecil, w swojej ignorancji, nie poświecił mu tyle uwagi, na ile bez wątpienia zasługiwał, co innego przykuło jego uwagę - autodrom ukryty w samym sercu zapomnianej krainy uciech.
Spróbował sobie wyobrazić, jak tu było kiedyś. Spróbował zwizualizować sobie roześmiane twarze cieszącego się z życia tłumu, rodziców z dziećmi; balonu z helem unoszące się ponad ich głowami, różowe obłoki waty cukrowej, klauna balansującego między rzekom ludzi, wesołą, skoczną melodię; czego świadkiem było te miejsce, dlaczego spotkał go tak okrutny los?
W głowie Fogatry'ego wybrzmiewała melodia utraconej zabawy; czasy przeszłe, nieważne, zagrzebane pod kurzem wspomnień.
- Umiałbyś tym jeździć? - pytanie wyszeptał prostu w jego ucho, gdy splótł ze sobą ich palce. Echo śmiechów, krzyków, rozmów - wydawało mu się, że je słyszał, zawieszone w czasie i przestrzeni. Te przekonanie zacementował nieprzyjemny dreszcz przebiegający wzdłuż linii kręgosłupa.

Rzut na kość w lokacji

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3

- Sugerujesz, że frytki można smażyć tylko za dnia? - subtelny uśmiech był tylko imitacją oznaki radości, kiedy spojrzenie napotkało twarz Nevella, w drodze do wiszącego nad ich głowami diabelskiego młynu. Wyglądał jak wrak, widmo ulotności otulone przez mgłę wspomnień. - Nie dyskryminuj nocy, ma nam sporo do zaoferowania. Poza tym nie wróćmy do domu. Chcę zobaczyć wschód słońca, stamtąd - wskazał palcem na najwyższy punkt, który wyznaczał linie horyzontu.
Nevie, jak boli upadek z dziesiątego piętra?, chciał zapytać, może student medycyny dysponował taką wiedzą?
Wbił spojrzenie w przestrzeń przed sobą; otaczała go ciemność i wątpliwości.
Myślisz, że  moment konfrontacji z płytą chodnika jest bolesny?
- Niby wesołe miasteczko, a wypruło ze mnie całą radość. - Kłamstwo. Ostatnia radość była mu zupełnie obca; jak mateczna troska, albo oddalająca się od niego nadzieja. Ostatnio radość była luksusem,  a na luksus nie było go stać.
Wsunął papierosa między wargi; nawet ciepło, które otuliło jego dłoń, gdy Nevell objął ją palcami, nie przynosiła mu ukojenia, wracajmy do domu.
Dzień był ciepły, a on czuł chłód; dłonie miał równie zimne, co zawsze, spojrzenie obojętne, ton głosu monotonny. Chciał czuć, co Nevell. Chciał, by świt dal mu pewność, że Bloodwroth go nie porzuci.
- Lumifluctus - cichy szept przecinający ciszę przyniósł magię ciepłem  przepływająca przez sploty skóry. Wyplątał palce z uścisku Nevella i objął nimi jego kark. - Chcę - wyszeptał mu prosto w rozchylone wargi - by to miejsce chociaż na chwilę było takie jak kiedyś.
Wraz z tymi słowami, nad ich głowami rozbłyska iluminacja świetlna - różnobarwne sople rozproszyły ciemność, a on objął wargami przebiegły uśmiech, który tlił na ustach Bloodwortha.
Nie czekał, aż Nevell odwzajemni gest czułości; nie czekał, aż ich sylwetki znowu pochłonie mrok; nie czekał aż nastrój pryśnie jak bańka mydlana. Wydawało mu się, że czuje na karku natarczywe, obce spojrzenie; nawet tu nie mogli zanzać odrobiny prywatność? Odsunął się od obiektu swoich westchnień i objął spojrzeniem skrawki otoczenia, by zlokalizować położenie intruza; nieprzyjemny dreszcz spłynął wzdłuż linii kręgosłupa.
- W budce od obsługi autodromu ktoś jest - wpadł Bloodworthowi w słowo, potwierdzając swoje przeczucie, które, skonfrontowane z rzeczywistością, pozostawiło na języku nieprzyjemny, metaliczny posmak krwi.
Choć dłonie mu zadrżały, choć papieros, którego obracał nerwowo między palcami, skonfrontował się z podłożem, a on, by nie kusić losu, zmiażdżył go pod podeszwą buta; choć czuł, jak strach zacisnął się pięścią na jego żołądku, podszedł ku budce, by zdemaskować podglądacza.
Gdyby w tym momencie Cecil wiedział, że za rok Stephan King wyda książkę, gdzie głównym zakapiorem będzie klaun zwany Pennywise, nie sięgnął by tak ochoczo po nóż i nie wbiłby jego ostrza w głowę kukły, jednak, nie dysponując taką wiedzą, dłoń wręcz ochoczo odnalazła rękojeść noża, a jego stal głowę dziecięcych koszmarów; krew nie spłynęła po czole pajaca, ale Fogarty'emu wydawało się, przez kilka sekund, że z nieruchomych ust, wydobył się cichy, gardłowy śmiech rozbawienia.
- Nie jest prawdziwy - najpierw słowa, potem westchnienie ulgi, w następnej kolejności parodia uśmiechu na ustach, a po kolejnych pięciu uderzeniach serca śmiech opuszczający wąski tunel krtani; nie miał nic wspólnego z rozbawieniem, był oznaką histerii, sposobem, by wyrzucić tłamszone w sobie emocje. - Revera - wyrzucił z siebie między jednym a drugim haustem powietrza; karykaturalne dłonie utkane z cieni zacisnęły się, w ramach zemsty, na sylwetce kukły.
Wariował, stopniowo tracił nad sobą kontrolę; Nevie, to tylko kwestia czasu, kiedy przekroczę granice obłędu.
Chwile później rozbawienie go opuściło; wyprostował sztywno plecy i sięgnął spojrzeniem do stojącej nieopodal sylwetki; wiszące nad ich głowami światła feerią barw oświetlało jego twarz, przez co nie mógł zdiagnozować towarzyszących mu emocji.
- Może w tej budce znajdziemy źródło zasilania? - głos mu nie drżał, był spokojny, jakby wydarzenia sprzed chwili nigdy nie miały miejsca; jakby nie był bliski załamania nerwowego; jakby świat, w który wierzył, nie rozpadł się na kawałki.

Lumifluctus, k92+8
Revera, k61

Silientumvitae ciepłem magicznej energii rozlało się po jego ciele, przynosząc, przynajmniej chwilowe i równie zbawienne ukojenie, którego Fogarty potrzebował. Ręce przestały mu drżeć, mógł unormować oddech, dopasowac go tętniącej w naczyniach krwionośnych krwi i bicia serca, a jednak nie wykrzywił ust w grymasie wdzięczności. Uniemożliwiły to słowa, które chwile później przecięły cisze, rozdrapując ledwo zabliźnione, ukryte głęboko pod skórą rany.
Nawet nie wiesz, ile zła wyrządzają mi twoje słowa, Nevie, cicha refleksja zagościła w przestrzeni umysłu, gdy przymknął powieki, czując jego kojący, ciepły dotyk na swoich policzkach i mgiełkę oddechu na skórze.
- Co złego jest w emocjonuj eksplozji? - pochwycił jego spojrzenie, ton głosu, a nawet mimikę twarzy; przykro mi, kurwa, Nevie, że nie potrafisz się cieszyć chwilą, jak dawniej, że, gdy tylko zamknęliśmy naszą relacje w ramach związku, próbujesz zmusić do zwierzeń, ciągnąc za język, analizować moje słowa i rozliczać z każdego potknięcia. Widzisz to, prawda? Mam więcej wad niż zalet, więc, kurwa, przestrzeń się łudzić, że w końcu się przed tobą otworzę, albo że mnie naprawisz.  - Boisz już że pewnego dnia przestanę odbierać twoje telefony? - w cecilowym tonie głosu również pojawiła się gorycz, a na ustach zatlił się zgorzkniały, pozbawiony radości uśmiech. Prawdopodobny scenariusz. Stał na krawędzi. Dwa kroki na przepaścią. Wystarczyło jedno uderzeń serca, by pokonać ten dystans. Wypić całą butelkę wina, zapalić jointa, napełnić wannę wodą, ostrzem noża podciąć sobie żyły i zatonąć we wszystkich, gromadzonych przez lata rozczarowań. - Mówiłem już. Czasem się duszę i nie mogę złapać tchu.  Czuję sie jak intruz we własnym ciele. Przedwczoraj, gdy podczas kąpieli, docisnąłem peta do skóry - tak, ciągle to robię, Nevell, zauważyłeś? - nie poczułem nic. Zupełnie nic. Muszę zmienić otoczenie. Wyjechać z tego przeklętego miasta, jak najdalej, inaczej nigdy nie złapię równowagi.
Tak, Nevie, unieszczęśliwiasz mnie. Każdy twoje słowa tnie moja skórę boleśniej od najostrzejszego noża z mojej kolekcji. Każde twoje spojrzenie sprawia, że oddycham z większym trudem. Każde twoja nieudolna próba zrozumienia tego, przez co przechodzę, rozrywa moje serce.
Myślał, że będzie łatwiej, gdy wyzna mu co do niego czuje. Myślał, że będzie łatwiej, kiedy złączy ich usta w pocałunku. Myślał, że będzie łatwiej, gdy zatrzyma go przy sobie. Ale tylko się łudził. Nie było łatwiej. Było gorzej. Nevell ciągle wytykał mu słabości. Ciągle czuł na sobie ciężar jego spojrzenia. Ciągle czuł się niewystarczający. W końcu i on porzuci się, jak każdy, gdy przekonał się na własnej skórze, że w twoim uśmiechu nie ma nawet odrobiny szczerości, słyszał głos Dahlii w swojej głowie. Niewidzialna pięść oczekiwań zacisnęła się na jego klatce piersiowej i nie mógł przez to oddychać. Może powinien pozwolić mu odejść?
Powiedz, Nevie, jak się ma czuć ktoś, kto stracił coś, w co wierzył większą cześć swojego życia? Jak może się czuć, ktoś kto zabijał dla tej wiary, a wszystko to, co dawało mu siłę, przestało, w jednej chwili istnieć?
- Może nasze znajomość to też jedno wielkie kłamstwo. Wierzyliśmy, ze Lilith połączyła nasze drogi i miała wobec nas plan, ale teraz gdy - przełknął gwałtownie silne; własny głos, brzęczący w skrawkach dzielącej ich przestrzeni, wydal mu się zupełnie obcy, podobnie jak dreszcze niepokoju przechodzące wydłuż linii kręgosłupa, podobnie jak obijającego się boleśnie o żebra serca - odeszła, tracę grunt pod nogami. To tylko kwestia czasu, kiedy upadnę. Chcesz, żebym pociągnął cię za sobą na dno?
Kwestia zasilenia, zgodnie z życzeniem Nevella, przestała zajmować cecilowe myśli. Stojąc w kompletnym bezruchu, w otoczeniu ciemności - iluminacja zgasła - wbił spojrzenie w jego sylwetkę.
- Nic nie jest takie, jak przedtem. Wszystko wydaje się obce. Nawet smak papierosa. Duszę się pieprzonym dymem, jakbym palił od tygodnia, a nie dziesięciu lat.
Nie potrafił mówić wprost o swoich uczuciach, więc Nevell musiał nauczyć się czytać między wierszami.

Nie szukał zrozumienia. Bloodwroth nigdy, nawet w połowie, nie był tak zaangażowany w Kowen jak Cecil. Stał z boku, nigdy nie podejmował inicjatywy. Nie pozostawił swojego życie na szali. Tkwił w objęciach luksu, otoczony ciepłem troski i miłości. Nie zatracił się w tym wszystkim. Nie zatonął w obecności Lilith. Nie była jego latarnią morską oświetlającą pogrążone w ciemności skrawki przestrzeni światłem. Nie sprzedał jej swojej duszy. Nie zatracił dla niej swojego sumienia.
Tymczasem Cecil był jak pusta skorupa. Wszystkie emocje tężące pod sercem okazały się kłamstwem, cała nadzieja iluzją, wiara pustą przestrzenią między żebrami. Czuł się tak, jakby całe szczęście, jakie w nim tkwiło, wparowało, jak puste, popękane naczynie.
Nie jestem taki jak ty, Nevell. Czasem zachowujesz się jak buc. Czasem doprowadzasz mnie tym do szewskiej pasji, jakbyś nie stawiał miedzy nami znaku równości, jakbyś chciał podkreślić, że dzieli nas przepaść. I, wiesz, zaczynam ją dostrzegać.
Jesteś tym usatysfakcjonowany?, dzieciną, drażniąca ironią wybrzmiało w przestrzeni.
Wyglądam, jakbym był?, miał na końcu języka, ale słowa zdławił w krtani.
- Tu nie chodziło o mnie, ani o ciebie - mruknął, głos niemal zniżając do szeptu. – Chodzi o nas, Nevell. Od miesiąca zataczamy błędne koło i ranimy się nawzajem
Jak się czujesz, gdy jestem obok?  
Bo ja czuję się coraz gorzej.
- Moje życie się rozpadło, a twoja obecność wcale nie pomaga. Pogłębia tylko ten stan, bo nie potrafisz podjąć decyzji - oni czy ja? Odwlekasz to w czasie, bo chcesz jak najdłużej tkwić w tej bańce i masz do tego prawo, a tymczasem ja się nie mogę złapać tchu, bo mam dość niepewności. Potrzebuję stabilności, Nevell, a obecnie mogą liczyć jedynie na emocjonalny rollercoster. Nie mogę tak dłużej żyć.
Z tobą. Na kredyt. Z udawanym uśmiechem przyklejonym do ust. Z ciężkim westchnieniem witać każdy dzień. Obgryzać paznokcie, gdy szkicuję. Przyciskać do skory niedopałek, gdy wszystko idzie nie tak, jak powinno.
- Co zrobisz jak ta bańka w końcu pęknie? - spytał otwarcie, bo dotychczas Nevell podkreślał, że studia i rodzinne powinności znajdują się na jego piedestale, wiec gdzie tu miejsce dla niego? Wybieraj - oni albo ja. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo, a ta decyzja musi w końcu zapaść. – Do tej pory twoje rodzina nie ingerowała w twoje życie, ale wkrótce się to zmieni. Za kilka dni przekroczysz granice pełnoletności. Za rok, dwa przedstawią ci ofertę matrymonialną. Co zrobisz, gdy ten dzień nadejdzie? Kim wtedy dla ciebie będę? Opcją B?
Cecil nie próbował wejść w jego buty, założyć jego skórę, żyć jak życiem. Byli jak dwie planety, które krążą wokół jednej orbity i czasem się ze sobą zderzają, ale poza tym, poza przyciąganiem i splotem emocjonalnej więzi, nie łączyło ich nic.
- Muszę stąd wyjechać. Chociaż na trochę i zrobię to z tobą, lub bez ciebie. Po prostu to zrobię. - To nie była groźba, a decyzja, która dojrzewała w nim od tygodni.

Nie martw się, wszystko się ułoży. To kwestia czasu. Nie martw sie, do wesesla sie zagoi. To kwestia czasu. Nie przejmuj się, to nic. To kwestia czasu. Rany sie zabliźnią. Ból zniknie. Wspomnienia przeminą. Pojawią się nowe, zastąpią stare.
Słyszy, Cecil? To wszystko kwestia pieprzonego czasu.
Teraz wyśmiałby swoją naiwność, ale obecnie nie cierpiał na poczucie humoru. Obecnie był kłębkiem nerwów. Miał ochotę krzyczeć, ale głos dławił krtani. Miał ochotę wyrywać sobie włosy z głowy, ale nie chciał, by więcej bolało. Miał ochotę zanurzyć się w zimnym oceanie i sprawdzić, jak długo jego głowa wytrzyma pod wodą.
Było tak jak wcześniej zakładał. Niestabilnie, źle, po prostu chujowo. Był zakładaniem. Ale teraz, gdy Nevie skonfrontował się z obawami, jakie od kilka tygodni nokautowały Fogarty'ego, w cecilowym toku rozumowania pojawiła sie zasadnicza różnica.
To nie własne emocji trzymały go na muszce. To nie one sprawialy, że co wieczór rozpadał się na atomy i nie musiał siły, by zwlec się nazajutrz z łózka. Był zakładnikiem własnych myśli. Poddawał się im. Machał im zakichaną białą flagą. Tu jestem. Jasne, zabicie we mnie wszystko. Człowieczeństwo, poczucie własnej wartości. Sprawcie bym przestał wierzyć i ufać komukolwiek.
Czyniły go bezsilnym, poddanym na własne słabości. Kotłowały się pod sklepieniem czaszki jak chmury na niebie. Były jak ludzie wypluci na bruk w godzinie szczytu. W przestrzeni jego umysłu robiło się ciasno, tłoczone, przytłaczająco, nieprzyjemnie.
- Nie mogę znieść myśli, że nie dotrzymam ci kroku i w końcu zostawisz mnie ze sobą. Wystawisz za drzwi, powiesz "do widzenia" - głos mu drżał; dowód, że cholernie się bał.  
Jego własna, prywatna chwila przed burzą. Cisza przerwana przez głośny grzmot, a potem kilka kolejnych i serce rozerwane na strzępy. On w tym samym miejscu co zawsze. Pustka, jak wiertło, wwiercająca się w jego umysł. Śmierci nadziei, że nie jest taki, nie traktuje go jak zabawki, nie bawi się jego uczuciami. Śmiechu warte.
Był z Kręgu. Znowu przypomniał o dystansie, który ich dzielił. Może to dystans, którego  nigdy nie pokonają? Różnica, której nigdy nie wyrównują? Ta świadomość coraz bardziej przedzierała się do jego świadomości.
Chciał mu wierzyć. Chciał, naprawdę chciał, może dlatego przełknął jego słowa i zbył jej milczeniem. Może dlatego przymknął powieki i ze świstem wciągnął do ust nową dawkę powietrza.
- Co masz na myśli? - skrzywił się lekko; do tej pory obietnica  przypieczętowana rytuałem nie znajdowała się w kręgu jego rozważań; uciekał od tej myśli, ukrył ją na dnie świadomość, udawał, że nie istnieje. – Nie sądzisz, że to głupie i niepoważne?
Sam, w obecnym stanie, był daleki do składania obietnic. Jego emocjonalna poczytalność była kwestią dyskusyjną. Balansował na krawędzi, coraz bliższy upadku.  
Już kiedyś byłeś na samym dnie. Niżej nie możesz upaść, szukał otuchy, gdy - wciąż i wciąż - powtarzał to w głowie jak mantrę, ale nie odnajdował nic poza głośnym westchnieniem i ochotą, by zapalić. Pogłębiała się coraz bardziej. Jak rozdrażnienie, które rosło w nim z każdą kolejną sekundą, gdy matka, lata temu, przemawiała do nich językiem przemocy. Wystarczyło, by zakleszczyła dłoń na ramieniu Tessy. Ucisk był bolesny, czul go na własnej skórze. Nienawidził ją wtedy bardziej niż zwykle. Puść ją, warknął wtedy i oczami wyobraźni widział, jak wykrzywia usta w triumfalnym uśmiechu. Z coraz większym trudem nad sobą panował. Gdy w jej spojrzeniu zapłonęła furia i szykowała się, by wymierzyć mu policzek, kieliszek, który wówczas trzymał w drugiej dłoni, eksplodował pod jej palcami; jeden z odłamków zatopił się nieco powyżej jej ust, na łuku kupidyna. Pozostała jej blizna po tym incydencie. Czemu ją zachowała? Łudziła, że ilekroć wzrok jej syna napotka ją na swojej drodze, tylekroć zaczną odzywać się w nim wyrzuty sumienia? Nie mial ich wtedy, i nie pojawiały się teraz.
Obecnie rozdrażnienie zniknęło bez śladu. Obecnie w powietrzu unosił się zapach desperacji. Jego własnej, tej, co towarzyszyła mu zawsze. Strach przed odtrącaniem. Strach, że  nie będzie wystarczający. Strach, że znowu zostanie sam. I w końcu pochłonie go ciemność. Pusta, samotna, przerażająca, zimniejsza od jego dłoni.
Nie patrzył mu w oczy. Nie mógł się na to zdobyć. Spojrzeniem lawirował po skrawkach najbliższej przestrzeni. W oddali znowu zamajaczył diabelski młyn. Stał, jakby siłą przyzwyczajenia. Jakby chciał zakomunikować - czy to ci sie podoba, czy nie, jestem stałym elementem krajobrazu i nic tego nie zmieni.
Świst powietrza przeciął cisze, gdy nabrał go na powrót do płuc. Poszedł do Neviego w kilku krokach i w pierwszej chwili chciał ująć w palce papierosa, który był w połowie drogi do jego warg, ale ostatecznie objął dłonią jego nadgarstek i nakierował używkę do swoich własnych ust; zacisnął na filtrze delikatnie zęby.
- Nie wiem. Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. Po prostu... - zaciągnął się papierosem, jakby to był jego sposób na uporządkowanie bałaganu kumulujących się w nim myśli. – Po prostu czuje, ze musze to zrobić - wyznał po chwili, zwracając Nevellowi utraconą wolność. – Po prostu muszę - dodał ciszej, głos miał lekko zachrypnięty, brzmiał jak zdarta płyta i dopiero wtedy zainicjował kontakt wzrokowy; jego spojrzenie spotkało się z intensywnym i przenikliwym błękitem jego oczu. Cholera jasna, pomyślał, zlizując suchość koniuszkiem języka z dolnej wargi. Aż na moment zabrakło mu w piersi tchu.
Dlaczego to wszystko było takie popieprzone? Dlaczego świat musiał mu się zwalić na głowę akurat teraz, gdy przez chwile był po prostu szczęśliwy? Nie mial prawa do szczęścia? Wszystko musiało się walić koncertowo, gdy akurat zacisnął na nim zęby?
- Wystarczająco daleko jest te przeklęte Nantucket? - spytał w końcu, odzyskując władze nad językiem.

- Bo nie byłybyś osamotniony w tej decyzji.
W Cecilu odżyły dawne leki, skrawane pod skórą naciągnięta na stalag kości. Teraz czul ich obecność, wyraźnie, namacalnie. Jakby stały obok. Jakby go oblepiały, jednocześnie przytłaczając.
Wszyscy, których kochał, umierali. Wszystkich, których pragnął, odchodzili. Poza Tessa. Tessa była wyjątkiem. Tessa mial dostęp do jego duszu, emocji, świata.
Gdzie uplasować Bloodwortha? Gdzie jego miejsce w tym szeregu? Nie chciał widzieć jego nieruchomej, bladej twarzy w trumnie. Nie chciał czuć jak sztywnej skóry pod palcami. Chciał go chronić przed tym co niosło destrukcje, przed samym sobą.
Gdy wyznał mu miłość, a ich oddechy stały się jednością, wydawało mu się, ze czekał na niego przez cale życie, ale teraz był tylko zagubionym dzieckiem, który szybko wszedł w buty dorosłego. Nieznośne, palące w przełyku ukłucie rozczarowania.
Podniósł na niego wzrok. Chciał mu uwierzyć. Nie miał powodu, by wątpić. Niewyraźny kształt uśmiechu zarysował się na jego wargach. On przecież wiedział, Cecil, wiedział jak to jest, gdy życie spotykało się śmiercią. Stykał się z nią od dziecka. Od dziecka patrzył w trumny wypełnione obcymi sylwetkami. Co czuł, gdy pierwszy raz zobaczył nieboszczyka, wraz z tym odkrywając pierwszą tajemnice śmierci?  
Przysięgi, której nie można złamać? Właśnie takiej obietnicy, gwarancji potrzebował? Właśnie tego chciał?
- Pomyślę i dam ci znać. - Wasze własne póki śmierć nas nie rozłączy, przecież tego chcesz, Cecil.
Fasada, ze wszystko jest w porządku, runęła w jednej chwili. Poczuł jak pojedyncza łza spływa po policzku i przygryzł zębami dolną wargę. Nie poznawał sobie siebie, tego strzępku nerwów, którym się stal.
- Nie wiem - wyznanie było równie szczerze, co zawieszony na twarzy grymas bezradności. Nie wiedział przed czym uciekał. Przed tym, co cienie malowały nad ścianie? Przed tykającym zegarem? Przez ciepłem, które ogrzewało jego ciało, gdy z nim był? Przed szczęściem, która wydawało się obecnie tylko iluzją? Przed nim? Przed wszystkim? Przed samym sobą? Dlaczego w ogóle uciekał? Dlaczego nie mógł zacisnąć dłoni w pieść i zmierzyć się z depczącymi po piętach demonami?
Spojrzał na niego z nieodgadnionym błyskiem w spojrzeniu. Musiał odejść, bo gdy tu zostanie, pochłonie go mrok, który wielokrotnie wyciągał w jego kierunku dłonie. Nadal czuł w powietrzu swad stęchlizny, świeżego, jeszcze ciepłego trupa w kałuży krwi. Czasem nosił twarz Anette, czasem Pereza, czasem Tessy, czasem Nevella, czasem Foggy'ego,a czasem jego własną.
Wzdrygnął się. Dlaczego, od momentu, kiedy pierwsze raz spojrzał ciemności prosto w oczy, nie mógł oderwać od niej wzroku? Zupełnie Jakby szukał aprobaty zła.
Kim jesteś, Lilith - światłem czy ciemnością? Złem czy dobrem? Nienawiścią czy miłością?
- Wystarczająco daleko - mruknął tylko cicho, szeptem, niemal nie poruszającym przy tym szeptem. Daleko na co? By zapomnieć? By zmienić otoczenie? Przeredagować swoje życie? Stać się kim innym? Już kiedyś próbował. Łudził, ze Tiairan Belman zagłuszy ból. Uczyni go kimś lepszym.  Więc brał ołówek do ręki i szkicował, zapełniając szkicownik coraz nowszymi ilustracjami.
Udało? Ależ skąd. Żółć żołądkowa podeszła mu pod gardło, gdy poczuł nieprzyjemny uścisk na dolnej partii żołądka. Przełknął ślinę.
- Mówiłeś, ze pomożesz mi pokonać mój lęk przed ogniem - nawilżył spierzchnięte wargi. - Zróbmy to teraz, zanim... - wskazał na majaczącego na krawędzi wzroku pajaca, a głos chwilowo ugrzązł mu w gardle, zanim co? Twój świat się zupełnie rozpadnie, Cecil?. - Chcę stanąć w płomieniach, Nevie, zanim rozszarpie mnie na kawałki.
Chcę stać się kompletny.
Chcę być prawdziwy. Jak ty. Jak twoje ciepło, uśmiech. I wszystko, co do ciebie czuje.
- Wystarczy rozniecić ogień. - Ten w sercu Cecila przygasł. Chciał, by zapłonął na nowo. Nowa wiara. Nowa nadzieja.  - I wszeptać Inspirat. Potrafisz?
Potrafisz chwycić mnie na czas, gdy zacznę upadać?