[ukryjedycje]

Słowa, których Cripple Rock nie słucha często — indeks Balassy, biurokratyczny kolektywizm, laborystyczna teoria wartości.
Słowa, których Valerio Paganini nie słucha od naukowego epizodu na studiach — patrz wyżej.
Ściółka przywiera do lśniących czubków butów, nogawka garnituru lśni od wilgoci, idealnie prosty krawat zalicza lekkie zakłócenie na poziomicy; przechylony w lewo (obrzydliwe) nie wygląda równie imponująco, co kwadrans temu we wnętrzu samochodu.
— Wówczas — ta wyprawa to test — wiem, że on wie; wiem, że wie, że wiem; wiemy zaskakująco wiele jak na dwóch dorosłych mężczyzn, którzy na wyprawę po lesie wybrali się w garniturach i różnym stopniu trzeźwości umysłu. Richie Williamson — niezawodne — ma w sobie kieliszek wina do obiadu; Valerio Paganini — nieodmiennie — ma w sobie chlorodiazepoksyd w ilościach sugerujących, że dwunastnicy pozbył się pół dekady temu. — Moglibyśmy zastanowić się nad potencjalnym dochodem z tytułu—
Cripple Rock nigdy nie plasowało się w czołówce listy trzech ulubionych przystanków na mapie Hellridge; las to wylęgarnia owadów, owady to wylęgarnia chorób, choroby krzyżują plany, a przecież jedynym, co należy krzyżować, to Jezus — tym razem bez rytuału wskrzeszenia szumnie nazwanego zmartwychwstaniem.
— Valerio — ta wyprawa to test i właśnie wyczerpuję atrament w wiecznym piórze; łagodne drgnięcia w kąciku ust odbywają się w rytmie cha—cha chrupnięć — żaden z nas nie zabrał brunchu, więc—
— Zechciałbyś zaniechać intencjonalnego deptania ślimaków?
To nie troska o zagrożone gatunki i bezbronność skorupiaków — płazów? Gadów? Mięczaków? Właśnie dlatego (a skąd) nie wybrałem kariery w Komisji do spraw Magicznych Zwierząt — wobec włoskich podeszw.
To zwykła dbałość o nienaruszony stan koszuli; przyleciała z Mediolanu.
— Przez ten chrzęst zaraz zwrócę obiad.
A kompletnie nie znam się na użyźnianiu.
W przerwach od anihilacji, rozmowa zahaczała o temat—strumyk, z którego próbowałem wyłowić tłustego pstrąga zysku. Fakt: Valerio Paganini rozważa prywatną inwestycję w Little Poppy Crest. Potencjał: oferta korzystnej współpracy, która zaowocuje wsparciem kandydatury Ronalda przez włoską (liczną) mniejszość. Zagrożenia: liczne,
Jedno idzie obok — drugie właśnie dostrzegam.
O tym zakątku lasu wiem tyle, że nigdy tu nie byłem; owiana złą sławą altana majaczy w oddali, próbując konkurować z drzewami i przegrywając z kretesem. One rosną każdego roku — ona nie urośnie nigdy; zupełnie jak siła Gabriela, którą reprezentuje krzyż na daszku i w przeciwności do—
— Wycieczka z kościelnej szkółki postanowiła ozdobić okolicę?
Małe, patyczkowe pentagramy podrygują na nielicznych podmuchach wiatru i kołyszą się w rytm cichego szeptu drzew; dziś nie słyszę innych, poza nim. Wzrok wpada w pułapkę wnętrza altanki, próbując dostrzec, czy tam nie ukrywa się autor aranżacji — mam do przekazania artyście kilka słów.
Niekoniecznie pochwały.

percepcja: 9 + 28 = 37
psychotyczne szepty: 5, nie słyszę nic

ekwipunek: pentakl, aksamitna poszetka (nici: koralowy), zaklęty wisiorek (Ofis, +2 do wiedzy), zaklęty pierścień (Zahun), irlandzka moneta na sznurku, chusteczki higieniczne, płyn do odkażania dłoni

Duet, którego Saint Fall nie ogląda często nigdy — Richard Williamson, Valerio Paganini, las, biznes, mamona, dolary, zielone, kapucha, sałata (rzymska).
Ta piosenka — napisana dla pieniędzy — ma prostą melodię, która leci—
— Si, si — papierosem w ustach rekompensuje straty (nie)moralne; szlak ich wyprawy wyznacza siwy dym i wilgotne, zdeptane plamy po czymś, co chwilę wcześniej żyło. — Il tempo e il denaro è prezioso nel mondo degli affari.
Czas to pieniądz, pieniądz to specjalizacja Richiego Williamsona i siła napędowa świata. Mówili o nich kwadrans temu i trzy—czwarte papierosa temu; będą o nich mówić za godzinę, miesiąc, rok i ze smakiem śmierci w ustach. Dochody, zyski i triumfy są ważne dla tego, kto liczy, i dla tego, kto trzyma pistolet.
I nie mają żadnego znaczenia dla tego, który chrupie pod podeszwą.
— Interesuje mnie to, co ty—
Richie Williamson ma prosty nos (Barnaby nie). Ma idealnie skrojony garnitur, che bello (Barnaby też ma, ale rzadko nosi). Ma pięknie uczesane włoski (Barnaby próbuje). Ma czyste dłonie (Barnaby nie miał od lat).
Ma takie same oczy i Valerio go nienawidzi, nie—na—kurwa—widzi patrzeć w zieloną, wyblakłą butelkę i widzieć własne odbicie, i myśleć: amico, perché mi hai mentito?
Mokre plaśnięcie pod butem to nie Barnaby; ale mógłby.
Czasem mógłby musi wystarczyć.
— Możesz—
Przeszkadza ci to, amore? Richie mówi: przestań, Valerio dedukuje: ale co? Lista grzechów głównych jest długa, pobocznych nie liczy.
— Zrobić per me.
Nie są tu dla świeżego powietrza i spędzenia czasu razem — nie są tu dlatego, że Paganini zeszłej nocy rozszczepił się we śnie i wrócił do ciała na ostatnią prostą; zdechlak w łóżku (Valerio numero uno) ledwie dychał, kiedy dusza nad nim (Valerio numero due) tańczył mambo (number five numero cinque).
Williamson młodszy mówi: będę rzygać, więc Paganini starszy robi: chrup. Populacja ślimaków w Cripple Rock zmniejsza się.
— Ehi, a więc tak to się nazywa. Przez całe życie mówiłem na nie francuskie tortellini.
Trochę niesprawiedliwe — w ten sam sposób określał cipy wszystkich kobiet, które mówiły do niego z francuskim akcentem w łóżku, więc dokładnie dwadzieścia siedem obywatelek Kanady; część z nich udawała kontynentalną naleciałość, ale Valerio nie miał im tego za złe.
To jedyna rzecz, którą musiały.
Kilka Kanadyjek za mało, chociaż warunki na zalewanie syropem klonowym perfetto; ścieżka przed nimi wypluwa widokówkę altanki ozdobionej krzyżem, gdzie na słabych beknięciach wiatru kołysze się coś, czego zdecydowanie nie powinno tu być. Pentagramy są niewielkie, nieliczne, nie na miejscu; Richie buduje dziurawą teorię, więc Valerio wskakuje w sam środek i szcza do każdej szczeliny.
— To Cripple Rock, Williamson. Tu wszystko albo próbuje się zjeść, albo wyruchać, a potem zjeść — gdzie na tym schemaxcie plasuje się Lanthier? — A tym niech martwi się gwardia, no?
Kojarzysz, Ricardo, jakiegoś gwardzistę?
Valerio tak i gdyby to zależało od niego — zależy, po prostu zabrał złego Williamsona na wycieczkę — zamiast pentagramów na altance, zawisłby Barnaby. Paganini przygląda im się o kilka sekund za długo, a potem?
Potem to tylko kilka kroków do przodu, prosto do drewnianych stopni altany i spinaczka w górę — perché?
Bo może.

ekwipunek: pentakl, athame, kluczyki do Mustanga, nóż taktyczny, bawełniana koszula (nici: ceglasta, oberżynowa)
percepcja: 75 + 14 (talent, modyfikator)

To raczej nietypowe, aby ktoś przystrajał las, a tym bardziej nie w pentagramy. Ktokolwiek to zrobił, zdecydowanie upodobał sobie to miejsce i zasadnym było poszukiwanie go. Richardzie, chociaż wzrokiem powiodłeś aż do szczytu altanki, nie byłeś w stanie dostrzec z tego miejsca niczego. Może stałeś pod złym kątem, a Twój towarzysz zamierzał Cię właśnie wyręczyć, już wspinając się ku górze.
Valerio, podążając wąskimi stopniami, miałeś okazję lepiej przyjrzeć się pentagramom rozwieszonym na gałęziach. Te stworzone były z patyków i przeplecione rzemykami wykonanymi z okolicznej roślinności. Coś takiego mogło przypominać sztukę plecenia kadzideł, ale to jednak nie to. Kiedy tak przyglądałeś się okolicy, wyłoniłeś spomiędzy drzew coś, co jednocześnie tutaj pasowało, jak i nie pasowało. Pies, podobny do dobermana, właśnie biegł pomiędzy leśną roślinnością, a za nim gdzieś goniła właścicielka. Niewiele mogłeś stwierdzić na pewno z tej odległości, ale miała długie, czarne włosy i czarną sukienkę.
— Brimo! – wołanie usłyszeliście oboje.
Valerio, dostrzegłeś, że sylwetka dziewczyny nagle przestała się poruszać i wpatrywała się w dal. Nie mogłeś oprzeć się wrażeniu, że patrzy bezpośrednio na Was, ale niewiele więcej mogłeś powiedzieć, bo za moment Was oboje ogarnęła ciemność.
Ją przecięło już tylko głośne piszczenie psa.


Richardzie, Valerio, na Waszą dwójkę spadła niewyjaśniona ciemność, a Wasza percepcja została ograniczona. Od teraz każdy Wasz ruch powinien być poprzedzony rzutem na percepcję, która pozwoli Wam bezpiecznie poruszać się po okolicy. Próg udanego wychwycenia konturów poszukiwanego obiektu wynosi 80. Jeżeli nie uda Wam się przekroczyć progu, oznaczać to będzie potknięcie na podłożu. Aby utrzymać się na nogach, należy wykonać rzut na gibkość; próg powodzenia wynosi 40, w przypadku nieosiągnięcia go upadek zabierze Wam 5P.

Podczas obecnej ciemności nie dostrzegacie również swoich sylwetek, ale możecie polegać na słuchu.

Jeżeli chcecie dostać się do psa, należy wykonać rzuty na percepcję. Próg powodzenia wynosi 150, rzuty sumują się ze sobą.

Jeżeli chcecie skupić się na poszukiwaniu sprawcy tego pentagramowego zamieszania, należy wykonać rzuty na percepcję lub tropienie. Próg powodzenia wynosi 500, rzuty sumują się ze sobą.

W sytuacji dotknięcia jednego z zawieszonych pentagramów należy zgłosić się po ingerencję Mistrza Gry.

Było wesoło, był chrupko, było o biznesie, dochodach, współdzielonych interesach i tym, dlaczego to Ameryka, więc Valerio, na litość Aradii, mów po amerykańsku.
Paganini zapytał (nie pytał — zabrakło znaku interpunkcyjnego na końcu zdania), co mogę zrobić dla niego — wszystko, mio caro, a nawet troszkę więcej. Ta obietnica spod znaku pochopnych zastyga mi na koniuszku języka; wiem, kiedy składać obietnice i gdy wpadać na wielki znak stop, który sugeruje, że niektóre odmiany deklaracji mogą być zbyt ryzykowne, by składać je z lekkością łabędzia origami.
To jeden z tych momentów.
Zerknięcie na Valerio uświadamia mi kilka prostych faktów na temat człowieka idącego obok — ja, Richie Williamson, dałem się zaciągnąć włoskiemu mafioso w środek lasu. Ja, Richie Williamson, pamiętam, kiedy Paganini miał szesnaście lat i palił papierosa w oknie Blossomfall; ja, Richie Williamson, byłem wtedy przerażony — dwa tygodnie wcześniej ojciec przyłapał mojego brata na tym samym. Rozsądek wiedział, że Valerio to nie Barnaby, ale świeże wspomnienia przywoływały demona przeszłości — co, jeśli jemu też złamie nos?
Ja, Richie Williamson, oglądam się przez ramię; Larry Barry zawsze ma dla mnie miętowe gumy, ale dziś zostawiłem go przy samochodzie — dźwięk deptanych skorupek wypełnia usta tym mdłym rodzajem śliny, od której drętwieje język, rwą zęby i skręca się żołądek, aż—
— Valerio, to nie wycieczka krajoznawcza — powstrzymywanie go przed wspięciem na altankę byłoby równie skuteczne, co próba ściągnięcia ze skandynawskiej miss Universe — ciche westchnięcie kumuluje energię na do nogi i jeszcze nie wiem, jak bardzo adekwatna to komenda.
Po krótkim Brimo!, które przecina powietrze, nie ma przestrzeni na rozejrzenie za źródłem dźwięku — kogokolwiek z nowego punktu obserwacyjnego nie dostrzega Valerio, ja widzę tylko—
Na końcu było słowo.
Ciemność spada na nas w brzydkim odcieniu black noir; znika altanka, znika świat, las i ścieżka z przodu. Rzeczywistość wpada w pudełeczko mroku — ciasne, duszne i ewidentnie magiczne. Serce w piersi (jakie serce, Richie?) przyspiesza; nie widzę Valerio, ale to nie znaczy, że—
— Paganini, to nie jest zabawne.
Nie może być pierwszym — i prawdopodobnym — podejrzanym w sprawie my kontra ciemność. Jest biegły w magii iluzji i bajecznie nieprzewidywalny; jeśli w tym pojebanym łbie uznał, że zabawnie będzie omamić mój umysł mrokiem, dokładnie do zrobił.
— Valerio?
Psi pisk w ciemności dobiega znikąd i zewsząd — rozglądam się za źródłem dźwięku w tym naiwnym, ludzkim odruchu poszukiwania logiki tam, gdzie istnieje wszystko, tylko nie ona. Mrok nie sprzyja ostrożności; coś zahacza o idealnie wypolerowany czubek buta i wprawia ciało w chwianie — tylko zgrabne przeskoczenie na drugą nogę ratuje mnie przed wyrżnięciem w ściółkę.
— Jasna—
Cholera? Nie, chyba nie tak szło to zaklęcie; próbując rozświetlić mrok i odnaleźć skomlące zwierzę — i tym razem nie chodzi o Paganiniego — sięgam po odruch. Buteleczka z płynem mieści się w dłoni; zaciskam palce, skupiam magię i staram się nie zbłaźnić niepowodzeniem w banalnym czarze.
— Ividere.

percepcja na poruszanie: 36 + 28 = 64, ała
gibkość: 89 + 4 = 93

akcja #1: percepcja na pieska || 9 + 28 = 37
akcja #2: Ividere || próg 30 || k100 + 5

The member 'Richard Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 74

Paganini na szczycie świata — pod warunkiem, że ten skurczono w praniu do kawałka lasu i ludności w liczbie due; Valerio uno, Richie zawsze drugi, bo Bena nie ma w pobliżu — widzi, słyszy i niedowierza.
Wąskie schodki altany prowadzą w górę; dziesiątki splecionych z patyków pentagramów kołysze się na lekkich podmuchach wiatru i upodabnia do grzechotek, które wiszą nad kołyskami bambini. Głos Williamsona schodzi na drugi plan, kiedy w zasięgu wzroku Valerio migocze sylwetka; coś ciemnego i długowłosego goni dobermana, więc zestaw skojarzeń (signora, pies) prowadzi do nieuniknionego.
— Ciao, ragazza!
Co było pierwsze — jajko czy kura? Zatrzymana w biegu dziewczyna czy powitanie z altanki? To bez znaczenia, non importa; Valerio nonszalancko opiera łokieć o barierkę i w tym momencie las mógłby płonąć, Richie pluć krwią, a zawieszone na drzewie pentagramy śpiewać Ave Maria — Paganini całą uwagę skupia na kobiecie.
— Często tu przych—
I wtedy zapada ciemność.
Ktoś naciska wyłącznik światła; mrok rozlewa się nad nimi jak wylany z przekłutego balonika atrament. Znika ragazza i słychać tylko skomlenie psa — nawet głos Richarda brzmi na z trudem przełażący przez kurtynę mroku. Ktoś inny mógłby się zmartwić; Paganini tylko wzdycha.
— Pochlebiasz mi, Williamson — zamazane kontury i żadnego konkretnego obrazu; w ciemności nadal słychać skomlenie, Richie chyba został tam, gdzie Valerio widział go ostatnio, a próba odnalezienia schodów to nagle egzamin ze statystyki; ten sam, na który Valerio na studiach nawet nie kłopotał się pójść. — Ale tym razem to nie ja.
Tym razem — ktokolwiek nie przywołał mroku, wyszło mu widowiskowo. Paganini gówno widzi i w gównie brodzi; pierwszy krok w dół wygląda obiecująco, więc—
— Aspetta, schodz—
Krok due posyła go prosto na dupę; na nic próba złapania balastu, barierki albo gałęzi — dłoń Valerio chwyta pustkę, w głowie wybrzmiewa cazzo, za to głośno wybrzmiewa tylko głuche łupnięcie.
Tak upadają imperia i Włosi.
— Ma che cazzo è questa merda? — stłumione słowa z poziomu schodka i obite pośladki — cholerni Williamsonowie przynoszą pecha wszystkim, tylko nie sobie. Valerio na oślep — bo nadal gówno widzi — chwyta za poręcz altany; rzucone bez głębszego namysłu zaklęcie przynosi dokładnie taki efekt, na jaki zasłużył Paganini. — Leviora.
Żaden.
Ciemność nadal oblewa go z każdej strony; z tego samego mroku dolatuje ciche popiskiwanie psa i głos Richiego, który — sądząc po tonie — ma albo sprawne stawy, albo więcej szczęścia. Paganini przesuwa dłoń wzdłuż obręczy i stawia kolejny krok w dół; próba dostrzeżenia w mroku źródła dźwięku przypomina wpatrywanie się w filiżankę espresso.
— Widzisz tego kundla?

percepcja na poruszanie: 43 + 5 + 9 = 57
gibkość: 29 + 10 = 39, bo oczywiście, że tak
PŻ: 180 + 39 (nic ceglasta) — 5 = 214

akcja #1: Leviora [próg 30]: 6 + 20 | nieudana
akcja #2: percepcja na psiaka: k100 + 5 + 9
suma: 37 + akcja #2

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 22

Richardzie, mogłeś być przekonany, że światło powinno rozjaśnić Ci drogę, rozproszyć mrok, zrobić cokolwiek, ale tak się nie stało. Tak, jak nie widziałeś nic, tak wciąż pogrążony jesteś w ciemności - i możesz się tylko domyślać, co konkretnie jest w stanie wywoływać taki efekt, gaszący wszystkie światła i zagłuszający silne, udane zaklęcia.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie; co to będzie, co to będzie?
Jeszcze nie wiem, ale żadna z potencjalnych odpowiedzi nie przypada mi do gustu — mrok oblepia nas z każdej strony, zamienia się w maź, w ciecz, w coś, co zamazuje kontury drzew, altany i nas samych, aż nie potrafię określić, gdzie zaczyna się Valerio, a gdzie kończy drewniana konstrukcja. Rozsądek podpowiada uciekaj, ale zmysł wzroku pyta: gdzie?
Unoszę wzrok w górę i nie widzę nieba; zniknęło słońce, chmury i przekonanie, że mam nad wszystkim kontrolę.
Pojawia się za to strach — osiem kończyn, włochaty tułów i szybka wspinaczka w górę zaciśniętego nerwowo gardła. Wdech i wydech, Richie; wdech, wydech.
— Paganini, cokolwiek robisz — moment temu wołał kogoś z altanki — kogokolwiek nie dostrzegł, ciężar odpowiedzialności za nagłą eksplozję mroku przesuwa się w kierunku nowej dziewczyny Valerio. — Przestań i się skup.
W ciemności nie dostrzegam tego, co robi Paganini; równie dobrze może wygrzebywać ze spodni nóż i pozorować atak obłąkanego katolika — nagle nie potrafię zdecydować, kto tak naprawdę jest zagrożeniem.
Mrok czy Valerio?
(I dlaczego jedno wydało na świat drugie?)
Zaciskana w dłoni buteleczka z płynem do odkażania nie odpowiada na magiczne wezwanie; zamiast oswojonego blasku zaklęcia, nadal widzę ciemność, w której rozlega się głuche echo przekleństw Valerio i coś, co brzmi na upadek. Nagle zaczynam żałować, że czar nie zadziałał nie dlatego, że rzuciłby na sytuację nowe — oh, zamieniam się we własnego brata? — światło.
Jeśli Paganini naprawdę właśnie wyrżnął, chciałbym to mieć na VHSie wspomnień.
— Ividere nie zadziałało, coś pochłania magiczne światło — bezużyteczna buteleczka wraca do kieszeni marynarki; ostrożnie stawiam krok w kierunku miejsca, gdzie przed momentem widziałem zarys altany. — Masz zapalniczkę?
Skoro magiczne światło nie działa, pora wrócić do rozwiązań pierwotnych; jedyna nadzieja w nałogu Paganiniego i tym, że nie rozbił sobie głowy, odkrywając stromość schodków altany.
— Nie widzę czubka własnego nosa, co dopi— uh.
But — kiedyś był lśniący, teraz lepiej, że nie widzę jego stanu — ślizga się na czymś, co może być korzeniem lub wyjątkowo twardym wężem; pierwsze brzmi prawdopodobnie, ale to drugiemu postanawia wierzyć otumaniony mrokiem umysł.
— Zechcesz tu wreszcie dotrzeć, Valerio?
Słowa zlane w bezkształtną, pochłoniętą przez ciemność formę — tylko psie skomlenie nieopodal próbuje przyciągnąć wzrok, w efekcie pozwalając na odkrycie tylko nieustępliwego mroku.
— Uberrimafides.
Nie wiem, czego spodziewać się po okolicy, a niewiedza zabija szybciej od strachu — przekonanie się, czy grozi nam niebezpieczeństwo, to pierwszy krok w jej pokonaniu.

percepcja na poruszanie: 29 + 28 = 57, ała znowu
gibkość: 63 + 4 = 67

akcja #1: percepcja na pieska || 2 + 28 = 30
suma: 73 + 30 = 103
akcja #2: Uberrimafides || próg 30 || k100 + 0

The member 'Richard Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 5

Co będzie?
Wielka merda; merda barwy ciemności, bo dokładnie tym są kolory w świecie pozbawionym światła. Smołą, czernią, mrokiem, nocą bez gwiazd — są zamazanymi konturami i krokami, które poddają się bolesnemu pulsowaniu świadomości, że kolejny, nieostrożny ruch wyda na świat niepowtarzalny duet dupy na drewnie altany.
Paganini nie wie, dlaczego się na nią wspiął; jego życie to kalejdoskop kaprysów i ryzyka. To skoki na główkę i prosto w ogień — to nie kwestia czy, ale kiedy zrozumie, że tym razem umarł naprawdę.
Może dziś?
Głupia sprawa — ginąć przy Richardzie. Jeszcze głupsza — u boku Richiego. Najgłupiej byłoby zginąć po kule w nim, ale to nie grozi żadnemu; najgorsza wersja śmierci w lesie to nadal rozszarpanie przez niedźwiedzia albo jednego z pupilów Lanthiera. Stłamszone, włoskie wiązanki — jeszcze nienagrobne, ale wszystko przed nimi — podsumowują każde żądanie Williamsona.
Wielka merda; zwłaszcza ta polityczna.
Skomlenie psa w ciemności przyciąga wzrok coraz skuteczniej albo to Valerio słyszy go lepiej; im niżej altany jest, tym mocniej zmieniają się dźwięki. Już nie szept, ale echo — z rodzaju tych, które sprowadzają prosto w rozległe bagna i zapraszają na dożywotnie zwiedzanie ich głębi.
— No, cazzo. Nie mam zapalniczki — gdyby miał, nie próbowałby z magią; gdyby miał, na własne oczy mógłby się przekonać, że Richie — dla odmiany — nie kłamie i magia nie sprawdza się w starciu z oblepiającym ich mrokiem. Zamiast tego musi wierzyć na słowo i iść na oślep; wysunięta do przodu dłoń napotyka pustkę, głos Williamsona wskazuje kierunek wędrówki, dźgnięcie czegoś — czego? Paniki? — w tonie Richarda wykrzywia usta w grymasie.
Allora, nadal może być zabawnie; wciąż może być śmiesznie.
— Boisz się, Williamson? — strach to takie nużące uczucie; takie zbędne. — Złapać cię za rączkę?
Niegłupi pomysł, ale musi zaczekać na dzień, w którym obaj będą tak zdesperowani — jeśli rozdzielą się w ciemności, z merda sytuacji zrobi się cazzo. Jeżeli, na dodatek, magia tu nie działa, cazzo okoliczności będą tak po prostu, po amerykańsku chujowe.
— Uberrimafides.
Czar Williamsona nie robi nic; Paganini próbuje ponownie — dzięki temu będą wiedzieć, czy coś im zagraża, przy okazji przekonując się, czy otaczający ich mrok pochłania tylko zaklęcia ze światłem.
Albo wszystie?

percepcja na poruszanie: 70 + 5 + 9 = 84
PŻ: 214

akcja #1: percepcja na psiaka: 29 + 5 + 9 = 43
suma: 103 + 43 = 146
akcja #2: Uberrimafides: k100 + 5 | próg 30

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 73

Drażniąco—drapiący, łaskocząco—dotkliwy, nieznośny w formie spoczynku, gotowości i rozwoju zupełnego.
Strach ma wiele twarzy, a dziś każda z nich niknie w ciemności.
Kroki stawiam ostrożnie, za drogowskaz mając dolatujące z nicości skomlenie; drugim punktem odniesienia jest głos Valerio, ale trzeba znacznie więcej niż nieoczekiwana płachta mroku, by napełnić Richiego Williamsona desperacją, która pozwoliłaby posłuchać Paganiniego.
W każdy razie, tego konkretnego; za Elio poszedłbym z wahaniem, ale mimo wszystko — poszedł.
— Oczywiście, że nie masz — dwóch zirytowanych czarowników, którzy w ciemności błądzą jak dzieci we mgle; co mogłoby pójść nie tak? — Jeśli nie pomyślę o czymś sam—
Gdybym pomyślał sam, nie wysiedlibyśmy z samochodów.
Gdybym pomyślał sam, o biznesie rozmawialibyśmy w uroczym zakątku The Pepper Demon z drinkami w dłoniach, cygarami w ustach i kłamstwami na koniuszkach języków. Ten spacer był ustępstwem; sztuka negocjacji była sztuką konsensusów.
Efekt wyrozumiałości mógłbym podziwiać na czubkach butów — ma formę błota — gdyby tylko ciemność nie pozbawiła nas kluczowego dla zgrabnego poruszania się zmysłu. Im dłużej wpatruję się w mrok, tym większe prawdopodobieństwo, że mrok spojrzy na mnie; głos Valerio, bliżej mnie niż moment temu, nie pomaga w reparowaniu morali.
Żmudne zajęcie, skoro nie posiada się żadnych.
— Spróbuj mnie dotknąć, Paganini, a ta ciemność będzie twoim najmniejszym problemem — szept zmieniony w syk, od syku łatwo zapędzić się do wniosku, że zmiana pobliskiego patyka w węża brzmi zachęcająco. Valerio nie miałby dowodów na to, że Richie Williamson wiedział o ukrytym w mroku grzechotniku; niestety, gady wariacyjne nie są jadowite.
Kilka świeżych kroków w stronę, z której wydaje się dochodzić psie skomlenie; kilka nowych ryzyków—fizyków, że potknę się o korzeń.
Kilka sekund, kilka wdechów, tylko jedno—
— Cicho.
Którego nie słucham sam; czego więc oczekiwać po Valerio?
— Słyszysz? Musimy być blisko — musi słyszeć — sam mam wrażenie, że dźwięk, za którym podążaliśmy na oślep, dobiega w linii prostej od nas. — Taś—taś, piesku.
Cip—cip?
Zoologia nie jest wymagana na Harvardzie; gdyby była, mógłbym napotkać zimny mur wniosku, że zwierzę, które Valerio wziął za psa, wcale nie musi nim być.
Za późno, żeby się wycofać; w sam raz, by wspomóc ciało na wypadek ucieczki.
— Avisceleritas.
Magia anatomiczna istnieje dla mnie tylko w podstawach podstaw — czar pamiętam wyłącznie dlatego, że Barnaby kiedyś go nadużywał.

percepcja na poruszanie: 82 + 28 = 110

akcja #1: percepcja na pieska || 38 + 28 = 66
suma: 146 + 66 = 212
akcja #2: Avisceleritas na siebie || próg 40 || k100 + 0