First topic message reminder :

The member 'Hiram Laffite' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 60

Magia bywała kapryśna – jako osoba stale z nią obcująca, wiem to doskonale. Tym razem jednak mnie zaskoczyła. Zaklęcie, wypowiedziane z zawziętością po raz drugi, oplotło ławkę w ten sposób, że ta nie tylko naprawiła się w sposób doskonały. Dostała nowe życie, została odmłodzona o parę dekad, a dokładniej – aż do nowości. Niemal mogłam poczuć woń świeżego drewna. Pachniało zawsze charakterystycznie, zawsze w ten sam sposób. Zawsze pięknie.
Uwielbiam zapach nowości.
To zaskakujące. Odnotowuję sobie w głowie ten niespodziewany efekt zwyczajnego zaklęcia, nim pozostawiam ławkę za sobą. Dzięki mnie studenci zyskają miejsce do odpoczynku pomiędzy zajęciami, nie ma za co, doprawdy. Rektor wcale nie musi mi dziękować za miłosierne zjawienie się w tym miejscu, aby opleść doskonałymi czarami struktury i meble tejże budowli.
W spadku po mnie.
Jako inwestycja dla moich dzieci.
Stukot obcasów poprzez odnowiony korytarz, w znacznie lepszym stanie, chociaż wciąż pozostawiającym sobie wiele do życzenia, zwiastuje moje nadejście. Wracam do sali, w której przesiaduje jeszcze Hiram, by, jak się okazało, rzucić rytuał. Z odpychającej magii odpychania, z tego co kojarzę, bo pamiętam tę formułę jeszcze ze szkółki kościelnej.
Nie komentuję jego starań. Czekam, aż skończy, a kiedy czerwone świece płoną jasnym blaskiem, zwracam się do niego:
— Muszę zmienić nasze plany. Po drodze muszę wrócić jeszcze do Deadberry, żeby się odświeżyć.
Nie musiał znać powodu, ale niech nie poczuje się odrzucony. Biedni mężczyźni, źle to znosili. Szczególnie, gdy zapraszali na kolację obce kobiety.
Nie zamierzam w takim stanie i w takim stroju paradować w eleganckiej restauracji, bo nie mam wątpliwości, że właśnie taką przygotował dla nas Laffite.

Sala wykładowa, tonąca w świetle magii, wyglądała znacznie lepiej niż kilkanaście minut temu, chociaż nadal wymagała gruntownego remontu - zwłaszcza odmalowania zwęglonych ścian. Być może czek o niewielkim, w rozumowaniu Laffite, nominalne, zmotywowałby władze uczelni do zadbania o kondycje kaganka tutejszej oświaty? Ale na tym pochyli się później - z brandy w lewej dłoni, i cygarem w prawej.
Może zorganizowanie koncertu charytatywnego, przy współpracy z Overtone'ami, nie byłaby złym pomysłem? Tutaj Lonnie musiałaby zdecydować czy warto; to ona rozwinęła sieć kontaktów w tym środowisku.  
Wygenerowany za jego plecami stukot obcasów skutecznie odciągnął jego uwagę o kłębiących się pod sklepieniem czaszki rozmyślań, zwrócił twarz ku stojącej w progu kobiecie. Pani Fualkner, w ciepłym świetle lamp, które spłynęło na jego sylwetkę, otoczona korną gęstych, rudych włosów, sprawiała wrażenie rozpromienionej, jakby chwile wcześniej dotknęła ją radość, której sam nigdy w swoim życiu nie zaznał. Jednak zbawiona słów kontemplacja jej sylwetki została przerwana, gdy jej głos wkrótce przeciął cisze.
- Naturalnie - ja też.
Subtelny grymas uśmiechu musnął jego usta. Albo Lorraine czytała mu w myślach, albo nie była pozbawiona klasy, choć tego nie musiała już udowadniać; demonstrowała to wiele razy; nawet, a może zwłaszcza wtedy, gdy wykrzywiła usta w pozornie ciepłym uśmiechu, gdy z lekkim rozbawieniem powiadomiła go, że trucizna krąży w jego żyłach i wkrótce jej podróż sie zakończy, a on, jakby zupełnie nieporuszony, zamiast okrzyknąć ją niecenzurowanymi słowami, poczuł przyjemny dreszcz spływający wzdłuż linii kręgosłupa; więc tak czuje się człowiek czule ukąszony przez żmije, pomyślał wówczas, pragnąc tylko jednego - chciał spić jad z jej ust i przekonać się, jak smakuje.
- Przyjadę po ciebie za - zerknął na zegarek, by skonsultować z nim swoje myśli; wskazówki Arceau L'Heure de la Lune poinformowały go, że było kilka minut po pierwsze; za wcześnie na obiad w bajecznie uroczym towarzystwie - dwie i półgodziny - zaoferował, a swoją ofertę poszerzy  o dodatkową opcje nie bez powodu - chciał mieć pewność, że się zjawi, w końcu nikt nie lubił czuć się odrzucony, a na pewno nie on.
Dał jej (i sobie) dwie i godziny, co dawało odpowiednią, bo trzy cyfrową liczbę minut, by się odświeżyć i zatroszczyć o swoje samopoczucie w strugach prysznica i objęciach czystych, nie splamionych kroplami potu ubrań.  
- Przyjechałaś tu samochodem, czy może potrzebujesz podwózki? - zapytał, gdy otworzył drzwi i puścił ją przodem. Powitało ich ciepło majowego południa; żar lał sie z nieba prosto na ich ciała, słońce zerkało do oczu, gdy powiódł wzrokiem po najbliższych skrawkach ulicy. Kilku studentów minęło ich na schodach i po chwili ich sylwetki zniknęły w chłodnych murach budynku. Tak jak on i Lorraine w zupełnie różnych częściach miasta.