➔

Obudził się cztery i półgodziny później; Evan jeszcze spał. Czuł ciepły oddech na swojej skórze, gdy nieświadomie, w śnie, szukając bliskości zanurzył twarz w zagłębienie jego karku. Wyplątał się z jego luźnego uścisku, obejmując wzrokiem skrawki najbliższej przestrzeni. Milo nie spał, popiskiwał przy drzwiach balkonu, natomiast Stella, widocznie nadal tkwiąca w sidłach błogiego lenistwa, w ogóle nie zwracała uwagi na swojego adoptowanego brata. Za to niemal bezszelestnie, ignorując jego istnienie, przeniosła się na poduszkę Arlo chwile po tym, jak zwolnił jej miejsce. W tym czasie dłoń Havillarda zacisnęła się na porzucanej na stoliku nocnym paczce papierosów i razem z dreptającym mu przy nodze szczeniakiem wyszedł na balkon. Gdy nagie stopy zetknęły się z rozgrzanymi przez słońce kafelkami, zęby wykrzywił w głębszym uśmiechu.
Nie wiedział, która była godzina; zegarek zostawił w łazience, na umywalce, gdy ledwo trzymał się na nogach. Wsunął papierosa do ust i przyłożył dłoń do czoła; było chłodniejsze niż jeszcze kilka godzin temu. Opierając się plecami o balustradę, przymknął na chwile powieki, zaciągając się życiodajną dawką nałogu. Dym gryzł przyjemnie najpierw w podniebienie, potem w ściany gardła, aż w końcu, wędrując drogami oddechowymi, trafił do płuc i pozostał tam na kilka sekund dłużej; w tej samej chwili promienie słońca zdążyły rozgościć się na jego skórze. Przywitał ich cichym pomrukiem zadowolenia; jeszcze nie zdradził Evanowi planu na wakacje, które od kilka tygodni nieśmiało kiełkowały mu w głowie.
Papieros później, upewniwszy się, że Cunnigham nadal uzupełniał zapasy snu, na palcach wyszedł ze sypialni i przemieścił się do łazienki; w mieszkaniu panowała cisza, a więc Scarlett nie wróciła na noc, zapewne nocowała u Tessy, zakładał więc, ze pewnie, jak to miały w zwyczaju, wróciły późno z imprezy i nie chciały się żegnać w stanie zaawansowanego upojenia alkoholowego.
Pod prysznicem, pod warkoczami chłodnej wody, zmył z siebie pot i bolączki ostatniej nocy, a wraz z tym zabiegiem przyszła długo wyczekiwana ulga. Czuł się znacznie lepiej; gorączka nie próbowała spalić go żywcem od środka, a ostrze bólu nie wtapiało się bezlitośnie w skronie. Znowu nie zamknął drzwi; z ręcznikiem owiniętym wokół bioder, myjąc zęby, dostrzegł w wiszącym nad umywalką lustrze odbicie Evana, nieco bardziej zrelaksowanego niż przed wschodem słońca, gdy zamienili ze sobą kilka zdań na krzyż. Bez słowa wypluł toczącą się z ust pianę, opłukał twarz, nasunął na nadgarstek zegarek.
- Powiesz mi na jaki tym razem przystanek zawiózł cię drzemkobus?
Bez trudu odnalazł drogę do jego ust swoim własnymi, gdy mijał go w drzwiach łazienki, pozostawiając na nich wilgotny ślad po pocałunku i posmak miętowej pasty do zębów, a temu towarzyszył rozbawiony grymas zadowalania rozlany na wargach, który zaangażował do okazania oznaki radości również oczy. Przystanął na chwile przy samej framudze; dłoń zabłądziła do burzy loków, którą zmierzwił pod palcami i niestygnącym na twarzy rozbawieniem zakończył swój obchód pomieszczenie dalej - w małej, skromnej kuchni.
- Milo podejrzenie długo kręcił się po balkonie - rzucił w jego kierunku paczką papierosów - a teraz zaszył się pod stołem i nie chce wyjść - chwile później dołączyła do kartonowego pudełka zapalniczka - więc, kochanie - za tymi słowami nie kryła się żadna złośliwość, właściwie miał ochotę do niego podejść i jeszcze raz złączyć ich usta w pocałunku - tym razem dłuższym, bardziej intensywnym, przepełnionym tęsknotą, bo przez ostatni tydzień wpadali na siebie jedynie przy okazji, głównie w kuchni - Arlo wstawał do pracy, Evan kładł się spać - zobacz, czy nie zostawił tam żadnej niespodzianki, ja tymczasem zrobię nam kawę, a potem pomyślimy, co dalej.
Powinien, uprzedzając jego pytanie, wspomnieć, że czuje się znacznie lepiej?
Nie, nie potrzebowali zbędnych słów.

Nie zamykał drzwi łazienki. Często zostawił je uchylone. Jakby w ramach zachęt - co powiesz na wspólny prysznic albo kąpiel, kochanie? Evan mógł zajrzeć do niej w każdej chwil i skorzystać z tego zaproszenia, choć zdarzyło się to zaledwie pięć razy, od chwili, kiedy zaczęli współdzielić przestrzeń tego mieszkania.
Pocałunek - ledwie muśnięcie - które złożył na jego wargach, był ledwie początkiem czułości, jakie chciał mu tego dnia zaserwować, jednak powtrzymał się przed pogłębieniem tego gestu. Rekompensując sobie uczucie niedosytu, zanurkował dłonią w jego włosach, badając pod palcami miękką strukturę loków. Na początku wzdrygał się za każdym razem, gdy dłoń Havillada lądowała na jego głowie, jednak, zbiegiem czasu, przywyknął do jej obecność, co Barb skomentowała wymownym spojrzeniem i krótkim mi nigdy na to nie pozwalał.
- Wiec przesunąłem granice twojego komfortu - wymruczał mu wtedy prosto w ucho, po które sięgnął, bo, podobnie jak teraz, mijał go w drzwiach, w tamtym wypadku salonu. - I co? Wygrałeś - pozwolił ciepłej mgiełce oddechu ułożyć się na jego skórze - czy i tym razem sen się skończył przed ostatnim gwizdkiem? - zaczesał opadającego na jego policzki włosy za ucho, zanim zwrócił mu odebraną wcześniej przestrzeń.
W kuchni panował półmrok. O tej porze dnia nie docierało tu słońce, a więc sięgnął do ulokowanego przy drzwiach kontaktu, by zapalić światło i rozglądał się po skromnych metrach kwadratowych, zanim skonfrontował nagie stopy z chłodną powierzchnią płytek. W pierwszej kolejności, z czystego przyzwyczajenia, włączył radio; akurat leciały poranne wiadomości; spiker informował właśnie słuchaczy, że w bostońskim supermarkecie doszło do szczeliny, ale poza kilkoma kartonami mleka, nikt nie ucierpiał, co spotkało się z żartobliwym komentarzem z jego strony.
Arlo nie słuchał; ryk ekspresu zagłuszał kolejne słowa, a sam, wbijając w spojrzenie w okno, z którego rozciągał się widok na pusty, pozbawionej ludzkiej obecności zaułek, wypatrzył ulokowanego na parapecie sąsiedniego budynku rudego, rozciągniętego na całą jego długość kota, jednak z tej okazji nie towarzyszyły mu zbędne refleksje. Robiąc kawę, nie myślał o niczym konkretnym, jakby zupełnie odciąć się do tego, co kłębiło się pod sklepieniem jego czaszki.  
Dopiero obecność Evana obdarzyła smugi na jego beztrosce. Usłyszawszy za plecami znajomą, głęboką barwę głos, poczuł na nagich partiach ciało nieco natarczywy wzrok, ale nie rzucił mu prowokacyjnego spojrzenie znad ramienia i nie wygiął ust w zaczepnym uśmiechu. Poprawił ręcznik, by się upewnić, że biodra nie uwolnią się spod niedbałego wiązania, którego dopuścił się jeszcze w łazience.
- Myślałem, że to ty układasz scenariusz dzisiejszego dnia - ziewając, odstawił na stół dwa kubki z parującą zawartością. Usiadł na przeciwko, nie przejmując się brakiem najważniejszej części garderoby. Często tuż po prysznicu paradował bezwstydnie po mieszkaniu w samym ręczniku, Evan już dawno przywykł do tego widoku, choć po prawdzie nigdy nie narzekał. - Jestem człowiekiem niewygórowanych potrzeb. Wystarczysz mi ty, piwo prosto z lodówki, kanapa i Odyseja kosmiczna w tle.
Objął dłońmi nadal ciepły kubek, choć całą swoją uwagę poświęcił siedzącemu po drugiej stronie okrągłego stolika Cunnighamowi. Wymierzył mu kopniak pod stołem, niefortunnie wycelowanego w piszczel, krzywiąc przy tym usta w głębokim grymasie radości, do którego zostały zaangażowane oczy, przez co na krawędzi źrenic pojawiły się iskry rozbawienia. Poczuł się, jakby miał kilka lat mniej.
- Co zmalował? - zapytał, a w tym czasie w kuchni pojawiła się Stella. Powiodła półprzytomnym spojrzeniem po najbliższym otoczeniu, rozciągając się w progu. - Musi zrozumieć,  że koty w tym budynku mają przewagę liczebną, prawda, ślicznotko? - Podparł psią księżniczek za uchem, gdy wspięła się na tylnych łapach, by przednie oprzeć na jego kolanach.

Prawie było pełne niedosytu; usłyszał go barwie jego głosu, zobaczył w spojrzeniu i w sposobie, w jakim ułożył usta. Tęsknił za kortem i emocjami, jakie towarzyszyły ostrzejszym wymianom - punkt za punkt. Arlo westchnął bezgłośnie. Wybacz, ze nie mogę dzielić z tobą tych chwil, mruknął w myślach. Nie miał do tego ręki. Może za bardzo sie starał, by dotrzymać mu kroku?
- To co? Kolejna lekcja tenisa, jak się zrobi jeszcze trochę cieplej i uzbroisz się w nowe pokłady cierpliwości? - zaproponował. Pod warunkiem, że  nie będziesz z dziką furią uderzał pale- rakietą o kort, dodał w myślach, ale nie na głos, by nie popsuć panującej wokół nich atmosfery.
Havillard do życia potrzebował pięciu rzeczy - Evana, dzieci, papierosów, kawy i adrenaliny. Cztery pierwsze miał pod ręką, a to ostatnie dostarczała mu praca i ta na pełen etat, i ta dorywcza. Obie były równie ryzykowne, obie były obarczone ryzykiem.
- Mhm, w tle, w tle - zaśmiał się, jakby z ust Evana padł wyborny żart. W tle, bo Evan skutecznie odwracał jego uwagę od tego, co działo się na ekranie telewizorze i nie chciał mieć złudzeń, że tym razem będzie inaczej; jego barwa głosu na żywo robiła jeszcze większe wrażenie niż zakłócona przez szum fal radiowych. - A co? Wolisz, żebym skazał cię na tortury Gwiezdnych Wojen?
Obserwował, jak spiker podszedł od szafy i wyciągnął z niej jedną z wolnych misek dla Milo; zasługuje na nową, tylko swoją, pomyślał Arlo, ale nie była to kwestia, która obecnie najbardziej go nurtowała.
- Myślisz, że szybko się tego oduczy? – W domyśle sikać tam, gdzie popadnie. Ten etap zawsze był najtrudniejszy, potem sama radość. – Dobra, już dość się napatrzyłeś - zwieńczył swoje słowa łykiem kawy, posyłając znad kubka łobuzerski uśmiech Evanowi. – Idę się ubrać.
Wstał od stołu, zerkając na Milo, który dojadł swój posiłek w zawrotnym tempie i przystanął przy ciągle pałaszującej zawartość miski Stelli, jakby w nadziei, że siostra okaże mu litość i zostawi mi co nieco na dnie naczynia.
- Wilczy apetyt, co? - mruknął, nie kryjąc rozbawienia. Chciał nawet przykucnąć i podrapać szczenię za uchem, ale te, w akcie obronnym, zawarczało w czytelnym komunikacie - nie dotykaj, nie podchodź. Wzrok Havillarda przeskoczył z psa na Evandera. - Chyba mnie nie polubił - zakomunikował, ale uśmiech nadal był obecny na wargach, co oznaczyło, że Milo nie przekreślił ich relacji na start i nadal uważał go za trafiony prezent urodzinowy.
Trafił nam się charakterny egzemplarz, przemknęło Arlo przez myśl, gdy minął siedzącego przy stole Evandera. Tymczasem Stella spiorunowała brata spojrzeniem i w psim języku - kolejne warknięcie - oznajmiła mu, ze nie akceptuje szczenięcych wybryków.
Ona też była temperamentna, choć zazwyczaj wykazała więcej cech wspólny ze swoim młodszym ojcem.
- Więcej atrakcji wieczorem - rzucił w progu, gdy, korzystając ze swoją refleksu, chwycił za ręcznik, który usiłował zesunąć się z bioder i poprawił wiązanie.
Droga z przedpokoju do sypialni minęła mu w kilkunastu korkach i dziesięciu uderzeniach serca. Wyczuł utrzymujący się w powietrzu zapach papierosa. Evan go zostawił, pomyślał, w drodze do łazienki, kursując tam po szmatę do podłogi, gdy odkrył, ze Milo zesikał się na balkonie. Nie skonfrontował swoich podejrzeń z rzeczywistością; nie złapał go za rękę; bez dowodów nie ma zbrodni.
Zarzucił z siebie ręcznik i nasunął na biodra spodnie, nucąc pod nosem zasłyszaną przed dwoma dniami piosenkę angielskiej piosenkarki, Kate Bush.
Jak to leciało? Och, no tak!
- On top of the world, looking over the Edge - zanucił pod nosem; śpiewał tylko pod prysznicem i, biorąc pod uwagę niezadowolenie współlokatora, nie miał szans na zostanie drugim Morrisseyem. – Mam kilka pomysłów! - krzyknął z sypialni, w nadziei, że jego krzyk dotrze do uszu nadal siedzącego przy stole kuchennym Cunnighama, kiedy kolejne słowa Cloudbusting, pod wpływem myśli, wparowały ma dobre z głowy i nie silił się, by je sobie przypomnieć.
W kuchni zameldował się minutę później; na tors narzucił czarny, wyprany t-shirt z logiem The Smiths; nieco luźny w barkach, wiec był pewny, że musiał kiedyś należeć do Evana.
- Co powiesz na to, by przedostatni weekend czerwca spędzić w Bostonie? - zapytał, stojąc przez chwilą w drzwiach. Stella akurat prezentowała Milo kolekcje swoich zabawek. Nowy członek rodzinny obwąchiwał je z niebywałemu zaangażowaniem, , jakby to była kwestia życia i śmierci, ale przynajmniej czymś się chwilowo zajął, mimo iż  Arlo przeczuwał, że jego zainteresowanie było tylko platoniczne i wkrótce dobiegnie końca. – Z piątku na sobotę masz nocną audycję, sprawdzałem, ale za to sobota cała dla nas i pójdziemy gdziekolwiek będziesz chciał - mruknął mu w ucho, gdy nad nim nachylił, otulając jego płatek ciepłem oddechu. – Pewnie trochę tęsknisz za nocnym życiem i wieczną imprezą, co? - zażartował, wracając na swoje miejsce. Żarty żartami, ale wiedział, ile Evandera kosztowała przeprowadzka do Saint Fall i zawsze starał mu się to zrekompensować chociaz w minimalnym stopniu, w miarę ograniczonych możliwości. Tak jest teraz, gdy snuł plany na najbliższą przyszłość.
Objął w dłoniach kubek. Zbliżył usta do jego krawędzi - zawartość naczynia już nie parowała, a więc nie musiał połykać wrzątku.

- Kto pod tych dachem nie jest uparty - skwitował krótko, lokując spojrzenie na obiekcie ich rozmowy. Milo, przynajmniej na razie, nie mógł narzekać na brak ich uwagi. Będzie jej wymagał w nadmiernej ilości, póki nie nauczy się podstawowych zasad i nie przestanie sikać, gdzie popadnie. Pod czyją opieką zostanie, gdy nocy dyżur Arlo zbiegnie się czasowo z audycją Evana? Kwestia, którą będą musieli wkrótce przedyskutować. Nowy członek rodziny tymczasem wykazał zainteresowanie klamkę kredensu. Stanął na dwóch łapach i zacisnął na niej zęby.
Havillard westchnął cicho. Jak tak dalej pójdzie, mieszkanie czeka gruntowny remont.  
- Z piątku na sobotę masz audycje, kochanie - przypomniał mu cierpliwie, nawilżając gardło kolejnym łykiem kawy, ze wzrokiem wciąż utkwionym w jego twarz. - Aż tak cię dekoncertuje, ze nie możesz skupić myśli na niczym innym? - pytanie wypowiedziane w żartobliwym tonie na moment zawisło między nimi, choć prawda - jak to zwykle bywało -leżała po środku. Cunnihgam nawykły do nocnego trybu życia, nie przywykł do wstawania przed dziesiąta, a wiec mial problem z poprawnym funkcjonowaniem o tej porze, a życie z Arlo pod jednym dachem nie wiele w tej kwestii zmieniło, biorąc pod uwagę dystans, jaki pokonywał niemal codziennie, by dostać się do Bostonu. Havillard natomiast był rannym ptaszkiem; kiedy odkrył w sobie pasję do joggingu wstawał wcześniej rano, by przed pracą przebiec wzdłuż i wrzesz park, na którego widok rozciągał się z balkonu ich mieszkania. Czasem, gdy miał więcej czasu, wybierał inną trasę. - W piątek czeka mnie wizyta w bostońskim archiwum, w towarzystwie kawy i Lewisa - nie dodał policyjnym, bo to aż nazbyt oczywiste, a sylwetka Olivera Lewisa mogła zamajczyć Evanowi na krawędzi świadomości; obaj panowie kojarzyli się przelotnie. - Musze wyciągnąć stamtąd kilka informacji, co pewnie zajmie mi pół dnia, potem umówiłem się ze znajomym w Disco 88. Wrócił całkiem niedawno z Ohio. Był w grupie śledczej rozpracowującej  działanie seryjniaka i chcę podpytać go o pewne kwestię.
Bez oporu zdradził mu strategię ułożoną na piątek ostatniego tygodnia kolejnego miesiąca; Cunnigam wiedział, co w słowniku Havillarda znaczyło enigmatyczne podpytać o pewne kwestie; sam niejednokrotnie znajdował sie pod ostrzałem jego pytań, czasem w odruchu bezwarunkowym przewracając oczami od ich nadmiaru.
- Chyba? - uniósł brew, ale na ustach nadal był obecny rozbawiony uśmiech. Znowu zbliżył krawędzi kubka do ust, by uzupełnić deficyt kofeiny w organizmie. Jednak czując pod językiem i w przełyku obecność fusów, skrzywił się lekko, zerkając do naczynia. Na dnie pozostała tylko czarna breja. - Dlatego musimy naoliwić zardzewiałą maszynę - wstał, odkładając pusty kubek do zlewu.
Stella skończyła posiłek i podbiegła do holu. Pewnie po smycz, pomyślał Arlo. Tymczasem Milo zapiszczał żałośnie, gdy odkrył, że siostra pozostawiła mu same przyklejone do dna miski okruchy.  Przykucnął przy swoim prezencie urodzinowym.
- Znam kogoś, kto załatwi nam wynajem kampera za przystępną cenę, bez żadnych prowizji - słowa adresował do Evana, ale jego wzrok spoczywał na jamniku, który tym razem wtulił się w wyciągniętą rękę policjanta, a jego ogon kołysał się  radośnie to w prawą, w to lewą stronę. - Więc pomyślałem sobie, że to dobra oferta, a objazdowe wakacje nie byłoby takim złym pomysłem, uwzględniając obecność - nieokrzesanego - szczeniaka.
Podrapał psiaka za uchem, w tym samym momencie w kuchni pojawiła się Stella, w zębach niosła smycz. Podbiegła wesoło do policjanta, wciskając mu ją w drugą rękę. Zacisnęła na niej palce, a ona zaszczekała radośnie, obracając się raz wokół własnej osi.
- Jesteś głodny? - zaczepił zapięcie smycz o obrażę, zerkając na siedzącego przy stole Evana; lodówka, poza kartonem mleka, masłem i serem, była pusta. - Odkryłem wczoraj, ze w piekarni na rogu mają bajeczne w smaku maślane croissanty - zarzucił na ramiona przewieszoną przez oparcie krzesła bluzę i, zabierając ze stołu paczkę marlboro, wsunął ją do kieszeni; ale nie mogły konkurować z wypiekami Clarie, pomyślał po chwili. Stella od minuty dreptała w miejscu, niecierpliwiąc sie coraz bardziej. Jakby chciała mu zakomunikować: chodź już, mam do opróżnienia pęcherz po całej nocy.

Scarlett i zajmowanie się Milo.
Scarlett i zajmowanie się kimkolwiek, poza samą sobą.
Przepis na katastrofę gwarantowany. Jasne, mógł jej powiedzieć, ze to w ramach zapłaty za czynsz, w końcu dzieliła z nimi mieszkania, jednak wiedział, ze ten argument, w przypadku jego siostry, się nie sprawdzi, a on nie miał ostatnio ochoty na konfrontacje z nią. I ona też widocznie nie czuła potrzeby, by wchodzić mu w drogę.
- Tak? Ja nie pamiętam swojego harmonogramu - przyznał, choć jego godziny pracy były elastyczne; często wystarczył jeden telefon, by postawić go na nogi i odciągnąć jego uwagę o pryzmatycznych, domowych obowiązków.  Chociaż swego czasu stoczył wiele słownych potyczek z Evanderem na ten temat, przywykł do takiego stanu. Wiedział na co się przepisze, gdy przyjmował awans.
Po pracy, ale ni tak pracy.
Kiedy wrócisz do domu, Arlo?, pytał czasem w myślach samego siebie. Pracę od dawna stawiał na pierwszy miejscu. Jakby była jedyną rzeczą, jaka sprawiała mu przyjemności ,co nawet nie stało w pobliżu prawdy.
Irytowało go coraz bardziej. Ograniczała swobodę. Związywała go niewidzialnym kajdanami odpowiedzialności. Sprawiała, ze nie mógł kupić myśli wokół swojej pracy naukowej, przez co tytuł alfy i omegi jeszcze bardziej się do niego oddalał. Kochał swoją pracę i nienawidził jej jednocześnie.
- To nie praca, tylko zwykła ciekawość. Stając z nią w szranki, jestem zazwyczaj na przegranej pozycji - wszedł z nim w polemikę, choć nie potrzebnie marnował słowa; na tym polu nigdy nie wypracowali kompromisu ani porozumienia. Evan, wychodząc ze studia, zostawiał go za swoimi plecami. Arlo, opuszczając gmach komisariatu, błądził myślami do spraw, które aktualnie prowadził. Odpoczynek? A co to?, chciał żartobliwie zapytać, ale ugryzł się w język. Nie chciał pobudzać do życia lawiny irytacji.
Tyle razy powtarzał, ze wyśpij się dopiero w trumnie, aż w końcu w to uwierzył.
Dawka kofeiny zaszczepiła w nim potrzebną dawkę energii. Czuł się nieco lepiej. Ból głowy zniknął i nie musiał tym razem sięgać po aspirynę. Po gorączce też nie było już śladu. Oddychał ulgą.
- Obawiam się, ze nie stać nas na objazdowe wakacje po każdym stanie - czasem zdarzało mu się przekroczyć znacznie budżet, głownie we własnej głowie, w snutych po cichu mrzonkach o wakacjach idealnych, ale znał zawartość swojego portfela i obecnie nie uwzględniała takich wakacji. – Ale od dawna marzą mi się urokliwe krajobrazy Luizjany, zwłaszcza Franklinton, wiec może to właściwy kierunek? - podsunął, ale nie była to ostateczna decyzja, która miała zawarzyć na ich planach wakacyjnych, raczej luźna myśl, propozycja, którą warto rozważyć z kubkiem kawy w dłoni, był otwarty na negocjacje.
Tak jak widocznie Milo był otwarty na nową znajomość, choć wiedział już, ze bez aktów agresji w tym układzie się nie obejdzie.
- Wiec jest buntownikiem z wyboru - grymas uśmiechu pogłębił się na jego ustach, ale Milo szybko zmienił dynamikę swojej reakcji i stracił zainteresowanie Havillarda, jednocześnie przenosząc go na chodnik w przedpokoju. - Chyba musimy nieco oziębić wizerunek mieszkania. Przynajmniej na jakiś czas.
Podejrzewał, ze Milo nie oszczędzi niczemu, co stanie mu na drodze, a chociaz nie darzył tego dywanu szczególnym sentymentem, to jednak wolał, by pies nie zdemolował wszystkiego, co sprawiało pozory przytulności i znalazło się na jego liście obiektów do zgładzenia.
Przejechał dłonią twarzy, kryjąc w niej ostatecznie odruch bezwarunkowy - pojedyncze zwiniecie, którego nie zdołał stłumić.
- Będę w parku - posłał mu znaczący uśmiech, kiedy  Evan ciepłem swojego oddechu otulił płatek jego ucha. Nie odwzajemnił złożonego jakby w pośpiechu przelotnego pocałunku. Nie było na to czasu. Stella coraz bardziej się niecierpliwiła. –  Szybko nas znajdziesz. Stella ściąga uwagę wszystkich dzieciaków zamieszkujących okolice.
W pięciu krokach - w przypadku jamnika pewnie kilkudziesięciu - znalazł się przy drzwiach i wyszedł z mieszkania. Na klatce schodowej przywitał go intensywny zapach kociego moczu, zaś na krawędzi spojrzenia zamajaczyła mu sylwetka chuderlawego alchemika. Powitał go krótkim: dzień dobry i zbieg po schodach na dół; nigdy nie czuł się komfortowo w jego towarzystwie.

Spacer po parku był miłym początkiem dnia. Stella, tradycyjnie, skupiła na siebie uwagę dzieci. Niektóre pytały, czy mogą pogłaskać pieska, inne, bez ostrzeżenia, startowały do jamnika z rękami. Havillard zwracał im subtelnie uwagę, że, pomimo niepozornego wyglądu, to nie maskotka, którą można głaskać, brać na ręce i przytulać według własnego uznania.
Evan dołączył do nich kwadrans później. Stella w tym czasie zdążyła zerknąć pod każdy znajomy kształt i zaznaczyć swoją obecność na znajomym terenie. Przyjrzał mu się, mrużąc oczy - słońce zakradła się prosto pod powieki, ograniczając pole widzenia. Burza loków okalające jego twarz nadal znajdowała sie w nieładzie, jakby Cunnigham nie znalazł grzebienia.
- Smacznego - przekazał mu papierową torebkę ze wspominanym wcześniej wypiekiem. Nie smakowały równie dobrze, jak cuda pieczone przez Claire, ale nadawały się do konsumpcji jako ich namiastka.
Półgodziny później wrócili do mieszkania. Przeczucie go nie myliło - Evander wiedział, co robił, gdy wygonił go z mieszkania pod pretekstem wyprowadzenia Stelii na spacer.
 Trzydzieści jeden rozpalonych zapalniczką świeczek przypomniało Arlo o upływie czasu.
Kiedyś, po uzyskaniu magicznej pełnoletności, nie obchodził swoich rodzin. Dziękował każdemu, kto o nich pamiętał, a rzadko organizował wypad na piwo w gronie najbliższych znajomych. Odkąd podjął się najpierw studiów, potem pracy - najpierw dwuletniej praktyki na bostońskim posterunku, potem przeniósł się do Saint Fall - tempo jego życia było odmierzane przez natłok zawodowych zobowiązań. Pracę często zabierał do domu, rzadziej na odwrót - życie rodzinne do pracy.
Więc, gdy ledwie cztery lata temu, Evan powitał jego poranek urodzinowym tortem i wyśpiewanym w komponencie rozbawienia happy birthday, Arlo wydawało się, ze obudził się w zupełnie innej rzeczywistości.  Złóż życzenie, usłyszał jego rozbawiony szept tuż przy ucho, a potem poczuł jego usta na krzywiźnie swojej szczęki, i zdmuchnij świeczki, ciepło oddechu podrażnił skórę jego szyi. W tych okolicznościach nie mógł się skupić, a zatem pierwsza refleksja, jaka kłębiła się pod sklepieniem czaszki, potraktował jak swoje życzenie, zwieńczone przelotnym objęciem jego ust swoim wargami.
I można powiedzieć, ze się spełniło.
Ledwie pięć lat temu nie wiedzieli o swoim istnieniu, dzisiaj dzielili wspólną przestrzeń życia i rozmawiali o przyszłości. Wcześniej wydawało mu się, ze upływ czasu nigdy go nie dotknie, ale obecnie, bogatszy o wachlarz zgromadzonych przez ten czas doświadczeń, czując ich ciężar na swoich barkach, wiedział już, ze to były ledwie mrzonki - małe nadzieja zastąpione nieco większym rozczarowaniami,
Teraz, w kuchni, towarzystwie plączących się pod nogami dwóch jamników, patrzył na płonące w oczach Evana iskry rozbawienia i sam nie powstrzymał ekspresji radości, jaka rozlała się na jego twarzy - była obecna na ustach, w spojrzeniu i w słowach.
- To czas na życzenie? - parsknął, nie mogąc powstrzymać wspinając się po ścianach gardła rozbawienie.
Nie czekając na odpowiedź złożył te same życzenie, co przed laty, zdmuchując na jednym wydechu świece. W tym czasie Milo pociągnął go za krawędź nogawki spodni. Skierował spojrzenie na ich nowy, wyraźnie zniecierpliwiony nabytek.
- Chyba tez ma ochotę na tort.